–
Setlist:
Truth
Nowhere Now
Pariah
Home Invasion + Regret #9
Don’t Hate Me
Same Asylum As Before
Get All You Deserve
Ancestral
No Twilight
Index
Permanating
Song Of I
Lazarus
Vermillioncore
Sleep Together
Encores:
Blackfield (acoustic piano+guitar)
Sentimental (acoustic piano+guitar)
The Sound Of Muzak
The Raven That Refused To Sing
–
(Missing because of the curfue, after Lazarus:
Detonation
Song Of The Unborn)
Lotgenoten,
De lucht is dreigend grijs. Er zou wel eens sneeuw kunnen gaan vallen. De oude mevrouw is eindelijk uitgepraat en start haar scootmobiel. Plots schiet ze achteruit, dwars de drukke winkelstraat over, haar gesprekspartners nawuivend.
Ik roep: ‘Hoooooo!’, spring opzij en red mijn leven.
‘U moet wel uitkijken waar ik rijd,’ zegt het fossiel met een grote grijns op haar gezicht. ‘En aan de kant gaan, hoor.’
Dit is zo’n dag dat ik zinloos geweld volkomen begrijp. Maar ik kan mij beheersen. Diep zuchten en verder lopen. Bijna thuis.
Het wordt nog erger. De sneeuw valt daadwerkelijk. Grote vlokken dwarrelen door de lucht en vallen op het natte wegdek. Weg. Ik loop inmiddels in een andere straat. Het voetpad is smal, er staan veel fietsen geparkeerd op de stoep en naast het trottoir is het druk met voorbijrazend fietsverkeer.
De dikke dame waggelt me tegemoet. In haar ene hand houdt ze een telefoon en ik vraag me af hoe ze de juiste toetsen en icoontjes kan raken met haar worstvingers. Haar andere hand brengt ze naar haar mond. Twee Vietnamese loempia’s tegelijk duwt ze in haar mond. Ondertussen loopt ze langzaam door. Haar bovenbenen zijn zo breed, dat ze wijdbeens moet lopen, haar bovenlijf draait met haar zwoegende heupen mee. De grote volle boodschappentas die aan haar arm hangt, maakt haar nog breder. Ik blijf staan, doe een stap opzij tussen de geparkeerde fietsen om haar door te laten. De vrouw stopt, heeft de tweede hand met de telefoon erin nodig om de loempia’s verder in haar mond te duwen. Ze smakt, want ze kan haar mond niet dicht genoeg krijgen. Haar bril beslaat. Er loopt een straal mondvocht langs haar kin en ze boert.
Ik wacht lijdzaam. Bijna thuis.
Wordt het nog erger? Inmiddels verkeren we in een heuse nattesneeuwstorm. Er valt zo veel, dat er een dun wit laagje op het trottoir ligt. Zet je er een voet op, dan is het witte weg. Ik kan weer iets verder. Nog honderd meter. Nu blijf ik zelf staan.
Er komt me een ploegje mensen tegemoet. Een vader, een moeder, twee meisjes. Het ene meisje is een jaar of acht. Het andere meisje is ouder, ik denk elf of twaalf. Ze rent voor de anderen uit en houdt haar beide handen op. Haar donkere ogen glinsteren onder haar zwarte halflange haren die onder een muts vandaan komen. Haar handen zijn rood van de kou, maar het meisje lacht. Sneeuwvlokjes vallen op haar handen en ze blijft naast mij stil staan. Terwijl er nog meer vlokjes op haar handen vallen, brengt ze die beide rode handen naar haar mond. Ze likt en draait zich om. Ik zie haar lachen. Ze roept: ‘Koud!’
En plots, hè. Plots zie ik haar niet goed meer. Mijn blik is troebel. Er lopen tranen in mijn ogen en niet van de kou. Ik knipper met mijn ogen om beter naar het kind te kunnen kijken. Ze is al een grote meid en toch nog wat speels. Onbedorven, onschuldig, schattig. En ik? Ik ben een ouwe sentimentele gek. Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, februari 2019
–
Vrijdag 22 februari: van Luxemburg-Stad naar Apeldoorn + Raymond van het Groenewoud in De Grote Kerk, Apeldoorn
De wekker gaat om half zeven. Dik een uur later checken we uit. We lopen nog een keer naar de bio-ontbijttent. Daar drinken we koffie en sap; de broodjes en salades nemen we mee voor onderweg. Om half negen zijn we op het station. Veertig minuten later vertrekt onze trein naar Brussel. Daar hebben we om 12.40 uur een overstap naar Schiphol. Om 15.30 uur zitten we in de trein naar Apeldoorn en nog voor vijven checken we uit. Op het stationsplein bezoeken we een grillrestaurant voor een redelijk snelle hap: voor mij falafel met salade. Half zes thuis. We maken de koffer leeg en ik haal het groentepakket op. Dan een half uurtje uitrusten. Kwart over zeven lopen we naar de Grote Kerk. Daar speelt Raymond van het Groenewoud een intieme voorstelling. Hoe groot is hij in het kleine. Het is mooi, verstild, soms uitbundig, vaak geestig. Half elf wandelen we terug naar huis. Even uitblazen en naar bed.
–
Donderdag 21 februari: Luxemburg-Stad
Ook vanochtend zijn we pas na tien uur buiten. Opnieuw naar de bio-ontbijttent Exki voor koffie, sap, broodjes en (bietenhumus)salade. Dan wandelen we weer door de zon naar de oude stad. Eerst zien we de justitiegebouwen en het uitzicht vanaf daar. Dan lopen we door naar het Museum voor geschiedenis en kunsten. Daar is heel veel moois te zien. Het museum kent tien verdiepingen, waarvan de meesten ondergronds in de rotsen zijn uitgehakt. Hoogtepunt is een enorme mozaïekvloer uit Vichten van eeuwen geleden (240 nC). Tussendoor drinken we koffie en eten we worteltaart. Ik wil heel graag de aanwezige werken van Picasso en Matisse nog zien, maar de afdeling moderne kunst is gesloten. En dus staan we halverwege de middag alweer buiten. We lopen nog een keer naar het uitzichtpunt van de Casemates du Bock en het naastgelegen ‘mooiste balkon van Europa’ voor het uitzicht. Via via komen we weer op het Place d’Armes en daar drinken we koffie en thee. Dan gaan we langzaam terug naar het stationskwartier en daar zoeken we een eettent voor vanavond. Rond vijf uur zijn we in onze hotelkamer om wat uit te rusten. Twee uur later lopen we naar de Griek Yamaz bij het Place de Paris. Ik eet deegflapjes gevuld met spinazie en feta, vervolgens lamskoteletten en baklava. Eind van de avond belanden we opnieuw in het hotelcafé voor een afsluitend drankje en om half elf gaan we naar onze kamer.
–
Woensdag 20 februari: Luxemburg-Stad
Er gaat geen wekker. Toch zijn we om tien uur buiten. Ook bij dit hotel hebben we geen ontbijt geboekt. Om de hoek hebben we een biozaak (van dezelfde keten Exki als in Brussel) gezien. Daar nuttigen we koffie, sap, broodjes en salades. Vervolgens wandelen we door de zon naar het centrum, maar we gaan voor de brug naar beneden de wijk Grund in. Van bovenaf hebben we de buurt al gezien, maar niet dat het zo schilderachtig is. Er is veel te zien. We komen bij het Museum voor natuurhistorie, dat we bezoeken. Het is niet groot, maar wel leuk en interessant. Aan het einde van onze rondgang drinken we koffie en eten we kaascake. Naast het museum ligt de Eglise en bijbehorende abdij. Eromheen de kazematten. Die bekijken we en langzaam klimmen we weer omhoog tot bij de brug. Daar kijken we uitgebreid rond over de omgeving. Er is echt heel veel te zien. We wandelen de Oude Stad weer in en slenteren door de smalle straatjes. Op het Place d’Armes drinken we (peperdure) koffie en thee. Dan lopen we naar de Cathedrale Notre Dame. Er is net een dienst afgelopen en we nemen een kijkje binnen. Via de zuidzijde verlaten we het centrum. We nemen de andere brug, Pont Alfonse, en komen uit bij het Place de Paris in het stationskwartier. Gaan we de Hema in? We gaan de Hema in. Heel even. Dan weer terug naar het (naastgelegen) hotel om daar uit te rusten. Het is tenslotte vijf uur geweest. Tegen zevenen kijken we in de buurt rond of we een geschikte eettent kunnen vinden. Een Vietnamees, wordt het. Ik eet deegrolletjes gevuld met groenten en mie, rundvlees met rijst en salade. Het gedoe met stokjes blijft wennen, maar het lukt me. Binnen een uur zijn we klaar en staan we buiten. Niet leuk. Op de terugweg gaan we in een nogal lawaaierig jongerencafé iets drinken. Eén drankje dan, dan snel weer weg. De hotelbar is rustig en net zo fijn. We zijn op tijd weer in onze hotelkamer.
–
Dinsdag 19 februari: van Brussel naar Luxemburg-Stad
Want om kwart over zes gaat de wekker. Anderhalf uur later zijn we uitgecheckt. We halen ontbijt bij de biozaak op het Brouckèreplein en duiken het metrostation in. Hoe kom je aan een kaartje? Een meneer van de reiniging doet het voor. Ach zo. Aardig. Maar alleen in België verzinnen ze een automaat met draaiknoppen. Het is twee haltes naar station Brussel-Noord. Waar komt onze bus? We zoeken en vinden de halte ook nog. Ik haal snel koffie bij net zo’n Exkibiozaak; we hadden hier dus ook kunnen ontbijten. Vijf voor negen rijden we. Stipt tien voor twaalf stappen we uit bij het station van Luxemburg-Stad. We drinken koffie tegenover het station en lopen dan tweehonderd meter verder naar ons hotel. We zijn bijna drie uur te vroeg en onze kamer is nog niet klaar. Van de vriendelijke Karla mogen we de koffer stallen en we wandelen naar het oude centrum. In de biozaak Indipendent bestellen we een lichte lunch: omelet te en Mexicaanse burger. Dan wandelen we rond: van het het Place du Institucion via winkelstraten naar de twee pleinen Place d’Armes en Place Guillaume II. Daar rusten we in de zon. In de toeristenwinkel is geen kip, behalve vier medewerkers die zich allen voor ons inzetten. We kopen een gidsje van de stad en slenteren langs Palais Grand-Ducal met de marcherende militairen (2) naar de Oude Stad. Daar werpen we een blik in Eglise St.Michel en nog veel meer blikken vanaf de Casemates du Bock op de Grund en het Pfaffenthal. In een (Japanse) bar drinken we iets en dan gaan we terug naar het hotel. Het is vijf uur. In onze eenvoudige en nette kamer rusten we uit. Tegen zevenen gaan we op zoek naar een restaurant. Op het Place de Paris vinden we La Fontaine. We eten er beef stroganoff die heel goed is. Meer eten past er niet in. We gaan in het hotelcafé nog iets drinken en uiteindelijk weer op tijd slapen, want we zijn zeer vermoeid.
–
Maandag 18 februari: Brussel + Steven Wilson in het Nationaal Circus
We doen rustig aan. Rond half elf zijn we op straat. Aan de overkant van het Brouckèreplein zit een biobrasserie-ontbijtzaak-lunchroom Exki. Daar kopen we broodjes en koffie en salade, zeer goed. Erna gaan we het centrum weer in: eerst de Hubertushallen, dan de Kunstberg op de Bovenstad in. Bij het Koningsplein rechtsaf, naar de Kleine Zavel en de O.L.-Vrouwe-ten-Zavelkerk. Op het plein de Grote Zavel drinken we koffie. Dan gaan we weer terug naar de Benedenstad. We zien de beelden van Jacques Brel en Manneken Pis en komen uit op het plein bij de Muntschouwburg. Daar zit om 15.00 uur MariekeK op het terras van Café de l’Opéra. Ze woont sinds enige tijd hier in Brussel en we praten bij. Een uurtje later gaat zij verder met werken en verhuizen wij naar binnen voor het diner. We eten steak nature met Roquefortsaus. Vervolgens brengen we de tas en overbodige spullen naar de hotelkamer. Dan lopen we via de grote Cathedrale omhoog naar het Cirque Royal. Er staat al een fikse rij. Toch zijn we snel binnen en we weten goede zitplaatsen te bemachtigen. Ik haal munten, boodschappen (tourshirt en Adam Holzman’s Truth Decay). Paul Draper verzorgt samen met een andere gitarist het voorprogramma. Oei, het geluid is niet zo goed: schel, stadiongalm, pijnlijk. Maar na nog geen half uurtje is het klaar en al snel begint waar we voor komen: Steven Wilson! De gitaren zijn luid, maar verder klinkt alles warm en mooi, ik kan alle instrumenten goed horen. Al snel blijkt de held van de show Adam Holzman te zijn; zijn Moogsolo in Home Invasion en Regret # vroeg in het concert is het eerste kippenvelmoment, daarna volgen er meerdere pianosolo’s waar ik zeer onder de indruk van ben. Er zitten een paar mooie verrassingen in de setlijst. Index, Get All You Deserve. De eerste toegift kent een geinig akoestisch deel met piano en gitaar: Blackfield en Sentimental. We zien dat de band veel lol heeft in het spelen, na een jaar touren is het duidelijk nog geen verplicht nummer. Alles bij elkaar: prachtconcert, ik ben blij dat we het gedaan hebben. Na afloop drinken we nog water en dan gaan we gelijk terug naar het hotel en naar bed.
–
Zondag 17 februari: van Apeldoorn naar Brussel
Kwart voor zeven op. Koffie. Twee uur later zijn we eigenlijk al klaar voor vertrek, maar we nemen de trein van kwart over tien. We reizen eerst naar Schiphol, daar pakken we de rechtstreekse naar Brussel. Precies volgens plan zijn we er (13.00 uur). Ons hotel is op het Brouckèreplein. Dat ligt helemaal open. We zijn vroeg, maar onze ruime kamer is beschikbaar. Hotel Metropole blijkt een legendarisch, nogal statig hotel te zijn, vol marmer, kroonluchters en rood pluche. Als we de spullen hebben gedumpt, wandelen we via de Nieuwstraat naar plein Rogier. Hier nemen we bij een koffietentje een kleine lunch. Dan gaan we op zoek naar de botanische tuin. Veel botanisch is er niet te zien in de Kruidtuin, maar het park en de omliggende gebouwen zijn mooi om te zien. We gaan via het Brouckèreplein en de Munt naar de Grote Markt. Daar (en in de rest van de stad) is het een drukte van belang. In een van de historische gebouwen op het plein drinken we iets. Inmiddels wordt het donker en we zien het begin van het kleurrijke lichtspel op het stadhuis en de omliggende panden. We gaan op zoek naar dat ene Indiase restaurant en we vinden het snel. Op tafel komen vegetarische samosa, gefrituurde groenteballen in roomsaus met knoflooknaan en het traditionele nagerecht laddu. Tien uur zijn we terug in het hotel. Het is vroeg, maar we zijn moe van het reizen en toe aan slapen.
Muziek vandaag: Rosetta (Vangelis), The Sun Will Dance In Its Twilight Hour (Wilson & Wakeman), Stripped (Wilson & Wakeman)
–
Zaterdag 16 februari: Onze Vader viert zijn 85e verjaardag
Kwart voor acht wakker. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. Wat klussen. Nog meer koffie met De Vrouw. Kwart voor elf gaan we naar beneden. De Zoon haalt ons op. We rijden naar het Oude Ambacht & Speelgoedmuseum in Terschuur. Half twaalf; precies op tijd. Niet veel later is Onze Vader er ook, met al zijn kinderen en kleinkinderen. En er komt meer bezoek: zijn broer en zusters, aanhang, neven en nichten, vrienden en bekenden. In totaal bijna veertig man. We lunchen eenvoudig. Ik heet iedereen welkom en vertel dat ik niet zo trots meer ben op mijn Vader als vijf jaar geleden. Ik vertel over de goede dingen van de afgelopen vijf jaar, van de moeilijke dingen, van de zorgen om zijn gezondheid, maar ook van hoe hij het redt en zijn best doet om te aanvaarden dat het niet zo gemakkelijk meer gaat; kortom: ik ben niet meer zo trots als vijf jaar geleden, ik ben juist nog veel trotser op hem. Daarna gaan we het museum in. Er is veel te zien en het levert veel herinneringen en verhalen op. Mooi. Aan het eind van de middag drinken we nog wat met elkander. Dan nemen we afscheid van iedereen. Vervolgens rijden we met Onze Vader en de kinderen en kleinkinderen naar een hotel-restaurant vlak bij Apeldoorn. Daar eten we gezamenlijk. Na afloop is Vader dankbaar en blij; hij heeft een mooie dag gehad. We zijn rond half negen thuis. Nog heel even napraten. Dan zet ik de foto’s van vandaag over naar de harde schijf, werk de webstek bij en luister nog iets. Rond kwart voor elf lig ik in bed.
Muziek vandaag: Live At The NCH (The Gloaming), Weir Keeper’s Tale (Wilson & Wakeman), Skald (Wardruna)
Foto’s volgen nog.
–
bazbo 0482: Tom Waits – Bounced Checks
Hier ontbreken er wat in de Waitschronologie. Small Change heb ik niet op vinyl; het was mijn eerste Waitscd. Ook Heartattack And Vine en Foreign Affairs kocht ik veel later pas op cd. Bounced Checks is een bijzonder verzamelaartje uit 1981 en ik kocht een Europese herdruk op 16 november 1989. Er staan niet alleen grote ‘hits’ op, maar ook wat alternatieve en live-versies. Small Change was nog zeer jazz, daarna ging het meer de Beefheartachtige weird-kant op. Jersey Girl, later gecovered door meneer Springsteen, kent bijvoorbeeld al die maniakale whiskyraspstem die vanaf halverwege de jaren tachtig zo kenmerkend waren voor Waits. Leuk plaatje dit, al was het maar vanwege de vermakelijke livedronkenmansuitvoering van The Piano Has Been Drinking.
–
bazbo 0481: Tom Waits – Nighthawks At The Diner
Legendarisch album, live opgenomen in een studio met een uitgenodigd publiek, ergens in 1975. De plaat verscheen ergens later dat jaar en ik kocht een Europese heruitgave op 7 juli 1988. We horen hier Waits in een wat melige, zogenaamd halfdronken bui. De aankondigingen van de jazzy nieuwe liedjes zijn bij vlagen hilarisch, met als hoogtepunt Better Off Without A Wife. Maar er staat verder ook verschrikkelijk goed spul op. De band is lekker op dreef en dit is dus gewoon anderhalf uur genieten geblazen.
–
bazbo 0480: Tom Waits – The Heart Of Saturday Night
Opvolger uit 1974 van Closing Time. Ik kocht mijn Europese heruitgave op 12 januari 1989. Nog steeds fantastische ambachtsliederen, zij het hier nu een heel stuk jazzier. Aardig om te weten is dat Waits in dat jaar nogal eens het voorprogramma verzorgde van de concerten rond LA van een meneer Frank Zappa. Zappa’s manager, Herb Cohen, was betrokken bij deze eerste twee platen van Waits. Fijn luisterpul hier.
–
bazbo 0479: Tom Waits – Closing Time
Aha, weer een interessante en uitgebreide sectie. Dit is de debuutplaat van meneer Waits uit 1973. Ik kocht een Europese heruitgave op 20 november 1989. Twaalf prachtige melodieuze ambachtsliederen, stuk voor stuk pakkend. Instrumentale afsluiter is de enige vreemde eend in de bijt en vreemd genoeg daarmee voor mij het absolute hoogtepunt. Vele klassiekers op dit album.
–
bazbo 0478: Andreas Vollenweider – Down To The Moon
14 augustus 1986 kocht ik de opvolger van White Winds. Net zo wonderschoon, de ploeg muzikanten lijkt wat uitgebreider en geluid is kamerbreder. Verder een beetje meer van hetzelfde. Heerlijk voortkabbelende sfeerklanken. Soms swingend, soms dreigend en uiteindelijk positief stemmend. Of zo. Mijn versie is een Nederlandse uit 1986.
–
bazbo 0477: Andreas Vollenweider – White Winds (Seeker’s Journey)
De eerste twee (bekende) soloplaten van Vollenweider heb ik niet (op elpee). Dit was mijn eerste en ik kreeg hem op 5 december 1984. Hij ligt erg in het verlengde van de twee beroemde platen. Sfeervolle, instrumentale muziek, met een hoofdrol voor de (soms elektrische) harp van Vollenweider. Mooi, ruimtelijk. Hoog niveau. Ik heb een Duitse versie uit het jaar van verschijnen 1984.
–
bazbo 0476: Vollenweider, Bardet & Valentini – Heinrich Heine: Ich Kann Nicht Mehr Die Auge Schliessen
Een soortgelijke plaat als hierboven, maar dit keer uit 1977 en met teksten van Heinrich Heine. Da’s een Duitscher, dus klinken de teksten ook wat natuurlijker. In het Duits. Muziek is ook wat afwisselender, omdat er naast akoestische bas, gitaar en harp ook mondharmonica, fluit en saxofoon klinken. Ook hier: muziek wonderschoon, dat Duitse gedrein wat op de zenuwen werkend. Ik kocht deze ook op 4 maart 1987 en deze is een originele Zwitserse uitgave.
–
bazbo 0475: Vollenweider, Bardet & Valentini – Poesie und Musik – Francois Villon
Op 4 maart 1987 kocht ik deze plaat, in de veronderstelling dat ik van die typische Andreas Vollenweidermuziek zou horen. Het is een folkplaat, waarop René Bardet de gedichten van Francois Villon voordraagt. In het Duits. Dit album verscheen in 1976, dus nog voordat Vollenweider beroemd werd met zijn sfeermuziek. Ik heb een Zwitserse herdruk. De muziek is akoestisch: gitaar, harp en wat percussie. Mooie muziek, maar het Duitse gedreutel komt me snel de keel uit.
–
bazbo 0474: Velvet Underground – Andy Warhol’s Velvet Underground featuring Nico
Dubbelaar met het beste van Velvet Underground. Ik heb een Nederlandse versie uit 1983, die ik kocht op 15 augustus 1988. Het contrast tussen de gierende gitaren en de lieflijke liedjes kan niet groter zijn. Mijn favoriet blijft All Tomorrow’s Parties. Mooi spul, dit.
–
bazbo 0473: Herman van Veen – In Vogelvlucht – 20 Jaar – Zijn Mooiste Liedjes
Oei, een dubbelaar zelfs. Mooie stem, maar het repertoire spreekt me helemaal niet aan. Deze plaat is van De Vrouw.
–
bazbo 0472: Herman van Veen – Signalen
Oei, meer van dit. Mooie stem, maar het repertoire spreekt me helemaal niet aan. Deze plaat is van De Vrouw
–
bazbo 0471: Herman van Veen – Zolang De Voorraad Strekt
Oei. Dit kwam ook nog, herinner ik me nu. Mooie stem, maar het repertoire spreekt me helemaal niet aan. Deze plaat is van De Vrouw.
–
bazbo 0470: Vangelis – China
Op 4 september 1984 koop ik dit album, een Nederlandse versie van dit album uit 1979. Ik haal hem vaak uit de kast om te draaien. Ik vind hem schitterend. Vraag me dus echt af waarom dit mijn enige Vangelisplaat op vinyl is. Nu kun je zeggen: op cd komt het beter tot zijn recht, maar het duurde heel lang voor ik mijn eerste Vangeliscd kocht. Nu heb ik er een zwikkie.
–
bazbo 0469: Van Halen – Van Halen
Hoor! De debuutplaat van Van Halen. Ik kocht ‘m op 22 november 1989 bij Free Record Shop voor een lage prijs. Het is dan ook een Europese heruitgave van dit album uit 1978. Alleen maar klappers op dit album. Nu ken ik de rest van het oeuvre van de band niet echt goed, maar volgens mij heeft de band het niveau van dit album nooit meer gehaald. Misschien met Jump nog een poging. Elf puntige songs met een enorm hoog meebrulquotiënt. Daar gaat-ie weer! ‘Running with the devil! WHAAAAAAAAAAAA!!!’
–
bazbo 0468: UK – UK
Hier het betere werk. In 1978 vormden John Wetton, Bill Bruford, Eddie Jobson en Allan Holdsworth de band UK. Wetton en Bruford kenden elkaar uit King Crimson, Eddie Jobson had viooloverdubs gedaan op King Crimson’s plaat USA (om vervolgens werk te verrichten bij Curved Air, Roxy Music en ene meneer Zappa) en Bruford had Holdsworth een gitaarglansrol laten vervullen op zijn eerste soloplaat. Kortom: supergroep. De plaat is dan ook supergoed. Van openingstrio In The Dead Of Night – By The Light Of Day – Presto VIvace And Reprise via het ijzingwekkende kippenvelintro van Alaska tot afsluiter Mental Medication. Alleen maar hoogtepunten. Thirty Years, Time To Kill en Nevermore. Dan heb ik hierbij alles genoemd. Adembenemend. Vier virtuozen, maar alles staat in dienst van de muziek: de brommende bas en warme stem van Wetton, de levendige drums van Bruford, de speelse toetsenpartijen en bezwerende vioolklanken van Jobson, maar de meeste indruk maken de gierende en vloeiende gitaarlijnen van Holdsworth. Ik kocht mijn plaat, een Amerikaanse versie, (pas) op 8 juni 1989. Fenomenaal album, dit.
–
bazbo 0467: UB40 – Present Arms
Er waren tijden dat UB40 wel deugde. Niet dat ik het kocht, hoor. Dat deed De Vrouw. Deze plaat, de Europese versie uit 1981, is van haar. Er zit een singletje bij. Gratis! De plaat staat vol aardige reggae. Hitje One In Ten vind ik leuk.
–
bazbo 0466: Two Man Sound – Disco Samba (12″single)
‘Marketed and distributed by Boni records Katwijk the Netherlands.’ Dat we het even weten. Wat een draak, deze maxisingle uit 1985. Hij is van De Vrouw.
–
bazbo 0465: Ike & Tina Turner – Get Back!
Op 27 augustus 1987 was ik in de Free Record Shop. Daar kocht ik deze plaat. Eigenlijk alleen maar omdat Get It On en Nutbush City Limits erop stonden. Het is een Canadese versie uit 1985 en het is een verzamelalbum. Nu ik het allemaal zo terug hoor, vind ik het niet zo bijzonder; vooral de Stones-covers interesseren me geen lor. En zo spectaculair kon mevrouw Turner niet zingen; het is veel van hetzelfde geschreeuw. Ik snap wel dat Ike haar veel sloeg. Maar Get It On en Nutbush City Limits blijven gaaf. Vooral de stuwende bas, die hakkende rhythmguitar en die snijdende synthsolo in Nutbush blijven me kippenvel bezorgen.
Jon Anderson – with Todmobile – Reykyavik, 15 November 2013
Camel – BBC, 1977
Heilung – Live at Castlefest 2017
The Nice – Croydon, 1968
The Nice – Essen, 1969
Traffic – Live at Santa Monica, 1972
Traffic – Woodstock, 14 August 1994
Rick Wakeman & The English Rock Ensemble – Live at Starmus (special guest: Brian May)
Yes – Birmingham, 2003
Yes – Glastonbury, July 2003
–
bazbo 0464: The Tumbleweeds – The Best Of The Tumbleweeds
The Tumbleweeds waren een Nederlandse band, aan de hoesfoto te zien uit Brabant. Ze maakten eind jaren zestig en in de jaren zeventig country & western van een nogal belegen soort. Wat we hier horen is een verzamelplaat met veertien klappers. Nou… klappers. Deze is van De Vrouw, dat we dat even heel helder hebben.
–
bazbo 0463: Traffic – When The Eagle Flies
Inderdaad, Winwood mocht het ziekenhuis in met een gevaarlijke longaandoening. Toen hij eruit kwam, was zijn grote band uiteen. Het duurde een jaar voordat hij weer zin had iets te doen. Met Capaldi, Wood en Rosko Gee maakte hij dit in- en in Britse en landelijke album. Veel aandacht voor meanderende melodieën en ruimtelijke arrangementen. Weinig Hammond, maar leuke klavinet en gitaar. En de eeuwige stem. Van een tour kwam het niet meer. Winwood had er geen zin meer in. Einde Traffic. Ik kocht een Duitsche heruitgave van deze plaat op 21 februari 1989 en heb daar geen spijt van.
–
bazbo 0462: Traffic – On The Road
Na Shoot Out tourde Winwood met zijn sextet intensief over de hele wereld. Het putte hem uit en het werd bijna zijn dood. Gelukkig zijn er opnames gemaakt en die verschenen op dit dubbellivealbum uit 1973. Slechts zes stukken. Kant 1 herbergt Glad/Freedom Rider en kant 4 kent een jazzy twintigminutendurende uitvoering van Low Spark. Opvallend op de plaat: Winwood bespeelt niet zijn Hammond, dat laat hij over aan ene Barry Beckett, maar beroert de pianotoetsen en de gitaarsnaren. Hoogtepunt is dan ook de mooie versie van (Sometimes I Feel So) Uninspired. Ik kocht deze plaat op 20 maart 1987 (jaja) en het blijkt een Duitsche persing uit 1973 te zijn. Mooie concertplaat dit!
–
bazbo 0461: Traffic – Shoot Out At The Fantasy Factory
Ook hiervan heb ik weer een Duitsche heruitgave, die ik kocht op 29 mei 1987. Nu kun je dat heel goed zien, want van de orginele versie uit 1973 ontbraken van de hoes de rechterboven- en linkeronderhoek, net als op de voorganger. Bij mijn plaat zijn die gewoon zwart. De plaat zelf vind ik ook wat minder dan de voorganger. Rick Gretch en Jim Gordon hadden plaatsgemaakt voor David Hood en Roger Hawkins en met dit zestal maakte Winwood de vijf stukken. Het titelnummer is de opener en daarna volgt het lange en wat langdradige Roll Right Stones. Op de tweede plaatkant komt alles weer goed met drie mooie dynamische stukken. Niet het hoogtepunt in het Trafficoeuvre, maar een leuke plaat!
–
bazbo 0460: Traffic – The Low Spark Of High-Heeled Boys
Dit is denk ik mijn favoriete Trafficplaat, al was het maar vanwege het briljante titelnummer. Maart 1987 was nogal een Trafficmaand, zie ik. Ik kocht mijn Duitse heruitgave op 26 maart 1987, namelijk. Het is een heruitgave met de hoes waarvan die karakteristieke hoeken eraf geknipt zijn. Het geeft het album een bijzonder en ogenschijnlijk driedimensionaal uiterlijk. Maar dan de muziek! Winwood, Capaldi en Wood kregen bij het maken van dit album weer hulp van Gretch, Baah en Gordon. Dave Mason was nu definitief geen onderdeel meer van de groep. Op dit album staan – behalve twee wat luchtige rockertjes – vooral mooi gearrangeerde stukken, die soms landelijk of pastoraal aandoen. Hidden Treasure, Many A Mile To Freedom en vooral Rainmaker: samen met het titelnummer maken ze dit album tot eentje van knalhoog niveau. Lekker!
–
bazbo 0459: Traffic – Welcome To The Canteen
Dit is eigenlijk geen Trafficplaat. In 1971 gingen Winwood, Wood en Capaldi een tourtje doen met oud-Trafficlid Dave Mason en ritmesectie Rick Gretch, Reebop Kwaaku Baah en Jim Gordon. Het resultaat is dit livealbum. De naam Traffic staat nergens op de hoes, maar het ‘logo’ is wel op de achterzijde te vinden. Maakt het uit; wat we hier horen is van hoog niveau. Mooie versies van 40.000 Headmen, Should Have Took More Than You Gave en een lange Dear Mr. Fantasy (inclusief gitaarduel). Afsluiter Gimme Some Lovin’ is als Winwood-compositie niet zo’n vreemde eend in de bijt, maar past hier duidelijk niet zo goed. Ik kocht dit album op 13 maart 1987 en ik heb volgens mij ook weer een heruitgave. Fijn plaatje. Ik heb alle Traffic (natuurlijk) ook op cd en volgens mij bestaat er een ‘uitgebreidere’ versie van dit concert, maar die heb ik nooit gevonden.
–
bazbo 0458: Traffic – John Barleycorn Must Die
En dus besloot Winwood eind 1969 maar dat Traffic niet meer bestond en ging hij een soloplaat maken. Al snel realiseerde hij zich dat hij wat hulp nodig had en schakelde hij Jim Capaldi en Chris Wood weer in. Het duurde vervolgens niet heel lang voordat hij begreep dat hij hiermee een nieuw Trafficalbum aan het maken was. Ik kocht John Barleycorn Must Die op 23 maart 1987. Ook dit is een heruitgave van het album iot 1970 dat velen als de beste Trafficplaat ooit beschouwen. Er staat dan ook grandioos spul op. Instrumentale opener Glad en het erin overlopende Freedom Rider zetten fiks de toon. Empty Pages is wellicht het sterkste stuk en het akoestische folkliedje John Barleycorn vormt een rustpunt in de plaat. Prachtwerk!
–
bazbo 0457: Traffic – Last Exit
Tijdens de opnames van de opvolger krijgt Traffic een probleem. Het botert even niet zo met Dave Mason en die pakt zijn biezen. Vandaar dat zijn bijdragen beperkt zijn tot twee nummertjes. De andere drie studio-opnames zijn bijna helemaal Winwoods werk. En wat voor werk. Withering Tree, Medicated Goo en vooral Shanghai Noodle Factory zijn hoogtepunten in het Trafficoeuvre. De tweede plaatkant kent twee live-opnames die niet uitblinken in geluidskwaliteit. Hoe veel ik ook van Hammond houd, hij staat wel knalhard in de mix, waardoor de balans nogal foetsie is. Wat we hier horen is Traffic als trio: slechts Chris Wood op sax en fluit, Jim Capaldi op drums en Winwood op Hammond en zang. Lijkt kaal; is het niet. Ik kocht deze plaat op 11 mei 1987 en heb een Europese heruitgave van een onbekend jaar…
–
bazbo 0456: Traffic – Traffic
Was de eerste Trafficplaat al geweldig, het tweede album uit 1968 is nog geweldiger. Tien pareltjes waarin vooral het Hammond van Winwood hoge ogen gooit. Twee mooie Mason-songs erop ook: You Can All Join In en Feelin’ Allright. Toch is het Winwood die hier de meest geweldige klappen uitdeelt met 40.000 Headmen en vooral Pearly Queen. Het is me niet duidelijk wat voor versie ik in handen heb, volgens mij een heruitgave, maar wat doet het ertoe? De plaat kocht ik op 31 maart 1987 en klinkt nog altijd ijzersterk en fris. Geweldig album.
–
bazbo 0455: Traffic – Mr. Fantasy
Kijk! Of nee: hoor! Nu komt een interessante sectie. Traffic? Ja. In 1967 zei de jonge Steve Winwood vaarwel tegen The Spencer Davis Group. Samen met Jim Capaldi, Chris Wood en Dave Mason betrok hij een boerderijtje op het Britse platteland en daar knutselde het viertal dit album in elkaar. Het is een prachtig werkstuk geworden. Psychadelische songs, zeer melodieus, grensverleggend, vol humor ook, zeer afwisselend niet in de laatste plaats door de drie verschillende stemmen. Titelnummer Dear Mr. Fantasy is een stuk dat Winwood tot vandaag de dag live op het podium speelt en waarin zijn gitaarsolo de hoofdrol vervult. Volgens Discogs heb ik een Britse heruitgave uit 1988, maar ik kocht hem toch echt op 23 maart 1987. Dat het een heruitgave is, geloof ik wel, want het was een goedkopere plaat. Mooi werk, dit!
–
bazbo 0454: Toto – IV
Deze is van De Vrouw. Ik heb nooit iets gehad met Toto, of het moet dat zevende album zijn waarop ene Jon Anderson slechts ‘Tadata tadadada’ zingt in Can’t Stop Loving You. We horen hier nu de Britse versie uit 1982. Met grote hits, zegt een sticker op de hoes. Goed in elkander stekende Amerikaanse stadionrock met wat proggy randjes. Meer niet. Leuk om te horen.
–
bazbo 0453: Johan Timman – Trip Into The Body
Deze heb ik vijftien jaar geleden of zo afgepakt van iemand die zijn hele elpeeverzameling wilde wegmikken. Ik had ergens halverwege de jaren tachtig een reportage over deze plaat gelezen in de Music Maker. Dus nu had ik hem gratis en voor niets. Hij is in uitstekende staat. Er zijn maar zes versies van en ik heb niet eens een Nederlansche, maar een Duitsche uit het jaar dat deze plaat verscheen: 1981. De heer Timman heeft een compleet elektronisch album gemaakt, geïnspireerd op het menselijk lichaam. De verschillende delen behandelen het brein, het hart, de longen, bloedlichaampjes, enzovoorts. Met een enorme batterij synthesizers maakt hij muziek die een malle mix is tussen Jean-Michelle Jarre, Yellow Magic Orchestra en Kraftwerk. Intrigerend is het wel. Daarna heb ik nooit meer iets gehoord van Timman. De lul. O, die ontbreekt op de plaat.
–
bazbo 0452: The Three Degrees – The Three Degrees
Ik plaats deze foto’s ook op Instagram. Vanavond bovenstaande foto dus. Na nog geen twee minuten de eerste reactie: ‘Wow! Thanks for the love. Mwah :* Sxx’. Blijkt de leadzangeres van The Three Degrees te zijn. Leuk. Deze plaat is van De Vrouw. Zelf zou ik Dirty Ol’ Man en When Will I See You Again nooit kopen. Niet dat het slecht is, verre van. De Vrouw heeft een Europese versie, made in Holland, uit het jaar van verschijnen, 1973. Heerlijke disco en funk zoals disco en funk is bedoeld. En zingen kon ze, die dame op Instagram.
