Bas Langereis leest u voor!

Ingrediënten:

100-200 gram gerookte spekblokjes
300 gram rundergehakt
1- 2 tenen knoflook, schoongemaakt, fijn gehakt
1 grote rode peper, schoongemaakt, in reepjes gesneden
1 rode ui, schoongemaakt, in reepjes gesneden
1 kleine knolselderij, geschild, in reepjes gesneden
300 gram boerenkool, schoongemaakt en gesneden
1 deciliter bouillon
zout en peper

Bak de gerookte spekblokjes uit in een pan.
Voeg het rundergehakt toe en bak het rul.
Doe dan het knoflook, de rode peper, de ui en de knolselderij erbij en bak dit een paar minuten mee.
Doe dan ook de boerenkool erbij en laat het wat slinken.
Giet de bouillon erbij en breng het aan de kook.
Doe de deksel op de pan en laat alles op laag vuur in 30 minuten gaar pruttelen.
Breng de stamppot op smaak met (veel) peper en zout.

Lekker met een worst of ribbetjes.
Eet smakelijk.

(De grap zit hem erin dat er geen koolhydraten aan dit gerecht te pas komen. Dus ook geschikt voor Montignac-adepten!)

Potjandosie, het kostte me heel wat tijd om uit te vinden hoe ik dat kleine cirkeltje op die ‘a’ moet zetten en nog is het niet gelukt. Ik ben het Zweeds dan ook niet machtig. Maar allemensen, wat ziet deze dame er op de hoesfoto schoon uit. En dan heb ik het nog niet eens gehad over wat ze op deze cd doet.
Ik heb Visor Fran Vinden (Liederen Van De Zolder) nu twee keer gedraaid en ik ben bijzonder onder de indruk. Sofia Karlsson maakt stemmige folkliederen. Ze heeft een prachtige, wat breekbare, maar heldere en indringende stem.
Het openingslied is een Zweedse vertaling van Charles Baudelaires Les Vin Des Amants en zet de toon voor de rest de cd. Het hele album is trouwens nogal poëtisch. De instrumentatie is bijna geheel akoestisch. Sofia speelt fluiten, bouzouki, Hammond en traporgel. De overige muzikanten staan haar bij met citer, strijkinstrumenten, basklarinet en slagwerk.
We horen vrolijke folkliedjes, maar ook stemmige ballads. Opvallend is de bijdrage van pianiste Sofie Livebrant, die ook veel van de muziek schreef.
Dit is een bijzonder sfeervolle plaat die niet alleen op zondagochtend prettig aandoet!

Damn, it took me quite some time to find out how to put that small circle on top of the ‘a’, and I still haven’t succeeded. Swedish is not my language. But lawd, does this lady look beautiful on the cover picture! And I haven’t said anything yet on what she does on the cd itself.
I’ve played Visor Fran Vinden (Songs from the attic) twice now and I’m very impressed. Sofia Karlsson performs moody folksongs. She has a gorgeous, bit fragile, but clear and intense voice.
The opening song is a Swedish translation of Charles Baudelaire’s Les Vind Des Amants and sets the tone for the rest of the cd. By the way, the whole album is kind of poetic. The instrumentation is almost completely acoustic. Sofia plays flutes, bouzouki, Hammond and harmonium. The other musicians support her with citer, string instruments, bass clarinet and percussion.
Happy folktunes but also moody ballads are to be heard. There is a major contribution of piano player Sofie Livebrant, who also wrote a lot of music on this album.
This is a remarkably atmospheric album that isn’t only nice to be heard on a Sunday!

De Turkse winkel bij mij om de hoek is een echte Turkse winkel. Precies zoals ik me een Turkse winkel zou voorstellen, als je me het gevraagd zou hebben toen ik nog in mijn Brabantse dorpje woonde. Net als een kind een huis tekent, had ik me een heel typische voorstelling van een Turkse buurtsuper. Compleet met een mooi meisje met hoofddoek. Nu woon ik in de grote stad en heb ik er eentje om de hoek. De schappen staan dicht op elkaar en zijn overvol gevuld met kleurige producten. Ik vind het heerlijk om er rond te lopen en de exotisch aandoende potjes te kopen. En omdat ik vaak geen idee heb wat er in zit, eet ik na een bezoekje aan de Özturk Market ook nog eens heel avontuurlijk. En vaak lekker.
Wat ik ook altijd zo mooi vind, is het meisje dat achter de kassa staat. Zeker weten of het nog een meisje is weet ik eigenlijk niet. Ze zal iets ouder zijn dan ik. Aan haar hoofddoek te zien is ze waarschijnlijk al getrouwd. Ze gaat traditioneel gekleed in een wijde lange broek en een wijd vallende tuniek eroverheen. Haar hoofddoekje past altijd perfect bij de kleur van haar kleding, en laat haar prachtige gezicht beter uit komen. Altijd als ik naar haar kijk ben ik gefixeerd op haar schitterende amandelkleurige ogen. Ik vond dat altijd een stomme uitdrukking, maar zij heeft ze.

Op een rustige ochtend was ik op zoek naar een bepaald soort honing, zo’n potje met nootjes erdoor. Erg lekker, maar nergens te vinden.
“Is er nog van die lekkere notenhoning? Ik kan het nergens vinden.” Toen ik het Turkse kassameisje aansprak, leek het alsof ik haar wakker maakte uit een overpeinzing. Ze keek me aan en leek meteen te begrijpen wat ik bedoelde.
“Ik denk het wel, hoor. Ik moet even achter kijken. Loop je mee?” Ze wenkte. Blijkbaar was het zo rustig, dat ze blij was met wat afleiding. Ik ging er gretig op in.
“Altijd leuk om eens bij een andere winkel in de keuken te kijken.”
“Werk jij ook in een winkel?” We liepen in het magazijn, daar waar bij ons de spannendste dingen gebeurden.
Ik keek haar aan. Licht viel door een hoog venster op haar rug, terwijl ze hoog reikte naar een pallet met potten honing. Voorzichtig pakte ik haar bij de heupen om haar te ondersteunen.
“Ik werk ook in een winkel, ja. Bij mij in het dorp. Het is soms lekker om elkaar te helpen, als je even iets hoger moet reiken dan je alleen kan. Vooral in een magazijn.”
Met een pot honing in haar hand draaide ze zich om. Mijn ene hand viel van haar af en met de andere streelde ik in de beweging haar billen.
“Ik vind het prettig om met een collega zoals jij ervaringen uit te wisselen,” zei ze. “Jij lijkt te zien dat het werk hier niet altijd makkelijk is.”
“Ik kijk graag naar je.”
“Ja, dat weet ik. Ik merk het elke keer als je de winkel binnen komt.” Ze glimlachte en legde haar hand losjes in mijn zij.
“Je hebt van die mooie donkere ogen,” zei ik. Ik bracht mijn handen naar haar hoofd en sloeg de hoofddoek wat naar achteren. Er kwam lang zwart haar onder vandaan. “Ik ben jaloers op je haar. En wat een schitterend sieraad heb je om je hals hangen. Mag ik het eens bekijken?” Ik legde mijn handen op haar hals en haar borst en betastte de ketting. Langzaam gleden mijn handen naar beneden langs de rondingen van haar borsten. “Meid,” zei ik zachtjes, “je hebt prachtige vormen. Zonde om die zo verborgen te houden.”
Haar hoofd boog iets achterover toen ik door haar haren streek. Ze zette de pot honing weg en legde haar hand in mijn nek. Langzaam bracht ze haar lippen naar de mijne. We zoenden langzaam en lekker. Een moment was ik echt betoverd. Toen was het voorbij.
“Neem de honing maar mee; het is een cadeautje van mij.” Met een twinkeling in haar ogen deed ze haar hoofddoek weer om en liep verder naar achter. Ik keerde terug in de winkel, en in de werkelijkheid. Het was hier gewoon dag, en ik moest weer verder met mijn beslommeringen.

Aan de kassa stond nu een oudere meneer. Hij werkte hier ook altijd.
“Heeft u börek?” vroeg ik. De man keek mij niet-begrijpend aan. “Börek, u weet wel. Van dat baksel met kaas- of vleesvulling.”
De man brabbelde iets in zijn Arabische taaltje.
“Ik was deze zomer op vakantie in Turkije,” ging ik verder. “Ik was ook een paar dagen in Istanbul. Istanbul. Kent u die stad?”
“Ja, die ken ik,” was het antwoord. Gelukkig. Hij keek me aan op een manier die ik nog niet goed kon inschatten.
“Mooie stad, hoor. Bent u er wel eens geweest?”
“Ja, een paar dagen.” Zijn blik zakte af omlaag, naar mijn vrouwelijke rondingen. Er begon iets te glinsteren in zijn ogen. Ik zuchtte. Het was weer eens zover.
“En wat vond u ervan?”
“Heel druk. Ik hield het maar een paar dagen uit.” Die viezerik stond me gewoon uit te kleden met zijn ogen. Zag ik dat nou goed, of kwam er een dun straaltje vocht uit zijn mondhoek lopen?
“U komt niet uit een stad?”
“Ik ben helemaal geen Turk.” Hij zei het mij iets te triomfantelijk. “Ik kom uit Iran.”
“Maar dat vroeg ik toch helemaal niet?” Deze meneer begon me danig op de zenuwen te werken. “Ik vroeg of u uit de stad komt! En of u börek heeft. Of kennen ze dat niet in Iran?”
“Wij kennen van alles,” zei hij. “Maar niet dat vrouwen zo praten tegen een man.”
“O, maar u bent hier niet in Iran, hoor.”
“U bent hier wel in mijn winkel. Ik ben hier de baas. In mijn cultuur doet de vrouw wat de man zegt.” Hij keek erbij alsof hij mij à la minute wilde nemen, hier op de toonbank.
“Meneer, u gaat hier toch niet de strenge moslim uithangen die neerbuigend doet naar dames, hè? U bent hier in Nederland, en u moet zich wel een beetje aanpassen aan de gewoontes van dit land.”
“Is vrijheid van godsdienst!” riep de man ineens uit. “Als ik mijn geloof niet mag belijden, dan is dat discriminatie!”
“Discriminatie, me reet,” ontsnapte me. “U kunt gewoon uw ongelijk niet toegeven. U wilt mij de les lezen, en omdat ik een vrouw ben, accepteert u niets van mij.”
“Mevrouw, jij geen respect hebben voor mijn cultuur!” fulmineerde hij. “Discriminatie!”

Ik kreeg ontzettend veel zin om te zeggen: “Kijk, dan haak ik af.” Maar ik deed het niet. “Barst,” zei ik. Ik liet het mandje met alle boodschappen op de band staan. “Doe je eens belangstellend naar je medemens, krijg je dit. Ik wil gewoon eens weten hoe het er aan toegaat in een Turkse winkel, wat van jullie artikelen zien en een praatje maken met de medewerkers. Dan verwacht ik niet zo’n brutale bek. Dan is die jongedame achter in de winkel wel wat vriendelijker. Mooie ogen en lekkere tieten. En zoenen als de beste. Heerlijk. Voor haar kom ik nog wel een keer terug. De ballen.”
Terwijl ik de meloen, de paprika’s en het Turkse brood in het mandje achter liet, draaide ik me om en verliet ik de winkel. Ik zag nog net dat de man naar adem hapte en in alle haast naar achteren de winkel in rende. Vuile Küttürk.

November 2008

Hier lees je ‘m op FOK!.

Ingrediënten:

500g bieten
2 uien
100g volkorenmeel
2 dl melk
150g geitenkaas (smeerkaas of zachte kaas)
1 el Provencaalse kruiden
zout
boter/olie

Verwarm de oven voor op 175C.
Schil de rauwe bieten en rasp ze.
Pel de uien en rasp ze of snipper ze.
Doe de ui en biet in een kom en meng ze met het meel, de melk, de geitenkaas, de kruiden en het zout.
Vet een springvorm in met de boter of de olie. Ikzelf gebruik een ovenschaal met bakpapier erin. Dat scheelt afwas 🙂
Bak de taart in de oven. Eerst 30 minuten op 175C, dan nogmaals 30 minuten op 200C.
Lekker met mosterdsaus en salade. (Wij aten er ook nog een stew van rundvlees bij.)

O, en bij mij zakte de taart in. Het was geen stevige punt, maar een zachte brij. Zag er niet uit, maar was wel lekker. Iedere goede tip om te voorkomen dat de taart een zachte hap wordt is welkom!

Wan werd vijftig jaar jong. Hij dacht dat hij thuis allerlei bezoek kreeg, maar in plaats daarvan kreeg hij een verrassingsfeest in café Sam Sam. Compleet met muziek en al!

Wan celebrated his 50th birthday. He thought he’d get visitors at home, but instead of that he got a surprise party in café Sam Sam. There was lots of music too!

Ingrediënten:

1 groene kool
1 grote ui
50g boter of 1 el olie
1 liter bouillon
300g kruimige aardappelen (2-3 stuks)
1 dl room
peterselie
1 tl marjoraan
peper en zout

Eventueel:
spekblokjes
rookworst
2 boterhammen, in blokjes gesneden

Haal de bladeren van de groene kool. Verwijder de harde nerf uit het blad. Snijd de groene koolbladeren in reepjes en was deze goed.
Pel de ui en snipper deze.
Schil de aardappelen en snijd in kleine blokjes.
Verhit de boter/olie in een soeppan en fruit de ui.
Voeg de groene kool toe en bak even mee.
Schenk de bouillon eroverheen en breng aan de kook.
Laat alles 15 minuten koken.
Bak ondertussen eventueel de spekblokjes uit.
Snijd eventueel een rookworst in plakjes.
Pureer de soep.
Voeg de room, spekblokjes, rookworst en marjoraan toe.
Laat alles al roerende goed doorwarmen.
Rooster ondertussen eventueel blokjes brood in het spekvet.
Breng de soep op smaak met peper en zout.
Strooi vlak voor het serveren de peterselie over de soep.

Serveer de soep met de croutons.
Lekker met stokbrood.

(Je kent het wel. Je wil, zo vlak na het weekend, wel even een rustige avond. Geen avond zonder spanning, maar wel eentje die je lichamelijk niet zo sloopt als een stapavond die om vijf uur in de shoarmatent eindigt. Eentje zonder belofte van een kater. En wat doe je dan? Je gaat met een lekker glaasje gerstenat achter je computer zitten om een avondje te FOK!ken. Geen opwinding, maar lekker rustig ouwehoeren…
Een waarschuwing.

Een column door tuvokki én bazbo.)

Het is een doordeweekse avond. Ik zit achter mijn computer en open FOK! Uiteraard open ik FOK! Ik wil FOK!ken! Mijn hele leven draait om de commentaren op commentaren op OP’s die het forum maken wat het is. Mijn leven dus. Het gaat lekker. We hebben een paar diepgaande discussies in WFL, een juichtopic over Frank Zappa in MUZ en de gebruikelijke pulp in ONZ. Ik bedenk me een briljant idee! Ram op de reageer-knop en …

Sorry, onze databaseservers zijn momenteel te druk. Schenk even wat te drinken in en probeer dan de pagina eens te herladen.

“Schenk even wat te drinken in?” vraag ik me hardop af. “Goed idee.”
Ik loop naar de keuken. Daar staat de koelkast. Als ik de deur opendoe, merk ik tot mijn opluchting dat er een fikse voorraad bierflesjes in ligt. Maar goed dat ik gisteren even die kratjes ging halen. Deze keer was ik niet te lam en heb ik alles al koud gelegd. Je weet immers maar nooit wanneer je koud bier nodig hebt.
Ik pak een flesje en giet mijn glas vol. Ondertussen loop ik terug naar de pc in de woonkamer. Ik ga zitten en zet het flesje naast me. Na drie ferme slokken druk ik op F5. Het briljante idee dat ik had begint al te vervormen. Snel leeg ik mijn glas, en ja hoor:

Sorry, onze dasabaseservers szijn momenteel te druk. Szchenk even wat te driknen in en probeer dan de pagina eens te herladhen.

Wederom, trouw als ik ben, ren ik naar de koelkast voor een nieuw biertje. Inschenken en meteen de dorst lessen. Voor de zekerheid neem ik een nieuw biertje mee. Er staat alleen dat je het moet inschenken, niet dat je je voorraad niet naast je computer mag hebben staan. De reply die ik in mijn hoofd had wordt steeds korter. Van eloquent verhaal met prachtige bijzinnen is het verworden tot een statement met een simpele clou. De essentie is er gelukkig nog. F5 …

Slorry, oonz dasabaseserevers szijn meentomeel ze druk. Szchenk heel wat te driknen in en probeer dasn de vagina eens te herladhen.

“Sjesus, waar zijn die klotedataservers in gotsnaam te druk mee? Wie sit hier de boel klem te houwen? Zóó leuk is het hier op FOK! toch ook niet? Laten al die lui eens lekker aan hun pieleman gaan zjorren en mij efen de gelegenheid gefen om te FOK!ken! ja!” Ik ren nog maar een keer naar de koelkast en pak mijn zoveelste bruine buis.
Ik plemp snel het biertje in mijn glas. Gulzig hap ik met schuim en al de inhoud in mijn keelgat. Mijn statement is zijn clou inmiddels ook al kwijt. Ik denk erover om alles wat nog is blijven hangen in hoofdletters te typen om het belang aan te geven. Na een lange boer ram ik wanhopig weer op F5:

Slorry, oonz dasabaseserevers szijn meentomeel ze drunk. Szchenk heel wazza driknen en en pr .. probier dasn de vagina eens te herlikken eh!

“FOK! FOK! FOK!” roep ik en ik sla met mijn vlakke hand op het bureau, vlak naast het toetsenbord. De flesjes naast mijn monitor rammelen tegen elkaar. Het kan me niks schelen. Mijn briljante antwoord is verworden tot een enkel woord: “FOK!” oh, nee: “KUT!”
Deze keer weet ik het zeker, F5 gaat me redden van mijn twaalfde biertje van deze avond!
“Godzallahmachtig,” lispel ik. “En dan steets die lekkere tieten in dat topje bofen in beeld … je sou er gijl van worre…”

Slorry, oozzah dasabarasesereversz szijss meentomseels ze drunk. Szchenk nogmeer bierzz wazza driknen en en pr .. probier dasn de vagina eens te herlikken eh! *buurp*

“Goffedomme, da’s nou al de feertiende keer dat ik wat te drinken moet pakken … dat gaat nooit goet so op een afond.”
Vooruit dan maar. Nog eentje dan. Als ik terug kom met mijn twaaldduizenddriehonderdvierenvijftigste biertje druk ik op een toets. F5. Hoop ik.

Szgenk heef wa te drinkeh hinn … *hik* whaa!

Ik ram wat op mijn toetsenbord in de hoop dat het iets zinnigs is. In welk forum zit ik eigenlijk? ‘Keiharde porno voor Danny 18+’. “Ah, fijn. Danny is folwazzen. Kan mij het schelen. Iedereen gedraagt zig hier als een klein kind. Wat? Kun je hier je piemol laten zien?”
Ik sta op en trek mijn broek naar beneden. Ik moet meteen even pissen. Het lucht op. Heerlijk klatert het vocht van mij af. Het spettert op mijn toetsenbord en vooral tegen het beeldscherm. Wat een ontspanning, zeg. Alleen uitkijken dat ik zelf niet nat word.
Ineens begint mijn pc nogal rare geluiden te maken. Er springen vonken uit mijn toetsenbord.
Met mijn eikel sla ik random op de F5 toets. Ik heb al geen idee meer of ik ‘m raak.
Een schok gaat door mijn liezen, maar ik wil herladen. Mijn ogen tranen van de rook uit mijn pc. Dan voel ik even niks. Een drukgolf slingert me tegen de muur van mijn kamer. Ik hoor de klap als ik tegen de muur kwak. Overal om me heen zie ik scherven, stukken plastic en toetsen van mijn ontplofte computer. Ik ben dizzy. Alleen mijn beeldscherm flikkert nog zachtjes in het duister:

Sorry, onze databaseservers zijn momenteel te druk. Schenk even wat te drinken in en probeer dan de pagina eens te herladen.

Ik geloof dat ik even wat te drinken ga inschenken.

Eindhoven en Apeldoorn, september 2007

(Deze is geschreven door tuvokki en mijzelf, in ongeveer veertig minuten tijd … uiteindelijk is hij hier geplaatst op 14 september 2007!)

Bart was op zich wel een leuke jongen. Een beetje dom. Ik wond hem zo om mijn vinger. Wat ik ook voorstelde, hij ging er gretig op in. Nu zag ik er in die tijd ook wel uit om te grijpen. Ik droeg veel korte rokjes en luchtige topjes. Ik accentueerde mijn ogen met veel mascara. Op jonge leeftijd had ik al een boel rondingen. Ik was er vroeg bij met de tietjes. Bart kon zijn blik niet van mij af houden. Toch durfde hij nooit echt initiatief te nemen. Dat kwam vast door zijn nogal streng religieuze opvoeding. Zijn ouders zaten bij een of andere afsplitsing van de hervormde kerk. Hij droeg nog net geen zwarte kousen.

In de pauzes liep hij steeds achter mij aan. Ik vond die aandacht wel grappig. Hij kocht cola en chocolade voor me.
“Wat zie je toch in mij?” vroeg ik eens.
Hij schrok en begon te stotteren. “Eh, nou, eh … je ziet er l-lief uit… e-en je b-bent c-cool.”
“Je bent geen kwaaie, Bart,” zei ik. “Maar verwacht niet teveel. Nu nog niet. Later, misschien.”
Er verscheen een hoopvolle blik in zijn ogen. Zijn pupillen werden wijd. Hij stond wat ongemakkelijk op zijn benen te draaien. Toen ik naar zijn broek keek, wist ik voldoende. Deze knul kon ik laten doen wat ik wilde. En dat wond mij dan weer op.

Mijn moeder vond het echter minder spannend. Die hing af en toe de bezorgde ouder uit.
“Waar ga je vanavond heen?” vroeg ze onder het eten.
“Naar het park, een beetje hangen met de anderen,” zei ik.
“Niet te laat thuis, hoor!” klonk haar angstige stem.
“Mam, ik ben veertien. Ik loop niet meer in zeven sloten tegelijk.”
“Toch wil ik niet dat je alleen door het park fietst. Zeker niet in het donker.”
“Hoezo niet? Er gebeurt toch nooit iets?”
“Meid, je hoort soms verhalen. Van meisjes die van hun fiets af getrokken worden. Ik moet er niet aan denken dat zoiets met jou zou gebeuren.”
“Ik ga niet alleen. Ik ben met Daniëlle. Die is al vijftien. Wij kunnen best voor ons zelf zorgen!”
“Toch wil ik het niet hebben. Want wie zijn er allemaal daar bij jullie in het park?”
“Ik. Daniëlle. Bart. En een paar andere jongens van school.”
“Meid, meid. Pas toch op. Die jongens van tegenwoordig willen maar een ding. Zeker die bruin gekleurde knullen. Laat je toch niets wijsmaken.”
“Ma-ham, die jongens zijn leuk om mee te kletsen. Verder niet.”
“Joh, voor je het weet laat je in een roes een heleboel gebeuren. Ik zou niet willen dat je dingen gaat doen waar je achteraf spijt van hebt.”

Kijk, dan haak ik af. Ik gooide mijn mes en vork in mijn bord. “Mens, maak je nou niet zo druk. Ik ben niet zoals jij. Ik zorg er heus wel voor dat ik niet zwanger word als tiener, zoals jij.”
Dat was niet aardig van mij om te zeggen. Mijn moeder werd dan ook heel boos. Ik mocht die avond niet weg. Pissig stond ik op van tafel. Ik ging op mijn kamer zitten en bedacht manieren om de boel eens flink op te kloten.

Gefrustreerd over het gesprek stond ik de volgende ochtend op. Ik wist wat me te doen stond. In de klas kon ik nergens aan denken. Bart voelde dat ik iets van plan was. Hij wist dat soort dingen. En ik was botergeil door de gedachte. Mijn hoofd stond absoluut niet naar lessen volgen. Toen eindelijk het laatste uur geslagen had, knipoogde ik naar Bart. Hij had de hele middag zitten kijken en ik keek terug. Wat moest die arme jongen geil zijn. Elke keer dat we oogcontact maakten likte ik over mijn lippen of knipoogde ik. Het is niet moeilijk om een jongen het hoofd op hol te brengen. Die wetenschap zou ik later in mijn leven nog vaak gebruiken.

Zonder aarzeling toornde ik hem mee naar het stille plekje achter het fietsenhok waar ik wel vaker had staan zoenen met een andere jongen. Meteen toen we er waren, ging ik tekeer. Al snel sloten onze lippen zich in een innige kus. Ik voelde wat ik al eerder bij hem gevoeld had. Zijn piemel stond keihard in zijn broek. Ik fluisterde in zijn oor: “Hee, is dat een zaklamp in je broekzak, of ben je gewoon blij me te zien?” Hij hijgde alleen maar. Een lichte kreun kwam over zijn lippen, toen ik mijn hand in zijn broek stopte. De arme stakker. Nadenken kon hij niet meer. Waren alle mannen zo?

Snel trok ik mijn hand terug. Zijn zaad had een doel vandaag. Ik knoopte zijn broek los en zag het ding hangen. Door de plotselinge kou was-ie even wat slapper geworden. Bart keek me aan met ogen die alle kanten opdraaiden. O, wat was die jongen geil. Ik voelde me machtig. Zijn ogen puilden zowat uit zijn hoofd toen ik mijn broek los deed. Meteen wilde hij me betasten, maar met een gedecideerde handbeweging duwde ik hem van me af. Ik liet mijn broek een heel klein beetje zakken. Mijn slip hield ik aan. Er was net genoeg ruimte voor wat er te gebeuren stond. Met zijn dinges in mijn hand draaide ik me om. Zachtjes trok ik hem naar me toe. Ik hoorde hem kreunen toen ik het topje van zijn piemel met kleine rukjes in de richting van mijn achterkant drukte. Wat ik al hoopte, gebeurde meteen. Met een zucht moest Bart het laten lopen. Heel mijn onderbroekje zat onder zijn zaad. Het dikke stuk stof was helemaal doorweekt.

“Godverdomme, kun je niet even wachten, klootzak? Mag een meisje ook plezier hebben?” Ik trok hard aan de nog nadruipende piemel. Met mijn hand draaide ik de ballen van Bart een flinke kwartslag. Hij viel neer en huilde. Niet van geluk, neem ik aan. “Je begrijpt hoop ik dat ik hier niet zo van gediend ben?”
“Ik … ik … kon er echt niks aan doen, laten we … ” Verder kwam hij niet.
“Denk je nou echt dat ik nog iets met je wil nu?” Mijn hak kwam ongenadig hard in zijn buik terecht. Het gaf me een goed gevoel om hem te zien lijden.
“Hmmpf … ik wil je wel likken.” Hij stak zijn tong uit.
“Getver, ik wil je nooit meer zien. Ik wil dat je me nooit meer aankijkt en ik wil dat je met je handen van me af blijft! Anders weet morgen de hele school dit!”
Met een grote stap liep ik richting de uitgang van het fietsenhok. Mijn doordrenkte slipje zat glibberend rond mijn kont. Die ging vanavond lekker in de was, bovenop in de wasmand! Mama kon lekker de was doen morgen! Probleem opgelost.

November 2007

Hier lees je ‘m op FOK!.