Ik had ontdekt dat er aan de achterkant van dat schijthuisje een luik zat. Als je dat openmaakte, zag je van onderaf dat gat waar je op moest zitten. Ging ik, toen de dochter van de familie bij wie we woonden, op de plee zat, in d’r billen knijpen.
Onze schoonmaakster is een Bulgaarse. Ik dacht altijd dat er uit Bulgarije alleen maar yoghurt kwam, maar nu verscheen daar plots een leuke dame. Nederlands spreken kan ze niet, dus dat bespaart een praatje en kan ze gelijk hard aan het werk.
Zelf ben ik veel te bang om naar haar toe te gaan. Opdringerig, dat wil ik niet zijn. Dus wacht ik af. En kijk naar de vrouw in het roze-zwartgebloemde jurkje. Ze is lief, ze is mooi, maar we zijn oud.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Niet dat ik hem niet goed kan zien, maar om hem beter te kunnen horen. Hij spreekt met een zwaar Schots accent en ik versta doorgaans nog niet de helft van wat hij zegt. Ik wil me concentreren op zijn woorden.
“Het kan zijn dat ik iets heb zien binnenkomen en dacht dat jij het wel mooi zou vinden. Ik heb dat dan in het computersysteem op jouw naam gezet.”
“Wil je dat dan nooit meer doen? Want dan krijg ik thuis een mail van jullie dat mijn bestelling binnen is en dan krijg ik mijn Vrouwlief over me heen: ‘Heb je nou alwéér wat besteld? Waar halen we het geld vandaan?’ Ik heb mijn Vrouwlief graag over me heen, maar liever niet scheldend en tierend, hè.”
“Laffe rat.”
Na zes dagen waren we die takkesneeuw wel zat, zeg. Gelukkig mochten we weer naar huis.
Het vliegtuig landde zonder al te veel brokken. Wel zaten er brokken in mijn kots. Had ik maar beter moeten kauwen.
“Goedemorgen,” onderbrak de trut achter de balie mij. Ze pakte het bonnetje en deponeerde het in een miniprullenbakje. Ho eens even! Dat was mijn bonnetje! Mijn bewijsmateriaal dat ik wel degelijk aan de beurt was! Blijf eraf met je takketeventengels!
Had ik al verteld dat ik een nieuwe werkplek heb? Nee, nu niet gelijk wegklikken! Ik begrijp dat je nu denkt: “Heb je hem weer met die eeuwige nieuwe werkplek. Nu weten we het wel een keertje.” Maar het is écht waar! Ik heb sinds kort een nieuwe werkplek. Geloof me nou! Ga niet op zoek naar andere viezigheid op deze site, maar blijf rustig doorlezen. Alsjeblieft?
Deze Karin zag er leuk uit. Lange krullende blonde haren, bol toetje, frisse ogen. Ze luisterde aandachtig en ze lachte om mijn grapjes. Dat heb ik graag.
“Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden,” zei mijn goede moeder.
Dit was een interessante situatie. De hekjes dwongen je om af te stappen, maar kennelijk waren er ook andere keuzes te maken. De menselijke geest is creatief. Er waren mensen geweest die duidelijk voor iets anders hadden gekozen. Dat zag je aan de sporen in de sneeuw. Zij hadden de hekjes omzeild.
Ik fietste met mijn lege kratje Dommelsch achterop naar de supermarkt. Onderweg waren er zeker twee mensen die mij beleefd groetten. Ze kennen me. Ik ben een bekende Apeldoorner, geloof ik. Met een gelukzalig gevoel kwam ik aan bij de winkel. Mooie producten legde ik in mijn karretje. Ik ben een rijk mens. Bij de kassa zat een meisje met de mooiste ogen die ik ooit had gezien. En lief dat ze was. Terwijl ik afrekende, werd mijn hart warm.