Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 6 december: The Flower Kings, iamthemorning en Rikard Sjöblom in Burgerweeshuis, Deventer
Kwart voor acht op. Koffie. Eerst wat thuiszaken, dan ga ik aan het werk. Koffie met De Vrouw. Zij gaat boodschapjes doen; ik werk verder. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwas. En weer verder werken. Vier uur stop ik. Veel gedaan. Het is even genoeg. Krant. Half zes sta ik op de parkeerplaats en pikt De Zoon me op. We reizen naar Deventer, vinden een parkeerplaats in de buurt van het Burgerweeshuis. In diezelfde buurt vinden we een grillroom en daar eten we. Broodje falafel. Half acht kunnen we de zaal in en een half uurtje later trapt Rikard Sjöblom af. Hij brengt Beardfish- en Gungfly-stukken, merendeels op een kleine akoestische gitaar, plus eentje (Routine) op piano. Hij is goed bij stem en hij speelt gedreven. Zes stukjes krijgen we maar, met Roulette als afsluiter. Veertig minuten, maar zeer krachtig. De pauze is heel kort. iamthemorning komt met een drummer en een cellist. Gleb Kolyadin speelt piano als een waanzinnige en het is Marjana Semkina die de show steelt. Ze kondigt schuchter en op aandoenlijke wijze de liedjes aan: ‘En dan nu nog een liedje over een dood meisje.’ ‘Een liedje over hoe je van je vervelende buren af kunt komen door hun huis in brand te steken.’ Dat werk. Ze zingt heel mooi en de band zet in veertig minuten tijd iets adembenemends neer. Dan weer een korte pauze en vervolgens komen de helden van The Flower Kings. We krijgen de set die we ook al tijdens het Midsummer Progfestival in juni hoorden, aangevuld met drie stukken van de nieuwe plaat én de klassieker The Flower King. Roine Stolt heeft niet een heel goede avond: ten eerste moet hij zitten omdat hij zijn sleutelbeen heeft gebroken en hij zijn rechterarm met moeite kan bewegen, ten tweede is hij (daardoor?) wat gitaarlicks en teksten kwijt. Toch is het een uitstekend concert. Hoogtepunten zijn de twee lange knallers The Truth Will Set You Free en Stardust We Are. Het geluid is zeer goed, niet te hard en ik kan alles prima horen. Pas om half twaalf is het afgelopen. Zelfs De Zoon heeft het leuk gevonden. Ik doe boodschappen (shirtjes, cd’tje, pins) en dan gaan we naar huis. Buiten regent het enorm. Kwart voor een zijn we thuis. Heel even napraten en dan ga ik slapen.
Muziek vandaag: Munich 2016 (Keith Jarrett), Meu Sambo Torto (Clara Moreno featuring Celso Fonseca & Joyce), Memories Are New (Supersister), From Out Of Nowhere (Jeff Lynne’s ELO), Rated PG (Peter Gabriel), Waiting For Miracles (The Flower Kings), Friendship (Rikard Sjöblom’s Gungfly), The Bell (iamthemorning)

–

Donderdag 5 december: Supersister Project in Luxor, Arnhem
Alles wel, wel. Op de werkplek van alles wel. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag ook veel wel. Kwart voor vijf tref ik De Vrouw op het Willemsplein. We lopen naar Luxor om alvast een zitplaats voor De Vrouw te organiseren, maar ontdekken dat het concert vanavond helemaal niet plaats vindt in Luxor zelf, maar in Luxor Musis. Aha. We lopen naar Musis. We kunnen het theater nog niet in, dus gaan we een hapje eten in het aanpalende restaurant. Bietencarpaccio met brokkelkaas en olijven, gevolgd door parelgort met paddenstoelen en aardappel. Reuze smakelijk allemaal. Half acht kunnen we dan wel naar binnen. Al snel hebben we een zitplaats voor De Vrouw op het balkon; ik neem positie dicht voor het podium. Half negen begint Robert-Jan Stips in zijn eentje op een piano, maar al snel krijgt hij gezelschap van een heel arsenaal aan muzikanten: het Supersister Project kan beginnen! We krijgen een prachtige dwarsdoorsnede van het oude oeuvre en bijna de gehele dit jaar verschenen plaat te horen. De inbreng van twee trombones en twee violen geven het geheel een bijzonder geluid. Hoogtepunten niet te benoemen. Alles lijkt heel spontaan, misschien wat ondergerepeteerd. Als Stips zijn verhalen vertelt, is hij wat schuchter en onzeker, maar zo gauw hij speelt, is dat allemaal weg en zit hij er helemaal in. Veel mensen op het podium: drie drummers waaronder Rob Kloet en Ceasar Zuiderwijk, twee bassisten waaronder Rinus Gerritsen, de toetsenist van Gruppo en Joke Geraerts die zingt. Mooi orkest. Kwart over elf hebben we onze jas weer gevonden en snellen we naar de bushalte. Half een thuis en naar bed.
Muziek vandaag: verder geen

–

Woensdag 4 december:
Kwart over zes wakker en op. Koffie, wat werkzaamheden voor de Kap. Kwart over acht wandel ik ernaartoe. Ik doe er een paar kleine dingen en om tien uur loop ik via de biowinkel weer naar huis. Koffie met De Vrouw. De Vrouw gaat boodschappen doen. Ik lunch. Iets na een uur ben ik opnieuw in de Kap. Nu is Ank er ook en we praten met Greta, die een mooi netwerk heeft en ons wil helpen de toekomst van Kunst-Zinnig-Brein te waarborgen. We hebben een mooi gesprek en gaan in januari met een derde partij om de tafel zitten. Ank en ik praten nog wat op stapel staande zaken door. Half vijf scheiden onze wegen en ga ik naar huis. Daar maak ik avondeten: een stoofschotel van runderreepjes, ui, peper, paprika, boerenkool en pompoen. Erbij een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en appel en toe is er kefir. Uiterst smakelijk, allemaal. De afwas is zo klaar. Dan ga ik hardlopen in de mist. Dat lukt goed, ook al heb ik sinds vrijdagmorgen niet gelopen. Thuis werk ik de webstek bij en lees en luister ik.
Muziek vandaag: Last Dance (Keith Jarrett & Charlie Haden), Somnium (Jacco Gardner), Retsis Repus (Supersister Project 2019), Rated PG (Peter Gabriel), Ocean Sounds (iamthemorning), The Bell (iamthemorning), 5 Klavierstücke (Irmin Schmidt)

–

Dinsdag 3 december:
Minder koud vanmorgen. Op de werkplek veel. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon. Ook in de middag veel. Half zes thuis. De Vrouw serveert bamisoep. De Zoon eet mee. Afwas. Webstek. Lezen. Luisteren.
Muziek vandaag: Lighthouse (iamthemorning), ((speak)) (no-man), Silhouettes (Klaus Schulze)

–

Maandag 2 december:
Redelijk geslapen, toch lastig om op te staan, maar het lukt. Oponthoud op de snelweg, daardoor ben ik een half uur later op de werkplek. Tussen de middag wandel ik niet door veld en bos, maar door een woonwijk en langs een veld naar een eetgelegenheid. Daar lunch ik met (oud-)collega’s. Voor mij een salade geitenkaas met biet en pompoenpitten. Ook in de middag werk ik op de werkplek. Half zes thuis. De Vrouw serveert een schotel van ui, paprika en Chinese kool, met varkenslapjes en een salade van ui, wortel en puylinzen. Ik was af. Buiten regent het fiks, dus sla ik helaas een hardloopronde over. Ik werk de webstek bij, sorteer de foto’s en plaats ze op de webstek, lees en luister.
Muziek vandaag: Now We Have Light (Sanguine Hum), Wild Opera (remastered) (no-man)

–

Zondag 1 december: van Heerlen naar Apeldoorn
Ik heb een wekker gezet om half negen, maar we zijn eerder wakker en op. Goede nacht gehad, beter dan de vorige. Ontbijt in het hotel. Afscheid van Len en Sabine en iets voor half elf wandelen we naar het station. We hebben een trein van kwart voor elf. Er zijn werkzaamheden op het spoor in de buurt van Eindhoven, dus reizen we via Roermond, Nijmegen en Zutphen. Twee uur staan we bij de Turkse bakker in de straat verschillende börek te bestellen. We eten het thuis op. De koffer is snel uitgepakt. Ik wandel naar een supermarkt voor wat sla voor morgen. Het is koud buiten. Binnen duurt het even voor het warm is. Ik lees kranten en hoor vinyl. Na half zes maak ik avondeten: ik warm het restant soep en ovenschotel van donderdag op. Dat eten we. Afwas. Ik werk de webstek bij, bewerk de foto’s, lees en luister en ga om tien uur weer naar bed.
Muziek vandaag: Rated PG (Peter Gabriel), Now We Have Light (Sanguine Hum), Scenes From The Flood (Bryan Beller)

–

Zaterdag 30 november: Mosae Zappa festival, Heerlen
Half negen zijn we wakker, ook al hebben we weinig geslapen. Nog geen uurtje later zitten we aan het ontbijt in het hotel. Niet onaardig. Erna wandelen we een rondje door het centrum en rond half twaalf zitten we in koffietent Coasters. Daar speelt het akoestische duo Miserabeler Huhrensohnen: hoogst vermakelijk, met mooie versies van onverwachte liedjes. Na een uurtje krijgen we buiten nog een herhaling van het carrillonconcert van vorig jaar: het blijft bijzonder om de muziek van Zappa over een marktplein te horen. Twee uur zijn we bij het theater. In een aparte ruimte zijn we getuige van een Vraag-en-Antwoordsessie met Dweezil. Tim doet het uitstekend, vraagt mooie vragen zonder de ondervraagde in verlegenheid te brengen en we horen mooie uitspraken van De Zoon Van. Twintig minuten krijgen we. Dan gaan we terug naar het Bongerdplein. Bij een café speelt Jeff Silvertrust, het eenmansorkest dat we kennen van Zappanalefestivals van tijden geleden. Hij zingt in de kou allerlei foute kerstliederen en her en der wat Zappastukken. Zeer onderhoudend. Tegen vijven gaan we met een ploegje naar een lokaal Indiaas restaurant. We eten verschillende curry’s (voor mij samosa en paneer) en rond half acht zijn we terug in het theater. De Vrouw vindt een zitplaats boven op de tweede ring; ik denk aanvankelijk te gaan staan op de eerste ring, maar het is nog leeg voor het podium, dus ik heb nu nog de gelegenheid me aan te sluiten bij de ploeg bekenden die toch de hele tijd bier gaat halen waardoor er veel ruimte vooraan blijft. Ik vind dan ook een perfecte plek, nog geen anderhalve meter van het podium vandaan. Half negen begint het concert. Tijdens de eerste twee stukken hoor ik geen gitaar, maar dan barst het geweld los in volle glorie. We krijgen de gehele plaat Hot Rats, die dit jaar de vijftigste verjaardag viert, en de gitaargeluiden klinken griezelig dicht bij het origineel. Daarna een mooie dwarsdoorsnede van verder oeuvre, waarbij vooral obscure stukjes uit 200 Motels, heel oud Mothersmateriaal en een fijne suite uit You Are What You Is indruk maken. De lange gitaarsolo in Montana grenst aan het maniakale, Twinkle Tits en Cleetus Awreetus-Awrightus zijn de verrassingen en toegiften I’m The Slime en Tears Began To Fall vormen de prettige uitzwaaiers. (Maar wat is die lick waarmee Dweezil de gitaarsolo in Carolina’s Hard-Core Ecstasy begint en eindigt?) Na afloop drinken we nog iets in de foyer en spreken we kort Len en Sabine. Fijn concert, is de gezamenlijke conclusie. Gaan we nog naar de afterparty? Nee, we houden het gezien voor vandaag. Het is kwart voor twaalf en we kunnen dus wat tekortgekomen slaap inhalen. Door de kou lopen we de paar honderd meter naar het hotel.

De vaart zat er aardig in. Met gezwinde pas liep hij door de drukke straten van de stad. Toch schoot hij niet op. Het winkelend publiek liep hem voortdurend voor de voeten. Deed hij een stap opzij en passeerde hij een stel slenterende dikkerds, dan botste hij bijna tegen de mensen aan die voor hen uit liepen. Hij zuchtte diep, probeerde zich zo min mogelijk te ergeren en zette een nieuwe slalombeweging in.

Dit groepje mensen liepen met z’n vieren naast elkaar en namen bijna de gehele straat in de breedte in bezit. Hij wurmde zich tussen hen door en stuitte op tegenliggers. Een nogal grote man botste bijna tegen hem op. Hij duwde zijn elleboog in de fikse buik van de man en wilde zich erlangs wrikken.
‘Wat dacht jij?’ vroeg het gevaarte dat hem tegenhield. ‘Ik beuk me er even doorheen?’
‘Sorry. Ik heb een afspraak.’
‘Een afspraak als excuus om een ander te slaan. Zal ik jou eens…?’ De man stokte, keek in het gezicht van de figuur in de lange regenjas die tegenover hem stond en leek zich rot te schrikken.
Hij zag een bleek gelaat, helemaal wit rond de neus, de slapen trilden. Was het woede, verrassing, angst? Hier wilde hij niet over nadenken. Niet nu. Snel was hij langs de trillende grote man heen geglipt. Hij was nog geen twee stappen verder of hij

– slaan, huilen, knij – ze – mag niet te – berei – voor wat het w – trakker – evig, nog stevi – uw uiteen, alsof het sti – maaiend, – maar dan wel uitgebreid, niet zo vluchtig als je zou verwachten – met voorbedac – tot ze niet langer – veruit de meesten hadden beter moete – ik, ik was mijn handen i – oord op de prost – ttere noodzaak d – olang ze definitief zwijgen, zal niema – til, doodst –

stuitte op iemand anders. Hij schrok. Herkende hij haar? Ze leek op iemand. Had hij haar eerder gezien? En waar dan? Een vermoeden bekroop hem. Ze droeg een dikke jas, die haar ranke gestalte verborg. De kraag ervan had ze hoog opgestoken, bijna tot onder haar neus. Een gebreide muts bedekte haar haren. Maar die ogen, die herkende hij. Maar waarvan?
De ogen keken hem strak aan en werden groter. Zag hij angst? Ze zei iets, maar hij kon haar stem niet horen. De vrouw draaide zich snel weg van hem en ging hem voorbij.
Heel even bleef hij staan. Zijn hart bonkte in zijn keel en de rillingen liepen over zijn lijf. Toen zuchtte hij diep en liep hij verder.

Een moeder met een kinderwagen week voor hem opzij. Hij haalde een man in. Een groepje jongelui dat bij een winkelpui stond, staakte het gesprek en keken hem na. Hij botste tegen een mevrouw die een zware tas voortsleepte. Er viel iets op de grond. De mevrouw bukte, maar hij liep door. Iemand riep, maar hij hoorde geen geluid. Waarheen? Daarheen.
Een verkeerslicht. Hij wachtte.
Wie was ze en waar kende hij haar van? Wat was er nu anders dan die keer of keren dat hij haar voor zich had gezien? Hij haalde zich haar gezicht voor de geest, haar gezicht zonder kraag en sjaal over haar kin en mond, haar haren onbedekt. Was ze blond of juist donker, had ze steile of krullende haren, lang of kort? En wat droeg ze die keer dat hij haar zag? Een jas, een jurk, een broek of …

– od moet ze, – ver weg in de mist, waardoor ik nauwelijks zicht had o – cht knijpen, tot ze ophield met bew – ergens zijn m – ergeven, voor zo’n belachelijk bedrag! Geen prijs is hoog genoeg v – schaduw over het lichaam, een smet op – t kunnen we – rgelding door de verhevene, ze zal zich moeten verantw – chuwd, maar ze – ij bent slechts de boodsc –ient niet b – htgever zal eveneens b – len van de deadline die we je hebb – aak je geen zorgen, ik doe het zware wer – etje lucht haar lijf verli – vanwaar de onrust, de – ittekens – open, – weld, tot bloedens toe, medogenl –

… een nieuwe rilling door zijn lijf. Hij wist het. Tegelijkertijd draafde hij verder, door het rode licht. Aan de overkant van de straat dook hij een smalle weg in. Ze was zwaar opgemaakt, terwijl ze zichzelf liet zien. Aan haar voeten rode naaldhakken. Verder droeg ze weinig tot niets.
Langs de hoge huizen, voorbij het park. Lang zou het niet licht meer blijven. Een straat oversteken, nog een. Dan links, vervolgens rechts, weer oversteken en lange tijd rechtdoor. Daar was de dijk. Hij ging omhoog en voelde de kramp in zijn knieën en kuiten. Hij vond de kracht om door te gaan. Bovenop was hij nu. Iets links. Daar was een opening in het hek. Hij sloeg rechtsaf, liep het bemodderde pad af naar beneden en bleef daar staan.
Roland Haamschaar tuurde door de opkomende mist het water in en absorbeerde de rust die opsteeg uit de vaart.

–
Apeldoorn, november 2019

Hier lees je ‘m op FOK!.

Benodigdheden voor één persoon
1 el olijf- of zonnebloemolie
handje kastanjechampignons, in vieren gesneden
2 grote bosuien of 3 kleinere, in ringetjes, de witte gescheiden van de dunne groene
1 gekookte biet, ontveld, in blokjes
50g risottorijst
150g groentebouillon
peper en zout
dille
parmesan

Bereidingswijze
1 Verhit de olie in een pan.
2 Roerbak de champignons tot ze bruin zijn.
3 Voeg dan de witte delen van de bosui toe. Laat even meebakken.
4 Doe de risottorijst in de pan. Schep om, zodat de olie zich om de korrels heen kan mengen.
5 Doe de rode biet erbij en roer om.
6 Schenk de bouillon erbij, roer om en laat 25 minuten koken met de deksel op de pan. Roer af en toe om.
7 Breng op smaak met peper, zout en dille.
8 Roer wat geraspte parmesan door de risotto heen.
9 Schep de risotto op een bord en bestrooi met de groene bosuiringen en de rest van de parmesan.

–

bazbo 0850: Chris Squire & Alan White – Run With The Fox
De Sint is weer in het land; tijd voor een kerstplaat. In 1981 was Yes op sterven na dood. Twee jaar ervoor hadden Jon Anderson en Rick Wakeman de band verlaten, het achtergebleven drietal lijfde The Buggles in en tourden met hun album Drama de wereld rond. Het werd geen succes. Steve Howe en Geoffrey Downes gingen samen met Carl Palmer en John Wetton een bandje beginnen (Asia), Trevor Horn ging zich volledig toeleggen op produceren en Chris Squire en Alan White bleven achter, niet wetende wat ze moesten doen. Om een beetje in beeld te blijven namen ze dit plaatje op. Het is een fijn landelijk lied, waarin vooral opvalt hoe mooi Squire eigenlijk zingt. Op de B-zijde een soort instrumentale reprise, waarschijnlijk omdat ze niets anders wisten. Niet veel later begonnen Squire en White samen te werken met ene Jimmy Page onder de naam XYZ (eX-Yes-Zeppelin), maar dat werd niets. Toen kwamen ze in contact met Trevor Rabin met wie ze wat demo’s maakten en toen Trevor Horn als producer toe trad, duurde het niet lang voordat mevrouw Jon Anderson de vraag kreeg om te komen zingen. Resultaat: Owner Of A Lonely Heart. Maar voor nu: nog even meezingen met dit feestnummer, dat afkomstig is van de Britse versie, die ik kocht op 18 april 2009 op de platenbeurs in Utrecht.

–

bazbo 0849: Grace Slick – Seasons
Soms had mijn grote broer smaak. Dat was in ieder geval wel het geval toen hij deze single kocht, ergens in 1980. Toen ik negen jaar later het ouderlijk huis verliet, jatte ik dit singletje dan ook gewoon mee. Nooit gewetensbezwaren gehad. Hij had het plaatje niet voor niets achtergelaten in dat ouderlijk huis toen hij het in 1982 gedag zwaaide. Het zal u niet verbazen dat ik hier nu de Nederlandse uitgave draai. Seasons is nog steeds een leuke deun, misschien een beetje te feelgood, maar B-kant Angel Of Night zet alles weer fijn in rockperspectief. Die Grace. Zou ze nog leven?

–

bazbo 0848: Sandy Shaw – Puppet On A String
Over klassiekertjes gesproken. Het meisje Sandy Shaw (enorme bos haar, heel kort glitterjurkje en blote voeten, had iemand ooit van haar gehoord?) zong in 1967 tijdens het Songfestival in Wenen een zeker liedje de onvergetelijkheid in. Dit liedje, welteverstaan. Ze won. Dat jaar kwam de single uit en ik heb hier een Britse versie. Er is geen hoesje. Denk dat ook deze bij een beurs vandaan komt. B-kantje Tell The Boys is ook zo’n lieflijk liedje, maar haalt het (natuurlijk) niet bij de voorkant.

–

bazbo 0847: Nancy Sinatra – These Boots Are Made For Walkin’
Klassiekertje weer. 1966! We hebben hier een Nederlandse versie uit dat jaar en kochten hem op een of andere platenbeurs. Op de B-zijde staat The City Never Sleeps At Night en dat is ook al zo’n mooie deun. Ooit heeft iemand dit plaatje gekocht bij Radio van Geet, gevestigd op het Mercatorplein nummer 24 in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik kan mij niet heugen dat daar ooit een radio- c.q. muziekzaak heeft gezeten, maar ik ben dan ook opgegroeid in een ander deel van de metropool. De zaak was te bereiken onder telefoonnummer 05760-15543 en dat lijkt vreemd, aangezien het kengetal van Apeldoorn 055. Echter, tot 24 september 1975 was het 05760; toen pakten we 055 van Beilen af. Niet dat ik me daar iets van kan herinneren, overigens. Geile clipjes maakten ze in 1966, zeg.

–

bazbo 0846: Peter Schilling – Major Tom (Völlig Losgelöst)
‘Maar die had je toch al gedraaid?’ hoor ik de oplettende lezer/kijker vragen. Jazeker, maar dat was de 12″ maxisingle en die stond in de platenkast bij alle elpees en maxisingles. Hier gaat het om een 7″ single. Die maxisingle is van De Vrouw en deze single hebben we volgens mij later pas gekocht op een beurs of dergelijke. Het is een Duitsche uitgave uit november 1982. Hard meezingen, weer. Dat kunnen we niet zeggen van de B-kant Ich Hab’ Keine Lust. Wat kan mij het kleine libido van meneer Schilling schelen?

–

bazbo 0845: Salt-n-Pepa – Push It (Remix)
Dit kocht ik op 25 juli 1988. Ook die zomer was ik een begeleider tijdens een vakantieweek voor kinderen die niet op vakantie gingen en dit was zo’n beetje de hit van de week. Niet omdat ik het plaatje nou zo heel goed vond, maar meer uit nostalgische overwegingen – want wat was het een mooie week – kocht ik de single. Als een herinnering. Veel heb ik hem niet gedraaid. Nu ik het zo terug hoor, vind ik ‘m ook niet eens zo heel bijzonder. Op de achterkant van deze Nederlandse versie staat I’ll Take Your Man en behalve de faute tekst (als ik ‘m goed begrijp) valt mij het schaamteloze gebruik van samples uit Owner Of A Lonely Heart (Yes) op. Niet dat die sample nou zo origineel was (Yes en Trevor Horn hadden ‘m ook gejat), maar daar gaat het nou niet om. Waar het om gaat is dat ik weer even terug denk aan een mooie week die ik mocht doorbrengen met een boel goede mensen.

–

bazbo 0844: Rubberen Robbie – Het Slurvenlied
Van de LP Rubberen Robbie 3. Niet dat ik die heb. Ik heb alleen deze single, verschenen in 1982 en ik kocht hem op 7 april van dat jaar. Mijn zus had een jaar of wat daarvoor de grote hit van Vader Abraham gekregen en die jengelde nogal eens door het ouderlijk huis. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik Het Slurvenlied op de radio hoorde. Het is een melige parodie op alle Wuppies, Smurfen en wat al dies meer. Op de achterkant staat Als Een Kroket In Zijn Kadet en waarom had die Rubberen Robbie zo’n jaje Engelse ‘r’? Zo’n ‘ej’? Leuk om het titellied weer te horen, ik brul alle teksten en kreten tussendoor zo weer mee.

–

bazbo 0843: Queen – Somebody To Love
Mooiste liedje van Queen ooit, vind ik. Ik ken niet zo veel van Queen. Heb er geen platen van, al heb ik Day At The Races en Night At The Opera wel gehoord, ooit. Deze single komt van een platenbeurs of dergelijke en hij is eerder geweest van iemand die Lya heet of zich zo noemde. Volgens Discogs zijn er maar 46 versies van de single en als ik even puzzel ontdek ik dat ik een Nederlandse heb uit 1976. Die versie brengt trouwens ook nog rond de twintig ballen op als ik hem verkoop. Op de B-kant staat White Man en kan zo’n titel nog wel vandaag de dag?

–

Vrijdag 29 november: Mosae Zappa festival, Heerlen
Half zeven wakker en op. Wat eten en dan buiten hardlopen. Lang niet gedaan, lijkt het. Toch gaat het redelijk en zonder pauzes. Koffie met De Vrouw. We pakken een koffertje in, brengen afval naar containers, kopen brood bij de nieuwe Turkse bakker in de straat, drinken meer koffie en lunchen. Kwart over twaalf wandelen we naar het station. Daar treffen we Heidi en Auke. Gezamenlijk gaan we op reis. Die reis verloopt voorspoedig en rond half drie arriveren we op het station Heerlen. Wij lopen naar ons hotel, zij gaan naar hun jeugdherberg. Het hotel is op het Pancratiusplein, midden in het centrum, dus. We checken in, zetten het koffertje op de kamer en wandelen een rondje door het centrum. Natuurlijk komen we langs de leuke lokale platenwinkel en daar weet ik boodschappen te doen. Niet veel. Ik vind Now We Have Light (Sanguine Hum) en als ik bij de kassa sta en me al wachtende nog een keer omdraai, valt mijn oog op het kratje met ‘Record Store Day’. Voor de grap blader ik en jawel, hoor: Rated PG (Peter Gabriel) van dit jaar. Zelf in Apeldoorn en Arnhem aan mijn neus voorbijgegaan, maar hier heb ik hem dan. Blij lopen we verder naar café De Kromme Toeter. Daar treffen we al veel vrienden: Luuk, twee Duitschers, Jessica en Jean-Paul, Aad, later ook Peter en Inge, enzovoorts. Met een ploegje (Peter, Inge, Luuk, Danny) gaan we een hapje eten in het Indonesisch restaurant en met Peter en Inge rijden we daarna mee naar de Oefenbunker in Landgraaf. Mosae Zappa kan beginnen. Wan en Marco zetten met hun Zappa Talks iets heel interessants neer. Aan de hand van interviewfragmenten weten zij allerlei Zappamelodieën en ritmes aan elkaar te vlechten. Er is veel voorgeprogrammeerd, maar steeds net als ik denk dat het me te synthetisch wordt, komt er weer wat heel anders. Zo vallen we van de ene atmosfeer in de andere. Het honderdkoppige publiek is er stil van, maar na drie kwartier barst het applaus los. Mooi! Traditiegetrouw is er een non-Zappaband en dit keer is dat Vlamp. Dit drietal weet allerlei reclamemelodieën uit te bouwen tot rauwe gitaarjams en ik vind het nogal briljante shit. De lokale carnavalskraker met Frank Oan De Geng en de melige fratsen van een kostuumkikker vind ik minder geslaagd, maar de vele gitaarerupties maken alles goed. Fijn miniconcertje, dit. Laatste act van vanavond is The Dangerous Kitchen. Ze komen me bekend voor en het blijkt dat we ze in 2013 op Zappanale hebben gezien (hetgeen ik me niet kan herinneren). Grote band met blazers erbij, die het prettig in het gehoor liggende materiaal spelen op een 88tourmanier. Fijn werk. Wel een lang concert: twee sets van ieder een uur. Pas om een uur is het afgelopen. Buiten wachten we korte tijd in de kou op een taxi en pas rond twee uur zijn we terug in het hotel. 
Muziek vandaag: Equatorial Stars (Fripp & Eno), Hot Rats (Frank Zappa)

–

Donderdag 28 november:
Redelijk geslapen. Beter dan gisteren. Regen buiten. Op de werkplek weer van alles. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en regen. Fijn. Ook in de middag van alles. Kwart voor zes thuis. De Vrouw serveert preisoep, een ovenschotel van portabello, pompoen, spek en ei, plus het restant van mijn salade van gisteren. We eten er veel van, maar laten voldoende over voor zondagavond. Natafelen. Afwas. Webstek, luisteren, lezen. Rond kwart over tien weer slapen.
Muziek vandaag: David Byrne’s American Utopia On Broadway (David Byrne), Christmas Portraits (Rick Wakeman), Ends (Giancarlo Erra)

–

Woensdag 27 november:
Kwart over zes op. Ik wil gaan lopen, heb mijn hardloopkleding al aan, maar ontdek dat het buiten echt hard regent. Dan niet. Koffie. Ik wil wat werk voor de Kap doen, maar kan niet inloggen. Iets met wachtwoorden, weet ik veel. Als ik even voor half negen naar kantoor loop, is het droog. Zul je altijd zien. Ook op de werkplek kan ik niet inloggen, maar de technische collega is zoals altijd behulpzaam en na een half uur lukt het wel. Ik maak een artikeltje voor een online krant en ga om tien uur weer weg. Via de biowinkel wandel ik naar huis. Koffie met De Vrouw, daarna lunch. Half twee hebben we de bus naar Voorthuizen en gaan we op bezoek bij de Zwager. Het gaat redelijk goed met hem, ondanks dat Gerda nog maar kort is overleden en hij zelf twee weken geleden een fikse knieoperatie heeft ondergaan. Mooi om te zien en te horen dat hij zichzelf goed redt en dat hij veel mensen om zich heen heeft. Kwart over vijf zijn we terug in Apeldoorn en lopen via een supermarkt terug naar huis. Daar maak ik avondeten: ik maak knoflookyoghurtmayo, een salade van bosui, komkommer, tomaat en saladekaas, ik prepareer rodelinzencouscous, maak een schotel van rode ui, kastanjechampignons, courgette en aubergine, plus bak panchettaschijven. Het is snel klaar en nog sneller op. Afwas ook gauw af. Nog heel even iets doen voor de Kap. Dan webstek, luisteren en lezen tot tien uur.
Muziek vandaag: The Wine Of Silence (Robert Fripp, Andrew Keeling & Metropole Orkest), NYC (Blackfield), Tango 3.0 (Gotan Project), Belighted (iamthemorning), het tweede en derde plaatje uit de set Oxygene (Jean Michel Jarre)

–

Dinsdag 26 november:
Alles oké. Op de werkplek veel. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag nog veel meer, waardoor ik een bus later heb. Kwart over zes thuis. De Vrouw serveert een schotel van mie, ui, wortel en Chinese kool met een restje salade van gisteren. De Zoon helpt mee opeten. Afwas. Webstek, lezen, luisteren. Tien uur. Heel moe.
Muziek vandaag: het vierde en vijfde plaatje uit de set The Virgin Years 1977-1978 (Tangerine Dream), het eerste plaatje uit de set Oxygene Trilogy (Jean Michel Jarre)

–

Maandag 25 november:
Redelijk geslapen. Werkplek van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en veld en zon. In de middag verder. Half zes thuis. De Vrouw heeft vakantie. Ik maak avondeten: een stoemp van aardpeer, pompoen, pastinaak, ui en andijvie. Ernaast bak ik runderbraadworsten en maak ik een salade van bosui, komkommer, tomaat en saladekaas. We eten het op. Natafelen duurt even. Dan was ik af. Ik werk de webstek bij. Lezen en luisteren en om tien uur klaar.
Muziek vandaag: de rest van het tweede, plus het derde plaatje uit de doos The Virgin Years 1977-1983 (Tangerine Dream)

–

Zondag 24 november: Zappa Talks try out
Kwart voor acht op. Koffie. Krant. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Kwart voor een is De Zoon er voor lunch. Afwas. Iets na drie uur fietsen we naar Orden. Bij Marco in de huiskamer krijgen we een try-out van het concert door Zappa Talks, dat Marco en Wan vrijdagavond aanstaande gaan spelen tijdens het festival Mosae Zappa. Zal ik er wat over zeggen? Ik vind het mooi. Het zal zeker een waardevolle aanvulling zijn op het programma van het festival. Na afloop blijven nog iets drinken en napraten. Half zeven stappen we op. We dineren bij de overburen: gegrilde kip en falafel. Acht uur zijn we weer thuis. Webstek, luisteren en om tien uur slapen.
Muziek vandaag: At The End Of Time – Churchscapes Live in England & Estonia 2006 (Robert Fripp), Munich 2016 (Keith Jarrett), Sibelius (Leif Ove Andsnes), Love You To Bits (no-man), Sayonara (cd-single) (Ryuichi Sakamoto), het eerste en een groot deel van het tweede plaatje uit de doos The Virgin Years 1977-1983 (Tangerine Dream)

–

Zaterdag 23 november:
Zeven uur wakker en op. Hardlopen gaat goed. Op de markt koop ik fruit en groente en vis. Dan naar de bioslager en biowinkel. Koffie met De Vrouw. En vinyl. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwas. De Vrouw gaat naar het werk. Ik ga naar een pakketafhaalplek en haal een pakket af. Het is de cd-speler. Een Yamaha. Hij doet het. Ik doe huishoudelijke dingen en maak eten voor mijzelf. Bietenrisotto. Goed gelukt. Afwas. Afval. Webstek. Lezen en luisteren. Half elf slapen.
Muziek vandaag: verschillende 45-toerenplaatjes (zie Twitterberichten hieronder), Love You To Bits (no-man), From Out Of Nowhere (Jeff Lynne’s ELO), Beyond Even 1992-2006 (Eno & Fripp), Live at WOMAD 1985 (Nusrat Fateh Ali Khan and Party), 2 (The Gloaming)

–

bazbo 0842: Procol Harum – A Salty Dog
Over klassiekers gesproken. Prachtstuk, dit. Nederlandse versie van deze single uit 1969. Niet heel bijzonder, maar toch bijzonder genoeg. Op de achterzijde staat Long Gone Geek, een nogal felle rocker, zeker afgezet tegen de ballad van de A-kant. Titelnummer komt van de gelijknamige elpee, ook al zo’n prachtplaat, al vind ik de voorganger Shine On Brightly een tikkie beter. Maar wie ben ik? Vooralsnog ben ik iemand die A Salty Dog traag mee zingt. Mooi lied.

–

bazbo 0841: Elvis Presley – Wooden Heart
‘Dit zou ik nooit kopen!’ roept De Vrouw, tussen de regels die ze mee zingt door. ‘Ik ook niet, maar toch hebben we het,’ zeg ik. Vast weer iets op een platenbeurs. B-kantje Tonight Is So Right For Love is eigenlijk te slecht voor een B-kantje. Heel even dacht ik een origineel singletje uit 1960 in handen te hebben, maar met een paar klikjes ontdek ik dat het hier gaat om de Nederlandse heruitgave uit 1977. Maakt het uit. Want zeg nu zelf: altijd fijn om de warme stem van The King eens te horen. Daarna moet het weer afgelopen zijn.

–

bazbo 0840: (Philips) – Rhythm Record – Philicorda
Deze moet ik uitleggen. Lees eerst dit stuk. Ik had dus een Philicorda. En ergens vond ik dus ook dit plaatje. Geen flauw idee meer waar, maar ik vermoed platenbeurs. Op dit singletje staan zes ritmetracks. Meer niet. Ik kan niet dansen, maar weet voldoende van muziek om de quickstep, de foxtrot, de cha-cha-cha, de wals en de tango te herkennen. De Vrouw zit hier al enige tijd met grote ogen tegenover mij aan tafel. Wat of dít nu weer is! Ik leg het uit. Discogs kan me niet vertellen uit welk jaar het plaatje komt, maar ik weet dat Philips het orgeltje in productie had slechts in de eind jaren zestig, dan kunnen we wel een schatting maken. Lang daarover doen hoeft niet, want de site 45cat weet dat het plaatje in 1970 op de markt kwam. Oké. Nog een geinig weetje: dit plaatje moet je draaien op 33 toeren. Ik vond al dat ik zo snel moest dansen…

–

bazbo 0839: Frans Peters en het Sterrenteam – Het Grote Reclamelied
Het is 12 februari 1985 en op de radio hoor je allerlei carnavalsplaten. Die vind ik doorgaans geen zak aan en ik luister zelden radio. Op een onbewaakt moment hoor ik dit lied. Mijn oren zijn gespitst. Dit is leuk! Grappig, melig, cabaretesk, zeg het maar. Aan het eind hoor je een heleboel verschillende reclamedeuntjes uit die tijd, maar dan met malle tekst. Een parodie! Daar houd ik van. Ik houd er zo veel van, dat ik ‘m op 12 februari 1985 koop. Het is een Nederlandsche (goh) uitgave uit 1985 (goh). Kant B bevat de stamper Het Is Weer Feest en dat is een magistraal domme deun. Zeker dertig jaar niet gehoord, dit. Heerlijk.

–

bazbo 0838: Osibisa – The Coffee Song
Verroest, zeg. Dat we dit hebben. De Vrouw heeft het nooit gekocht, zegt ze. Ik ook niet. Platenbeurs, dus. Ooit. We draaien hier een Duitsche uitgave uit 1976. Blijft een fantastische deun, maar niet echt representatief voor de band. Al moet ik eerlijk zijn: ik ken alleen het album Woyaya. Op de achterkant staat Sunset, een instrumentaaltje dat er ook mag zijn. Leuk weetje: het ‘logo’ van de band is ontworpen door Roger Dean, de man die ook de legendarische hoezen voor o.a. Yes maakte.

–

bazbo 0837: Roy Orbison – Pretty Woman
Klassiekertje! Nederlandsche heruitgave uit 1964, heb ik. Op de hoes heet het lied Pretty Woman; op het label staat Oh, Pretty Woman. Tureluurs word je ervan! Verder natuurlijk heerlijk om de heer Orbison te horen grommen. Op de achterkant staat Yo Te Amo Maria, eveneens zo’n typische Orbisonkweler. Iemand – ikke niet – heeft dit plaatje ooit gekocht bij Radio Pracht, gevestigd aan de Langestraat 10-12 te Amersfoort, destijds te bereiken onder telefoonnummer 14340. Dat lijkt me enige tijd geleden. Voor nu: ik draai het volume hoger.

–

bazbo 0836: Normaal – Mama Woar Is Mien Pils
Hier zit geen hoesje omheen. Kan dus nooit van mij zijn. Ik zou ook nooit Normaal kopen, maar dat is een andere zaak. De Vrouw ontkent ook dat dit singletje van haar is. ‘Rommelmarkt,’ ben ik bang. Samen bang zijn, dat is fijn. Plaatje komt uit 1981. Ik ben te onbekend met het werk met de band, maar vermoed dat het een poging tot carnavalsdeun is. Het nogal hoempapa-gehalte is me te hoog voor de boer’nrock waar de band beroemd om is geworden. Tekstueel is het ook al geen hoogstandje. Op de b-zijde staat Oh, Oh, Bennie Wat Dom en dat is eveneens geenszins een werk dat zou vallen onder de Kunst met de grote K.

–

Vrijdag 22 november:
Zeven uur op. Drie kwartier later heb ik de werklaptob aan. Later in de ochtend koffie met De Vrouw. Tussendoor zoeken we online een nieuwe cd-speler uit en morgen kan ik die ergens afhalen. Half een gaat De Vrouw naar de bioscoop. Ik lunch en werk verder. Tussendoor lees ik de krant van gisteren. Half vijf doe ik de werklaptob dicht. Drie kwartier later stappen we op de fiets en rijden we naar De Zoon. Hij heeft chili voor ons gekookt. Uitstekend! Dat smaakt naar meer. Zelf is hij redelijk ontspannen en dat is wel bijzonder voor hem als we op bezoek zijn. Na afloop was ik voor hem af en rond half acht zijn we weer terug. Ik werk de webstek bij, lees en luister en even na tien uur is de dag van vandaag niet meer de dag van vandaag.
Muziek vandaag: Pie Jesu (Robert Fripp), Love Cannot Bear – Soundscapes – Live in the USA (Robert Fripp), A Different Time (John Medeski), Sidelong (Ui), True Stories – The Complete Soundtrack (David Byrne), Live (Gotan Project), Love You To Bits (no-man), Blackfield II (Blackfield), Book Of Romance And Dust (Exit North), het zesde plaatje uit de doos Torrid Zone – The Vertigo Recordings 1970-1975 (Nucleus), First Utterance (Comus), Frank Zappa Plays The Music Of Frank Zappa- A Memorial Tribute (Frank Zappa)

–

Donderdag 21 november:
Veel op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos en veld en zon. In de middag weer veel. Niet af, morgen verder. Op de terugweg haal ik in de muziekwinkel de net verschenen Love You To Bits (no-man). Half zes thuis. Daar tref ik een vermoeide Vrouw. Of ik wil koken. Geen probleem, zo blijf ik zelf ook lekker bezig. Het voorbereidende werk is al gedaan. Chorizo bakken, ui erbij, paprika en spruiten. Dan in ovenschaal, cambozola eroverheen en in de oven. In de tussentijd bak ik hamburgers. Vervolgens zet ik het op tafel en eten we het op. Onze cd-speler is kaduuk. Iets met de motor van de lade. Ik kan dus de nieuwe aankoop niet draaien. Maar ik heb een blurayspeler en daarin kan het ook. Geen probleem, dus. Morgen of overmorgen eens op zoek naar een nieuwe speler. Hoe lang heb ik deze nu al? Een jaar of tien, vijftien? Afwas, webstek. lezen en luisteren. Nieuws van Zappanale: Dweezil is er weer, plus Camembert en John McLaughlin. Niet ver na tien uur slapen.
Muziek vandaag: Love You To Bits (no-man), het vijfde plaatje uit de doos Torrid Zone – The Vertigo Recordings 1970-1975 (Nucleus), de twee bonusplaatjes die mee kwamen met Refugee (Refugee)

–

Woensdag 20 november:
Zeven uur wakker. Goed geslapen, wel. Koffie. Wat werk voor de Kap. Iets na half negen ben ik daar in kantoor. Ik doe een paar dingen. Er zijn ontwikkelingen. Doordat ik de baan niet heb aangenomen, is er een vacature van grafisch ontwerper en communicatiemedewerker. In december ga ik in gesprek over wat mijn bijdrage in de naaste toekomst kan zijn. Ben benieuwd; het blijft een mooie organisatie om bij betrokken te zijn. Kwart voor tien wandel ik via de biowinkel naar huis. Koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje. De Vrouw gaat om half een naar het werk. Ik werk de webstek van KZB bij, hoor en zie muziek. Half vijf ga ik een ronde hardlopen. Het is koud en mistig, maar lopen gaat goed. Thuis maak ik avondeten voor mijzelf. Fussili met gebakken kastanjechampignons, ui, paprika, pesto en pastinaak. Boel parmesan eroverheen. Als alles op en opgeruimd is (zo veel is het niet), werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is er om half negen. Bijpraten, verder lezen en op tijd weer slapen.
Muziek vandaag: The Gates Of Paradise (Robert Fripp), Heaven Taste (no-man), Blackfield (Blackfield), Sun Of Goldfinger (David Torn, Tim Berne & Ches Smith), Smokin’ At The Half Note (Wes Montgomery & Wynton Kelly Trio), Four & More (Miles Davis), Waiting For Miracles (The Flower Kings), het vierde plaatje uit de doos Torrid Zone – The Vertigo Recordings 1970-1975 (Nucleus), Coexistence (Patrick Moraz & Syrinx)

–

Dinsdag 19 november:
Beter geslapen. Op de werkplek veel. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag weer veel. Minder last van verkoudheid, maar eind van de dag wel vermoeid. Half zes thuis. De Vrouw serveert een ovenschotel vol wortel, knolselderij, prei en aardappel, met kipburgers ernaast. De Zoon helpt mee-eten. Afwas. Webstek, lezen, luisteren. Zeer moe, voor tien uur in bed.
Muziek vandaag: Refugee (Refugee), Munich 2016 (Keith Jarrett)

–

Maandag 18 november:
De verkoudheid is niet fijn. Niet goed geslapen ook. Toch sta ik goed op. Op de werkplek is het rustig en kan ik veel doen. Tussen de middag wandel ik door veld, bos en lichte regen. In de middag doe ik ook veel. Half zes thuis. Het is te nat om te gaan hardlopen, dus maak ik avondeten: ik bak de aubergineschotel van gisteren op en ernaast zet ik het restant salade van gisteren. Afwas. Dan werk ik de webstek bij en lees ik. De Vrouw is er om half negen. We kletsen bij. Ik ben om tien uur heel moe.
Muziek vandaag: Munich 2016 (Keith Jarrett), het derde plaatje uit de doos Torrid Zone (Nucleus), Walkover (Jukka Eskola)

–

Zondag 17 november:
Zeven uur op. Drie kwartier later loop ik mijn ronde hard. Koud, maar droog en ik kies de langere route. Lopen gaat heel goed en ik heb geen enkele extra wandelpauze nodig. Thuis nog even in bed. Dan koffie met De Vrouw. En vinyl. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er rond een uur of een. We lunchen. Erna helpt De Vrouw De Zoon met wat zaken rondom zorgverzekering. Ik was af, hang de was op en stofzuig. Vervolgens help ik De Zoon met wat zaken rondom zijn nieuwe baan, die in januari gaat starten. Vervolgens wandel ik een rondje door het centrum. Op de meeste plekken zijn de sporen van de Sinterklaasintocht uitgewist. Het is rustig, bijna stil in de stad. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst warm ik de soep van donderdag op. Die eten we op. Daarna maak ik een schotel van ui, peper, knoflook, aubergine, veldsla en pistachenoten. Op tafel zet ik er een salade van bosui, rode ui, komkommer, kerstomaat en appel naast. We eten de boel op. Afwas en afval. Dan werk ik de webstek bij, lees en luister ik nog iets en uiteindelijk is het weer tien uur.
Muziek vandaag: November Suite – Soundscapes – Live in Green Park Station 1996 (Robert Fripp), verschillende 45-toerenplaatjes uit onze verzameling singles (zie Twitterberichten hieronder), Snow Live (Spock’s Beard), Ends (Giancarlo Erra)

–

Zaterdag 16 november: landelijke intocht Sinterklaas in Apeldoorn
Goed geslapen, ondanks dat ik nu echt verkouden word: loopneus, keelpijn. Voor half acht op. Een uur later wandel ik tussen de betonnen roadblocks door naar de markt. Dat lukt niet heel goed. Het Raadhuisplein zit al heel erg op slot; ik moet wat omlopen. Niet erg. Erna loop ik via de bioslager naar de biosuper. Tien uur weer terug. Op de parkeerplaats achter het appartementencomplex staan meerdere ME-bussen en zeker tien politiebussen en arrestantenwagens. Voor de deur is inmiddels een onneembare vesting ontstaan. De marechaussee is er en rond het middaguur zien we de eerste betogers ook langskomen; die krijgen vakkundige begeleiding van politie. De sfeer lijkt rustig en gemoedelijk. De Zoon is er rond kwart over twaalf. We zien de intocht van Sinterklaas op televisie (en dat is vreemd want het gebeurt allemaal hier enkele honderden meters vandaan). Tussendoor lunchen we. Kwart over een is het afgelopen en was ik af. Eerste indruk is dat het rustig is verlopen en dat de organisatie zo ongeveer perfect was. De Vrouw en ik stappen op de fiets en rijden naar Onze Vader. Het gaat redelijk met hem, al zit hij in een wat mopperige modus; hij heeft wat tegenslag met gebit, verder naderen er weer wat onderzoeken en ja, de Kerst komt er ook aan. We weten hem een weinig op te beuren en rond half vijf fietsen we weer terug. In de straat is alles weer bijna de oude. Ik maak avondeten: de beroemde schotel van spek, zuurkool, karwij en witte bonen, met een rookworst ernaast. Ernaast ook een salade van bosui, komkommer, kaki en appel. Fijn voer. Afwas. Alles is vroeg opgeruimd. Webstek, lezen, luisteren. Nog voor half elf slaap ik. Vandaag overigens zes jaar geleden, maar niet aan gedacht.
Muziek vandaag: That Which Passes – 1995 Soundscapes – Live Volume 3 (Robert Fripp), Spacelines (Nodens Ictus), From Out Of Nowhere (Jeff Lynne’s ELO), Läther (Frank Zappa), The Things You See (Allan Holdsworth & Gordon Beck)

Lotgenoten,

De paprika’s die ik zojuist heb afgewogen leg ik in het boodschappenkarretje. Wat moest ik ook nog meer hebben? Knoflook, rode uien. Die liggen iets verderop. Ik loop de paar meter, pak een bol en een netje en zie dan een spaghettipompoen liggen.
Een spaghettipompoen. Mooi ding is dat. Als je hem doormidden snijdt, de pitten verwijdert en afgedekt met aluminiumfolie een uurtje in de oven (180 graden) legt, kun je daarna met een vork het vruchtvlees er in draden uit lepelen. Het lijkt dan op spaghetti. Begrijp je ook waar de naam vandaan komt. Het smaakt echter naar pompoen.
Nee, ik neem de spaghettipompoen niet mee. Ik heb deze week niet zo veel tijd. Ben alle dagen van de week laat thuis en dan is het niet handig als ik daarna nog zeker een uur in de keuken sta. Dan kies ik liever voor een gemakkelijker en sneller klaar te maken gerecht.
Ik leg de bol knoflook en het netje rode uien in het karretje en ga verder naar het fruit.

‘Meneer!’ hoor ik een stem.
Ik kijk op.
‘Waar gaat u met mijn karretje heen?’
De stem is niet boos en komt van een mevrouw die zeker vijftien jaar jonger is dan ik. Ze komt op mij af lopen. Haar karretje? Ik kijk achter mij. Daar staat een winkelwagentje met mijn boodschappentas erin en met de bosuien en tomaten die ik eerder al afwoog. Wat zit er dan in dit karretje? Aardappelen, prei en kropsla. Dat is niet van mij!
‘Och, excuus,’ zeg ik.
‘Geeft niks, hoor,’ zegt de vrouw. Ze lacht. Een meneer van ongeveer haar leeftijd komt achter haar aangelopen. Aan de manier waarop die bijna in haar nek hijgt, maak ik op dat het haar man, echtgenoot, verloofde, verkering of partner is. ‘Het kan iedereen overkomen. Ik heb het zelf ook wel eens.’
Oef, ze vat het leuk op. Dat zal wel komen door het type winkel hier. In een gewone supermarkt heb je dikke kans dat je gelijk ruzie hebt als je per ongeluk de boodschappenwagen pakt. Maar hier niet. Het lijkt wel of de klanten in deze biologische winkel veel vriendelijker naar elkaar zijn. Haast moet je trouwens ook niet hebben, want het bedienend personeel neemt de tijd.
Snel loop ik naar mijn eigen kar en die duw ik naar het fruit.

‘Bananen,’ lees ik op mijn boodschappenbriefje. ‘Fruit,’ staat eronder. Alsof bananen niet tot het fruit behoren. Maar dat wat ik echt mee moet nemen, schrijf ik voluit. Dat ‘fruit’ betekent dat ik moet kijken of er nog meer lekkers, mooi, goed en betaalbaar hier in deze supermarkt is, anders koop ik het op de markt waar ik hierna nog naartoe ga. Ik vind twee mooie trossen. De een is nog wat groen. Perfect. Die is voor later in de week. De redelijk rijpe voor begin van de week. Hoe eenvoudig en mooi kan het leven toch zijn. Ik draai me half om en leg de bananen in het karretje. Nee, er is verder niets interessants aan fruit. Het is hier wat duurder en het ziet er wat ‘ouder’ uit. Bij die mooie biokraam op de markt is het én goed én mooi én betaalbaar. Ik duw het karretje voor me uit in de richting van de zuivel.

Bij de kaasvitrine werp ik een blik op mijn boodschappenlijst. Dan valt mijn oog op de kar die ik vooruit duw. Barst. Weer niet de goede. Ik draai me om en kijk in de verbaasde gezichten van de vrouw en de man die in haar nek hijgt.
‘Hier ben ik goed in, hè?’ weet ik uit te brengen. ‘Twee keer op rij vergis ik mij in het boodschappenkarretje en twee keer bent u het slachtoffer. Het is een talent. Wat denkt u: zou ik hier mijn beroep van kunnen maken?’
Zonder antwoord af te wachten snel ik naar de kassa. Dan maar geen kaas.

Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, september 2019  

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

bazbo 0835: Nick Nicely – DCT Dreams
Mijn vriend Marc had in 1983 deze single uit de uitverkoopbakken van Free Record Shop gevist en liet hem me horen. Wat een mal, maar mooi geluid! Ik naar de Free Record Shop en daar viste ik nog een exemplaar uit de uitverkoopbakken. Ik geloof dat ik een gulden heb betaald. Het liedje zelf komt uit 1980, maar dit is een Nederlandse heruitgave uit 1981. Op de b-kant vinden we Treeline, dat ook een mal geluid heeft, maar niet zo mooi is als het titelnummer. Verder nooit iets gehoord van meneer Nicely. Blijkt te gaan om ene Nickolas Laurien, een Brit. Dit hitje uit 1980 was zijn enige (naast twee of drie floppers) en pas sinds het nieuwe millennium is hij actiever, zij het op cassette (!) en vinyl. Afgelopen paar jaar heeft hij zowaar enkele albums uitgebracht. Ik ben niet zo benieuwd. Maar DCT Dreams vind ik nog steeds prachtig pakkend.

–

bazbo 0834: Mungo Jerry – In The Summertime
Klassieker uit juni 1970. Ik heb hier een Franse versie van de single in handen. Hoe ik eraan kom: geen flauwe notie. Ik vermoed ergens gekocht op een beurs. Op de B-kant staat Mighty Man, dat hetzelfde geluid heeft als het titelnummer. Verder niet over lullen, gewoon luisteren. Mooi!

–

bazbo 0833: Mr. Walkie Talkie – Be My Boogie Woogie Baby
Ook bij dit plaatje geen enkel idee wat er uit de luidsprekers gaat komen als ik de naald in de groef jaag. Als de naald eenmaal in de groef zit en de eerste tonen uit de luidsprekers komen, denk ik: Barst, geen idee dat we dit hebben. De Vrouw herinnert zich ook niets. Rommelmarkt, platenbeurs, tien voor vijf euro, zeg het maar. B-zijde Lolly Loving Cop hebben we het maar niet over. Overbekende domme deun uit 1976 en dit is een Duitsche versie. Geeft niks.

–

bazbo 0832: Thijs van der Molen – Drinke Totteme Zinke
‘Deze is vast ook van jou,’ zegt De Vrouw. Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Ze moet heel veel moeite doen om het goed te maken. Geen idee dus hoe we hier aan komen. Het is dan ook verschrikkelijk. Het liedje is oorspronkelijk van Herman’s Hermits (u weet wel, van de broer van Paul) en het haalt het niet bij het alleraardigste origineel. Komt omdat het gewoon een zuiplied is dat het overmatig gebruik van alcohol verheerlijkt. Slechte zaak. Dat dit nog mag. Maar toen het plaatje uit kwam – 1969 – was men zich nog niet zo bewust van de kwalijke gevolgen van dronkenschap. Vandaag de dag zou een dergelijk plaatje niet meer kunnen!

–

bazbo 0831: Anita Meijer – Rock Me Up A Mountain
Deze was van mijn oudste broer, meen ik. Bij het verlaten van de ouderlijke woning heb ik deze single meegenomen. Mijn oudste broer was toen zelf al jaren het huis uit. Zal wel een reden hebben dat hij hem heeft achtergelaten. Dit is een alleraardigst deuntje van mevrouw Meijer. Op de achterkant staat Sinner At Sunday en ik vond mevrouw Meijer toch altijd zo’n brave mevrouw. Het plaatje komt uit 1980 en er is slechts een versie van: de Nederlandsche, die op Discogs toch maar mooi €1,97 kan opbrengen.

–

bazbo 0830: Gunter Levi – Wie Kan Me Zeggen
Juni 1992. Ik ben met De Vrouw op vakantie en we bivakkeren in een heus vakantiepark bij De Haan, aan de Vlaamsche kust, nabij Oostende. Twee jaar daarvoor zaten we er ook en toen noemden we het huwelijksreis. Nu is De Vrouw zwanger en die zwangerschap gaat niet zonder complicaties, vandaar dat we voor een wat comfortabele vakantie kiezen. Op een avond zitten we in het parkrestaurant als de kastelein plots alle tafels aan de kant schuift en we getuige moeten zijn van een heuse talentenshow. Een of andere impressario presenteert ons zijn nieuwste ontdekkingen. Een ervan is ene Christoff, die later nog naam maakt in de Vlaamsche schlagerwereld. Na een halve avond vol met de meest afgrijschelijke Belgenmeuk krijgen we het hoogtepunt, de toekomst van de Vlaamsche muziek, roept de promotor nog enthousiaster dan hij de gehele avond is geweest. Wij zitten al die tijd te grinniken van zo veel fauter-dan-faut-muziek. ‘Hier is hij: Gunther Levi!’ Wat we te horen krijgen is nog erger dan alles daarvoor. Gunter is een jochie van een jaar of zestien die verlegen zijn liedje zingt. Om hem heen dansen twee meiskes in roze truitjes, roze rokjes, roze maillootjes en roze laarsjes en als ze lachen, glimt de beugel in hun monden ons tegemoet. Na afloop loop ik naar de merchendisetafel (tuurlijk) toe, koop het singletje en laat hem door het blozende jochie signeren. ‘Zal ik er nog iets schoons op zetten?’ vraagt hij. ‘Ja,’ zeg ik, ‘doe maar: Voor een domme Hollander.’ Op de b-zijde staat Niets Weerhoudt Mij en dat is van hetzelfde domme laken een pak. Onze single komt uit 1992 en is van Belgische makelij. Goh. Toch leuk om terug te horen na dik 27 jaar, want na de ene keer dat we hem gedraaid hebben bij thuiskomst in juni 1992 is dit gevalleke natuurlijk nooit meer uit de platenkast gekomen. (Het titelnummer is niet te vinden op YouTube, maar de b-kant wel.)

–

bazbo 0829: Frank Mills – Music Box Dancer
Nog zo eentje. Geen idee wat ik ga horen als ik deze single op de draaitafel leg. Bij de eerste tonen van de melodie weet ik: O, die! Hebben we dit, dan? Het moet van De Vrouw zijn. Plaatje komt uit 1974! Zou het dan toch van een of andere platenbeurs of rommelmarkt komen? Beetje onduidelijk welke versie we precies hebben; er zijn er mee dan dertig. Het hoesje helpt niet echt mee: een rood papieren niksie met een gat erin. Wel de naam van het label erop. Verschrikkelijk nummer, eigenlijk. Maar zo faut dat het weer leuk wordt. Achterzijde The Poet And I is minstens even erg, maar blijft niet zo hangen als de voorkant. Nou ja. Volgende.

–

bazbo 0828: Massara – Margherita
‘Deze moet van jou zijn,’ zegt De Vrouw. ‘Dacht het niet!’ brul ik terug. Hij komt vast van rommelmarkt, beurs of schoonmoeder. Toen ik het plaatje oplegde, had ik geen idee wat er zou komen, maar nu het speelt, denk ik: ‘Aha! Die. Geen idee dat we dit in huis hebben.’ Massara is ene Pino Massara die in 1979 een hitje heeft met deze single. We hebben hier de Nederlandsche uitgave. Op kant 1 staat ‘Part 1’ en op kant 2 staat ‘Part 2’. Goh. Iemand zin om te dansen? Ik niet zo.

–

bazbo 0827: Robert Long – Heeft Een Kind Een Toekomst
De Vrouw moet deze ergens in 1983 gekocht. Het is nogal een kwijlnummer. Op de achterkant van de single staat Het Heet Hier Holland en dat is andere koek die we van Long kennen: scherp, smerig, provocerend. Het zal u niet verbazen dat we hier een Nederlandse versie van deze single hebben (er zijn geen andere) uit het jaar van verschijnen. Op de achterzijde van het hoesje staat de speellijst voor 1984 en 1985. Hij had het maar druk. Voor ons is het fijn dat singles zo kort zijn.

–

Vrijdag 15 november:
Kwart over zes uit bed. Drie kwartier later loop ik buiten mijn ronde hard. Het is koud, maar lopen gaat goed. Krant en anders lezen. Koffie met De Vrouw. Dan wandel ik langs het kanaal naar een supermarkt. In het centrum zijn de voorbereidingen voor de landelijke intocht van Sinterklaas in volle gang. Ik zie nogal wat veiligheidsvoorzorgsmaatregelen. Meer koffie met De Vrouw. Rond het middaguur lopen we een klein rondje door het centrum om her en der te kijken en we belanden in een gelegenheid waar we lunchen: salade geitenkaas voor mij. We krijgen een pepernotenparfait met caramel toe en met de kok bespreken we de mogelijkheden voor een (uitgestelde) kerstlunch met de schoonfamilie. Dan weer naar huis. Wat lezen en eind van de middag maak ik avondeten. Ik poets de visschotel van gisteren wat op en vul de salade van eergisteren wat aan. Het is uitstekend. Kleine afwas. Ik werk de webstek bij, lees en luister en slaap weer op tijd. Half elf.
Muziek vandaag: A Blessing Of Tears – 1995 Soundscapes – Volume Two – Live in California (Robert Fripp), Lunático (Gotan Project), Cruel Destino (Titina), Aman Iman (Tinariwen), Lifesigns (Lifesigns), het elfde en twaalfde plaatje – het concert in Londen 1975 – uit de doos Love From The Planet Gong (Gong), het tweede plaatje uit de doos Torrid Zone (Nucleus), 5 Klavierstücke (Irmin Schmidt)

–

Donderdag 14 november:
Ook vandaag op de werkplek veel. Maar nu wel pauze. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag wordt het wat later. De stadsbus is ook later en de streekbus ook. Half zeven thuis. Nogal tamelijk heel moe. De Vrouw heeft een bietensoep en een schotel van vis in tomatengroentesaus. Best aardig. Het natafelen is nog aardiger. Pas om half negen is de afwas gedaan. Ik bel Onze Vader. Hij vertelt wat ik al weet en we spreken af dat we hem zaterdagmiddag even opzoeken. Ik werk de webstek bij, lees en luister en ben om tien uur wel zo’n beetje klaar met de energie voor vandaag.
Muziek vandaag: het eerste plaatje uit de doos Torrid Zone (Nucleus)

–

Woensdag 13 november:
Pas om zeven uur wakker. Drie kwartier later loop ik buiten mijn ronde hard. Het gaat moeizaam, maar ik red het goed. Even voor negen ben ik in de Kap. Daar doe ik wat kleine klusjes en anderhalf uur later ga ik via de biowinkel naar huis. Koffie en lunch met De Vrouw. Dan afwas. De Vrouw gaat naar het werk. Ik doe wat huishoudelijke kleinigheden en loop door de regen naar een supermarkt voor sla en groente. Dan vind ik thuis rust. Eind van de middag maak ik avondeten: ik bak ui, paprika, courgette en maak een salade van bosui, komkommer, tomaat en kaki. Lekkâh. Klein afwasje. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is terug om half negen. Bijpraten, verder luisteren en lezen en om tien uur weer slapen.
Muziek vandaag: From Out Of Nowhere (Jeff Lynne’s ELO), de dvd die mee kwam met We Like It Here (Snarky Puppy), Waiting For Miracles (The Flower Kings), Patrick Moraz (Patrick Moraz), Flowermix (no-man), A Secret Life (D’Agostino/Foxx/Jansen)

–

Dinsdag 12 november: Theater WirWar
Lange en weer heel volle dag op de werkplek. Weer geen pauze. In de middag ben ik in een andere locatie. In de theaterzaal ontvang ik de theatergroep WirWar. Aad is erbij. We bouwen op en rond vier uur stromen de bezoekers binnen. Voorstelling De hoofdzaak, gespeeld door acteurs die allen ooit hersenletsel hebben opgelopen, maakt grote indruk. Ik zie hem voor de tweede keer en hij raakt me ook voor de tweede keer. Aan het eind is er een nagesprek met de zaal. Zeven uur is alles opgeruimd en sluit ik het gebouw af. Dan loop ik naar het station. Pas om kwart over acht thuis. De Vrouw is een avond weg. Ik maak de wortelbataatsoep heet die zij gisteren heeft gemaakt. Dan werk ik de webstek bij, luister nog iets en nog voor tien uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: Coexistence (Patrick Moraz & Syrinx)

–

Maandag 11 november:
Volle dag op de werkplek. Niet erg. Maar geen pauze. Half zes thuis. Ik maak avondeten: bak kastanjechampignons, bosui, paprika en postelein. Kaas erover en de salade van gisteren ernaast. Goede hap. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is er om negen uur. Bijkletsen. De Zoon heeft Zijn vragen gesteld aan zijn mogelijk nieuwe werkgever en alles lijkt heel positief. Mooi. Tien uur ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: From Out Of Nowhere (Jeff Lynne’s ELO), Waiting For Miracles (The Flower Kings), We Like It Here (Snarky Puppy)

–

Zondag 10 november:
Half acht pas wakker. Koffie. Ik lees. Meer koffie met De Vrouw. En vinyl. Nog meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om kwart voor een voor lunch. Na afwas en stofzuig loop ik naar buiten voor een boodschapje. Het is zonnig maar koud. Bij onze plaatselijke poptempel koop ik kaarten voor twee optredens in 2020. Thuis lees ik. Op tijd maak ik avondeten. Een salade van bosui, komkommer, spitskool, kerstomaat en mozzarella. Dan een schotel van ui, knoflook, paprika, zoete aardappel, geraspte wortel en postelein. Erbij bak ik Franse varkensfiletlapjes. Aardbeien toe. Smaakt goed. De afwas is vroeg klaar. Ik ga een ronde hardlopen. Koud, maar het lukt prima. Thuis werk ik de webstek bij, lees en luister ik. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: 1999 (Robert Fripp), Radiophonics – 1995 Soundscapes Volume 1 – Live in Argentina (Robert Fripp), Manhattan Intermezzo (Jeffrey Biegel & Brown University Orchestra), verschillende 45-toerenplaatjes (zie Twitterberichten hieronder), Manifesto Of An Alchemist (Roine Stolt’s The Flower King), Pretending 2 Run (Tiles)

–

Zaterdag 9 november:
Kwart over acht ren ik mijn ronde. Het is koud en lopen gaat redelijk. Erna wandel ik naar de markt voor vis, groente en fruit. Vervolgens loop ik naar de biowinkel en bioslager. Ik bel Onze Vader of we vanmiddag even langs kunnen. Hij krijgt visite, dus volgend weekend. Ondertussen gaat het redelijk met hem, al is hij wat gespannen vanwege een nieuwe (controle-)endoscopie aanstaande dinsdag en wederom een probleem met zijn gebit. Koffie met De Vrouw. Krant. De Zoon is er om half een. We lunchen. Afwas. Ik lees in De naam van de roos (Umberto Eco) en ben net als bijna dertig jaar geleden zeer onder de indruk van de atmosfeer. Half zes maak ik avondeten: een groene curry van ui, peper, knoflook en mangold. Daarna bak ik lamsshoarma. Op tafel staat de salade van gisteren en de knoflookyogurtmayosaus. De curry is mooi heet, maar niet te. Toe is er fruit: cherimoya, aardbei en kaki. De afwas is snel gedaan. Ik werk de webstek bij, lees en luister verder. En mocht het een verrassing zijn: half elf ga ik maar weer eens slapen.
Muziek vandaag: Copland – Appalachian Spring (Leonard Bernstein), Flowermouth (no-man), Out In The Sun (Patrick Moraz), The Slow Rust Of Forgotten Machinery (The Tangent), het tiende plaatje – het concert in Hyde Park, London, 1974 – uit de doos Love From The Planet Gong (Gong), Live at Rockpalast (Steve Hillage), Terry Riley: Sun Rings (Kronos Quartet)