Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0921: Emerson Lake & Palmer – Emerson Lake & Palmer
Deze vreemde verzamelaar vind ik op een rommelmarkt, op zaterdag 9 september 2023 aan de oever van de Elbe in Dresden. Temidden van alle stalletjes en kleedjes vol zutzooi staat één ferme kraam met grammofoonplaten. Ik blader wat door de bakken en mijn oog valt op deze elpee, die ik niet ken. Als ik dan op de achterzijde de nummers bekijk, moet ik onbedaarlijk lachen. De verkoper komt erbij staan en kijkt me vragend aan. Ik zeg hem dat ik deze elpee nog nooit heb gezien. Hij legt uit dat de plaat in 1980 is uitgebracht op een bekend Oost-Duitsch label, waarop destijds veel grammofoonplaten verschenen, want voor die Wende was het allemaal ingewikkeld, hè. Ik vertel hem maar niet dat de tracklisting nogal bizar is. De eerste plaatkant is dezelfde als op de elpee Love Beach, waarschijnlijk de allerslechtste plaat van Emerson Lake & Palmer (samen met In The Hot Seat). Het zal zijn omdat die elpee in 1980 net uit was, dat er spul van op staat. Op de tweede plaatkant vinden we Fanfare For The Common Man (van Works Volume 1 uit 1977) en dan Maple Leaf Rag (het Keith Emerson solostukje van Works Volume 2 ook uit 1977) en L.A. Nights (het solostuk van Carl Palmer, een Amerikaans klinkend instrumentaal rockstuck met gitaar van Joe Walsh, ook van Works Volume 1). De afsluiter is The Barbarian dat dan weer afkomstig is van de debuutplaat Emerson Lake & Palmer uit 1970. Kortom: ik moet dit hebben. Als ik de acht euro wil afrekenen, komt De Vrouw met iets anders aanzetten (dat een cadeautje voor een nichtje moet gaan worden) en de aardige verkoper wijst op mijn ELP-elpee en zegt: ‘Die kannst du kostenlos haben.’ Wauw. Thuisgekomen ontdek ik dat het geen heel bijzondere uitgave is. Er zwerven er honderden te koop over het internet. Maar daar gaat het mij niet om. Ik draai hem één keer en daarna verdwijnt hij in de kast. Waarschijnlijk voorgoed. Maar ik heb er een verhaal bij.

–

bazbo 920: Joop van der Linden – Joop van der Linden
Ergens begin jaren 00 raak ik verzeild op een forum voor fanatieke Zappa-verzamelaars. Voor ik het weet ben ik veel in het chatkanaal en daar ontmoet ik tussen de vele internationale bezoekers een Nederlander die zich verschuilt onder de naam joeydepoey. Al snel ontdek ik dat hij zelf ook muzikant is, hij speelt trombone en een beetje gitaar, maar het zal nog een tijdje duren dat ik hem durf te vragen hoe zijn bandje heet. Dat blijkt de Amsterdam Klezmer Band te zijn. Hé, daar heb ik wat muziek van in de kast staan. En o ja, hij speelt ook in een bandje dat De Jongens Driest heet en in een bandje dat Zappa speelt. Ik heb Uncle Meat een keer gezien tijdens een Zappa-avond in december in Harderwijk. Daar was hij toen niet bij. In de jaren die volgen zie en hoor ik de AKB meerdere keren en ik ontmoet de trombonist dan na afloop. In 2007 organiseer ik samen met een paar anderen een Zappafestival in Nederland en Uncle Meat is de afsluiter. Helaas kan joeydepoey er (weer) niet bij zijn. Tot aan de dag van vandaag heb ik af en toe contact met de trombonist. Zo vertelt hij over de studio die hij bouwt, over dat hij zich verdiept in mastering, over productionele dingen die hij doet (om financieel het hoofd boven water te houden) en begin 2023 krijg ik een mailtje van hem: ‘Ik heb dus een plaat gemaakt.’ Hij heeft er een hele financieringscampagne voor opgezet. Ik bestel het album, doneer het een en ander extra en wacht. Op 31 mei 2023 is hij er en leg ik hem op de draaitafel. Ik zie geen titel op de hoes, dus neem aan dat het album de naam draagt van de maker. Wat ik hoor is ronduit een verrassing. Geen klezmer, wereldmuziek, Zappa of rock. In plaats daarvan acht sfeervolle instrumentale klankschilderijen, gebaseerd op de gitaar en met spaarzaam gebruik van (elektronische) percussie. Ook zet hij af en toe de trombone in. Denk aan de filmmuziek van Ry Cooder, maar dan weer anders. Niet uit te leggen. De plaat geeft na meerdere draaibeurten meer en meer van zijn schoonheid prijs en ik moet nu, een paar maanden na aankoop, zeggen dat ik het een prachtig werk vind. De maker heeft grotendeels alles zelf gedaan aan de plaat. De enige andere muzikant is Gijs Levelt (van de AKB) die trompet komt spelen in een nummer, dat misschien wel het lekkerste wegluistert. Het album was nog niet te vinden op Discogs, dus heb ik ‘m ingevoerd en voor de grap kijk ik op de site wat Joop van der Linden allemaal nog meer heeft uitgevoerd en vooral bij zijn activiteiten als producer schiet ik nogal eens in de lach. U ook?