Bas Langereis leest u voor!

Hoe erg is het om ’s morgens vroeg te moeten wachten op de bus?
bazbo laat zien hoe erg het is.

(more…)

Vrijdag 7 november:
Nóg kouder buiten vanmorgen. Als ik vanaf de bus naar de werkplek loop, bedenk ik wat ik zou zeggen als iemand aan mij vroeg hoe het de afgelopen jaren met mij is gegaan. Ik ben veranderd. Het ene moment ben ik opgewekt, het andere niet. Plots ben ik weer even zeer emotioneel. Vanmiddag aankaarten.
Op tijd op het werk. Het is er redelijk kalm en ik kan veel geplande werkzaamheden doen. Iets voor twaalf uur ren ik weg.
Half drie ben ik bij de psycholoog. Alles draait om verlies. Pas nu word ik bevangen door de schrik van wat me is overkomen en wat het eigenlijk betekend heeft. De klap komt nu. Een half jaar geleden wilde ik nog uit het leven stappen; nu is het stappen zetten naar een nieuwe toekomst. Dat ik voortdurend denk aan wat ik niet meer doe, is onderdeel van het verdriet, van het rouwproces. Het verlangen naar wat ik deed roept spanning en verwachtingen op. Dat ik alleen wil zijn als ik druk ervaar en die eenzaamheid ook zoek is oké, maar ik moet zien te voorkomen dat ik in mijn herstel stil blijf staan door niet verder te komen dan alleen zijn, want dat levert somberheid op. Kortom: ik moet de leegtes gaan invullen. Vanaf nu zal ik bekijken wat ik leuk vind en weer op ga pakken. Gedoseerd, dus. Oké, dat gaan we doen. Ik behoud de regie over wat ik wel en niet ga doen. Mooie opdracht voor de komende tijd. Over drie weken weer verder.
Op de terugweg rijd ik langs twee supermarkten. Thuis knetter ik eerst eens Made In Japan (Deep Purple) door het huis. Moet ik iets afreageren? Ik begin met het voorbereiden van het eten; het wordt een stoofpot en die moet wel twee uur, dus als ik om half vijf begin, is het tegen zevenen klaar.
De Vrouw komt thuis. We hebben het over de sessie bij de psycholoog. Ik kijk er goed op terug. Het geeft veel rust. Ik doe The Long Riders (Ry Cooder) in de speler en later Music inspired by The Snow Goose (Camel). De stoofpot van rundvlees, ui, wortel, knolselderij, zoete aardappel en courgette is zeer smaakvol, net als de salade van tomaat en winterpostelein.

Iets na half negen gaat de deurbel. Daggie en Petter zijn er. Ze hebben een B&B in Voorthuizen (!) en komen even aanwaaien. Een half uur later zijn Heidi en Auke er ook. De avond is goed, gemoedelijk. Tegen elven gaan de B&B-gasten naar hun B&B. Ik zak wat in; kan het gesprek in de woonkamer niet meer goed volgen. Twaalf uur is het bezoek weg. Ik ruim de vaatwasser in en ga naar bed.

–

Donderdag 6 november:
Het is allemachtig koud vanmorgen buiten. Gelukkig lukt het me om te lezen bij de bushalte en in de bus zelf is het aangenaam.
Een redelijk voorspoedige dag op het werk. Nog steeds zijn er allerlei ad hoc-zaken en moet ik van alles door elkaar doen, maar het voelt veel minder hectisch dan afgelopen dinsdag en uiteindelijk krijg ik veel voor elkaar. Een aantal geplande dingen lukt me niet om te doen, maar die zijn voor morgen. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

Om zes uur thuis. De Vrouw heeft al veel voorwerk aan het eten verricht; ik hoef het alleen nog maar af te maken. De bietenschotel gaat in de oven, ik bak de aardappels en braad de varkenshazen, de dressing voor de salade is zo klaar en ik stop Zaraza (Amsterdam Klezmer Band) in de speler. Om zeven uur zitten we aan tafel.
Daarna hoor ik I Can See Your House From Here (John Scofield & Pat Metheny) en lees en lees tot het bedtijd is. Of wacht, ik stuur via mail ook nog een vooraankondiging rond voor mijn verjaardag. Beetje vroeg, maar ik wil graag dat de naaste familie en beste lui samen met mij en Giles het feestje vieren op 9 en 10 mei in Manchester … is wel handig als ze het dan op tijd weten …

–

Woensdag 5 november:
Ik slaap tot een uur of half acht en ben een uurtje later beneden. Eerst maar eens de gebruikelijke klusjes doen en The Family Album (Rick Wakeman) om me heen. De Vrouw is er nog even, maar gaat naar het werk. Dat geeft mij de gelegenheid tot nogal luid Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends (Emerson Lake & Palmer). Halverwege de morgen stap ik op de fiets en rijd naar het centrum. Bij de biowinkel koop ik biobrood en biokaas, op de markt fruit, bij de supermarkt overige boodschappen en in de Turkse winkel nog meer overige boodschappen. De zon schijnt, het is koud en het is goed. Ik draag mijn vrij nieuwe zwarte dikke vest dat De Vrouw een maand of wat geleden uit Duitschland heeft laten overkomen en het is zó goed, dat ik voorlopig nog zonder winterjas kan.
Als ik terug ben, is De Vrouw ook thuis. Er is nog wat meer koffie, nog wat meer ELP. Ik dompel planten. Tijdens een lunch (biobrood met biokaas) draai ik Mirage (Camel) en daarna Show Of Hands (Robert Fripp & The League Of Crafty Guitarists). Later in de middag wandel ik nog even een rondje buiten.

De tocht gaat door het Zuiderpark en langs de Turkse winkel (kastanjes) en het kanaal weer terug. De Vrouw is ook weer thuis. Ik ga eten maken: een Mexicaanse schotel van kip, ui, peper, paprika, courgette, mais en rode bonen. Daarnaast sla van ijsbergsla, komkommer, bosui, avocado en pijnboompitten. Ondertussen heb ik ook rode bieten gekookt (voor morgen), verse ravioli gegaard en The Whirld Tour (Transatlantic) aangezet. We eten op tijd en de enorme schotel gaat helemaal op, net als de pasta en de salade. Ik ruim alles op, lees Vader uit en begin in het vervolg Liefde – Mijn strijd 2. Ik herken veel in de manier waarop Knausgård schrijft, alleen zijn proza is nóg intenser. Bij mij is de humor nooit ver weg, bij hem druipt er van alles tussen de regels door. Ik ervaar zijn werk als allemachtig mooi geschreven, door de rijke details leest het alsof ik over de schouder van de schrijver meekijk met zijn leven. Zijn werk zuigt me meer en meer erin en ik word overmand door allerlei emoties. Zoals hij schrijft over wat er in hem omgaat als hij in contact is met andere mensen, over de afstandelijkheid, de leegte, hoe hij op het moment zelf wenselijk gedrag vertoont maar intussen van binnen zich radeloos afvraagt wat de zin ervan is: het lijkt wel of het over mij gaat.
Ik kijk op van het boek en zie mijn handen, mijn arme oude handen. Ze glimmen. Niet dat ze vet zijn of nat; het is het licht van de lamp die boven de keukentafel hangt dat erop valt. Ik zie de ouderdom en het verval. Even raak ik emotioneel: wat is er toch met me gebeurd?
Om half elf is het eerste plaatje uit de Bass Communion box afgelopen en ga ik naar bed.

–

Dinsdag 4 november:
Ik ben om tien voor vijf wakker, maar slaap weer in. Als de wekker iets voor half zes gaat, is wakker worden nogal moeilijk; ik kom van ver en diep. Nou ja, drie minuten later sta ik in de badkamer en is het weer oké. De genadeloze pieptoon is niet oké, zeker niet als ik een half uur later in de huiselijke stilte bezig ben.
Op het werk is het een drukte van belang. Aan de ene kant zijn er veel mensen om mij heen die van alles met elkaar luid willen overleggen en hulp bij nodig hebben, zodat ik nergens toe kom; aan de andere kant zijn er veel mensen om mij heen die van alles van mij nodig hebben. Dat laatste is niet erg, dat is de hectiek van sommige werkdagen; dat eerste maakt dat ik mij niet kan concentreren op het laatste. Met moeite kan ik me afsluiten, maar het lukt. Pas aan het eind van de ochtend lijkt het wat rustiger te worden. Als ik rond het middaguur de kantine in wil om met wat collega’s te gaan lunchen, grijpt de verschrikkelijk slechte akoestiek en de massale kakafonie me onmiddellijk aan. Daar ga ik dus niet zitten. Een half uur later is het er beter en dan kan ik het wel. De rest van de middag verloopt ook niet echt georganiseerd, maar ik krijg af wat ik per se af wilde krijgen en heb ook nog eens allerlei overleggen waaruit allerlei nieuwe klussen komen. Fijn. Malle werkdag, dus.
Op dinsdag 4 november 2014 om kwart voor zes stap ik uit de bus en kijk ik een woonkamer binnen waarin een verlichte kerstboom te zien is. Een kwartier later ben ik thuis en zet ik het tweede plaatje van Desolation Rose (The Flower Kings) maar eens op. Niet veel later begin ik met het maken van het eten: de schotel van spek, gehakt, rode ui, peper, knolselderij, bouillon en boerenkool. Daarnaast monteer ik een salade van ijsberg, komkommer, tomaat en bosui. Ondertussen klinkt Yes Remixes (The Verge).
De Vrouw is thuis en tegen half acht eten we. De enorme pan en de schaal met salade komt leeg. Toe maar. We zien het journaal en daarna ga ik de krant lezen en verder in het boek. Bovendien draai ik Secret Story (Pat Metheny) nog een keer. Ik merk dat ik moe ben. Het was een intensieve, maar toch ook goede dag.

–

Maandag 3 november:
Een voorspoedig verlopende werkdag. Het lukt me om me aan mijn planning te houden, ik neem mijn rust- en pauzemomenten en kan tussen de middag ook nog een rondje lopen.

Ook heb ik een gesprek met mijn leidinggevende. Ik uit mijn bezorgdheid over mijzelf; op zich wil ik de laatste stap van uitbreiden van uren wel zetten, maar de situatie is momenteel zeer kwetsbaar. We spreken af dat ik deze week woensdag nog afwezig ben en vrijdag afwacht wat er uit de behandelsessie komt. Dit geeft me wat lucht. Op zich gaat het me vandaag goed af; ik voel me rustig.
Dat is wel anders als ik op het busstation van Arnhem sta te wachten. Het is er niet alleen een bouwput vol drilboorkakafonie; ook blijken er allerlei treinen uitgevallen en is het propvol in de bus. Ik moet zelfs staan en dat is nog niet eerder voorgekomen. Erg is het niet; sinds kort lees ik de elektronische versie van het boek dat Michael Lang, de organisator van Woodstock, schreef over hoe hij het legendarische festival tot stand heeft gebracht.
Om zes uur ben ik thuis en stop ik Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) weer eens in de speler. Op het menu staat een kip uit de grill, een groenteschotel van groenlof (!), paprika en ui, plus eenzelfde salade als gisteren. Het is klaar om ongeveer half acht en dan is De Vrouw ook thuis. We eten het op! Als het op is, is ook Desolation Rose (Flower Kings) afgelopen.
Aan de keukentafel lees ik verder in het steeds meeslepender wordende boek van Knausgard en ondertussen hoor ik Rapid Eye Movement (Riverside) en Rapid Eye Movement II (Riverside). Dan is het stil. Dat blijft het ook, want het is half elf.

–

Zondag 2 november:
Pas om tien uur ben ik beneden. Eerst nog maar eens Discretion (Travis & Fripp) in de speler (schitterend) en dan de vaatwasser uitpakken, de plee boenen en koffie maken. Buiten schijnt de zon. Iets na elf uur loop ik erdoorheen en maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Het gaat me goed. Er is wat druk van binnenuit op het hoofd, maar in voel me ontspannen. Weet thuis tref ik De Vrouw beneden. We doen nog een keer koffie, ik zet Quantum Guitar (Steve Howe) aan, braad alvast een fricandeaurollade aan en ga even op het terras in de zon zitten. Dan maak ik een lunch. Met tosti’s van overgebleven pide. Ik draai Camel (Camel) en nog een was, stofzuig. Tijdens Difficultly Beautiful (Mayra Andrade) zit ik in de tuin wat te lezen tot het een uur of drie is. Dan wandel ik naar het centrum van de stad.

In het Art café treden Lex en Bert op, samen met Hal, een Hawaiaanse gitarist/zanger. De Vrouw en De Ploon zijn op de fiets gekomen en zitten er al. In het begin is het er niet zo heel druk. Anja komt naar me toe met de vraag of ik met Reinier en Willem binnenkort weer een keer kom voorlezen. Dat wil ik graag; eind september had ik het er met Reinier over het weer op te pakken. Met Anja maak ik een lijstje met opties voor de eerste helft van 2015. Inmiddels loopt het aardig vol in het café. De muziek is aanstekelijk. Maar ik vind het na anderhalf uur genoeg geweest. Bovendien hoor ik bijna niets meer. In alle rust wandel ik door het donker weer terug.

Thuis zet ik Absulutely Free (FZ) en Greasey Love Songs (FZ) op en maak ik het eten. De rollade opwarmen, minipizza’s en een fruitsalade van avocado, pitahaya en cactusvijgen.
Als De Vrouw thuis is, iets na half acht, gaan we aan tafel. Als het op is en alles opgeruimd, kan ik aan de keukentafel lezen in Knausgards intrigerende levenswerk en tegelijkertijd Second Live Syndrome (Riverside) horen. Nog even iets met mail en dan is het bijna half elf en wel mooi geweest voor vandaag.

–

Zaterdag 1 november:
Acht uur ben ik toch echt heel wakker en ga ik uit bed. Ik zet een was aan, pak de vaatwasser uit, drink koffie, lees de krant en hoor Discretion (Travis & Fripp) en het eerste plaatje van Storytone (Neil Young).
Dan boodschappenrondje. Ik heb pitahaya en cactusvijg meegenomen. (Grapje. Een pitahaya is een sóórt cactusvijg.)

We nemen koffie en gaan lunchen. De stereo speelt Remixed (Amsterdam Klezmer Band) en het derde plaatje uit Flashback (Electric Light Orchestra). Vervolgens zetten we de meeste spulletjes klaar voor het bezoek van vanmiddag. Om twee uur is dat zo goed als gedaan en een half uur later loop ik nog een rondje naar buiten. Het is heel mooi weer en de herfst is prachtig.

Als ik terugkom, is oma er. We zitten in de tuin! Dat is wel vaker voorgekomen op de verjaardag van De Zoon. Als De Zus ook arriveert, wordt het wat fris en verhuizen we naar binnen. Niet veel later zijn ook De Vader, Mike, Heidi, Emile, Cynthia, Robert, Marja, Richard, Ingrid en Freek binnen.

Het is goed. Bij vlagen vind ik het druk of voel ik me opgejaagd, maar dan is er in de keuken altijd iets te doen. Het belangrijkste is dat De Zoon een leuke verjaardag heeft en dat is ook zo. Zo rond kwart voor negen is een ieder weer vertrokken. We hebben alles snel opgeruimd.
Ik ga nog wat zitten lezen en hoor het tweede plaatje van Storytone (Neil Young). En dan mag ik van mezelf naar bed.
Vijftig weken!

Vrijdag 31 oktober:
Rustig opgestaan. Het is redelijk kalm in de kop. Wel denk ik nog steeds aan hoe het met me gaat, maar ik ben er niet gelijk zeer emotioneel van.
Vanmorgen op het werk kan ik eindelijk een uur of twee lang iets van de vele geplande klussen doen die al een dag of wat zijn blijven liggen. Tussen de middag kan ik naar buiten voor een rondje.

En om zes uur ben ik weer thuis.
De psycholoog kan volgende week vrijdag een moment vrijmaken. Dat ga ik dan ook doen.
In huis is het voor mij druk. De Vrouw is bezig met taarten maken voor morgen. Marja komt even op bezoek. Ik ben wat onrustig, maar het is oké. Pas om kwart voor acht kan ik iets doen: ik bak de aardappelen en de hamburgers; De Vrouw heeft spitskool gemaakt en die toegevoegd aan de mosterdsaus van eergisteren. Ik zet het tweede plaatje van Flashback (Electric Light Orchestra) op. Het is na half negen als alles ook weer opgeruimd is. Ik ga aan de keukentafel zitten lezen en hoor Secret Story (Pat Metheny). Om elf uur ben ik moe en besluit ik dat het bedtijd is.

–

Donderdag 30 oktober: Luuk wordt 22 jaar
Als De Zoon om zes uur ook beneden komt, feliciteer ik hem van harte met zijn verjaardag. Toch gaan we allebei naar ons werk.
De bus heeft vertraging, dus ben ik iets later op het werk dan normaal. Als ik bezig ben lukt het allemaal goed, maar tussendoor val ik stil en voel ik me somber. Tussende middag loop ik een rondje door het bos; de eerste vijf minuten ben ik heel emotioneel, daarna gaat het beter.

In de middag kan ik in alle rust verder werken en het gaat me goed af. Om zes uur ben ik weer thuis.
Daar begin ik gelijk met eten afmaken. Veel werk is het niet. Het is stil om me heen; ik wil even geen geluid. Opnieuw word ik somber en emotioneel. Half zeven is De Vrouw ook thuis. Nog een half uur later zitten we aan tafel. Ik weet niet of bamisoep de lievelingskost van De Zoon is; vaak doen we er hem wel een plezier mee.
Na het eten blijf ik zeker een uur aan de keukentafel zitten en doe ik niets. Het voelt leeg, zwaar, vermoeid. Ik maak een mail aan de psycholoog, waarin ik vertel hoe het de afgelopen dagen is gegaan en hem vraag of het mogelijk is dat we elkaar eerder spreken dan 13 november, of hij nu al iets voor mij kan betekenen en zo niet, als de huidige behandeling niet afdoende is, wat eventuele andere mogelijkheden zouden kunnen zijn.
Nog voor tien uur ga ik naar bed.

–

Woensdag 29 oktober:
Jaja, om acht uur sta ik naast mijn bed. Beneden tref ik nog net mijn gezinsleden, voordat zij aan het werk gaan. Dan ben ik alleen. Eerst maar eens God Save The King (Robert Fripp & The League Of Gentlemen) in de speler. Ik drink koffie, lees de krant, hang een foto in de plee.

Nog voor half elf zit ik op de fiets. Halverwege verandert het motregentje in een wat steviger bui, maar met de plu op is het niet erg. In de biowinkel koop ik biobrood, biokaas en biowijn. Dan naar de gewone supermarkt en de Turkse winkel. Onderweg bedenk ik me voor de zoveelste keer dat ik kennelijk zal moeten leren leven met mijn wisselende stemmingen; het leven gaat nu eenmaal door, maar ik beleef er vaak nauwelijks plezier aan.
Om twaalf uur is alles weggeruimd, kan ik nog wat meer koffie drinken en Brain Salad Surgery (Emerson Lake & Palmer, de Steven Wilson remixen) draaien. Tussendoor hang ik een lamp op in de slaapkamer en als ik ‘m aandoe, doet hij het ook nog. Wonderbaarlijk. Tijd voor een bioboterham met kaas en sla. Ik zet het plaatje op dat met de PROG meekwam. Halverwege de middag wandel ik naar buiten.

Bij een zaak met huishoudelijke artikelen koop ik een handmixer. De oude had het een maand of wat geleden begeven, vandaar. Nu is er nog wel een staafmixer en een enorme keukenmachine, maar die zijn niet echt handig voor bepaalde toepassingen. De Vrouw gaat voor zaterdag taart maken, dus staat er eentje op het verlanglijstje. Stond, dus.
Weer terug loopt het tegen vieren en begin ik aan het eten voor vanavond én voor morgen. Dat kan zat. Ik zet Pale Communion (Opeth) weer eens op en aansluitend het derde en vierde plaatje uit The Finer Things (Steve Winwood). Ondertussen lees ik Reizen zonder John (Geert Mak) uit; nooit verwacht dat een boek over de VS me zo zou kunnen boeien. Ook lees ik de eerste pagina’s van Vader, het eerste deel van de serie Mijn Strijd (Karl Ove Knausgård).
Om zes uur zou De Vrouw thuis zijn; om kwart voor zeven is ze er nog niet. Ik word angstig, zeer angstig. Straks is er iets gebeurd en hoe moet het dan? Ik merk dat ik helemaal van slag raak. Dergelijke gedachten heb ik wel eens vaker als ze te laat is zonder bericht, maar deze keer is het zeer ernstig. Ik huil. Het gaat niet goed.
Om kwart over zeven is ze er dan. We kunnen aan tafel.

Na het eten zet ik het eerste plaatje van Flashback (Electric Light Orchestra) op en lees wat aan de keukentafel. De Vrouw komt erbij zitten. Ze maakt zich zorgen. Het gaat zo wisselend met mij en ze wil heel graag dat het echt beter gaat. Ik vertel haar over hoe onvoorspelbaar de wisselende stemmingen kunnen zijn, over hoe bang ik ben dat het nooit meer goed komt, over mijn angst dat ik misschien zal moeten leven met die wisselende stemmingen en ook iets over het weinige plezier dat ik beleef. Misschien contact zoeken met de behandelaar?
Het is nog geen tien uur. Ik ben zeer moe.

–

Dinsdag 28 oktober:
Ook als ik om kwart voor zes uit de bus stap – het is een goede dag geweest waarin ik veel heb kunnen doen, zij het allerlei ad hoc-dingen – ben ik niet eens echt moe, maar zelfs redelijk opgewekt. Na tweehonderd meter lopen denk ik: Er zijn zo veel dingen die altijd leuk vond en die ik niet meer doe, en plots loop ik te huilen. Nog weer honderd meter verder is het voorbij.
Thuis stop ik de eerste twee plaatjes uit de 4cd-box The Finer Things (Steve Winwood) in de speler (niet tegelijk) en begin ik met eten maken. Het wordt een stamppot van knolselderij met veldsla. Daarnaast bak ik – heel faut – cordon bleus, warm ik het restant moussaka op en monteer ik een salade van komkommer, bosui, tomaten en mozarella. Zo rond half acht is ook De Vrouw thuis en zitten we aan tafel.

De rest van de avond lees ik aan de keukentafel en hoor ik Voices In My Head (Riverside) en Second Life Syndrome (ook Riverside), tot het kwart voor elf is.

–

Maandag 27 oktober:
Het lijkt erop dat de nachtrust me goed heeft gedaan. Als ik opsta en naar beneden ga, is mijn hoofd leeg en kan ik de gebruikelijke dingen normaal doen. Iets na half acht wandel ik langs de weilanden van Schaarsbergen en zie, het is er weer licht.

Op het werk ben ik alleen; ik mag vandaag van de collega’s van alles overnemen, maar het is niet veel. Ik kan veel doen. Tussendoor neem ik momenten van rust en pauze. En ja, ook tussen de middag ben ik even buiten.

Om zes uur ben ik thuis en stop ik Belighted (iamthemorning) in de speler. Het eten maken is een klusje van niets; het meeste had ik gisteren al gedaan. We eten de moussaka en de groene salade razendsnel op.

Ondertussen horen we Symphonic Music Of Yes (London Symphonic Orchestra met Steve Howe, Bill Bruford en Jon Anderson). Na het eten lees ik, beantwoord en maak ik wat mail, plus beluister Out Of Myself (Riverside) en Apollo (Eno). En dan weten we het wel weer.

–

Zondag 26 oktober:
Ik heb al een uur wakker gelegen als ik om kwart voor negen uit bed ga. Nu is de klok wel een uur teruggezet, dus is het kwart voor acht. De Vrouw vraagt hoe het gaat. Het gaat nog niet. Beneden ga ik aan de keukentafel zitten. Een kwartier lang kan ik niets. Mijn hoofd doet zeer, ik voel druk, angst. De lichamelijke signalen zijn nagenoeg dezelfde als gisterenavond en de gedachtestroom is voortdurend. Ik ben bang dat er in mijn hoofd iets echt niet goed is en ik ben ook bang dat het niet meer goed komt. Ik ben het zo moe; ik ben alles zo moe. Ik heb bijna nergens echt plezier in, voel allerlei druk en ik wil dat niet. Ik wil helemaal niets. Ik wil alleen maar alleen zijn en dat beangstigt me. Want als ik alleen maar alleen ben, wat is de zin dan nog van alles? Dan heeft leven ook geen zin meer. Die gedachtestroom maakt me nog neerslachtiger en verdrietig. Ik kom er even niet uit.
Ik sta op en zet de grote foto’s uit het zicht; als ik ze zie, weet ik dat ik er van alles mee moet doen en dat kan mijn hoofd even niet aan. Ik zet de klokken in de keuken en woonkamer een uur terug. Dan moet ik naar buiten.
Ik loop mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer (maar ik heb mijn zak plastic vergeten), Matenpoort en het kanaal. Wat niet gebruikelijk is, is dat geen telefoon en dus ook geen camera bij me heb. Tijdens het wandelen malen de gedachtestromen verder.
Als ik thuiskom, voelt het wel rustiger. Ik ga aan de keukentafel zitten. De Vrouw komt ook beneden en vraagt hoe het gaat. Even is het weer mis; ik huil. Ze wijst me erop dat ik gisterenavond alles heb achtergelaten in plaats van wat ik normaal doe: opgeruimd en afgesloten. Ook ziet ze dat ik nog niets heb gedronken en gegeten. Ik help mee met wat klusjes: vaatwasser, planten dompelen, opruimen. Zowaar, ik neem koffie. Ook ga ik de lunch voorbereiden. Het gaat. Ik kan zelfs wat eten. Het lijkt erop dat het ergste voorbij is.
Na de lunch veeg ik de woonkamer en ga ik een rondje lopen. De route gaat opnieuw langs de plasticcontainer, maar nu neem ik wel de zak plastic mee. Dan ga ik het Matenpark door, loop ik via de Donken langs het spoor naar het kanaal en dan langs het kanaal terug naar huis. Ik ben anderhalf à twee uur weggeweest.

Het gaat weer best goed. Wel moet ik een tijdje zitten. Het lijkt erop dat als ik bezig ben, zoals door de week op het werk en tijdens de ‘drukke’ weekenden, dat ik dan niet zo veel last heb van mijn wisselende stemmingen. Als dat zo is, is dat zo, maar ik kan toch niet altijd alleen maar bezig zijn? Dan stort ik vroeg of later vanzelf nogmaals in.
Ik kan een paar bladzijden lezen, maar andere prikkels vind ik lastig. Zo wil ik geen muziek aan en heb ik last van de tv in de woonkamer. Om wat bezig te zijn ga ik de basis van het eten voor morgen maken: moussaka. Als dat klaar is, is het half zes. Weer even zitten. Vervolgens het eten van vandaag maken: de ovenschotel van gisteren kan de oven weer in, ik bak shoarma en aardappels, plus ik vul de salade van gisterenavond aan met extra kaki, radijs en komkommer.
Het is nog vroeg in de avond als alles is opgeruimd en ik betrap me op de gedachte dat ik ertegenop zie om nog een paar uur wakker te moeten zijn. Toch ga ik nog wat lezen; het boek Reizen zonder John is boeiend genoeg. Ondanks dat ben ik om kwart voor tien erg moe en ga ik naar bed. Het gaat.

–

Zaterdag 25 oktober:
Kwart over negen ben ik beneden. Het is zaterdag, dus eerst wat klusjes: de was, de vaatwasser, dan de krant en de koffie. Ondertussen Follow (Travis & Fripp) en Jim Hall & Pat Metheny (Jim Hall & Pat Metheny). Halverwege de ochtend fiets ik naar het centrum.

Op de markt haal ik cranberry’s en fruit, op de terugweg doe ik boodschappen bij de supermarkt en de Turkse winkel. Als ik thuis de boodschappen aflever, zie ik dat Peter is langsgeweest: de foto van de expo Apeldoorn Fotostad die ik heb gekocht staat er, plús de grote foto van Lex als FZ. Gaaf! (Help me herinneren dat ik er foto’s van maak en hier plaats.) Ik neem een kop koffie en daarna ga ik de laatste paar dingen halen bij een andere supermarkt. Vervolgens is er nog wat koffie, een lunch en Morgenfahrtofhoeheetdieplaatookweer (Dunkelbunt), Not Necessarily Acoustic (Steve Howe) en ondertussen begin ik met het voorbereiden van het eten voorbereiden: ik kook koolbladeren en maak een vulling. Dan ligt er nog de opdracht om naar een hotel in Corby te bellen; het festival in maart gaat definitief door en als we telefonisch boeken, dan krijgen we een speciale prijs. Ik bereid me goed voor, maar als ik doorgeschakeld word naar een of ander menu, verlies ik het overzicht en slaat er paniek toe. Andere keer. Aan het eind van de middag naar de verjaardag van Freek. Het is er aardig en er is wat volk; toch is het niet druk. Na een uurtje wil ik wel weg; het is onrustig in mijn hoofd. De Vrouw en ik laten De Zoon achter en gaan alleen naar huis.
Ik maak de ovenschotel verder af. Uiteindelijk zijn het de groene koolbladeren, gevuld met pittige groente, overdekt met tomatensaus en dan in de oven. Daarnaast kipmedaillons en salade van kaki, radijs, komkommer en avocado.

The Whirlwind (Transatlantic) staat dan al een tijdje aan.
Na het eten, als ik zit te lezen, geeft mijn lichaam plots allerlei signalen. Ik voel druk op mijn hoofd, stekende pijn. Ik zie dubbel. Er is allerlei spanning in mijn nek en schouders. Ik tril. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is nadrukkelijker aanwezig en snijdt. Ik huil. Mijn ademhaling is gejaagd. Het gaat niet goed. Een half uur lang zit ik voor mij uit te kijken aan de keukentafel; lezen lukt niet meer en het is stil. Om kwart over tien ga ik naar bed.
Negenenveertig weken. Nog is het niet voorbij.

Benodigdheden:
1 pompoen
1 rode peper
2 teentjes knoflook
1 tl komijn
1 tl koriander
2 tl kaneel
2 el olijfolie

Werkwijze:
Verwarm de oven voor op 200C.
Maak de pompoen schoon, snijd hem in parten en verwijder pitten.
Als je het nodig vindt om de pompoen te schillen, zou ik het zeker doen.
Maak de peper schoon, verwijder zaadlijsten en pitjes en snijd hem in zeer smalle reepjes.
Doe de peper in een vijzel, pers de knoflook erboven uit.
Doe de komijn, koriander, kaneel en olijfolie er ook bij.
Stamp het tot een pasta.
Wrijf de parten van de pompoen in met deze pasta.
Leg de parten pompoen met de schil naar beneden in een ovenschaal.
Zet de ovenschaal 45 minuten in de oven.
Serveer warm.

Wij aten ‘m met couscous, een stoofpot van rundvlees en groenten en met een venkelsalade.

Very few pictures of my first Zappanale … these are the only ones I have. Thankz to Billy!

Vrijdag 24 oktober:
Vooruit. Het is nog donker als ik om kwart voor acht op het werk kom. Wederom een vruchtbare dag. Ik kan zelfs mijn voorlopige ontwikkelplan bespreken met een collega. Daarnaast overleg ik met de leidinggevende. Vanaf volgende week ben ik 32 uur hersteld, maar ik ga nog geen uren uitbreiden. Woensdag heb ik nog nodig om op te laden en te ontspannen. Ik ga bekijken of het na volgende week wél lukt. In dat geval denk ik er toch over om op woensdag een halve dag erbij te gaan werken, zodat ik de hele woensdagmiddag nog heb om halverwege de week bij te tanken. Tussen de middag kan ik een half uurtje naar buiten.

Ook de rest van de middag lukt er veel. Ik ben om zes uur thuis. Weekend.
De Vrouw heeft eten gemaakt: shoarmavlees en een schotel van witte kool, dumpling pompoen, courgette, paprika in Franse kaassaus. Daarnaast gebakken aardappels en meloen. Lekker. Erna ruimen we op.
Ik ben moe, ga aan de keukentafel de krant zitten lezen. Even kan ik weinig lawaai hebben. Dan doe ik iets aan de webstek (Marnix Rueb is dood) en we kijken het journaal. De rest van de avond lees ik en hoor ik Live in Paris 28.05.1975 (Fripp & Eno).

–

Donderdag 23 oktober:
Ik moet er weer vroeg uit en ben dus ook weer vroeg op het werk. Korte dag, vandaag. Toch kan ik veel doen en neem korte momenten van rust/pauze. Iets voor één uur ren ik weg en om half vier zitten De Vrouw en ik bij de behandelaar. Het gaat goed, er is steeds meer rust en ontspanning in mijn hoofd en in mijn lijf, maar toch blijft het nog kwetsbaar. Ik ga bekijken welke spanning ik in mijn lichaam voel voordat ik ga ontspannen, en welke spanning weg is als ik de ontspannende activiteit heb gedaan. Gisteren merkte ik dat ik de rustdag echt nog nodig had, dus raadt hij me dringend aan om de urenopbouw op het werk zorgvuldig en voorzichtig te doen: niet volgende week al vijf dagen van acht uren gaan werken, maar liever een week wachten daarmee, of desnoods vier dagen van negen uur met de woensdag als vrije dag. Over drie weken volgende sessie.
Op de terugweg kijken we naar een cadeau voor De Zoon, die over een week jarig is. Thuis gaat De Vrouw eten maken en ik zet Son (Amsterdam Klezmer Band) op. Ik ben goed vermoeid en merk dat ik wat minder kan hebben en minder kan volgen, een teken dat ik het advies van de behandelaar zeer serieus moet nemen. Dan maar Clandestino (Manu Chao) draaien en aan tafel. De dis van verse ravioli met saus van kip en groente in tomaten is zeer goed, de erbij komende fruitsalade ook. Als alles op is en opgeruimd, lees ik aan de keukentafel de PROG uit en verder in Reizen zonder John. Ondertussen draai ik Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul) en More Music For Films (Eno), totdat het half elf is. Dat betekent wat.

–

Woensdag 22 oktober:
Om half negen ben ik echt wakker en sta ik op. Beneden is er koffie, de vaatwasser, de krant, Voyagers (Paul Sutin & Steve Howe) en It Is And It Isn’t (Gordon Haskell). Het is halverwege de ochtend als ik op de fiets stap en een rondje maak langs ecowinkel (brood!), het centrum (een lamp zonder kap voor in de slaapkamer, nog meer shirts en broeken!) en een grote supermarkt. Op de terugweg begint het te regenen, maar het valt me mee. Thuis is De Vrouw vertrokken naar het werk. Ik neem nog koffie en een lunch. Dan wil ik nogmaals op de fiets voor een rondje naar de supermarkt en Turkse winkel, maar het is weer aan het regenen, dus wacht ik nog even en draai Trilogy (Emerson Lake & Palmer). Halverwege is het droog, dus kan ik naar buiten. De zon schijnt zelfs. Als ik weer terug ben, wandel ik nog een blokje om.

Om vier uur ben ik weer thuis, hoor ik de rest van Trilogy, knal vervolgens Second Nature (Flying Colors) in de speler en begin ik aan het eten. Het wordt een stoofpot van rundvlees, met daarnaast pompoen uit de oven en een salade van venkel, rucola en bladselderij.

De hele meuk is goed gelukt. Als we het allemaal op hebben, is het half acht geweest en hebben we de twee andere plaatjes van Lumpy Money (FZ) ook gehoord. Ik blijf aan de keukentafel zitten lezen in de PROG en hoor Out To Lunch (Eric Dolphy) en La Tsadika (Mor Karbasi). Op het moment dat de muziek afgelopen is, ben ik toe aan slapen.
Wederom een goede dag. Ik had echt nog een keer nodig om het rustig aan te doen, ook al heb ik niet echt rustig aan gedaan. Integendeel, ik ben vandaag voortdurend bezig geweest, maar op een ontspannen manier. Goed zo.

–

Dinsdag 21 oktober:
Opnieuw met veel moeite uit bed, maar als ik er eenmaal uit ben, gaat het goed. Alles verloopt voorspoedig, ook op het werk.
Vandaag niet naar buiten, tussen de middag. In plaats daarvan lunchen met collega’s. Ook goed. (Ik heb het zelf georganiseerd.) Later in de middag een goed gesprek met Margo; zij stelt mij de juiste lastige vragen, zodat ik verder kan met mijn ontwikkelplan. Dank je!
Om zes uur ben ik thuis. Ik zet Rain Tree Crow (Rain Tree Crow) op, lees de krant en begin aan het eten. Het wordt een stoemp van spekjes, andijvie en zoete aardappel met daarnaast varkenshaas en een salade van komkommer, bosui, tomaat, mozarella en rode basilicum. Om half acht is Live in Concert (Electric Light Orchestra) afgelopen, staat Low Spark Of High-Heeled Boys (Traffic) op, is iedereen thuis en kunnen we aan tafel. De dis smaakt goed!
Na het eten begin ik in de vandaag binnengekomen PROG en hoor ik het eerste plaatje van Lumpy Money (FZ) en het tweede plaatje van The Life And Times Of Scrooge (Tuomas Holopainen). Dan is het bijna elf uur en tijd om te gaan slapen. (In de bus terug naar huis was ik erg moe, maar de rest van de avond viel het mee.)

–

Maandag 20 oktober:
Kedeng. De wekker maakt me wakker. Het is alsof ik met een klap op deze aarde land. Toch sta ik op. Het gaat goed, zeker als ik beneden ben. Ik voel me goed en energiek. Opgewekt ga ik de deur uit.
Zo ongeveer het eerste nieuws op het werk is het overlijden van collega Emmie. Kedeng. Zij is iemand met wie ik vijf jaar geleden een tijdje heb mogen samenwerken. Net vijftig jaar jong, in de bloei van haar leven, kreeg ze een hersenbloeding en dat was het dan. De verslagenheid om me heen is groot en ik merk dat het mij zelf ook aangrijpt. Wat is er toch een boel niet belangrijk.
Maar verder gaat het goed. Ik kan weer van alles doen, zelfs dingen die ik gepland heb. Tussendoor allerlei momenten van ontspanning en rust. Ook het overleg met de leidinggevende gaat me goed af; deze week werk ik vier hele dagen en vanaf volgende week kijk ik of het me lukt om de ene week vijf dagen (40 uur) en de andere week vier (32 uur met woensdag niet) kan werken. En om half een ga ik naar buiten voor een rondje. Aanvankelijk stortregent het, maar al snel is het droog. Mij maakt het niet uit.

Dus. In de middag gaat het ook nog fijn. Het is alweer half vijf voor ik er erg in heb. Dat betekent dat ik weg kan rennen en de bus kan halen. Om zes uur ben ik thuis.
Ik ga even zitten, zet Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) nog maar eens op en begin met eten maken.

Het is een groentecurry van champignons, peper, paprika, courgette en rode ui, met daarnaast biefstuk en een salade van sla, komkommer, bosui en aardbei. Voor De Zoon is er het restant van de schotel van zaterdag. En alles komt op. Da’s mooi.
Na het eten maak ik de aanmelding voor een training op het Leo Kannerhuis voor De Zoon compleet. De afgelopen dagen hebben we stukken verzameld en heeft hij de huisarts bezocht voor een verwijzing. Briefje erbij, alles in een enveloppe en morgen kan het weg.
Eindelijk kan ik aan de eettafel lezen in Reizen zonder John (Geert Mak), begeleid door The Life And Times Of Scrooge (Tuomas Holopainen) en Storm Corrosion (Storm Corrosion).

–

Zondag 19 oktober:
Juist. Om negen uur ben ik beneden en staat Live at Coventry Cathedral (Travis & Fripp) aan. De gebruikelijke dingen: koffie, vaatwasser leeg, was gevouwen, plee geboend, planten bewaterd. Even wat op de webstek werken en nog wat meer koffie. Buiten lokt de zon en om elf uur, na Other Worlds In A Small Room (Jansen & Barbieri), wandel ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

In de tuin drinken De Vrouw en ik koffie die ik met de cafétière heb gemaakt. Hoe spel je dat ding eigenlijk? Ik lees nog wat; het is echt schitterend weer. We bereiden de lunch voor.

We stappen in de auto. Eerst rijdt De Zoon ons naar het huis van Bea in Ugchelen. Daar ligt haar overleden man Joop opgebaard. We nemen afscheid van Joop, drinken een kop koffie en praten met deze en gene. Het is een bijzondere gelegenheid. Ondanks de ongemakkelijkheid van de situatie voelen we ons zeer welkom. Het leven van Joop mag gevierd.
Na een half uur rijden we verder naar Radio Kootwijk. Robert viert zijn verjaardag. De gebruikelijke groep mensen zit binnen. Het gaat er gemoedelijk aan toe. Pas na een uurtje of wat slaat mijn hondenallergie en vermoeidheid toe. Ik zit bijna te huilen en veel gesprekken gaan langs mij heen of ervaar ik als geschreeuw. Niet erg.
Om negen uur zijn we weer thuis. Aan de keukentafel hoor ik Juice (MSM&W) en lees ik Reizen met Charley uit. Het is een intrigerend boek, dat nieuwsgierig maakt naar meer van de VS en ook naar het ‘vervolg’ door Geert Mak. Morgen verder. Inderdaad, morgen verder, want het is kwart over tien en ik slaap bijna aan de keukentafel.

–

Zaterdag 18 oktober:
Half negen is het als ik de was sorteer, de vaatwasser uitpak, de koffie aanzet, de kranten uit de brievenbus haal en Thread (Theo Travis & Robert Fripp) in de speler doe. Mijn stukje dat ik gisterenmorgen op FOK! heb geplaatst, heeft me maar liefst vijfhonderd klikjes en één reactie opgeleverd. Toe maar. Daar doe ik het dan voor. Ben benieuwd wat of hetzelfde stukje morgen op ApeldoornDirect doet. Na Eclipse (Lura) stap ik op de fiets en rijd naar de markt. Bij het stallen van mijn fiets spreekt Adnan me aan. Hij vraagt hoe het met mij gaat en we hebben een gesprek. ‘Goed je weer te zien,’ zegt hij. ‘Apeldoorn heeft je nodig.’ Ik krijg bijna tranen in mijn ogen. Tijd om hem voor zijn woorden te bedanken krijg ik niet; hij moet weer verder. Op de markt koop ik fruit en vis. Vervolgens via de supermarkt en de Turkse winkel weer terug.
Het is prachtig weer! In de tuin drinken we koffie. Er is The More You Know (Jon Anderson) en verschillende wassen hangen. We maken lunch en die nuttigen we. Aan tafel gaat het allemaal wat stroef; ik volg het gesprek niet goed, communicatie ervaar ik als onoverzichtelijk, er is wat onenigheid, zo lijkt het wel. Ik merk dat ik me opgejaagd voel en wil naar buiten. Dat doe ik dan ook.
Langs het kanaal loop ik in de richting van het centrum. Ik beland zowaar in het Beekpark, om eens te zien hoe het er nu is op Roots in the Woods. Het is er net als gisteren. Op sommige plekken propvol, op andere een lawaai van jewelste. Ik geef de munten die ik nog had van gisteren (plus eentje van vorig jaar) aan Max, die er nog steeds is (die is niet weggeweest, denk ik). Al snel kom ik tot de conclusie dat ik dit festival en dit soort drukke gelegenheden geen bal aan vind en dus ga ik weer; in totaal ben ik er nog geen tien minuten geweest.

Op de terugweg koop ik bij een klerenwinkel in de Hoofdstraat wat shirts met lange mouwen. Dan wandel ik verder terug naar huis. Daar ben ik iets voor vijf uur. Ik maai het gras nog en dan plof ik neer in het laatste zonnetje van vandaag.

Als die achter de huizen is gezakt, koelt het af en ga ik naar binnen. De Vrouw heeft eten gemaakt.
We horen Utu (Värttina). Na het eten volgt Live in Europe (Transatlantic) en lees ik volop. Toch ben ik al sinds eind van de middag zeer moe. Opmerkelijk toch, hoe ik mijn lichaam en geest moet trainen om mijn oude dagritme weer terug te krijgen.
Hoeveel weken? Achtenveertig weken. Kijk aan.

Kent u het station in Arnhem? Bent u er ooit wel eens geweest? Als dat niet het geval is, moet u er zeker niet naartoe gaan, hoor. Ik kan het u van harte afraden. Gelooft u mij: het station in Arnhem is één verschrikkelijke bouwput. Dat is het al jaren en het ziet ernaar uit dat het nog vele jaren zo zal blijven.

(more…)

Een weekend met Dagmar en Petter!

Vrijdag 17 oktober:
Alles voorspoedig en wel, vanmorgen. Op tijd op, op tijd de deur uit, op tijd op het werk, op tijd alle klussen klaar. Tussendoor op tijd even naar buiten voor een rondje.

Ook in de middag kan ik veel doen. Met mijn ontwikkelplan aan de gang, onder andere. Iets voor half vijf ren ik naar de bus en om zes uur is ik thuis. Pff. Het is qua energie zwaar, maar het lukt.
De Vrouw heeft bamisoep klaar en we kunnen gelijk aan tafel. Mooi, goed. Dan komt de vraag: gaan we nog weg, vanavond? Eigenlijk heb ik er geen zin in en puf voor, maar ik wil kijken hoe het gaat. Iets na achten zitten we op de fiets.
In het Beekpark is het jaarlijkse herfstfestivalletje Roots in the Woods begonnen. We treffen Heidi en Auke al snel. (Het lijkt wel afgesproken werk!) Na een kort rondje gaan we zitten en kletsen we wat. Altijd goed. En Max zie ik ook; we spreken elkaar kort maar goed. Ik haal voor een tientje munten. Er is een (duur) drankje, er zijn zeer veel mensen bij de bar, er is lawaai in de tenten, er is eigenlijk zeer weinig te beleven. We gaan nog een uurtje bij Auke in de tuin zitten en uiteindelijk zijn we om kwart over twaalf thuis. Ik heb het gered. En het was niet eens erg. Het was nogal aangenaam, eigenlijk.

–

Donderdag 16 oktober:
En voort gaan we weer. Alles voelt wel uitgerust. Op het werk komen er wel veel klusjes op me af; mijn planning loopt geheel uit de klauwen. Niet erg; morgen een rustige dag met veel tijd en ruimte voor achterstallig gedoe. Wat me wél lukt, is tussendoor pauze nemen en rond het middaguur loop ik naar buiten.

In de middag slaat de vermoeidheid toe. Niet erg, maar heel fijn is het niet. Om zes uur ben ik weer thuis.
Het avondeten is een geinige dis: de kip van eergisteren, een rookworst van ver over de datum, prei die ik gisteren even kort smoorde, dit alles in een ovenschaal met daaroverheen de bloemkoolpaprikakaassaus van eergisteren. Na nog geen half uur in de oven staat het op tafel. De Vrouw heeft er een salade bij gemaakt en we kunnen nog vóór half zeven weer ván diezelfde tafel. Diezelfde Vrouw gaat nog werken.
Ik knal Walking On A Sunlight Beam (Lunatic Soul) nog eens in de cd-speler en doe wat achter de pc. (Op FOK! is morgenochtend een gat in het rooster gevallen; ik mag een niemendalletje plaatsen en dat doe ik dan ook.) Na het journaal lees ik aan de keukentafel het Büchboek uit, begin ik in Reizen met Charley (John Steinbeck) en hoor ik Daughter Of The Spring (Mor Karbasi) en A Map Of The World (Pat Metheny) tot het half elf is. En dan? Ja, dan.

–

Woensdag 15 oktober:
Pas om negen uur wakker! En dan nog even lekker in bed liggen. Half elf beneden. Koffie, de krant, Seraphim (Paul Sutin & Steve Howe) en allerlei huishoudelijks.
Eind van de morgen fiets ik een rondje langs de biowinkel, supermarkten en Turkse winkel. Het is uitstekend weer en ik word er opgewekt van. Als ik weer thuis ben, draai ik Limonchiki (Amsterdam Klezmer Band), drinken we nog een kop koffie en gaan we iets eten. Daarna ruimen we tuinstoelen en tafel uit de achtertuin op (onder de carport) en wandel ik naar de Eglantier voor een ringetje (de zwanenhals van de wastafel in de badkamer lekt sinds ik er vorige week iets aan heb zitten prutsen). Het ringetje vind ik zowaar (€1,00) en als ik om vier uur weer thuis ben, zit het er zo op. Nu hopen dat het niet meer lekt.

De Vrouw gaat werken. Ik zet Pictures At An Exhibition – Deluxe Edition (Emerson Lake & Palmer) op en buig me eens over een artikel dat Reinier heeft geschreven voor een vies blad. Of ik wat correcties en commentaren wil leveren. Dat wil ik natuurlijk. Het kost me even tijd en ik zie geen blote tieten.
Half zes ga ik me aan het eten wagen. Ik braad een rollade en maak in de tajine een stoof van ui, paprika, peper en spitskool. Waarom ook niet?
Als De Vrouw terug is, kunnen we eten. Het smaakt. En daarna maak ik de ovenschotel voor morgen: allerlei restjes van gisteren bijeen, met daartussen gesmoorde prei. Perilous (Glass Hammer) is afgelopen en we zien het journaal. Dan ga ik aan de keukentafel zitten. Al lezende hoor ik het eerste deel van de speciale editie van Exposure (Robert Fripp) en uiteindelijk Voyage Of The Acolyte (Steve Hackett). En dan? Dan.

–

Dinsdag 14 oktober:
Het lukt me om op te staan. Eigenlijk gaat alles goed, vanochtend. Ook de reis naar de werkplek verloopt voorspoedig en op de werkplek zelf ga ik fiks aan de slag. Tussen de middag kan ik een half uur buiten lopen.

En dan weer verder. Heel veel dingen die ik op de planning had, komen af en schieten op. De rest? Donderdag weer!
Om zes uur ben ik thuis. Even de krant, dan Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) en Zoom (Electric Light Orchestra) en we kunnen eten:

Het is inmiddels al kwart over acht en ik zit in de keuken te luisteren naar Second Nature (Flying Colors) en te lezen in het Büchboek. Nog even Evening Star (Fripp & Eno) en de dag is alweer voorbij.

–

Maandag 13 oktober:
De eerste werkdag van acht uren lang. Ben benieuwd.
Ik ben op tijd op en als ik om half acht het laatste stuk naar de nieuwe werkplek wil lopen, word ik ingehaald door een collega die me een lift in de auto aanbiedt voor het laatste stuk. Ik ben nu wel zeer vroeg op het werk.
Beetje vreemde dag: van alles gebeurt er plotseling en tussendoor; toch kan ik ook heel veel geplande werkzaamheden uitvoeren. Pas om een uur of een kan ik buiten een rondje lopen.

In de namiddag is het wat rustiger en kan ik ‘meters maken’. Om half vijf zit ik in de bus en om zes uur ben ik thuis. Zo zal het voorlopig gaan.
Ik lees de krant, hoor Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul) en maak eten. Deze keer wordt het een stoempje van zoete aardappel met veldsla. Gyros erbij, een salade en de Deluxe versie van John Barleycorn Must Die (Traffic) en de maaltijd is compleet.

Als alles opgeruimd is, lees ik. Later hoor ik nog wat. En ik koop bij een online boekwinkel vier e-boeken voor achttien pleuro. Maar dan! Dan is het alweer half elf. Mijn rechterschouder doet pijn; dat lijkt een slijmbeursontsteking te worden en betekent dat ik mijn oefeningen van vorig jaar (toen ik hetzelfde had, maar aan de linkerzijde) weer kan gaan doen. Bovendien ben ik al sinds het begin van de avond erg moe. Ik zal mijzelf moeten trainen in het volhouden van deze langere werkdagen.

–

Zondag 12 oktober: Posterholt, landgoed Aerwinkel en terug naar huis
Zo tegen negen uur ben ik op en ga ik naar beneden. In de achtertuin is het fris, maar zeer mooi.
Er is uiteindelijk een uitgebreid ontbijt dat we ons goed laten smaken. Daarna wandelen we naar buiten. Nog geen kilometer van huis is landgoed Aerwinkel. We kijken er wat rond en komen terecht in het buurdorp Reutje. (Verder zeg ik niks.) Bij het plaatselijke café drinken we koffie en dan lopen we weer terug.

Iets voor drie uur staan we voor het station in Roermond en nemen we afscheid. Het was een geweldig weekend, mooi om de mensen weer te zien en te spreken. Dagmar en Petter zijn geweldige gastvrouw en heer. Heel erg bedankt! Thank you, danke schön en tack! Komen jullie het snel eens bij ons inhalen? Dat zou gaaf zijn.
Half zes zijn we thuis. Ik draai een laatste was, zet Bridge Across Forever (Transatlantic) op in de keuken en maak het avondmaal: het restant pompoensoep en ratatouille, met daarnaast nog wat rosbieffiletlapjes en naan.
Aan de pc bewerk ik de foto’s van dit weekend en ik plaats ze op deze webstek. Niet heel veel later is het half elf geweest en ga ik slapen. Ik ben moe, maar niet uitgeput. Het was een goed weekend.

–

Zaterdag 11 oktober: naar Roermond en Posterholt
Iets voor half zeven. De wekker gaat. Op zaterdag? Ja, op zaterdag.
Twee uur later zitten we op de fiets naar het station en om elf uur komen we aan in Roermond. Daggie en Petter staan op het perron. We rijden met hun auto naar een parkeerplaats bij een Outlet; vandaar gaan we te voet naar het centrum van Roermond. Echter, eerst moeten we die outlet over. Het is een enorm complex van kunstig aangelegde straatjes en Duits aandoende winkels. Alles ziet er spic en span uit en het is NEP met hoofdletters. Opvallend is ook dat het er stampvol loopt met Duitsers.
Gelukkig zijn we snel in het oude Roermond. Via de markt lopen we naar het Munsterplein. Daar gaan we op het terras zitten voor een kop koffie en later een broodje. Hier is de eerste gelegenheid om echt bij te kletsen. Vervolgens slenteren we via de Neerstraat (waar voorheen kunstgalerie Pittstowe was – u weet nog wel, waar Billy en ik ooit midden in de nacht in 2007 onze verhalen van ons af brulden -, dat inmiddels een schoenenzaak is) naar de Roer en de jachthaven. Vervolgens via de markt langs de Sint Christoffelkathedraal en dan weer naar de auto.

Eind van de middag zijn we in Posterholt. Het huis van Daggie en Petter is op zichzelf niet zo heel bijzonder, maar hun achtertuin is geweldig: het heeft een overdekt terras dat uitkijkt op het aardappelveld, de weilanden en het achterland. We krijgen vlaai en haring en knäckebrot. De buren Marjolein en Wilfried komen nieuwsgierig buurten en het wordt bijzonder aangenaam.
Petter heeft zalm uit de oven en aardappelpuree gemaakt. Na het eten ploffen we op de bank en zien we wat muziekfilmpjes. Dan is het half twaalf en is iedereen moe. We gaan naar de zolder en daar slapen we in.
Foto’s staan hier.
Zevenenveertig weken.