Bas Langereis leest u voor!

Je zult het altijd zien. Kies ik een keer niet de rij met het leuke kassameisje (Yasmin! Wat een lekkere sekskop heeft ze toch!) en ga ik voor de kortste, dan gebeurt er van alles vóór mij en duurt het ellenlang. Niks geen geile boodschappen, vandaag.
Op zich had ik tijd zat. Het was erg warm buiten en hier binnen stond de airco op standje Antarctica. Maar goed dat ik mijn kantoorkleding nog aanhad: een mooi roze overhemd en mijn zwarte jasje met het streepje erin.

De mevrouw in de elektrische rolstoel was ik in de smalle paadjes van de supermarkt ook al tegengekomen. Ze had een enorm pluchen beest achterop haar wagen vastgemaakt zitten. Voor haar buik had ze een kunststof blad, waarop het winkelmandje stond. Met één spastische hand hield ze het mandje vast; met de andere bediende ze de rolstoel.
“Misschien is ze een beetje in de war,” dacht ik, “en denkt ze dat ze hier op de kermis is.” Als een slechte botsautochauffeur ramde ze tegen de palletwagen die aan de zijkant van het gangpad stond. De vakkenvullende knul schrok zich een hoedje en duwde de kar snel weg. Met een noodgang reed de rolstoel voorbij.

Ik liep mijn vaste route door de winkel en vond de spulletjes die ik nodig had. Halfvolle melk, tomatensap, witte wijn en een kratje bier. Wat een dorst hebben we toch. Het is wat, met dat gezuip altijd. Maar goed, het was tijd om naar de kassa te gaan.
Er waren slechts twee kassa’s open. Nu was het niet echt druk in de winkel, dus dat scheelde. Recht voor mij zat die vriendelijke kassadame achter de band; iets verderop zat Yasmin. Wat een lekkere sekskop heeft ze toch! Bij haar stond een rij van jewelste; bij de kassa vóór mij was iemand aan het afrekenen en vlak daarachter stond alleen de rolstoel van de gehandicapte mevrouw. Haar boodschapjes lagen al op de band en ze was nu spastisch aan het proberen het mandje op de stapel onder de band te zetten. Het ging niet echt soepeltjes. En shit, kijk nu. Ze legde een beurtbalkje midden tussen haar boodschappen op de band. Dat betekende dat ze in twee keer wilde afrekenen. Niet dat ik haast had, hoor. Maar buiten was het mooi weer en ik keek uit naar de gelegenheid om nog even met weinig kleren aan in mijn tuintje te liggen. Ik begon mijn spullen uit mijn karretje te halen.

Het duurde nogal. Achter mij verplaatsten mensen zich naar de rij van Yasmin. Groot gelijk hadden ze. Wat een lekkere sekskop heeft ze toch! Het leek me ook zo wat om alles weer in mijn wagentje terug te stoppen en ook naar de rij van Yasmin te gaan. Nee, ik had de tijd en ik kon heus nog wel even wachten.
Er ging iets mis bij het betalen van het eerste vrachtje boodschappen. Plots kwam de rolstoel naar achteren gereden. Hij botste vrij bruut tegen mijn winkelwagentje. De mevrouw leek het niet op te merken.
“Waar is mijn euro?” hoorde ik haar luid. “Hij is gevallen. Geef mij een andere euro.”
“Dat gaat helaas niet, mevrouw,” zei de kassadame. “De lade van de kassa zit al dicht. Wacht, dan haal ik er even iemand bij die voor u kan zoeken.” Ze pakte de intercom en er klonk: “Danny, kassa vier, alsjeblieft. Danny, kassa vier.”
“Geef mij een andere euro!” klonk het nogmaals uit de rolstoel.
“Momentje, hoor,” zei de kassadame. “Er komt iemand even helpen.”
Daar was de vakkenvullende knul al. Hij ging op zijn knieën onder de band en de snoepschapjes liggen. “Sorry, ik zie hem niet,” zei Danny.
“Ik wil mijn euro!” gilde de mevrouw in de rolstoel. Ze begon te trillen en te schokken. “Godvardommaaah!” Driftig reed ze nóg verder naar achteren. Bam, nog een keer tegen mijn lege karretje. Ik deed nog een paar passen naar achteren. Het werd lastig, want daar stonden ook mensen te wachten. Ik stond aardig klem tussen mijn wagentje en die van de meneer achter mij.
“Kan het zijn dat hij bij u op schoot is gevallen?” vroeg de kassadame.
“Ach!” siste de mevrouw. Ze stak een spastische middelvinger omhoog.
“Miranda, kun jij even helpen?” riep de kassadame naar de juf van de infobalie.
Miranda kwam snel aangelopen.
“Ga maar, Danny.”
“Mijn euro! Geef me mijn euro!”
“Het spijt me, mevrouw. Ik zie hem ook niet.”
“Godvardommaaah!”
“Meneer de Vries, kassa vier, alstublieft. Meneer de Vries, kassa vier.”
“Wat is er gaande?”
“Er is een euro van mevrouw gevallen. We kunnen hem op de vloer niet terug vinden.”
“Oh, kijk eens hier bij u op schoot. Alstublieft, hier is uw euro.”
De bedrijfsleider knikte even geruststellend en verwijderde zich. Tja, en toen moest er nog een tweede keer afgerekend worden.

“Tasje!” sliste de mevrouw.
“Ach meneer,” vroeg de kassadame aan mij. “Zou u even een tasje willen aangeven?”
Dat wilde ik wel. Maar in mijn rij waren geen tassen meer, dus moest ik naar de andere rij om er eentje te pakken. Zag ik Yasmin toch nog even van dichtbij. Wat een lekkere sekskop heeft ze toch! Met die ondeugende bril met het brede zwarte montuur.
“Dank u wel,” zei de kassadame.
“Geen probleem, hoor,” antwoordde ik rustig. Ik gaf haar een knipoog.
Miranda stopte de boodschapjes in de plastic tas en zette die op het blad van de mevrouw. Ik was benieuwd of de mevrouw nog vijfentwintig cent moest afrekenen voor de tas. Dus niet.
“Een fijne dag verder.” Ik hoorde dat Miranda het uit klantvriendelijkheid moest zeggen. Echt gemeend klonk het niet. Toen draaide ze zich om en liep terug naar de infobalie.

“Die was tamelijk onbeleefd,” zei de kassadame zachtjes tegen mij, toen de mevrouw naar de infobalie was gereden. Zou ze nog sigaretten of een telefoonkaart moeten hebben?
“Ach, laten we het er maar op houden dat de mevrouw niet anders kan.” Ik werk al bijna twintig jaar in instellingen voor mensen met een lichamelijke beperking. Ik heb er nogal kijk op.
“Het ging wel echt grof,” zei ze. “Ik schrok ervan.”
“Tsja, die mevrouw geeft hier inderdaad hét voorbeeld waarom die teringgehandicapten eigenlijk naakt aan een ketting aan een muur moeten liggen,” had ik graag willen zeggen. Maar ik zei niets. Ik ben een nette jongen, hè.
“Dat is dan achttien euro veertig.”
Ik wees op mijn emballagebon.
“Oh, die moet er nog vanaf?” zei de kassadame met een rood hoofd. Ze begon op allerlei knoppen te drukken. Het leek erop dat ze zich zenuwachtig zat te maken.
“Gaat nu echt alles fout?” vroeg ik vriendelijk. “Neem je tijd, hoor.”
Ze moest lachen. “Wilt u de bon nog mee?”
Ik keek even in mijn wagentje. Wijn en bier. “Nee, dank je. Dit ga ik nu niet meer ruilen.”

Bij het naar buiten gaan wierp ik nog heel even een blik op Yasmin. Wat een lekkere sekskop heeft ze toch!

Apeldoorn, september 2009

Hier lees je ‘m op FOK!.

Youtube:

Lazuli – encore: http://www.youtube.com/watch?v=AnbbAX0h6T0

Youtube:

Terry Bozzio (soundcheck): A Series of Six Flute Loops:  http://www.youtube.com/watch?v=nwq36yV918A