Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 2 mei – dagje Amsterdam:
Op tijd op, weer. Vandaag een ‘uitje’ op het programma. Om half negen zitten we op de fiets en om negen uur in de trein naar Amsterdam.
Half elf precies ontmoeten we Rikus in de Coffee Company in De Pijp. Het is fijn hem te zien en te spreken; we kunnen flink bijkletsen. Mooi dat het zo goed met hem gaat. Hij heeft zijn eigen columnsite opgezet en vraagt me zo ongeveer om – als ik weer voldoende hersteld ben – daaraan bij te gaan dragen. Da’s lief van hem.
Aan het begin van de middag lopen we over de Albert Cuyp. We lunchen in café Schilder en daarna wandelen we naar de Utrechtsestraat. In Concerto koop ik Roxy by proxy (FZ), Grand Southern Electric (DeWolff), La Tsadika (Mor Karbasi) en Unity Village, een goedkope (bootleg)concertcd van de vroegste Pat Metheny Group.
Eigenlijk heb ik het dan wel gehad; ik merk dat ik moe word. We besluiten terug te gaan naar Apeldoorn. Iets over vier staan we op het station en de intercity naar Deventer komt om half vijf op perron 10b. Iets voor half vijf krijgen we het bericht dat de intercity naar Deventer een half uur vertraging heeft; door een kapotte goederentrein is er geen treinverkeer mogelijk tussen Sloterdijk en Amsterdam Centraal. Wat gaan we doen? Op het perron zijn geen borden, dus terug naar de stationshal. Aha, we kunnen via Utrecht; de trein naar Maastricht vertrekt om tien over half vijf vanaf perron 5b. Op perron 5b blijkt dat de trein naar Maastricht – door vertraging van andere treinen – vertrekt vanaf perron 8a. Op perron 8a stappen we in de trein naar Maastricht. Die zit klemvol, maar toch vinden we een plaatsje. Om tien over half vijf roept de conducteur om dat in verband met een technisch probleem deze trein niet rijdt. Oké, we gaan terug naar perron 10b, waar de trein naar Deventer misschien toch komt, weliswaar vertraagd. Om vijf uur komt daar de intercity naar Hannover. Veel passagiers stappen in; de trein lijkt overvol. Op aanraden van een conductrice wandelen we naar de eerste twee wagons; die zijn helemaal leeg. Om zes uur komen we aan op het station in Apeldoorn. We fietsen via de supermarkt naar huis.
Er is post van mijn werk: het zal de brief zijn waarin staat hoe mijn functie gewijzigd wordt en waarop ik kan solliciteren. Morgen zal ik hem eens gaan bekijken. Nu even niet. Niet dat het me nu veel spanning geeft, maar de dag is vermoeiend geweest en ik wil de brief op m’n gemak tot me nemen. Dat kan ik nu niet.
De Zoon wilde net pizza’s in de oven stoppen en dat vinden we een goed idee. Na het eten en de afwas ben ik alleen in de keuken. Mijn nieuwe plaatjes spelen. Vooral Mor Karbasi ontroert me, maar dat deed ze altijd al wel. Ik lees ook nog wat en het is elf uur als ik erg moe naar bed ga.

–

Donderdag 1 mei:
Wel geslapen, maar in fragmenten. Ik sta op tijd op. Om half tien loop ik de deur uit en neem ik een bus naar Arnhem. Daar stap ik over op een lijn naar Velp. Ik ben om elf uur al bij het kantoor van de nieuwe baas, terwijl ik een afspraak heb om half twaalf. Geen nood, er is een pc’tje en ik kan even mail controleren en dergelijke.
Dan: een goed gesprek. De nieuwe baas is iemand met wie ik kan praten. Zij ook met mij. Ik vertel hoe het momenteel gaat. Dat ik eindelijk erken dat ik ziek mag zijn en dat ik daardoor veel rust in mijn hoofd en de dag ervaar. Wat nog wel een zorg is, is de toekomst: de ontwikkelingen in de (re)organisatie. ‘Hoe gaan we dat doen?’ vraagt ze. Kijk. Ik ga volgende week naar een informatiebijeenkomst over de procedure rondom de nieuwe functie(s), zij organiseert een nieuw gesprek waar de personeelsadviseur ook bij is, ik kaart alles aan bij de behandelaar met de vraag: hoe ga ik in de sollicitatieprocedure het beste te werk, zeker nu ik in een re-integratieproces zit. Ikzelf kies wel voor openheid: ik wil graag meedoen en een kans maken, maar kan op dit moment niet functioneren op professioneel niveau en een sollicitatiegesprek voeren of assessment doen. Ik ga met een goed gevoel het gesprek uit. Dit komt wel goed.
Om half vier ben ik thuis. Het is mooi weer, dus dat wordt buiten zitten. De Vrouw gaat met een clubje mensen uit eten. Ik speel We live here en Quartet van Pat Metheny Group (over verslavend gesproken!) en kook voor De Zoon en mijzelf: spaghetti met forse pastasaus van gehakt, uien, gele paprika, pepers, prei, gezeefde tomaten en Italiaanse kruiden. Met Parmesan.

Na de handafwas kan ik in alle rust verder lezen en luisteren. Little Feat tijdens Pinkpop 1976, bijvoorbeeld. Het is na elven als ik naar bed ga.

–

Woensdag 30 april:
Vreemde nacht, weer. Ik ben om een uur wakker, om zes uur ook en iets voor acht uur gaat de telefoon. Ik kom van ver, maar begrijp dat het de reparateur van de vaatwasser is. De Vrouw neemt de telefoon van De Zoon over.
Half negen ben ik beneden. Het voelt allemaal wel oké. Ik begin met het eten, want De Vrouw werkt vandaag vreemde tijd: van half vijf tot negen. De bamisoep is om elf uur klaar; tweederde van de Strange Cargo-trilogie door William Orbit heb ik er dan ook al doorgedraaid.
Ik wandel even naar buiten en loop via het kanaal naar een supermarkt.

Het is mooi weer! In de tuin begin ik te lezen in Het hijgend hert van Gerard Reve. Tegen een uur of twee is de soep klaar. Zelf eet ik een paar boterhammen met kaas en sla.
Nog steeds mooi weer. Lezen in de tuin. Ook fiets ik even naar een andere supermarkt en koop een tomaten-, een paprika- en een komkommerplant.
In de tuin lees ik het boek uit. Dan begint het te druppelen. Even later regent het. De Vrouw gaat werken. Om zeven uur eten De Zoon en ik. Bamisoep. Verrassend, niet? Er is muziek van Kadaver en de resterende drie plaatjes uit de Genesis Archive 1969-75 box. Fijn. Ik begin te lezen in De gevarendriehoek, het tweede deel uit De tandeloze tijd. Verslavend, deze cyclus. Zeer verslavend. De beschrijving van de hoofdpersoons jeugd sleept me mee. En er zijn zo veel toevalligheden of overeenkomsten: ik heet ook Albert, mijn vader werkte ook bij Philips, de scouting, het ervaren (of juist niet) van de tijd, ga zo maar door.
Over tijd gesproken: het is inmiddels alweer elf uur geworden en ik ga naar bed.
Is dit allemaal nog interessant? Ik lees terug en vraag het me af. Er gebeurt weinig tot niets. Nu zijn er schrijvers die hun hele oeuvre hebben gevuld met niets, maar zo’n schrijver wil ik toch niet echt zijn. Ik heb niet eens het idee dat ik schrijf, momenteel.

–

Dinsdag 29 april:
Om zes uur wakker. Wel goed en diep geslapen. Kwart over zeven uit bed. Het gaat goed!
Ik fiets door de (stromende) regen naar het werk. Niet erg. Daar allerlei dingen doen die ik wil doen; lekker.

In de middag kan ik kalm aan doen. Een enkel boodschapje, een mailtje, een telefoontje (over een kapotte vaatwasmachine), een cd’tje. Of nee, twee. Drie.
Er is contact met Rikus; we gaan hem vrijdagmorgen ontmoeten in Amsterdam, als alles goed gaat.
Dan eten maken. De ovenschotel van bieten, witlof en peer, een andere pan van misome met blauwe kaas, ten derde gehaktballen en erbij een salade. Lekkâh.
Ook lekker is de avond. Ik kan veel lezen (Vallende ouders is uit) en ondertussen heb ik mooi de platen van Crimson ProjeKCt en The Crimson Jazz Trio, het album Wall Street Voodoo (Roine Stolt) en Stories Across Borders (Jansen Barbieri) gedraaid.

–

Maandag 28 april:
Tussen vier en zes lig ik wakker; geen idee waarvan en waarom. Ik slaap wel weer in en ontwaak iets voor half negen. De Vrouw gaat aan het werk en vertrekt.
Ik doe huishoudelijke klussen (planten water, toiletten schoonmaken, was vouwen, de eerste twee symfonieën van Gustav Mahler door de kamer draaien) en een paar noodzakelijke boodschapjes.
Verder is het lekker rustig. Ik werk de webstek wat bij terwijl Mozart en Bach hun werk doen.
Om drie uur komt mijn vader op bezoek. We kletsen samen bij en het is goed. Zo tegen half vijf gaat hij weer naar huis.
Ik maak het eten: stamppot van zoete aardappel en raapstelen met kerrie, daarnaast verse worst en een sla.
In de avond lees ik verder in Vallende ouders en hoor ik King Kong (Jean-Luc Ponty), Hydrophonia (Roine Stolt), de oude demo’s uit de Genesis-box en Changing Hands (Jansen Barbieri Takemura).
Een kalme, maar goede dag vandaag!

–

Zondag 27 april:
Het regent lichtjes als ik om een uur of negen beneden kom. Geen ramp. Ik neem eerst maar eens een kop koffie.
Als ik naar buiten ga, regent het niet meer lichtjes. Niet erg. Ik loop mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Als ik terugkom, drinken we koffie; daarna is het lunchtijd en dan is er rust in de keuken.
Ik begin in De tandeloze tijd, met De slag om Blauwbrug, de proloog. Het is zo uit. Even De voorzitter van Giphart ertussendoor. Ondertussen spelen de laatste Transatlantic en Ayreon en Moonflower van Santana en maak ik avondeten: een stoof van sucadelappen, wortel, paksoi en ras-el-hanout met daarnaast salade. Zo op.
In de avond lees ik Giphart uit en begin ik aan Vallende ouders, DTT1. Het is mooi, het is goed! Waarom heb ik dit nooit eerder gelezen? Het werk grijpt me en ik laat me fiks in het verhaal zuigen. PMG draait op de achtergrond, daarna Everything is healing nicely van Zappa en Gabriel’s filmmuziek Passion.
Een goede dag. Het is elf uur en ik ben weer erg moe.

–

Zaterdag 26 april – Koninginnesdag:
Paar keer wakker geweest vannacht, maar ook een paar keer goed diep geslapen. Om kwart over acht wil ik er echt uit.
Koningsdag, vandaag. Ga ik mee de drukte in? Ga ik dat redden? Ik weet het nog niet; ik zie wel.
Na koffie wandel ik naar de Turkse winkel en koop aardbeien en brood. We lunchen. Tegen twee uur gaan we hidihi ophalen en dan fietsen we naar het centrum van Apeldoorn.
Vrij snel zitten we op het terras bij het ACEC-gebouw. Net als vorig jaar is er een Duitse bierstube. Robert en Marja komen er ook bij. Op zich is het er niet heel druk en vind ik het goed te doen, maar na een tijdje begin ik alle geluid als lawaai te ervaren. Gesprekken kan ik niet meer volgen en ik merk dat ik het niet leuk meer vind en het niet lang meer red. Ik neem afscheid van een ieder, zoek mijn fiets op en ben om kwart over vijf thuis.

De kalmte in huis doet me goed. Ik doe nog wat was en lees. Het lukt me om iets te eten: de spaghetti van donderdag. De rest van de avond breng ik in alle rust door; ik lees verder aan de keukentafel, met de blazende wasdroger in mijn rug.
(‘Drank four cups of tea this morning and have peed the equivalent of seven cups. Isn’t the human body marvellous? I might try eating 1 pound coins next.’ – Rick Wakeman)
De was is gedaan, de PROG is uit, het is kwart over elf. Ik ga naar bed. Drieëntwintig weken. Hatseflats.

Ingrediënten:
1 flinke bos basilicum
2 teentjes knoflook, gesneden
2 eetlepels pijnboompitjes
olijfolie
pak ‘m beet 50 gram parmesan (ik zou 100 gram nemen, maar ik houd van parmesan)

1 Doe de blaadjes basilicum, de gesneden knoflook, de pijnboompitjes en de geraspte kaas in een kom of maatbeker.
2 Pureer het met staafmixer of in de blender.
3 Voeg kleine scheutjes olijfolie toe totdat de pesto de gewenste dikte heeft.
4 Schep in een goed afsluitbaar potje.
5 Giet er nog wat olijfolie over zodat alles onder staat.
6 Deze pesto is zo minstens een maand houdbaar.

Ingrediënten (voor drie personen):
1 aubergine
1 courgette
2 tomaten
6 eetlepels olijfolie
1 teen knoflook geperst
2 eetlepels verse basilicum, gehakt
halve eetlepel gedroogde oregano

Het vele werk:
1 Verwarm de oven voor op 200 graden. Bekleed een ovenschaal met bakpapier.
2 Meng de olijfolie, knoflook, basilicum en oregano in een kom.
3 Snijd van de aubergine zes dunne plakken en leg deze in de ovenschaal. Besprenkel met wat oliemengsel.
4 Snijd van de courgette zes (of twaalf) dunne plakken en leg deze erbovenop. Besprenkel met wat oliemengsel.
5 Snijd van de tomaat zes (of twaalf) dunne plakken en leg deze erbovenop. Besprenkel met wat oliemengsel.
6 Herhaal stap 3, 4 en 5.
7 Zet de schaal vijfentwintig minuten in de oven.

Joe Cocker
(20 May 1944 – 22 December 2014)

–

Jack Bruce
(14 mei 1943 – 25 oktober 2014)
Legendarische zanger/bassist, o.a. van de band Cream. Hij maakte een paar goede soloplaten (Songs For A Tailor!) en speelde een gastrolletje op het titelnummer van Frank Zappa’s album Apostrophe (‘).

–

Marnix Rueb
(11 april 1955 – 23 oktober 2014)
Marnix Rueb is de man achter Haagse Harry.

–

Glenn Cornick
(23 april 1947 – 28 augustus 2014)
Cornick was de eerste bassist bij Jethro Tull en speelde op de eerste drie platen van de band.

–

Don Pardo
(22 februari 1918 – 18 augustus 2014)
Pardo was aankondiger bij Saturday Night Live en vertolkte ‘sophisticated narration’op het album Zappa in New York.

–

Robin Williams
(21 juli 1951 – 11 augustus 2014)

–

Charlie Haden
(6 august 1937 – 11 july 2014)

–

Rik Mayall
(7 March 1958 – 9 June 2014)

–

H.R. Giger
(5 februari 1940 – 12 mei 2014)
Zwitserse kunstenaar, ontwerper van o.a. de platenhoes van Brain Salad Surgery door Emerson Lake & Palmer

–

Sue Townshend
2 april 1946 – 10 april 2014

–

Dieter Röder
9 december 1951 – 1 april 2014
(Zappateer #1)

–

Billy Mundi
25 september 1942 – 29 maart 2014
(Frank Zappa drummer 1967-1968)

–

Hugo Brandt Cortius
29 augustus 1935 – 28 februari 2014

–

Paco de Lucia
21 december 1947 – 26 februari 2014

–

Pete Seeger
3 mei 1919 – 27 januari 2014

–

Phil Everly
19 januari 1939 – 3 januari 2014

–

Herman Pieter de Boer
9 februari 1928 – 1 januari 2014

Vrijdag 25 april:
Ik ben tussen vier en vijf wakker, maar verder slaap ik redelijk goed. Half negen ben ik beneden. Het belooft een mooie en zonnige dag te worden, maar het is nog bewolkt en grijs.
Wat moet ik vandaag doen? Medicatie ophalen, wat boodschappen doen. Meer niet. Ik haal medicatie op en doe wat boodschappen. Meer niet.

In de middag zit ik in de tuin te lezen. Aan het eind van de middag ga ik eten maken. The Celtic Harp door The Chieftains zet ik op. De soep ook. Courgettesoep wordt het. Ik bak shoarma, knal een guacamole in elkander en maak sla. Alles lukt, alles smaakt, alles vult. Mooi.
Na het eten gebeurt er iets met me. Ik zit alleen in de keuken aan tafel en plots wil ik even niet lezen. Ook de muziek mag uit blijven. Het voelt niet goed en ik huil een paar tranen. Wat is dit? Ik heb vanavond (voor het eerst) een kwart tablet oxazepam genomen, in plaats van een halve. Lang duurt het gelukkig niet. Ik kan weer verder lezen en Cosmik Debris komt uit. Ik begin in de PROG, vandaag binnengekomen.
Iets na half elf ben ik toch zo moe, dat ik wil slapen. In bed huil ik nog heel even, maar het is ook gauw voorbij.

–

Donderdag 24 april:
Zes uur gaat de wekker. Als ik beneden kom, verstoor ik natuurlijk het ritueel van De Zoon. En hij het mijne. De radio staat aan, De Vrouw komt ook in de keuken en ik ervaar alles als verwarrend, onoverzichtelijk en lawaai.
We zitten om half acht op de fiets. Eerste behandelsessie om acht uur. Kijk, nu wordt het interessant. Ik krijg een methode aangereikt om spannende situaties te analyseren, die vast en zeker goed bruikbaar en helpend is. Aan de slag, de komende dagen. En doorgaan met afbouwen van medicatie; ik zit nu op drie maal daags een halve oxazepam.
Negen uur staan we weer buiten. De Vrouw gaat naar haar werk; vandaag is ze twaalfenhalf jaar in dienst en viert dat met een teamdag en een etentje. Ik rijd door naar mijn eigen werk.

Daar doe ik nog wat korte klussen, werk verder aan het actualiseren van het Digitaal Handboek en heb een kort overleg met de teamleider. Voorlopig blijf ik twee ochtenden van ieder drie uur werken; het is goed om het ‘lijntje’ met de werkvloer te houden, ik blijf op de hoogte van ontwikkelingen en de werkzaamheden zijn niet belastend.
Weer thuis wacht ik op de meneer van de vaatwasreparatie. Ondertussen probeer ik of ik nu wél iets online kan bestellen en ik kijk of het lukt met Travels van Pat Metheny. Tot mijn eigen stomme verbazing gaat het goed! Nu ligt dat album binnenkort hier in de brievenbus! Help!
Ik maak tosti’s en plots staat die meneer van de vaatwasreparatie voor mijn neus. Niet alleen het verwarmingselement, maar ook de hele motor blijkt kaduuk. Mede omdat we al twee weken wachten op hun actie (ze hadden ons verwisseld met een andere klant), gaat de heer kijken of hij iets voor ons kan regelen: óf een goedkoop herstel, óf een goedkope deal voor een nieuwe. Mooi. Ondertussen draai ik Górecki (door het Kronos Quartet) en Grieg en Sibelius en Léos Janacek.
In de tuin is het warm en aangenaam. Ik ga er zitten en lees. De middag kabbelt voorbij en ik vind het prima. Vrij op tijd begin ik aan het eten. De Vrouw eet niet mee, dus kunnen De Zoon en ik ons vergrijpen aan pasta. Dat doen we dan ook. En snel.
Vroeg in de avond stap ik op de fiets. De Vrouw viert haar etentje in het ACEC-gebouw en ik ga er wat foto’s maken. Ze hebben een leuke dag achter de rug, het eten blijkt heel goed te zijn en de twee jubilarissen hebben het goed naar de zin. Peter wandelt voorbij en komt even binnen om me te begroeten. Ik zie dat het met hem ook niet zo goed gaat; hij vertelt dat hij opnieuw een tijd thuis is, het werk lukt hem niet en hij heeft zorgen in zijn gezin. Hij vertelt ook dat hij mijn blog leest (lees: dit) en dat hij het waardeert. Het is goed dat we elkaar even zien; eigenlijk hebben we niet zo veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. We denken aan elkaar, dat is duidelijk. En we proeven van de tiramisu die Adnan heeft gemaakt; schandalig gewoon, daar eet je veel te veel van. Was ik meer dan twintig kilo kwijt? Dan heb ik die er nu weer aangegeten.
Iets na negen uur zijn we weer thuis. Even uitblazen en napraten. Dan is het half elf en ben ik toch echt heel moe.
Zomaar een foto van vandaag:

–

Woensdag 23 april:
Opnieuw een nacht met korte vlagen van diepe slaap. Ik ben wakker om een uur, ergens om vier uur en om zes uur, maar wordt plots moeilijk wakker om acht uur. Vreemd.
De Zoon is al naar zijn werk; De Vrouw ligt nog uit te rusten. Ik lees de krant en verdiep me aansluitend in het ‘huiswerk’ van de behandelaar. (Morgen vroeg de eerste sessie, weet je nog?) Veel nieuws lees ik niet; het bevestigt wat ik weet. Balans tussen draaglast en draagkracht, enzovoorts. Daarnaast moet ik klachten bij stress aangeven en ik vink een heleboel aan.
Als De Vrouw wakker is (ze is nog steeds moe; de situatie blijft belastend ook voor haar, daarnaast heeft ze morgen een spannende dag op het werk) drinken we verse koffie.
Ik fiets naar het centrum van Apeldoorn en koop bij die boekwinkel de cassette met de acht delen van De tandeloze tijd door A.F.Th. van der Heijden. Vijftig procent korting; zelfs Iwan, de eigenaar van de winkel, vindt het een mooi prijsje.

Als ik weer thuis ben, maak ik lunch: dezelfde groentetaartjes die ik Eerste Paasdag ook had geserveerd. Niet precies dezelfde (ze zouden bedorven zijn), maar met de resterende aubergine, courgette, tomaat en basilicum. Nog steeds lekker.
We stappen op de fiets en rijden naar het centrum. De Vrouw wil her en der wat kleding bekijken en uiteindelijk schaft ze een pot keramiek aan in een kringloopwinkel. Verder zeg ik niks.
In de tuin kan ik nog wat zitten lezen tot een uur of vier. Dan begint het te regenen. Geen probleem; ik begin wel met het eten. Wat zullen we vandaag ’s nuttigen? Er ligt nog een boel prei, dus we maken er bamisoep van; dat vindt iedereen hier in huis altijd wel een succes. Hoor ik onweer buiten? Of zit het in de muziek van Igor? Strawinsky’s L’Oiseau de feu en Sacre du printemps spelen door het huis, vandaar. Daarna draai ik American Garage en First Circle van Pat Metheny Group. Mooie platen, ook. Ik zou (meer van) de oude albums van Metheny op cd moeten kopen; laatstelijk liep ik mij te bedenken dat Travels zeker een plek in mijn album-top-tien-aller-tijden moet krijgen.
De bamisoep is vertrouwd goed en de kleine Turkse pepers zijn heet! Na het eten lees ik verder en beluister ik Cartography van Arve Henriksen, The Yellow Shark van Zappa en Sixteen Men of Tain door Allan Holdsworth.

–

Dinsdag 22 april:
Heb ik geslapen? Ja, maar ik ben wakker tussen half een en twee en tussen drie en vijf. Daarna nog een korte tijd onder zeil. Ik sta ‘moeilijk’ op om kwart over zeven. Eenmaal beneden gaat het goed en ik stap opgewekt op de fiets.
Weer een collega die een klus aanbiedt! Deze keer voor een andere directeur. En weer zeg ik ‘m af. Ik rond wat werkzaamheden af en ga verder met wat andere. In alle rust. Da’s mooi. Da’s fijn.
Om twaalf uur is het nog droog en redelijk weer. Ik fiets via een supermarkt naar huis; daar ruim ik wat op, maak ik wat schoon en lunch ik. In de tuin schijnt de zon! Ik lees er, terwijl vioolconcerten van Prokoffief en Stravinsky spelen.
Vanavond wil ik pesto maken, maar ik heb geen pijnboompitten. Die moet ik dus kopen. Daarvoor wandel ik langs het kanaal naar een winkelcentrum. Raad eens? Ik koop ze. Van wie heb ik trouwens ooit dit ding gekregen? Het hangt al meer dan een half jaar onder onze carport, maar ik weet nog altijd niet wie het ons heeft geschonken.

De Vrouw is even thuis; ze boekt online treinkaartjes voor juli. Ik lees nog wat verder in de tuin. Dan gaat De Vrouw weer werken en ik start met voorbereiden van het eten. Het wordt een stamp van knolselderij, raapstelen, gemengde bladsla en uitgebakken spekjes. Erbij komen runderworsten en pesto.
Telefoon! De Vrouw. Of ik een nummer wil doorgeven dat staat in de telefoon die aan de oplader ligt. Ik heb die telefoon nog nooit in mijn handen gehad. Na vier handelingen raak ik aardig in paniek. Uiteindelijk is het dankzij De Vrouw die aan de andere kant van de lijn heel rustig blijft instrueren, dat het toch lukt. Als ik ophang, kijk ik op de klok. Tijd voor mijn pilletjes.
De pesto is klaar. De rest van het avondeten ook snel en iets na zeven uur kunnen we aan tafel.

Alles smaakt. Ten toetje is er nog tiramisu-ijs en vers fruit (overgebleven van gisterenavond) voor de liefhebbers (De Zoon en De Vrouw). Ik luister naar New Chatauqua van Pat Metheny, Zappa’s 200 Motels en Last night the moon came dropping its clothes in the street door Jon Hassell. Inmiddels heb ik Het boek van Violet en Dood uitgelezen en ben ik begonnen aan Cosmik Debris van Greg Russo.
Het gaat goed. Ik heb een prima avond.

–

Maandag 21 april: Tweede Paasdag
Opnieuw goed geslapen! Om negen uur ben ik op. Eieren koken, koffie, planten water, noem maar op.
Ik ga een eindje wandelen, deze keer langs de plasticcontainer en door het Matenpark.

Als ik thuiskom, heeft De Vrouw de tweede paasbrunch bijna klaar. Ik voel me opgejaagd; let wel, ik word niet opgejaagd, maar ik voel me opgejaagd. Daarnaast ben ik gespannen en verward. Ik eet niet veel.
In de loop van de middag ga ik nog een keer naar buiten. Geld halen. Via Kayershof en Adelaarsplein naar kanaal.

Ik kom ‘rustig’ thuis. hidihi komt iets drinken. Ik bereid het avondeten vast voor: de ‘beroemde’ gorgonzola-eieren. hidihi blijft nog eten ook!

Het is gezellig; bij vlagen erg druk aan mijn hoofd. Af en toe moet ik me even terugtrekken, omdat ik het niet meer kan volgen. Ik schrik van plotse geluiden,  voel me gespannen en vind het moeilijk om erbij te blijven. Ook voel ik me opgejaagd en ervaar ik druk op mijn hoofd. Toch lukt het me.
Om een uur of negen is er weer rust. Ik kom op adem en kan wat verder lezen. Mooie zin: ‘Alleen zijn is meestal nog te dragen, het zich verlaten weten nooit.’ (Gerard Reve, Het boek van Violet en Dood.) Tegen een uur of elf ben ik erg moe.
Sinds donderdagmiddag is het al stil in huis; geen muziek.

–

Zondag 20 april: Eerste Paasdag
Ik kan zelfs redelijk slapen. Toch ben ik om half zeven al wakker. Om half negen moet ik echt uit bed.
Na wat koffie maak ik het gebruikelijke zondagrondje langs Matenpoort en het kanaal. Het is mooi weer! Lekker.

Weer thuis maak ik verse koffie en eten De Vrouw en ik ons ongans aan gevulde paaseitjes. In de tuin word het ook aangenaam.
Vandaag wordt een kalme dag. De hele situatie rondom mijn ontwenningsverschijnselen hakt er nogal in. Niet alleen bij mij, maar bij ons hele gezin. Vandaag en morgen moet er dus niets en willen we rust. Op ons dooie gemak maken we een paasbrunch.

In de middag stap ik op de fiets. Ik rijd naar mijn oude woonwijk Orden, rijd daar rond en doorkruis het Orderbos. Een hele fotoserie schiet ik, voor als mensen ooit een literaire wandeling willen maken. (Niet lachen. Doe ik ook niet.)
Om vijf uur ben ik thuis en ga ik nog wat in de tuin zitten. Dan begin ik met het avondeten: groentetaartjes en lamsfilet. Toe maar.

Na de (hand)afwas kan ik een stuk van het journaal meekijken en vervolgens in de keuken (en in stilte) verder lezen. Phileine zegt sorry is uit en ik ga om half elf naar bed. Ik ben heel moe, maar ik heb een goede dag!
De godganse dag in mijn hoofd: Strictly Genteel, Sealed Tuna Sandwich en andere thema’s uit 200 Motels (Zappa).

–

Zaterdag 19 april:
Tweeëntwintig weken.
Je gelooft het niet, maar ik heb vannacht wat geslapen. Ik was wakker om een uur drie, rond vijven en om zeven uur. Om half negen ben ik beneden.
De gebruikelijke zaterdagmorgenklussen beginnen: de was, de kranten, enzovoorts. Ik wil de draadloze hoofdtelefoon verplaatsen naar het bureau waar de pc staat; binnenkort wil ik eens kijken of ik een (deel van een) dvd kan zien en dan moet ik me even kunnen concentreren en dat gaat het beste als ik me afsluit van de omgeving en dus een hoofdtelefoon op heb. Er moeten wat stekkers op een andere manier georganiseerd in het stekkerblok en daarvoor kruip ik onder het bureau. Ik peuter wat los en stop er weer wat terug en dan ben ik er eentje kwijt? Waar is die ene stekker gebleven? Die moet hier toch hangen? Ik raak helemaal in paniek. Normaal gesproken zou ik rustig alles even nalopen, maar nu lukt dat niet. Gelukkig vind ik ‘m na nog geen dertig tellen die uren duren.
Na een kop koffie ga ik naar buiten. Ik loop langs het kanaal naar de Turkse winkel en haal brood, pruimen en avocado. Als ik weer terug ben, maak ik koffie met de maler en de cafétière. Met De Vrouw in gesprek ontstaan plots allerlei plannen voor vandaag: naar de markt, naar Record Store Day in een platenwinkel en in Gigant, naar de boekenwinkel, misschien wil De Zoon ook wel mee. Ik merk dat het me te veel is of wordt.
Dan gaan we de lunch voorbereiden. Alles staat al klaar; alleen een paar kazen moeten nog uit de verpakking. Ik krijg het niet voor elkaar en leg het van me af. De Vrouw wil me helpen en het van me overnemen; daar word ik boos van; daar wordt zij ook weer boos van; daar krijg ik een huilbui van en ik moet even alleen zijn. Eten kan ik niet meer.
Na een half uurtje, als ik weer alleen aan de keukentafel zit, wil ik verder tot rust komen. Ik hoop zo dat het niet verder fout gaat. Het gaat niet fout. Het gaat écht niet fout. Fout. Het gaat toch fout. Ik krijg een angstaanval. Na een tijdje lijkt die wat voorbij en moet ik naar buiten, lopen.
Als ik weer terugkom, blijkt dat ik mijn sleutels niet bij me heb. De Vrouw laat me binnen. Het is half vijf; ik ben tweeënhalf uur weggeweest. Waar of ik helemaal ben geweest. Ik weet het niet. Het duurt nog zeker anderhalf uur voor het echt beter gaat. De Vrouw is inmiddels begonnen met het diner en ik help met het braden van het vlees.
Aan tafel kan ik wat eten, niet veel. Plots komt er het een en ander van vanmiddag terug. Ik ben langs Kanaal Zuid gelopen en heb allerlei spullen, waaronder mijn telefoon en de bankpas, diep in de binnenzakken van mijn jas weggestopt, uit angst dat ik alles het kanaal in zou gooien. Ook kan ik De Zoon vertellen wat er nu aan de hand is: ik ben medicatie aan het stoppen waaraan ik verslaafd ben; wat je ziet zijn ontwenningsverschijnselen.

Na het eten moet ik nog lang rustig zitten. De Vrouw en De Zoon gaan een film kijken. Ik heb veel last van het geluid, maar kan uiteindelijk toch wat lezen. De biografie van Zappa door Barry Miles is uit en ik begin in Phileine zegt sorry door Ronald Giphart.
Om half elf ben ik doodmoe en ga ik naar bed.

Vrijdag 18 april:
Ik was om elf uur naar bed gegaan en ben om half een alweer wakker. Veel slaap ik niet meer, bij vlagen vluchtig en kort. Om half negen sta ik op. Ik voel me nog altijd leeg en er is wat druk in en op mijn hoofd. Verder ben ik moe en gespannen.
Wat huishoudelijke klusjes, ik maak verse koffie en ik doe de laatste (paasweekend)boodschappen in een supermarkt. Het is er in mijn beleving heel druk en ik weet niet hoe snel ik weer weg moet zijn.
We lunchen samen en dan stap ik op de fiets. Om drie uur ben ik bij Erna; voor haar heb ik vier jaar lang (tot mei 2013) de persoonlijk assistent, mede ondersteunend op inhoud, mogen zijn. Sinds mei 2013 heeft ze een andere baan bij een andere organisatie. Ze vertelt dat ze is geschrokken van mijn verhaal en situatie. Het is fijn en goed om haar even te zien. We kletsen bij. Ze kan natuurlijk niet echt iets voor me doen (dat had ik ook niet verwacht), maar haar woorden steken me een hart onder de riem. Ik houd haar op de hoogte.
Rond vijf uur ben ik weer thuis. Ik ben moe en warrig, schrik van alle plotse geluiden en dat zijn er nogal wat. De Vrouw heeft een mooie salade niçoise gemaakt.

Na het eten kan ik niet veel meer. Ik zit in de keuken en kan wat verder lezen; muziek lukt dan weer niet.

–

Donderdag 17 april:
Zowaar, ik sta monter en vrolijk op. Is er iets van mij afgevallen of zo? Ja, twintig kilo, maar verder? Niet dat ik weet.
Het is zonnig maar koud op de fiets. Op de markt achter de Anklaar haal ik mandarijnen en biologische kaas. Dan het laatste eindje naar het werk. Ga ik koffie drinken bij collega’s? Nee, ik ga niet koffie drinken bij collega’s. Vandaag geen zin. Toch voel ik me opgeruimd en helder. In het kantoor zet ik Satie aan en ga ik aan de slag met verschillende dingen. Plots staat er een mevrouw voor mijn neus met een boeket bloemen. Voor mij, zo blijkt. O. Als ik het kaartje erbij lees, ontdek ik dat het vandaag secretaressedag is. O. Verder lekker gewerkt. Een klus die er al ligt vanaf dat ik ziek ben, heb ik grotendeels gedaan. Het voelt goed.
Thuis neem ik nog een kopje koffie en draai ik Gone To Earth van David Sylvian. Sommige dingen zijn nu eenmaal noodzakelijk in dit leven. Het is zonnig buiten. Zal ik ’s kijken of ik in de tuin kan zitten? Weet je wat? Ik doe het. Ik kijk niet alleen, ik ga er nog zitten ook en houd het er zelfs een uurtje uit. Eet er een boterhammetje, lees wat, kijk voor mij uit. Dan weer naar binnen, want de wind is kil geworden. De Vrouw is er. Het boeket blijkt afkomstig van Herma, mijn huidige manager. Daarnaast zit er bij de post een pakket van mijn bestuurder: om me te ontspannen in deze ontregelende tijden schenkt hij de film Yo, También. Ik heb een burnout en ben niet mongloïde, mocht u dat denken. Ik denk dat de bestuurder dat ook niet denkt, of zelfs niet eens weet (dat ik een burnout heb). Ik stuur beiden (manager en bestuurder) een bedankmail (iemand moet het toch doen). Tim heeft een mooie mail gestuurd en ik beantwoord die graag; ook werk ik de blog bij.
De Vrouw gaat weer werken. Ik wil online Zappa’s Roxy by proxy bestellen, maar het lukt me niet met betalen. Deze tegenslag maakt me boos en verdrietig; ik voel me weer onmachtig en nutteloos. Dan ga ik maar eten koken: stamppot van pastinaak en pompoen met wortel erdoorheen. Erbij kebabballen in rodewijnjus en sla. Uit de stereo klinken de stemmen van Mayra Andrade, Fatoumara Diawara en Mor Karbasi.

De dis pakt mooi uit. Echter, mijn stemming wordt minder goed en ik eet niet veel. Ik ben moe, schrikachtig en stil. Voel druk op mijn hoofd en leegte. Het lijkt wel of ik de plotselinge ‘drukte’ niet aan kan; ‘het hele gezin’ is om mij heen en ‘jaagt me op’. Onzin natuurlijk, maar mijn malle hoofd beleeft het zo.
Na het eten lukt het me na enige tijd om wat verder te lezen. Wat niet lukt, is muziek.

–

Woensdag 16 april – dagje Deventer:
Vandaag vijf maanden.
Nee, fijn geslapen heb ik niet. Maar we zijn op tijd op. De Vrouw moet vandaag voor controle naar Deventer en daar maken we een dagje van. Iets na negen uur hebben we de trein en ruim voor tien uur zijn we op de afspraak bij het RISO. Om half twaalf wandelen we door het centrum van Deventer. We struinen wat winkeltjes af en in een van die winkeltjes vind ik een dubbel-dvd met documentaire en liveopnames van Asia voor de schandalig hoge prijs van twee euro. We lunchen in De Waagschaal op de Brink.

Dan wandelen we weer richting het station. We komen langs Plato. Even naar binnen. Niets gekocht. De afdeling is niet groot, maar er ligt heel veel waar ik erg hebberig van word. We hebben de trein van twee uur terug naar Apeldoorn. Lekker op tijd.
Vanaf het station fiets ik langs een supermarkt voor de bijna laatste paasboodschappen. Om drie uur zit ik in het zonnetje in de tuin. Ik lees Bezorgde ouders uit; bij vlagen vind ik het zeer grappig – vooral als de dubieuze standpunten en het drankgebruik van de hoofdpersoon aan de orde zijn – , bij andere vlagen word ik onwel van de onophoudelijke beschrijvingen van liefdessperen, contouren in strakke broeken en ronde jongensbillen.
De Vrouw gaat werken; ik ga eten maken. Het is weer eens tijd voor bamisoep. Hoop prei weer in het groentepakket, vandaar. Beetje Mozart en Sibelius en Steinway to heaven erbij kan nooit kwaad. Om iets na zeven uur kunnen we aan tafel en iets voor acht uur is alles op en opgeruimd. Ik ga lezen in Zappa door Barry Miles, al luisterend naar Zappa’s Civilization Phaze III. Ik houd van zijn synclavierwerk en zijn composities.

–

Dinsdag 15 april:
De wekker haalt me uit mijn slaap. Ik kom van ver, maar ik sta toch ‘goed’ op.
Op de fiets is het koud en ik heb wind tegen. Ik heb dan ook mijn handschoenen aan, maar de zon schijnt.
Op het werk open ik mail. Verhip, ik krijg van een grote directeur de vraag of ik per onmiddellijk allerlei inhoudelijke projecten kom ondersteunen. Leuk, mooi, fijn, maar ik moet het niet doen. Ik heb nog onvoldoende energie en overzicht om op mijn oude niveau te functioneren, laat staan dat ik nieuwe taken kan oppakken en me verder ontwikkel (hoe graag ik dat ook zou willen).
Daarnaast blijkt er onder collega’s allerlei commotie te zijn ontstaan over de aanvraag aan de OR door de Bestuurder. Ik heb die documenten nog niet goed doorgenomen, maar ik zie nu wel de verzamelde reacties van collega’s en lees voornamelijk angst en boosheid. Goh. Ik ben ook bang, heel bang, maar die komt alleen voort uit het feit dat ik me in de procedure die in mei en juni zou moeten plaatsvinden niet kan waarmaken.
Ik ga verder met opruimen en archiveren. Ondertussen klinken de pianowerken van Satie. Donderdag weer verder, dan heb ik nog een klein stapeltje archiefwerk en begin ik met het oppakken van een oude taak: actueel houden van een Digitaal Handboek (ligt sinds 16 november stil, omdat er kennelijk maar één iemand in de hele organisatie is die dit kan; goh).
Half een ben ik weer thuis. Nog wat koffie en een paar boterhammen. Dan fiets ik naar de huisarts.
Ik doe verslag van de intake bij de behandelaar en kaart mijn zorgen rondom de medicatie aan. Ze legt uit dat oxazepam als een pleister is: het werkt kort maar krachtig, en als de nood aan de man is moet je meerdere pleisters gebruiken. Een alternatief is om naar antidepressiva over te stappen, maar die werken alleen op langere termijn; geen optie, dus. De angstaanvallen van de afgelopen dagen zijn mogelijk veroorzaakt door spanning rondom de intake, maar vooral ook rondom de onzekerheid van mijn baan. Ik ga de komende tijd weer afbouwen en slik daarna alleen als het echt nodig is en kortstondig.
Dan doe ik wat (paas)boodschappen bij drie winkels. De fietstassen zijn vol. Hele klus, kost me veel energie. Weer thuis blijkt er post te zijn. De bestelling is binnen:

Ik begin aan het avondeten: een Marokkaanse stoof van rundvlees met pompoen, gember, tomaten en doperwten, gekruid met ras-el-hanout. Erbij komt couscous en de fruitsalade.
Ik neem een halve oxazepam. Om kwart over zeven zitten we aan tafel en de dis is bijzonder goed gelukt.

Later op de avond, na de handafwas, kan ik iets verder lezen, met op de achtergrond Boulez conducts Zappa: The perfect stranger en Feeding the monkies at ma maison.

–

Maandag 14 april:
Ik heb geen goede nacht gehad. Van twee tot zes heb ik veel wakker gelegen. Om acht uur ga ik uit bed. Het is stil in huis; De Vrouw is al naar haar werk. Wat moet ik?
Ik ga achter de computer zitten en werk het document dat ik vanmiddag naar de behandelaar meeneem bij.
Dan – rond elf uur – neem ik een kop koffie. M’n eerste vandaag. Om half twaalf is De Vrouw weer thuis. We eten iets en stappen op de fiets. Bij vlagen is het zonnig, bij andere vlagen regent het stort. Op de markt haal ik kaas en dan rijden we door naar de behandelaar.
Mr. T. is een vriendelijke jongeman die van alles uitlegt (dat we gezien de zorgverzekeringswet maar vier uur hebben) en vraagt. Ik geef een samenvatting van wat er is gebeurd en wat er momenteel speelt. We gaan de komende tijd aan de slag. Ik ben blij dat De Vrouw erbij is; zij vult goed aan. Vrij urgent probleem is de medicatie: het ziet ernaar uit dat mijn lijf is gewend aan oxazepam en ik meer ervan nodig heb om hetzelfde effect te verkrijgen. Morgen overleggen met de huisarts. Ik merk na een uur dat ik inzak; ik kan het minder goed volgen en mijn energie is op. Volgens mij heb ik mijn verhaal goed kunnen vertellen, al twijfel ik of helder is overgekomen dat ik op het werk te maken heb met ‘onderstress’ en niet met te veel werk, en of de urgentie van mijn situatie (gezien de procedures op het werk aangaande mijn functie) duidelijk genoeg is. Nou ja, vrijdagmorgen 24 april volgende afspraak: ik heb ‘huiswerk’.
We fietsen terug via de supermarkt en de Turkse winkel. Thuis val ik echt stil; ik ben erg moe.
Ik maak wel het eten. Ik warm de overgebleven stoemp van gisterenavond op (gegratineerd), aangevuld met rookworst en een fruitsalade van aardbei, mango, komkommer, rucola (uit de tuin) en walnoot. Wel een succes, eigenlijk.

Na het eten en de afwas neem ik gas terug. Ik lees wat. Op pagina 53 staat een leuk fragment. ‘De tafel waar je aan vreet, daar moet je ook aan kunnen schrijven. Het was een extreem standpunt, en was het wel oprecht? Nee, zeer onoprecht, moest hij zichzelve toegeven, maar wel waar, geloof ik. Laten we eerst maar eens iets gaan eten.’ (Bezorgde ouders, Gerard Reve)
Ik kijk een stukje van het journaal mee (zij het dat het geluid zo zacht staat dat ik het niet hoor, maar dat is niet erg) en daarna lees ik verder, ook in het grote MPFC boek. Muziek blijft uit; nu al vier dagen.
De Vrouw vertelt dat er net in een consumentenprogramma aan de orde is geweest dat veel patiënten die oxazepam slikken na enige tijd allerlei klachten krijgen: onrust, hoofdpijn, angstaanvallen; het is een teken dat de werkzame stof geen effect meer heeft en een hogere dosering nodig is om hetzelfde effect te verkrijgen. Goh.
Om half elf is alle energie toch echt op en ga ik naar bed.
De hele dag in mijn hoofd: mijn eigen ooit zevenentwintig jaar geleden geschreven liedje Welp. (Tekst is hieronder uit schaamte niet afgedrukt.)

–

Zondag 13 april:
Het is negen uur als ik beneden ben. Ik heb tot acht uur geslapen en diep ook. Koffie maken, wat opruimen en iets lezen. Ik begin in het eerste hoofdstukje van Bezorgde ouders door Gerard Reve. Buiten schijnt de zon.
Mijn gebruikelijke zondagmorgenloopje gaat langs de plastic-container, Matenpoort en het kanaal.

Rond half twaalf ben ik weer thuis. Samen met De Vrouw drink ik koffie. Plots krijg ik een angstaanval. E is er snel bij en ik ben ook redelijk gauw weer rustig. Ik zeg: ‘Zo gaat het niet langer, hè?’ De Vrouw knikt en zegt dat zij het inmiddels ook doodmoe is. We nemen nog een koffie en ik maak ‘m met de maler en cafétière (da’s lang geleden). Dan ga ik lunch voorbereiden en alles lijkt oké.
Vlak voor de lunch maakt De Zoon een opmerking die me helemaal van slag brengt. Ik loop huilend naar buiten. De Vrouw loodst me weer naar binnen en zet me op een stoel in de woonkamer. Daar krijg ik opnieuw een grote angstaanval. Na een uurtje ben ik weer wat rustiger. Inmiddels heb ik niet gegeten. Ik moet naar buiten en loop een rondje door het Matenpark.

Thuis maak ik avondeten. Ik stoof geraspte rode kool in wat azijn en water, daarna bak ik shoarma en vervolgens kook ik een knolselderij. Plots krijg ik een nieuwe angstaanval. Ik voel de beklemming aankomen en moet gaan zitten. De Vrouw hoort me en komt naar de keuken. Eerst zegt ze dat het allemaal wel goedkomt, maar ik geloof haar niet. Ik ben bang dat ik mijzelf en een ander iets aandoe. Toch weet ze me te troosten en na een half uurtje gaat het. Wel ben ik voor de verdere dag helemaal kapot en uitgeput. De Vrouw denkt dat ik bang ben voor morgen, voor de behandeling. Volgens mij is dat niet zo, maar ik kan niet uitleggen waar ik dan wél zo bang voor ben. Ook kan ik niet zeggen hoe blij ik ben dat ze bij me is.
Ik pureer de knolselderij, meng de shoarma en kool erdoorheen en warm alles nog even goed door. Ernaast komen witlofblaadjes met blokjes rode paprika en blauwe kaas. Zelf kan ik niets eten.
Na de afwas ga ik aan de keukentafel zitten. Om acht uur begint het journaal en ik kijk even mee in de woonkamer. Daarna word ik gek van de reclame en ga ik terug naar de keuken. Ik lees een stukje in Bezorgde ouders, maar merk dat ik niets opneem. Sinds donderdagavond is het stil in huis.
Om tien uur kan ik niet meer en ga ik naar bed.

–

Zaterdag 12 april:
Ik ben rond half acht wakker nadat ik zeer diep heb geslapen. Ik kom van ver. Om acht uur ga ik er echt uit. Ik douche, doe beneden de noodzakelijke zaterdagochtendklussen, maar verder niet. Geen koffie, geen krant lezen, geen muziek, geen alles. Op een briefje heb ik gisterenavond geschreven: ‘ik ben het niet, je kijkt naar iemand anders, ver van binnenuit zijn pretparkpak, ik wil niet meer, alles is zinloos, zo leeg, ik wil niets, ik doe niets, ik beteken niets, jij bent alles, het enige dat ik wil is slapen, het enige dat ik doe is opstaan en denken: nog maar vijftien uur en dan mag ik slapen, het mag voorbij zijn en áls het voorbij is, als het afscheid daar is, dan wil ik stilte, geen beelden, geen woorden, geen muziek, alleen stilte’.
Half tien ga ik lopen. Huilend. Als mijn leven vandaag of morgen voorbij is, is dat niet erg. Ik wil en hoef niet meer; ik beleef geen vreugde; er is geen zin of betekenis. De wandeling gaat langs het kanaal en op de terugweg haal ik brood en wat kleine laatste boodschapjes.
Weer thuis hang ik de was op, zet een volgende aan en ga aan de keukentafel zitten. Ik ben alweer helemaal op en leeg. De Vrouw komt beneden en zowaar, we drinken samen koffie. Ik lees zelfs een krant en we gaan lunchen. Ik eet voorzichtig een boterham. Het is spannend; ik kan slecht tegen de wat bitse manier van reageren van De Zoon.
Als alles opgeruimd en afgewassen is (waar blijft het bericht van die monteur?), ga ik – het moet niet gekker worden – het gras in de achtertuin maaien. Daarna toch weer buiten wandelen. Deze keer via het Kanaalpark.

Thuis lees ik de andere krant en begin ik aan het avondmaal. Het worden tonijnsteaks met gewokte groenten; de zoon eet de pasta van eergisteren op.

Na het eten voel ik me veel rustiger, veel rustiger dan vanmorgen. Muziek aan lukt me niet, maar ik kan wel een stukje van het journaal zien (via webtv op mijn mobiel – het moet toch niet gekker worden). Daarna lees ik verder in Het feest der liefde.
Op de eerste bladzijde van het boek staat overigens in mijn handschrift: ‘maart 1995, uitgeleend aan Hans, gemold door Hans en een nieuw exemplaar ontvangen van Hans op 22IX96’.
Het boek lees ik uit en dan is het elf uur. Eenentwintig weken.