Bas Langereis leest u voor!

Auw, mijn klauw! (3)

‘Goedemiddag, met Bas Langereis.’
‘Dag Bas, met S[XXX] R[XXX], de huisarts. Ik zou jou even bellen.’
‘Dat klopt. Fijn dat het lukt.’
‘Ik heb hier de uitslag van het bloedonderzoek.’
‘Mooi. Ik ben benieuwd.’
‘Er zijn geen ontstekingen. Geen sprake van Lyme. Geen gebrek aan vitaminen. Cholestorol is goed. Je bent kerngezond.’
‘Nou, dat is fijn om te weten. Dat wist ik ook al wel, met mijn leefstijl.’
‘Wat doe jij? Hoe zorg je voor jezelf?’
‘Zo zuiver mogelijk eten, geen samengesteld voedsel. Zo ongeveer 98% van wat ik in mijn lijf stop is biologisch. Nauwelijks vlees, geen alcohol. Veel bewegen. Geen auto, maar op de fiets en te voet. En om de dag een dik half uur hardlopen.’
‘Je bent goed bezig.’
‘Nog meer uit het bloedonderzoek?’
‘Er zijn geen reuma-indicatoren.’
‘O?’
‘Nee. Reuma zit toch ook niet in de familie, vertelde je?’
‘Klopt.’
‘En dan heb je nog röntgenfoto’s van je handen laten maken.’
‘Is daar de uitslag ook al van binnen?’
‘Ja, die heb ik hier. Op de foto’s is niets bijzonders te zien.’
‘Oké. Of eigenlijk: niet oké.’
‘Dus we zijn nog niet veel verder.’
‘Het sluit wel het een en ander uit.’
‘Ja, maar ik kan nog geen diagnose stellen.’
‘Heb je wel een vermoeden wat het zou kunnen zijn?’
‘Overbelasting zou het geval kunnen zijn.’
‘Ai. Zou het? Wel vreemd dat dan alleen de gewrichten van mijn linkerringvinger, mijn rechtermiddelvinger en rechterpink zo gezwollen en verhard zijn.’
‘Ik weet het ook niet zeker. Het is een vermoeden.’
‘Dat begrijp ik. Wat stel je voor?’
‘Je handen rust gunnen. In ieder geval een tijdje minder belasten.’
‘O.’
‘Gaat je dat lukken?’
‘Nou, het zal lastig zijn. Ik heb je verteld dat ik een toetsenbordbaan heb. Het grootste gedeelte van mijn werktijd ben ik bezig met schrijven. Iets anders kan ik niet. Maar ik vind wel een manier om mijn handen minder te belasten.’
‘Doe dat. Na een week of twee zou de zwelling minder moeten zijn.’
‘Oké. Mijn ervaring is ook dat ik tijdens het werken niet zo veel last heb. Het is vaak erna dat mijn vingers en gewrichten heel pijnlijk zijn.’
‘Probeer het.’
‘En na twee weken? Wat dan?’
‘Laat mij dan weten hoe het gaat. Mocht het nou toch niet minder zijn, dan laat ik toch een reumatoloog meekijken.’
‘Akkoord. Maak ik over twee weken een nieuwe afspraak?’
‘Doe maar.’
‘Fijn. Zien we elkaar dan.’
‘Sterkte ermee.’
‘Dank je voor de moeite. Tot over twee weken.’
‘Dahaag.’

Ik hing op, typte deze korte dialoog en sloot de pc af. Au, mijn klauw!
Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, maart 2019

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

bazbo 0552: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – Absolutely Free
De volgende uit de Ankcollectie. The Mothers zijn niet langer een rockkwintet, maar bestaan uit een man of zeven, acht: Zappa, Roy Estrada (bas), Jimmy Carl Black (drums), Ray Collins (zang), Billy Mundi (ook drums), Don Preston (toetsen), Bunk Gardner (saxen en klarinetten en fluiten) en Motorhead Sherwood (tamboerijn en saxofoon). Waanzinnige stukken hier, vol laagjes en orkestraties. Zappa heeft veel ervaring met opnametechnieken opgedaan voordat hij de Mothers startte: in Studio Z nam hij met allerlei artiesten wagonladingen nummers op en bracht hij tientallen singles uit. Veel van die stukken had hij zelf geschreven, gearrangeerd en geproduceerd. Plaatkant een bevat een suite van drie stukken: Plastic People, Call Any Vegetable en Duke Of Prunes. Op de tweede plaatkant een suite van een paar kortere liedjes en de fenomenale mini-opera Brown Shoes Don’t Make It. De plaatkant opent en eindigt met America Drinks en America Drinks And Goes Home, nogal vrije jazzachtige loungeimprovzooi, ware het niet dat er een magistrale melodie aan ten grondslag ligt. Op deze plaat is Zappa op zijn best en dat al zo vroeg in zijn Motherscarrière. Ank heeft F24.90 voor dit album betaald en dat doet me wederom vermoeden dat ze deze elpee niet in 1967 heeft gekocht. Even zoeken op Discogs: ha, inderdaad! Het is een Italiaanse nepperd, nagemaakt van een Britse versie op het Vervelabel.

–

bazbo 0551: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – Freak Out!
Dan zijn we nu beland bij een zeer uitgebreide en interessante sectie. Het moet ergens tussen 2010 en 2013 zijn geweest. In de kroeg kwam een mevrouw op mij af. Ik had de mevrouw wel vaker gezien en zij mij. We hadden wel eens een vriendelijke begroeting uitgewisseld, maar nooit uitgebreid met elkaar gesproken. ‘Jij bent toch een liefhebber van Zappa?’ vroeg ze nu. Ik knikte met grote ogen. Welnu, ze had een rijtje Zappaelpees en die stonden ergens in een doos in een schuur en of ik die wilde hebben? Dat wilde ik wel. Ik heb natuurlijk het complete oeuvre op cd in de kast staan en heb een paar vinyls, maar wie weet zit er in haar rijtje wat bijzonder spul: altijd leuk. Een klein tijdje later kwam ze ze bij me thuis brengen. Ik was haar zeer dankbaar en de volgende keren dat ik haar in het café zag, gaf ik haar volop te drinken. Het rijtje elpees zette ik in de platenkast. Ze zijn er sindsdien één keer uitgekomen: toen ik verhuisde naar mijn huidige woning. Dit is dus de eerste keer dat ik ze draai! Ik had al wel een paar platen op vinyl, maar lang niet alles compleet. Sommige platen heb ik dubbel, sommige drie of vier keer, we zullen nog zien. Freak Out! was de allereerste ‘officiële’ plaat van Zappa, uit 1966. Het was ook de allereerste dubbelelpee, geloof ik. De plaat staat vol parodieën op de toenmalige popcultuur en maatschappij, in combinatie met allerlei musique concrète en avant-gardegedoe. Er is veel maatschappijkritisch spul (Trouble Everyday over de Watts-riots, bijvoorbeeld) en het hoogtepunt is de vierde plaatkant, die spontaan is ontstaan toen Zappa een club halfdronken freaks van de straat plukte en loos liet gaan op een batterij aan voor honderdtallen dollars gehuurde orkestpercussie. Er valt bij iedere Zappaplaat verschrikkelijk veel te vertellen, dus dat laat ik verder na. Wat ik hier nu in mijn poten heb, blijkt goddomme een van de allereerste Amerikaanse persingen op het Verve-label te zijn. Er zit echter nog een prijsstickertje op de hoes en die zegt F34.90. Dat lijkt me wat veel geld voor 1966, dus ik vermoed dat Ank hem wat later heeft aangeschaft. Deze plaat is en blijft een klassieker.

–

bazbo 0550: Dweezil Zappa – My Guitar Wants To Kill Your Mama
19 december 2002. Er is een bestelling voor mij binnen bij Plato Apeldoorn. Deze plaat dus. Op de achterzijde van het plasticfolie zat en zit een sticker met mijn bestellingsgegevens én de prijs: €3,99. De rechterbovenhoek van de hoes is rigoureus afgeknipt. Deze komt vast uit de rams. Met dank aan Niek, de vaste medewerker van Plato destijds. Hij wist dat ik een Zappafiel was en hield me op de hoogte van wat er zoal te verkrijgen was. Het exemplaar dat ik heb is een eerste Amerikaanse versie. Dit is de eerste soloplaat van Dweezil, de zoon van. De plaat is uit 1987, toen Dweezil zeventien/achttien jaar oud was, en hij staat vol luchtige hardrocknummers, in de stijl van Van Halen en dergelijken. Niet wereldschokkend, niet erg. Interessant is het titelnummer, een cover van een lied van zijn vader uit 1969. Het lied was de single destijds en er is een heuse videoclip van. Toen ik op 19 december thuis kwam, heb ik de elpee een keer gedraaid. Verder niet meer. Leuk om weer te horen dus!

–

bazbo 0549: Yes – Love Will Find A Way (12″ single)
Tweede single van Big Generator uit 1987. Ik heb de Britse versie en ik kocht ‘m op 9 oktober van dat jaar. Geen idee waarom, want de extended mix van kant A is totaal overbodig, de ‘rise and fall mix’ op kant B is ronduit belachelijk en het studionummer Holy Lamb – Song For Harmonic Convergence staat ook al op Big Generator. Hierna kocht ik mijn Yesplaten alleen nog maar op cd, dus hiermede is deze Yessectie afgelopen.

–

bazbo 0548: Yes – Rhythm Of Love (12″ single)
Twee compleet overbodige remixen op de eerste kant van deze maxisingle uit 1987. Toch kocht ik ‘m, een Europese versie, op 2 februari 1988, omdat er op de tweede kant, naast nóg een belachelijke remix van het titelnummer, een live versie staat van City Of Love. U is liefhebber of niet, hè.

–

bazbo 0547: Yes – Big Generator
Vanaf 1986 bezocht ik wekelijks de plaatselijke Plato om te vragen of de nieuwe Yes al uit was. Halverwege 1987 vroeg ik er niet meer naar; die plaat leek er nooit meer te komen. Tot 1 oktober van dat jaar. In de bakken ‘nieuw binnen’ stond-ie. Hebbes! Anderson-Kaye-Rabin-Squire-White hadden er lang over gedaan. De plaat ligt in het verlengde van voorganger 90125, maar klinkt nog wat moderner. Rabin heeft duidelijk een nóg dikkere vinger in de pap. Mijn favoriete stukken zijn Shoot High Aim Low, Final Eyes en I’m Running. Hitjes zijn er ook. Alles bij elkaar klinkt het allemaal erg gelikt en gepolijst en laten we wel wezen: hij valt tegen. Ondertussen drukte Rabin een zo grote stempel op de muziek en het geluid, dat Anderson het welletjes vond. Hij stapte uit de band en begon een nieuwe, met Bruford, Howe en Wakeman. De Yessoap was nog lang niet afgelopen. Mijn versie van deze elpee is een originele eerste Britse.

–

bazbo 0546: Yes – Domino
Een illegale, die ik kocht op 11 februari 1986. Duitsche makelij en verscheen in 1984. Opgenomen ergens in Duitschland, onbekend wanneer in 1984 en waar precies. Of wacht: ergens zingt Anderson: ‘Thank you, Dortmund’. Op de eerste plaatkant staat de eerste plaatkant van 90125, op de tweede plaatkant een goede versie van City Of Love (ook van 90125), dat overgaat in Starship Trooper. Vooral in dit laatste stuk gaat Trevor Rabin helemaal over de top met zijn gitaar. De geluidskwaliteit van deze plaat is mono en prut met een rietstengel, maar dat zijn we wel gewend van publieksopnames. Paar keer gedraaid, daarna nooit meer.

Op woensdag 13 februari werd Onze Vader vijfentachtig jaar. Dat vierden we de zaterdag erop, in het Oude Ambachten en Speelgoedmuseum in Terschuur. Vader leverde een lijst aan met mensen die hij die dag graag wilde zien: naaste familie en goede vrienden, maar wist niet van de locatie. Na afloop een etentje met kinderen en kleinkinderen.

–

bazbo 0545: Yes – 9012Live – The Solos
Na 90125 kwam er natuurlijk een wereldtour. En daarna werd het stil. De band werkte aan een opvolger, maar die deed lang op zich wachten. In 1985 kwam dit tussendoortje, duidelijk een poging om de fans stil te houden. Een mini-album, godbetert. Waarom niet gewoon een compleet liveconcert? In 1984 kwam nog wel de video van een concert uit en deze miniplaat laat slechts een heel klein stukje horen, waaronder de solos die men tijdens concerten speelde en die solos staan dan weer niet op de video 9012Live. Verwarrend, allemaal. De plaat opent met Hold On (mooie versie), daarna drie solostukjes. Een wazig toetsenstukje van Kaye (die duidelijk helemaal niet zo’n goede toetsenist is, al vind ik zijn Hammondspel op de eerste drie Yesplaten prima), het akoestische gitaarfiedelsstuk Solly’s Beard van Rabin en een korte liedversie van Soon door Anderson. De tweede kant start met Changes dat live duidelijk wat iel is, vervolgens horen we de bassolo Amazing Grace en daarna komt een lange bas- en drumjam onder de titel Whitefish, waarin we fragmenten horen van The Fish, Sound Chaser en Tempus Fugit. Leuk om te horen allemaal, maar ik zat er niet op te wachten. Want waar bleef de nieuwe plaat die ons beloofd was? Toch kocht ik ‘m toen hij verscheen: op 9 december 1985, een van de eerste Europese versies.

–

bazbo 0544: Yes – Leave It (12″ single)
En op 16 augustus 1985 vond ik bij Free Record Shop in de uitverkoop deze maxisingle, een Duitsche uit 1983. Op de voorzijde een vervelende ‘Hello-Goodbye-mix’ van het titelnummer. Op de tweede zijde een singleversie en een acapella versie. Die laatste is dan wel zeer geinig. De clip ook wel. Voor die tijd, dan.

–

bazbo 0543: Yes – Owner Of A Lonely Heart (12″ single)
Zoals gezegd: dit is de wereldhit. Met superclip. Dit is een maxisingle met daarop een ronduit stuitende ‘Red & Blue mix’. Op de tweede zijde een singleversie van OOALH en het albumnummer Our Song. Ik kocht een Amerikaanse versie van deze maxi pas op 1 maart 1986, toen ik hem vond in de uitverkoopbakken.

–

bazbo 0542: Yes – 90125
Het is het najaar van 1983. Op de radio hoor ik iets. Een hip nummer, pakkend, met duizelingwekkende gitaar en tetterdetetuitbarstingen. Maar wat me het meest opvalt: de stem! Jon Anderson! Eind van het nummer noemt de discjockey de naam van de band. Yes! In de week dat de elpee uitkomt, koop ik hem: 11 november 1983. Een Europese versie is het. Wat was er met de band gebeurd? Eind 1981 willen Squire en White een band beginnen met Jimmy Page, onder de naam XYZ (eX-Yes-Zeppelin). De drie heren willen graag samenwerken, maar de verschillende managementbedrijven niet. Dan schuift iemand van de platenmaatschappij een cassette onder Squire’s neus. Het zijn demo-opnames van ene meneer Trevor Rabin, een van origine Zuid-Afrikaanse gitarist die in dat land furore maakte met zijn band Rabitt. Op de cassette staat de basis van drie nummers, waaronder Changes en Owner Of A Lonely Heart. Squire vindt het materiaal goed en vraagt zijn oude vriend Tony Kaye (van de eerste drie Yeselpees uit 1969-1971) om toetsen te komen spelen. Geruime tijd speelt de band in de studio onder de naam Cinema, maar de opnames willen maar niet naar ieders tevredenheid worden. Dan komt producer Trevor Horn om de hoek kijken. Hij doet de suggestie eens contact op te nemen met Jon Anderson. Die hoort de stukken en besluit dat hij erop wil zingen. Hij brengt allerlei veranderingen aan en zegt dat deze muziek alleen naar buiten mag onder de naam Yes. Zulks geschiedt en de rest is geschiedenis. OOALH is de hit van formaat, maar er staat meer prachtspul op. De productie van Horn is zoals de wereld van hem gewend gaat zijn. Rabin blijkt de nieuwe impuls die de band nodig heeft en Anderson zorgt voor die zo kenmerkende zangmelodieën. Voor mij zijn It Can Happen, Changes en Hearts de hoogtepunten van de plaat. Ondanks het wat typische jaren tachtiggeluid vind ik het album toch veel tijdloos’ in zich hebben.

Vrijdag 8 maart 2019:
Van Apeldoorn naar het huis van Steffen en Marga in Ammersbek. Bezoek aan Hamburg Hafen, de St.Pauli Elbtunnel en Elbphilharmonie.

Zaterdag 9 maart 2019:
Bezoek aan Schloss Ahrensburg. Feest in Brakula, Bramsberg, Hamburg, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van Steffen. Muziek door de zanglerares, Chris, Tante Tofu en Chato.

Zondag 9 maart 2019:
Terug van Ammersbek naar Apeldoorn.

–

Vrijdag 22 maart:
Geen wekker. Toch om half zeven uit bed. Koffie. Voor half acht heb ik de werklaptop gaande. Ik werk. Koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik lunch rond half twee. Erna was ik af, stap ik op de fiets, haal ik het groentepakket en doe ik boodschappen bij een supermarkt. Buiten is het zonnig en lente en heerlijk en eigenlijk ben ik gek dat ik weer naar binnen ga om nog wat te werken. Gelukkig is er vinyl. Vijf uur is het klaar. Ik maak avondeten. Een grote pompoen moet eraan. Ui bakken, pompoen in stukken, wortel erbij, bouillon erop, cayennepeper, kaneel. Na een kwartier koken pureer ik de boel. Wat doorkoken en dan een rookworst erin. De Zoon is er om half zeven. Ik heb brood erbij en toe is er aardbeien- en pistache-ijs. Kleine afwas. Ik werk de webstek bij, heb pijn aan mijn handen en ga lezen en luisteren. Dat boek van Hjorth en Rosenfeld is een wat dommige politiethriller, maar ik lees door, want het gaat snel. Half elf slapen.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), The Drop (Brian Eno), Chunga’s Revenge (Frank Zappa), Fillmore East – June, 1971 (Frank Zappa), 200 Motels (Frank Zappa), Just Another Band From L.A. (Frank Zappa), Waka/Jawaka (Frank Zappa), The Grand Wazoo (Frank Zappa), Wasteland (Riverside), Spiral Staircase (Sweet Okay Supersister), At The Edge Of Light (Steve Hackett), 3 (The Gloaming)

–

Donderdag 21 maart:
Lente. Het is gelijk minder koud ’s morgens. Op de werkplek doe ik veel, waaronder een beetje mijn handen ontzien. Tussen de middag wandel ik door bos en veld en zon. In de middag werk ik weer wat. Half vijf thuis. De Vrouw is vandaag met Onze Vader (en De Zoon die reed) naar de chirurgisch verpleegkundige geweest, voor uitleg over een (tijdelijk) stoma na de operatie, dat als hij het geplaatst krijgt, drie maanden moet zitten om de geopereerde plek te ontzien.. Nogal een verhaal. Gelukkig was snel duidelijk dat Vader niet goed ziet, dus voor de precisiehandelingen is het beter dat er thuiszorg komt. Vader is moe, heeft nauwelijks overzicht en is daardoor prikkelbaar. Voor de mensen die met hem mee gaan blijft het zoeken naar de balans tussen welke dingen hij zelf kan en welke dingen je moet/mag overnemen. Gelukkig was hij na afloop van het gesprek weer ontspannen en vrolijk. Voor De Vrouw was het een inspannende aangelegenheid. Ze gaat avondeten maken en serveert nasi met broccoli en met een salade. De afwas is snel gedaan en ik ga een ronde hardlopen. Het gaat vrij soepel. Thuis werk ik de webstek snel bij en dan ga ik lezen en luisteren. Ik begin in De discipel (Hjorth & Rosenfeld), een pil die De Vrouw ooit eens heeft gekregen, maar nooit heeft gelezen. Ik ben bang dat het een flauwe actiedetective is, maar we zullen zien. Half elf slapen.
Muziek vandaag: Iskander (Supersister), Live at the NCH (The Gloaming)

–

Woensdag 20 maart:
Geen wekker. Die van De Vrouw gaat wel. Ik sta op. Koffie. Krant. De Vrouw gaat de deur uit; zij is de gehele dag op stap. Ik wandel naar de Kap, doe daar wat werkzaamheden en merk dat mijn afspraak niet komt opdagen. Dan via de biowinkel weer naar huis. Koffie en vinyl. Lunch. Vinyl. De was van De Zoon. Vinyl. Ontspannen. Vinyl. Eind van de middag maak ik avondeten. Kastanjechampignons, ui, paprika en wortelen bakken, eieren erdoorheen en een boel kaas erover. De afwas van vandaag is klein. Dan werk ik de webstek bij en luister en lees ik (Murakami’s De jacht op het verloren schaap uit). De Vrouw is er rond half negen en ik ga om tien uur weer slapen. Ondanks de rust en ontspanning ben ik moe.
Muziek vandaag: Piano Odyssey (Rick Wakeman), Lumpy Gravy (Frank Zappa), We’re Only In It For The Money (Frank Zappa & The Mothers Of Invention), Cruising With Ruben And The Jets (Frank Zappa & The Mothers Of Invention), Uncle Meat (Frank Zappa & The Mothers Of Invention), Burnt Weeny Sandwich (Frank Zappa & The Mothers Of Invention), Weasels Ripped My Flesh (Frank Zappa & The Mothers Of Invention), Hot Rats (Frank Zappa), South Of Reality (The Claypool Lennon Delirium), Pudding En Gisteren (Supersister), The World Became The World (PFM), In Tokyo (Patrick Moraz & Bill Bruford)

–

Dinsdag 19 maart:
Veel te doen. Dus ik doe veel. Op de werkplek, dan. Tussendoor handen ontzien. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. Ook in de middag enzovoorts. Half vijf thuis. Ik ga hardlopen. Dat lukt goed. Weer net zo ver. De Vrouw is uit met een groep mensen, dus maak ik eten voor De Zoon en mijzelf: chili met een salade van bosui, komkommer, braam en blauwe bes. De Zoon is er om half zeven en we eten de boel op. Ik was af. Dan bel ik Onze Vader. Z’n grieperigheid is weg, maar verder zit zijn hoofd nog vol van alles wat er gebeurt en waar hij geen grip op heeft. Het is zó vol, dat hij zich niet kan concentreren om informatiebrochures te lezen. Het is natuurlijk ook veel. Morgenochtend komt de schoonmaakster (de onze) voor het eerst bij hem; ’s middags gaat hij voor een intakegesprek naar het centrum voor bestraling in Deventer. Donderdag moet hij voor het zoveelste gesprek naar het ziekenhuis en De Zoon en De Vrouw gaan dan met hem mee. Hij overziet het allemaal nauwelijks, vertelt hij. Na twintig minuten is hij toch weer wat opgewekt. Als we ophangen, werk ik de webstek bij en ga ik lezen en luisteren. Half elf slapen.
Muziek vandaag: Immigrance (Snarky Puppy), To The Highest Bidder (Supersister), 2 (The Gloaming)

–

Maandag 18 maart:
Die handen ontlasten op de werkplek, dat lukt maar half. Ondertussen worden de bulten op de gewrichten van de middelvinger en pink van mijn rechterhand steeds dikker en harder. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en zon. In de middag werk ik nog wat gedoseerd en om half vier ben ik onderweg naar huis. Vijf uur thuis. Even zitten en krant lezen, dan eten maken (kliekendag). Ik heb nog een en ander te doen. Voor KZB en Vader. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is er om half negen. Bijpraten. Tien uur slapen.
Muziek vandaag: Immigrance (Snarky Puppy), In The Orbit Of Ra (Sun Ra and his Arkestra)

–

Zondag 17 maart:
Om half acht ben ik echt wakker en sta ik op. Koffie. Webstekdingen. Heel gedoseerd. Lezen in De jacht op het verloren schaap (Haruki Murakami). Koffie met De Vrouw. Veel vinyl. De Zoon is er rond een uur voor lunch. Erna was ik af en maak ik keukenkastjes en afzuigkap schoon. Ik stofzuig. Dan wandel ik door de zon het centrum in. Bij een supermarkt haal ik spul voor het eten van dinsdag. Eind van de middag nog wat vinyl. Ook maak ik avondeten. Het kleine restje boerenkoolschotel van vrijdag vul ik aan met gekookte wortel en bak ik op met aubergine; het wordt een curry met garam masala. Erbij een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en schapenfeta. Nagerecht is een fruitsalade van aardbei, braam en blauwe bes. De afwas is te overzien. Hardlopen gaat weer goed; ik loop weer net zo ver als eergisteren. Thuis webstek, lezen en luisteren. Tien uur. De gewrichten van mijn vingers die opgezwollen waren worden nog dikker.
Muziek vandaag: Warp (Jon Balke), The Gloaming (The Gloaming), Domino (Yes), Big Generator (Yes), Rhythm Of Love (12″ single) (Yes), Love Will Find A Way (12″ single) (Yes), My Guitar Wants To Kill Your Mama (Dweezil Zappa), Freak Out! (Frank Zappa), Absolutely Free (Frank Zappa), Book Of Romance And Dust (Exit North), Runaljod – Gap Var Ginnungar (Wardruna), There Is No Love (David Sylvian, Rhodri Davies & Mark Wastell)

–

Zaterdag 16 maart:
Zeven uur wakker en uit bed. Koffie. Rond half tien wandel ik door regen naar de slager en super, daarna naar de markt. Koffie met De Vrouw. Vinyl. De Zoon is er om een uur voor lunch. Na de afwas fietsen De Vrouw en ik naar Onze Vader. Hij is grieperig, zijn hoofd zit letterlijk en figuurlijk vol. Aanvankelijk is hij wat mopperig, dat er allemaal zo veel gebeurt en dat hij nauwelijks overzicht over de vele afspraken heeft. Maar gaandeweg zegt hij dat hij vertrouwen in de medici heeft en dat het geen zin heeft om bij de pakken neer te zitten; hij gaat het aan. Mooi. Ik ben en blijf trots op hem. Na anderhalf uur merken we dat hij heel moe is en gaan we weer. Bij de nabijgelegen supermarkt halen we de laatste dingen en dan fietsen we met superwindje mee naar huis. Even zitten. Dan maak ik avondeten: kalkoenfiletreepjes met piripirikruiden, gebakken aardappelen en een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en schapenfeta. Toe is er pistache- en aardbeienijs, met aardbei, braam en blauwe bes. Kleine afwas. Ik breng groen afval naar de container. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik nog wat. Half elf slapen.
Muziek vandaag: Siwan (Jon Balke), Truth Decay (Adam Holzman), Wrong Way Up (Brian Eno & John Cale), 90125 (Yes), Owner Of A Lonely Heart (12″ single) (Yes), Leave It (12″ single) (Yes), 9012Live – The Solos (Yes), The Great Adventure (The Neal Morse Band), A Drop Of Light (All Traps On Earth)

–

bazbo 0541: Yes – Yesshows
In 1980 toert Yes met de ingelijfde Buggles. Een groot succes is die tour niet; tijdens meerdere gelegenheden jouwt het publiek de nieuwelingen uit. Begrijpelijk: Downes is geen Wakeman en Horn klinkt niet als Anderson. De poging om ook de oudere stukken te vertolken is moedig, maar mislukt. En dus besluit de band in 1981 dat het zo niet langer kan. Howe en Downes starten de band Asia (met John Wetton en Carl Palmer) en Horn wordt producer van wereldformaat. Squire en White blijven hopeloos achter. In 1981 nemen ze nog een kerstsingle op (Run With The Fox) en Squire buigt zich over het archief. Er verschijnt een verzamelaartje (Classic Yes, die ik niet op vinyl heb) en in 1980 een livealbum. Squire heeft dubbelaar Yesshows gevuld met opnames uit 1974 (met Moraz) en 1977/1978 (met Wakeman) en er staat debiel goed spul op. De opener is vreemd genoeg Parallells, een Squirenummer, dat heel wat beter en feller uitpakt dan het origineel (met een fenomenale moogsolo van Wakeman) en is opgenomen in Ahoy, Rotterdam. Daarna volgt Time And A Word, dat tijdens concerten deel uitmaakte van wat later bekend werd als The Big Medley. Going For The One rockt de bocht uit en Don’t Kill The Whale klinkt puntig en beter dan het origineel. In de uitgesponnen versie van Ritual (van Tales From Topographic Oceans) is de bassolo van Squire heel lekker en het afsluitende Wonderous Stories voegt weinig toe, zij het dat het ook weer afkomstig is van het 1977-concert in Ahoy. Maar het absolute hoogtepunt is de agressieve versie van The Gates Of Delirium. Allemensen, wat een energie, wat een kracht; de gitaar giert waar hij moet gieren, de toetsensolo’s knallen door de kamer en de apotheose Soon met de coda is een van de grotere Yeskippenvelmomenten. Dit was overigens de eerste Yesplaat die ik kocht, op 13 augustus 1982, tweedehands in Concerto, Amsterdam. Het is een Duitsche versie uit 1980. Compleet grijsgedraaid, deze. Hoewel, eigenlijk klinkt hij nog heel goed.

–

bazbo 0540: Yes – Drama
En dus zaten Howe, Squire en White eind 1979 zonder zanger en toetsenist. Nogal moedeloos gingen ze de studio in om wat opnames proberen te maken. Manager Brian Lane liet de drie kennismaken met het tweetal dat in de studio ernaast bezig was. Voor iedereen het zelf goed doorhad, waren Trevor Horn en Geoffrey Downs (beter bekend als The Buggles en van hun monsterhit Video Killed The Radio Star) volwaardig lid van de groep. In 1980 kwam Drama uit. Toen ik de plaat voor het eerst (in 1981 op een geleende voorbespeelde cassette) hoorde, vond ik dat de titel aardig weergaf hoe hij klonk; ik was dan ook een echte Anderson-en-Wakeman-adept. Tegenwoordig denk ik er heel anders over. Ik kocht de plaat zelf op 17 juli 1983, een Europese versie uit 1980. Nu vind ik opener Machine Messiah een almachtig hoogtepunt: scherp, punky, vol onverwachte wendingen en ja, zelfs de zang van Horn is krachtig. Does It Really Happen? vind ik ook nu nog een fijne stamper en ik baal nu nog steeds van de fade-out. Kant twee kent Into The Lens, een springerig progstuk, dat ook een plek kreeg op de tweede Bugglesplaat (zij het zonder alle Yesgefiedel erin). De overige stukken zijn aardig, maar mijns inziens niet wereldschokkend. Achteraf een fijne plaat, dit. In 2016 tourde Yes met een show waarin ze deze hele plaat van voor naar achteren speelden; ik zag ze in Utrecht en het was niet al te best: invaller Billy Sherwood wist beter hoe de deunen gingen dan de originele uitvoerenden en moest hen aanwijzingen geven. Vorig jaar rond deze tijd zag ik Yes in The Palladium in London en wie kwam daar Tempus Fugit meezingen? Precies: Horn. En het was nog goed ook.

–

bazbo 0539: Yes – The Affirmative – The Great Lost Yes Tapes
Dit is een illegale, die ik kocht op 4 april 1986, bij een goede platenzaak ergens in het centrum van Enschede. Het is een rete-interessante. Want wat gebeurde er in 1978, na Tormato en de daarop volgende In The Round-tour? Yes stapte in 1979 een studio in Parijs binnen met een zwik demo’s onder de arm. Roy Thomas Baker zou de nieuwe plaat gaan produceren. De stemming was echter niet goed, de producer viel uit de gratie en tot overmaat van ramp brak drummer Alan White zijn enkel bij een rondje rolschaatsen. Anderson en Wakeman zaten zich te bezatten in een Parijse kroeg en besloten ermee te kappen. Zij hadden (zo te horen) het meeste demomateriaal aangeleverd en stapten uit de band. De Parijsplaat is er nooit gekomen. Op deze bootleg (die verscheen in 1984) staan de demo’s, aangevuld met een liveversie van Awaken opgenomen in 1978 tijdens de Tormatotour. En het demomateriaal is schitterend. Ik weet zeker dat als de opnames wel gelukt waren, dat het een geweldige plaat geworden was. Opener Dancing Through Light kwam later terug op Drama (de volgende Yesplaat), Everybody Loves You en elementen van The Golden Age zijn terug te horen op de tweede soloplaat van Anderson (Song Of Seven uit 1980). The Golden Age bevat ook zo’n typische Wakemanstampmelodie. Tango is een lang nummer vol malle wendingen en met een bizar Middeleeuws verhaal. ‘Opvuller’ Awaken laat nog eens horen wat een grandioos stuk het is, hoe goed het live uit de verf kwam en wat een gigantisch gave liveband Yes destijds was. Geluidskwaliteit is natuurlijk prut, maar wat dondert het? Mij niet. Ik heb deze al meer dan twintig jaar niet meer gehoord en zit hier te genieten.

–

bazbo 0538: Yes – Tormato
1978. Onder invloed van de opkomende punk besluit de band om meer kortere stukken op te nemen. Resultaat is deze plaat, niet de allerbeste van de band, al staat er veel goed spul op. De openingssuite Future Times / Rejoice is alleraardigst, Squire’s Don’t Kill The Whale een rechttoerechtaanrocker, Madrigal het prachtige klassiekerige Howe/Wakemankunststukje, Release Release de stadionrocker (al hebben ze het nooit live in een stadion gespeeld). Op de tweede kant vinden we het wazige Arriving UFO, het zweverige Circus Of Heaven, de iets te stemmige ballad Onward en de afsluitende klapper On The Silent Wings Of Freedom. Opvallend zijn de voor die tijd hypermoderne toetsengeluiden (weg piano en Hammond). Bespeur ik ook een gebrek aan inspiratie en bevlogenheid? Alles uit zich in het hoesontwerp en dan vooral de fotomontage op de achterkant. De bandleden willen niet gezien worden en krijgen een boel viezigheid over zich heen. Nee, de allerbeste Yesplaat is het niet. Toch kocht ik hem. Op 15 februari 1983, welteverstaan, en ik heb een Amerikaanse versie uit 1978.

–

bazbo 0537: Yes – Going For The One
Eind 1976, na allerlei soloalbums en veel lange tours met Moraz, gaat de Zwitserse toetseneur toch weg. De band heeft dan allerlei demo’s gemaakt en manager Brian Lane laat deze aan Wakeman horen. Die is enthousiast en wil graag meewerken. Eerst als sessiemuzikant, maar al snel is hij weer voltijds bandlid. Het resultaat is dit album uit 1977, opgenomen in Zwitserland (!), waar Wakeman op dat moment woont (ivm zijn werk voor de soundtrack van de officiële documentaire over de Olympische Winterspelen aldaar). Wat we horen zijn vijf prachtstukken. Opener is het titelnummer, een Andersonlied dat binnenkomt als een moker: gierende gitaar (pedalsteel van Howe) en scherpe zang. Turn Of The Century is een klein klankschilderij, met een nogal Renaissance-achtig verhaal en instrumentatie (akoestische gitaar en piano). Parallells is Squire’s lied, waarin vooral het kerkorgel bepalend is. Wonderous Stories het schitterende kleine klassieke lied. En de absolute klapper is Awaken, een soort ultiem Yessymfonietje, bestaande uit meerdere delen, waarin de band alles uit de kast trekt wat er maar in de kast kan staan. Meanderend, fel, melodieus, hectisch, ruimtelijk, vol: alles, zei ik toch? Opnieuw veel kerkorgel, de gierende pedal steel en de prachtstem. Ik kocht deze plaat op 31 oktober 1983 en heb een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar, wel met de prachtige driepaneelsuitklaphoes. Mooi album, dit.

–

bazbo 0536: Yes – Relayer
Daar is-ie! Dit is misschien wel mijn favoriete Yesplaat. In 1974 heeft Yes nogal een probleem: hun toetsenist Rick Wakeman is ermee gestopt uit onvrede met de richting die de band op wil en kiest voor een solocarrière. Eerste poging om ene Vangelis bij de band te voegen mislukt (Vangelis is nogal een vreemde einzelgänger, maar gaat uiteindelijk wel veel samenwerken met Anderson onder de naam Jon & Vangelis) en uiteindelijk vindt de band Patrick Moraz. Zijn levendige toetsenwerk geeft de band een heel ander geluid. Tijdens de eerste repetities samen knutselen ze al Sound Chaser in elkaar en het pianointro daarvan is tamelijk verbluffend. Howe zit in een waanzinnige gitaarperiode, zijn instrument giert werkelijk alle kanten op. Daartegenover staat To Be Over, een bijna lieflijk lied vol prachtmelodieën; het is een rustpunt, maar bevat toch een boel verrassende wendingen. Hoogtepunt is het plaatkantlange The Gates Of Delirium. Verhaal gaat dat Anderson de studio binnenkwam, achter de piano ging zitten en alle ideeën die hij voor dit nummer in zijn hoofd had van zich af hengstte en zong. Anderson kan geen piano spelen, dus ik bedoel maar. Het stuk is gebaseerd op Tolstoj’s Oorlog en vrede en halverwege is er dan ook een complete oorlog aan de gang, inclusief geluidseffecten (die de band op allerlei percussie, metaal, afval en dergelijke ramde). De gitaar- en toetsensolo’s wisselen elkaar af. Aan het eind volgt dan de ‘oplossing’ in de vorm van het deel Soon. Enige minpunt van dit album vind ik wederom de volgorde. Als de twee plaatkanten omgewisseld waren, was de opbouw van het album echt werkelijk super geweest. Ik gaf de plaat mijzelf cadeau voor Sinterklaas op 1983. Ik heb potdomme een originele Duitsche versie uit 1974, met gecensureerde (zwart doorgehaalde) credits aan de binnenzijde van de klaphoes, die op Discogs tientallen neuros oplevert. Die klaphoes, ontworpen door huiskunstenaar Roger Dean is overigens waanzinnig. Meesterwerk, dit.

–

bazbo 0535: Yes – Yesterdays
Vreemde verzamelaar uit 1974. Zes stukken van de eerste twee platen (1969/1970), één outtake (B-kant single) van Time And A Word (1970) en America, een cover van het Paul Simonnummer, gespeeld in de bezetting met Howe en Wakeman ten tijde van Fragile, die eerder verscheen op een Atlanticverzamelaar. Voor die tijd een mooi hebbeding, later zijn Dear Father en America in volle glorie verschenen op diverse cd-heruitgaven van Time And A Word en Fragile. Ik kocht deze op 15 december 1983, een Duitsche versie uit 1974!

–

bazbo 0534: Yes – Tales From Topographic Oceans
Jawel. Het kon nóg gekker in 1973. Wat dacht je van een dubbelelpee met slechts één stuk erop, onderverdeeld in vier delen, ieder op een plaatkant? Anderson vond de inspiratie in een voetnoot (!) van het boek Autobiography Of A Yogi (Paramahansa Yogananda) en prepareerde tijdens de wereldtour van 1973 in hotelkamers samen met Howe de basis van dit monstrueuze werk. Je houdt ervan of je haat het. Ik houd ervan. Het is niet mijn favoriete Yesplaat, maar er staat veel prachtigs op. De eerste plaatkant, The Revealing Science Of God (Dance Of The Dawn) is in zijn geheel redelijk representatief. Wakeman komt vooral aan bod op plaatkant 2 (al is zijn moogsolo op 1 legendarisch), Howe op 3 en de ritmetandem Squire en White op 4. Wakeman vond het allemaal niet zo sterk, saboteerde de opnamesessies nogal en verveelde zich te pletter. Probleem was dat hij tijdens de tour wel aan de bak moest en het weinige werk dat hij had (de band speelde de gehele dubbelelpee van voren naar achteren) ergerde hem dusdanig, dat hij besloot de band vaarwel te zeggen. Oei. Ik kocht de plaat tweedehands op 17 mei 1983 (ik was op mijn achttiende verjaardag in Concerto), een tweedehands originele Duitsche versie uit 1973.

–

bazbo 0533: Yes – Yessongs
Legendarisch livealbum dat bekend staat als een van de beste liveplaten aller tijden. Driedubbelaar. Gekker moest het toch niet worden in 1973. Anderson, Howe, Squire en Wakeman hadden kort voor de tour een nogal groot probleem: drummer Bruford stapte uit de band om zich aan te sluiten bij Fripp en King Crimson. Alan White bleek snel gevonden en had nog sneller het hele oeuvre onder de knie. Bruford is hier nog slechts op drie stukken te horen, waaronder een fenomenale versie van Perpetual Change (met drumsolo); verder dwingt White respect af met zijn wat rockier manier van spelen. Opener Siberian Khatru is representatief voor wat gaat komen: niet de allerbeste geluidskwaliteit en wat rauw, maar eerlijk en recht-voor-z’n-raap. Heart Of The Sunrise is hemels, vooral de hoge uithalen van Anderson. De toetsensolo van Wakeman is meesterlijk, de meebrulversie van I’ve Seen All Good People is heerlijk aanstekelijk, Squire’s bassolo’s in The Fish zijn indrukwekkend, het plaatkantlange Close To The Edge laat horen dat het stuk live ook heel goed uit de verf kwam, Howe ragt er fijn op los in het geluidstechnisch belabberde Yours Is No Disgrace en het absolute hoogtepunt is afsluiter Starship Trooper, met de snijdende moogsolo als ultraklapper. Het zou nog drie jaar duren voordat de gelijknamige filmregistratie van deze tour uitkwam. Ik kocht deze zware jongen op 7 september 1983, een Europese heruitgave uit een onbekend jaar. Het is niet de 4-panelen-uitklapper, maar de ‘simpele’ 3-paneelshoes. Grijsgedraaid.

–

bazbo 0532: Yes – Close To The Edge
Nog geen jaar later, in 1972, gaat de band nog een stapje verder. Slechts drie composities op deze plaat, die velen zien als het ultieme Yesalbum. Wakeman is volledig geïntegreerd in de groep en mag al zijn kunde en kennis uit de kast halen. Anderson weet zijn stem en zweefteksten uit te buiten en onderdeel van het instrumentarium te maken (want waar gáát het allemaal eigenlijk over? geen idee!). Het titelnummer beslaat de hele eerste plaatkant en is met zijn vier delen een soort progsymfonie. And You And I start als het rustpunt van de plaat, maar blijkt toch complexer uit te vallen. Een van mijn persoonlijk favoriete Yesstukken. Rocker Siberian Khatru (zeg het maar, waar gáát het allemaal eigenlijk over?) kent gave riffs en een legendarische solo van Howe. Wat Squire op zijn bas doet op deze plaat, doet niemand hem na en drukt, samen met de ragfijne drumpartijen van Bruford, een geweldige stempel op het groepsgeluid. Meesterwerk. Misschien ook wel mijn favoriete Yesplaat. Onlangs kwam ik erachter dat er echter een ding zo gruwelijk fout is aan dit album en dat is: de volgorde. Stonden de drie stukken in omgekeerde volgorde, dan was het waarschijnlijk een van de allerbeste platen aller tijden. Met een cd programmeer je dat zo, maar ondertussen ben ik zo verknocht aan de ‘oude’ volgorde, dat ik niet langer zeik. Ik kocht mijn plaat op 9 mei 1983, een Canadese heruitgave uit 1977.

–

bazbo 0531: Yes – Fragile
In 1971 staat de band onder druk om snel een opvolger van The Yes Album te maken. Probleempje: toetsenist Tony Kaye was net uit de band gezet en ene meneer Rick Wakeman repeteerde nog maar pas mee. Oplossinkje: we nemen de vier stukken die we hebben op en vullen die aan met vijf solostukjes, voor ieder bandlid één. Wakeman komt met Cans And Brahms (een deel uit Brahms’ vierde symfonie, waarin ieder toetsenapparaat een partij speelt), Anderson zingt alles uit het veelstemmige We Have Heaven, Bruford levert het korte maar krachtige Five Percent For Nothing aan, Squire dubt allerlei baspartijen over elkaar in The Fish en Howe speelt zijn solostuk Mood For A Day. De vier groepsstukken zijn stuk voor stuk krachtig en zeer goed. Opener Roundabout is de grote hit van de band, South Side Of The Sky de rocker (met het mooie piano-interlude in het midden), Long Distance Runaround het zo typische Andersonliedje en afsluiter Heart Of The Sunrise is een van de sterkste stukken van de band. Het resultaat is een wat fragmentarische en gespleten plaat, maar behoort tot een van de vele hoogtepunten in het Yesoeuvre. Ik kocht ‘m op 4 augustus 1983, een Nederlandse heruitgave uit een onbekend jaar. En ik heb nog een tweede exemplaar. Geen idee meer hoe ik eraan kom, maar het is een Spaanse heruitgave uit 1982 met de titels van de nummers in het Spaans.

–

bazbo 0530: Yes – The Yes Album
Kijk, dit lijkt er veel meer op! Dit was de eerste Yeselpee die ik ooit hoorde. In 1981 probeerde ik mijn vriendjes ervan te overtuigen hoe goed Emerson Lake & Palmer zijn. Het lukt niet. Als ik bij Ruud ben, neemt hij me mee naar de slaapkamer van zijn broer. Hij zet een elpee op en zegt: ‘Moet je dít eens horen.’ Ik hoor de virtuositeit van ELP, de mooie melodieën en samenzang van Electric Light Orchestra, de hoge stem van Roger Hodgson in Supertramp. En ik hoor iets nieuws: gitaarsolo’s die me wél iets doen. Wat hoor ik in hemelsnaam? Ik hoor The Yes Album. Ruud zet hem op een cassettebandje. Omdat het een C60 is krijg ik alleen de eerste vier stukken; op de andere tig bandjes staan meer Yesalbums. Zelf koop ik The Yes Album op 2 oktober 1983, een tweedehands Amerikaanse versie. In 1971 heeft gitarist Peter Banks plaats gemaakt voor ene Steve Howe. Howe is van wat meer markten thuis en heeft een veel diverser geluid dan Banks. De band sluit zichzelf op in een landhuis ergens in de Britse weilanden en komt op de proppen met dit album. Slechts zes nummers staan erop. Opener Yours Is No Disgrace zet de toon: afwisselend, melodieus, meerdere lagen en veel ruimte voor de solo’s van Howe. Howe krijgt een soloplekje en mag zijn indrukwekkende Clap spelen. Starship Trooper is de voorbode van de lange stukken die nog gaan komen; het valt in drie delen uiteen. Op de tweede plaatkant publiekslieveling I’ve Seen All Good People (dat als studioversie lang niet zo spectaculair is als tijdens concerten), het niemendalletje A Venture en het indrukwekkende Perpetual Change. Velen zien het als de eerste echte Yesplaat, maar dat vind ik oneerlijk. Het is wel een heel goede. Dat wel.

–

bazbo 0529: Yes – Time And A Word
Tweede album, uit 1970. De groep zoekt naar een verbreding van het geluid en schakelt een heus orkest in. Dat levert geweldig materiaal op. Van de Big Country-achtige cowboyriedel in opener No Opportunity Necessary, No Experience Needed (een cover van Ritchie Havens) tot de tetterdetetriffs in het fenomenale Then. Ook interessant: de cover van Steven Stills Everydays en het proggy The Prophet. Rockers zijn er ook: Sweet Dreams en Astral Traveller. Clear Day is het lieflijke liedje en het titelnummer is het titelnummer. Verder valt vooral het baswerk weer op: loeihard in de mix. Fijn! Kortom: goede plaat. Nog altijd is hét geluid er nog nét niet, maar het scheelt niet veel. Ik kocht deze heruitgave uit een onbekend jaar op 29 augustus 1983, vrij kort voor Owner Of A Lonely Heart uitkwam.

–

Vrijdag 15 maart:
Geen wekker. Toch zeven uur op. Half negen heb ik al wat werk voor de Kap en Arnhem gedaan. Ik wandel naar de Kap en maak daar wat mede. Zie tweets hieronder. Op de terugweg loop ik een supermarkt in voor wat kleine dingen. Halverwege de ochtend ben ik weer thuis. Koffie, vinyl en werk. De Vrouw is eind van de ochtend terug; zij is met haar twee Broers bij De Zus op ziekenbezoek geweest. We lunchen. Ik was af en ga verder aan het werk. Meer vinyl. Eind van de middag heb ik gedaan wat ik wilde en moest doen. Ik maak avondeten: een boerenkoolschotel. Tussendoor is er appbericht over Onze Vader: zijn operatie is op 16 april. In de komende weken nog veel ziekenhuisafspraken en de week vooraf de bestralingen. Het is veel en het wordt een zware tijd; de operatie zelf is ook niet zonder risico’s gezien zijn leeftijd, maar de chirurg durft het aan en de kans op genezing is groot. Dat is een goed teken. Ik vind het allemaal doodeng, maar wil me niet banger laten maken door verhalen over anderen; het gaat bij iedereen anders en er spelen veel persoonlijke factoren mee. Dus: we gaan het doen en het komt zoals het komt. (Waar en wanneer heb ik dat eerder gehoord?) De Zoon is er om zeven uur en we eten de boel op, samen met een salade van bosui, komkommer, tomaat en aardbei. Ook bij De Zoon van alles gaande: zijn begeleider stopt binnenkort en er komt weer een nieuwe. Dat is weer wennen, maar het geeft ook de gelegenheid om de ondersteuning wat concreter te maken en duidelijker afspraken te maken over wat wij kunnen doen en hoe we meer naast hem kunnen komen in plaats van tegenover hem, terwijl we toch signaleren wat er wel en niet moet gebeuren. De afwas is niet groot. Even voor acht uur loop ik mijn ronde hard. Het gaat verbazingwekkend goed, gemakkelijk en snel. Ik loop weer een stuk verder dan anders. Wind mee? Zou kunnen. Thuis werk ik de webstek bij en dan ga ik mijn handen ontlasten: lezen en luisteren. Na half elf slapen.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), Yesterdays (Yes), Relayer (Yes), Going For The One (Yes), Tormato (Yes), The Affirmative – The Great Lost Yes Tapes (Yes), Drama (Yes), Yesshows (Yes), Manga (Mayra Andrade), Road Games (Allan Holdsworth), The Silent Corner And The Empty Stage (Peter Hammill), Photos Of Ghosts (PFM)

–

Donderdag 14 maart:
Handen ontzien lukt nauwelijks op de werkplek. Een beetje. Geen pauze. Wel om kwart voor drie weg. Dan heb ik gedaan wat ik vandaag wilde en moest doen. Morgen thuis verder. Vier uur thuis. Lezen. De Vrouw is om vijf uur thuis. Bijpraten. Dan maakt zij avondeten en serveert ze een schotel van ui, spitskool, paprika en kaas, met shoarma ernaast. Afwas is klein. Ik bel Onze Vader. Hij heeft vandaag verschillende gesprekken in het ziekenhuis gehad. Het gaat hem allemaal wel heel snel, hij mist overzicht. Ik herken het van negen jaar geleden: plots stapten wij ook in een wereld waarin we nauwelijks beseften wat er allemaal gebeurde en waarop we weinig regie hadden. Zus appte vanmiddag al dat er eerst urineonderzoek gedaan moet, omdat er bij een scan iets was gezien op de bijnier. Uitslag onderzoek duurt vier weken; voor die tijd kan hij niet geopereerd. Vier weken, da’s lang. Maar het geeft wel even tijd en gelegenheid om overzicht te krijgen/maken. En te bestralen en tot rust te komen. Donderdag aanstaande heeft hij een zoveelste gesprek bij de verpleegkundige en dan rijdt De Zoon en gaat De Vrouw met hem mee. Vader vertelt en vertelt en er is zo veel, dat hij moeite heeft het allemaal bij te benen. Nou ja. Zaterdagmiddag zoek ik hem op. Ik werk de webstek bij en lees en luister. Half elf slapen.
Muziek vandaag: i.o.u. (Allan Holdsworth), Present From Nancy (Supersister), Negative Toe (Camembert), The Killing Fields (Mike Oldfield)

–

Woensdag 13 maart:
Geen wekker. Lekker. Toch om zeven uur op. Koffie. Werk voor de Kap voorbereiden. Half negen wandel ik ernaartoe. Daar koffie en allerlei afstemmen en voorbereiden. Voor tien uur loop ik weg, via de biowinkel naar huis. Nogal regenachtig. Thuis koffie met De Vrouw en vinyl. We lunchen eenvoudig. De Vrouw gaat naar werk. Ik ontspan mijn handen, draai vinyl en werk webstek bij. Eind van de middag ga ik mijn ronde hardlopen. Het is nu droog, maar er staat ferme tegenwind. Dat maakt het zwaar. Toch lukt het. Ik maak avondeten voor mijzelve. Kastanjechampignons bakken, bosui erbij, spitskool. Parmesan eroverheen. Klaar. Klein afwasje. Dan webstek bijwerken en lezen en luisteren. En handen ontlasten. De Vrouw is er om half negen. Ik ga om tien uur slapen.
Muziek vandaag: Silhouettes (Klaus Schulze), Time And A Word (Yes), The Yes Album (Yes), Fragile (Yes), Close To The Edge (Yes), Yessongs (Yes), Tales From Topographic Oceans (Yes), In Tokyo (Patrick Moraz & Bill Bruford), het tweede plaatje van Bowie At The Beeb – The Best Of The BBC Radio Sessions 68-72 (David Bowie), de rest van het plaatje dat met de PROG mee kwam

–

Dinsdag 12 maart:
Dus vandaag op de werkplek mijn handen ontlast. Dat is lastig. Soms met twee wijsvingers typen. Om de tien minuten even opstaan. Niet lezen op het scherm, maar afdrukken (is een eind naar de printer lopen). Gelukkig helpt het systeem: iedere vijf minuten zit de boel een halve minuut lang vast. Dan moet ik wel. En vanaf donderdag stop ik iedere dag een uur eerder. Tussen de middag wandel ik door het bos. In de middag ontzie ik mijn handen nog wat meer. Op tijd weg lukt niet. Half zes thuis. De Vrouw serveert een schotel van courgettespaghetti, met kipvleugels uit de oven en een fikse salade. De Zoon is er om mee te helpen opeten. Dat lukt. Afwas. Webstek, niet te lang. Lezen (de PROG die vrijdag binnen kwam) en luisteren.
Muziek vandaag: het eerste plaatje van Bowie At The Beeb – The Best Of The BBC Radio Sessions 68-72 (David Bowie), The Pros And Cons Of Hitch Hiking (Roger Waters), het grootste gedeelte van het plaatje dat met de PROG mee kwam

–

Maandag 11 maart:
De wekker gaat. Ik word wakker. Sta nog op ook. Buiten regent het. Op de werkplek doe ik van alles. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon. In de middag krijg ik telefoon van de huisarts. Uitslag bloedonderzoek: alles is helemaal goed, geen ontsteking, geen lyme, geen reuma, geen vitaminetekort, geen cholestorol, geen watalnietwat; ik ben compleet gezond. Fijn. Uitslag röntgenfoto’s van mijn handen: niets bijzonders of afwijkends op te zien. Oké. Wat dan wel. Het zou overbelasting kunnen zijn. Twee weken mijn handen ontzien en dan moet de zwelling minder zijn. Is dat niet zo, dan een afspraak maken en dan krijg ik mogelijk toch een doorverwijzing naar de reumatoloog. O. Vraag is even hoe ik mijn handen moet ontzien als ik een toetsenbordbaan heb en niets anders kan. Zes uur thuis. Eerst een ronde hardlopen. Boven verwachting goed, gaat het. Als ik net thuis ben, stapt De Vrouw ook binnen. Ik maak een eenvoudige avondhap: spek bakken, uien en kastanjechampignons erbij en courgette. Geitenkaas erover: klaar. Een salade van bosui, komkommer en aardbei. Kleine afwas. Dan bel ik Onze Vader. Hij heeft uitslag van de scans gehad. Kanker zit elf centimeter diep in de overgang van dikke darm naar de endeldarm. Er zijn geen uitzaaiingen. Dat is mooi. Donderdag heeft hij een gesprek met de chirurg en dan gaat de behandeling starten: eerst vijf bestralingen en dan een operatie. Het is te genezen, volgens de specialist. Er zijn mogelijke complicaties in verband met ouderdom: longontsteking en dergelijke. Hij is hoopvol en vol vertrouwen en zo klinkt hij ook. ‘Dit gaan we maar doen,’ zegt hij. Ook mooi: woensdag begint de schoonmaakster (de onze) bij hem. En als het nodig is, kunnen wij hem straks ook helpen met van alles. Dat weet hij. Ik leg neer en heb dan nog een uurtje om de webstek bij te werken en te lezen en te luisteren. Dan is het tien uur. Doodmoe.
Muziek vandaag: In Tokyo (Patrick Moraz & Bill Bruford)

–

Zondag 10 maart: van Ammersbek naar huis
De wekker gaat om half acht. Drie kwartier later zijn we klaar. Hm, we hadden pas om half tien afgesproken voor koffie. Even wachten dus nog. Ik lees. Ondertussen ben ik bijna twee dagen niet online en ik mis het niet eens. Half tien drinken we koffie bij Steffen in huis. Drie kwartier later nemen we afscheid van Clint, Claus én Steffen. Marga brengt ons naar het station Ahrensburg. Het was een zeer aangenaam weekend en we bedanken Marga en Steffen enorm voor hun gastvrijheid. De trein is stipt op tijd. Dertien voor elf rijden we. De overstap op Hamburg Hauptbahnhof is ruim, dus kopen we ontbijt en drinken we koffie. Kwart voor twaalf vertrekt een propvolle trein naar Osnabrück en daar stappen we over. Even voor vier uur zijn we op het station en tien minuten later zijn we nogal nat door de regen thuis. Koffer uitpakken en een was aanzetten. Ik stap op de fiets, doe een paar boodschappen en haal het groentepakket (bij Heidi) op. Thuis de kranten van de afgelopen twee dagen doorbladeren en dan ga ik avondeten maken. Biefreepjes bakken, uien, knoflook, peper, broccoli en courgette erbij en afmaken met garam masala. Erbij een salade van bosui, komkommer, tomaat en aardbei. Goed. De groenten heb ik een beetje gemist de afgelopen dagen. Afwas is snel klaar, vervolgens zet ik foto’s over naar de computer en werk ik de webstek deels bij. Dan lees en luister ik nog iets en om tien uur is het weer bedtijd.
Muziek vandaag: Discovery (Mike Oldfield), South Of Reality (The Claypool Lennon Delirium), Flowers At The Scene (Tim Bowness)

–

Zaterdag 9 maart: Schloss Ahrensburg en feest van Steffen in Hamburg
We zijn rond acht uur wakker. Anderhalf uur later kloppen we aan bij het huis van Steffen. Daar drinken we koffie en ontbijten we met alle anderen. Rond een uur vertrekken Steffen en Klaus naar de feestzaal. En wij? Tom brengt ons tweetjes naar Schloss Ahrensburg. Het is geen echt kasteel, meer een landhuis, dat gebouwd is halverwege de zestiende eeuw. Een latere eigenaar heeft het halverwege de achttiende eeuw helemaal gerenoveerd en opnieuw ingericht en gedecoreerd. Wat we zien is hoe het toen was. Het geeft een mooi beeld van hoe een welgestelde familie destijds heeft gewoond en geleefd. Na anderhalf uur staan we weer buiten. We lopen een klein rondje door het omliggende park en gaan dan op zoek naar een geldautomaat. De dorpskern van Ahrensburg is erg dichtbij, dus geld hebben we snel gevonden. We drinken iets in een Bierstube en bellen dan Claus om ons op te halen. Tien minuten later rijden we terug naar Ammersbek. Daar even wat spullen pakken die nog naar het feest moeten en dan rijden we naar de zaal. Die zaal is verder weg dan ik had verwacht. Brakula is een soort cultureel centrum annex buurthuis met een zaaltje. Wat volgt is een weerzien met vele bekenden: Chris, Giles, Rob, Massimo, Chato, Mick en nog anderen. Alle gasten hebben iets te eten meegenomen en zo ontstaat een groot buffet. Wij hebben allerlei soorten kaas en hete olijven aangeleverd. Het zaaltje vult zich en iedereen laat zich de gerechten goed smaken. En er is muziek. De zanglerares van Steffen zingt liederen die ze beiden mooi vinden, begeleid door een akoestisch gitarist. Chris speelt grotendeels akoestisch zijn eigen liedjes (en wat van Zappa), Tante Tofu is in vergelijking daarmee nogal luid (en ietwat rommelig bij vlagen) en Chato mag het livegedeelte afsluiten met zijn eigen werk en dat van Zappa. Ondertussen vermaken we ons prima. Het half twee geweest als we met Klaus en Katrina mee terug rijden naar ons huis.

–

bazbo 0528: Yes – Yes
Een interessante sectie in de platenkast breekt aan. Nogal een grote sectie ook. Debuutplaat van deze band uit 1969. Het zo karakteristieke geluid moet zich nog ontwikkelen, maar toch zijn er al heel wat elementen: de samenzang, de ronkende bas, het ragfijne drumwerk, de kenmerkende zangmelodiën, noem het maar op. Ik vind het ruwe Hammondgeluid van Tony Kaye ook erg aardig. De composities zijn evenzo aardig, maar moeten nog wat groeien. Toch staat er goed spul op. Naast de twee covers (I See You van The Byrds en Every Little Thing van The Beatles) zes eigen composities. Opener Beyond And Before is oorspronkelijk nog ouder, Squire schreef het toen hij nog in Mabel Greer’s Toy Shop zat, Looking Around is een speelse rocker, Harold Land heeft dat leuke Hammondin- en outro, Sweetness was het eerste liedje dat Jon Anderson en Chris Squire samen schreven en waardoor ze besloten samen een band te beginnen en het hoogtepunt van de plaat is het afsluitende Survival. Kortom: zeer aardige plaat die al heel wat laat horen van wat voor groots er later nog staat te gebeuren. Het is niet mijn eerste Yesplaat; ik kocht deze op 29 augustus 1983 en toen had ik na een jaar verzamelen de Yescollectie tot dan toe compleet. Het is een Nederlandse heruitgave uit 1981. Niet erg. De Amerikaanse versie had destijds in 1969 een heel andere hoes met een bandfoto erop in plaats van dit eerste Yeslogo.

–

bazbo 0527: Yellow Magic Orchestra (Y.M.O.) – Naughty Boys
YMO! Die had ik ook. Slechts één elpee op vinyl. Dit is een leuke, maar niet echt een representatieve plaat van Ryuichi Sakamoto en zijn twee medespleetogen. Deze komt uit 1983 en ik heb een Europese versie, die pas een jaar later verscheen. Ik kocht hem op 27 augustus 1990. Heerlijk dansbare faute Japanse elektropop. Toch verbaas ik me iedere keer weer hoe geweldig het eigenlijk in elkaar zit en hoe ver ze hun tijd vooruit waren. Het haalt het allemaal niet bij de klassieker Firecracker en dergelijke, maar toch een leuke plaat dit.

–

bazbo 0526: Erik van der Wurff – Heimwee Naar De Herfst
Geen idee wanneer ik hieraan ben gekomen. Ook deze heb ik afgepakt van iemand die de hele platencollectie weg wilde mieteren. Van der Wurff was jarenlang de vaste componist van Herman van Veen en deze soloplaat verscheen dan ook op Veenlabel Harlekijn. In 1976. Ik zie dat er maar één persing van is. Dat maakt deze plaat bijzonder. Wat is er te horen? Beeldende composities, mooi gearrangeerd en georkestreerd. Filmmuziek van de betere soort, zeg maar. Klein pareltje. Van der Wurff is overigens al meer dan vier jaar overleden, dat wist ik geeneens.

–

bazbo 0525: Steve Winwood – Roll With It
In 1988 verfijnde Winwood het geluid van Back In The High Life. Weg elektronische drums en het Hammond krijgt weer een prominentere rol. Probleem met deze plaat is dat de composities niet zo heel sterk zijn. Tenminste, wat mij betreft springt er niet echt iets uit. Sowieso spettert het niet zo. Het lijkt allemaal wat vlakker, lijkt het wel. Ondanks dat scoort hij twee hits. Het titelnummer is best aanstekelijk en ik koop de elpee op 9 december 1988. Ik heb een Europese versie. Geen spektakel. Hierna (in 1991) kwam Refugees Of The Heart en die is weer heel goed te pruimen. Maar die heb ik op cd. Alle andere Winwood ook.

–

bazbo 0524: Steve Winwood – Freedom Overspill (12″ single)
De Europese versie van deze maxisingle kocht ik op 18 oktober 1989, ergens in de uitverkoopbakken. Dit is een nummer van Back In The High Life en kant één bevat een belachelijke en dus overbodige dansmix. Op kant twee de albumversie plús een geremixte versie van Spanish Dancer, een nummer van Arc Of A Diver zes jaar eerder. Juist dat nummer vond ik op die plaat niet zo veel aan, maar hier klinkt het dieper, met meer laagjes en andere accenten en gaat het een heel ander en interessanter leven leiden. Leuk hebbedingetje, dus.

–

bazbo 0523: Steve Winwood – Back In The High Life
Metamorfose in 1986. Plots klinkt Winwood uitbundig, jong, energiek. Wat is er met hem gebeurd? Hij zit in Amerika. En zo klinkt zijn nieuwe plaat ook. Hij doet ook niet langer alles alleen; nee, in plaats daarvan huurt hij vele grootheden in. Joe Walsh, bijvoorbeeld. En, niet onbelangrijk: Winwood scoort hits. Megahits. Ik koop de plaat op 13 maart 1987, een Europese versie. Nu, bijna tweeëndertig jaar later, vind ik het allemaal wat gladjes, maar gelukkig zijn er de uitstekende composities en is er nog altijd die stem.