Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 15 augustus:
Vroeg op, maar weer. Vijf minuten later ben ik goed wakker en monter. Nog weer een uur later ben ik onderweg naar het werk. In de bus lees ik Alles wordt anders uit en begin ik aan Tolstoj’s Anna Karenina.
Op het werk is het bijna doodstil (ik ben er) en ik doe weer allerlei werkzaamheden. Echt druk kan ik het niet noemen, maar er is volop werk te doen. Kwart over twaalf ga ik weer naar huis. Daar ben ik om twee uur.
Eerst maak ik een rondje week(end)boodschappen bij de supermarkt en Turkse winkel. Dan kan ik wat verder lezen. Ook maak ik courgettesoep en De Vrouw kookt een schotel van linzen, chorizo, rode ui en paprika. Zeer goed, allemaal. Erbij komt La Vida Te Da (Amparanoia). Later lees ik verder aan de keukentafel met Loveblows and Lovesighs (no-man) en Rare Episondes (het FZ-verzamelalbum van het Cordelia-label). Nóg later zie ik de dvd The Way Up (Pat Metheny Group) en dan ga ik naar bed.

–

Donderdag 14 augustus:
Opnieuw haalt de wekker me uit diepe slaap. Eenmaal uit bed, is het geen probleem.
Onderweg naar het werk is het nog droog. Op het werk zelf handel ik een flink stapeltje werk af. Het gaat me goed af. Om twaalf uur rijd ik met Mirka mee terug naar Apeldoorn; ze zet me voor de deur af, dus iets na half een ben ik al thuis.
Mijn boterhammen haal ik door de grill heen en zo worden het tosti’s. Ondertussen Led Zeppelin III, de vaatwasser uitruimen en een klein handwasje door de centrifuge sleuren. Daarna Rejoicing (Pat Metheny, Charlie Haden, Billy Higgins), Deep (Stick Men), Mark Hollis (Mark Hollis), Lovesighs (No-Man), From The Witchwood (Strawbs), Momentum (Steve Morse) en The Slide Area (Ry Cooder).
De Vrouw is dan ook al een tijdje binnen en zo tegen vijf uur ga ik eens eten maken. Groentetorentjes van courgette, aubergine en tomaat met daarnaast een schotel van zoete aardappel en prei in kokos-mosterdsaus, plus rundersaucijzen en salade van komkommer, paprika, rode ui en geitenkaas. Zo.

Na het eten lees ik de PROG uit en begin ik in Planeet Literatuur! (Ronald Giphart). Het boek staat boven in de kast en is lekker stoffig en het papier is goed vergeeld. Ik krijg er bijna tranen in mijn ogen van. (Van het stof, niet van de emotie. Of wacht, toch wel.) Ondertussen hoor ik Cover Version (Steven Wilson) en The Octopus (Amplifier).

–

Woensdag 13 augustus:
Ik slaap nog of weer diep als de wekker gaat. Opstaan lukt en ik doe de gebruikelijke ochtenddingen. Onderweg naar de carpoolplek is er nog volop zon. Die zon zal de hele dag nog blijven.

Op het werk ligt een stapel werk en ik handel er een flinke hoeveelheid van af. Mooi om te merken dat ik ook nog steeds allerlei ‘plotse’ klussen gelijk kan oppakken zonder half in paniek te raken of dat ik allerlei fauten maak.
Onderweg in de bus terug naar huis lees ik Vestdijks De kellner en de levenden uit en begin ik in Alles wordt anders van Jürgen Brakel.
Ik ben vlot thuis, zo rond twee uur. In de tuin is het heerlijk, dus daar neem ik plaats en lees ik. Ook maai ik het gras; da’s wel even handig nu het zo droog is. De rest van de middag breng ik lezende door en Beefheart: Through the eyes of magic komt uit! (Daar heb ik bijna drie weken over gedaan…)
De Vrouw is naar haar werk gegaan en ik ga aan het eten beginnen. Moeilijk is het niet: de taart van gisteren warm ik op in de oven, ik maak salade van komkommer, bosui, tomaten en avocado, en daarnaast bak ik tartaar. Led Zeppelin III (Led Zeppelin, goh) knalt door de keuken, vervolgens de cd die bij de PROG kwam.
De Vrouw is weer thuis en we gaan eten. Alles gaat er goed in en het is op voor we het weten. Daarna de boel opruimen en dan kan ik de rest van de avond in de keukentafel in de PROG lezen. (Het schijnt dat we het nieuwe album van Opeth moeten gaan beluisteren!) Ondertussen klinkt Question And Answer (Pat Metheny, Dave Holland & Roy Haynes) en Octane Twisted (Porcupine Tree) en als die afgelopen zijn, is het weer elf uur.

–

Dinsdag 12 augustus:
Het is nog redelijk kalm als ik voor zeven uur de deur uitwandel. Echt lekker warm is het niet meer, maar de zon schijnt en ik houd het goed droog.
Op het werk vanmorgen allerlei taken en klussen. Ik spreek mijn leidinggevende over de voortgang van re-integratie en ik zij meldt mij per 28 juli voor zestien uur beter; als deze week nog goed gaat, komt er nog vier uur hersteld bij per 18 augustus. Ook heb ik een overleg met Peter, de man voor wie ik veel ga doen; ergens zegt hij dat zijn collega’s het jammer vinden ‘dat ze mij niet hebben’, want ze hadden ‘mij graag gehad’. Dat is een mooi compliment. Ik vertel van mijn ambities en hoop dat ik in oktober voor zesendertig uur aan de slag kan en mag blijven. Wie weet wat er allemaal op mijn pad komt.
Onderweg naar huis belt de huisarts met de uitslag van het bloedonderzoek. Alles is helemaal goed, vooral ook mijn leverwaarden. Die waren zeer uit balans en konden grote problemen gaan veroorzaken. Nu is dat prima hersteld. Dit is goed bericht. Mijn lijf is dus op orde en ik ben lichamelijk gezond, ondanks dat ik vijfentwintig kilo ben afgevallen sinds 16 november.
Om twee uur ben ik thuis. De Vrouw is er ook. En de PROG. Ik wandel langs het kanaal naar de supermarkt en haal wat laatste dingetjes. Dan begin ik aan eten. Ik heb kippenvleugeltjes van onder de grill en maak een taart van ui, paksoi, peper, kerrie, ei en slagroom. Daarnaast een salade van komkommer, bosui, tomaat en aardbei. In de keuken klinkt Xapomelon (La Pegatina), Velkom Plèchti (La Caravane Passe), Gentlemen Take Polaroids (Japan) en Borderline (Ry Cooder). Om half zeven eten we en het is een smakelijke maaltijd.
De rest van de avond kan ik lezen in de keuken. Ik ben wel erg moe en vind prikkels lastig; ik schrik weer veel. Led Zeppelin II, Reflections – An Act Of Stars – The Music of Andrew Gorczyck (diversen, waaronder Belew, Keneally, D’Virgilio, Beller), Side Two (Adrian Belew) en Apollo (Brian Eno) houden me rustig. Kwart voor elf is de dag voorbij.

Robin Williams is dood. Hij leed aan depressies en heeft hoogstwaarschijnlijk zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Waarom begrijp ik dit zo goed?

–

Maandag 11 augustus:
Ik sta goed op. Voel me uitgerust en opgewekt. Hm, ik had het kennelijk echt nodig.
Op het werk ben ik alleen op de afdeling. Het is niet eens heel erg druk. Er is wel van alles te doen. Dat doe ik. Om twee uur ben ik weer thuis.
Ik fiets een rondje voor wat boodschappen langs een supermarkt en de Turkse winkel. Daarna begin ik aan het eten. De bedoeling was om andijvie uit de oven te maken, maar de krop die ik heb, blijkt helemaal geen andijvie te zijn. ’s Zien of het met bataviasla ook wil. De krop gehalveerd blancheren, dan uit laten lekken, in rolletjes snijden en die in ontbijtspek rollen. Ondertussen maak ik een kaassaus. Erbij bak ik aardappelschijfjes en varkensfiletlapjes en maak ik een salade van bladsla, tomaten, komkommer en bosui. De Vrouw is inmiddels weer werken.
Ik merk dat ik me toch weer zeer moe en vol in het hoofd voel, alsof ik van alles moet. Waarom dit zo is, weet ik niet, maar ik wil niets moeten. Misschien als ik Led Zeppelin II (Led Zeppelin) nogal hard door de kamer draai, dat het helpt. Het helpt niet, maar het is wel prettig. Ook Distant Satellites (Anathema) erna is aangenaam, net als Bop Til You Drop (Ry Cooder).
Om zeven uur is De Vrouw weer terug en kunnen we aan tafel.

Na het eten ruim ik op en dan ga ik aan de keukentafel zitten lezen. Ik hoor The Incident (Porcupine Tree) en With Us Until You’re Dead (Archive) totdat het half elf is. Er is weer wat rust in mijn hoofd en ik ga naar bed.

–

Zondag 10 augustus:
Ik ben dan ook pas om half tien uit bed. Het is oké, maar m’n hoofd zit vol of zo. Beneden ruim ik de vaatwasser uit en maak ik koffie. Even achter de pc, mail kijken en een enkel forum zien. Dan ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is nog droog.

Als ik weer terug ben, is mijn hoofd nog altijd vol. Om een of andere reden heb ik het idee dat ik heel veel moet; ik doe moeite om de rust in mijn kop terug te vinden, maar het lukt niet goed. Alles voelt spannend en ik heb zelfs het idee dat er een huilbui aankomt. Die komt er gelukkig niet. Ik maak lunch, maar veel zin in eten heb ik niet. Erna ga ik in de tuin zitten lezen, maar veel neem ik niet op. Het begint te regenen en ik ga weer naar binnen.
Marja is er iets na vier uur; ze krijgt haar verjaardagscadeau. We gaan naar De Stadsakkers. Daar krijgen we een korte rondleiding en aansluitend is er eten voor een hele ploeg mensen. Er is courgettesoep, sla, curry en monchoutaart. De rondleiding vindt plaats in de stralende zon; tijdens het eten in de grote tent komt de regen met grote bakken naar beneden. Als we weer naar huis gaan, is het weer droog en zonnig; we hebben geluk. Een zeer geslaagd evenementje. Ik ben blij dat ik ben gegaan; het heeft me wat afgeleid.
Om kwart over negen zijn we weer thuis. Ik stort er geheel in van vermoeidheid en ik ga naar bed. Het is kwart voor tien.

–

Zaterdag 9 augustus:
Het regent als ik om negen uur uit bed ga. Een uurtje later schijnt de zon; ik kan naar buiten.
Even naar de markt, dus. De kruidenman is er niet: stik. Harinkje meenemen en op de terugweg langs de supermarkt en de Turkse winkel. Nog wat koffie thuis. Inmiddels is het nog steeds zonnig en aangenaam in de tuin, dus neem ik daar de kranten tot mij. Begin van de middag is er lunch. Daarna is de zon nog altijd in de tuin, een mooie gelegenheid om verder te lezen in French’ enorme boek. Echter, zo tegen zes uur begint het flink te regenen. We maken eten: De Vrouw zorgt voor snijbonensalade met kokos, nectarines en cashewnoten; ik regel steaks en een pittige prut van spitskool en prei. Ik draai Jazz (Ry Cooder) en Mallard en In A Different Climate (Mallard). Na het eten nog wat natafelen en dan zie ik de rest van de Doors-documentaire-dvd. Ik vouw de was die uit de droger komt en dan ben ik uitermate moe en is het klaar voor deze zaterdag. Achtendertig weken.

Vrijdag 8 augustus:
Na vijf minuten is wakker worden en opstaan niet moeilijk meer, ook al is het half zes. Alles verloopt vlotjes; op het Willemsplein heb ik zelfs een zeer goede aansluiting, waardoor ik vóór kwart voor acht al op het werk ben. Iets na kwart over twaalf ga ik er weer weg. Weekend.
Als ik weer thuis ben, begin ik met de voorbereidingen voor het avondeten. We krijgen een gast, vandaar. Het is voornamelijk snijwerk. Buiten zitten lukt niet goed, want het is begonnen met regenen. Aan de keukentafel lees ik verder.
Zo tegen half zes is Gea er. We beleven een mooie en gezellige avond. De bamisoep is prima, maar nog meer lol beleven we aan alle ijs na afloop. Hier gaan we meer mee doen. Als Gea om elf uur vertrekt, ben ik zeer moe, maar kijk ik terug op een fijne bijeenkomst met een puik mens.

Mijn verhaal Link staat op FOK! online. Reacties zijn goed; men is blij om weer iets van mij te lezen. Natuurlijk is het stuk ook hier op deze webstek. Zondag is-ie op ApeldoornDirect.

–

Donderdag 7 augustus:
Alles weer z’n gangetje vanmorgen. Ik loop naar de carpoolplek door het Matenpark; daar is het doodstil en zeer mooi.

Op het werk ben ik alleen in het team; ik pak allerlei zaken op en vermaak me opperbest. De komende twee weken ben ik de enige aanwezig in het team en dus is dit een aardig voorproefje. Ik doe van alles en niets en toch ook weer heel erg veel.
In de bus terug ben ik begonnen in De kellner en de levenden van Simon Vestdijk.
De Vrouw is thuis; we drinken iets samen. Dan ga ik een laatste boodschapje halen op de hoek. Het is droog en nog lekker in de tuin, dus lees ik wat. Tot het begint te druppelen. Het ziet er dreigend uit; ik vlucht naar binnen. Half uur later – het is dan vijf uur geweest – baadt de tuin in de zon. Mooi. Inmiddels is De Vrouw weer aan het werk.
Ik begin aan het eten. Het wordt spaghetti met een saus van spek, plakjes runderworst, ui, kastanjechampignons, paprika, courgette, crème fraîche en kruidenkaas. Daarnaast een onvermijdelijke sla. In de keuken klinkt ook Fear Of A Blank Planet (Porcupine Tree) en Nil Recurring (ook Porcupine Tree). Tegen de tijd dat De Vrouw weer terug is, zijn we toe aan In The Present – Live From Lyon (Yes). En aan eten.

Inmiddels is het half tien geweest. Ik heb aan de keukentafel verder zitten lezen. Nu klinkt More Music For Films (Brian Eno) en zit ik aan de keukentafel verder te lezen. Ik ga iets na half elf naar bed.

–

Woensdag 6 augustus:
Het went al weer een beetje, dat vroeg opstaan. Nu nog maar twee ochtenden, dan is het weekend.
Op het werk gaat het prima. Eén grote klus heb ik afgerond. Ik heb ook nog alle rust om de dingen te doen; volgende week ben ik alleen in de ploeg en kan ik laten zien dat ik het ook alleen draaiende kan houden.
In de bus terug lees ik Het verboden rijk uit. Ik ben op tijd ook weer thuis. Even een rondje laatste boodschapjes en dan kan ik beginnen aan de stoofpot van vanavond: stoofpot. Rundvlees, zoete aardappel, ui, paprika, peper; van alles gaat erin. Daarnaast maak ik komkommerijs. De Vrouw gaat werken en ik ga even achter de pc zitten. Zowaar, ik schrijf een verhaal. Het is een makkie, want de meeste tekst komt van een binnengekomen mail. Toch vind ik het weer vermakelijk om iets te verzinnen. Ik zet het in de planning bij FOK! en ik laat de redactie daar weten dat het klaarstaat; ik ben benieuwd wanneer het een plekje krijgt. Als dat inderdaad gebeurt, dan zal ik het ook op ApeldoornDirect plaatsen. (Het staat al op deze webstek, zij het in concept; dus helaas, beste Lezer …)
Ondertussen draai ik Stationary Traveller (Camel), The Void (Beardfish), Go (Stomu Yamanshi), In The Eye Of The Storm (Roger Hodgson), Chicken Skin Music (Ry Cooder) en Show Time (ook Ry Cooder).

De Vrouw is pas om acht uur thuis en dan eten we. De stoofpot is wat prutgeprutteld en de bulgur is niet droog. Nou ja.
Na het eten kan ik nog iets lezen en hoor ik We Lost The Skyline (Porcupine Tree) en Ambient 2: The Plateaux Of Mirror (Brian Eno & Harold Budd).

–

Dinsdag 5 augustus:
Nu was ik gisterenavond op tijd naar bed gegaan (22.45 uur) en ik moet vanmorgen om zes uur van zeer ver komen. Na een douche ben ik er weer.
Op het werk alles voorspoedig; lekker bezig. In de bus begin ik te lezen in Het verboden rijk van J. Slauerhoff. Ik ben om twee uur weer thuis. Nog een uurtje later zitten we bij de psycholoog.
Het gaat beter en beter en de goede kant op. Ik ben er nog niet, maar ik neem de rust om één stap tegelijk te doen. Ik concentreer me op mijn werk, bouw dat gestaag op. Natuurlijk wíl ik graag meerdere stappen vooruit denken, maar het lukt me om mijn aandacht te richten op deze stap. Als dit in rustiger vaarwater is, dan ga ik bekijken welke dingen ik naast mijn werk weer ga oppakken, hoe ik dat ga doen en in welke mate. Dit alles maakt dat ik nu geen concrete vragen voor de behandelaar meer heb. We spreken af dat we de behandeling afsluiten. Ik kijk terug op een effectieve en zinvolle behandeling; veel van het geleerde blijf ik in praktijk brengen. Echter, mocht ik binnen een half jaar eenvoudige vragen hebben, dan kan ik hem bellen; mocht ik ingewikkelder vragen hebben, dan hervatten we de behandeling. We nemen afscheid. (Weer een stap!)
Aansluitend doe ik boodschappen bij een supermarkt. De Vrouw gaat nog iets werken en ik wijd me aan het eten: sajoerboontjes, een risotto, rosbieffiletlapjes, salade en de watermeloen die hier al een tijdje ligt. Dit alles onder Led Zeppelin en Into The Maelstrom (Bigelf). Om zeven uur is De Vrouw weer terug, zet ik Paradise and Lunch (Ry Cooder) aan en kunnen we aan tafel.

Ik lees nog wat in de tuin tot iets na half negen. Dan ga ik in de keuken zitten en zet ik Warszawa (Porcupine Tree) op. Eind van de avond werk ik aan dit stukje.

–

Maandag 4 augustus:
En voorts gaat het leven. De wekker gaat iets voor zes uur af en ik sta nog op ook. Nog geen uurtje later wandel ik naar de carpoolplek.

Nog voor acht uur ben ik op de werkplek. Weer zat te doen, vanochtend. Het werk komt binnen. Er komt waarschijnlijk nog een mooie schrijfklus aan. Zo twee uur ben ik weer thuis en heb ik Reis om de wereld in 80 dagen uit.
Ik maak weer een boodschappenrondje en daarna kan ik in de tuin zitten lezen. Eind van de middag ga ik eten maken: spek-gehakt-courgette-aubergine-peper-kidneybonen-groenteprut (met pasta) en een salade van tomaten, komkommer, bosui en aardbei. Eet ze! Ik draai Led Zeppelin (Led Zeppelin), Boomer’s Story (Ry Cooder). Na het eten weer lezen in de tuin tot het fris wordt. Binnen verder. Tweede plaatje van de deluxe edition van Led Zeppelin en dan Rejoicing (Pat Metheny, Charlie Haden, Billy Higgins).

–

Zondag 3 augustus:
Op tijd wakker en op. Om negen uur heb ik de vaatwasser gedaan, de was gevouwen en koffie gemaakt. Buiten is het rustig en aangenaam. Mooi, dan lees ik daar verder. Halverwege de ochtend loop ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Weer terug is De Vrouw ook wakker. We leuten koffie in de tuin en lezen. Begin van de middag maken we lunch: broodjes, kaas, gekookte eieren, gebakken bacon, sap, water, enzovoorts.
Na wat huishoudelijke klusjes rijdt De Zoon naar Radio Kootwijk: Marja viert haar verjaardag. Het is uitstekend vertoeven in de tuin met water en hapjes en een barbecue. Hoewel er niet zo veel mensen zijn als anders, ervaar ik het als ‘druk’ of ‘vol’; het zijn de jongeren die volop aanwezig zijn. Niet erg; ik amuseer mij heus. Begin van de avond rijdt De Zoon ons ook weer terug en kwart voor negen zijn we thuis.
Ik geef wat planten in de tuin water en ga dan aan de keukentafel zitten lezen, terwijl ik rustig blijf bij Another Green World (Brian Eno) en Ambient 1: Music for Airports (ook Brian Eno).

–

Zaterdag 2 augustus:
Negen uur weer beneden. Was, vaatwasser, koffie, kranten. In de tuin is het goed. Dan even naar de Turkse winkel voor boodschappen. We brunchen: brood, salade, kaas, sardines, sap, enzovoorts. Ook nemen we Into The Purple Valley (Ry Cooder) en Song of Seven (Jon Anderson) tot ons.
Ik hang in de tuin, volop lezend in John French’s boek. Onleesbaar? Nee, dat niet. Wel gedetailleerd; zowat iedere wind die Don van Vliet liet, beschrijft hij minutieus. Na bijna een week ben ik driehonderd pagina’s gevorderd in het meer dan achthonderd bladzijde tellende boekje. Toe maar.
Het is warm, benauwd zelfs. Zo rond drie uur is het niet alleen betrokken; het wordt bijna donker. Slecht weer op komst. De Vrouw wil even naar een warenhuis langs het kanaal. Doen we. Als we terug zijn, druppelt het lichtjes. Motregentje. De was is grotendeels gedaan en kan eigenlijk alweer van de waslijn af, zo snel droogt het. Ik laat het nog even hangen. In de tuin is het weer droog en kan ik weer verder lezen.
Eind van de middag ga ik eten maken. Het wordt de Turkse gehaktschotel met snijbiet (ipv spinazie), met daarnaast knoflookyoghurt, de kaassaus van gisteren en het restant bonensla dat De Vrouw vanmiddag bij de lunch at. Onder het koken beuken in de keuken: Mammoth (Beardfish) en Deadwing (Porcupine Tree). Het diner smaakt prima (’t is zo op) en ik lees nog wat verder in de keuken (buiten regent het stort), terwijl The Mirror Man Sessions (Captain Beefheart) rondbrullen. Dan ga ik achter de pc zitten en bekijk ik de documentaire-dvd The Doors: When You’re Strange en een stuk van de driedelige concert-dvd The Doors. Het is half twaalf geweest.
Zevenendertig weken.

Vrijdag 1 augustus:
Die wekker haalt me uit mijn slaap! Toch sta ik op. Het is weer half zes. Zeer voorspoedig verloopt alles, vanmorgen. Zowaar, op het Willemsplein in Arnhem heb ik zeer snelle aansluiting, waardoor ik iets na half acht al op het werk ben. Het moet niet gekker worden.
Veel klussen, veel werk, veel te overleggen. Toch voelt het niet als druk. Ik ben lekker bezig. (Her en der even wat lijntjes uitgezet dat ik graag uren wil uitbreiden, tralala…)
Na het middaguur ga ik weer naar huis.
Ik fiets een boodschappenrondje langs wat supermarkten en de Turkse winkel. Dan is er ook tijd om wat te lezen in de tuin. We maken gezamenlijk eten. Er is een roerbakschotel van chorizo, bloemkool en sperziebonen, er zijn rosbieflapjes en er is kaassaus.

Begin van de avond lees ik in de tuin; na half tien zie ik de rest van de dvd From Straight To Bizarre en de gehele Imaginary Day (Pat Metheny Group). En dan? Dan.

–

Donderdag 31 juli:
Niet zo heel goed geslapen. Ik ben halverwege de nacht wakker, maar dut toch weer in. De wekker wekt me iets voor half zes. Iets na acht uur loop ik de nieuwe werkplek op. In de ruimte is het rustig, maar er is veel te doen. Ook heb ik een gesprek met Jim, personeelsmedewerker. Ik heb drie opties: 1. vragen of ik genoegdoening kan krijgen: een jaar lang die 12 uur uitbetaald krijgen, 2. voor 100% eruit en dan 3 jaar WW opstrijken, 3. me concentreren op re-integratie, want in de komende twee en een halve maand kan er nog veel ontstaan, is er uitbreiding van uren mogelijk. We gaan dus voor optie 3, dat lijkt me wel duidelijk. In ieder geval ga ik de salarisadministratie vragen hoe mijn netto loon eruit ziet bij 24, 32 en 36 uur. Wat ook nog kan, is die ontbrekende 12 uur zelfstandig gaan werken, ingehuurd worden voor klussen, verhalen, enzovoorts. Eng en spannend, maar wie weet.
Iets na kwart over twaalf ga ik weer richting huis. In de bus lees ik Reis naar de maan uit en begin ik aan Reis om de wereld in 80 dagen (ook Jules Verne).
Met De Vrouw ruim ik de schuur uit. We komen allerlei leuke dingen tegen.

Als alles is opgeruimd en weer is ingeruimd, kan ik in de tuin nog wat lezen. Eind van de middag maak ik de bazbouillabaisse warm en bak ik lamsburgers. Safe As Milk (Captain Beefheart) en Ry Cooder (Ry Cooder) zijn het achtergrondmuziekje.
Na het eten is het nog heel even lekker in de tuin; vanaf half negen kijk ik de eerste twee uur van de documentaire-dvd From Straight To Bizarre en dan is het elf uur.

–

Woensdag 30 juli:
Ik word wakker en merk dat De Vrouw opstaat. Het is acht uur. Heel even doe ik mijn ogen dicht en als ik ze weer open doe, is het tien uur. Vreemd. De gedachte dat dit de laatste woensdag is die ik arbeidstherapeutisch niet werk, is ook bijzonder.
De Vrouw is al op en op pad. Ik maak koffie, lees de krant buiten in de tuin en ruim wat op. Als De Vrouw weer terug is, drinken we koffie met Marja; dan ga ik wat boodschapjes doen en aansluitend lunchen we.
Vervolgens fiets ik naar Orden en bezoek mijn vader. Het gaat goed met hem, buiten de gebruikelijke huiselijke onoverkomelijkheden en lichamelijke ongemakken. Iets na vijf uur ben ik weer terug.
Ik maak een deel van het avondeten: bouillabaisse; De Vrouw zorgt voor een plaattaart met rode ui en brie. Ik hoor Go (Stomu Yamanashta) en Fly From Here (Yes).

Na het eten en het opruimen ga ik in de tuin zitten lezen, maar het waait wat en het wordt koel, dus ga ik binnen verder. Kan ik mooi Live from Manticore Hall (Keith Emerson & Greg Lake) horen. Halverwege de avond bekijk ik de allerlaatste aflevering van Beagle (35) en dan is niet alleen de serie, maar ook deze woensdag afgelopen.

–

Dinsdag 29 juli:
Vannacht heb ik goed geslapen. Da’s fijn, want ik sta uitgerust op. Zeven uur de deur uit, carpoolen en aan het werk. Er komt steeds meer en dat was ook de bedoeling. Daarnaast ga ik in gesprek met de personeelsmedewerker over mogelijkheden, kansen, rechten en plichten als ik deel boventallig word. Ook heb ik contact met Hans, die mij gaat coachen in mijn ontwikkeltraject. En daarnaast laat ik gewoon zien wat ik allemaal wil en kan. Ben benieuwd.
Zo tegen half drie ben ik weer thuis. Buiten is het erg warm. Ik klus wat in de tuin, lees en ga uiteindelijk eten maken: paprika’s gevuld met groente, shoarma bakken en een salade van bloemkool, garnalen en ei. Ik hoor e (Adrian Belew) en Wing Beat Elastic (Mike Keneally). Na het eten lees ik buiten verder; als het koel wordt ga ik binnen zitten en hoor ik Destined Solitude (Beardfish), alvorens ik de voorlaatste aflevering van Beagle zie en om elf uur naar bed ga.

–

Maandag 28 juli:
Het lukt! Ik slaap redelijk en kan iets voor zes uur opstaan. De vakantie is voorbij. Het is aardig rustig in mijn kop en de dag kan beginnen. Iets voor zeven uur ga ik de deur uit. In de bus lees ik verder in Reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren.
Op het werk is het rustig; in de grote flexruimte werken we met een man of zes. Wel is er volop te doen. Kwart over twaalf ga ik weer naar huis. In de bus, als we langs het Willemsplein in Arnhem rijden, gaat het een beetje regenen. Tegen de tijd dat we Arnhem uitrijden, is er hagel bijgekomen en valt er nogal een bak water naar beneden.

Gelukkig is het net buiten Arnhem weer droog en ik kom thuis zonder de plu te hoeven gebruiken. Een uurtje later barst noodweer ook boven Apeldoorn los. Ik zit dan aan de keukentafel te lezen. Het gaat goed. Er is rust in mijn hoofd en ik ben niet te vermoeid. Komt misschien nog.
De Vrouw kookt eten: tandoori kip met kerriesaus en zo. Die smaakt. Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten lezen. Ik hoor In Absentia (Porcupine Tree). Daarna ga ik aan de pc twee afleveringen van Beagle kijken. (32-33, het einde komt in zicht!) Dan is het weer tijd om te gaan slapen.

–

Zondag 27 juli:
De vakantie is bijna afgelopen. Als ik wakker word, denk ik aan mijn werk. Ik voel nog geen druk, het is rustig, maar ik ben er wel mee bezig. Iets na negen uur ben ik beneden. Koffie, opruimen, Dark Intervals en Concerts en verder werken aan mijn B-log over Zappanale. Ook wandel ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Eind van de morgen koffie in de tuin en lezen in het schitterende Zappanaleboek. Ik zet Open (Stick Men) op,  maak de brunch en die nuttigen we. Daarna is er mailcontact met Ob.
In de tuin lees ik verder en halverwege de middag ga ik aan het avondeten beginnen. Nu al? Ja, nu al. Het wordt een stoofpot in de tajine, vandaar. Rundvlees, uien, wortel, paprika, peper, courgette, gember, knoflook, saffraan, kaneel, bouillon. Terwijl het pruttelt, horen we Live at Montreux 2003 (Yes). Na anderhalf uur gaan de gewelde pruimen en honing erdoorheen. Ondertussen lees ik het grandioze boek uit. Als ik aan het boek Beefheart: Through the eyes of magic (John French) begin, ontdek ik dat het gesigneerd is. Dank je wel, MaryJane! De stoofpot smaakt geweldig. Mooie combinatie.
In de tuin is het nog lang aangenaam om te lezen. Ook is er telefonisch contact met Aar en Jolande. Ze hebben een nare tijd achter de rug, maar hervinden zich. Binnenkort ontmoeten we elkaar.
Aan het eind van de avond kijk ik nog twee afleveringen van Beagle (30-31); dan is het bedtijd en is de vakantie echt voorbij.

–

Zaterdag 26 juli:
Het is half negen als ik echt wakker ben. Ik ga weer op de weegschaal staan: nog geen eenenzestig kilo. Terug op het ‘oude’ bedrag van voor de vakantie, dus. Dan douchen, niet aankleden, naar beneden, de was aan, koffie. Ook verder met foto’s plaatsen op de website. Ze staan er! Ondertussen Beyond the Missoury Sky (Charlie Haden & Pat Metheny). Daarnaast maak ik een begin met een uitgebreider verslag van ZN in het B-log.
Eind van de ochtend fiets ik naar de markt, haal daar kruiden en haring. Op de terugweg de supermarkten en Turkse winkel. Weer thuis lees ik een van de kranten in de tuin en aansluitend brunchen we. Het was mooi weer, maar plots plenst het. Even nog de foto’s op de webstek bijwerken, dan. Als het even droog is, wandel ik naar de supermarkt op de hoek voor wat vergeten knoflook, pruimen, wortel en slasaus. En voort maar weer met die foto’s op de webstek. Ondertussen Sleeping In Traffic: Part One en Sleeping In Traffic: Part Two (Beardfish).
Om zes uur rijden we met z’n drieën door de zon naar het centrum. We sluiten de vakantie af door te gaan eten in een eetcafé. Goed voer! Tegen negen uur zijn we weer thuis. Het is nog steeds mooi weer. Ik ga in de tuin zitten lezen. Om tien uur wordt het daar te donker voor, dus ga ik naar binnen. Ik werk de laatste foto’s op de webstek bij. Dan kijk ik ook een aflevering van Beagle (29); lang niet gedaan, lijkt het. Uiteindelijk vouw ik de was en ga ik om kwart voor twaalf naar bed. Zesendertig weken.

Vrijdag 25 juli:
Vroeg op. Het is iets voor zeven uur. Ik wilde op tijd zijn, want ik ga bloed laten prikken. Zo rond acht uur loop ik buiten. Het is nog warm, maar het regent af en toe lichtjes. Ik heb in het voorafgaande uur aan de pc foto’s zitten bewerken, daarna aan de keukentafel de krant gelezen en ondertussen Dark Intervals (Keith Jarrett) gehoord.
Het bloedprikken is zo gepiept en ik ben voor half negen alweer thuis. De deur van de vriezer in de keuken blijkt niet goed te sluiten, dus zet ik de koelkast uit en laat ik ‘m ontdooien. Dan koffie, verder met foto’s en Concerts (Keith Jarrett nog maar eens), Mercedes Benz (Jimmy Carl Black) en Reflections (het eerbetoon aan Andrew Corczyca).
Begin van de middag maak ik de brunch. Die nuttigen we ook nog. Erna is het een beetje droog en wandel ik naar de supermarkt op de hoek voor enkele kleine boodschapjes. Vervolgens verder met foto’s bewerken. Het schiet op. We horen muziek: A Token Of His Extreme (FZ), A Life Within A Day (Squackett), Niittoaika (UZVA), In Concert – Tokyo, 1995 (King Crimson) en Heaven & Earth (Yes). Aan het eind van de middag zijn er nog 878 foto’s overgebleven (van de 1824). Het nummeren en naamgeven kan beginnen!
De Vrouw maakt avondeten: rijstschotel met snijbonen, doperwten en ham, met daarnaast een sla. Goed voer, dus het is zo op. Als de keuken weer schoon is, schrijdt de fotoklus voort. Ik hoor KIN maar weer eens. Zo tegen een uur of elf vind ik het welletjes. Een heleboel foto’s hebben een naam en er staan er ook al heel wat op de webstek!

–

Donderdag 24 juli:
Ik sta om half negen al onder de douche. Als ik beneden ben, drink ik koffie in de tuin en lees ik de krant. Dan maak ik een eerste aanzet op de webstek voor het ZN-verslag. Ook werk ik dit B-log ‘globaal’ bij.
Eind van de morgen wandel ik langs het kanaal naar de Turkse winkel voor wat brood en uien. Weer terug drinken we koffie in de tuin. Het wordt opnieuw warm. Dan maak ik de brunch klaar. Er is salade voor De Vrouw en brood voor de rest. We horen side one (Adrian Belew).
Erna stappen De Vrouw en ik op de fiets. Op het Marktplein is een curiosamarkt en daar koopt De Vrouw een of andere hippe kan uit het jaar blok. Mooi ding wel en nog betaalbaar ook. Als beloning gaan we iets drinken op het Raadhuisplein. Na twee drankskes weer naar huis.
Daar prepareer ik een avondmaal: kippenpoten uit de oven en groentetorentjes eveneens uit de oven en salade uit de losse pols. Deep (Stick Men) kan ik door de kamer heen knallen en nog tamelijk luid ook.
Na het eten en de vaat ga ik weer naar buiten. Ik geef de tuin water en ga verder zitten lezen in het ZN-boek. Als het te donker wordt, ga ik binnen achter de pc verder met de foto’s bewerken. Ik kom al tot en met dag vier. Op de helft! Het is na elven als ik naar bed ga.

–

Woensdag 23 juli:
Half tien ga ik uit bed. De Vrouw is naar de huisarts. Ik ga op de weegschaal staan: bijna vierenzestig kilo. Iets aangekomen, dus. Het is het resultaat van een weekje Stadtbäckerei en festivalvoer. Beneden zet ik de wasmachine aan, lees de krant in de tuin en drink koffie. De Vrouw komt terug; het zijn vochtbulten onder haar oksel en ze heeft antibiotica. Voorzichtigheid blijft geboden.
Ik fiets naar de supermarkten en de Turkse winkel. Daarna brunchen we uitgebreid. De meeste was hangt inmiddels; de eerste was is al droog en haal ik van de waslijn. Ik doe wat strijkwerk. Het is zeer warm. In de tuin begin ik in het ZN-boek te lezen. Tussendoor maken we mail naar Bad Doberan: volgend jaar willen we graag anderhalve week in het appartement, van zondag tot en met dinsdag.
Zo rond half zeven ga ik eten maken. Ik prepareer een salade en bak hamburgers. Ondertussen horen we Rare Episodes – Frank Zappa’s Rare Nuggets, Andrew’s vierde verzamelplaatje. Leuk. De maaltijd is eenvoudig, maar smaakvol.
Na het eten en de opruimklussen kijken we het journaal. Daarna geef ik de planten in de tuin water en ga ik weer in de tuin zitten lezen tot het te donker is. Ik ga naar binnen, zet de foto’s van de camera over naar de pc en maak de eerste selectie: de echt mislukte exemplaren gaan eruit. Honderd wazige platen moeten het veld ruimen; er blijven nog slechts zeventienhonderd over …
Dan is het half twaalf en ga ik naar bed.

–

Dinsdag 22 juli: naar huis
Er gaat geen wekker, maar ik ben om kwart voor acht op. We hebben alle tijd om de koffers in te pakken. Dhr Zühr brengt ons om tien uur naar het station. Daar is ook Gerhard; hij reist tot Hamburg met ons mee.
We hebben een voorspoedige reis zonder vertragingen. Ik lees The Great Gatsby uit en begin in Jules Verne’s Reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren. Precies volgens dienstregeling komen we om zes uur op het station Apeldoorn aan en we hebben gelijk aansluiting op de bus. Kwart over zes zijn we thuis. De Zoon heeft het huis aan kant. We pakken de koffers weer uit.
Met De Zoon wandelen we naar Midas om daar de Zappanaleweek af te sluiten met een bord grilleten. Rond een uur of negen komen Heidi en Auke langs. Er is veel (na) te praten. Tegen twaalf uur moet ik slapen.

Terugkijkend op onze week weg:
Wat een heerlijke tijd. Alles wat ik hoopte, is gebeurd. Alles waar ik tegenop zag, is niet gebeurd. Het was ontspannen en in alle kalmte hebben we toch weer veel kunnen doen, zien en horen. Er was geen druk, ik maakte me geen zorgen, er was geen spanning of wat dan ook. Goed weer, goede muziek, goede mensen. Hier kijk ik met heel veel plezier op terug. Misschien wel de beste Zappanale ooit.

–

Maandag 21 juli: uitrusten in Bad Doberan
Een dag rust! We slapen wat uit. Om elf uur komst Auke De Zoon ophalen. We zwaaien ze uit als ze vertrekken. Dan is er nog wat koffie. Ik lees Lof der Zotheid uit en begin aan Scott Fitzgerald’s The Great Gatsby.
Eind van de morgen lopen we naar het park; in het paviljoen bestellen we als ontbijt een mooie maaltijdsalade. Als die op is, zien we Len en Monica aan komen lopen. Zij drinken wat met ons mee. Daarna scheiden onze wegen.
We gaan via de supermarkt Netto terug naar het appartement en maken de rest van de middag een wandeling door een buitenwijk van Bad Doberan, langs het kerkhof. In de Mollistrasse drinken we een glaasje en in Pascham op de Markt eten we döner. Uiteindelijk gaan we bij het Kamp Theater wat drinken. Om half elf nemen we afscheid van Sascha, Nona, Thomas en Gerhard die daar zitten en gaan we terug naar het appartement. De Vrouw kijkt een film op haar notebook en ik lees het Zappanale programmaboekje. Daarna gaan we naar bed.

–

Zondag 22 juli: Zappanale dag 3
Dit keer is De Vrouw als eerste uit bed. We willen op tijd op. Tijdens de koffie lees ik Reis door mijn kamer uit en begin ik in Erasmus’ Lof der Zotheid.
Bijna exact elf uur zijn we in de expositieruimte van de Arf Society. Het String Trash Project speelt er. Gitaar (Peter Görs, zo’n beetje de echte aanstichter van Zappanale vijfentwintig jaar geleden), bas (Mick) en harp. Mooie FZ-melodieën (Treacherous Cretins, Chunga’s Revenge, Sleep Dirt, Filthy Habits en zo), bijna verstild klinkt het.
Erna gaan we ontbijten bij Kamp Theater en om twee uur zijn we op het festivalterrein. De dvd van Crimson ProjeKCt is er; Mary Jane heeft er eentje voor me achtergehouden en geeft me het laatste exemplaar. Dank je wel!
De muziek van Collectif LeBocal blijf ik mooi vinden. Drie jaar geleden waren ze er ook en het is heerlijke zondagmorgenmuziek. Als het bijna afgelopen is, gaan we naar het kleine podium. We vinden een goede plek zeer vooraan. Langzaam loopt het achter ons vol.
Want Stick Men spelen! Potjandosie. Wat een lekkere bak georganiseerde herrie. We hebben mooi zicht en zien de heren van dichtbij. Het gastoptreden van Don Preston is leuk, maar niet echt relevant. Het materiaal zwerft tussen complex, zweverig, ongrijpbaar, stevig en bruut. Vooral de vierdelige suite Firebird (Stravinsky) bezorgt me kippenvel en even krijg ik het te kwaad. De toegift is Larks’. Ik heb dan al wat goede foto’s gemaakt. Na afloop pik ik Tony Levin’s setlijst en laat die ondertekenen door de drie heren Levin, Pat Mastelotto en Markus Reuter. Dit uurtje was een ware belevenis!
Op het grote podium is de laatste grote act van deze Zappanale begonnen. The Grandmothers vallen me ietwat tegen. Ik vind het leuk om de twee oude heren Don Preston en Bunk Gardner (beiden 81, zeggen ze) aan het werk te zien, maar zeker in het begin klinkt het een beetje rommelig. Het geeft me de gelegenheid om wat rond te lopen, foto’s te maken en te kletsen met deze en gene. Ob komt met een goed voorstel!
De grand finale (met School of Rock, vooral School of Rock en een klein beetje Muffin Men, John French, Spanner&Helen en Julie Slick) is nogal een zootje; tijd om te eten (pizza). Ik doe de laatste boodschap: het boek Beefheart: Through The Eyes Of Magic (John French); MaryJane heeft nog een exemplaar voor mij gevonden. Zittend op de sofa’s zien we het podium afgebroken worden. (Chantal heeft een lastige blessure aan haar voet opgelopen en moet met haar been omhoog. Gelukkig gaat het goed met haar!)
Van het laatste optreden op het kleine podium krijgen we niet veel mee. We gaan afscheid nemen van de meeste Zappateers bij de Zappateerstent en we pakken een taxi (wéér dezelfde staat te wachten) naar Gunnar’s bar. Daar zitten we nog een uurtje of anderhalf met allerlei gezellige en goede mensen en dan gaan we naar ons appartement voordat we instorten.

–

Zaterdag 23 juli: Zappanale dag 2
Ik ben weer op tijd op, dit keer zonder al te veel hoofdpijn. En ik kan lezen: op de e-lezer begin ik in Maarten Biesheuvel Reis door mijn kamer.
Eind van de ochtend lopen we naar de Stadtbäckerei voor ontbijt. We ontmoeten er Auke en later ook Aad en Frank. Half een stappen we op Molli en gaan naar festival. We zijn op tijd voor de lezing van Jim Cohen die om 13.00 uur begint. Het is altijd aangenaam om de man te horen spreken (ik heb goede herinneringen aan zijn verhaal over Billy The Mountain tijdens mijn eerste Zappanale in 2001!); dit keer vertelt hij over religie in het werk van FZ. Onder te grote tent is het nog koel; daarbuiten wordt het langzaam zeer warm.
In de tent van de Arf-Society is een dvd te koop met daarop beeld- en geluidsopnamen van het concert van The Magic Band van gisterenavond. Die koop ik natuurlijk. Ook tref ik iets later Andrew, beter bekend als idiotbastard, en bij hem koop ik de compilatie Rare Episondes – Frank Zappa’s Rare Nuggets.
Ik spreek Steve (Sterno) en wil beginnen over de foto’s van Teri Gender Bender die we bijna dagelijks op het Zappateers forum plaatsen. Hij vraagt hoe het met mij gaat en vertelt over zijn eigen ervaringen van anderhalf jaar geleden. De foto waarop hij te zien is nadat hij in een vlaag van onmacht de haren uit zijn hoofd heeft getrokken doet me pijn. Gelukkig is hij nu rustiger en hij zegt dat yoga hem veel goeds brengt. Iets (opnieuw) ter overweging.
Op het grote podium is inmiddels Jazzproject Hundehagen begonnen. Ha, Jim Cohen noemde ze Jazzinfarct! De muziek van de lokale band wordt er wel beter op in de loop van de jaren. Op het kleine podium horen we Present. We nemen iets te eten (pizza) en wandelen rond. Eigenlijk wachten we op het optreden van The Muffin Men en hun concert is precies wat we verwachten: zeer amusant. Hun setlijst is afwisselend (FZ, Black Sabbath, Beefheart, JCBlack), de lol druipt eraf, Denny Walley speelt mee. Voor mij een van de hoogtepunten van het festival.
We nemen niet heel veel tijd om te luisteren naar Spanner Jazz Punks, het ensemble waarin Adam en Helen spelen samen met Dan Spanner. We hebben ze eerder gehoord in Corby in maart 2013; dit keer hebben ze de blazerssectie niet bij zich en bestaat hun set grotendeels uit Zappa-materiaal. Ik vond hun eigen theatrale stukken eigenlijk interessanter, maar ze blijven goed overeind op dit festival. We nemen nog iets te eten (pannenkoek) en gaan dan naar het grote podium.
Daar pikken we de soundcheck van Crimson ProjeKCt mee en ik kan goede foto’s maken. Ik loop naar de Arf-tent. De dvd met de opnames van The Muffin Men komt net aan. Ik koop hem bij MaryJane en vraag of er ook eentje van CP komt. Het ziet ernaar uit; Jörg, de man die filmt en verantwoordelijk is voor de dvd’s, staat naast me en zegt dat het gaat lukken. Ik vraag MaryJane of ze voor mij een exemplaar wil achterhouden. Ik koop ook nog side two (Adrian Belew).
En dan begint het. Geen verrassing, maar wel het beste van de dag en waarschijnlijk ook wel van het hele festival: Crimson Project. Ik sta vooraan en ga uit de plaat. De setlijst is nagenoeg hetzelfde als twee weken geleden in Heerlen (alleen de improv van Stick Men Open ontbreekt), het geluid is zeer goed en wederom zien we een heleboel spelplezier. Het is niet eens heel druk vooraan en ik kan af en toe redelijk foto’s maken, ook al is het donker en beweegt men veel op het podium.
Na twee uur is het afgelopen. Iedereen om mij heen, en later ook De Vrouw en De Zoon, heeft genoten. We gaan richting de uitgang en nemen we nog iets van Aufrichtiges Zappa mee. Veel is het niet. Ik ben heel moe. Rond één uur zoeken we een taxi en vinden dezelfde als gisterenavond. Steve en MaryJane stappen bij ons in. Als we rijden, blijkt dat hun hotel in een heel ander dorp (Börgerende) staat en dus rijden we via een omweg naar ons appartement.
Half twee liggen we in bed. Vijfendertig weken, maar daar denk ik helemaal niet aan.

Vrijdag 18 juli: Zappanale dag 1
De hoofdpijn is er weer, maar minder. Aan het eind van de ochtend is iedereen klaar voor vandaag. We gaan naar de Markt en ontbijten in de Stadtbäckerei. Dan is het half twee en stappen we op de stoomtrein Molli. We zijn niet alleen. Ook Tim en Chantal, Jessica en JP gaan naar festival en met ons nog heel veel anderen.
We halen onze polsbandjes op en betreden het festivalterrein. Geweldig, onder de grote tent staan dit jaar allerlei sofa’s en comfortabele bankstellen. Relaxed! Het is tekenend voor het hele komende festival.
School of Rock mag aftrappen. Dit jaar vind ik ze leuker te pruimen dan de eerdere edities van de school. De jongeren hebben er plezier in en dat helpt. Op het kleine podium staat Ace 9, de band die ooit tijdens de allereerste Zappanale speelde op een tractoraanhangwagen. En nu spelen ze … op een tractoraanhangwagen. Hun muziek is niet de mijne, maar wel leuk voor een festival.
Ik doe allerlei boodschappen: een flinke set cd’s en dvd’s: 200 Motels (dvd), From Straight To Bizarre (dvd), A Token Of His Extreme (FZ – cd), Mercedes Benz (Jimmy Carl Black & The X-Tra Combo), Reflections (een eerbetoon aan de mij onbekende Andrew Corczyca door Chris G, Belew, Keneally, Beller, d’Virgilio en anderen), Dark Intervals (Keith Jarrett), Concerts – Bregenz (Keith Jarrett) en In The Eye Of The Storm (Roger Hodgson). Dan beginnen The Grandsheiks op het grote podium. Een zeer goede band, maar dat wisten we al; we hebben ze in september op het feest van Georg gehoord en gezien. We nemen iets te eten (pizza) en luisteren naar Aranis. Zij zijn voor mij de verrassing van het festival: mooie akoestische, goed in elkaar gezette Flairck-achtige muziek. Dan is het tien uur en maken we ons op voor het hoogtepunt van vandaag: The Magic Band. De setlijst is zo ongeveer die we in november in Heerlen hebben gehoord en de band klinkt nog beter op elkaar ingespeeld. Ik maak wel foto’s, maar het wil in het donker niet zo lukken. Dat geeft me des te meer gelegenheid me helemaal te concentreren op de muziek. En die is goed. Erg goed.
Als het afgelopen is, pikken we een stukje van Embryo mee. Hypnotiserende, bijna Oosterse klanken, zijn het. We vinden uiteindelijk een taxi en zijn rond één uur terug in ons appartement.

–

Donderdag 17 juli: Heiligendamm + warm-up party Zappanale
Wederom hoofdpijn bij het opstaan, maar die zakt redelijk snel. En wederom hebben we aan het eind van de morgen ontbijt in Stadtbäckerei. Aansluitend pakken we stoomtrein Molli naar Heiligendamm. Daar wandelen we via het bos naar de boulevard en het strand. Op de pier ontmoeten we Michael weer en hij trekt met ons op mee terug naar Bad Doberan.
We gaan naar het appartement; De Zoon kan ieder moment arriveren. Hij doet het ook nog. Hij is met Auke meegereden en heeft een voorspoedige reis gehad.
Gedrietjes wandelen we naar het park Am Kamp. Daar is de traditionele warm-up party. We ontmoeten er heel veel mensen: Tim, Chantal, Peter (UniMuta), Martin, Harrie, Marieke (Sharleena), EdLick, Auke, Reinier, Gea, Camarillo, Wim, de Chicago man en wife, Wan is er met Jacky zijn vrouw, Marco en Karin met hun dochter; het zijn er te veel om op te noemen.
We horen muziek van de bands Zapnoise en Tarantatec. De Vrouw gaat met veel dames uit eten in café Zikke. De Zoon en ik kijken naar School of Rock en gaan daarna naar de Markt. We dineren met döner in Pascham. Als we weer terug zijn, begint de band Bad Penny. Nog meer ontmoetingen: sauce (John uit Texas), Hasi, Giles, Rob, Petter, Daggie, Kalle, Lennart, Steffen, Max, Roderik, noem ze maar weer op.
We gaan naar Café Moritz, Gunnar’s bar, en daar gaat het feest nog even door. Wederom is het een uur of een als ik inzak en we naar het appartement gaan om te slapen.

–

Woensdag 16 juli: Kloster in Bad Doberan
We staan niet vroeg op. Ik ben rond half tien uit bed en heb wel koppijn. Zal wel een ontwenningsverschijnsel zijn van de slaapmedicatie. Ik maak (oplos)koffie en lees. Als De Vrouw ook wakker is, wandelen we naar de Markt. In de Stadtbäckerei nemen we ‘ontbijt’. Daarna lopen we door. Via het Paleispark komen we bij de kloostermuur. Vreemd: dit is de veertiende keer dat ik hier ben en ik ben nog nooit bij het klooster geweest, terwijl het nog geen honderd meter van het Kamp-Theater af is. Het klooster is prachtig en indrukwekkend. Zowaar, ik maak veel foto’s.
Iets na 14.00 uur zijn we in de expositieruimte van de Arf Society. Burkhardt, Dieter en Robert presenteren hun boek over vijfentwintig jaar Zappanale. Omdat ik wat foto’s heb aangeleverd, krijg ik een exemplaar! Ik word er verlegen van. Het is echt een schitterend boek geworden, met veel tekst en foto’s erin. Een heerlijk bladerboek. In de expositieruimte wordt een film vertoond over vijfentwintig jaar Zappanale, waarin we met beelden door het boek bladeren. Schitterend om te zien. Ook hier spreken we alweer verschillende bekenden.
We brengen het zware boek naar het appartement en gaan dan naar het Kamp Theater voor het avondeten. Het is druk buiten op het terras, dus gaan we binnen zitten. Ik kies voor spaghetti met zalm in roomsaus. Als we alles ophebben, arriveren de Zweden. We begroeten BowTieDad (Sven), ke, Leo, Johan en Matteo. Met hen wandelen we naar Gunnar’s bar. Daar zal waarschijnlijk het ‘verjaardagsfeestje’ van au3 en Nicola plaatsvinden. Of zitten ze in hun hotel? ‘Hier is niemand,’ zeg ik tegen BowTieDad als we erlangs lopen. ‘Noem dat maar niemand,’ zegt hij, terwijl Denny Walley naar buiten komt. Uiteindelijk treffen we een hele club mensen bij het Grieks restaurant in de Mollistrasse: JP, Jessica, Dave, Nicola, au3, Tina, Clint, Eelco, Steve, Susan, LudzNL (Luuk), Shaun, John, BengoFury (Bengt). Snel gaan we naar Gunnar’s. Van harte, au3 en Nicola! En dank voor jullie drankjes. Michael en Jacob zijn er dan ook, plus nog enkelen.
Rond een uur of een ben ik toch echt heel moe en gaan we weer terug naar het appartement.

–

Dinsdag 15 juli: naar Bad Doberan
Het is zeven uur als ik opsta. Vandaag begint de vakantie pas echt. Op naar Bad Doberan, Duitsland!
In de tuin drinken we koffie, terwijl binnen A Map Of The World (Pat Metheny) speelt. Iets na negen uur wandelen we naar de bushalte op de hoek van de straat. Op het station Apeldoorn hebben we een kwartier overstaptijd. De trein naar Osnabrück is prima op tijd. In Osnabrück verandert alles. Als we op het perron aankomen, zien we dat de vorige trein naar Hamburg een uur vertraging heeft en op ‘onze’ tijd moet aankomen. We hebben gereserveerde plaatsen, dus wachten we op onze ‘eigen’ trein. Die blijkt maar een half uur vertraging te hebben. Hierdoor missen we onze aansluiting in Hamburg. Op zich niet erg; ik lees in de Camera Obscura. In Hamburg melden we ons bij de infobalie en krijgen we een alternatief reisschema. We stappen in de IC naar Rostock. Vervelend: deze IC komt op exact dezelfde tijd aan als onze volgende trein naar Bad Doberan vertrekt; die gaan we dus missen. ‘Gelukkig’ heeft onze trein naar Rostock meer dan een half uur vertraging. Onderweg bel ik met mevrouw Zühr van het appartement: geen probleem dat we iets later zijn en ze zal ons komen ophalen vanaf het station. Half zeven, een uur later dan gepland, komen we aan in Bad Doberan en het voltallige echtpaar Zühr wacht ons op en heet ons welkom.
Het appartement is nog net zo fijn als vorig jaar. We krijgen weer alle uitleg (niet nodig) en een fijn verblijf toegewenst. Dat gaat wel lukken!
Als onze koffers zijn uitgepakt, wandelen we via de Netto supermarkt naar het Kamp Theater. Daar zitten Paul (Australië), Michael (Duitsland), Eric en Jan (Noorwegen). Aan de tafel ernaast Sascha, Nona en Gerhardt. We drinken iets met iedereen mee en gaan dan naar restaurant Shanghai aan de markt voor de specialiteit: geroosterde Ente.
Halverwege de avond ontdekken we dat Moritz, het café van Gunnar, dicht is, dus lopen we naar Café Z. Hier zitten de Noren, Michael en Paul. De Noren haken om half twaalf (!) af en niet lang daarna gaan wij ook naar ons appartement.
Ik neem geen slaapmedicatie.

–

Maandag 14 juli:
Bij vlagen heb ik geslapen; bij andere vlagen ben ik wakker geweest. De wekker haalt me wel weer van diep. Toch, als ik kwart over zeven beneden ben, merk ik dat ik opgewekt ben.
Ik fiets naar de dokter om te vertellen hoe het gaat met de slaapmedicatie. Minderen gaat goed, er zijn wel nachten dat ik een of twee keer wakker ben, maar dan val ik toch weer in slaap. Komende week neem ik wel voldoende medicatie mee op vakantie. Daarnaast vertel ik dat ik heel veel ben afgevallen: meer dan een kwart van mijn totale lichaamsgewicht. Volgende week laat ik een keer bloed prikken en ik ga een volgende afspraak maken voor halverwege augustus.
Thuis nog even in bed. Dan om half elf weer beneden. Silk Road (Kitaro) aan, koffie drinken en de krant lezen. Ook de laatste rommel van gisteren ruim ik op. Dan gaan we op de fiets naar het centrum. Daar kopen we een paar overhemden en broeken voor mij. Vooral de broeken zijn geweldig; er zitten paar prachtige festivalexemplaren bij. Op de terugweg rijden we langs de supermarkt.
Terug in huis ruimen we op en maken we de lunch. Dan help ik De Zoon met het klaarleggen van zijn spullen voor zijn reis van donderdag, veeg ik de vloer op de benedenverdieping, geef ik de planten water en maak ik de aandachtslijst voor De Zoon voor de komende dagen af. Ondertussen horen we Blackfield IV (Blackfield), Live (Ry Cooder & Corrisos Famosos), Discipline (King Crimson) en Quiet Life (Japan).
Begin van de avond maak ik eten klaar. Het worden pepersteaks met een curry van prei, paprika, courgette en zoete aardappel; daarnaast salade. Erbij komen One Size Fits All en Roxy By Proxy (FZ).
Na het eten pak ik de koffers in. Duurt nog geen vijf minuten. Dan kan ik aan de keukentafel nog wat lezen in Camera Obscura. Ondanks de oude taal vind het zeer vermakelijk. Op de achtergrond klinkt Metanoia (Porcupine Tree). Erna bekijk ik nog een aflevering van Beagle (28) en zo rond een uur of elf is het verstandig om naar bed te gaan. Ik begin trouwens ook al moe te worden.

–

Zondag 13 juli: Finalefeest
Om half negen doe ik de keukendeur naar de tuin open. Het ziet er goed uit. Ik hoop dat het een mooie dag wordt; ik ben vrolijk. Koffie, klusjes in huis, B-log en dan buiten lezen. Zo rond half elf maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort (de oranje versiering hangt er nog) en het kanaal (de fuut is weg).

De Vrouw is wakker; we drinken koffie. Ik maai het gras, nu het nog droog is. Dan ga ik de lunch voorbereiden. Na de lunch vind ik allerlei spul om de woonkamer en tuin mee te decoreren. Erg. Ondertussen horen we Portraits of Bob Dylan (Steve Howe), Election Special (Ry Cooder),  Heaven & Earth (Yes) en Strictly Commercial (FZ). Tussendoor is er ruim de gelegenheid om het rustig aan te doen en wat te lezen: ik begin op de e-lezer in Camera Obscura.
Vanaf een uur of half zeven komt het bezoek binnen. Robert, Marja, Richard, Ingrid, Heidi, Auke en Mike zijn er. Het eten gaat op tafel en valt mooi in de smaak. We kunnen met z’n allen buiten in de tuin zitten.  Als de finale begint, begint het ook te regenen, dus mooier kan het niet. De finale zelf vind ik niet zo heel veel aan; ik merk ook dat ik vermoeid word en ik kan wat op de achtergrond heen en weer schuiven, opruimen, enzovoorts. Om half een is de beker vergeven aan Duitsland en is alle bezoek weg. Ik stop mijn kleren in de wasmachine en ga naar bed.

–

Zaterdag 12 juli:
Pas rond acht uur ben ik goed wakker en ga ik uit bed. Ik voel me rustiger en opgeruimd. De was gaat aan, de vaatwasser leeg, ik lees een krant en drink een koffie. Buiten is het mooi weer, maar het voelt nog fris, dus ik lees binnen. Half tien stap ik op de fiets en maak een rondje laatste boodschappen voor dit weekend. De zon schijnt en het wordt warm.
Thuis is er koffie met De Vrouw, was ophangen, Talking Timbuktu (Ali Farka Toure & Ry Cooder) en Ma Ya (Habib Koité), nog een krant buiten in de tuin en lunch voorbereiden. Die lunch nemen we daadwerkelijk tot ons, compleet met Grevé, de kaas die we in Stockholm kochten (die is goehoed). Daarna gaat De Vrouw nog even werken. Ik hoor The Velvet Underground & Nico (The Velvet Underground & Nico) en Raising Sand (Robert Plant & Alison Kraus) en maak het gerecht voor morgenavond klaar. De Zoon helpt. De Vrouw komt terug van werken. Ik merk dat ik vermoeid ben. Het gerecht is klaar en ik ga in de tuin zitten lezen. De Vrouw maakt avondeten. We horen Magnification (Yes). De salade Niçoise is geslaagd.
Na het eten maak ik het toetje voor morgenavond. Ondertussen hoor ik Stars Die – The Delirium Years 1992-2002 (Porcupine Tree). Ik werk wat foto’s bij en zie twee afleveringen van Beagle (26-27).
Vierendertig weken. Tsjonge.

Oh, Charlie Haden is dood. Weer een legende die er niet meer is.

Vrijdag 11 juli:
… want ik sta om 05.30 uur op. Ik merk dat ik me opgeruimd voel en rustig. Zo vroeg opstaan en de deur uitlopen vind ik helemaal niet erg.
Om kwart over acht ben ik op het werk. Ik heb er nu echt dingen te doen; ik verdiep me in de mail en agenda van de manager voor wie ik werkzaamheden ga doen. Verder nog een werkoverleg met mijn leidinggevende. Na de vakantie blijf ik nog twee weken vier ochtenden werken en dan kan ik met terugwerkende kracht per 28 juli vier keer vier uur hersteld gemeld. Ik krijg er zowaar energie van. Ook opvallend: de vermoeidheid komt deze week pas eind van de middag of begin van de avond in plaats van in de bus terug naar huis.
Half drie ben ik thuis. Even in de tuin zitten, dan boodschappen doen, vervolgens weer in de tuin zitten. Het is net zo benauwd als gisteren, dus: kleren uit. Het duurt niet lang of het gaat regenen: kleren weer aan.
Ons plan was om vanavond naar een opening van een expositie in het centrum van Apeldoorn te gaan. Maar mijn energie schiet tekort; ik voel me gespannen, angstig en emotioneel. Ik kies ervoor om niet te gaan. Wel wandelen we met z’n drietjes naar Midas en eten daar een goede schotel als start van de vakantie. Half acht zijn we weer terug.
Ik zit aan de keukentafel in de hoop wat rust te vinden. Geluiden doen me schrikken. Ik wil morgen van alles doen ter voorbereiding op zondag, zondag komt er een stel lui naar de voetbalfinale kijken, maandag wil ik koffers pakken en onze week weg voorbereiden, en vanaf dinsdag begint de vakantie pas echt. Ik wil het nu kalm aan doen, opdat ik het de komende dagen red met mijn energie en kracht. Muziek moet even niet aan nu; na enige tijd lukt het me om iets te lezen.
Aan het eind van de avond zie ik nog een aflevering Beagle (25) en iets na half elf zit deze vrijdag erop. In bed vraag ik me voor de zoveelste keer af: Wat is er toch gebeurd? De tranen geven geen antwoord, maar voelen bevrijdend.

–

Donderdag 10 juli:
Ik ben heel vroeg wakker, om kwart voor zes al, en dat terwijl ik helemaal niet vroeg op hoef en de wekker ‘pas’ op zeven uur heb gezet. Gisterenavond heb ik voor ’t eerst slechts een half tablet 10mg temazepam ingenomen; misschien is dat het. Half zeven ga ik eruit en ik loop om acht uur de deur uit naar de ‘carpoolplek’.
Op het werk heb ik een gesprek met een manager; ik ga voor hem allerlei klussen doen. We spreken verwachtingen en mogelijkheden uit en maken plannen en afspraken. Kijk, zo ontstaat er nog meer perspectief. Mijn werk krijgt steeds meer zin en inhoud. Mooi.
Drie uur ben ik thuis. Het is stikbenauwd overal. Ik trek kleren uit en ga in de tuin zitten om te beginnen in Grijsgedraaid/Het plaatjesboek (Leo Blokhuis). Rond een uur of vier start ik met de voorbereidingen van het eten: bamisoep! Tussendoor draai ik de met de PROG meegekomen cd. Tegen zeven uur is het daadwerkelijk etenstijd en we horen Wakafrika (Manu Dibango). Inmiddels begint het buiten te regenen.
Aan het eind van de maaltijd is er aan tafel een korte woordenwisseling tussen De Vrouw en De Zoon over geld tijdens onze vakantie. Het grijpt me aan en ik voel tranen opkomen. In eerste instantie denk ik: ik heb helemaal geen zin in die vakantie. Hier schrik ik van. Ik laat in mijn hoofd mijn technieken erop los en ben snel weer rustig. (In gedachten vul ik mijn papieren vragenlijst in. Ik beredeneer dat er voor De Zoon waarschijnlijk te veel gespreksonderwerpen tegelijk of door elkaar waren; hij overziet het even niet en reageert daarom onbeholpen; het heeft niets met mij of ons als persoon te maken.) Wat me vooral heeft geraakt, is dat de gezinssituatie niet harmonisch is; kennelijk heb ik dat nodig om goed te functioneren.
We tafelen na aan de tafel (goh) en spreken onder andere over de toekomst op mijn werk. Ik wil me graag concentreren op de huidige stap die ik maak, maar voel druk en spanning om ook al na te denken over hoe het moet als ik volledig betergemeld word (dan gaan als een soort ‘beloning’ mijn contract van 24 uren in en ben ik 12 uur boventallig). Ook is er druk van de werkgever. Het is allemaal niet helpend. Een jaar geleden zou ik gezegd hebben dat ik me er allemaal niet druk om maak, maar ik merk dat ik me er wél druk om maak. Mijn hoofd zegt me dit; mijn lijf zegt me wat anders.
Dan zit ik alleen in de keuken en lees ik wat verder onder Recordings (Porcupine Tree). Aan het eind van de avond zie ik nog een deel van Beagle (24 – deel 2 over Alfred Russell Wallace – lieve help, het gaat ook over O’Hanlon’s schrijfblok en zijn persoonlijkheidsstoornis en verhip, ik word er emotioneel van) en dan moet ik vroeg naar bed…

–

Woensdag 9 juli:
Een dag rust, maar ik ben voor acht uur uit bed. Er is koffie, een krant, Sea Airs (Rick Wakeman), de PROG en wat planten om water te geven. De Vrouw gaat om tien uur weg. Buiten regent het, dus ik wacht nog even met boodschappen doen. Ik hoor Archive en Page/Plant. Marja is er even. Daarna haal ik de was naar binnen, vouw en ruim die op. Nog steeds te nat buiten om boodschappen te doen. De Vrouw komt kort thuis. We lunchen. Ik zet The Sane Day (Beardfish) op en lees. Dan is het droog en kan ik even naar de supermarkt op de hoek lopen. Weer thuis knal ik Stick Man (Tony Levin) en Live Encounter (The Trey Gunn Band) door de kamer. Zo tegen zes uur begin ik aan de avondmaaltijd. Het wordt een groenteschotel van spitskool, courgette, champignons en peper, met daarnaast rundersteaks, salade en voor De Zoon het restant pasta met tomatensaus van gisteren. De Vrouw is eerder terug van haar werk dan verwacht, dus maak ik vaart met het eten. Something’s Coming – The BBC Recordings 1969-1970 (Yes) heb ik net aangezet, dus we kunnen even vooruit. Het eten pakt zeer goed uit en bijna alles maken we op. Daarna lees ik in de PROG, help ik de buurman met een wasdroger naar zijn badkamer tillen, hoor ik Shelter (Alcest) en Lightbulb Sun (Porcupine Tree), alvorens nog een aflevering van Beagle te bekijken (23 – deel 1 over Alfred Russell Wallace) en iets na elven te bed te gaan.

Ik vond vandaag bij het opruimen nog iets uit de krant van een jaar of vier geleden.

–

Dinsdag 8 juli:
Het regent stort vanmorgen. Toch loop ik naar de Zutphensestraat. Iets na half negen ben ik op het werk. Vanmorgen verder pionieren, inlezen, uitzoeken, organiseren, enzovoorts. Even voor half een ga ik naar de bushalte; twee uur ben ik thuis.
Wat uitblazen en dan ga ik iets uitproberen: tiramisu met fruit. Op zich niet heel veel werk, maar vier schalen gebruiken voor één (na)gerecht vind ik wel veel gedoe. Ik loop nog even naar de supermarkt op de hoek voor wat amandelschaafsel en dan ga ik ook de rest van het avondeten maken. Tomaten-uiensaus en de ovenschotel van rode biet, rode ui, walnoot, peer, honing en olie, plus een komkommersalade. Om vijf uur is alles bijna klaar en voel ik dat ik moe begin te worden. De Vrouw gaat nog twee uur werken; kan ik mooi een herriemuziekje draaien: Bigelf! Glass Hammer!
Zeven uur is De Vrouw weer thuis en kunnen we aan tafel. Alles is goed gelukt en alles komt op ook. Nou ja, die tomatensaus niet en ook niet wat pasta die ik voor De Zoon had gemaakt, maar die kan hij morgen opmaken.
Als alles weer opgeruimd is, hoor ik Stick Men nog eens en … lees ik De reis van de Beagle uit. Daarna presenteer ik de tiramisu. Hij is mooi gelukt en smaakt ook goed. Volgende keer minder hard fruit erin (ik had nectarines genomen naast aardbeien) en de garnering anders (ik had gekaramelliseerd amandelschaafsel gebruikt, maar dat werd erg hard). Om half tien ga ik nog twee afleveringen van Beagle kijken (21-22, over Tahiti) en dan is het wel weer mooi geweest.

–

Maandag 7 juli:
Gelukkig hoef ik niet om half zes op. Ik kan meerijden met een collega. Dat is Mirka. We hebben om iets over acht afgesproken bij de snelwegafrit aan de Zutphensestraat. Ik loop er vanaf half acht naar toe. Het is even zoeken naar een geschikt oppikpunt, maar het komt allemaal goed.
Vanmorgen kort overleg, dan weer volop aan de slag. Voorlopig nog even wat praktische klussen, organiseren en uitproberen.
Om twaalf uur heb ik een afspraak met de bedrijfsarts. Hij kijkt goed mee en is alert dat ik niet overhaast maar wel zorgvuldig mijn werk hervat en betergemeld word. Eind van de week heb ik een gesprek met de leidinggevende en zal ik weergeven hoe het de eerste twee weken is gegaan en of ik deels hersteld ben.
Iets voor drie uur ben ik thuis. De vermoeidheid slaat toe; ik voel het in mijn lijf. Ik fiets naar de supermarkt en de Turkse winkel. Daarna ga ik even in de tuin zitten. De Vrouw komt om half vijf thuis. We maken samen eten: zij snijdt; ik kook. In de tajine bak ik plakjes runderworst, ui en knoflook erbij, zoete aardappel, wortel, hete kruiden, bouillon erover, tijdje pruttelen, spitskoolreepjes en bietenblad toevoegen, nog  tien minuten pruttelen en vocht binden. Erbij rode eikenbladsla, komkommer, tomaat, bosui. Goed!
Ik kan tot negen uur buiten in de tuin lezen, ondanks de grote vermoeidheid. Daarna maak ik (concept) mails en zie ik twee afleveringen (19-20) van Beagle. Pff, ik heb het tot elf uur gered.

–

Zondag 6 juli:
De Vrouw had een wekker gezet op negen uur, maar dat is niet nodig. Ze is zelf al wakker en anders was ik er ook altijd nog. We hebben goed geslapen; het viel mee met het feestlawaai vannacht. Tegen tien uur gaan we met Reinier en Gea uitchecken en naar buiten, op zoek naar een terras waar we kunnen ontbijten. Zo gevonden. Een volledig ontbijt voor €5,50, inclusief sinaasappelsap en koffie, dat is natuurlijk prachtig. En lekker.
We nuttigen nog wat meer koffie en wandelen dan met z’n vieren een rondje door het centrum van Heerlen. Het is koopzondag! De buit: een paraplu en een leesbril, compleet met touwtje. Nog ergens een koffie en een water en dan gaan we om half twee – voor de plensbui uit – naar de auto en rijden dan terug naar Apeldoorn. Om half vier nemen we afscheid van Gea en Reinier. Dank voor jullie aangename gezelschap; ik heb echt genoten.
We ruimen de tas leeg, ik zet de restwas aan en ik draai de nieuwe platen. De nieuwe Yes is anders! Lijkt-ie vlak? Mag ik dat al zeggen na slechts een keertje luisteren? Het is een eerste indruk, hè? Ik hoor wel het kenmerkende geluid van Howe en Squire terug en hun compositorische karakter, maar het lijkt alsof iedereen afzonderlijk aan het werk is geweest en het geen eenheid is. Ieder stuk is door een instrumentalist gecomponeerd. Opvallend is zeker de invloed van jonge zanger Jon Davison, die de teksten en ook een hele compositie voor zijn rekening mocht nemen. Ik zal de plaat zeker nog een paar keer goed moeten horen voordat ik er echt een oordeel over kan vellen. (Heb je hier al wat aan, Tim?)
Ik maak minipizza’s heet in de oven en bak een boerenomelet. De Vrouw maakt een tweede. Erna doe ik wat onderhoud aan het notebook van De Vrouw en terwijl het defragmentatieproces gaande is, werk ik dit verslag van het weekend bij. Ondertussen hoor ik Perilous (Glass Hammer), Cover Version en KIN. Als het minicomputertje afgesloten is, kan ik weer lezen in De reis van de Beagle. Al vanaf het begin van de avond voel ik me zeer vermoeid en rond elf uur ga ik naar bed.

–

Zaterdag 5 juli – Crimson ProjeKCt in Heerlen:
De wekker gaat niet af en toch ben ik voor half negen beneden. Eerst maar eens even rustig aan: koffie, krant, vaatwasser, de was. Dan op de fiets naar de Turkse winkel voor wat brood.
Elf uur precies staan Reinier en GAteL op de stoep. We gaan naar Heerlen! Het belooft een mooie dag te worden (de kap mag open). Half twee staan we voor het hotel op het terrassenplein in Heerlen. We checken in en gaan daarna op het plein een terras zoeken waar we iets kunnen eten en drinken. Dat terras is zeer snel gevonden; zo groot is dat plein niet. Al snel heb ik water en gevulde courgette. Halverwege de middag komen Tim en Chantal erbij. Tim neemt me mee naar de plaatselijke platenwinkel. De nieuwe Yes (Heaven & Earth)  is er! Ik vind ook nog voor een prikkie Mothballs!, met opnames van 1964-1969 waarop Steve Howe speelt. Terug op het terras eten we borrelhapjes. Ondertussen maken alle terrassen zich op voor de voetbalwedstrijden van vanavond; Nederland speelt om 10.00 uur. We willen om zeven uur gaan lopen naar het Parkstad Theater, maar het regent echt stort. Kwart over zeven is het zo goed als droog en leggen we de vijfhonderd meter af.
Wat nu volgt is een van de mooiste concerten die ik ooit heb meegemaakt. Crimson ProjeKCt doet het geweldig! Het begint atmosferisch met soundscapes en bouwt op naar het intro van B’Boom om te ontladen in THRAK. En dan is het nog maar begonnen. We krijgen een zeer afwisselende show van het zestal, met stukken uitgevoerd door Adrian Belew Power Trio en Stickmen afzonderlijk, maar vooral ook door het sextet Crimson ProjeKCT. Het geluid grenst aan perfect. Het is hard, ja; aanvankelijk heb ik dan ook mijn oordoppen in, maar al snel blijkt dat niet echt nodig. De setlijst bestaat voornamelijk uit werk van de Crimson jaren tachtig en negentig, met wat ‘solo’-uitstapjes voor de afzonderlijke trio’s. Wat opvalt, is het onbeschrijfelijke spelplezier van alle muzikanten. Het is zware kost, technisch zeer complex, maar wel met veel ruimte voor improvisatie. Hoogtepunten? Matte Kudasai (Belew en Levin met z’n tweetjes), e (ABPT met een hoofdrol voor Belews gitaarloops), Breathless (een stuk van de soloplaat Exposure van Robert Fripp, die geen onderdeel uitmaakt van Crimson ProjeKCt!), Red (!) en een werkelijk waanzinnige vertolking van Indiscipline, compleet met duel tussen de beide ritmesecties. De Elephant Talk en Thela Hun Ginjeet zijn de onvermijdelijke toegiften, maar dan hebben we ook echt tweeënhalf uur lang topmuzikanten aan het werk gezien. Dit concert zindert nog lang na in mijn hoofd.
Na afloop koop ik de cd’s e (Adrian Belew) en Open (Stickmen) en een shirt.
In het theatercafé drinken we wat en we blijven om de voetbalwedstrijd te kunnen zien. Niet dat het mij interesseert, maar de anderen willen het graag zien. Ik ben moe, erg moe, maar weet me overeind te houden. Het voelt goed, vandaag. De wedstrijd gaat niet echt goed; na twee keer drie kwartier volgt de verlenging e ndaarin wordt ook niet gescoord. De strafschoppen wachten we niet af; we wandelen terug naar het terrassenplein. Als we daar aankomen, explodeert het plein en de kroegen die eraan liggen. Nederland is door! De gehele jeugd van Heerlen gaat uit z’n plaat en viert feest. Dat wordt nog wat vannacht als we willen slapen. We drinken nog iets bij het hotel en gaan dan naar onze kamer. Het is bijna half twee en broeierig warm. We laten de ramen toch maar open, ondanks dat er nog luidruchtig gefeest wordt beneden op het plein.
Het was een mooie dag met goede mensen om me heen en een schitterend concert om nooit te vergeten.
Over vergeten gesproken: drieëndertig weken. Onthouden.

Vrijdag 4 juli:
Ik schrik niet eens meer van de wekker om zes uur. Het lijkt al gewoon. (Volgende week gaat hij om half zes.)
Op het werk een gesprek met de leidinggevende over de achtergrond van mijn ziekte, over re-integratie en voortgang. Maandag heb ik een gesprek met de bedrijfsarts om te bekijken hoe het gaat en of/wannneer ik deels betergemeld kan. Daarnaast kan ik veel doen. Het is erg stil op de afdeling en in alle rust ben ik allerlei zaken aan het ordenen, uitzoeken en regelen. Maandag weer verder.
Half drie ben ik thuis. Even zitten. (De PROG is er.) Dan boodschappen doen, vervolgens alle kleren uit (nou ja, bijna) en in de tuin zitten lezen. Rond vijf uur gaat het regenen en krijg ik het koud. Alle kleren weer aan. Inmiddels draait de was op volle toeren. Hey You! The Best of  (Youssou N’Dour) en Somos Viento (Amparanoia) klinken door de keuken en woonkamer. De Vrouw gaat koken: een groentecurry en shoarma. Ik heb de fruitsalade al gemaakt. Het is zeer smakelijk.
Vermoeidheid slaat toe na het eten en ik ga weer buiten zitten om verder te lezen. Iets voor negenen druppelt het weer en vlucht ik naar binnen. De droger gaat aan en ik kan nog twee afleveringen van Beagle (17-18) zien. Ook leuk: zowel in het Nederlandse als in het Engelse boek, als in de serie, ben ik ongeveer op hetzelfde punt in de reis: bij Valparaiso in Chili.
Om elf uur ben ik (bijna volgens gewoonte) erg moe.

–

Donderdag 3 juli:
En weer vroeg een wekker. Op naar de nieuwe werkplek. Eigenlijk zou ik om half negen moeten starten en dus al om half zeven de deur uit, maar ik gun mezelf deze week nog een half uurtje uitslapen. De wekker staat dus op zes uur en ik loop om zeven uur naar de bushalte.
Op de nieuwe werkplek eerst een vrije computer zoeken. Er zijn alleen maar flexplekken, vandaar. ‘Zeggen we niets meer? Ook goedemorgen,’ klinkt plots een bekende stem. Ik kijk. Zie ik het goed? Ik zie het goed. Het is Mirka. Ze is ZZP’er en ingehuurd door mijn organisatie. Ha!
Verder een mooie ochtend; opnieuw overleg en ik ben daarna opgeschoten met het ordenen van mijn mailbox. Morgen een overleg met mijn nieuwe leidinggevende en dan kan ik starten met de eerste klussen voor de poel.
Vóór half drie ben ik weer thuis. De Vrouw werkt tot een uur of drie. Ik kijk eens naar de wasmachine; daar schijnt vanmorgen weer een waterballet te zijn geweest. Portie ontstopper in de afvoer en nu moet ’t weer een paar maanden goed zijn. Daarna ga ik boodschappen doen: eieren, komkommer en pepers bij de Turkse winkel. Het is prachtig weer. De Vrouw komt ook thuis. Ik ga het eten voorbereiden: bamisoep! Ondertussen horen we het volledige concert Back To Front (Peter Gabriel) en ik ben erg onder de indruk. Erna klinkt House Of Yes – Live from House Of Blues (Yes). Inmiddels hebben we dan al gegeten.
Begin van de avond zit ik buiten en kan ik nog wat lezen. Op zich gaat het wel goed met mij; ik ben niet heel erg moe. Ben benieuwd hoe het morgen is; kijken hoe het eind-van-de-week-gevoel uitpakt. Aan het eind van de avond ben ik wél moe. Ik kijk nog twee afleveringen van Beagle (15-16) en dan ga ik om kwart voor elf naar bed.

–

Woensdag 2 juli:
Vroeg wakker. Niet omdat de wekker gaat, overigens. Vandaag hoef ik niets. Om kwart voor acht sta ik op. De eerste acties weet je wel: koffie, krant, wat opruimen. Plees boenen, laatste planten water geven en het boek van Javier Yanes uitlezen.
De Vrouw gaat om tien uur naar haar werk. Ik draai No Quarter (Robert Plant & Jimmy Page Unledded). Ondertussen begin ik te lezen in De reis van de Beagle van Charles Darwin. Ha, onderweg tijdens het reizen lees ik de Engelse versie op de e-lezer, nu dan tegelijkertijd fysiek in de Nederlandse vertaling en ’s avonds beleef ik de reis in beeld en geluid op dvd met de serie Beagle!
Ik maak een boodschappenrondje langs de supermarkt en de Turkse winkel. Thuis drink ik nog een keer koffie en draai ik Cover Version nogmaals.
De Vrouw komt thuis. We lunchen en aansluitend gaan we in de tuin wroeten. Onkruid weghalen, knippen en snoeien, floxen poten, vegen, enzovoorts.

Erna kan ik in de zon zitten lezen. Rond half vijf vertrekt De Vrouw weer naar haar werk. Ik begin met het eten: tuinbonen in een uien-tomatensaus met spekjes en courgette, daarnaast bak ik lamsbiefstukken en maak ik een komkommer-aardbeiensalade. Uit de stereo klinkt Pull Up Some Dust And Sit Down (Ry Cooder).
Tegen zeven uur is het tijd voor eten. Maaltijd is goed gelukt. Als alles op en opgeruimd is, zit ik nog heel even in de tuin, maar het koelt ook snel af. Binnen lees ik aan de keukentafel verder, terwijl ik luister naar Voyage 34 (Porcupine Tree) en What’s It All About (Pat Metheny). Half elf neem ik een grote 20mg temazepam, de laatste; de komende week neem ik alleen een kleine 1omg (dus had ik het ook niet hoeven opschrijven, de afgelopen dagen). Vroeg naar bed.
Mooie, goede dag!

–

Dinsdag 1 juli – Een nieuwe werkplek:
De wekker staat op zes uur! Het lukt me om op te staan. En zowaar, De Zoon en ik lopen elkaar niet in de weg. Precies zoals we hadden afgesproken.
Iets voor zeven uur loop ik de deur uit en kwart voor negen ben ik in het centraal bureau van mijn werk in Schaarsbergen. Kom maar op! Het wordt een inspirerende ochtend. Natuurlijk ontmoet ik allerlei mensen die mij lange tijd niet hebben gezien. Dit ‘netwerken’ neemt wat tijd in beslag. Om half tien gaan we met het nieuwe team om tafel zitten. We maken nader kennis, bespreken het doel van de pool en bepalen de eerste stappen die we gaan zetten. Ik merk dat ik er veel zin in krijg. Ons team zal gaan werken in de grote flexruimte en ik maak wat foto’s. Ik kan mijn collega’s uitleggen wat ze van mij kunnen verwachten; ik zal nog niet alles (aan)kunnen en ik zal zelf moeten aangeven wat me wel en niet lukt. Het zal voor ons allen een intensief proces worden van ontdekken en ervaren. Kwart voor twaalf zijn we klaar voor vanochtend. Ik loop nog mail na en iets voor een uur ga ik naar de bushalte.

In het centrum van Arnhem stap ik uit. Bij de muziekwinkel koop ik wat moois:  Cover Version (Steven Wilson) en de 2cd+2Bluray box Back To Front (Peter Gabriel).

Om kwart voor drie ben ik thuis en merk ik dat ik vermoeid ben. Het is niet erg. De Vrouw is ook even thuis en we kletsen bij. Ik wandel naar de Turkse winkel voor een courgette en aubergine. Er zit een fuut met jongen in het kanaal! Als ik weer thuis kom, is het vijf uur en moet De Vrouw gaan werken. Ik draai Cover Version enga even achter de pc zitten.
Vervolgens speelt Into The Maelstrom (Bigelf) en With Us Until You’re Dead (Archive) ga ik eten maken: ik draai gehaktballen en prepareer groentetorentjes van courgette, aubergine en tomaat met basilicum-oregano-olie. Erbij komt nog een mooie sla. Het smaakt, het smaakt.
Rond half negen is Auke er even; hij gaat met De Zoon afspraken maken over hun autoreis naar Bad Doberan, donderdag 17 juli. (De Vrouw en ik gaan de dinsdag ervoor met de trein.)
De rest van de avond kan ik aan de keukentafel verder lezen en ik hoor Heritage (Opeth) en Stupid Dream (Porcupine Tree). Het is kwart over elf als ik een 10mg temazepam neem. (Ik noem dit steeds, zodat ik zelf altijd terug kan kijken wat of ik de avond ervoor heb ingenomen; ik vergeet het nogal eens.)
Eigenlijk best een aardige dag.

–

Maandag 30 juni – Afscheid van de oude werkplek:
Volgens mij heb ik niet veel geslapen. Ik word om zeven uur gewekt door de wekker, dat wel. In de badkamer ben ik verrassend vrolijk. Als ik beneden kom, heeft De Zoon de radio aan en daarnaast kijkt hij op de pc via web-tv een of ander gameprogramma. Het doet met pijn aan mijn hoofd en ik sta te janken. Drie kwartier later zit ik op de fiets, ik ben via de kaasboer (laatste keer?) onderweg naar het werk en het regent; onder paraplu kan ik niet anders dan zingen en fluiten. Het gaat raar.
Op het werk ruim ik, terwijl Kevin Ayers, Mike Oldfield en David Sylvian klinken, dan toch echt de allerlaatste spullen op. Alles is overgedragen en de sleutels ingeleverd. Ik kan weg. Sterker nog: om half een ga ik ook weg. Met goed gevulde fietstassen.

Thuis ruim ik alles snel op, hoor Strangeitude (Ozric Tentacles) en eet een boterhammetje. Erna ga ik wat boodschappen doen voor het avondeten bij supermarkten en Turkse winkel. En dan is het half vier. Ik vouw de was en kan ontspannen met muziek: Gront (Väsen), Axiom (Archive), Fran En Plats Du Ej Kan Se (Beardfish) en het boek. Tegen zes uur maak ik eten. Een groentecurry van gesmoorde venkel met ui, peper en courgette, wordt het. Ernaast het restant van de Mexicaanse stoofpot van gisterenavond én ik bak tartaartjes. Groene sla erbij: klaar. Onder genot van Music inspired by The Snow Goose (Camel) smaakt het voedsel prima. Ik denk dat het voedsel ook prima zou hebben gesmaakt als we andere muziek erbij draaiden.
Na het eten kan ik veel verder lezen. En muziek luisteren. The Crimson Project (Live in Tokyo) en Wandermüde (David Sylvian & Stephen Mathieu). Dan pak ik een grote 20mg slaappil en ga naar bed. Ben benieuwd!

En een plaatje hoe de woonkamer er vandaag uitzag.

–

Zondag 29 juni:
Om kwart over acht word ik echt wakker. Ik heb om half zeven mijn ogen ook al even open gedaan, maar kon toen nog verder slapen. Nu sta ik op. Iets voor negen uur ben ik beneden.
Ik doe wat kleine dingen. Het lijkt erop dat er weer rust in mijn hoofd is. Als ik mijn gang mag gaan, in mijn eigen tempo en op mijn manier, dan gaat het eigenlijk altijd wel goed. Eind van de ochtend maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Langs het kanaal begint het te regenen. Niet erg. Even schuilen onder een grote boom en dan weer verder. Als ik thuis kom, is De Vrouw op en begint een zeer kalme zondag. Er klinkt muziek van Maria Kalaniemi en van Sofia Karlsson. We lunchen. Dan opruimen, vegen en ik kan wat verder lezen. Ondertussen hoor ik lekker veel muziek: The Ladder (Yes), Thrak (King Crimson), The Theory Of Everything (Ayreon) en Brief Nocturnes And Dreamless Sleep (Spock’s Beard). Aan het eind van de middag ben ik ook al met het avondeten bezig: een stoofpot van rundvlees, wortel en snijbiet op Mexicaanse wijze die drie uur moet pruttelen; erbij komen chilibonen en komkommersalade. Tussendoor heb ik ook nog tijd voor het maken van een citroen-ricottacake. Het smaakt allemaal wonderwel. Ik voel me goed; na het eten ben ik wel moe. Het lukt me om wat verder te lezen en ik hoor Coma Divine (Porcupine Tree). Aan het eind van de avond stop ik de dvd die bij The Theory Of Everything kwam in de pc; die had ik nog niet gezien. Als die is afgelopen, is het elf uur en neem ik een 10mg temazepam.

–

Zaterdag 28 juni – Drakenbootfestival:
Acht uur sta ik weer naast bed. Ik heb geslapen. Ben wel een paar keer wakker geweest, maar het lukte.
Ik zet de was aan, ruim de vaatwasser leeg, werk dit B-log bij en ga een krant lezen.
Na een kop koffie stap ik op de fiets en rijd naar de markt. Daar haal ik geld, cranberry’s en vis. Op de terugweg ga ik langs de supermarkt en de Turkse winkel. Thuis de andere krant lezen in de tuin. Dan lunchen we.
In de middag gaan we naar de kanaaloevers. Daar is het Drakenbootfestival. Het is er niet erg druk, lijkt het. We lopen eerst een klein rondje en komen De Zus en Zwager en Neefje tegen op de jaarlijkse niet-afgesproken plek. We nemen plaats aan een tafel. Later komt Marja erbij en De Zoon, en hidihi en Auke schuiven ook aan.

Na een uurtje word ik het moe. Er is veel geluid, muziek, gesprekken door elkaar heen. Iets na vijf uur ga ik in mijn eentje alvast naar huis. Daar maak ik de was af en ga ik aan de keukentafel zitten. Lezen lukt even niet; muziek luisteren ook niet. Een uur later zijn De Vrouw en De Zoon ook thuis. Zij gaan eten halen; ik hoef niets.
Na het eten blijf ik nog aan de keukentafel zitten. Heb ik te veel gedaan? Boodschapjes en langs het kanaal gezeten; dat was het.  Ik zoek toch wat afleiding en vind die in drie afleveringen van Beagle (12-14). Half elf. Ik neem een 20mg temazepam en ga naar bed. Tweeëndertig weken.

In mijn hoofd maakte ik vanavond een lijstje.
1 Het gaat even niet goed, de afgelopen dagen. Dat is wel eens vaker gebeurd. Als ik weer uitgerust ben, kan ik afstand nemen en dan gaat het vast weer wél beter.
2 Ik heb er genoeg van. Ik wil dat het allemaal voorbij is, maar kan dat niet forceren. Dan vraag ik weer te veel van mezelf. Ik wil ook dat ik weer de oude ben, maar als ik daarnaar streef, zal ik zéker te veel van mezelf vragen. Soms herken ik mijzelf niet. Ik word daar angstig en emotioneel van.
3 Ik ben mij bewust dat ik ziek ben en dat ik tijd nodig heb. Echter, ik kan op dit moment niet aanvaarden dat ik niet meer in dezelfde conditie terugkom als dat ik een jaar geleden was. Daarbij: wat zal ik wel weer kunnen en wat niet meer?
4 Ik zie mijzelf iedere dag, nee ieder moment van de dag geconfronteerd met het feit dat ik dingen niet kan, dat het niet gaat als vroeger. Dat doet me pijn.
5 In het herstel concentreer ik me voornamelijk op werk. De ontwikkelingen in het werk rondom mijn functie hebben mij de afgelopen maanden veel spanning opgeleverd. Het is nog niet voorbij; ik ga pas beginnen aan de nieuwe klus. Wat zal ik kunnen en wat niet? Wat mag ik en wat mogen collega’s en leidinggevende van mij verwachten?
6 Werk is een, maar er zijn nog andere dingen belangrijk in mijn leven naast het werk. Echte klussen in huis, maar ook een aantal dingen die ik leuk vond, doe ik niet. Huishoudelijke dingen, eten maken, muziek luisteren en lezen, dat lukt me wel. Maar hoe zit het met het schrijven? Ik schrijf niet meer voor FOK! of ApeldoornDirect, doe geen redactiedingen, het fotoproject met Peter ligt stil. Kan en zal ik het ooit weer oppakken? Wil ik dat ook wel? (Er liggen twee manuscripten voor boeken klaar. De fik erin?)
7 We zijn zes dagen in Stockholm geweest. Daar ging het fantastisch. Ik voelde geen druk. We hadden een lijstje met dingen die we graag zouden willen zien, maar geen strakke planning. Het ontstond ter plekke. Ik heb zes dagen niet aan mijn werk gedacht. Ik voelde me goed en ontspannen; ik  heb er slechts heel af en toe momenten van vermoeidheid gehad (op de boot en ’s avonds na tien uur).
8 Ik maak me zorgen om De Vrouw. Ik merk dat het voor haar zwaar is, dat zij het ook zat is en afleiding en ontspanning zoekt.

Vrijdag 27 juni:
Heb ik geslapen? Ja. Toch voelt het niet zo. Wel sta ik iets voor acht uur op. Het gaat beter dan gisteren; de angst en emotie zijn grotendeels verdwenen. Beneden hoor ik Ambient nummers 1 en 2 (Brian Eno) en Le Voyage De Sahar (Anuar Brahem), ik lees de krant en bewerk mijn B-log.
Met De Vrouw drink ik koffie en ik lees verder in het boek. Eind van de ochtend gaat De Vrouw shoppen; ik draai Grand Southern Electric (DeWolff) en Radio Wave Surfer (Holger Czukay) en eet een boterham.
Half een fiets ik naar het werk. Daar kan ik veel doen. Het einde komt in zicht: de kasten en laden zijn grotendeels leeg en de meeste spullen al overgedragen. Nu de sleutels en dossiers nog en m’n laatste persoonlijke dingen. Aan het eind van de middag ga ik naar de naastgelegen locatie: daar is een collega die afscheid neemt omdat ze met pensioen gaat. Er zijn allerhande (oud-)collega’s. Even vind ik het leuk om ze te zien en te spreken; na drie kwartier heb ik het gehad, vind ik het niet leuk meer en wil ik naar huis. Dat doe ik dan ook.
Ik ben doodmoe, bibberig, schrikachtig en emotioneel. Buiten in de tuin zit ik even. Ik huil, ja.
De Vrouw heeft de soep opgewarmd en daarnaast een mooie salade gemaakt. De Zoon eet niet mee; hij heeft een feestje op zijn vrijwilligerswerk.
Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Ik wil niet zo veel. Mijn hoofd zit vol. Er is veel druk en spanning, maar ik kan ‘m lastig benoemen. Ter afleiding ga ik een paar afleveringen van Beagle kijken (9 t/m 11). Het helpt! Ik word er rustig van.
Om elf uur neem ik een 10mg temazepam en ga ik slapen. Het lukt ook nog.

–

Donderdag 26 juni:
Acht uur op. Plannen voor vandaag? Ladeblok in de woonkamer leegruimen, lunch verzorgen, even naar de dokter, avondeten maken, verder niets. Genoeg, lijkt me.
Om kwart voor negen is De Vrouw naar haar werk voor een paar uurtjes. Ik ruim inderdaad al die laden leeg en flikker veel weg. Tegen half elf is de boel leeg, dus kan ik beginnen aan de aspergesoep. Ondertussen Oldfield en Riverside. Iets na elven is De Vrouw terug. Ik serveer de lunch voor haar. Rond half een vertrekt ze weer.
Even lijkt het niet goed te gaan. Ik ben gespannen, moe, emotioneel. Ik huil, ja. Waar ligt de druk? Welke druk is het? Stel ik word niet meer de oude, wat mag en kan ik dan van mijzelf verwachten?
Ik eet een boterham, hoor We Live Here (Pat Metheny Group) en zoek op internet nog wat gratis ePub-boeken. Dan is het even voor twee uur, pak ik de fiets en rijd naar de Eglantier.
Bij de dokter heb ik een gesprek. Ze wil natuurlijk weten hoe het de afgelopen tijd met mij is gegaan. Ik geef een uitgebreid verslag. Omdat het de goede kant op gaat, wil ik overleggen hoe ik slaapmedicatie kan afbouwen. Dat moet voorzichtig, omdat mijn lijf al na drie weken eraan verslaafd was en ik het spul een half jaar heb geslikt. Beginnen met de ene dag 10mg en de andere 20 mg; dat een week volhouden en dan overstappen op 10 mg en vervolgens na nog een week halveren en dan nul. Over twee of drie weken wil ze me graag zien hoe het gaat.
Thuis stort ik in van vermoeidheid. Wat heb ik helemaal gedaan? Twee lades leeggeruimd en aspergesoep gemaakt. De Vrouw komt ook thuis. Ik zit in de tuin, maar kan even niets. Wel hoor ik Strawberry Wood (Nits), I, Flathead (Ry Cooder – ik moet het bijbehorende boek nog eens lezen!), Open Your Eyes (Yes) en Wing Beat Fantastic (Mike Keneally). Ook maak ik eten: een ovenschotel van spekjes, champignons, ui, bloemkool, peultjes, ei en slagroom; daarnaast varkenshaas en salade. Zo tegen zeven uur eten we en het smaakt goed.
Na het eten kan ik een hoofdstuk lezen en Quartet (Pat Metheny Group) horen. Aan de pc zie ik drie afleveringen van Beagle. Dan is het elf uur en neem ik een tablet temazepam van 10mg.

Hier een foto die ik vond bij het opruimen. Hij staat in de Bad Doberaner Zeitung van dinsdag 19 augustus 2008.

–

Woensdag 25 juni:
Niet helemaal goed uitgerust sta ik om zeven uur op. Ik word niet meer de oude. Die hakt erin. Er zijn ook nog steeds dingen die ik eerder leuk vond, en die ik nu niet doe of nog niet doe omdat ik ze niet leuk meer vind of nog niet leuk vind. Televisie kijken is een, naar een kroeg is bijvoorbeeld twee. Ik hoef niet meer zo nodig. Althans, dat is hoe ik er nu over denk. Misschien komt dat weer terug, misschien ook niet. Ik weet het niet.
Op het werk kan ik opnieuw heel veel opruimen (lees: weggooien). Dinsdagmorgen 1 juli ga ik inderdaad echt beginnen in Arnhem/Schaarsbergen, dus ben ik zo langzamerhand aan het afscheid nemen van spullen en werkzaamheden. Ik kom ook allerlei documentatie tegen (boeken en zo) die ik wil houden; die neem ik mee naar huis. In de naastgelegen locatie laat ik een laptop die driekwart jaar heeft stilgelegen alle updates installeren. Stik, dit duurt langer dan ik verwacht. Een uur later dan gepland fiets ik weer naar huis.
Na een klein hapje eten wandel ik naar de supermarkt op de hoek van de straat. Ik haal broodjes, slagroom en spekjes. Geen zin om heel uitgebreid te koken vandaag, dus het zal een makkelijke hap worden. De Vrouw komt pas laat thuis, dus is het niet erg.
Ik ruim veel spullen op die ik van het werk had meegesleept. Erna ga ik in het zonnetje in de tuin zitten uitblazen. Mijn lijf vertelt me weer dat ik te veel van mezelf heb gevraagd. Gelukkig zijn er The Zombies en is er Ry Cooder (My Name Is Buddy). Ik kan iets lezen. De stijl van het dikke boek lijkt al wat minder zwaar; na de eerste twee hoofdstukjes komt er al wat vaart in.
Ik bak hamburgers, maak er een sla bij en serveer er broodjes bij. De Zoon en ik eten samen. Na het eten lees ik verder en beluister ik New Conception Of Jazz – Live (Bugge Wesseltoft) en de dubbele editie van Signify (Porcupine Tree).
De Vrouw is rond half tien thuis. Ik maak nog iets te eten voor haar en we kletsen bij. Later hoor ik nog Arc Light (Steve Hogarth & Richard Barbieri), laad ik de e-lezer op (niet dat ik ‘m de laatste dagen heb gebruikt) en dan is het elf uur dus bedtijd.

–

Dinsdag 24 juni:
Om acht uur wakker, maar ik ben nog niet wakker. Ik heb heel diep geslapen, ben rond vijf uur even eruit geweest voor het toilet en ben daarna verder in slaap gevallen. Is dit een teken?
Ik ben vanmorgen alleen in huis. De schoonmaakster is er tot kwart voor elf. Ondertussen geef ik de planten water, maak ik de vensterbanken schoon, pluk ik wat onkruid uit de tuin en … doe ik iets aan een boek. Jawel. Ik maakte enige tijd geleden een selectie van mijn recente stukjes en plakte die toen in een document. Nu lees ik het document door en controleer op fauten. Ondertussen de rest van The Sky Moves Sideways. Rond een uur eet ik iets en dan is het tijd om naar de psycholoog te fietsen.
Goede sessie. Het gaat op zich goed en steeds beter met mij. Ik heb nauwelijks momenten van echte spanning of paniek. De angstaanvallen lijken definitief voorbij. Natuurlijk zijn er nog wel spannende momenten, maar die kan ik redelijk goed de baas. Die spannende momenten spelen zich voornamelijk af rondom mijn baan; echter, ook daar lijkt de rust weer wat weergekeerd. Als er in huiselijke kring voorvallen zijn, dan kan ik die goed de baas middels de schema’s die ik heb (al vul ik ze voornamelijk in mijn hoofd in, in plaats van op papier). Mijn lijf geeft me signalen wanneer ik te veel doe; eigenlijk ben ik dan al iets te laat en ik zal hier alert op moeten blijven. Ik moet en wil leren om op dat soort momenten echt rust te nemen en bijvoorbeeld een kwartier lang daadwerkelijk niets te doen, te zitten en voor me uit te kijken. Normaal gesproken ben ik geneigd om in m’n eigen tempo m’n gangetje te gaan en kleine dingen te doen, maar ook dit vraagt weer wat. Ik moet er rekening mee houden en me bewust zijn dat ik qua energie en activiteiten en wat ik van mezelf vraag niet meer zal worden zoals ik altijd was. (Oei.) Ik realiseer mij dat ik degene moet zijn die bij anderen aangeeft wat me wel en niet lukt. Slapen is een ander verhaal. Binnenkort zal ik een afspraak maken bij de huisarts om afbouw van slaapmedicatie te bespreken. Ik had die slaapmedicatie nodig om in te slapen; zelf kan ik ook dingen doen om dat te bevorderen: rust nemen aan het eind van de avond en geen inspannende dingen meer doen, ’s nachts de wekker van me afdraaien zodat ik niet steeds kijk en weet hoe veel of hoe weinig ik nu al wel of niet geslapen heb, enzovoorts.
Als we weer thuis zijn, gaan we wat opruimen en verbouwen in de woonkamer. Waar komt die kop van die kip zo plots vandaan? Wacht, de oerkip is niet meer. Het eerste exemplaar dat ik kocht en meenam naar Zappanale #13 in 2002 is nu toch echt aan z’n eind gekomen.

En dan komen we nog iets tegen in een bloemstukje.

De post brengt de MuffinZ-shirts. Later die middag is er veel muziek. Volume Two: Release (Afro Celt Sound System) en Keys To Ascension 1 en 2 (Yes). Ik maak eten. De Turkse gehaktschotel met spinazie en ei uit de oven, maar in plaats van spinazie gebruik ik snijbiet. Het laatste restje gorgonzolasaus van zaterdag komt erbij, plus een goede salade.
Na het eten begin ik in het boek De zwarte legende van de famlie Mencía van Javier Yanes. Interessante pil; ik moet even wennen aan de wat ‘zware’ stijl, maar herken ook veel geestigheid erin.
Halverwege de avond komen Heidi en Auke binnen. Leuk, gezellig. Er is veel bij te praten. Als ze vertrekken, is het elf uur geweest en ga ik naar bed.

–

Maandag 23 juni:
Ha, ’t is weer maandag. (Zo’n blogje moet toch érgens beginnen.) Op tijd zit ik op de fiets. Bij de kaaskraam op de markt koop ik verschillende soorten zuivel. Ik bedenk me dat het wel eens de laatste keer zal zijn voorlopig. Vanaf volgende week begint de klus op de nieuwe werkplek en moet ik ’s morgens naar het centraal bureau van het werk in Schaarsbergen.
Nog voor half negen ben ik in het kantoor. Hier handel ik mail af, ruim ik de laatste papierzooi op en spreek ik verschillende mensen. Met de teamleider bespreek ik de huidige situatie: per volgende week start ik in het centraal bureau en ben ik niet meer in Apeldoorn, dan zijn onze overleggen niet meer nodig. Op het interne net lees ik een bericht over een krantenartikel dat verscheen in Arnhem, waarin vermeld dat onze organisatie banen schrapt in de ondersteunende diensten; op dat bericht zijn verontwaardigde reacties in de trant van ‘Waarom wist ik dit niet?’. Ik moet reageren: ik wist het wel, want ik heb het afgelopen jaar de nieuwsberichten op het interne net bijgehouden en de organisatie is met mij volop in gesprek geweest. Ook daar weer verontwaardigde reacties op, haha. Ondertussen zijn de meeste opruimklussen nu gedaan; in de komende paar ochtenden alleen nog mijn eigen zooi opruimen, een laptop updaten en mijn eigen spullen inpakken en mee naar huis nemen of opslaan.
Iets na een uur ben ik weer thuis. Buiten is het goed weer, dus daar kan ik zitten. De Vrouw is er ook. We lunchen. Dan ga ik een rondje boodschappen doen bij een supermarkt en de Turkse winkel. De rest van de middag kan ik in de tuin zitten lezen. Tegen een uur of vijf begin ik aan het eten. Het wordt een stamppot van pompoen, zoete aardappel en andijvie, met daarnaast runderworsten, de kaassaus van eergisteren en salade. Erbij komt Benefit (Jethro Tull). De Vrouw eet weer in de woonkamer bij een voetbalwedstrijd.

Na het eten kan ik nog een uurtje of wat in de tuin zitten lezen; tegen acht uur koelt het af en moet ik naar binnen. Daar hoor ik The Sky Moves Sideways (Porcupine Tree, plaatje 1 van de special edition) en KIN. Als sinds halverwege de middag is het signaal van mijn lijf duidelijk: ik ben moe. Ik lees Robert Plant: A Life uit (interessant om te lezen; het maakt me nieuwsgierig om het oude werk van Led Zeppelin weer eens te gaan beluisteren en zijn soloplaten te ontdekken), bekijk mijn aantekeningen voor de behandelsessie van morgenmiddag en ga om half elf naar bed.

–

Zondag 22 juni:
Redelijke nachtrust, maar iets na acht uur moet ik uit bed. Ik doe wat klusjes, werk aan de webstek (het vakantieverslag is klaar), drink koffie, lees en hoor Prelude To A Century (Rick Wakeman).
Iets na tienen is De Vrouw wakker en beneden. We drinken samen nog een koffie en daarna maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik neem nog een koffie en hoor de vierde en vijfde plaat van de Woodstock-box. Blijft leuk.
De Vrouw is even weg; De Zoon en ik brunchen. Buiten is het aangenaam en ik ga er zitten lezen. Op de achtergrond klinkt Chemsi (Hijaz). De Vrouw komt terug; De Zoon rijdt ons allemaal naar Radio Kootwijk. Richard is jarig en viert dat. Leuke middag met veel mensen en honden in de tuin. Tegen een uur of negen zijn we weer thuis.
Ik ben heel moe, maar zie nog wel twee korte afleveringen van Beagle, voordat ik om elf uur in bed plof.

–

Zaterdag 21 juni:
Ik ben weer op tijd op. Heb geslapen van half twaalf tot half zes en van half zeven tot bijna half negen. Diep ook. Ik had het vast nodig.
Eenmaal beneden drink ik koffie en doe ik wat aan het vakantieverslag. Het is nog niet klaar, maar het vordert gestaag. Ik wil er ook niet te lang mee wachten; nu zit het hele programma nog goed in mijn hoofd.
Na nog meer koffie en een krant ga ik de weekendboodschappen doen. Als ik weer terug ben, kunnen we zowaar in de tuin zitten. De kranten zijn uit en we lunchen uitgebreid. Die Herrgard kaas is echt lekker. Aan tafel krijg ik een verlaat vaderdagcadeau: de 8dvd-doos met de 35-delige serie Beagle – In het kielzog van Darwin en de bluray-documentaire Beagle – Darwin’s verstekeling. Mooi! Ik ben er heel blij mee!
Een hoofdstukje in de biografie van Plant in de tuin (kijk, dat zijn nou woordspelingen) en we wandelen naar een supermarkt en een warenhuis. We kopen wat kussens voor op de banken en gaan weer naar huis. Opnieuw in de tuin; het is er aangenaam.
Tegen een uur of zes is het tijd om eten te maken. Kipvleugels uit de grill, asperges met saus van Roquefort, plus salade. Ry Cooders Chávez Ravine is de achtergrondmuziek.
Na het eten bekijk ik de eerste drie afleveringen van Beagle. Gaaf. Nu nog maar 32 afleveringen.
Dan vouw ik de was en is het half twaalf geweest. Eenendertig weken. (Dat je het even weet.)

Vrijdag 20 juni – Andere banken:
Lang doorgeslapen. De wekker gaat om zeven uur en om half negen ben ik op het werk. Ik kan veel klussen doen en nogal wat mail afhandelen. Er komt overzicht in de laatste zaken in het kantoor.
Als ik thuis ben, lunch ik met Zwödse ost. Mooie milde kaas die wel wat wegheeft van Emmenthaler, maar dan minder ‘plastic’ en vooral lekkerder. (Een foto volgt.)
Dan slepen we de twee banken uit de woonkamer naar buiten onder de carport. Iets voor drie uur staat Bart op de stoep met zijn auto met enorme aanhanger. Op naar Reinier en Gea. We mogen hun ‘oude’ banken hebben. Met enige moeite krijgen we ze bij hen uit huis en bij ons in huis getild. Erna gaan we onze oude banken, de bungalowtent en nog wat kleine meuk naar de Kringloop en stort brengen. Bart rijdt via een metaalhandel; voor onze tentstokken en haringen weet hij nog bijna vijf euro te vangen.

Dat ziet er niet gek uit, hè? Zo rond de klok van zes staat alles op z’n plek en is er even rust. Laat ik Talk (Yes) eens door de kamer knallen. (Waarom ook niet?) Ik ben bekaf.
De Vrouw maakt een nasi-schotel klaar. Die smaakt! Met wortel-komkommersalade. Ik draai Broadway The Hardway (Frank Zappa). Na het eten blijf ik in de keuken zitten. Ik lees en lees en hoor Up The Downstair (Porcupine Tree), de bijbehorende Staircase Infinities (ook Porcupine Tree) en The Road To You (Pat Metheny Group!). Aan het eind van de avond is Zomerhuis met zwembad uit en begin ik aan de proloog van de biografie Robert Plant – A life door Paul Rees. Als ik die proloog van zes pagina’s heb gelezen is het bedtijd voor mij.
Ik heb een rare plek op mijn hand. Komt vast doordat ik met het sjouwen ergens langs ben geschuurd. Het doet geen pijn.

–

Donderdag 19 juni:
Geen goede nacht. Ik ben veel wakker. Voel toch weer druk. Wat als?
Half acht loop ik de deur uit. Onderweg gebruik ik de e-lezer. Ideaal ding. Mooi op tijd in het centraal bureau van het werk.
De bestuurder en de bestuurssecretaresse lichten hun besluit toe. Het komt erop neer dat ze me het nog niet zien doen, maar dat ik in een ontwikkeltraject ver kan komen. Verder gaat het gesprek over verwachtingen. De bestuurder vindt het mooi dat ik de nieuwe klus zie als een verdieping in mijn re-integratie. Hij heeft een goede indruk van mij gekregen in de tijd dat ik werkzaamheden deed voor de centrale cliëntenraad, enkele jaren geleden; toen wilde ik van betekenis zijn, niet omdat de organisatie het vroeg, maar omdat ik het zelf echt wilde. Ik kan zijn idee bevestigen: wat ik ga doen, doet er weer toe. Er mag ook weer iets van mij gevraagd worden. Na het gesprek ga ik ergens in het gebouw zitten flexwerken en ik pak de bus van half twaalf terug naar Apeldoorn.
Tijdens mijn lunch hoor ik Odessey and Oracle van The Zombies en doe ik de laatste dingen aan de foto’s van afgelopen week. Alles staat ook op de webstek!
Iets voor half vier ga ik op de fiets naar de tandarts. Hij maakt foto’s: alles is oké, maar die ene melkkies rechtsonder, daarvan is de wortel chronisch ontstoken en hij zal spoedig verwijderd moeten. O. Na de vakantie een afspraak maken.
Op de terugweg doe ik een paar boodschapjes en dan ga ik naar huis. Even zitten en bijkletsen met De Vrouw. Ik merk dat er weer spanning van me af is gevallen. De échte paniek lijkt alweer enige tijd voorbij. Het ziet er naar uit dat ik spanning steeds beter de baas kan.
Dan eten maken: een groentecurry van courgette, paprika en ui, een venkelrisotto, een salade en gebakken steaks. Toe maar. Ondertussen The Raven That Refused To Sing And Other Stories (Steven Wilson) en Chariots Of Fire (Vangelis).
Na de maaltijd, als alles weer opgeruimd is, kan ik lezen in Herman Kochs Zomerhuis met zwembad en hoor ik Snow Borne Sorrow (Nine Horses), Unity Band (Metheny!) en On The Sunday Of Life (Porcupine Tree).

–

Woensdag 18 juni:
Ik slaap tot acht uur. Om half negen hoor ik beneden telefoon. Een kwartier later bel ik naar het centraal bureau van mijn werk. Geen goed nieuws; geen positief advies aan de bestuurder dat ik geschikt ben voor functie 2. Ik ben te rustig, te bedachtzaam voor de dynamische functie. Natuurlijk is het jammer, maar ik had niets te verliezen, toch? Ik ga in functie 3 starten en laat zien dat ze mij wél moeten hebben voor functie 2. Dat bedachtzame van mij zit ‘m in het afwegen van argumenten en formuleren van mijn standpunt; in de dagelijkse hectiek kan ik juist goed schakelen van het een naar het ander. Morgen krijg ik de gelegenheid tot vragen stellen in een gesprek met de bestuurder en de bestuurssecretaresse; dat gaan we doen.
Er is koffie, ik doe klusjes in huis en maak een start met het fotowerk van de afgelopen dagen.
Halverwege de ochtend is De Vrouw werken. Ik hoor Brain Salad Surgery (Deluxe Edition) van ELP en doe ook een paar boodschapjes. Dan lunch, Londinium van Archive, Distant Sattelites van Anathema en Londininium van Archive en verder met de foto’s. De platen zijn al door de bewerker heen! Ook die van E heb ik bijgewerkt; een selectie daarvan gaat ook bij de verzameling.
Eind van de middag hoor ik het derde plaatje van de Woodstock-box en The Rough Guide to the Music of Scandinavia en maak ik eten: pittige gehaktballen in tomatensaus, komkommer in hete dressing, fruitsalade van meloen, abrikozen en aardbeien. De Vrouw kijkt naar het Nederlands elftal terwijl ze eet! (Het moet niet gekker worden.)
Ik ga verder met foto’s. Ondertussen hebben ze bijna allemaal een nummer en naam; tot en met zondag staat online. Dan is het half tien en vind ik het welletjes. Nog een beetje lezen, A Map Of The World van Metheny horen en dan op tijd naar bed.

–

Dinsdag 17 juni – terugreis naar huis:
Op tijd op. Ontbijt, koffers inpakken. Het is kwart voor tien als we met au3 haar appartement verlaten. Op het station Ulriksdal nemen we afscheid van haar; zij gaat naar haar werk. Een kwartiertje later komt onze trein naar Arlanda; iets meer dan een half uur later zijn we op het vliegveld. We lopen naar onze terminal, kopen wat souvenirs en checken in. Natuurlijk mag ik mijn koffer openmaken. De kaas, zoals altijd. ‘En heeft u ook iets van een worst?’ Ja, ik heb ook iets van een worst. ‘Wilt u uw worst ook even laten zien?’ Vooruit. Verder geen problemen. Bij een kiosk koop ik de biografie Robert Plant – A life door Paul Rees. Dan is het wachten. Niet erg; ik heb de e-lezer.
De vlucht heeft tien minuten vertraging, maar die halen we in de lucht weer in. Om vier uur zitten we in de trein naar Amersfoort. Alle aansluitingen lopen prima en kwart voor zes zijn we thuis.
De Zoon is er een kwartiertje later en we wandelen naar ons winkelcentrum om bij Midas iets te gaan eten. Dat doen we.
Weer thuis ruim ik de koffers uit, sorteer al was en dan slaat de vermoeidheid definitief toe. Het was een schitterende reis. We hebben het kalm aangedaan en toch heel veel gezien en mooie mensen ontmoet. Niet te vergeten!

–

Maandag 16 juni – Bergianska Trädgarden:
Als ik opsta, ben ik alleen. au3 is vandaag weer naar haar werk; we zien haar weer aan het eind van de middag. We doen rustig aan, vandaag. Aan het eind van de ochtend pakken we de bus naar Universitätet weer. We lopen langs het Naturhistoriska Riksmuseet en komen al snel bij de Bergianska Trädgarden.
Deze botanische tuinen overtreffen onze verwachtingen. Het is fantastisch! Vooral het Edvard Anderson Conservatory en het Victoria House zijn indrukwekkend, maar ook de Japanse tuin en de vergezichten vanaf het Italian Terrace en bij de watertoren ervaren we als overweldigend. Woorden schieten hier tekort. We kunnen uitgebreid rondwandelen en rondkijken. Het is er niet eens echt groot, maar er is verschrikkelijk veel te zien. Halverwege de middag merken we dat we vermoeid zijn. We gaan terug.
We pakken de bus naar Ulriksdal, doen bij het station boodschappen in de Hemköp en gaan weer naar het appartement van au3. We zijn nog geen kwartier eerder thuis dan zij.
Ik kook bamisoep voor ons drietjes. Na het eten kletsen we uitgebreid en is het nog lang gezellig. Toch ook weer niet te laat naar bed, hoor!

–

Zondag 15 juni – Archipelago:
We willen de boot van twaalf uur zien te nemen, dus zijn we redelijk op tijd op. Koffie op het balkon, een uitgebreid ontbijt, dan met de trein naar T-Centralen en de tunnelbanan naar Östermanstorg. Even de Nybrogatan naar Nybroviken beneden lopen en om half twaalf staan we bij de kaartverkoop. De tocht van twaalf uur is helemaal uitverkocht, maar we kunnen die van half twee ook nemen. Doen we. Het wachten is nog even op Annemarieke en als die er is, gaan we aan de overkant van de Strandvägen koffie drinken.
Om een uur gaan we aan boord. De tocht door de Archipel is geweldig. Twee jaar geleden hebben De Vrouw en ik hem ook al eens gedaan, maar toen was het zeer bewolkt en regenachtig. Nu is het bij vlagen zeer zonnig. Het uitzicht is adembenemend. Plots merk aan mijn lijf ik dat ik moe ben; een gevoel dat ik de afgelopen dagen overdag niet heb gehad.
Kwart over vier zijn we weer aan het vasteland. We gaan de Nybrogatan op naar Östermanstorg en drinken daar nog wat met z’n vieren. Aan het begin van de avond nemen we afscheid van Annemarieke. Tot snel! (In juli, bijvoorbeeld.) Met z’n drietjes bezoeken we Thais restaurant Rice aan de Nybrogatan. Goed eten; vooral de citroencake aan het eind is zeer lekker.
Halverwege de avond doen we nog wat boodschapjes op de Östermanstorg en nemen we de tunnelbanan en pendeltrein naar Ulriksdal.

–

Zaterdag 14 juni – Naturhistoriska Riksmuseet:
We zijn niet eens heel laat uit bed. Met z’n drietjes ontbijten we en dan lopen we naar de hoek van de straat. Daar stopt de bus naar Universitätet, aan de andere kant van de Brunnsviken. We bezoeken het Naturhistoriska Riksmuseet.
Allereerst bekijken we de historische afdeling en ik word vooral geboeid door de skeletjes van dieren die in de negentiende eeuw zijn verzameld. Goh, beetje veel over natuurontdekkers gelezen, de afgelopen tijd? We pauzeren met water en kanellbölle (nu de echte) en gaan verder langs de Zweedse natuur, de stenen en mineralen en exposities over de mens en dinosauriërs. Eigenlijk zou ik hier dagenlang kunnen rondkijken, maar door het slenteren worden we halverwege de middag moe.
We nemen de tunnelbanan naar Gamla Stan en lopen door het oude centrum. Langs de Söderstrom drinken we iets bij café Engelen en dan pakken we de tunnelbanan naar Hötorget. Nu is The Dubliner wél open. Ik bestel een sheperd’s pie die nog lekker is ook. Voetbal zien we op een heel klein scherm; het grote, heel grote scherm is gereserveerd voor een interland rugby.
Aan het begin van de avond wandelen we naar de T-Centralen. Onderweg doen we boodschappen en niet veel later zijn we weer in Ulriksdal. Nog iets drinken en dan weer op tijd naar bed.
Vandaag is het dertig weken geleden. Ik merk er nu niet veel van. Denk er ook niet aan. Even eruit.

Vrijdag 13 juni – Hagaparken:
Ik ben op tijd op. De Vrouw kan nog wat blijven liggen. We zijn alleen vandaag; au3 is naar haar werk. We zien haar weer aan het eind van de middag.
Na koffie in de zon op het balkon en een ontbijtje nemen we de bus 509 naar Solna Centrum. Daar stappen we over in een bus naar Hagalund en halverwege stappen we uit. We zijn in de buurt van au3’s werk, vlak langs de snelweg tussen Arlanda Airport en Stockholm centrum. We willen die snelweg oversteken, maar komen eerst langs een kerkhof. Wacht, dit is het Norra Begravnungsplats! Hier liggen Solomon August Andrée, Strindberg en Fraenkels! Ik weet dat het kerkhof heel groot is en bij de ingang kunnen we niet achterhalen waar de drie liggen begraven; dat zou dus een enorme zoektocht worden die uren in beslag neemt. Dat gaan we niet doen. We steken de snelweg over en lopen Hagaparken in. We komen langs de Koppartälten en bereiken uiteindelijk het Fjärils en Fagelhuset. In de vlindertuin en het nagebootste tropische regenwoud kunnen we flinke tijd doorbrengen. Aan het begin van de middag rusten we uit bij de Koppartälten met koffie en iets lekkers. Ik meende een kanellbölle te hebben gekozen, maar het blijkt een baksel met kardemom te zijn. Ook lekker.
De wandeling door het Hagaparken loopt via het Paviljoen van Gustav III, de Ekotemplet en de oevers van de Brunviken. Het is een prachtig park en we nemen alle tijd om rond te kijken. Uiteindelijk komen we in het noorden van het centrum van Stockholm uit. Dan is het nog maar een klein stukje lopen naar Odenplan. Daar nemen we de tunnelbanan naar Medborgsplatzen op Södermalm. Bij café Snaps drinken we iets en even later is au3 er ook. Zij neemt ons mee naar het eetcafé dat vlakbij haar vorige appartement ligt. Daar zitten Sven en Bengt op ons te wachten en nog geen tien minuten later zijn Annemarieke, Dennis en Leo er ook. Wat is het goed om ze allemaal weer terug te zien. Ik word er stil van en weet niet goed wat ik ze moet zeggen. Het is niet erg; het idee dat ze er zijn is al voldoende. We eten salade (het standsaard voorgerecht in dit soort eetcafés in Zweden), frieten en wij hebben gekozen voor entrecote met zachte saus. Het smaakt voortreffelijk.
Tegen tien uur nemen we afscheid van iedereen en gaan we met de pendeltåg terug naar Ulriksdal. Inmiddels blijkt het WK voetbal in volle gang te zijn en Nederland haar eerste tournooiwedstrijd te hebben gewonnen. O.

–

Donderdag 12 juni – naar Stockholm, Centrum, Gamla Stan en Ulriksdal:
Vijf uur. De wekker gaat. We staan op. De Zoon brengt ons naar het station. Onze reis naar Stockholm kan beginnen!
De treintocht verloopt voorspoedig; we hebben prima aansluiting in Amersfoort en zijn volgens dienstregeling op Schiphol. Onze vlucht is om kwart over tien, dus hebben we nog ruim de gelegenheid om koffie te drinken en een mooie fles voor au3 te kopen.
Vliegen zal nooit mijn hobby zijn. Toch merk ik minder spanning dan andere keren. Ik kan goed lezen (met dank aan mijn e-lezer) en gelukkig duurt de vlucht slechts vijf kwartier.
Na de landing en een sanitaire stop op Arlanda stappen we zó de Flygbyssar in. We zijn vlot op de T-Centralen en daar stoppen we de koffers in een kluis en laden we onze kaarten voor het openbaar vervoer op. We kunnen de stad in!
De wandeling gaat via Sergels Torg naar Hötorget. We willen iets eten bij Ierse pub The Dubliner, maar die blijkt gesloten. De Kungshallen zijn wel geopend en we lunchen met een uitgebreide, goed vullende en bovenal zeer lekkere salade. Dan over de Kungsträdgården en de Strömbron naar Gamla Stan. Bij het Kungliga Slottet is het plots een drukte van belang met politiemotoren en een stoet van zwarte auto’s met geblindeerde ramen. Komt er een koning voorbij? Inmiddels is het al vier uur en hebben we contact met au3. Zij is straks klaar met werken en zal om kwart voor vijf thuis zijn. We klimmen Slottsbacken omhoog en lopen via Stortorget naar het metrostation van Gamla Stan. We gaan met de tunnelbanan terug naar T-Centralen en halen daar onze koffers weer op.
Een pendeltåg naar Märsta of Uppsala, die moeten we hebben. We komen op een perron waar de trein naar Uppsala van een half uur eerder nog moet komen. Hoe moeten we betalen of inchecken? We zoeken verder en moeten het beneden bij een informatiebalie gaan vragen. Oké, we stonden bij een heel verkeerde trein: een sneltrein in plaats van de pendeltåg. Even door de poortjes en dan staan we wél op het goede perron.
Half zes komen we aan in Ulriksdal. Bij het station staat au3 te wachten. Hé hoi, leuk dat jullie er zijn! Ze neemt ons mee naar de Hemsköp, de supermarkt naast het station voor wat eerste boodschappen voor morgen, en daarna naar haar appartement, dat ongeveer tien minuten klimmen van het station vandaan ligt. Drie hoog bevindt zich een ruime woning met twee slaapkamers en een grote woonkamer met open keuken. We pakken koffers uit – we hebben de grote slaapkamer met het tweepersoonsbed – en gaan even zitten. Dan is het etenstijd. We lopen weer terug naar het station en nemen plaats in het buurt- annex eetcafé. We bestellen pasta met gorgonzolasaus. Een eenvoudig maar smakelijk gerecht. Tegen een uur of tien lopen we weer terug. Buiten is het nog volop licht; het zal vannacht niet helemaal donker worden. In het appartement van au3 drinken we nog wat en daarna liggen we op tijd in bed.

–

Woensdag 11 juni:
Rare nacht. Als het hard gaat regenen, ga ik uit bed om het raam dicht te doen. Het is dan nog geen vier uur. Tot zeker kwart voor zes ben ik wakker, maar om zeven uur haalt de wekker me uit een diepe slaap.
Ik ben natuurlijk wat gespannen, maar het is geen paniek. Er is niets te verliezen, er is alleen maar te winnen, weet je nog? Ik weet het nog.
Iets voor negenen loop ik de deur uit naar de bushalte en iets voor elf uur ben ik in het centraal bureau van mijn werk in Schaarsbergen. Kom maar op met dat sollicitatiegesprek!
Het gesprek gaat me redelijk tot goed af. Ik kan de resultaten van mijn assessment toelichten en uitleggen waar ik goed in ben. Dinsdagavond 17 juni weet ik meer.
Erna een gesprek met de manager en personeelsadviseur. Vanaf 1 juli ga ik integreren in mijn nieuwe functie. Eerst drie weken lang drie ochtenden per week, niet op loonwaarde. Als dat goed gaat, zijn die drie ochtenden wél op loonwaarde en kan ik de volgende stap gaan proberen. Zo gaan we door tot ik 100% (= 36 uur) terug ben; dan gaat mijn nieuwe functie van 24 uur in en zal ik dus voor 12 uur boventallig worden. (Dat is minder.) Omdat de nieuwe functie in het centraal bureau is, zal ik (weer) een nieuwe casemanager krijgen. Wordt vervolgd, wordt vervolgd.
Dan snel naar huis. Spullen bijeen zoeken, koffers pakken en wat al dies meer. Het boek van Jonas Jonassen uitlezen, bijvoorbeeld. En beginnen in Drift van Marion Pauw (kwam gratis bij de aanschaf van de e-lezer). En eten koken: shoarma met daarnaast een groentesmoor (spek, paprika, courgette, spitskool, rode ui) en een lel van een avocado-tomaat-salade.
Ik hoor Distant Satellites (Anathema) en Axiom (Archive). De laatste dingen opruimen en uitrusten in de tuin, vanwege kilte al om half negen naar binnen, alle apparatuur die het nodig heeft aan de oplader en zeer op tijd naar bed.

–

Dinsdag 10 juni:
De wekker staat bijna ouderwets op zeven uur. Ik sta op en doe overal ramen open; het is broeierig warm boven in het huis. Op de fiets naar het werk heb ik mijn jasje nog aan, maar eenmaal in het kantoor doe ik ‘m uit en zet ik de deur naar het terras wagenwijd open.
Ik kan in alle rust van alles doen. Het opruimen vordert gestaag, ik beantwoord en stuur wat mail, ik spreek wat collega’s. Iets na twaalven ga ik weer naar huis. Het is nu broeierig warm.
De Vrouw en ik nemen nog een kop koffie en lunchen. Ik wandel naar de supermarkt voor brood en tandpasta; het zijn de laatste boodschappen voor donderdag. Als ik terug ben, kan ik kleren uittrekken en in de tuin verder lezen.
Ik maak eten. Een ovenschotel van rode biet, rode ui, peer, blauwe kaas, walnoten en honing. Erbij bak ik lamsbiefstuk en maak ik een grote salade. Ondertussen draai ik de eerste twee plaatjes uit de 6cd box Woodstock – 40 years on. Na het avondeten zit ik met de e-lezer in de tuin. Echter, vanaf half negen moet ik kleren aan en om half tien zelfs een vest. Toch kan ik tot zeker elf uur veel lezen.

–

Maandag 9 juni – Tweede Pinksterdag – The FoolZ:
Vreemd geslapen. Korte rukken gemaakt. Paar keer wakker geweest. Tussendoor diep weg. Half negen ben ik beneden. Het is Tweede Pinksterdag.
Buiten is het al lekker. Ik ga er zitten en lees het geschenk Incendio door Tess Gerritsen. Tussendoor is er koffie, brunchen we, komt er een enorme donderbui over en ruim ik een bureaulade leeg. Als het weer droog is, is het drie uur en fietsen we naar het centrum van Apeldoorn.
The FoolZ spelen in het Bluescafé! Wat zal ik zeggen? Ik geniet met volle teugen. Wat is het toch een mooie band. De komst van drummer Marco is echt een verrijking. Het is prachtig om hem aan het werk te zien; hij sleurt de hele band mee in zijn kracht. Ik vind dat we verwend zijn met zo’n band in onze woonplaats. Het concert is een mooie opwarmer voor het Zappanale festival, volgende maand. Dank u wel, heren!

Tegen negen uur fietsen we naar huis; het druppelt een beetje. In het zuiden des lands is code rood afgegeven; Pinkpop is voor korte tijd stilgelegd. Thuis even de nieuwsberichten bekijken. Rik Mayall is dood. Niet grappig.

Het was een prachtige middag en avond. Ik ben doodmoe. Dat wel. Even zit ik met de e-lezer aan de keukentafel, maar na een hoofdstuk al ga ik naar bed.

–

Zondag 8 juni – Eerste Pinksterdag:
Vroeg wakker. Kwart voor acht wil ik uit bed.
Het is al lekker in de tuin en ik lees verder in Boetekleed. Halverwege de ochtend gaat het wel druppen en moet ik naar binnen vluchten. Door de lichte regen loop ik het traditionele zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.
Ik ga weer schrijven. Alleen niet nu. Ik weet het; ik voel het. Het duurt niet lang meer.

Weer thuis lijkt het alweer droog genoeg om in de tuin verder te lezen. Heel even. De rest van de koffie moet ik weer binnen drinken. De Vrouw is er ook en we kletsen. Het gaat goed met mij. Ik lees Boetekleed uit.
Vlak voor de brunch breekt de zon echt door. Na die brunch kan ik urenlang in de tuin lezen: ik begin aan Doodverf, een zelfstandige roman van A.F.Th. van der Heijden, maar de inhoud komt grotendeels uit De tandeloze tijd.
Om half zeven schuif ik de tweede gegrilde kip de oven in en maak ik een salade van botersla, komkommer, rode paprika, tuinbonen en het laatste restje groene pesto. Ernaast komt het restant van de salade die De Vrouw tussen de middag at: witte bonen, tomaten, noten, komijn en bosui. Het vult goed.
Terug in de tuin lees ik Doodverf dan maar uit. Als het donkerder wordt, pak ik de e-lezer en neem ik de laatste stukjes uit de autobiografie van Charles Darwin tot mij. Ook begin ik aan De 100-jarige die uit het raam klom en verdween. Ha, da’s inderdaad wel een droge aanrader tot nu toe.
Dan is het half twaalf.

–

Zaterdag 7 juni:
En het is kwart over negen als ik uit bed ga. Ik doe de gebruikelijke zaterdagmorgendingen en ga daarna in de tuin de kranten zitten lezen. Het wordt warm vandaag. Als we koffie op hebben, fietsen we naar de markt. In de boekwinkel koop ik Zomerhuis met zwembad van Herman Koch, die de boekwinkel tegen een zeer schappelijke prijs van de hand doet. We kopen twee gegrilde kippen op de markt en rijden op de terugweg langs de Turkse winkel.
De lunch is ouderwets zaterdags en als we die op hebben wandel ik naar de supermarkt op de hoek voor de laatste dingetjes. De braamstruik die ik donderdag heb gekocht zet ik in een grote bak; nu staat hij een poosje op het terras, maar later als-ie groot is zetten we ‘m achterin de tuin tegen de schutting aan. De rest van de middag lees ik (zonder veel kleren aan) in het mooie boek van Ian McEvan.
De kip uit de oven is een zeer goede en De Vrouw heeft er een mooie salade bij gemaakt. Prima met dit warme weer.
De Vrouw doet mijn online bestelling bij de e-readerboekwinkel. Ik heb korting gekregen omdat het bedrijf een keer een foutje heeft gemaakt (mogen ze vaker doen). De bestelling is De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween door Jonas Jonasson. (Gea had het boek gelezen én de verfilming gezien en was daar zeer enthousiast over. Ben benieuwd.)
’s Avonds lees ik verder in de tuin. Om half elf is het te donker, maar ik heb mijn e-lezer! Met behulp van het lampje dat in de hoes zit, kan ik nog lang lezen in de autobiografie van Charles Darwin. Wat? Is het al kwart voor twaalf? Ik ben moe.

Ik voel me goed. Ben weer opgewekt en opgeruimd en kan in stress- of spanningsmomenten adequaat reageren, door kalm te bekijken wat er aan de hand is. Halverwege de middag voel ik vermoeidheid, maar als ik bezig blijf met niet al te inspannende dingen, dan gaat het prima.
Negenentwintig weken.