Bas Langereis leest u voor!

Lotgenoten,

‘Dit wordt een mooie traditie,’ zegt Peter.
Het bandje hebben we ondertussen meerdere keren live aan het werk gezien en gehoord. Je zou zeggen: nu ken ik het wel, maar toch zijn we weer gegaan.
Ik hoop maar dat het geluid niet al te hard is. De vorige keer, in het poppaleis van mijn thuisplaats, was het oorverdovend. Bij binnenkomst al moest ik mijn gehoorbeschermers indoen. Hier valt het tot nu toe mee.
Er staat een man platen te draaien. Grammofoonplaten! Leuk. Een maand of wat geleden ben ik thuis begonnen om alle grammofoonplaten uit mijn verzameling van voor naar achter te draaien. Ik ben nog niet eens halverwege. De oudere man met de witte halflange haren is druk in de weer bij de twee draaitafels. Ik vraag me af wat er gebeurt als ik hard op de vloer stamp. Bij mij thuis slaat de plaat over bij de minste geringste beweging in de buurt, maar dat kan ook komen doordat ik de naalddruk zo licht mogelijk heb gezet. De man draait allerlei spul uit de jaren zeventig. Sommige platen ken ik, al kan ik ze niet bij naam noemen, de meeste platen herken ik niet. Maar het geluid is onmiskenbaar uit de prachttijd.

‘Wanneer hebben wij ze voor het laatst gezien? Was dat die keer in Zwolle?’
‘Nee joh,’ zeg ik. ‘Daarna zijn ze zeker nog twee keer in Gigant geweest en daar waren wij toch ook.’
‘O ja, dat zou kunnen.’
Nee, dat zou niet kunnen, Peter. Dat is zo. Ik zeg het niet. Het maakt niet uit wat zo is of wat zou kunnen. Wat uitmaakt, is dat we hier samen zijn.

Een lokaal bandje in het voorprogramma. Je houdt je hart vast. Ik deed het. Maar vanaf de eerste tonen laat ik mijn hart los. Met een gerust hart. Ook deze jongelui hebben goed naar de muziek uit de jaren zeventig geluisterd. Het is toegankelijk en dansbaar, met fijn gitaarwerk en een heuse Hammond. De jonge drummer heeft er duidelijk plezier in. Kijk hoe hij aan een stuk door zit te lachen. De zanger heeft het ook naar zijn zin. Hij heeft een prima soulvolle stem die goed bij de muziek past. De meeste liedjes ken ik niet en dat hoeft ook niet. ‘Dat was een eigen nummer,’ zegt hij als de band net een stuk heeft gespeeld dat ik wél herkende: Almost cut my hair van David Crosby. Grapje.
Naast mij komt een meisje staan. Het is druk. Uitverkocht concert. We staan dicht opeen. Ik kijk naar het meisje. Ze heeft lange donkerblonde haren en een gezicht met een bijna jongensachtige kaaklijn. Donkere ogen, hoge jukbeenderen en een beetje roodgeverfde mond. Ze is slank en draagt een strakke zwarte broek en een zwarte blouse met kant en bloemen erin. Haar hoofd beweegt ze langzaam op de muziek en af en toe neemt ze een slokje uit de plastic beker met bier die ze in haar hand houdt. Ze kijkt voor zich uit. Een beetje somber, lijkt ze.
‘Jij nog iets drinken?’ vraagt Peter.
Ik knik.
‘Water weer? Ik ga nu even halen. Straks zal het hier wel heel druk zijn voor het podium. Blijf jij hier een beetje staan?’
Ik zou niet weten wat of ik anders zou moeten doen.

Het bandje is afgelopen en de platendraaier is weer aan de gang. Leuk. Het begint inderdaad wat vol te worden hier. Ik kijk naar de grond. Overal liggen plastic wegwerpbekers. Ik heb mijn plastic netjes in de zak van mijn jasje zitten. Straks bij de uitgang is vast een afvalbak. Of ik geef ze af aan de bar.
Iemand wringt zich van achter links langs me heen. ‘Sorry,’ roept hij. Ik weet niet waarom hij dat zegt. Hij gaat toch moedwillig door de mensenmenigte heen? Pal voor mijn neus blijft hij staan. Hij is heel lang en breed. Zo zie ik niks. Ik doe een stapje naar rechts, voor zover het kan. Nu kan ik over zijn schouder heen op het podium kijken. Het ziet ernaar uit dat het concert zo kan beginnen.
Ik kijk rechts achter mij. Het is mudjevol. Mooi dat het uitverkocht is. Als ik me weer naar voren draai, zie ik het meisje dicht naast mij staan. Ze kijkt strak voor zich uit, staart in het niets. Voor ze me zou kunnen opmerken, kijk ik naar het podium. Vanuit een ooghoek zie ik beweging naast me. Ze kijkt in haar lege plastic beker, draait zich om en verdwijnt naar achteren. Er is nu een leeg plekje naast me. Ik ga wat breeduit staan.
‘Mooi,’ zegt Peter. Hij geeft me een plastic flesje. ‘Ja, deze kreeg ik niet in een glas.’ Hij heft zijn beker. Ik pak het flesje aan en tik het tegen zijn beker. ‘Proost.’ Ik kijk naar zijn beker. ‘Rivella,’ zegt hij. ‘Dat je niet denkt dat het bier is. Ik moet jou nog naar huis brengen, hè?’ We lachen. Ik houd het plekje rechts naast me nog bezet.

Het gaat beginnen. De drie jonge muzikanten betreden het podium. Het gaat gelijk goed los met het openingsnummer van de plaat die ze dit jaar uitbrachten. Hard is het, maar niet te hard. Ik houd mijn gehoorbeschermers in de binnenzak van mijn jasje. Gaaf is het ook. Op de latere albums is het geluid wat gevarieerder met invloeden van southern rock en funk; je hoort dat de band is gegroeid en volwassener klinkt, maar mijn voorkeur gaat uit naar dat psychadelischer geluid van hun eerste paar platen.
Van achter drukken de mensen nog wat meer naar voren. Plots botst iemand tegen mijn rechterschouder. Ik kijk. Het is het meisje. Een beetje geschrokken kijkt ze me aan.
Ik maak wat ruimte voor haar, knipper met mijn ogen en glimlach. Het geeft niet, wil ik ermee zeggen.
Ze glimlacht terug. Terwijl ze me aankijkt, zingt ze een regel mee met de tekst van de band.
Ik lach, draai me naar het podium en playback mee.

Allemensen, het klinkt echt goed. Zoals gezegd: hard, maar niet te hard. Je kunt alle instrumenten heel goed horen. Alles mooi in balans. De drie muzikanten zijn lekker op dreef. Flinke gitaaruitbarstingen, een scheurend Hammond en stevige drums. Van mij mag het. Led Zeppelin is nooit ver weg. Deep Purple, Lynyrd Skynyrd en Little Feat ook niet. Ik houd ervan.
Peter maakt foto’s en filmpjes. Ik zie hem regelmatig met zijn hoofd voorovergebogen over zijn kleine camera en zijn telefoon. Als ik stiekem meekijk, zie ik dat hij foto’s en filmpjes op allerlei sociale media aan het zetten is. Ik grinnik. Zelf heb ik ook lange tijd veel concerten gezien door de lens van mijn fotocamera. Ik fotografeerde wat af, filmde hele nummers en die deelde ik dan her en der. Dat doe ik niet meer. Ik heb vanavond een paar foto’s gemaakt ter herinnering, voor de rest wil ik zo veel mogelijk van het concert en van dit moment meemaken.

Stik, dit is een gaaf nummer. Ik beuk met mijn kop op en neer. Dat betekent dat mijn lange haren heen en weer slingeren. Het maakt me niet uit. Lekker uit mijn dak, dat is alweer een tijdje geleden. In een van mijn wilde bewegingen kijk ik naast mij.
Het meisje schudt haar hoofd ook heen en weer. Een streng van haar steile haren hangt voor haar gezicht. Een andere lok plakt op haar bezwete voorhoofd. Ik ben gestopt met bewegen en blijf naar haar kijken. Ze heeft haar ogen dicht. In haar ene hand houdt ze haar lege plastic beker, haar andere arm steekt ze boven haar hoofd uit. Ze gaat helemaal op in de muziek. Af en toe kijkt ze naar het podium en opeens ziet ze mij. Ik kijk nog steeds naar haar en blijf naar haar kijken.
Ze lacht en strekt zich naar mij uit. Ik buig een beetje naar haar toe. Haar mond is vlak bij mijn oor. ‘Wat kijk je?’ vraagt ze. Ze schreeuwt niet. Ze zegt het bijna zachtjes. Ik kijk haar in haar ogen en lach. Dan breng ik mijn mond naar haar oor. Ze komt me iets tegemoet. ‘Ik vind je mooi,’ zeg ik en ik kijk met een blik dat ik daar ook niets aan kon doen. Ze glimlacht haar witte tanden bloot. Ik lach terug. ‘Dank je,’ vormt haar mond. Haar ogen glinsteren.
Ik knipoog weer met beide ogen en kijk naar het podium. Barst, het lied is alweer afgelopen.

Het publiek is uitzinnig en moedigt de band aan. De wilde haardossen op het podium worden nog wilder. Een drumsolo. Een fikse drumsolo. Minutenlang. Het kan, het mag, het moet, het hoort zo. Gitaarfeedback. Vervormd orgelgeluid. Muziek!
Het concert is voorbij voordat ik het weet. Natuurlijk is er een toegift. Twee zelfs. En dan zwaaien de drie jongemannen definitief gedag.
‘Zal ik nog wat te drinken halen?’ vraagt Peter.
‘Is goed. Ga ik even naar het toilet. Waar is dat?’
Peter wijst. Ik volg zijn vinger en begin te lopen. Een deel van het zaallicht gaat aan. Er komt ruimte in het publiek. De vloer is bezaaid met plastic. Ik worstel me een weg.

Het is druk bij de wc’s. Niet gek. Toch hoef ik niet heel lang te wachten. Ik plas al het water van vanavond eruit en was mijn handen. Dan probeer ik me weer terug de zaal in te wurmen. Het duurt even, maar het lukt. Bij de bar staat Peter met twee plastic wegwerpbekers in zijn hand. Ik krijg er eentje en neem een ferme teug koud water. Uit de zak van mijn jasje haal ik de drie bekers en het flesje. Ik zet ze op de bar. Een man achter de bar pakt ze zonder iets te zeggen weg.
‘Dat was mooi, hè?’ roept Peter.
Ik knik met wijd opengesperde ogen.
‘Ze klinken anders dan de vorige keer,’ zegt hij. ‘Alsof ze wat volwassener zijn geworden. Een mooi concert om op terug te kijken.’
Ik knik weer en draai me van hem weg. Ik kijk naar de plek voor het podium waar we stonden. Ze is weg. Ik ben weg.

Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, december 2018  

Hier lees je ‘m op FOK!

Meer recente verhalen lees je hier.

–

bazbo 0364: Pink Floyd – Meddle
‘PING!’ Langzamerhand komen we bij de echt klassiekers van Pink Floyd. Op deze plaat uit 1971 staan twee echte uitschieters en vier niemendalletjes. Op de twee uitschieters doet de band waar het echt goed in is: uitschieten. En verschrikkelijk goede psychadelische progmuziek maken. Ik kocht de plaat pas op 11 januari 1988 (bij Free Record Shop) en heb een herdruk uit 1986, wel op het Harvest label en met zwarte labels in plaats van de geel/groen gekleurde. Op discogs verkopen lui hem voor tientallen neuro’s en er is zelfs een complete randdebiel die er tweehonderd voor wil hebben. En niet eens gratis verzenden, hè. De krent. ‘PING!’

–

bazbo 0363: Pink Floyd – Relics
Vreemde verzamelplaat, verschenen in 1971. Er staat spul op van de eerste twee/drie studioplaten, wat singles en een enkel toen nog niet verschenen stuk. Leuk overzicht van de eerste periode. Voor toen mooi dat singles als Arnold Layne, See Emily Play en Julia Dream eindelijk op elpee verschenen, met als hoogtepunt de studioversie van Careful With That Axe, Eugene. De hoes is getekend door drummer Nick Mason. Ik kocht een Nederlandse heruitgave uit 1980 op het Music For Pleasure label op 23 december 1987 (Bij Free Record Shop).

–

bazbo 0362: Pink Floyd – Atom Heart Mother
Prachtplaat uit 1970. Eerste plaatkant bevat het instrumentale titelnummer, vol orkestrale arrangementen, een swingend stuk met koor en funky orgel en een gaar deel met psychadelische geluiden erin. Mooi stuk. Plaatkant twee kent drie ‘solonummers’. If is een lief liedje van Waters; in Summer ’68 vertelt Wright over zijn bedavonturen en Fat Old Sun is een goede gitaarsong van Gilmour. Hoogtepunt van de plaat vind ik het driedelige Alan’s Psychadelic Breakfast waarin de melodieën omgeven zijn door kook-, bak-, eet- en slurpgeluiden. ‘Marmelade, I like marmelade.’ Waanzinnige plaat die ik kocht op 13 november 1987. Volgens Discogs zijn er 408 verschillende versies en ik heb volgens mij een Britse versie uit 1970.

–

Vrijdag 11 januari:
Acht uur wakker en uit bed. Goed geslapen. Koffie. Rustig aan. Wat lezen. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik lees het mooie maar beklemmende boek Verhalen uit het gekkenhuis (Maarten Biesheuvel) uit. Het is beangstigend, omdat ik veel van zijn gekte herken, zij het in mindere mate. Nou ja. Meer koffie en dan een lunch. Na de afwas fiets ik naar een supermarkt. Het regent wat en ik word er erg nat van. Dan door het groentepakket ophalen. De Vrouw gaat kort naar het werk. Ik begin te lezen in Dans Dans Dans (Haruki Murakami) en begin met het voorbereiden van avondeten. De Vrouw is rond half vijf weer thuis. Een uur later staat de bamisoep op tafel. De Zoon is er ook. Vinyl. Ik was af en breng afval naar containers. Dan werk ik de webstek bij. Acht uur wandel ik naar het poppaleis om getuige te zijn van een optreden van Orgel Vreten. Als ik het gebouw binnen kom, merk ik dat ik mijn telefoon niet bij me heb. En ik heb wel speciaal een ander jasje aan, zodat ik die telefoon goed ergens in een zak kan steken. Van Reinier hoor ik dat er een of ander gaar voorprogramma is, dus heb ik nog ruim tijd om mijn telefoon op te halen. Dat doe ik. Als ik de zaal alsnog betreed, zie ik het gordijn hangen dat de zaal halveert. Dan weet je dat er nauwelijks kaarten zijn verkocht. Dat is jammer. Het voorprogramma is nog bezig: Wat een lawaaiband, denk ik nog. Als ik achter het gordijn kijk, zie ik dat het een enkele jongeman is die zingt, gitaar speelt en met zijn voeten een bas- en snaredrum bedient. Een eenmansband, dus. Ik heb mijn oordoppen al lang in. Ik maak het laatste nummer van het voorprogramma mee en ook tijdens de pauzemuziek heb ik mijn gehoorbeschermers nodig. Maar dan stapt Orgel Vreten op het podium en is het geluid mooi, goed uitgebalanceerd, hard maar zeer prima te doen. Ondanks het weinige publiek zie ik een concert dat zijn wiedeweerga niet kent. Bassist en drummer leggen een uiterst swingende basis, de twee Hammonds tegenover elkaar gieren erop los (iets te veel galm erop, wat mij betreft), maar hét podiumbeest is Arno Bakker met zijn trombone, sousafoon en ontregelende capriolen. Dik anderhalf uur vette pret. Na afloop koop ik de laatste elpee van de band, laat die signeren en krijg er een maxisingle bij. Half twaalf ben ik thuis. Even napraten en om twaalf uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: Somnium (Jacco Gardner), Protegid (Carmen Souza), The Final Cut (Pink Floyd), A Momentary Lapse Of Reason (Pink Floyd), On The Turning Away (12″ single) (Pink Floyd), One Slip (12″ single) (Pink Floyd), Elvis The Moviestar – 20 Original Hits (Elvis Presley), Double Live (Glass Hammer), Around The World In A Day (Prince And The Revolution), Skyscraper Souls (Downes Braide Association)

–

Donderdag 10 januari:
De wekker gaat gewoon om kwart over vijf. Opstaan is zwaar. Toch lukt het. Op de werkplek heel veel te doen. Maar goed ook, anders zou ik inzakken. Geen pauze. In plaats daarvan ga ik om kwart over twee weer weg. Half vier thuis. Even uitblazen, vinyl, dan gelijk een ronde hardlopen. Beetje miezerregen. Douchen en in etappes eten maken. Bietensoep met spek en ui. Afwas. Webstek bijwerken. Lezen en luisteren. De Vrouw is er om half negen. Zij eet nog wat. Ik sleur de afgetuigde kerstboom naar een afvalplek buiten, schud de kluit uit de emmer, mik de grond in de groene container en de emmer bij het plasticafval. Tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: The Wall (Pink Floyd), Warszawa (Porcupine Tree), Failure In Wonderland (Monika Roscher Bigband)

–

Woensdag 9 januari:
Geen wekker. Kwart over zeven ben ik wakker. Half negen wandel ik naar de Kap. Daar ontmoet ik collega’s en handel ik wat mail af. Een uur later loop ik naar de biowinkel voor wat kleine dingen. Thuis koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik loop naar een drukwinkel voor de uitnodigingen voor 16 februari. Vanmiddag terugkomen. Thuis vinyl en lunch. Telefoon: de uitnodigingen zijn klaar. Mooi. Na de afwas haal ik ze op. Mooi geworden. Thuis ga ik de enveloppen schrijven. Auke is er om wat oude (wissel)lijsten van ons op te halen voor in zijn atelier. Ik loop even met hem mee. Dan weer terug om enveloppen verder te schrijven. Om drie uur is alles op de post. Ik werk de webstek bij en lees en luister. De Zoon is er om vijf uur met de auto. We rijden naar Zwolle. In het theaterrestaurant van de Spiegelzaal eten we. Saté voor mijn metgezellen, een tarte tartin voor mij. Cheesecake met chocolade en kaneelijs voor ons allen. Vervolgens maken we een theateroptreden van Het Klein Orkest mee. We zitten gevaarlijk hoog op het tweede balkon. Hoogst vermakelijke show met liedjes uit de jaren tachtig en een boel verhalen. De band is in prima vorm; de toetsenist is muzikaal het best onderlegd en dat hoor je. Jekkers brengt het er minder goed vanaf: hij haalt veel hoge tonen niet meer, is nogal eens zijn teksten kwijt, moet een nummer helemaal opnieuw beginnen omdat hij de verkeerde akkoorden heeft ingezet en slaat zelfs een deel van het programma over (via zijn oortje wordt hij gecorrigeerd). Toch een heel leuke avond, waarin blijkt dat de kinderliedjes bij het publiek het populairst zijn. Half twaalf zijn we weer thuis en ik ga gelijk door naar bed.
Muziek vandaag: Somnium (Jacco Gardner), The Dark Side Of The Moon (Pink Floyd), Wish You Were Here (Pink Floyd), Hergest Ridge (Mike Oldfield), Ommadawn (Mike Oldfield), Live from Austin, Texas (David Byrne)

–

Dinsdag 8 januari:
Opnieuw opgewekt. Lange dag voor de boeg. Op de werkplek doe ik veel, maar ik kan het wel in heel rustig tempo doen. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Eind van de middag zetten we alles klaar voor een ontmoetingfeest met cliënten. Mooie avond, leuke activiteiten, cliënten enthousiast, mooie collega’s om me heen, wat wil ik nog meer? Om tien uur sta ik in Beekbergen en nog geen half uurtje later ben ik thuis. Heel even bijpraten en dan ga ik slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 7 januari:
Beter geslapen. Ik ben opgewekt en het verbaast me zelf. De normale weken beginnen weer. Hoewel. Deze week van alles. Op de werkplek heb ik allerlei te doen. Tussen de middag geen gelegenheid om naar buiten te gaan. Jammer, maar ik neem tussendoor wel rustmomenten. Half zes ben ik thuis. Ik maak een schotel van basilicumtofu, ui, bosui, peper, courgette en spaghetti. Die eet ik op. Snel afwassen en om half zeven ga ik een ronde hardlopen. Het regent lichtjes en het is niet erg. Als ik de wind tegen heb, is het een beetje vervelend, maar ik heb het niet koud. Thuis werk ik de webstek bij, werk ikde uitnodiging voor 16 februari bij en lees en luister ik. De Vrouw is er om negen uur. Bijpraten en dan om tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: X (Peter Hammill), Somnium (Jacco Gardner), Silhouettes (Klaus Schulze)

–

Zondag 6 januari:
Het is kwart over acht en ik sta op. Bij vlagen wat geslapen, bij andere vlagen niet. Koffie. Ook doe ik iets aan een motivatiebrief en de cv van De Vrouw. De Vrouw zelf is om half elf uit bed. Samen koffie. We maken de motivatiebrief en de cv af en zenden die naar een organisatie. Dan meer koffie en vinyl. De Zoon is er om kwart over zeven voor lunch. Erna een kleine afwas, een rondje stofzuigen en vervolgens wandel ik het centrum in op zoek naar sla. Tegen drieën lopen De Vrouw en ik naar een café, alwaar Peter zijn jaarlijkse foto-expositie opent. Deze keer vind ik het echt heel boeiend; er hangt allemaal spul dat vragen oproept en daar houd ik heel erg van. Voor het eerst vind ik echt alles interessant. Na dik een uur wandelen we door naar een ander café. Daar viert Lex zijn tienjarig jubileum van zelfstandig muzikant. We krijgen hem niet te spreken, want hij staat voortdurend op het podium te spelen. Dat is ten slotte wat hij het liefste doet. We ontmoeten er allerlei andere aardige mensen en we beleven aardige anderhalf uur. Iets na zessen gaan we terug naar huis. Ik maak het avondeten. Niet moeilijk: de schorseneren in kaassaus van gisteren opwarmen, het restje pompoenpastinaakpalmkoolquiche in de oven, de fruitsalade aanvullen, paddenstoelen bakken en ten slotte lamsfiletlappen. Mooie hap weer. We horen vinyl. De afwas is te overzien. Erna werk ik de webstek bij, lees en luister ik iets tot het tien uur is geweest.
Muziek vandaag: The Virgin Years 1974-1978 (Tangerine Dream), Relics (Pink Floyd), Meddle (Pink Floyd), Proxy (The Tangent), From The Trees (Peter Hammill

–

Zaterdag 5 januari:
Negen uur uit bed. De laatste paar uur aardig geslapen, verder heel niet. Ik zet de was aan en drink koffie. Kwart over tien wandel ik naar de slager en super. Het is grijs en miezerregenachtig en niet erg. Boodschappen thuisbrengen en dan door naar de markt voor fruit en vis. Nog meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om een uur voor de lunch. Ik was af en begin van de middag pikt De Zus mij op. We rijden naar een gelegenheid waar we waarschijnlijk het vijfentachtigjarige verjaardagsfeest van Onze Vader gaan vieren. We worden ontvangen met koffie en thee, krijgen korte uitleg, mogen dan wat rondkijken en we weten het al wel: dit wordt ‘m. Vier uur ben ik weer terug. Even uitblazen en vinyl draaien, dan het avondeten maken. Op het menu: keukenmeidenverdriet, waarom ook niet? Met kaassaus en runderschnitzel en salade. Fruit toe. Toe maar. Na de afwas ga ik hardlopen. Even denk ik dat het te hevig regent, maar eenmaal lopend valt het reuze mee en mag het niet eens een miezerbuitje heten. Erna maak ik een concepttekst voor een uitnodiging en lees en luister ik tot het half elf is.
Muziek vandaag: Romance Of The Victorian Age (Rick Wakeman & Adam Wakeman), Szikra (Amsterdam Klezmer Band & Söndörgö), Atom Heart Mother (Pink Floyd), The Breaking Of The World (Glass Hammer), Tubular Bells (Mike Oldfield)

–

bazbo 0361: Pink Floyd – Ummagumma
Hoppa. Legendarische dubbelelpee uit 1969. Een plaat live en eentje in de studio. De studioplaat is een vreemd allegaartje. Alle vier de bandleden mogen een halve plaatkant vullen met solomuziek. Dat levert bizar spul op. Toetsenist Richard Wright komt met Sysiphus, een suite toetsenstukken vol abstracte geluiden. Bassist Roger Waters heeft een lief liedje (Grantchester Meadows) en het kaleidoscopische bric-à-bracstuk Several Species Of Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict; de betere musique concrète, zeg maar. David Gilmour is veel melodischer bezig op zijn The Narrow Path en drummer Nick Mason sluit af met het weinig zeggende The Grand Vizier’s Garden Party. Kortom: beetje wisselvallig. De liveplaat is geheel andere koek. Opener Astronomy Domine zet al aardig de toon. Een lange versie van Set The Controls For The Heart Of The Sun is tamelijk indrukwekkend en A Saucerful Of Secrets komt niet helemaal uit de verf. De absolute klapper is natuurlijk het dan nog wat onbekende Careful With That Axe, Eugene: een nogal spookachtig muziekje met fiedelend orgeltje bouwt langzaam in volume op totdat een stem de titel van het stuk fluistert. Vervolgens klinkt een ijselijke gil en daarna blijkt het spookachtige muziekje de basis te zijn voor een nachtmerrie van formaat. Meesterlijke kost. Ik kocht mijn plaat op 25 september 1987 en het is een herdruk uit 1972. Niet erg, want de evenzo legendarische hoes zit er gewoon omheen.

–

bazbo 0360: Pink Floyd – A Nice Pair
Deze dubbelaar verscheen in 1972, maar omdat het gewoon de eerste twee Pink Floyd platen zijn, staat deze vooraan in de collectie. The Piper At The Gates Of Dawn is van 1967 en staat vol heerlijk psychadelische muziek, voornamelijk uit het debiele brein van Syd Barrett. Op A Saucerful Of Secrets van een jaar later deed hij al niet meer mee (op een of twee stukjes na, dan) en klinkt de band al meer naar hoe we ze later zijn gaan kennen. Het is opener, ruimtelijker en symfonischer. Of zo. Weet ik ook veel. Ik kocht deze dubbelaar op 4 mei 1983; het is een Nederlandse heruitgave en het jaar van verschijnen is niet bekend. Wel weet ik deze twee mooie platen altijd het herbeluisteren waard zijn.

–

bazbo 0359: Kevin Peek, Jeff Wayne, Rick Wakeman, etc – Beyond The Planets
Om een of andere reden staat deze plaat bij de P van Peek. Vraag me niet waarom. Ook deze heb ik meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord. Het is een bewerking van The Planets van Gustav Holst. Nadere bestudering van de hoes levert me op dat Jeff Wayne alleen betrokken is bij het nog geen twee minuten durende intro en Rick Wakeman slechts de twee minuten durende finale The Beyond heeft aangeleverd. Naast de volledige suite heeft Kevin Peek ook een eigen nummer ingespeeld en heeft ene Patrick Allen twee composities bijgedragen. Wie is Peek? Hij was lid van de legendarische band Sky. Dat u het weet. Ik kocht deze plaat op 27 augustus 1990 bij FOX, de muziekwinkel die gevestigd was in Arnhem, Enschede, Hengelo, Zwolle en het majestueuze Apeldoorn. Bestaat al lang niet meer, volgens mij. In Apeldoorn in ieder geval al heel lang niet meer. Het was een dure zaak, herinner ik mij, en ik kocht er alleen maar iets als het ergens anders niet te krijgen was. Volgens mij heb ik deze uit de uitverkoopbak daar gehaald. Er is overigens maar een enkele vinylversie van deze plaat verschenen. Die heb ik dus. Deze is op Discogs te koop voor slechts enkele pleuro’s. En de muziek? O, niet onaardig symfonisch synthesizerwerk. Het origineel van Holst is natuurlijk fenomenaal. Mars, The Bringer Of War is door vele muzikanten vertolkt en ook deze versie is weer eens leuk om te horen.

–

bazbo 0358: Annette Peacock – Abstract-Contact
JAAAA! Deze plaat is geweldig. Na het maar liefst twaalf seconden durende titelnummer gaat het meteen fijn los met het melodieuze Lost In Your Speed en daarna volgt gelijk het lange, overweldigende en swingende Elect Yourself, waarin ze bijna rappend ingaat op allerlei politieke en sociale onderwerpen. Op plaatkant twee gaat het politiek verder met We Are Adnate en wat later horen we de heimelijke geneugten van Happy With My Hand. Goor, geil, geweldig! Ik kocht de enige elpeeversie die ervan bestaat op 2 september 1988 en op Discogs verkopen lui hem voor tientallen neuro’s. Heden ten dage is er nauwelijks nog aan het werk van mevrouw Peacock te komen en dat is jammer, want wat een fantastisch spul maakte ze. ‘Living is a series of habits.’

Haruki Murakami – De olifant verdwijnt
Maarten Biesheuvel – Verhalen uit het gekkenhuis
Haruki Murakami – Dans dans dans
Neerlands Hoop – de drie boeken uit de set Neerlands Hoop Compleet
Hans Dorrestijn – De wraak van de Spaanse kat (h)
Hans Dorrestijn – De terugkeer van de Spaanse kat (h)
Hans Dorrestijn – De Spaanse kat speelt dubbelspel (h)
Mark Twain – A Connecticut Yankee at the court of King Arthur (e)
Hans Dorrestijn – Alle verhalen (h) 
Kees van Kooten – Koot droomt zich autobio (h)
Hans Dorrestijn – Alle liedjes voor volwassenen (h)
Kees van Kooten – Veertig (h)
Kees van Kooten – Zeven sloten (h)
Kees van Kooten – Meer dan alle modermismen (h)
Kees van Kooten – Levensnevel (h)
Jack London – White Fang (e)
Haruki Murakami – De jacht op het verloren schaap
Hjoth & Rosenfeldt – De discipel
Herman Brusselmans – Zo dom als Albert Einstein
Jan Siebelink – Jas van belofte (boekenweekgeschenk)
Murat Isik – Mijn moeders strijd (boekenweekessay)
Jules Verne – Michael Strogoff, courier of the Czar (e)
Miguel de Cervantes – Don Quixote van La Mancha (e)
Peter Buwalda – Otmars zonen
Wim de Bie – Meneer Foppe en het gedoe (h)
Jules Verne – A drama in the air (e)
Freek de Jonge – Zaansch Veem (h)
Wim de Bie – Morgen zal ik mijn mannetje staan (h)
Freek de Jonge – Het damestasje (h)
Wim de Bie – De liefste van de buis (h)
Freek de Jonge – Losse nummers (h)
Bibhoeti Bhoeshan Bannerji – De weg (h)
Freek de Jonge – Neerlands Bloed (h)
Botan – Brieven uit Thailand (h)
Freek de Jonge – Iets rijmt op niets (h)
Charles Ulrich – The Big Note
Willem Bierman – At the bottom – Prado Photo Poetry Project 
Ilja Leonard Pfeijffer – Grand Hotel Europa
Herman Brusselmans – De tafel
Venkatesh Kulkarni – Naakt in Dekan (h)
Freek de Jonge – Zo kan ik nog wel uren doorgaan (h)
Wole Soyinka – Jeugd in Aké (h)
Charles Dickens – David Copperfield (e)
Stephen Fry – Een jongensleven
Jón Kalman Stefánsson – zomerlicht, en dan komt de nacht
Michael Palin – Noord-Korea dagboek
Umberto Eco – De naam van de roos (h)
Martin Bril & Dirk van Weelden (red.) – Met terugwerkende kracht (h)
Jules Verne – De kinderen van kapitein Grant (1) (e)
Jules Verne – De kinderen van kapitein Grant (2) (e)
Umberto Eco – De slinger van Foulcault (h)
Theo van Gogh – Een prettig gesprek (h)
Umberto Eco – Het eiland van de vorige dag (h)
Robert van Eijden – Boek (256 blz.) (h)
Jules Verne – De kinderen van kapitein Grant (3) (e)

Verder:
Reisgids Brussel (h)
Reisgids Luxemburg
Reisgids Hamburg (h)

(e) = ebook, deze lees ik onderweg naar het werk of op reis
(h) = herlezen

–

bazbo 0357: Annette Peacock – Been In The Streets Too Long
Krijg nou wat. Van deze elpee is maar een versie verschenen. Die heb ik. Ik kocht ‘m op 30 november 1987. Op Discogs gaan ze eruit voor meer dan veertig ballen. Eerlijk gezegd viel hij me tegen toen ik hem voor het eerst draaide. Het zijn gedichten voorzien van geïmproviseerd spul, merendeels opgenomen halverwege de jaren zeventig. De plaat zelf verscheen in 1983. Evan Parker doet op een stuk mee, Stu Cook en Bill Bruford weer, nog een paar anderen. Maar het meeste is mevrouw zelf op piano. Nu ik het zo weer na vijfentwintig jaar terug hoor, kan het werk van mevrouw me weer zeer bekoren. Het blijft bijzonder. Fijne hoesfoto.

–

bazbo 0356: Annette Peacock – The Collection
Verzamelaar uit 1982. Veel stukken van X-Dreams erop. Toch kocht ik ‘m (op 11 december 1987), omdat er ook een aantal nooit verschenen liederen op staan. Het is het wat meer songgerichte materiaal en wat minder het avantgarde of experimenteler spul. Er zijn maar zes versies van deze elpee en ik heb de Italiaanse op het Aura- en Basementlabel. Als ik het me goed herinner, was hij niet zo duur. Op de hoes zie je nog de contouren van de afprijssticker?

–

bazbo 0355: Annette Peacock – X-Dreams
Drie dagen later, op 16 november 1983, kocht ik dan deze plaat, een originele Britse versie op het Auri-label. Hij kwam uit in 1978 en staat vol met jazzrock, avantgarde en croonnummers. Ik vond het hoogst opwindend, zeker voor het achttienjarige jochie dat ik was. De regel ‘My mama never taught me how to cook, but my daddy taught me how to succeed’ hoorde ik natuurlijk heel anders. Nu, na vijfentwintig jaar, hoor ik het allemaal weer terug en vind ik het vooral mooi in elkaar zitten. En die ietwat hese stem is wel geil, ja. Prijsnummer is het almachtige Real & Defined Androgens, maar ook This Feel Within en Too Much In The Skies mogen er zijn. Mooie plaat weer. Met Mick Ronson, Chris Spedding, Stu Cook, Bill Bruford en anderen. Maar bovenal met de stem en de teksten van deze zangeres/dichteres.

–

bazbo 0354: Annette Peacock – I’m The One
Legendarische plaat uit 1972. Ik heb een heruitgave uit 1986 en kocht die op 13 november 1987. Ik kende Annette Peacock van de Bruford-plaat Feels Good To Me, was enorm onder de indruk van haar stem, zeker in combinatie met de flugelhorn van Kenny Wheeler, las dat ze ook soloplaten had gemaakt en was benieuwd. Allerlei lui assisteren haar op dit album, waaronder Stu Woods en Paul Bley, maar over het algemeen is de instrumentatie spaarzaam, met de piano in de hoofdrol. Verder experimenteert ze met de synthesizer; ze stuurt vooral haar stem door het ding heen en geeft die een beangstigend effect mee. Vooral het titelnummer is in die zin opzienbarend, maar er staat meer obscuur spul op dit album. Ook bijzonder is de Elvis-cover Love Me Tender. Intrigerend spul blijft het.

–

bazbo 0353: The Partridge Family – Crossword Puzzle
Goede grutten, wat krijgen we nu? De Vrouw houdt bij hoog en laag vol dat zij deze plaat nooit gekocht heeft en beschuldigt mijn moeder ervan hem ooit aan mij te hebben gegeven. Nou: mooi niet! Ha, hij zal uit een verzameling zijn gekomen van iemand die alle vinyl wilde wegdoen, de malloot. Hoe dan ook: hoogst vermakelijke plaat uit 1973. Het is nog een originele Amerikaanse versie ook. Max Bennett op bas, beste mensen! En natuurlijk Shirley Jones en David Cassidy die zingen. Lekkere jarenzeventigfeelgoodmuziek, zo erg dat het weer leuk is.

–

bazbo 0352: The Alan Parsons Project – Eye In The Sky
Het oog in de skoog is misschien wel de bekendste plaat van APP, niet in het minst om het titelnummer, dan wel het afsluitende Old And Wise. Denk niet dat deze twee liederen het hoogtepunt van de plaat zijn. Dat is het lange Silence And I. Ook vermeldenswaardig zijn de instrumentaaltjes: Mammagamma en het legendarische Sirius. Nog meer te vertellen? Ja. Er staan ook en paar prutliedjes op. Maar dat is niet erg; dan vallen die goeie juist op. Ik kocht deze plaat op 9 januari 1984, nog geen anderhalf jaar nadat hij uitkwam. Het is een Europese versie met de ‘embossed’ albumhoes. Niet heel bijzonder, maar op Discogs is er een Italiaan die hem verkoopt voor honderd pleuro. Moet je de verzendkosten nog bij optellen. Wat een imbecilo.

–

bazbo 0351: The Alan Parsons Project – The Turn Of A Friendly Card
Kijk. De Vrouw had ook smaak. Grapje. Zij kocht deze plaat uit 1980. Niet zo avontuurlijk als Tales Of Mystery And Imagination, maar wel weer veel mooie melodieën op dit album. Vooral plaatkant 2 vind ik in zijn geheel mooi. Het titelnummer (een suite van verschillende korte delen) beslaat het grootste deel van die plaatkant. De stem van Chris Rainbow – God hebbe zijn ziel – is hier prachtig.

–

Vrijdag 4 januari:
Half acht wakker en op. Slapen ging redelijk. Koffie. Een half uur later heb ik de werklaptop open. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. Potjandorie, de muziek van Annette Peacock heb ik gemist, de afgelopen vijfentwintig jaar, zeg. De Vrouw ruimt heel veel kerstrommel en de inloopkast op. Zo komen de lijsten tevoorschijn met daarin nog elpeehoezen. Die hoezen haal ik eruit, ik stop de bijbehorende elpees er weer in en zet ze weer terug in de platenkast. Begin van de middag lunchen we snel. Na de afwas sleep ik allerlei spullen naar de lift en ik zet ze op straat. Half drie is De Zoon voor de deur met de auto. We laden alles in, rijden bij Onze Vader in om twee parasolvoeten in de kofferruimte te kwakken en gaan dan naar de kringloop/grofvuilinzamelplaats. Vrij snel raken we van onze spullen af. Kwart voor vier ben ik weer thuis. Ik maak de werkzaamheden af en om vijf uur klap ik de werklaptop weer dicht. Nog even wat vinyl draaien. De Zoon is er om zes uur weer. De Vrouw serveert een quiche van ui, spek, pompoen, pastinaak en palmkool. Erna komt er ijs met meloen. Ook goed. Ik was af en werk vervolgens de webstek bij. Half negen wandelen we gedrieën naar een café in het centrum. Zwager en Schoonzus vieren respectievelijk hun vijftigste en veertigste verjaardag met een dansfeest. Er zijn nogal wat mensen. Het is best aangenaam. Na een uurtje merk ik dat ik niets meer hoor. De mensen praten luid, de muziek staat aan en alles wat ik ervaar is luid geluid. Dan komt er een deejay en gaat het volume omhoog. Ik hoor nu echt helemaal niets meer; als ik wil horen wat iemand tegen me zegt, moet ik daar heel veel moeite voor doen en dan wil ik wat terugzeggen en dan zegt de ander weer wat en dat wil ik horen en dat kost weer heel veel moeite en daar word ik heel moe van. Kwart over elf lukt het me echt niet meer en ga ik naar huis. Heel even uitblazen en dan ga ik slapen.
Muziek vandaag: Thursday Afternoon (Brian Eno), Tapestries (Rick Wakeman & Adam Wakeman), Abstract-Contact (Annette Peacock), Beyond The Planets (Kevin Peek, Jeff Wayne, Rick Wakeman, etc), A Nice Pair (Pink Floyd), Ummagumma (Pink Floyd), To The Bone (Steven Wilson), Saison 8 (Lazuli)

–

Donderdag 3 januari:
Slapen lukt een beetje. Nog moe sta ik vroeg op. Een gewone werkdag. Op de werkplek zie ik sinds tijden mijn collega’s weer. Er staat van alles te gebeuren. Niet erg. Nieuwe dingen leveren altijd iets op. Ook doe ik werkzaamheden. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Eind van de middag naar huis. De bus heeft oponthoud. Zes uur thuis. De Vrouw heeft pizza’s gemaakt van de overgebleven Turkse broden. Hoop vulling erop. Ze smaken. Ik was af en breng afval naar de container. Dan ben ik echt moe. Ik maak thee voor twee en ga de webstek bijwerken en luisteren en lezen in het bij sommige vlagen doodenge verhalenboek Verhalen uit het gekkenhuis (Maarten Biesheuvel). Iets na tien uur ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: Demon (Gazpacho), 5 (Tony Banks), 5 Klavierstücke (Irmin Schmidt)

–

Woensdag 2 januari:
Kwart over acht pas uit bed. Niet zo heel goed geslapen, bij vlagen wat. Mijn keel is dik en doet erg zeer. Verder gaat het. Koffie. Ik lees het laatste verhaal uit De olifant verdwijnt (Murakami), dus die is ook uit. De Vrouw is ook op tijd op. Nog meer koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik haal de versiering uit de kerstboom. Als ik de kale boom naar de galerij wil slepen, valt in de hal de emmer eronder vandaan. Die emmer zit grotendeels vol met water. Fijn. Niet fijn. Dat wordt opdweilen. Een uurtje later is de boom weg, de vloer droog, de naaldentsunami weggeveegd en gestofzuigd en is alle nieuwjaarsafval naar de containers. Weer koffie en vinyl. We lunchen. Dat doen we door een heel Turks brood dat over is van gisteren tot tosti’s te degraderen. De Vrouw gaat even voor een naar het werk. Ik was af. Dan ga ik iets organiseren rondom het feest van Onze Vader. We kunnen ergens terecht op zaterdagmiddag 16 februari en aanstaande zaterdag gaan de Zus en ik er kijken en afspraken maken. Buiten is het zonnig; ik wandel even het centrum in, op zoek naar sla en keelpastilles. Die vind ik. Thuis weer even wat vinyl en om kwart voor vijf durf ik het aan: ik ga een ronde hardlopen. Het is fris, maar daar heb ik geen last van. Net als eergisteren loop ik de oude vertrouwde wat langere route en ik houd het ook nu goed vol zonder extra pauzes. Ik maak avondeten: bosui en paprika bakken, restje bladsla en gehalveerde kerstomaatjes erbij, dan het restant parelcouscous met wortel erbij in, boel Italiaanse kruiden, opdienen en een fikse berg geraspte kaas eroverheen. Dat is goed voer. Ik eet het op, was af, werk de webstek bij en ga lezen en luisteren. De Vrouw is er om negen uur. Even bijpraten en om tien uur ga ik slapen. Of wat daarvoor mag doorgaan. Maar doorgaan doen we.
Muziek vandaag: Piano Odyssey (Rick Wakeman), The Turn Of A Friendly Card (The Alan Parsons Project), Eye In The Sky (The Alan Parsons Project), Crossword Puzzle (Partridge Family), I’m The One (Annette Peacock), X-Dreams (Annette Peacock), The Collection (Annette Peacock), Been In The Streets Too Long (Annette Peacock), het plaatje dat met de PROG mee kwam, In Absentia (Porcupine Tree)

–

Dinsdag 1 januari:
Kwart voor tien uit bed. Koffie. Verhip, ik heb keelpijn en dat is meestal een voorbode van fikse verkoudheid. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. We lunchen met pompoenbroodjes, kazen en allerlei. Na de afwas zetten we wat spullen klaar. Ik bel met Onze Vader en stel hem het idee van zijn kinderen voor. Voor zijn vijfentachtigste verjaardag bieden we hem een feest aan op zaterdagmiddag 16 februari en na afloop gaan we met het gezin ergens eten. De Vader vindt het een leuk idee; deze week geeft hij de namen door van mensen die hij er graag bij wil hebben. Met broers en zus spreek ik af dat ik ga uitzoeken wat mogelijk is en zaterdagmiddag gaan de zus en ik op een locatie kijken. Mooi. De Zoon is er even na drie uur. Niet lang daarna zijn Gea en Reinier, Plonia, de Buren, Robert en Marja, Richard en Ellen en Heidi er ook. De traditionele nieuwjaarsopenhuisbijeenkomst is een feit. Ik zet hapjes en een ferme soep vol groente op tafel. We kletsen bij en het is allemaal hoogst aangenaam om het jaar in te luiden. Zeven uur neemt iedereen afscheid. De afwas is snel gedaan en om acht uur is het huis weer goed aan kant. Ik werk de webstek bij, lees en luister nog wat en ga om tien uur weer proberen te slapen.
Muziek vandaag: The Wine Of Silence (Robert Fripp, Andrew Keeling & Metropole Orkest), 20 Greatest Hits (Gilbert O’Sullivan), Running The Endless Mile (John Parr), Tales Of Mystery And Imagination – Edgar Allan Poe (Alan Parsons Project), Disque Debs Volume 1 (allerlei), Ode To Echo (Glass Hammer), Let’s Move To Cologne The City Of Tiny Lights – Live In Stockwerk (Pierrejean Gaucher Zappe Zappa)

–

bazbo 0350: The Alan Parsons Project – Tales Of Mystery And Imagination – Edgar Allan Poe
Jazeker, bij ons staat Alan Parsons Project bij de P. De P van Parsons, niet van Project. Dit album uit 1976 was de eerste plaat van dit project. Ik kocht ‘m op 2 juni 1983 en heb een Portugese versie uit 1976 op het 20th Century Records label. Ook al vijfentwintig jaar niet gehoord en ik vind het een schitterende plaat. Atmosferisch, spannend, sinister. De maniakale stem van Arthur Brown past goed bij de onheilspellende songs die hij zingt. The Raven en The Tell-Tale Heart vind ik prachtig, maar het hoogtepunt is wat mij betreft het lange en orkestrale The Fall Of The House Of Usher. Mooi werk!

–

bazbo 0349: John Parr – Running The Endless Mile
Wat is dit nou weer? Wie is John Parr? Hij maakte in 1986 in ieder geval goed in het gehoor liggende, beetje proggy songs. Minder is die afgrijselijke productie uit de jaren tachtig. Alles blik. Maar de liederen zelf mogen er zijn. Krachtig. Geen idee waarom De Vrouw dit ooit gekocht heeft. Alleraardigst is het wel. Schijnt dat Parr nog altijd muziek maakt en optreedt.

–

bazbo 0348: Gilbert O’Sullivan – 20 Greatest Hits
Nieuwjaarsfeest! Van de TV reklame. Arcade Records (Netherland) b.v. is gevestigd aan de Industrieweg 11, 4130 Vianen. Dat u het weet. Weer een plaat van De Vrouw. Had O’Sullivan eigenlijk nog iets anders gemaakt dan deze twintig grootste hits, waarvan ik er wel drie ken?