Bas Langereis leest u voor!

Benodigdheden voor vier personen:
2 grote aubergines
zonnebloemolie
400-500g rundergehakt
1 grote ui, gesnipperd
2 tenen knoflook, gesnipperd of geperst
1 pak gezeefde tomaten
1 tl komijn
1 tl oregano
1 tl paprikapoeder zoet
1 tl cayennepeper
zout en peper
2 eieren
125ml room
geraspte kaas

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 200C.
Snijd de aubergines overlangs in dunne plakken. Bestrooi ze met zout en leg ze een half uur in een vergiet.
Verhit een eetlepel olie in een pan en bak het rundergehakt rul.
Voeg de ui en het knoflook toe en fruit deze mee.
Schenk de gezeefde tomaten erbij en breng aan de kook.
Roer komijn, oregano, paprikapoeder en cayennepeper erdoorheen.
Breng op smaak met zout en peper.
Laat dit een kwartier pruttelen.
Dep de aubergines droog met keukenpapier.
Verhit olie in een koekenpan en bak de plakken aubergines bruin. Laat ze uitlekken op keukenpapier.
Vet een lage, brede ovenschaal in met wat olie.
Leg een laag aubergineplakken onderin de schaal en schenk hier een laag tomatengehaktsaus overheen.
Vervolgens weer een laag aubergineplakken en eindig met een laag tomatengehaktsaus.
Klop de eieren los met de room en giet dit als een laatste laagje over het gerecht.
Bestrooi het met geraspte kaas.
Zet de schaal twintig minuten in de oven.

Lekker met een groene sla.

Benodigdheden voor vier personen:
500g pompoen, geschild en in blokjes gesneden
1 ui, gesnipperd
50g boter
400g risottorijst
1 liter groentebouillon
125ml room
parmesan
zout en peper
groen van bos- of lente-ui

Bereidingswijze:
Smelt de helft van de boter in de pan en fruit hierin de ui.
Voeg de blokjes pompoen toe en laat de groente vijf minuten stoven.
Doe de risottorijst erbij en schep goed om.
Schenk een scheutje bouillon erbij en breng aan de kook.
Als alle bouillon is opgenomen, doe dan een volgende scheut erbij.
Ga zo door tot na ongeveer vijftien minuten alle bouillon op is.
Roer er de room, de parmesan en de rest van de boter door en warm dit nog even mee.
Breng op smaak met peper en zout.
Voeg als laatste het groen van de bos- of lente-ui toe.

(Fikse hap, is dit. Wij aten er met z’n drietjes wel twee keer van! Maar zeer lekker en weer eens een andere manier van pompoen eten.)

Vrijdag 3 oktober:

Ondanks de mist gaat vanmorgen de busrit voorspoedig, dus ben ik lekker op tijd op de nieuwe werkplek.

De hele dag verloopt soepel, overigens. Ik kan heel veel volgens mijn planning doen en schiet met allerlei klussen enorm op. Tussendoor een rondje lopen in het zonnetje door de weilanden en de bossen.

Om vijf uur ben ik thuis en ik wandel door hetzelfde zonnetje naar de supermarkt op de hoek voor een klein boodschapje. Weer terug zet ik de deur naar de tuin open en ik ga het eten voorbereiden. Een beenham, aardappels bakken en een joekel van een sla maken. Waarom ook niet? Erbij hoor ik Live in America (Transatlantic). Waarom ook niet?
De Vrouw is om kwart over zeven thuis en dan kunnen we aan tafel. Daarna kunnen we natafelen. Uiteindelijk blijf ik achter in de keuken met Dirty & Beautiful (Gary Husband) en lees ik tot het kwart voor elf is geweest.
Gisterenmiddag zo rond het middaguur bleek ik erg moe. Vandaag overdag lukte het goed tot half vier in de bus.

–

Donderdag 2 oktober:
De bus is veel te vroeg. Het blijkt de vorige bus te zijn, die vertraagd is. Ik hoef niet te betalen voor de rit. Mooi. Niet mooi is dat de A50 is afgesloten; de bus moet terug en via Beekbergen de snelweg op. Hierdoor ben ik uiteindelijk niet om tien voor acht, maar om tien over acht op het werk. Er ligt veel en ik kan ook veel doen. Ik kan ook heel veel niet doen en dat vind ik wel lastig. Nou ja, morgen is er nog een dag. Gelukkig zijn er niet al te veel prikkels om me heen en kan ik mijn aandacht goed richten op de dingen die ik wél kan doen. Iets voor twaalven geeft mijn lijf een signaal: ik ben zeer moe. Dat heb ik deze week nog niet gehad, overdag. Gelukkig kan ik tussen de middag een half uurtje wandelen.

In de middag is er een overleg waar ik bij ben om verslag te leggen. Met moeite houd ik mijn aandacht erbij. Het lukt. Als ik om half vier bij de bushalte sta, merk ik dat de energie écht weg is. En toch: ook op straat kom ik leuke dingen tegen.

Om vijf uur thuis eerst maar eens uitblazen. De Vrouw gaat naar haar werk. Ik draai Second Nature (Flying Colors). Dan stort ik me op het eten. Het wordt een groentecurryachtige prut van ui, courgette, pastinaak en veldsla met currykruiden. Daarnaast bak ik varkenshaas en monteer ik fruitsla van mango en meloen. We horen Time (Electric Light Orchestra).
Als alles weer is opgeruimd, zit ik in de keuken. Ik lees de krant, in het boek van Oek en luister naar Live in Paris – 28.05.1975 (Fripp & Eno). Waarom ook niet? Ik ben moe.

–

Woensdag 1 oktober:
Ik sta om half negen beneden. Klaar voor vandaag. Buiten gaat het mooi worden, geloof ik. Ik neem koffie, ruim de vaatwasser uit, stop Always With You (Rick Wakeman) en Soil Festivities (Vangelis) in de speler (niet tegelijk) en lees de krant. Goh.
Halverwege de ochtend ga ik een rondje fietsen. Uiteindelijk beland ik in de biologische winkels en rijd ik via de supermarkt en de Turk terug naar huis. Buiten is het lekker en ik ga er even zitten lezen. Dan eet ik een boterham. Eén? Wel vier snedekes pompoenbrood neem ik tot mij, belegd met veldsla en een heleboel verschillende kazen.
De Vrouw vertrekt voor de rest van de dag naar een bijeenkomst elders in het land en ik ga de plafondlamp die ze vorige week kocht terugbrengen naar de winkel. De verdere middag is het rustig thuis. Ik kook wat pompoen, zodat ik daar later koekjes van kan bakken. Wat? Ja, echt. Ondertussen hoor ik Belighted (iamthemorning) en Emerson Lake & Palmer (Emerson Lake & Palmer, de Steven Wilson remix en alternate version). Nog weer wat later maak ik het eten voor De Zoon en mijzelf. Verse tagliatelle met een gehakt-tomatensaus vol paprika en courgette, plus parmesan. Ouderwets goed. Ook goed is Bitches Brew (Miles Davis) die de kook- en eetactiviteiten begeleidt. En die koekjes? Die zijn bijzonder lekker, vooral met (veel) poedersuiker.

Na het eten zie ik het journaal en dan zet ik de dvd op die meekwam met Live in Holland 1976 (Little Feat). Leuk om dit Pinkpop-optreden te zien met Lowell George in sublieme vorm en het malle hoge podium dat is afgezet met het buizenframe. Ten slotte ga ik nog iets lezen en hoor ik Beyond Even (1992-2006) (Fripp & Eno).
Het was een ontspannen dag die me goed heeft gedaan. De stap van vijf naar zes uur op een dag werken, enkele weken geleden, was een zware, zo bleek. Nu ik de stap van zes naar zeven uur op een dag heb gemaakt, lijkt die makkelijker te gaan. Ik moet nog bekijken hoe het de andere twee dagen van de week gaat, maar tot nu toe gaat het goed. En niet onbelangrijk: een rondje fietsen en/of wandelen ontspant me daadwerkelijk. Die ga ik er echt inhouden. Wacht, was dat niet ook het advies van de psycholoog? (Niet verder vertellen.)
Half elf ben ik wél moe!

–

Dinsdag 30 september:
Ondanks alles toch weer vol goede moed aan het werk. Ik ben er weer vroeg en kan er veel doen, volgens planning maar ook allerlei klussen ad hoc. Het voelt niet als enorme druk, tussendoor kan ik even ademhalen en om een uur loop ik een rondje buiten.

Ik laat me niet gek maken. Van de twee collega’s die ik spreek, moedigt me de ene me aan om voor mezelf op te komen en de andere om het spel vooral mee te spelen: ik kan wat onverschillig overkomen (‘het is maar werk’) en zou beter uitstralen dat ik er helemaal voor gá! (Waarom ga ik hier nu zo zitten schreeuwen?)
Ondanks de volle dag ben ik nog niet heel moe als ik om bijna half vier de driehonderd meter naar de bushalte ren. Rén! Eerder hield ik nog geen vijftig meter vol, maar nu kan ik de hele ruk maken, zonder doodop en hijgend als een hert die bus in te strompelen.
Om vijf uur ben ik thuis. Ik lees de krant in de tuin en ga dan eten maken. Into The Maelstrom (Big Elf) en Live in Holland 1976 (Little Feat) maar weer eens in de speler gedaan. Dat eten, dat wordt een curry van kiphaasjes, paksoy, paprika en peper. Ernaast maak ik de wortelsoep heet, eten we het restje moussaka van gisterenavond en presenteer ik een salade van veldsla, tomaat, komkommer en bosui.

Na het eten zie ik het journaal en daarna ga ik aan de keukentafel zitten lezen. Ja, nu is alle energie weg. Ik hoor Impressions (Lunatic Soul) en Ambient 1: Music For Airports (Brian Eno).

–

Maandag 29 september:
Het gaat! Onderweg naar het werk ben ik opgewekt. Ik blijf het bijzonder vinden dat mijn stemming zo wisselend kan zijn.

Ik ga vol goede moed aan de slag. Er komen allerlei dingetjes onverwachts en die handel ik af. Ook heb ik een gesprek met mijn leidinggevende. Die zit erg op de toer van: ‘Wat nou als het jouw bedrijf was? zou je het dan erg vinden als je veel moe was, als de balans tussen werk en privé wat minder is? waar begint je eigen verantwoordelijkheid?’ En: ‘O, heeft de manager van personeelszaken gezegd dat de organisatie een inspanningsverplichting heeft om jou passend werk aan te bieden? En wat ga je zelf doen?’ Echt helpend is het niet; eerder ervaar ik het als extra belastend. Zo zijn er nog wel meer onderwerpen waar ik weinig tot geen begrip voor krijg en het probleem terug in mijn schoot terecht komt. Ik laat me nogal overdonderen en het lukt me niet goed om duidelijk te maken wat ik nodig heb. Toch ga ik vanaf nu zeven uur per dag werken: zes uur hersteld (totaal 24 per week) en vier uren AT.
Thuis fiets ik naar de Turkse winkel voor wat fruit en groente en daarna ga ik moussaka maken.

Het resultaat mag er zijn. Goede schotel, al heb ik het recept gepikt uit het blaadje van de biowinkel. Ondertussen hebben we Mr. Fantasy (Traffic) en SMPTe (Transatlantic) gehoord. Ik lees de krant aan de keukentafel en daarna in het boek van Oek. Wat me opvalt: ik ben pas aan het begin van de avond zeer moe. Als Sonic Boulevard (Tomas Bodin) is afgelopen, is het half elf. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is nadrukkelijker aanwezig dan ooit.

–

Zondag 28 september:
Kwart over negen ben ik beneden. Ik ben vannacht een paar keer wakker geweest, maar heb toch ook redelijk geslapen. Eerst maar eens The Equatorial Stars (Fripp & Eno), dan koffie, de vaatwasser en de was. Later, als Dark Intervals (Keith Jarrett) opstaat, boen ik de plee.
Halverwege de ochtend loop ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. De zon schijnt en het is uitstekend weer.
Plots sta ik op de hoek van de straat te huilen en ik weet niet eens goed waarom. Allerlei gedachten stapelen zich op. Ieder moment van de dag blijf ik geconfronteerd met hoe het met mij gaat. Ik ben het zo moe, ik ben het zo zat. Het lijkt allemaal zo uitzichtloos. Daarbij vraag ik me voortdurend in hoeverre alles nog enige zin heeft. Wat zijn de dingen die er werkelijk toe doen? Ik weet zo niets. Ik vind ook bijna niets meer echt leuk. Ik sta op, ga wel of niet werken, doe mijn dingen. ’s Avonds lees ik een boek en hoor ik een muziekje; eigenlijk is dat het enige wat me amuseert. Verder? Dat ik hier nu sta te huilen, wat betekent dat? Dat ik nog altijd niet veel verder ben? Sta ik op een keerpunt in mijn leven? Wat moet er dan veranderen?
Tijdens het lopen wordt het wel rustiger in mijn hoofd en kan ik om mij heen kijken.

Weer thuis tref ik De Vrouw, die gelijk aan mij ziet dat het niet goed gaat. In de tuin drinken we koffie en ik huil. Tja, als ik wat bezig ben, dan gaat het wel. Dus ga ik bezig. Lunch maken, bijvoorbeeld. Tijdens die lunch horen we The Grand Scheme Of Things (Steve Howe).
Erna rijdt De Zoon ons naar Wenum-Wiesel. Bij de Koperhoeve is een Wild Fair. Dat is een mooi woord voor een openluchtwinkel waarvoor je moet betalen om naar binnen te mogen. De opbrengst is voor het goede doel Stadsakkers, dus het tientje entree de man vergeten we maar even. Het is er redelijk druk en we slenteren er een uurtje rond. Dan gaan we weer terug.

Thuis zit ik even in de tuin in het laatste zonnetje. Dan ga ik naar binnen. Terwijl Hidden (Jungle By Night) en Juice (MSMW) speelt, kook ik. Een pikant wortelsoepje, dit keer. Met texasburgers, knoflookyoghurt en een salade van komkommer, tomaat, mozzarella en basilicum.
Om half acht is het donker. Ik maak voor De Vrouw haar lunch voor morgen: de linzensalade met rode ui, tomaat en knoflook. Dan ga ik aan de keukentafel zitten lezen met Belighted (iamthemorning) en Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek). Dan ga ik naar bed, hoe vroeg het ook is.

–

Zaterdag 27 september:
Ik slaap tot acht uur en dan ben ik wakker. De was gaat aan, de vaatwasser leeg, de koffiemok vol, The Gates Of Paradise (Robert Fripp) in de speler. Ik werk de webstek bij en lees een krant. De pieptoon is nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd. Dat was-ie gisteren overdag ook al. Het maakt dat ik de wereld als beklemmend ervaar. Als ik bezig ben, merk ik het niet zo. Vooruit, we doen Pie Jesu (Robert Fripp) en Cruel Destino (Titina) ook nog in de speler.
Halverwege de ochtend wandel ik langs het kanaal naar de Turkse winkel en koop daar brood en fruit. Het is inmiddels prachtig weer: de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Dat wordt de rest van de dag ook buiten zijn.

Als ik terug ben, ga ik ook daadwerkelijk in de tuin zitten. Kop koffie erbij. Plots overvalt me iets. Ik weet niet wat het is, maar het is iets angstigs en maakt me emotioneel. Is het te druk? Ga ik te snel? Leg ik mijzelf druk op? Verwacht ik te veel van mijzelf?
We lunchen met brood en kaas en sap en fruit. Ondertussen klinkt Lunático (Gotan Project), Toltec (Jon Anderson) en Grand Southern Electric (DeWolff). Na de lunch zit ik weer even buiten en bekruipt dezelfde angst me opnieuw. Ik laat wat techniekjes erop los, zoek wat afleiding en het gaat weer. Toch zie ik het als een duidelijk signaal. Ik ben er nog niet en wil verder zoeken naar ontspanning. Met De Zoon mee naar zijn allereerste keer carwash, bijvoorbeeld.

De Vrouw heeft een plafonière gekocht voor de slaapkamer. De oude is een week of wat geleden kapot gegaan. Ik ga op onderzoek uit om deze nieuwe te monteren, maar moet mijn poging staken. Gaten boren in het plafond is nodig en bovendien is de beschrijving niet helder. Het levert me een boel gepieker op en ik besluit dat ik dit niet nu moet doen. Waar is die ouwe lamp (slechts een fitting, een kabel en een kroonsteentje) die jarenlang met een peertje erin in de badkamer hing? Wordt vervolgd. (Liever niet.)
Ik kan nog drie kwartier in de tuin zitten om te lezen. Het is er nog zonnig en prettig. Dan ga ik naar binnen. Ik zet Katakofti (Amsterdam Klezmer Band & The Galata Gypsy Band) en Paléo (La Chiva Gantiva) op en start met het eten. De pompoenrisotto ven gisteren, plus scharrelkipfilet in sojasaus met paprika uit de tuin, champignons en courgette, en daarnaast een salade van rucola, komkommer, tomaat en bosui. En het is allemaal zó op!

De boel is weer opgeruimd en we kijken het journaal. Daarna lees ik aan de keukentafel en hoor The Elements (King Crimson). Volgens mij gaat het weer rustiger. Niet, dus. Als ik in bed lig, overvalt me de angst. Ik slik het verdriet om de zinloosheid weg. Toch val ik in slaap.
Vijfenveertig weken.

Experience Zappa in the theatre:
Percussion ensemble KNA Lunteren and Zappa cover band The Foolz have joined forces to present a unique musical venture: Zappa Experience! On Saturday the 8th of November they will collectively present a theater show in the Schaffelaartheater in Barneveld. As the name implies, this show is geared entirely towards the works of composer, musician and filmmaker Frank Zappa. In a variety of set-ups a wide array of compositions made by Zappa will be performed. Prior to this musical experience renowned Zappa expert Co de Kloet will provide an in-depth lecture about Zappa’s life and works.

Percussion ensemble KNA Lunteren:
The KNA percussion ensemble consists of roughly thirty dedicated musicians led by conductor Marco Ostenk. Since the year 2000 the orchestra has been preoccupied with concerts and concourses, consistently delivering musical performances of an impressive level. In 2009 the orchestra even became Dutch champion in its discipline and also partook in the World Music Concourse. Their repertoire is characterized by a large variety of styles, encompassing pop and rock, but also more blues-oriented styles of music. Now Zappa’s vintage blend of jazz and rock can be added to their already broad range of skills. In sum: the KNA ensemble is not afraid to embrace variation and new challenges!

The Foolz:
Cover band The Foolz is committed entirely to the work of Frank Zappa. The band, consisting of Pedro Steneker (bass/vocals), Lex Kemper (guitar/vocals), Remco Aalhuizen (guitar/vocals), Wan Kemper (keys/vocals) and Marco Onstenk (drums), is a well-respected name amongst Zappa aficionados. In 2003 they released their live album “Live from the Cherrytree”. Furthermore, they performed multiple times at the acclaimed ‘Zappanale’ festival and also made much lauded appearances at Zappateers-organized festivals in Bradford-On-Avon and Corby.

Lecture:
Many people are vaguely familiar with the name of Frank Zappa, but only few know just exactly who he was. Hence, preceding the concert, radio presenter and Holland’s most famed Zappa expert Co de Kloet will provide us with a lecture concerning the life and works of Zappa. Zappa challenged many a musical convention and in doing so merged musical styles that previously seemed irreconcilable. In an engaging fashion Co de Kloet will invite the audience into the mind of the composer, demonstrate his working method, and elucidate Zappa’s socio-political brand of lyricism. De Kloet’s lecture thus promises to be an inspiring experience for Zappa novices and adepts alike.

Zappa Experience:
Further into the night things will get even more inspiring as, over the course of two hours, the musicians will allow the audience a glimpse into the musical universe of Frank Zappa. Here, previously attained knowledge will be heard and seen in practice. The ensemble and the band will separately and collectively perform pieces of Zappa’s work, touching on all aspects of his impressive oeuvre. Some songs of note that will be performed include: ‘Echidna’s Arf’, ‘Little Umbrellas’, ‘T’mershi Duween’ and ‘What’s New in Baltimore’.

Zelf ijs gemaakt! We lieten het aan elkaar proeven: bananen, druiven, ananas, appel, pompoen en rode biet.

Etentje op het Raadhuisplein, Apeldoorn.

Het was zover. De paniek sloeg toe. Het zweet stond hem op het voorhoofd, in zijn nek, op zijn rug, in de handpalmen, op de benen, in de bilnaad.

(more…)

Vrijdag 26 september:
Een dip voor het slapengaan. Ik voel me leeg en zinloos. Toch val ik in slaap. Die slaap voltrekt zich in korte rukken; ik ben een paar keer wakker. Mijn hoofd zit vol met dingen die ik moet doen. Er is druk en die ervaar ik als onprettig.
Om half zes ben ik uit bed. Het gaat wel goed. Negen kwartier later zit ik op de werkplek. Ik kan veel van mijn geplande werkzaamheden uitvoeren en neem een paar keer rust en pauze. Om mij heen zijn nauwelijks mensen; dat is ook prettig. Er blijft natuurlijk ook nog veel liggen; volgende week heb ik veel tijd daarvoor ingepland. Zo om half een loop ik naar buiten voor een rondje.

Het is kwart over twee voor ik het weet. Tijd om weer terug naar huis te gaan. Daar kom ik om vier uur aan.
Ik maak een boodschappenrondje langs de supermarkt en de Turkse winkel. Daarna met De Vrouw even zitten aan de keukentafel. Iets na zessen kan ik eten gaan maken. De voorbereidingen kosten met wat tijd. Niet erg. Het is ontspannend. Ondertussen Pinup Guru (Tomas Bodin) en Heaven & Earth (Yes). Uiteindelijk presenteer ik een pompoenrisotto, steaks en een salade van eikenblad, komkommer, tomaat, mozzarella en rode basilicum met een dressing van balsamico en olijfolie.

De pompoenpitten bewaar ik. Ik maak ze schoon en leg ze te drogen.
Zo om half negen is alles opgeruimd. De Vrouw en ik fietsen naar het centrum en betreden het café waar we al in geen tijden zijn geweest. Vanavond speelt The Poor, met daarin Reinier op toetsen. Het is het allereerste optreden van de band. We spreken Reinier even en ook Peter is er korte tijd. Altijd goed om die gasten te zien. Om ons heen komt veel volk; het is druk en er is veel lawaai. Niet erg. Aan de andere kant: ik merk dat er ook veel langs mij heen gaat en ik niet goed in de gaten heb wie er allemaal nog meer in het zaaltje zijn. Die ene Gerrit spreekt ons aan, bijvoorbeeld. Goede vent. Bij het loopje naar het toilet zijn er zo nog wat mensen die ik niet zie, maar mij in het voorbijgaan groeten. De band zelf is alleraardigst; het zijn goede muzikanten. Het geluid is echter verschrikkelijk slecht. Ik ben niet in de gelegenheid om een fotootje te maken; daarvoor is het te vol en om een of andere reden niet prettig. Na een klein uurtje is de eerste set afgelopen en deze keer is het De Vrouw die weg wil (ha!). Ook niet erg. Om elf uur zijn we weer thuis. Onderweg op de fiets heeft de vermoeidheid bij mij toegeslagen.

–

Donderdag 25 september:
Rustige dag. Alles voelt goed. Vanmorgen wandel ik rond half acht al langs de maisvelden bij Schaarsbergen.

Ik ben weer vroeg op het werk en ook daar is het rustig. Ook om me heen. Ik kan werk onderbreken en pauze nemen. Toch is er ook veel te doen. In de lunchpauze wandel ik weer langs weilanden en door het bos.

In de middag heb ik een kort gesprek met de manager van personeelszaken. Hij vertelt me dat de organisatie een inspanningsverplichting heeft om mij straks, als ik volledig gere-integreerd ben, voor die twaalf boventallige uren passend werk aan te bieden. Ook ziet hij dat er op mijn vakgebied veel capaciteit wordt gevraagd in het gebouw waar ik nu werk. ‘Maak je geen zorgen,’ is de boodschap, ‘en concentreer je op herstel.’ Hij is de eerste en de enige (tot nu toe) die zegt dat ik gewoon doorbetaald word als mijn klus van 24 uur ingaan. Ik kom op een soort mobiliteitslijst te staan. Vreemd, het lucht op. Of nee, toch ook weer niet zo vreemd.
Ik ben om half vijf thuis. De Vrouw is er ook net. We drinken wat, kletsen wat, gapen wat. Dan gaat zij eten koken. Het wordt een soort nasi met een soort salade. Goed spul, dat zo op is.
Moe ben ik, maar niet heel erg. Het gaat. Ik heb het koud. De rest van de avond lees ik de PROG uit en begin ik in Pier en oceaan (Oek de Jong), terwijl ik luister naar Juice (Medeski Scofield Martin & Wood) en Belighted (iamthemorning). En dan ben ik écht moe en toe aan slapen.

–

Woensdag 24 september:
Ik ben vroeg wakker, maar slaap ook weer in. Om kwart voor negen sta ik op. De Vrouw en ik drinken koffie, lezen de krant en horen Country Airs (Rick Wakeman). Zo tegen half elf stap ik op de fiets voor een rondje en wat boodschappen. Ik bezoek onder andere de biowinkels en twee supermarkten.

Pas om een uur ben ik thuis. Tijd voor nog meer koffie en een lunch. Ik zet Stumo Yamashta’s Go weer eens aan. Blijft mooi. En With Us Until You’re Dead (Archive). Blijft ook mooi. Inmiddels regent het en dus snijd ik vast wat groente voor het eten van vanavond, maar als het even bijna droog is loop ik naar buiten.

Het is kwart voor vijf als ik thuis ben. Ik knal Abra Kadaver (Kadaver) in de speler en door de woonkamer en keuken en ga de bamisoep maken. Ook draai ik het cd’tje dat bij de PROG meekwam. Er staat best aardig spul op. De nieuwe Amplifier belooft veel stevigs en goeds en het stuk van Chat Noir vind ik ronduit prachtig.
De Vrouw is mooi op tijd thuis; dat betekent dat we ook mooi op tijd kunnen eten. We horen die allereerste (live-)plaat van Sven Hammond Soul. Na het eten kan ik in de keuken verder lezen in de PROG, met Cover Version (Steven Wilson), To Our Children’s Children’s Children (The Moody Blues) en Storm Corrosion (Storm Corrosion) op de achtergrond. Pas na negen uur geeft mijn lichaam het signaal dat het moe is. Een uurtje later is het tijd.
Op het zappateersforum plaatste iemand een afbeelding.

–

Dinsdag 23 september:
Ik slaap diep als de wekker gaat. Toch lukt het me om uit bed te stappen. Vannacht en vanmorgen is het koud. Vijf graadjes slechts. Ik laat mijn winterjas nog aan de kapstok hangen, maar houd mijn vest aan.
Een zeer goede busaansluiting, waardoor ik al om tien over half acht op de werkplek ben. Dat betekent dat ik in alle rust kan opstarten en de meest urgente mail kan afhandelen. Na een uurtje of wat wordt het drukker om mij heen en ik sluit me af met mijn muziek. Het werkt goed. Later op de ochtend is de rust weer wat terug. Om half een wandel ik weer naar buiten voor een rondje door het bos.

Er is nog een overleg en veel te doen. Ik red het goed, laat me niet gek maken en werk volgens mijn planning. Mooi. Ik ga ook iets voor half drie weer weg. Onderweg heb ik heel even een inzakker; het lijkt of ik in slaap val, maar het gebeurt niet. Sterker nog, ik lees het e-boek Niet naar Santiago en terug van Hans Rottier uit (best een aardig boek, maar ook vol gortdroge kerkgeschiedenis en taalfauten). Om vier uur ben ik thuis.
Ik lees de krant, drink wat, de PROG is er. De Vrouw gaat werken en ik kan rustig lezen, wat aan de webstek doen, In The Orbit of Ra (Sun Ra) draaien en beginnen aan het eten. Ik ga een groenteschotel maken van prei, bosui/knoflook, courgette, paprika en champignons. Daarnaast een salade van komkommer, wortel, tomaat. En ik bak pepersteaks.
Wat na zeven uur zitten we aan tafel en eten we alles op. Discovery (Electric Light Orchestra) is de begeleidingsmuziek. Na het opruimen lees ik aan de keukentafel het bijzonder vermakelijke boek Popsporen van Arnold uit en ik begin in de PROG. Uit de stereo komt An Ordinary Night In My Ordinary Life (Tomas Bodin) en KIN (Pat Metheny Unity Group).

–

Maandag 22 september:
Heb ik een beetje geslapen? Een beetje. Als ik opsta, gaat het heel goed.
Vanmorgen reis ik via een andere route. Op het Willemsplein in Arnhem stap ik over op een stadsdienst en om half acht (!) stap ik daar weer uit. Ik moet nog een kwartiertje lopen maar dat is niet erg.

Ik ben dus vroeg op de werkplek en aanvankelijk is het erg rustig. Overlegje met de leidinggevende. Deze week hou ik het zoals het nu is; ik ga nadenken over hoe ik vanaf volgende week verder kan opbouwen. Daarnaast ga ik, zoals ik afgesproken heb met de behandelaar, bekijken hoe ik de rustmomenten en de gelegenheden tot mezelf wat afsluiten verder kan uitbouwen. Halverwege de morgen is er een groot en lang overleg en tussendoor is er maar vijf minuten pauze; niet echt ontspannend dus. Om half een wandel ik wat uitgebreider naar buiten, het bos in:

Als ik weer op mijn plek zit, merk ik dat er veel omgevingsgeluiden zijn. Ik pak mijn discman en oordopjes en sluit me af. Echt goed lukt dat niet, maar ik kan me wel veel beter concentreren zo. Van mijn planning komt het grootste gedeelte wel terecht; andere dingen moet ik toch opschuiven naar morgen of met name donderdag. Omdat ik vanmorgen een half uur eerder op het werk was, kan ik ook op tijd weer van de werkplek weg.
Om vier uur ben ik thuis. Ik gooi Pale Communion (Opeth) in de speler, lees de krant en ga het eten voorbereiden: broccoli wassen en koken, aardappels schillen en koken en pureren, ovenschaal met die broccoli en aardappelen en met het restje van de chili van gisteren volmeppen, rundersaucijzen bakken met de saus van gisteren en een salade van komkommer, bosui, tomaat en avocado monteren. Inmiddels hebben dan ook Malpensa (Nits), Led Zeppelin III (Led Zeppelin) en Fear Of The Flood (Lowpass) in de speler gezeten.
De Vrouw is er om een uur of zeven en dan gaan we aan tafel. Het is goed voedsel! Alles is op ook. De rest van de avond lees ik aan de keukentafel. Magiër is uit en ik begin aan Popsporen – Het babyboomboek, door onze Apeldoornse journalist Arnold Zweers. Leuk werk. Ik hoor Lunatic Soul II (Lunatic Soul). Zo tegen een uur of negen komt de echte vermoeidheid. Eind van de middag merkte ik ook iets, maar daar heb ik mezelf goed overheen weten te zetten. Weet je wat ik om half elf ga doen?

–

Zondag 21 september:
Kwart voor negen ben ik beneden. Ik maak koffie, vouw de was, poets de plee, hoor I Can See Your House From Here (John Scofield & Pat Metheny) en werk aan de webstek. Na Angels Embrace (Jon Anderson) ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Er is nogal wat te zien op straat, merk ik. Ik ben zo tegen twaalf uur weer terug. Het is lekker in de tuin, uit de wind in de zon, dus daar ga ik zitten lezen. Af en toe is de zon weg en heel even regent het. Snel weer naar binnen. Axiom (Archive) aan en koffie.
Pas om twee uur brunchen we. Waarom ook niet? De derde en vierde plaat uit de MOFO Project/Object (Frank Zappa) klinkt door de kamer. Ik doe de laatste was, veeg de woonkamer en ga een cdr maken vol met mp3-files om op het werk te spelen. Wacht, ik had geen rip- en geen brandprogramma. Zo gevonden. Het lukt allemaal wonderwel en nu staan alle Bass Communion-, AFJ-, FFWD- en Fennesz-stukken op een enkel schijfje. Fijn. Inmiddels is De Vrouw even weg naar een verjaardag en speel ik In The Orbit of Ra (Sun Ra and his Arkestra). Ook maak ik eten. Het wordt een groentechili met een salade van ijsbergsla, komkommer en mango, maar het gaat natuurlijk allemaal om die lamsfiletlapjes, waarbij ik een saus van rodewijnazijn en worcestersauce monteer. Erbij schenk ik kersensap. Waarom ook niet? Iets na zeven uur is De Vrouw terug en kunnen we aan tafel. Best lekker allemaal. We horen The Phlorescent Leech and Eddie en Flo & Eddie (Flo & Eddie).

De avond breng ik door aan de keukentafel, lezend in Tahir Shah’s meeslepende boek en luisterend naar On The Threshold Of A Dream (The Moody Blues) en New Chautauqua (Pat Metheny). Zo half tien weet ik dat ik moe ben en een uur later is het zover.

–

Zaterdag 20 september:
Ik ben om half negen wakker. Beneden is er de krant, de was, Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek) en koffie. Aan het eind van de ochtend fietsen De Vrouw en ik naar het centrum van Apeldoorn. Op de markt halen we fruit en cranberry’s, in de boekwinkel Popsporen (door Apeldoorns journalist Arnold Zweers) (Nèntsjâh an zei hebben ze nog niet), bij de biowinkels allerlei brood, kaas en wijn, bij de bioslager zelfs lamsvlees. Het is warm, broeierig zelfs, en op de terugweg worden we overvallen door een fikse stortbui.
We lunchen met biobrood, biokaas en The Incredible World of The Herb Spectacles (Herb Spectacles). Daarna maak ik nog een klein rondje reguliere boodschappen. Inmiddels is op FOK! een stuk van mij verschenen.
Het is inmiddels half vijf en we vertrekken naar Reinier en GAteL. Zij ontvangen ons in de tuin. Later verhuizen we naar binnen. Daar trakteert Reinier ons op een pittig zoete tomatengroentesoep en dan is het zover. Het ijs komt op tafel. De verscheidenheid is geweldig en alles is lekker: druiven, ananas, banaan, appel, pompoen en rode biet. Er is heel veel en heel veel komt ook niet op. We horen verhalen van GAteL over haar vakantie in New York en van Reinier over zijn whiskyreis door Schotland. Mooi! Het is een goede avond met goede mensen. Dank jullie!
Pas kwart voor een zijn we thuis en ik ga gelijk door naar bed.
Vierenveertig weken.