Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 6 juni: Granada
Zeven uur op. Koffie, ontbijt met broodjes van gisteren uit de toaster. Half negen zitten we in de bus naar de Catedral en daar stappen we op het plein Isabel la Católica over op een bus die ons omhoog naar het Alhambra brengt. Er zou ergens een meeting point moeten zijn waar we onze audioguide en verdere informatie zouden krijgen. Niets te vinden. Een aardige Spanjool ziet ons staan hannesen en wijst ons waar het bedoelde bedrijf zit. We zijn hem zeer dankbaar, want als we later dan ons afgesproken tijdstip zijn, dan vervallen onze kaarten (€80 per persoon). Hij wijst hij op zijn schoenpoetsersinstrumentarium en begint over vier kinderen. (Ze hebben allemaal vier kinderen.) Vooruit, ik geef hem een boel muntgeld. Binnen aan een balie krijgen we alle hulp die we nodig hebben en alles blijkt ook in orde te zijn. We krijgen tickets en een audioapp geïnstalleerd. Eerst gaan we het Generalife in, een mooie tuin en buitenpaleis. Na een uurtje betreden we dan het daadwerkelijke Alhambra in. We zien het Paleis Charles I en de Alcazar en uiteindelijk vinden we de tuinen van Medina. Het is een indrukwekkend gebouwencomplex, zeker omdat het eeuwenoud is. De uitzichten zijn ook fraai. Echter, tot het mooiste deel (een ander paleis, het Palacios Nazaríes) hebben we geen toegang. Daarvoor zouden we weer moeten bijbetalen. Het is ons te gortig en het maakt dat het Alhambra ons toch een beetje tegenvalt. Niettemin, we vermaken ons een boel uren en we maken veel tussenstops met water. Rond vier uur nemen we een bus terug naar beneden. We eten cheesecake en drinken smoothies bij Artesane de Granada, slenteren door de Carrer de Elvira en nog wat smalle straatjes. Uiteindelijk zijn we rond zessen terug in appartement. Even rust. Na acht uur gaan we weer naar de Carrer de Elvira. In eethuis Kasbah sluiten we de dag passend af met hummus, salade, falafel, groentepasteitjes en kipspies. Toe is er Arabische thee en baklava. Kwart over elf zijn we terug in het appartement. Even lezen en dan slapen. 32°C zonnig.

–

Donderdag 5 juni: Granada
Ik ben om kwart voor acht op. Na de eerste koffie haal ik broodjes bij een paneria op de hoek van de straat. Koffie en ontbijt. Rond tien uur lopen we buiten. Vandaag gaat het dik dertig graden worden, maar nu nog niet. We wandelen de Moorse wijk Albaicín in, dat betekent voor het begin nogal veel klimmen. Uitzichten zijn fraai. Bovenop de heuvel is een pleintje met terrassen en daar drinken we wat. Dan komen we langs de Iglesia Salvador en de Mirador San Nicolás. Inmiddels gaat het weer naar beneden. We zien het Palacio de los Cordova. en dan gaat de route langs de Darro. Op het plein Plaza de Nueva nemen we een smoothie en broodje bij lunchroom Artisanes de Granada. We zijn nu weer vlakbij de Catedral en die kunnen we nu bezoeken. Via smalle winkelstraatjes en ijs onderweg gaan we langzaam ook weer terug naar het appartement. Daar zijn we even na vijven. We zoeken uit of onze kaarten voor het Alhambra morgen al binnen zijn, maar we komen er niet uit. Na anderhalf uur geven we het op. Morgen ter plaatse maar hopen dat het goed gaat. Rond half acht gaan we naar een Indiaas restaurant vlakbij. We zitten tussen de hoge flats op het terras en eten samosa, onion bajii, butter chicken en curry paneer met erwten en tomaten. Zeer goed. Goedkoop ook. Tegen negen uur weer terug naar appartement. Even lezen, dan slapen. 32°C zonnig.

–

Woensdag 4 juni: van Barcelona naar Granada
Ik heb een wekker gezet op vóór half zeven. Een uur later zijn we op orde en kunnen we uitchecken. We lopen naar het station en daar is het even zoeken vanuit welke hal onze trein vertrekt. Voor de zekerheid gaan we alvast door de koffercontrole, maar daar is geen gelegenheid meer om ontbijt te kopen. Negen uur rijden we. Bij de boordrestauratie koop ik koffie en zelf hebben we nog stroopwafels, komkommer, kerstomaat en mandarijn. Het eerste uur is het landschap wat vlak en saai, daarna gaan we de heuvels in. Op de hoogvlakte opnieuw wat eentonigheid en vervolgens zijn er weer heuvels en mooie vergezichten. Tien voor twaalf arriveren we in Madrid. We komen aan op een afgelegen perron en ook daar moeten we zoeken naar de hal waar onze aansluitende trein vertrekt. We kopen broodjes voor de verdere reis en nuttigen koffie en een broodje. Half twee rijden we weer. Na twee uur vlak land verandert het landschap en slingert de trein zich tussen heuvels en bergen door. Iets voor vijf uur zijn we in Granada. Als we op het perron staan is het warm en mijn blik valt op bergen in de verte: bergen met eeuwige sneeuw erop. Ons appartement ligt op een kwartier lopen. De instructies die we hebben gekregen kloppen: we vinden de sleutel. Het appartement is klein, eerder een studio. Er is een redelijke keuken, een bed, een rechte stoel en nauwelijks daglicht. Nou ja. Als we ons wat hebben geïnstalleerd, lopen we eerst naar een supermarkt iets verderop. Nadat we de boodschappen hebben teruggebracht, wandelen we via de Carrer Gran Via de Cólon naar de Catedral. Vervolgens gaan we op zoek naar een eettent. In Granada is de Moorse invloed nog goed zichtbaar en die uit zich ook in de horeca. Veelal grilltenten met een Middenoosters karakter. In de Carrer Elvira vinden we een Palestijn. Hij laat ons zijn falafel proeven (de beste ooit) en van zijn menu kiezen we soep, piezzes en tajines met platbrood. Zeer goed. Na tienen lopen we in het donker terug naar het appartement. 30°C, zeer zonnig.

–

Dinsdag 3 juni: van Apeldoorn naar Barcelona
De wekker gaat om half vier. Juist. Half zes staan we op het station en een kwartier later pakken we de eerste trein naar Rotterdam. Daar hebben we ruim overstaptijd, dus nemen we koffie. De Eurostar rijdt zowaar op tijd en is om 10.40 in Parijs Gare du Nord. Daar is de ingewikkelde overstap: we moeten met de ondergrondse trein naar metro Gare de Lyon. De vorige keren lukte het soepel in nog geen veertig minuten tijd. Nu hebben we bijna anderhalf uur om naar Gare de Lyon te komen. Beneden is er veel drukte en onduidelijkheid bij de kaartjesautomaten. Er is een nieuw kaartsysteem; pas na een kwartier blijkt dat we een soort oplaadbare kaart moeten kopen en daarop dan een enkele rit kunnen zetten. Gelukkig is er hulp van medewerkers. Als we dan nog een paar verdiepingen later op het perron aankomen, blijken de ondergrondse treinen ook allerlei vertraging van dik een half uur te hebben. Op Gare de Lyon hebben we nog vijf minuten en we moeten in hal 2 zijn en kunnen ons perron niet vinden. We missen de trein naar Lyon en dus ook in Lyon de aansluitende trein naar Barcelona. Wat nu? Naar de infobalie. Misschien kunnen we nog iets omboeken. Er is een rechtstreekse trein naar Barcelona, maar nog niet zeker of we daar stoelreserveringen voor kunnen krijgen. Dat weten we pas een uur voordat de trein vertrekt en dat is pas over twee uur. Oei. Meer dan een uur staan we bij de balie. Uiteindelijk blijken enkele medewerkers zeer behulpzaam en krijgen we een ticket voor de rechtstreekse trein naar Barcelona maar wel tot aan Perpignan. Pas om 14.40 zitten we in de trein. De hoofdconducteur is zeer behulpzaam, hij vindt alles best, we kunnen meereizen zo ver als we willen of moeten. We hebben geen zitplek, maar hij wijst ons er een aan. Dan ziet hij onze vervangende ticket. Hij is stomverbaasd. Onze oorspronkelijke trein met zijn vervoersbedrijf ging tot Lyon en daar zouden we overstappen op een trein van een Spaanse vervoerder naar Barcelona. Hoe kunnen we dit ticket tot Perpignan hebben gekregen? Hoe dan ook, hij zegt dat het onze fout niet is en we mogen meereizen tot Barcelona. Daar zijn we om kwart voor tien in plaats van kwart voor acht. Het is maar een klein stukje lopen naar het hotel. Daar hebben we een zeer eenvoudige kamer, maar dat is prima voor alleen slapen. We gaan iets eten bij een grillzaak op de hoek. Vervolgens wandelen we kort langs Jardim de Miró en gaan dan slapen. 24°C zonnig.

–

Maandag 2 juni:
Kwart over zeven wakker en op. Nog voor negen uur zitten we aan het ontbijt in het café dat bij het hotel hoort. We hebben de trein van iets over tien en twee uur later zijn we thuis. Koffie. Dan lopen we het centrum in en bezoeken we twee winkels. Thuis lunch. Afwasje. Ik pak koffers in en wandel dan een rondje langs het kanaal. Krant op het balkon. Eind van de middag maak ik avondeten: een risotto met shiitake, bosui, paprika, tomaat en feta. Ernaast zet ik het restant salade van zaterdag. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwas en afval. Laatste zaken inpakken. Webstek. Lezen op het balkon. Zeer op tijd slapen, want morgen nogal vroeg op.
Muziek vandaag: Live – Perpetual Change (Jon Anderson & The Band Geeks)

–

Zondag 1 juni: Metropole Orkest met Dweezil Zappa in het Muziekgebouw Eindhoven
Kwart over zes. Ik loop een ronde hard langs het kanaal en buiten het centrum en het gaat wederom erg goed. Thuis nog terug in bed. Half negen staan we op. Koffie. We doen nog wat voorbereidingen voor de vakantie. Meer koffie. Dan vroege lunch. Afwasje. We hebben een trein om kwart voor een en dik twee uur later zijn we op het station van Eindhoven. Het is niet ver naar het hotel. Daar checken we in. Vervolgens maken we een kleine rondwandeling door de omgeving. Half vijf treffen we Peter, Inge en hun twee zoons en we eten iets bij een Italiaans eetconceptgelegenheid. Vooruit. Vóór zeven uur staan we bij het Muziekgebouw en we zijn niet de enigen die hebben gedacht op tijd te zijn. We sluiten aan in een rij, maar als de deuren om kwart over zeven open gaan, stormt iedereen die deuren binnen. We vinden een mooie plek op het balkon met uitstekend zicht en – zo blijkt later – ook zeer mooi geluid. Op het podium vanavond het Metropole Orkest – debiel goed, retestrak – onder leiding van Jukka Iisakkil, met speciale gast gitarist – en zoon van – Dweezil Zappa. Op het programma Dweezils stuk en concertopener The Adventures Of Dindoo (verrassend goed, dit keer), wat werken van vader Zappa (Filthy Habits, Echidna’s Arf), wat vroeger spul van Dweezil (Shampoohorn). Dweezil moet er duidelijk in komen; aanvankelijk vind ik hem wat tegenvallen, maar ten tijde van RDNZL klopt het. Het einde van de reguliere set is een verrassende Punky’s Whips met gastzangers Zack en Nogeentje (beiden uit Dweezils huidige tourband). Tijdens de toegift had ik Watermelon en Strictly Genteel verwacht, maar we krijgen een eigen stuk van Dweezil en tot slot Uncle Remus. Alles bij elkaar: zeer mooi concert en wat een ontzettend goed orkest is het Metropole toch. Na afloop praten we nog heel kort met Peter en Inge en nemen dan afscheid van ze. Wij drinken nog iets op het naastgelegen terras van ons hotel. Vervolgens naar de kamer. Daar nog wat lezen en rond middernacht gaan we slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Zaterdag 31 mei:
Kwart over zes. Koffie. Allerlei. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Vandaag is het warm en benauwd. Dan nogmaals het centrum in voor een bezoek aan een andere super. Thuis wat voorbereidingen voor de vakantie. Meer koffie met De Vrouw op het balkon in de zon. Lunch. Afwasje, stofzuigen en huishoudelijks. Ik fiets naar Onze Vader, breng de laatste schone was, ondersteun bij wat zorgelijke dingen (een nieuwe telefoon, onder andere) en dan weet hij dat hij het even drie weken zonder me moet doen (ook De Zus is net op vakantie). Thuis allerlei. Eind van de middag maak ik avondeten. Ik leg aardappel en zoete bataat in een braadslede en die schuif ik de oven in. Later gaat er kastanjechampignon bij. Voorts monteer ik een salade van spitskool, mandarijn en sultana. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten de groenten allemaal op; het restant salade is voor maandagavond. Afwasje. Krant op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: On Land (Brian Eno), The Plateaux Of Mirror (Brian Eno & Harold Budd), Music For Films (Brian Eno), het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), Future Hopes (White Willow), True (Jon Anderson & The Band Geeks)

–

Vrijdag 30 mei:
Half zes op. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal en het gaat bijzonder soepel. Half acht ben ik aan het werk. Ik kijk nog wat laatste zaken na. Koffie met De Vrouw. We koppelen in een app onze geplande reis aan de Interrailkaart. We kunnen op reis. Ik koop wat kaarten bij een (kantoor)boekhandel, die schrijf ik aan collega’s en dan rond ik alle werkzaamheden af. Vakantie. Koffie met De Vrouw op de galerij. Lunch. Afwasje. Ik doe wat kaarten op de post, breng wat afval weg en wandel een rondje door park. Krant. Eind van de middag maak ik avondeten: een salade van bosui, koolrabi en komkommer, met ernaast een rode curry van prei, restjes sla, paprika en rode boon. Voor De Vrouw en De Zoon bak ik rundertartaar. De Zoon is er om half zes. We eten alles op. Afwas. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: Strange Cargo III (William Orbit), Sacrament (White Willow), The Overview (Steven Wilson)

–

Donderdag 29 mei:
Pas om kwart over zes wakker en op. Koffie. Hemelvaartsdag. Allerlei, ook ter voorbereiding op de vakantie. Koffie. Lezen. Meer koffie met De Vrouw. We doen meer voorbereidingen op de vakantie, waaronder kaarten kopen voor een bezoek aan het Alhambra in Granada (duur). Lunch. Afwasje. Tegen drie uur staan we op het stationsplein. In het kader van het Maaiveldfestival speelt het Orkest De Ereprijs. De eerste drie stukken zijn heerlijk tegendraads en fijn interessant. Dan komt hiphopper Fresku erbij. Het experiment is even leuk, maar na twee liedjes vind ik dat hij zichzelf en de muziek overschreeuwt, dat het eentonig wordt en het orkest niet meer uit de verf komt. Nou ja. Na afloop wandelen we nog het centrum in en doen we een paar boodschapjes in een super. Lopen we toch langs een ijszaak! Thuis maakt De Vrouw avondeten: courgettes gevuld met spinazie en ricotta en die in tomatensaus uit de oven. Ernaast een salade van koolrabi, komkommer, tomaat en noten. Zeer smakelijk en we eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Thursday Morning (Brian Eno), The Pearl (Brian Eno & Harold Budd), More Music For Films (Brian Eno), Apollo – Atmosphere’s & Soundtracks (Brian Eno with Daniel Lanois & Roger Eno), Ignis Fatuus (White Willow),

–

Woensdag 28 mei:
Half zes. Ik loop een ronde hard buiten het centrum en het gaat opnieuw zeer fijn. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Thuis koffie. Meer koffie met De Vrouw. Dan op de fiets naar Onze Vader om schone was te brengen en nieuwe was op te halen. Hij is wat ongedurig en pas bij vertrek blijkt waarom: vanmiddag is er een intake met thuiszorg (die hij liever niet wil). Thuis lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan op de fiets naar Peter-Jan en vervolgens gevieren naar Kleine Noordijk voor een toneelrepetitie. We stellen licht goed in en spelen het hele stuk nog eens goed door. Het idee is dat we tot in de avond door kunnen gaan, maar we besluiten dat het niet nodig is; in de week van 23 juni bekijken we of meerdere laatste repetities vereist zijn. Half zeven thuis. Krant. De Vrouw serveert de restanten van de schotels van gisteren en eergisteren met het restant salade van gisteren. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), Gamle Mester (Lars Fredrik Frøislie)

–

Dinsdag 27 mei:
Kwart voor zes. Opnieuw niet heel goed geslapen. Een uur later ben ik aan het werk. Thuis, want netwerkonderhoud op de werkplek. Ik heb een paar overleggen en nog enkele laatste klussen. Die gaan niet door. De Vrouw heeft contact met de huisarts omdat inwendige pijn en druk op de borst de laatste dagen erger wordt; de assistente weet een gaatje in de agenda te prikken en raadt aan om niet alleen te fietsen. Om negen uur zitten we bij de huisarts. Die hoort de klachten en verricht enig onderzoek. Er is gelukkig nog niets acuuts of urgents, maar de bloeddruk blijkt zeer hoog en dat kan een mogelijke oorzaak zijn. Binnenkort een dertigminutenbloeddrukmeting. Enigszins opgelucht gaan we terug naar huis. Daar kan ik aan de slag met de laatste klussen. Tussendoor koffie. Ik loop naar de fotograaf om enkele foto’s van 18 mei af te laten drukken. Lunch. Afwasje. Ik wandel een rondje door een park en haal de nabestelde foto’s op. In de middag schoon ik vooral mailboxen op en dan rond half vijf is het werk klaar. Vrijdagmorgen nog even nagaan of ik alle boel de boel kan laten voor drie weken en dan is het vakantie. De Vrouw is even de deur uit. Ik maak avondeten. Eerst een ferme salade van spitskool, mandarijn en sultana. Vervolgens een gele curry van ui, broccoli, tomaat en boterboon. Ook prepareer ik kikkererwtencouscous. Voor De Vrouw (die weer terug is) bak ik runderschnitzel. We eten er fiks van, maar er blijft ook voldoende over voor een kliekendag. Afwasje. Krant. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het bonusplaatje dat meekwam met de heruitgave van Neroli (Brian Eno), The Shutov Assembly (Brian Eno), Strange Cargo 2 (William Orbit), MAD! (Sparks), Eberhard (Lyle Mays), ‘She’ (Rick Wakeman), Transmutation (Karmakanic), The Overview (Steven Wilson)

–

Maandag 26 mei:
Niet zo heel goed geslapen. Niet erg. Op tijd op de werkplek. Laatste dag op kantoor voor de vakantie. Er is veel en ook veel om op te ruimen. Mooi gesprek met leidinggevende. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag veel en veel om op te ruimen. Kwart over vijf thuis. Krant. De Vrouw serveert een stoemp van aardappel, spinazie, doperwt en edameboon uit de oven, met ernaast een salade van koolrabi, komkommer en gedroogde tomaat. Zeer smakelijk. Natafelen. Afwasje en afval. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: MAD! (Sparks), het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), Hinterland (Held By Trees)

–

Zondag 25 mei 2025:
Half zes. Ik loop een ronde hard langs het kanaal. Het regent licht, maar het is niet koud en lopen gaat weer goed. Thuis nog terug in bed. Pas om kwart voor tien staan we op. Koffie en krant. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwas en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Thuis nog even wat te doen en dan is er de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (Opus Kink). Erna maak ik avondeten: een risotto met shiitake, prei en kikkererwt, met ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en tomaat. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Playing The Fool (Gentle Giant), The Overview (Steven Wilson)

–

Zaterdag 24 mei:
Kwart voor zes. Koffie. Ontbijt. Allerlei. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Thuis koffie. Dan het centrum in voor een bezoek aan de markt en de Syrische winkel. Koffie met De Vrouw. En nogmaals het centrum in, nu naar een andere super en de boekhandel. Lunch. Afwas en huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs kanaal en door park. Lezen. Eind van de middag maak ik avondeten: aardappel en bataat uit de oven, met feta gevulde portobello uit de oven, asperges met kaassaus en een salade van couscous, bosui, radijs en komkommer. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwas. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het vijfde en zesde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Neroli (Brian Eno), het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), The Ludwigsburg Concert (Lyle Mays Quartet), Gamle Mester (Lars Fredrik Frøislie)

Met zijn grote klauwen omhoog en balancerend op zijn twee achterpoten komt de oude, enorme bruine beer op mij af. Ik schrik, deins achteruit, krimp in elkaar, wil me verstoppen, maar weet niet waar.
‘Doe niet zo gek. Kínderachtig,’ zegt mama. ‘Hij is niet echt. Er zit iemand in.’

Ik vind pretparken nooit leuk. Snap niet zo goed wat er pret aan is. Je staat uren in een rij voor een attractie en komt er kotsend weer uit. Of je zit net tegenover iemand die niet lekker wordt. Lollig.
Feesten ben ik ook niet goed in. Op een verjaardag weet ik nooit wat je nou precies viert. U zult zeggen: dat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt. Nou, daar hoef je geen enkele moeite voor te doen, hoor. Dat gaat helemaal vanzelf. Tenzij je moedwillig van een flat af springt, een mud rattengif nuttigt of op de treinrails gaat liggen. Doe je zoiets niet, dan gaat ouder worden vanzelf, neemt u het van mij aan.
Toen ik heel jong was, zeg een jaar of vijf, ten tijde van de pretparkanekdote waarmee ik dit verhaal begon, keek ik heel erg op tegen mensen die achttien waren en ik kon mij niet voorstellen hoe ik zou zijn als ik zelf achttien was. Ik was dan ook bang, dat ik die leeftijd nooit zou halen. Je zou verwachten dat die angst voorbij zou zijn op het moment dat ik eenmaal daadwerkelijk achttien was geworden. Helaas, toen keek ik weer op tegen mensen die dertig jaar waren en kon ik mij niet voorstellen hoe ik zou zijn als ik zo oud was. En dus was ik bang dat ik nooit dertig zou worden. Toen mijn veertigste verjaardag in zicht kwam, werd de angst nog veel erger. Vijftig was dan vreemd genoeg weer een opluchting en nu dan zestig. Hoe zal ik zijn als ik met pensioen ga? Hoe zal ik zijn over tien jaar, als ik zeventig word? En dan? Daarna? Tachtig? Zo veel angst. Vier ik vandaag dat ik het tot nu toe heb overleefd?
Kínderachtig.

‘Hij is niet echt. Er zit iemand in.’
Die woorden heb ik vijfenvijftig jaar geleden in mijn oren geknoopt, in mijn hart gesloten en mij volledig eigen gemaakt. Tot op de dag van vandaag galmen ze door het binnenste van mijn bestaan. Want ik wist wie het zei.
Al vroeg in mijn jeugd ben ik het vertrouwen in volwassenen kwijtgeraakt. Zo wilde ik niet worden. Dan begrijpt u nu waarom ik altijd dat jochie van toen ben gebleven. Het verlies van vertrouwen in volwassenen begon met Sinterklaas. Die is niet echt. Er zit iemand in. Volwassenen liegen dat ’t niet zo is. Daarna kwam Haantje Pik (bedankt, opa), de tandenfee en Onze Lieve Heer. Die eeuwig brandende kaars in de katholieke St. Victorkerk aan de Jachtlaan hier, dat vond ik als jochie zo’n mooi symbool en ik geloofde er heilig in. Totdat ik Eerste Communie moest doen. Ik stond op het altaar vlak naast de kandelaar en mijn oog viel op die kaars en toen op een kabel, een snoer dat vanaf de eeuwig brandende kaars langs de muur liep, naar een stopcontact. Nep. Wat die volwassenen je wijs maken, dat moet je niet geloven. Het is nep. Leugens. Ik dacht: die Onze Lieve Heer, die is vast ook niet echt. Er zit iemand in.

U moet iets weten.
Ik sta dit hier wel zo stoer te vertellen en ik lijk doorgaans de nuchterheid en luchtigheid zelve. Maar ik ben niet echt. Niet echt zo stoer. Niet echt sterk.
U heeft waarschijnlijk ondertussen weet van mijn onzekerheid en angsten. Ik heb u misschien wel eens verteld over de paniekbuien en angstaanvallen die mij regelmatig plagen. U weet mogelijk dat ik soms in diepe mentale duisternis verkeer en dat ik er dan naar verlang dat alles stopt, dat het leven voorbij mag zijn.
Maakt u zich geen zorgen. Om met Freek de Jonge te spreken: ‘Ik kan er een eind aan maken, maar: dat nooit! Daar zou ik te veel mensen een plezier mee doen.’ Ik ben er ook veel te schijterig voor. Ik sta hier dan wel zo stoer te schreeuwen: ik ben niet echt.

U moet weten: achter mij en naast mij staat iemand. U ziet haar niet, maar ze is er wel degelijk. Al bijna zevenendertig jaar. En ik prijs me gelukkig. Want zij zorgt ervoor dát ik hier sta. Hoe diep de duisternis ook, zij is de reden. Dat ik overeind blijf en als ik val, dat ik weer overeind kom.
Alsof ze zelf niet ook het een en ander te verduren heeft. Een versleten lichaam, een kapotte carrière, een twijfel aan zichzelf, een noem maar op. Allemaal niet kinderachtig, geen kattepies. Ze is er een tijdje van ontdaan en zoekt dan naar manieren waarop ze ermee gaat leven.
En ik? Ik koester.
Alles wat we hebben gedeeld en wat we delen met elkaar. Wat we allemaal hebben meegemaakt aan vreugde en verdriet. De mooie mensen die we hebben ontmoet en leren kennen, de schitterende plekken die we hebben mogen aanschouwen, het feest dat we mogen vieren. Maar ook de zorgen die we hebben, de zorgen om gezondheid en bestaan. Die van onze zoon, van vrienden, van familieleden, van Onze Vader, van ons beiden. We hebben nogal wat meegemaakt op dat gebied. Om een heel lang verhaal kort te maken: borstkanker is niet fijn; psychisch gedoe ook niet. Maar we kunnen ze aan. Wij wel. Want: wij. Want: zij.

Zij ziet aan kleine bewegingen, hoort aan bepaalde woorden of intonatie, merkt aan minuscule dingen dat het bij mij even niet gaat, maar ook dat het beter of zeer wel gaat. Zij ziet, zij voelt, zij kent, zij weet.
Ik kan met volle overtuiging zeggen dat zij in de afgelopen zevenendertig jaar van mijn leven een wezenlijk onderdeel van mij is geworden en is gebleven en is. Zonder haar ben ik niets, ben ik niet. Hooguit een oude beer in een pretpark en tegelijkertijd een angstig jochie zonder vertrouwen in volwassenen, een seniele en sentimentele dwaas.
Zonder haar is er niets te vieren.

Dus kijkt u nog eens goed naar mij. Kijkt u nog eens goed.
‘Doe niet zo gek. Kínderachtig.’
U ziet mij niet. Deze zestig jaar oude beer is niet echt. Er zit iemand in.

–
Apeldoorn, mei 2025

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Setlist:
Jane Seymour
Catherine Of Aragon – Catherine Howard
Morning Has Broken – Space Oddity – Life On Mars?
Arthur – Guinevere – The Last Battle – Merlin The Magician
The Meeting – And You And I – Wonderous Stories – Awaken
Help – Eleanor Rigby

Encore:
Journey To The Centre Of The Earth

–

Vrijdag 16 mei:

–

Zaterdag 17 mei:

–

Vrijdag 23 mei:
De wekker gaat op de gebruikelijke tijd. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Het is koud en lopen gaat moeizaam (pijntje), maar het lukt toch goed. Zeven uur aan het werk. Ik handel en werk van alles af. Kwart voor tien is Aad er. We hebben een online overleg met iemand die in oktober Wirwar mogelijk wil gaan boeken. Goed gesprek, gaat lukken. Als Aad is vertrokken, werk ik nog wat door. Eind van de morgen wandel ik een rondje en haal ik het groentepakket op. Als ik thuis kom is er een ander pakket in huis. Het heeft even geduurd (dik drie maanden), maar dan is hij er: de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson). Blij en veel zorg weg. Koffie met De Vrouw. En lunch. Afwasje. Ik werk nog verder, handel enorm veel af voor de vakantie en ben om half vijf klaar voor deze week. Krant. De Zoon is er om half zes. De Vrouw serveert couscous met een saus van prei, paprika en witte boon, met ernaast een salade van eikenbladsla, komkommer enzovoorts. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het derde en vierde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), het eerste plaatje van The Overview (Deluxe Edition) (Steven Wilson), The Lost Episodes (Frank Zappa)

–

Donderdag 22 mei:
Redelijk geslapen. Op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag veel. Kwart over vijf thuis. Zeer vermoeid. Krant. De Vrouw serveert het restant soep van gisteren met wederom naan ernaast. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Gamle Mester (Lars Fredrik Frøislie), Love (The Flower Kings), Mobula (Gleb Kolyadin)

–

Woensdag 21 mei:
Half zes. Ik loop een ronde hard buiten het centrum. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Thuis koffie. Dan naar Gigant, niet voor een repetitie van Wirwar, wel voor de voorvertoning van de documentaire die er in het afgelopen jaar over Wirwar is gemaakt. De maker laat de drie kwartier durende film zien en na afloop is iedereen bijzonder geraakt. Op vrijdagmiddag 20 juni vindt de première plaats in Gigant en draait de film nog enkele keren in het filmhuis. Kwart over twaalf thuis. Koffie. Bijpraten. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan lopen we naar een postpakketafgiftepunt in de buurt. De bestelde deluxe cd-box is er nog altijd niet. Thuis nemen we contact op met de webwinkel in Engeland; zij kunnen achterhalen waar het pakket is. Er is ook snel antwoord: men gaat op onderzoek uit. Ik fiets naar Onze Vader en breng hem schone was. Inmiddels verzamelt hij zelf de was in een wasmand; op zoek naar schone theedoeken vinden we nog keuken- en badhanddoeken die in de was kunnen. Verder is hij redelijk opgewekt. Half vier ben ik weer thuis. Dan nog naar een ander postpakkettenafgiftepunt aan de andere zijde van het centrum: nieuwe hardloopschoenen zijn gearriveerd. Krant op het balkon. Dan maak ik avondeten: een soep van ui, prei, pastinaak en kikkererwt. Ernaast naan uit de oven. Voor De Vrouw bak ik runderschnitzelreepjes. We eten fiks van de soep; er blijft nog wat moois over voor morgen. Afwasje. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: Strange Cargo (William Orbit), Gamle Mester (Lars Fredrik Frøislie), Fictionary (Lyle Mays)

–

Dinsdag 20 mei:
Wat onrustig geslapen. Toch op tijd op de werkplek. Daar weer van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag van alles. Kwart over vijf thuis.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 19 mei:
Zeven uur wakker en op. Koffie. Vandaag een dag zonder werk; even op adem komen. Ik ruim alles van gisteren op. Ook fiets ik naar Gigant om de laatste spullen (de stoel) op te halen. Meer koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Dan wandelen we het centrum in. Ik bezoek een super voor wat kleinigheden. Thuis lunch. Afwasje en stofzuigen. Dan tijd om wat vinyl te draaien: de singles die ik van Chris uit Wales kreeg en de Radiola-plaat. Krant op het balkon. Ik ontdek mail van Giles en nu heb ik zijn postadres terug. Bij een super koop ik internationale postzegels en de kaart voor zijn zestigste verjaardag (9 dagen geleden!) gaat op de post. Eind van de middag maak ik avondeten. Ik kook spliterwtenpasta en vervolgens een saus van prei, een slarestje, tomaat en Kolummer erwten. Voor De Vrouw bak ik kippendijfilet. Ernaast serveer ik het restant wittekoolsalade van zaterdag. We eten alles op. Afwas en afval. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Heritage Suite (Rick Wakeman), The Piano Album (Rick Wakeman), European Son (single) (Japan), Quiet Life (single) (Japan), Visions Of China (single) (Japan), Forbidden Colours (single) (David Sylvian & Ryuichi Sakamoto), Red Guitar (single) (David Syvian), Radiola (various), Street Dreams (Lyle Mays), Lost And Found (Buena Vista Social Club), An Electric Storm (White Noise)

–

Zondag 18 mei: De verjaardag van Anja
Zes uur. Ik loop een ronde hard langs kanaal en buiten het centrum en het gaat fijn. Thuis nog terug in bed. Negen uur staan we op. Koffies. Ik doe de laatste voorbereidingen voor De verjaardag van Anja. Brunch. Afwasje. Iets na twaalf pakken we alle spullen in en gaan we naar Gigant. Met Aad richten we de zaal in. De podiumgasten zijn er op tijd en we spreken de voorstelling door. Ik trek me voor tweeën terug in de coulissen. Naast de ‘gewone’ bezoekers van de voorstelling zijn er vrienden, bekenden en familie die ik heb uitgenodigd (ter gelegenheid van mijn verjaardag). Om half drie begint een bijzondere voorstelling van De verjaardag van Anja. Ik heb het programma mogen samenstellen, maar kan niet voorkomen dat Aad er nog allerlei plezante verrassingen in heeft gestopt. Ingrid en Bertus dragen poëzie naar hun eigen keuze voor, Mark speelt stemmige gitaarmuziek, Peter-Jan vertolkt een paar puike soloscènes, Caroline en Aad spelen eveneens een zeer mooi stukje, Caroline en Mark brengen enkele werkjes op respectievelijk cello en gitaar en dan is daar Tim die een indringend verhaal vertelt over vriendschap. Mooie voorstelling, we kunnen er weer trots op zijn. (Het is de laatste aflevering van De verjaardag van Anja; na de zomer gaan Aad, Peter-Jan en ik door onder een andere naam en met een ander soort theaterprogramma.) Na afloop zie en spreek ik ‘mijn’ gasten in de foyer en krijgen we bijzonder veel zeer positieve reacties. Om zeven uur zijn we met Tim, Peter en Inge in een Indiaas restaurant alwaar we ons tegoed doen aan allerlei goede gerechten. Na tien uur thuis. Even bijpraten en dan slapen.
Muziek vandaag: geen

Hieronder wat foto’s van Ernst:

–
Zaterdag 17 mei:
Half acht worden we wakker en staan we op. We besluiten in het hotel te ontbijten. Dat doen we dus. Na tien uur checken we uit en lopen we het centrum weer in om onze wandeling door Haarlem te vervolgen. Veel van de route loopt langs het Spaarne en uiteindelijk wijken we van die route af en komen we bij het station. Half drie zijn we in Apeldoorn en niet veel later thuis. We droppen de tas en gaan naar een zaak om onze bestelde taart voor morgen op te halen. Thuis ruimen we alles op en heb ik kort om even uit te rusten. Eind van de middag maak ik avondeten. Ik leg aardappel, zoete aardappel en courgette in een braadslede in de oven. Vervolgens maak ik een ferme salade van witte kool, mandarijn, rozijn en walnoot. Voor De Vrouw en De Zoon bak ik steak bavette. De Zoon is er na half zes. We eten de groenteschaal helemaal leeg. De Zoon heeft een verjaardagscadeau: een begeerd shirt met een goed jaartal erop. Afwasje. Toe is er ijs. Lezen op het balkon. Webstek. Teksten voor morgen doornemen. Dan slapen.
Muziek vandaag: Bobby Brown (cd single) (Frank Zappa), White (White), She (Rick Wakeman, Justin Hayward & Motörhead)

–

Vrijdag 16 mei: Rick Wakeman in PHIL Haarlem
De wekker getest. Hij doet het. Een half uurtje later sta ik op. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal en het lukt weer bijzonder goed. Thuis allerlei. Begin van de ochtend wandel ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super, ondanks dat het geen zaterdag is. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Om één uur zitten we in de trein en anderhalf uur later staan we op het stationsplein van Haarlem. We wandelen een stukje en zien de Grote Markt. Daar bemachtigen we een stadskaart. Vervolgens begeven we ons naar het hotel. Even spullen droppen en terug naar het oude stadscentrum. We maken een deel van een stadswandeling, zie aardige zaken en zoeken dan een Indiaas restaurant. Dat vinden we. Soep en samosa, curry’s en thee. Half acht zijn we in de PHIL en een half uur later gaat het zaallicht uit en onder een knetterluid introductie muziekje komt Rick Wakeman het podium op. Ik schrik me rot. Hij kan bijna niet meer lopen en heeft moeite met gaan zitten en opstaan. Maar als hij achter de toetsen zit, blijkt dat zijn vingers het nog ouderwets doen. Sommige werken brengt hij op elektronische wijze; ander op de piano. Hij trapt af met drie van de Six Wives. Vervolgens krijgen we prachtig eerbetoon aan Bowie en een sterk uittreksel van King Arthur. Van het Yesmedley zijn vooral The Meeting en Awaken indrukwekkend en het officiële deel van het programma eindigt met twee Beatlesbewerkingen. Vooral dat laatste komt in mijn oren niet zo heel goed over; hij speelt het op synthesizers en ik vind zijn pianoversie van Eleonor Rigby op piano doorgaans veel beter werken. Gelukkig kruipt hij voor de toegift weer achter die piano: een schitterende uitvoering van de originele Journey. Zeer indrukwekkend concert; de man weet me nog altijd enorm te beroeren. Na afloop treffen we Tim en Chantal. Kort praten we bij. Tim zie ik zondag weer. De Vrouw en ik drinken iets in de foyer van PHIL. Dan wandelen we naar het hotel. Daar even rust en rond middernacht gaan we slapen.
Muziek vandaag: Night Airs (Rick Wakeman), Yessonata (Rick Wakeman)

–

Donderdag 15 mei:
Ik word iets voor half zes wakker. De wekker stond op de gebruikelijke tijd gezet, maar is niet afgegaan. Vreemd. Wel op tijd op de werkplek. Daar veel. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. In de middag veel. Eind van de middag rijd ik met een collega mee naar een locatie in Milligen aan de Rijn, waar we met de gehele afdeling een wandeling maken, vervolgens eten en afscheid vieren van weer een andere collega. Pas om half negen rijd ik met nog weer een andere collega naar Apeldoorn die me vlak bij huis afzet. Thuis even bijpraten en dan slapen, want zeer, zeer vermoeid.
Muziek vandaag: geen

–

Woensdag 14 mei:
Kwart over vijf. Ik loop een ronde hard om het centrum en ook deze gaat bijzonder goed. Vanmorgen geen repetitie van Wirwar, dus doe ik het rustig aan. Ik wandel naar de super. Thuis koffie. Wat huishoudelijks. Meer koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Ik loop nogmaals het centrum in, regel nog een en ander bij Gigant voor zondagmiddag en zoek in kledingwinkels. Thuis lunch. Afwasje en huishoudelijks. Tegen twee uur fiets ik naar Onze Vader om was te brengen en te halen. Het gaat redelijk goed met hem, z’n gangetje lijkt het. Op de terugweg nog langs een super. Thuis lezen op het balkon. Webstek. Eind van de middag maak ik avondeten. Een curryachtige schotel van paksoi en spinazie. Voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. Ernaast een salade van witte kool, mandarijn en rozijn. We eten alles op. Afwasje. Half zeven fiets ik naar Peter-Jan. Daar zijn Ingrid en Bertus ook en gevieren rijden we naar Caroline voor een toneelrepetitie. De tekst zit er goed in, de logistiek behoeft nog wat oefening; over twee weken de volgende repetitie. Pas iets voor elven thuis. Even bijpraten en slapen.
Muziek vandaag: Through Shaded Woods (Lunatic Soul)

–

Dinsdag 13 mei:
Beter geslapen. Op tijd op de werkplek. Van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag van alles. Kwart over vijf thuis. Krant op het balkon. De Vrouw serveert bamisoep. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Lezen op het balkon. Webstek. Toneeltekst lezen op het balkon.
Muziek vandaag: Of Time & Stars: The Singles (Hawkwind), Ramshackled (Alan White), Sea Airs (Rick Wakeman)

–

Maandag 12 mei:
Niet zo goed geslapen. Volle maan. Ach zo. Op tijd op de werkplek. Daar veel en ik krijg veel af. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag veel en ik krijg veel af. Kwart over vijf thuis. Krant op het balkon. Er is goed bericht: het pakket met daarin de deluxe edition van het nieuwe Steven Wilson album dat een Brits bedrijf drie maanden geleden naar ons stuurde, is boven water en komt binnen niet al te lange tijd alsnog bij ons in huis. De Vrouw serveert een ovenschaal van ui, witte kool, paprika, kastanjechampignon en aardappelpuree, met ernaast een salade van koolrabi, tomaat, komkommer en blauwe bes. We eten alles op. Afwasje. Toe is er nog wat baklava en moederdagbonbon. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: Buena Vista Social Club (Buena Vista Social Club), The Road To Two (Kenny Wheeler & John Taylor), Country Airs (Rick Wakeman)

–

Zondag 11 mei:
Zes uur. Ik loop een ronde hard langs het kanaal en door de zon en het gaat weer uitstekend. Wat is dat toch? Vorige week vroeg ik me af waarom het de laatste weken en maanden niet meer zo goed lukt en of ik niet beter een andere vorm van bewegen en hoofd leeg maken kan zoeken en nu dit. Thuis nog terug in bed. Negen uur staan we op. Koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. We plannen onze zomervakantiereis in een app. Meer koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. De Zoon is er om half een voor de moederdaglunch. Afwasje en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs kanaal en door zon. Lezen op de galerij, later op het balkon. Tegen vier uur is het tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (Old Man’s Will). Erna maak ik avondeten: een risotto met ui, kastanjechampignon en spinazie. Voorts een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kerstomaat. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Er is ook een nagerecht: verschillende soorten ijs en baklava. Afwas en afval. Krant op het balkon. Webstek. Restant krant op het balkon.
Muziek vandaag: Under The Fragmented Sky (Lunatic Soul), Where Do We Go From Here? (Kenny Wheeler & John Taylor)

–

Zaterdag 10 mei:
Kwart voor zes. Koffie. Allerlei. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Dan opnieuw het centrum in voor een bezoek aan de markt en de Syrische winkel. Meer koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Later lunch. Afwasje en huishoudelijks. We bestellen taart voor zondag 18 mei. Dan wandelen we een rondje langs Gigant, plantenwinkel en ijszaak. Uitrusten op het balkon. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en artisjokhart. Dan een rode curry van ui, paksoi en bruine boon. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Lezen in de zon op het balkon. Webstek. Meer lezen op het balkon.
Muziek vandaag: de eerste twee plaatjes uit de doos Music For Installations (Brian Eno), The 1999 Party (Hawkwind), Love (The Flower Kings)

–

Setlist
Mexico
Never in a 100.000.000 Dreams
Memories Are New
Out Of The Darkness And Into The Moving Light
Anywhere The Wind
A Girl Named You
Hope To See You There Again
Bass Solo
She Was Naked
Something In Return
60s Medley (Seven Ways to Die, French Key to Britain, Sweet Dakota)
I Am You Are Me / Transmitter

Encore
No Tree Will Grow (On Too High a Mountain)
Radio

Lotgenoten,

‘Mag ik u wat vragen?’
Nee hè, denk ik, als ik de zachte stem achter mij hoor. Het zal weer eens niet. Ik kan geen stap zetten buiten de deur of ik word aangesproken door allerlei zwerfvolk of thuisloos of zonder dak boven het hoofd, kan mij het schelen. Met heel veel plezier woon ik in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn, echt waar. Maar de bedelende daklozen, de opdringerige relifanaten en het draaiorgel kan ik missen als kiespijn. Wíl ik missen.
‘Pardon, meneer?’ De stem achter mij klinkt gehaaster, ietwat dringender. ‘Mag ik u wat vragen?’

‘Mag ik u wat vragen?’ Ik herken de zin onmiddellijk. Heel netjes en beleefd, klinkt hij altijd. Hij is ook altijd op de fiets, komt naast je rijden en stelt dan zijn vraag. Zo gauw hij je aandacht heeft, begint hij zijn verhaal. ‘Ik heb een enorm probleem.’ Dan komt de uitleg dat hij dakloos is en voor een overnachting in het slaaphuis een bepaald bedrag aan geld nodig heeft en dat bedrag aan geld heeft hij nu niet in zijn bezit.
Ik vertel vervolgens dat ik nooit geld geef. Niet omdat ik het hem niet gun of zijn probleem niet erken, maar ik wil niet dat het geld op de verkeerde plek terecht komt. Als ik in de gelegenheid zou zijn, zou ik met hem meegaan naar het slaaphuis om daar zijn onderdak voor die nacht te betalen. Dat wil hij dan vaak weer niet.
Het allerbelangrijkste vind ik dat ik laat merken dat ik hem als mens niet afkeur. Hij mag er zijn; ik zie hem en daarom blijf ik ook altijd zo vriendelijk mogelijk. Ook al spreekt hij me bijna dagelijks aan. En hij niet alleen; er zijn er ik-weet-niet-hoeveel vandaag de dag. Echt áltijd vriendelijk blijven probeer ik, maar het lukt me niet altijd. Soms maakt hij het bont: dan klampt hij me meerdere keren per dag aan en steevast met die ene vraag: ‘Mag ik u wat vragen?’

Ik kijk geërgerd om. Krijg nou wat. Dit is hem niet. Dit is een vrouwspersoon. Maar ze spreekt op dezelfde zachte manier en met een stem die op de zijne lijkt. Zo op het eerste gezicht ziet ze er niet echt uit als iemand die op straat leeft. Hoewel, nu ik haar wat beter bekijk – altijd voorzichtig zijn, voor je het weet ben je een perverseling en heb je een proces aan je broek – zie ik een vale jeans, afgetrapte sportschoenen en sprieterige halflange haren die door de war zitten. Het kan er toch eentje zijn. En deze is óók op de fiets.
‘Mag ik wat vragen?’ herhaalt ze.

Wat had ik nou laatst? Nog eentje die vroeg: ‘Mag ik u wat vragen?’
Ik zei niet: ‘Dat heb je al gedaan.’ Nee, dat leek me ongepast. De meneer zag er trouwens helemaal niet uit als iemand die geen dak boven zijn hoofd had. Hij was helemaal in het zwart gekleed, inclusief een zwarte baseballpet op zijn hoofd. Zijn kroeshaar en zelfs zijn huidskleur waren zo donker dat het zwart leek. Alleen zijn bril glom goudkleurig. Hij begon een heel verhaal over dat hij het moeilijk had en een nacht daklozenopvang zelf moest betalen en of ik iets kon missen.
Ik zei dat ik geen kleingeld bij me had.
Hij wees achter me.
Ik draaide me om.
‘Dat hoeft geen probleem te zijn,’ zei hij. ‘Daar is de pinautomaat.’
Ik keek hem aan met open mond. ‘Haha, nee,’ kon ik uitbrengen. ‘Ik wil met je mee gaan naar de daklozenopvang en daar het bedrag voor een nacht voor je betalen. Of ik koop iets te eten voor je. Maar ik geef je geen geld, want ik ben bang dat je het aan andere dingen uitgeeft.’
‘Dan hoeft het niet,’ zei hij en hij liep door.

Wat moet deze tante van mij? Ik heb geen kleingeld op zak. Ja, een muntje voor een boodschappenkarretje, een paar dubbeltjes en een Duitse cent, maar daar houdt het wel mee op.
‘Bent u hier bekend?’ vraagt ze.
Ze herkent de schrijver niet. ‘Redelijk,’ zeg ik. Bijna zestig jaar woon ik in ons zo majestueuze Apeldoorn.
‘Ik ben op zoek naar paperclips. Weet u waar ik die hier ergens in de buurt kan kopen?’
Lachend wijs ik haar de route langs de HEMA en de Action. Vlakbij.

Wat een avonturen toch weer.

–
Apeldoorn, april 2025

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

0932: various artists – Radiola
Willem de Ridder heeft eind jaren zeventig en begin jaren tachtig op woensdagmiddag een radioprogramma bij de VPRO dat De Radio Improvisatie Salon heet. Iedereen die zelf thuis muziek maakt of iets muzikaals in elkaar zet – zichzelf selftaper noemt – kan iets insturen op cassette en De Ridder draait het gegarandeerd. Ik vind het een geweldig programma, blijf er op woensdagmiddag voor thuis. Rond die tijd ben ik met vriendjes zelf ook een en ander aan het pielen met geluiden, muziek en bandjes. Ergens in 1982 (meen ik) nemen mijn vriend Marc en ik iets op dat we insturen naar de VPRO. Het is Fanfare For The Common Man (van Bernstein), uitgevoerd door mijn helden Emerson Lake & Palmer en daardoorheen mixen we onweergeluiden die we hebben gevonden op een elpee met geluidseffecten. We rotzooien net zo lang tot de onweersklappen op de goede plekken in de muziek zitten. Dat gaat heel analoog: de muziek komt van een elpee, de onweersgeluiden van een cassettebandje en we nemen het op een tweede cassetterecorder op terwijl de twee tegelijk afspelen… met een microfoon. Analoge knulligheid van twee tieners. We hebben enorm veel lol samen. Marc stuurt onze cassette naar Willem de Ridder en sindsdien zitten we wekenlang iedere woensdagmiddag aan de radio gekluisterd om de uitzending van ons stuk niet te missen. Dat doen we dan ook niet. Ik neem iedere uitzending van de radio op en uiteindelijk heb ik ‘m. Later sturen we nog eens iets van ons beiden in: terwijl er onheilspellende bos- en regengeluiden te horen zijn, lees ik een spannende passage voor uit een boek van Wipneus en Pim. Helaas verlies ik Marc halverwege de jaren tachtig uit het oog. In april 2025 zie ik een bericht op Bluesky van iemand die de nalatenschap van Willem de Ridder aan het catalogiseren is. Hij is op zoek naar selftapers die ooit eens iets hebben ingestuurd. We raken in contact en ik vertel mijn verhaal (zie boven). Hij vraagt of ik de cassette met de radio-opname van het programma waarin onze inzending zit nog heb. Waarschijnlijk wel, maar waar die na de laatste verhuizing is gebleven, weet ik niet. (Help me herinneren dat ik het nog ga zoeken.) En dan stuurt hij me een link naar een elpee die gaat verschijnen. Ik bestel hem meteen, de luxe versie op rood vinyl! Die heb ik sinds dinsdag 6 mei 2025 in huis. Maar liefst achttien producties van selftapers zijn te horen; ik vermoed dat van veel inzendingen alleen een deel op de plaat is terecht gekomen. Soms is het bagger, soms retegaaf, maar altijd interessant. Van elektronische composities tot bizarre geluidscollages en alles ertussenin. De Radiola Improvisatie Salon was een grandioos radioprogramma en ik ben blij dat ik een stukje voor de eeuwigheid vastgelegd in huis heb.