Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0522: Steve Winwood – Arc Of A Diver
De tweede soloplaat van Steve Winwood mag echt een soloplaat genoemd worden. Alles, maar dan ook alles deed Winwood zelf. Hij sloot zichzelf een fikse tijd op in zijn thuisstudio, speelde alle instrumenten in, zong alle partijen, mixte de boel af en leverde in 1980 een compleet werkstuk af bij de platenmaatschappij. Alleen het hoesontwerp moet hij aan een ander overlaten. Wat we te horen krijgen, zijn zeven pareltjes van muziekvakmanschap. Zeven fantastische composities, mooi gearrangeerd, vol rijke laagjes en het is die wonderschone stem die alles bijeen houdt. Doordat Winwood alles zelf heeft gedaan, is er een risico van eenvormigheid en ik moet zeggen dat ik eigenlijk alleen Spanish Dancer iets minder vind. Voor de rest: topplaat. Van opener en hit While You See A Chance tot afsluiter Dust. Zelf vind ik Night Train er uitspringen. Ik kocht hem op 19 mei 1987. Precies, twee dagen na de vorige plaat. Het is een Duitse variant uit 1980.

–

bazbo 0521: Steve Winwood – Steve Winwood
In 1974 was het echt gedaan met Traffic. Winwood was moe, ziek en wilde het liefst de hele muziekbusiness de rug toe keren. Pauze, dus. Pas in 1977 verscheen dit album, zijn eerste echte soloplaat. Niet dat hij het helemaal alleen deed, verre van dat. Allerlei muzikanten zijn er te horen: natuurlijk is er zijn Trafficmaatje Jim Capaldi, maar ook Willy Weeks en Andy Newmark. Toch klinkt de plaat opvallen intiem. Landelijk, ruimtelijk, organisch. Bij vlagen is het zelfs swingend. Winwood doet zelf alle toetsen en gitaren en gelukkig horen we heel veel zijn almachtige stem. De hele eerste plaatkant is heeeerlijk! Hold On is een fijne opener, daarna komt het reteswingende Time Is Running Out en de plaatkant eindigt met het intieme Vacant Chair, waarin Winwood alle instrumenten bespeelt (een beetje een voorproefje van wat we op zijn volgende plaat te horen zouden krijgen). Ik kreeg deze op 17 mei 1987 van twee vrienden voor mijn tweeëntwintigste verjaardag, een Amerikaanse persing uit 1977. Heb de plaat nooit op cd gevonden en ik hoor hem nu na meer dan twintig jaar weer eens terug. Wat een geweldig album is dit!

–

bazbo 0520: Steven Wilson – How Big The Space (12″ single)
Record Store Day 2018 koop ik deze maxisingle. Blauw vinyl. Ziet er niet uit, klink niet heel goed, maar toch heel leuk om te hebben. Twee versies van het titelnummer (een outtake van Wilson’s 2017 album To The Bone) op kant A, op kant B een versie van People Who Eat Darkness (ook van To The Bone), hier gezongen samen met Ninet Tayeb. Nog geen twee weken geleden zag ik Wilson spelen in Cirque Royal in Brussel, maar dit rauwe nummer was uit de setlist verdwenen. Het moge duidelijk zijn: er is maar één versie van deze RSD-uitgave, slechts 2500 van gedrukt. Ben blij dat ik er eentje heb.

–

bazbo 0519: Steven Wilson – Transcience
Kijk, een gesigneerd exemplaar van de enige versie van dit verzamelalbum uit 2015. Ik kocht hem op maandag 28 september 2015 bij de merchandise stand van Wilson’s tweedaagse in de Royal Albert Hall. Waanzinnige shows ter ere van de Hand.Cannot.Erase.-tour, overigens. Er zit een downloadcode bij het album. Ik heb de plaat nog nooit gedraaid! Vandaag dus de ontmaagding. Twee jaar terug of zo verscheen de plaat alsnog op cd en die kocht ik wel gelijk; er staat nog wat extra’s op. Deze dubbelelpee heeft drie kanten; op kant vier staat een ets. Leuk, maar wat heb je eraan? Toch een mooi hebbeding. Deze verzamelplaat richt zich op het wat toegankelijkere werk van Steven Wilson en er staat prachtig materiaal op. Drie stukken van zijn debuutsoloplaat, drie van zijn (in mijn ogen) meesterwerk Grace For Drowning, twee van The Raven That Refused To Sing And Other Stories, drie van Hand.Cannot.Erase. en eentje van Cover Version (Alanis Morisette’s Thank You). Voor de die-hard-verzamelaars is er een opnieuw opgenomen versie van Lazarus (oorspronkelijk een Porcupine Treenummer). Mooi werk!

–

bazbo 0518: Steven Wilson – Unreleased Electronic Music
Ik heb hier een heruitgave uit 2014 op het ToneFloat-label van dit dubbelalbum uit 2005. Eerder verscheen het op een cdr in 2004. Het is bijzonder werk: zoals de titel doet vermoeden horen we elektronische muziek die Wilson maakte ergens tussen 1990 en 2003. Weird shit, wel. En lekker. Gigantisch dik vinyl, ik heb bijna een heftruck nodig om de plaat van de kast naar de draaitafel te vervoeren. Ik kocht deze op 10 april 2017 bij Record Palace aan de Weteringschans in Amsterdam. Monsterlijk fijne plaat; ideaal om je woonkamer dusdanig mee te terroriseren, zodat je hem helemaal voor jezelf hebt.

–

bazbo 0517: The Who – Quadrophenia
Weer zo’n plaat die ik afpakte van iemand die zijn gehele collectie wilde weggooien. Het is een nogal afgeragd exemplaar, die de vorige eigenaar met plakband bij elkaar probeerde te houden; om de tweede plaat van deze dubbelaar zit niet eens een binnenhoes, zie ik nu. Ik heb de elpee ook nog nooit gedraaid. Hij blijft her en der hangen, merk ik nu. Het is overigens een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen 1973, nog op Track Records, en de hoes bevat het megadikke fotoboek. Leuk hebbeding dus. Wat erop te horen is, is geweldig. Mijn oudste broer was helemaal lijp van The Who, dus toen ik zelf muziek ging luisteren, nam ik wat van zijn platen op. Pas heel veel later ging ik het zelf kopen (op cd). Dit is dus mijn enige Who op vinyl. Het is ook het laatste écht goede album van The Who. The Real Me en Doctor Jimmy zijn prachtstukken, maar afsluiter Love Reign O’er Me is wat mij betreft de klapper.

–

bazbo 0516: Roger Whittaker – In Concert
Goedezondagmorgen. Met deze Keniaans-Britse bard. Deze plaat is van De Vrouw. Het betreft een Nederlandse versie uit 1980 van een plaat die al in 1976 verscheen. Alle grote bekende liederen van deze pief komen voorbij, van covers tot zijn bekende I Don’t Believe In If Anymore. Anderhalf uur duurt deze plaat. Doorbijten, dus.