Bas Langereis leest u voor!

Nu is een nieuwe handtas niet echt iets om ruzie over te maken. Nee, veel erger zijn de andere zaken. Hoe verkeerd ze de afwas stapelt, bijvoorbeeld. (Nóóit de borden stapelen, want dan moet je de achterkanten ook afwassen!) Of kroonkurken op het aanrecht, terwijl de afvalbak nog geen halve meter verwijderd is. Dat ze mijn verse homp kaas fout snijdt en dus verruïneert. De rol toiletpapier verkeerdom aan de houder. (Ik moet het eerste velletje zó kunnen pakken!) En als ik bij het aansteken van het gas ontdek dat ze gebruikte lucifers heeft teruggestopt in het doosje, is het voor haar maar goed dat ik niet in het bezit ben van een grote bijl! (more…)

Carlo Piemol is in de supermarkt.
Daar ziet hij de nichtjes Tok en Tak.
Die doen ook boodschappen.
Breezers, natuurlijk.

Een leerzaam verhaal over alcoholgebruik onder tieners.

(more…)

Het hoogtepunt van Apeldoorn is de zondagmiddag. Geloof het of niet. Niet dat het ook maar íéts met geloof te maken heeft. Ik kom alleen nog maar in kerken om ze vanuit cultureel-historisch oogpunt te bezichtigen. Hoe ik van mijn geloof ben afgevallen, moet je maar lezen in mijn boek. Maar ik ga hier geen reclame zitten maken voor mijn boek; ik wil hier reclame maken voor de zondagmiddag in Apeldoorn. (more…)

Carlo Piemol gaat naar het café.
In ‘Het zwakke gen’ is het druk.
De neven Mik en Mak zijn er ook.
Ze zuipen en slikken en blowen en zijn geil.

Een leerzaam verhaal over de jeugd van tegenwoordig.

(more…)

Ik droom nogal van meisjes. Nu niet meer, maar toen wel. Ik ben een jongetje van vijftien. Ik zeg expres ‘jongetje’, want ik ben een nogal klein opdondertje voor mijn leeftijd. Daarnaast ben ik zo verlegen als de pest en durf ik niet naar meisjes te kijken, laat staan dat ik met ze durf te praten. Ik zie ze wel zitten hoor, aan de andere kant van de klas, maar zij zien mij niet staan. ’s Middags en ’s avonds droom ik van ze in mijn zolderkamer: Angelique, Petra en Antoinette. (more…)

Soms heb je van die dagen.
Je kent dat wel.
Dan zit alles tegen.
Je koffiefilter scheurt.
Als je net bent opgestaan.
Of je drolletje tandpasta
valt in de wasbak.
Terwijl de kraan loopt.
Of je laat je boterham vallen.
Met de pindakaas naar de vloer.
Zó’n dag.
Je kent dat wel.
Carlo Piemol heeft ook zo’n dag.
Vandaag. (more…)

Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Die markt op maandagmorgen in Apeldoorn is geweldig! Over de kaaskraam heb ik al eens verteld, dus dat doe ik nu even niet. Nee, die groentekraam, die moet je hebben! Het zijn twee enorme vrachtwagens naast elkaar en wat ze er verkopen is van de allerhoogste kwaliteit. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Bovendien word ik iedere maandag geholpen door die mooie blonde dame. (more…)

Carlo Piemol gaat op bezoek.
Bij tante Huppeldepup en ome Nogwat.
Tante Huppeldepup heeft een probleem.
Ze kan haar plas niet meer ophouden.

Een leerzaam zeikverhaal over urineverlies. (more…)

Tsja, daar staan we dan met ons goeie gedrag. Het enige dat we kunnen doen is er op ons paasbest uitzien en afwachten wat er gaat komen. Dat doen we dan ook. Er zit niets anders op. Ons hele leven staat in het teken van ons dienstbaar opstellen. Of we willen of niet. Veel keus is ons niet gegeven. (more…)

Als mijn vader meegaat naar het voetbalveldje verderop in de straat, dan weet ik dat het leuk gaat worden. Eerst schopt hij de bal over naar mijn broer en mij. Wij moeten hem terugschoppen. Het lijkt wel of papa iedere bal zó weet te stoppen. Als hij naar ons overspeelt, schiet hij vaak door en moeten we grote afstanden rennen om de bal weer terug te halen. Aan het eind van het spel komt het mooiste: hij gooit de bal iets omhoog en als die vlak voor hem is, geeft hij de bal een enorme poeier recht omhoog. Mijn vader kan de bal het hoogst schoppen van de hele wereld. (more…)