Bas Langereis leest u voor!

Lees hier mijn avonturen, fouten, misstappen, paniekbuien, angstaanvallen en ander engs.

Bas
maart 2024

–

Zaterdag 21 juni:
Kwart voor zes. Allerlei. Start foto’s ordenen en eerste selectie maken. Koffie met De Vrouw op het balkon. Half tien maak ik een ronde langs Gigant (verloren zonnebril ophalen), een super, de Syrische winkel, de markt en een audicien (afspraak maken). Meer koffie met De Vrouw op het balkon. Lunch. Afwas en huishoudelijks. Dan fiets ik naar Onze Vader. Hij is opgewekt, vraagt: ‘Ben je nu al terug?’ We ruimen schone was op, verzamelen nieuwe was (van drie weken) en praten wat bij. Ik blijf niet heel lang. Op de terugweg nog langs een super. Thuis even rust. Eind van de middag maak ik avondeten: een stoemp van aardappel, ui, bataat, andijvie en nepspek. Daarnaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer, kerstomaat en druif. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Lezen op het balkon. Webstek. Start foto’s bewerken. Meer lezen op het balkon.
Muziek vandaag: Music For Films (Brian Eno), Ambient I: Music For Airports (Brian Eno), Discreet Music (Brian Eno), Läther (Frank Zappa)

‘Oei Beitel,’ zei meneer Vuistsnede. ‘Ik weet niet wat me nu overkomt.’
Het hondje trok niet langer aan de riem. Beitel stond stil en draaide zich om. Met zijn kop scheef keek hij meneer Vuistsnede aan, alsof hij wilde vragen: ‘Wat is er aan de hand? Hoe kan ik helpen?’
‘Dat is lief van je, Beitel,’ zei meneer Vuistsnede. ‘Maar je kunt niets doen. Ik word plots duizelig en heb stekende hoofdpijn. Hier.’ Meneer Vuistsnede bukte om de brede band rond zijn hoofd aan Beitel te laten zien, maar met dat hij dat deed, werd het hem bijna zwart voor de ogen. ‘Het gaat niet goed. Ik heb dringend iets nodig. En met spoed ook.’

Meneer Vuistsnede en Beitel waren onderweg naar het park, zodat Beitel daar op z’n gemak rond kon snuffelen en zijn blaas en endeldarm kon legen. De zon scheen en het was buitengewoon aangenaam qua temperatuur. Het park was ginds en de frisgroene bosschages lokten. Het mopshondje begon weer aan de riem te trekken.
‘Het spijt me, Beitel.’ Meneer Vuistsnede bleef met moeite overeind. ‘We moeten op zoek naar een drogist of dergelijke.’
Het park lag een eind van het appartement van meneer Vuistsnede vandaan. Dat was doorgaans geen probleem, want een fikse wandeling deed hen beiden goed. Nu was dat andere koek.
‘Ik ben hier niet zo goed bekend,’ zei meneer Vuistsnede. ‘Veelal haal ik mijn zelfmedicatie bij de apotheek vlakbij huis. Waar is hier een verstrekker in de buurt?’

Op de gok liepen ze een winkelstraat in. Veel kappers, kledingwinkels, schoenenzaken en shops waar je tattoos en piercings kon verkrijgen. Echter geen drogist of apotheek. Meneer Vuistsnede wankelde een smalle zijstraat in. En daar, iets verderop, ter linkerzijde, daar zag hij een ouderwetse gaper aan een gevel. Het leek alsof dit een heel oude zaak was; zat deze er altijd al? Meneer Vuistsnede was heus wel eens vaker door deze straat gekomen, maar hij kon zich niet herinneren ‘m hier ooit te hebben gezien. En hij dacht toch echt de binnenstad redelijk goed te kennen. ‘Wie weet, Beitel.’
De kale deur met het vale melkglas klemde. Meneer Vuistsnede zette een schouder tegen de deur en duwde. Piepend ging hij open.

Binnen was het bijna donker. Toen zijn ogen aan het weinige licht waren gewend, zag meneer Vuistsnede een toonbank met daarachter donkerbruine glazen potten in een open kast. In de zaak bevond zich naast meneer Vuistsnede en Beitel niemand.
Meneer Vuistsnede kuchte. Even later hoorde hij gestommel en een deur achter de toonbank ging open. Er verscheen een oude man met een grijze baard en bijna witte halflange haren. De man leek niet door te hebben dat hij klanten had en begon op de toonbank in vergeelde paperassen te bladeren.
Meneer Vuistsnede kuchte nogmaals.
‘Daar heb ik wel iets tegen,’ zei de grijsaard. ‘Momentje.’ Hij draaide zich om, bukte en pakte een trapje. Beverig beklom hij de treden, zo ver dat hij net bij een grote weckfles kon. Die haalde hij uit het schap. Toen daalde hij weer af. Vervolgens opende hij een lade en haalde daar een bijna verroeste lepel uit, waarmee hij in de weckfles roerde en er iets uit schepte. Toen stak hij zijn arm uit en hield meneer Vuistsnede de lepel voor. ‘Belladonna. Dit helpt.’
Meneer Vuistsnede aarzelde.
‘Neem,’ zei de drogist.
Meneer Vuistsnede boog voorover en hapte.

Een raar goedje, vond meneer Vuistnede. Het voelde stroperig en korrelig aan in zijn mond. Hij drukte het opzij met zijn tong. Even liet hij het in zijn wangzakken zitten. Het leek smaakloos, maar na een paar tellen kwam er een bitterheid naar boven, die hem bijna deed kokhalzen. Toen ademde hij diep in door zijn neus en slikte het door. Hij keek de oude grijsaard aan, maar zijn beeld werd troebel. Alles werd wazig en vaag en draaide en meneer Vuistsnede werd nog duizeliger dan hij al was.

Zwart. Witte schimmen doemen op. Vegen. Wrede vegen. Proef de stilte. En laat. Er komt nog meer. Heel veel meer. Kleuren. Draaien. Alles draait. Niets went. Of wel. Of wel? Vult. Een ruis. Schuimende koppen. Schietende schaduw. Licht. Flits. Duisternis. Lang. Kort. Lang. Lang. Kort. De waas. De ware waas. De wortelende waas. Waarheen? Daar. Op de kop. Binnenstebuiten en achterstevoren. Torsende last. Ballast. Scheel. Loens. Zoemen. Horten. Stoten. Gebrom. Stroboscopisch. Staccato. Stuk. Stil. En weer door. Verdwaald. Verloren. Pandemonium. Paniek. Adem te kort. Zwaar. Alles draait nog steeds. En pijn. Pijn. Of. De snijdende toon. Trommelvliezenscheurend. Oogverblindend. Wezenloos. De hel. En zwart. Doodzwart.

Traag opende hij zijn ogen. Het liefst had hij ze weer dicht laten vallen, maar gesnuffel aan zijn been maakte hem alert. Meneer Vuistsnede keek om zich heen. Hij zat op een metalen bank. Aan zijn voeten zat Beitel en die keek hem nu verwachtingsvol met scheve kop aan.
‘Braaf, Beitel,’ zei meneer Vuistsnede en kroelde het hondje in de nek. ‘Met mij gaat het weer. Maar waar zijn we hier?’ Hij keek om zich heen. ‘Nu zie ik het. Het is de straat waar de drogisterij is gevestigd.’ Hij stond op en begon naar het pand toe te lopen. ‘Kom Beitel.’ Met een korte ruk gaf hij zijn huisdier een teken hem te volgen. ‘Het zou hier vlakbij moeten z…’
De winkel was duidelijk gesloten. De ramen en deuren waren dichtgetimmerd met platen geperst hout, waarop graffiti in diverse kleuren was gespoten.
‘Vreemd,’ zei meneer Vuistsnede. Toen haalde hij zijn schouders op. Ze liepen terug in de richting van het park. Na een klein stukje lopen merkte meneer Vuistsnede iets op. ‘Mijn duizeligheid en hoofdpijn zijn verdwenen.’
Beitel kefte.

–
Apeldoorn, mei 2025

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 20 juni:
Zes uur. Kramp in kuit. Pijnlijke kramp in kuit. Koffie. Ontbijt. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Kramp weg. Begin van de ochtend kijk ik op werkmail of er info is hoe het programma van vanmiddag is. Veel mail in beveiligde quarantaine en niet terug te halen. Ik wil iemand appen, maar de werktelefoon heeft een update en plots is er iets met een wachtwoord en heb ik geen toegang. Nou ja. Ik loop de zaterdagmorgenronde langs slager en super. Het is al zeer aangenaam buiten. Koffie met De Vrouw op het balkon. Dan op de fiets naar de audicien. Kosten voor reparatie hoortoestel zijn hoog; de garantie is al een jaar verlopen. Ik vermoed dat ik iets anders verzin. Wordt vervolgd. Op de terugweg haal ik het groentepakket op. Thuis koffie met De Vrouw op het balkon. Lunch. Afwasje. We lopen naar Gigant. Vanmiddag is de première van de documentaire Een cadeau in zwart papier van Joost Ooijman, over Theater Wirwar. De afgelopen maanden hebben de opnamen plaatsgevonden op de woensdagmorgen tijdens de repetities en op donderdag 20 november tijdens de voorstelling in Raalte. Vanmiddag louter genodigden in het publiek: spelers en hun familie, sponsors, mensen uit het netwerk en de wethouder. Iedereen is diep onder de indruk van de film. Na afloop leid ik het gesprek tussen maker, spelers en de zaal. Daarna weer is er informele afsluiting in de foyer. Half zeven zijn we thuis. Ik maak een snelle schotel van ui, paksoy, courgette, tomaat en zwarte boon, met ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en druif. Voor De Vrouw en De Zoon bak ik runderschnitzel. De Zoon is er iets na zeven uur en we eten alles op. Natafelen. Afwasje. Lezen op het balkon. Webstek.
Muziek vandaag: geen

–

Donderdag 19 juni: van Montpellier naar Apeldoorn
Half zes gaat de wekker. Anderhalf uur later zijn we op weg naar het station. We kopen ontbijt en brunch en drinken koffie. De trein vertrekt volgens dienstregeling om tien voor negen en komt ook volgens dienstregeling aan om half een in Paris Gare de Lyon. De overstap (met de metrotrein) naar Paris Gare du Nord verloopt dit keer zonder problemen en de Eurostar vertrekt volgens dienstregeling iets voor half drie. Zes uur staan we op station Amsterdam Centraal en we hebben de rechtstreekse intercity van half zeven. Met een klein beetje vertraging komen we even na half acht aan op station Apeldoorn. We eten falafel en shoarma bij de grilltent op het Stationsplein. Half negen thuis en nog weer een half uur later zijn de koffers leeg en opgeruimd. Nog even zitten op het balkon en dan slapen. Tekst volgt.

–

Woensdag 18 juni: van Sevilla naar Montpellier
Kwart voor vijf wekker. Koffie, koffers, ontbijt. Vertrek 06.45. Half uur later bij station. Het is al benauwd. We hebben de trein van 08.36, we gaan door bagage controle en als we op perron voor de derde keer tickets gecontroleerd, blijken onze reserveringen geannuleerd. Huh? Barst. Terug naar de servicebalie. We kopen nieuwe reserveringen voor een trein later, van 09.36. Dat maakt onze aansluiting in Barcelona krap. In het eerste uur staan we een paar keer lang stil. We krijgen mogelijk een nieuw probleem, maar deze trein rijdt een iets andere route en heeft in Madrid een stop van dik een kwartier, misschien valt er wat in te halen. Helaas. Deze trein heeft uiteindelijk veertig minuten vertraging en het lijkt erop dat we de laatste trein naar Montpellier missen. Gestrand in Barcelona, dus. Dat betekent dat we een nieuwe route voor morgen plannen, nieuwe stoelreserveringen moeten kopen en een hotel in Barcelona moeten zoeken. En dan hopen dat we morgen geluk hebben met de aansluitingen en ’s avonds thuis komen. Maar! De trein haalt iets van de achterstand in en we zijn om vier uur in Barcelona. Vijfentwintig minuten hebben we om bij de volgende trein te komen. We redden het! En die trein vertrekt ook weer wat later dan gepland. De opluchting is groot. We hebben in de afgelopen twee uur een goed alternatief plan gemaakt, maar de huidige situatie scheelt een hoop gedoe, gestress en klauwen met geld. Acht uur ’s avonds zijn we in Montpellier. Ons hotel ligt schuin aan de andere kant van het stationsplein. Het blijkt een superklein en knullig hotel te zijn: de administratie is op losse vellen papier, half afgescheurd, de dienstdoende medewerker schrijft onleesbaar onze namen op een snipper papier en op een andere mijn pasnummer. De hotelkamer is op de eerste verdieping, maar daar moeten we een trap af en dan komen we bij de kamer. Het toilet doet het niet. Vermakelijk allemaal. We installeren ons en gaan naar het (ons bekende ) dichtbijgelegen Indiaas restaurant om wat eten: pakora, samosa , paneer palak en kipcurry. Smakelijk, zeer smakelijk. Dan wandelen we nog even naar het Place de la Comédie, daar eten we ijs en vervolgens terug naar het hotel. Tekst volgt.

–

Dinsdag 17 juni: Sevilla
Kwart voor acht op. Koffie. Dan naar de bakker. Koffie en ontbijt. Na tien uur op pad. Bus 27 naar de wijk La Macarena. Eerst naar platenwinkel Record Sevilla, daar zag ik zaterdag wat bijzonders staan en dat koop ik nu. Koffie en water op het Alameda de Hércules. Dan door smalle straatjes naar de Iglesia San Luís de los Franceses. We zien de expositie, de kapel, de crypte en de kerk. Mooi, indrukwekkend. Als we weer buiten komen, is het heel warm. Nog een klein stukje en onderweg komen we alleraardigst eethuisje La Cacharreria tegen. Daar salades en smoothies. De bushalte is vlakbij en we hebben snel bus 27 terug. Drie uur zijn we in het appartement. Rust en alvast wat inpakken voor morgen. Kwart over zeven lopen we naar het Indiaas restaurant waar we zaterdag ook waren. We eten spring rolls en samosa, en curry’s met kip en paneer. Op de terugweg zien we een bord met tijd en temperatuur: 21.10 en 41°C. Dus. Dus is er ijs. Terug in het appartement breng ik afval naar containers (dat mag hier alleen ’s avonds na achten). Nog heel even zitten en dan slapen. Tekst volgt.

–

Maandag 16 juni: Sevilla
Acht uur op. Koffie. Dan loop ik naar een audicien niet ver van het appartementencomplex vandaan. De zaak is net open, twee vriendelijke dames spreken geen Engels, maar ik weet het uit te leggen. Ik mag een kamer apart in en daar beginnen ze te peuteren. Na een minuut of wat merk ik dat het ze niet lukt; er komen twee mannelijke collega’s bij, de een spreekt uitstekend Engels. Ik mag naar een andere kamer, daar is een computer met een camera. Met probeert het nog een paar keer, nu voel ik dat hij steeds dieper gaat zitten en de druk op mijn trommelvlies wordt nu pijnlijk. De speaker blijkt overdwars te zitten. Ik vraag of het kwaad zou kunnen als het nog een dag of wat blijft zitten. Niet aan te raden, kans op infectie. Getelefoneer. Ik krijg een verwijzing naar een gespecialiseerd arts, die praktijk houdt bij de Plaza de Jerez. Laat daar nu net de bushalte zijn waar we gisteren zijn uitgestapt en waar we vandaag opnieuw naar toe willen. Ik moet er vóór een uur zijn en de arts weet dat ik kom. En betalen hoef ik nu niets. Ik bedank de medewerkers hartelijk voor de service. Op de terugweg haal ik brood bij de bakker en kaas bij de supermercado. Koffie en ontbijt. Dan gaan we op pad. Was het anderhalf uur ervoor nog aangenaam, nu is het al heet. Vandaag wordt het 39-40°C. Druk in de bus 5. Bij het Plaza de Perez is het even zoeken, maar we vinden de praktijk van de ottorrinolaringalogía (jaja) snel. Eerst beneden in de hal wachten, later op de eerste verdieping. De arts spreekt nauwelijks Engels, maar gebaart me te gaan liggen. Eerst bekijkt ze mijn rechteroor, vervolgens het linker. Ze kan de speaker goed bereiken, maar niet vastpakken. De druk op mijn trommelvlies wordt nóg pijnlijker. Ik begrijp dat het nog niet lukt en ze grovere instrumenten nodig heeft. Even is het heel pijnlijk, maar de daaropvolgende opluchting is groot. Gelukt. Kosten? ‘Nada.’ Wederom hartelijke dank. Buiten is het schroeiend heet en we proberen een stuk van ons oorspronkelijke plan voor vandaag uit te voeren. We steken de rivier Guadalquivir over en komen zo in de wijk Triana. De Vrouw moet naar een Farmacia, want pijnlijke hiel. De eerste Farmacia heeft geen gelzooltjes, kan ze wel bestellen en dan zijn ze er eind van de middag. No, gracia. We drinken iets op een terras en zoeken een volgende Farmacia. Die zijn er hier volop. Vlakbij. Die heeft ze. Voor de deur neemt De Vrouw ze in gebruik. Het biedt wat verlichting, maar ze heeft er nog meer of dikkere nodig. We wandelen door de wijk Triana. Van de keramiek zaakjes zien we er niet veel, want de meesten zijn ’s middags gesloten, we zijn helaas net te laat. Onderweg, onder de kerk Santa Ana, lunchen we licht met salades en water. Dan nog wat verder noordwaarts naar de Ponte de Triana. Daar gaat de Farmacia bijna sluiten, maar we mogen toch nog even naar binnen. Helaas, niet de beoogde inleggelzooltjes. Via de oostzijde van de Guadalquivir wandelen we terug naar het Plaza de Perez. Daar is een volgende Farmacia en daar slagen we. Met bus 5 terug. Bij de super kopen we water en half vijf zijn we terug in het appartement. Rusten. Kwart over acht lopen we naar een klein grillrestaurant en daar eten we rijst met gewokte groenten (en kip). Eenvoudig, maar zeer smakelijk. Op de terugweg ijs, want het is nog 39°C. Half elf thuis. Tekst volgt.

–

Zondag 15 juni: Sevilla
Kwart voor acht op. Avonturen. Bij het indoen van linkerhoortoestel knapt de kabel tussen toestel en luidspreker. De luidspreker zit in mijn oor en ee krijgen hem er niet uit. Er zijn audiciens in de buurt, ook die het merk toestel dat ik draag in het assortiment hebben. Het is zondag. Morgenochtend half tien dus proberen… Koffie. De bakker is dicht, dus ontbijten we met brood uit de vriezer en met de kaas die we gisteren hebben gekocht. Wat na tien uur gaan we op pad. Het is warm, maar nu nog te doen. We pakken bus vijf naar de Puerte de Jerez. Daar stappen we uit. We wandelen een stukje langs de Guadalquivir en zien de Torre del Oro en de Plaza de Torro. Vanaf de volgende brug een mooi uitzicht op de wijk Triana aan de overkant. Dan is het niet ver naar de Iglesia de la Magdalena en die bekijken we snel van binnen, voor de zondagsdienst begint. Het Museo de Bellas Artes ligt iets verderop. Ervóór is een kleine kunstmarkt gaande en die pikken we even mee. Vervolgens het Museo in. Veel werken van oude Spaanse meesters (Murillo!), maar het gebouw zelf is ook fraai; het museum is gevestigd in een voormalig klooster. Kwart over twee hebben we het meeste gezien en wandelen we naar eethuis Filo (zie eergisteren). Daar eten we salade en pita en nuttigen we bietensmoothies. Langzaam (want zeer warm (34°C) lopen we de wijk Santa Cruz uit. We pakken bus 5 weer en rijden een halte mee. Iets na vieren zijn we terug in het appartement om uit te rusten. Half acht weer de straat op. We lopen een klein stukje naar een Italiaans restaurant vlakbij. Alles is gereserveerd, maar als we vóór tien uur weg zijn, is er nog een tafel. Dat lukt. We eten pizza en cheesecake en dan hebben we nog tijd over ook. Om tien uur zijn we terug in het appartement en is het buiten nog steeds erg warm (33°C). Tekst volgt.

–

Zaterdag 14 juni: Sevilla
Acht uur op. Koffie. Dan loop ik naar de bakker. Ontbijt. Half elf gaan we op pad. Vandaag houden we beter rekening met de hitte (36°C). We pakken bus C4 naar de oude stadsmuren (Murallas) en gaan de wijk La Macarena bekijken. Eerst de Basílico de Macarena. Er heeft zojuist een huwelijksinzegening plaatsgevonden, dus kunnen we het beroemde beeld niet van heel dichtbij bekijken. Maar van achter uit de kerk zien we veel. Dan slenteren we door smalle straatjes naar het plein Aladenda de Hércules. Er is (toevallig) een biologische markt gaande. We kopen queso en op een terras drinken we thee. Dan wandelen we verder de Calle Amor de Dios in. Platenwinkels. We lunchen vlakbij de Metropol Parasol: yoghurt met fruit, crêpe met geitenkaas, groenten, guacamole en hummus en smoothies ananas met mango. Vervolgens willen we bovenop de Metropol Parasol kijken, maar de toegangsprijs is te hoog: we verwachten dat we in de hitte niet langer dan een kwartier bovenop blijven. Dus bekijken we het markante bouwwerk van onderaf en daarna pakken we bus 27 terug. Iets voor vier uur zijn we terug in het appartement. Rusten. Half acht lopen we een klein eindje naar een Indiaas restaurant in de wijk. We eten onion bajii, groentesamosa, kip en paneer in currysaus met arroz pilau en peshwari naan. Thee toe. Zeer smakelijk allemaal. Op de terugweg wandelen we langs een ijszaak. Tien uur zijn we terug in het appartement. Tekst volgt.

–

Vrijdag 13 juni: Sevilla
Acht uur op. Koffie. Dan naar een bakker een paar blokken verderop. Ontbijt en meer koffie. Half elf gaan we op pad. Op de hoek van de straat komen we een Brit tegen: ‘Nice shirt!’ We raken kort aan de praat. Hij waarschuwt ons om tussen twee en vijf voorzichtig te zijn vanwege de hitte. Vandaag 35°C. We wandelen naar de wijk Santa Cruz en bezoeken de imbeciele grote Catedral en La Giralda. Hier kijken we een paar uur rond. Het is indrukwekkend. We lunchen in een klein eettentje in een smalle straat iets verderop: salades en smoothies. Veel verse groenten, fijn. Dan kopen we toegangskaarten voor Real Alcázar, het koninklijk paleis. We kunnen er pas om half vier in; de drie kwartier besteden we aan ijs eten in de schaduw. Het paleis is schitterend; we kijken onze ogen uit. Na afloop is er nog energie voor een wandeling door winkelstraatjes en plots staan we voor de Metropol Parasol. We gaan naar het centrale plateau en rusten wat uit. Een andere dag beklimmen we hem misschien, nu is de energie even op. Op de terugweg kijken we naar eettentjes en zowaar, we vinden een aardige tapasbar onder het kerkje Iglesia del Señor San José. Iberico, spinaziekroketten, gefrituurde aubergine en patatas bravas. Dan is het niet ver meer naar het appartement. Daar een was aan, wat lezen en dan slapen. Tekst volgt.

–

Donderdag 12 juni: van Málaga naar Sevilla
Half acht gaat een wekker. Koffie, koffertjes inpakken, ontbijt met de restanten brood uit de vriezer, laatste spullen bij elkaar. Tien uur gaan we de deur uit en laten we een van de allerprettigste appartementen achter ons. We lopen naar het Plaza de Merced en stappen op bus 1. Tien minuten later staan we bij het station. Na de koffercontrole hebben we nog ruim de tijd voor koffie. De trein vertrekt volgens dienstregeling om twaalf uur en nog weer vijftig minuten later zijn we in Córdoba. We hebben ruim veertig minuten overstaptijd, maar de aansluitende trein heeft twintig minuten vertraging. Pas rond twee uur leggen we het laatste stuk af. Het duurt korter dan verwacht; voor we het weten staan we op station Sevilla San Justa. Even zoeken hoe we moeten lopen naar ons appartement. Het is 37°C. We redden het. De verhuurder heeft ons allerlei codes gestuurd en elektronische sleutels die we via een app moeten kunnen gebruiken, maar de twee gesloten deuren van het appartementencomplex komen we gemakkelijk binnen. Bij de voordeur is iemand die net naar buiten gaat en als we op de binnenplaats staan, wijst een vriendelijke portier ons niet alleen de weg, maar hij opent ook de tweede deur, zodat we snel bij de voordeur van ons appartement staan. Daar even een viercijferige code invoeren en we staan in een comfortabel en luxe appartement. Even installeren en dan boodschappen doen bij een super op de hoek. Als we die teruggebracht hebben, stappen we op een bus. Twee haltes verder stappen we uit en dan is het niet vee meer naar het Plaza de España. We wandelen er rond en kijken ogen uit. Dan lopen we kort door het Parque Maria Luisa. Inmiddelsnis het bijna acht uur. Niet ver er vandaan is een Indiaas restaurant. We eten onion bajii, hroentesamosa, bhuna kipcurry en palak paneer. Zeer smakelijk. Als we het restaurant verlaten, stuiten we op een lokale processie. We besluiten dat we het laatste stukje gaan wandelen; ondertussen is de temperatuur buiten een stuk aangenamer. Na tien uur terug in het appartement. Wat lezen en dan slapen. Tekst volgt.

–

Woensdag 11 juni: Málaga
Half acht op. Koffie. Dan broodjes halen bij de bakker. Ontbijt, koffie en was. Rond elf uur lopen we naar het Museo Picasso. Overzichtelijk, laat goed de ontwikkeling van de kunstenaar zien. Wat bekende werken. Zeer verrassend is de tijdelijke tentoonstelling met werk van Fatah A. Haar werk is duidelijk geïnspireerd door Picasso, maar heeft veel heel eigenzinnigs. Even boodschappen en terug naar het appartement. Dan snel weer op pad. We lopen naar het strand Málagueta. Daar wandelen we over de boulevard en kijken we langs de kustlijn. Het is zeer warm in de zon. Via de jachthaven terug naar het appartement. We rusten wat uit en pakken vast wat in. Dan is het acht uur en wandelen we naar Shokudo, een Japans eethuis iets verderop. We eten er ramen met teriyaki en tofu. Werkelijk zeer goed. Erna lopen we nog een klein rondje en is er ijs. Tegen tienen zijn we terug in het appartement. Nog wat inpakken en lezen en slapen. 29C zonnig.Tekst volgt.

–

Dinsdag 10 juni: Málaga
Pas kwart over acht wakker. Koffie. Ik haal weer brood bij de bakker boven. We ontbijten. Half elf lopen we westwaarts naar bushalte Fátima langs de drooggevallen rivier Guadalmedina. Lijn 2 gaat een stuk naar het noorden en we reizen mee tot eindpunt San Juan. Dan is het nog een kwartiertje lopen tot we bij de Jardin Botánico zijn. We slenteren langs de vijvers, klimmen naar het paviljoen, lopen door het oerwoud, passeren de vele palmbomen en zijn erg onder de indruk. Een van de mooiste botanische tuinen die we hebben gezien. We kunnen er een hele dag zijn, maar dat doen we niet. We drinken thee en eten appel- en worteltaart en iets voor half vier verlaten we de tuinen. Met lijn 2 weer terug. We wandelen een andere route naar het appartement. Daar rusten we uit. Half acht weer de straat op. We wandelen opnieuw naar de westzijde van het centrum, slenteren door winkelstraatjes en nemen uiteindelijk plaats op het terras van een Indiaas-Mexicaans restaurant. We eten pakora, butter chicken en groentecurry met eierrijst en peshwari naan. Zeer goed. Drupje regen? Drupje regen. Drupje. Dan wandelen we rustig weer terug en onderweg is er ijs als nagerecht. Tegen tien uur terug in het appartement. 25C bewolkt en zonnig. Tekst volgt.

–

Maandag 9 juni: Málaga
Pas kwart voor acht wakker. Koffie. Dan haal ik brood bij een panaderia, paar trappen op. Ontbijt met brood, queso, chorizo en koffie. We wandelen naar het Alcazaba, een bijna duizend jaar oud fort op een berghelling aan de rand van het centrum. Ervoor ligt een Romeins amfitheater. We kopen kaarten voor een bezoek aan het Alcazaba en aan het daarachter en nog heel veel hoger gelegen Castillo de Gibralfaro. Het fort is gaaf, wel heel veel klimmen en afdalen. Voortdurend poorten, hofjes, torens en fraaie uitzichten. Niet goed voor mijn hoogtevrees. Als we bovenin het fort zijn, realiseren we ons dat we niet verder kunnen; willen we het Castillo de Gibralfaro bezoeken, dan moeten we helemaal naar beneden en vervolgens de heuvel weer op en nog heel veel hoger. Dat laten we even zitten. Inplaats daarvan lopen we naar het nabijgelegen museum voor moderne kunst Centre Pompidou. Jet ligt aan de haven, waar we gisteren ook waren. Het museo blijkt gesloten vanwege een wisseling van de collectie. Dus wandelen we langs de haven en onder de Catedral drinken we iets bij een pub en eten we ijs bij een tentje ernaast. Dan de Catedral in. Indrukwekkend. Na vijven zijn we terug in het appartement en rusten we uit. Acht uur naar Plaza de Merced. Aardig tapasrestaurant Picasso. We krijgen een plekje op het terras aan het plein. Croquettes, patatas, geitenkaas en gefrituurde aubergine, met verschillende dips. Smakelijk. Al snel blijkt het restaurant gewild: er staan veel mensen te wachten en dan is de bediening en afhandeling zeer vlot. We maken een wandeling naar de oostkant van het centrum tot aan de rivier en zien de Mercador en een paar plekken waar we nog eens terug kunnen. Op de terugweg ergens ijs. Na tien uur terug in het appartement. 25C bewolkt en zonnig. Tekst volgt.

–

Zondag 8 juni: van Granada naar Malaga
Iets voor half acht op. Koffie, ontbijt. Ik doe brood van gisteren in de rooster en zet hem aan. Vervolgens slaan de stoppen door. Oeps. Gelukkig weet ik de stroom weer in te schakelen, maar de rooster doet helemaal niets meer. De bakker op de hoek is open, dus koop ik vers brood. Dan koffertjes inpakken. Iets na tien uur pakken we bus 33 naar Estavion de Autobuses. Daar zijn we zo op tijd dat we ruim de gelegenheid hebben voor koffie. Twaalf uur zitten we in de bus naar Málaga. Het eerste stuk gaat door vlak land en dat is wat saai, maar als halverwege de bergen in zicht komen, wordt het landschap zeer mooi. Half twee zijn we in Málaga. We pakken een metro die ons naar de rand van het centrum brengt. Vanaf daar lopen we het drukke centrum in. We vinden de weg gemakkelijk. Op een plein vlakbij ons appartement drinken we thee. Vier uur ontmoeten we senora Jennifer, die ons het appartement laat zien en een en ander uitlegt. We richten ons wat in en doen vervolgens boodschappen bij een nabijgelegen mercador. Even uitrusten. Dan wandelen we langs het Plaza de Merced, het Picassomuseum en de Cathedral naar de jachthaven. Daar slenteren we over de boulevard en weer terug langs de Cathedral. Aan de Plaza de Merced vinden we La Barre Inca, een bijzonder restaurant waar ze tamelijk bizar de Peruviaanse keuken combineren met de Japanse. We eten deegpakketjes gevuld met kaas en met groenten, een soort kipcurry en rijst met ei en groenten. Zeer smakelijk. Het is bijna donker als we terug gaan naar het appartement. Daar nog wat zitten en uiteindelijk slapen. 25C zonnig. Tekst volgt.

–

Zaterdag 7 juni: Granada
Kwart voor acht. Bedoeling van vandaag is rustig aan. Ik haal brood bij de bakker. Koffie en ontbijt. Half elf de deur uit. Bus 8 en bij Monasterio de la Cartuja eruit. Niet heel groot. We hebben een dik uur om het te bekijken. Vooral de kerk en sacristie zijn indrukwekkend. Bus 8 terug naar Centro. Capilla Real, vervolgens Casa de los Tiros. Smoothies en toast bij Artisanos de Granada. Via winkelstraten terug naar appartement. Zeer warm 34C. Rustig aan gedaan, maar toch weer heel veel gezien. In appartement rusten. Na achten naar buiten. Op het plein achter het appartementencomplex zijn een paar eettentjes, we nemen plaats op het terras van een Italiaan. Veel lokaal of buurtvolk. Pizza met paddestoelen, kerstomaat, gekarameliseerde uien en geitenkaas. Zeer smakelijk. Na tienen terug in appartement. Even lezen en dan slapen. 34C zonnig. Tekst volgt.

Donderdag 5 juni 2025. Mij zegt die datum zo even niks. O, het is vandaag? Even kijken of ik iets bijzonders op de planning heb. Nee. Ja, ik mag een stuk tekst publiceren op FOK!. Dat heb ik enige tijd geleden al gedaan. Het is het stuk tekst dat je nu leest. Verder niets bijzonders. Ik sta vanmorgen op tijd op. Als ik werk is dat om vijf uur en als ik niet werk word ik voor zessen wakker en dan sta ik ook voor zessen op. Vandaag werk ik, dus gaat de wekker om vijf uur. ‘PIEP! PIEP! PIEP! PIEP! PIEP! PIEP! PIEP! PIEP!’ Na acht luide pieptonen ben ik wakker, heb ik me omgedraaid en druk ik op een knopje op de wekker. Het gepiep stopt. Ik haal diep adem, sla het dekbed van me af, trek mijn benen op en draai mijn bekken zodanig, dat mijn benen buiten het bed komen. Ik sta op, maar dat had je misschien al begrepen. Verder geen details over dagelijkse dingen. Ook niet dat ik naar het werk ga, daar allerlei werkzaamheden doe en aan het eind van de dag weer thuis kom. Dat en wat ik eet ga ik ook niet uit de doeken doen. Vandaag ook geen bijzondere zaken in de avond. Op tijd lig ik weer in bed. Dat was het voor vandaag. Dat was donderdag 5 juni 2025. Voorbij. Eénzoveelste van een mensenleven. Ik ben net zestig jaar geworden, heb dus al – even rekenen: zestig maal driehonderdvijfenzestig – dik 21.900 dagen erop zitten. Die gingen niet allemaal zoals hiervoor beschreven. Zó saai is mijn leven nou ook weer niet. Maar vandaag dus wel. Een saaie dag is het op donderdag 5 juni 2025.

Zal ik weer eens een depressief stuk schrijven? Ik heb er zin in en mijn hoofd staat ernaar, maar in dit soort toestanden lukt het doorgaans niet. Net als veel andere zaken. Daar ga ik nu niet op in. Sorry. Dat is al het tweede waarover ik niet wil vertellen. Maar ik moet oppassen; verontschuldigen doe ik liever niet. Waarom zou ik? Wat kan mij het schelen dat ik een lezer mogelijk teleurstel? Dat zou ik ook kunnen doen als ik wél een samenhangend stuk tekst had geschreven; als het de lezer niet aanstaat, dan heb ik hem (of haar, heb ik lezeressen onder u?) evenzogoed teleurgesteld. Daarom: het kan me niet schelen. Er kan me sowieso niet zo veel schelen.
Apathie ontlast je volgelopen brein, las ik ergens. Alsof apathie iets oplost. Dat doet het niet. Apathie lost niets op. Maar ja, wat wel? Ik weet het niet. Mijn liefste lief ook niet; ik vroeg het net aan haar en ze haalde haar schouders op. Aan haar heb ik ook niets, behalve dan dat ik bij haar kan schuilen in buien van apathie.
Wordt dit al een beetje een depressief stuk?
De zon schijnt, zul je zeggen. Alsof dat helpt. Ik schrijf dit stuk terwijl ik binnen zit. Ik kan buiten gaan zitten, op het balkon of op de galerij in de zon, maar het vervelende is dat ik dan geen klap zie op mijn beeldscherm. Zo is er altijd wat. En van dát idee word ik ook niet vrolijk.
Er is wel meer waar ik niet vrolijk van word. De toestand in de wereld. De honderden, duizenden, tienduizenden onschuldige slachtoffers van oorlog, honger en geweld, de natuur en de planeet die naar de knoppen gaat, de beestachtige wijze waarop we met dieren omgaan, de dubbele moraal, het oprukkend racisme en fascisme in ons land, in Europa, in de wereld, de krapte in mijn portemonnee.

Maar goed, waar zat ik? Bijna aan het eind van dit stuk tekst, denk ik zo. En hopelijk nog lang niet aan het eind van dit leven, dat niet zo saai is als ik bij aanvang misschien deed vermoeden. Met een beetje mazzel heb ik nog even. Stel dat ik op tweederde ben, dan heb ik dus nog zo’n 10.950 dagen te gaan. Maar zeker weet ik het niet. Het heeft dus niet veel zin om ze te tellen. Laat ik daarom op deze donderdag 5 juni 2025 maar beter gaan tellen hoe veel dagen ik tot nu toe al heb gehad, want van die dagen weet ik zeker dat ze er waren, ook al kan ik ze me niet allemaal tot in detail herinneren. Ik begin. Eén. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zev

–
Apeldoorn, mei 2025

[Excuus. De schrijver is momenteel op vakantie. Hij is niet in de gelegenheid om iets actueels te schrijven. Vandaar dus een stuk uit de verzameling teksten voor het geval dat.]

Hier lees je ‘m op FOK!.

Setlijst:
The Adventures Of Dindoo
Filthy Habits
Echidna’s Arf (Of You)
Lost Zappa Song
Electric Hoedown
Shampoohorn
Truth
RDNZL
Punky’s Whips

Encore:
Funky 15
Uncle Remus

–

Vrijdag 6 juni: Granada
Zeven uur op. Koffie, ontbijt met broodjes van gisteren uit de toaster. Half negen bus naar Cathedral, daar overstappen op plein Isabella enz. Omhoog naar Alhambra. Een aardige Spanjool wijst ons waar we hulp kunnen krijgen. Die krijgen we. Alles blijkt in orde te zijn. We krijgen tickets en een audioapp geïnstalleerd. Eerst het Generalife in. Mooie tuin en buitenpaleis. Vervolgens het Alhambra in. We zien het Paleis Charles I en de Alcazar. Uiteindelijk vinden we de tuinen van Medina. Het is een indrukwekkend gebouwencomplex, zeker omdat het eeuwenoud is. De uitzichten zijn ook fraai. Veel tussenstops met water. Vier uur bus terug naar beneden. We eten cheesecake en drinken smoothies bij Artesane de Granada, slenteren door Carrer de Elvira en nog wat smalle straatjes. Terug in appartement. Even rust. Rond acht uur gaan we weer naar de Carrer de Elvira. In eethuis Kasbah sluiten we de dag passend af met hummus, salade, falafel, groentepasteitjes en kipspies. Toe is er Arabische thee en baklava. Kwart over elf terug in het appartement. Even lezen en dan slapen. 32C zonnig. Tekst volgt.

–

Donderdag 5 juni: Granada
Kwart voor acht op. Ik haal broodjes bij een paneria op de hoek van de straat. Koffie en ontbijt. Rond tien uur lopen we buiten. Vandaag dik dertig graden, maar nu nog niet. We wandelen de Moorse wijk Albaicín in, dat betekent nogal veel klimmen. Uitzichten zijn fraai. Bovenop de heuvel is een pleintje met terrassen en daar drinken we wat. Iglesia Salvador. Mirador San Nicolás. Naar beneden. Palacio de los Cordova. Langs de Darro. Op plein Plaza de Nueva smoothie en broodje bij Artisanas de Granada. Dan naar Cathedral die we bezoeken. Erna smalle winkelstraatjes in. Langzaam ook weer terug, ijs onderweg. Even na vijven terug in appartement. We zoeken uit of onze kaarten voor het Alhambra morgen al binnen zijn, maar we komen er niet uit. Na anderhalf uur geven we het op. Morgen ter plaatse hopen dat het goed gaat. Rond half acht gaan we naar een Indiaas restaurant vlakbij. We zitten tussen de hoge flats op het terras. Samosa, onion bajii, butter chicken en curry paneer met erwten en tomaten. Zeer goed. Goedkoop ook. Tegen negen uur weer terug naar appartement. Even lezen, dan slapen. 32C zonnig. Tekst volgt.

–

Woensdag 4 juni: van Barcelona naar Granada
Voor half zeven wakker en op. Uur later uitchecken. Maar station. Even zoeken waar onze trein vertrekt. Negen uur rijden ee. Koffie en stroopwafels. Groenten en fruit. Tien voor twaalf in Madrid. Ook daar zoeken naar waar aansluitende trein vertrekt. Koffie en broodje. Half twee rijden we. Drie uur later in Granada. Appartement op kwartier lopen. Instructies kloppen, we vinden de sleutel. Klein appartement, basic. Naar supermarkt. Dan wandelen naar Cathedral. Vervolgens op zoek naar eettent. We vinden een Palestijn. Soep, piezzes, tajines. Terug naar appartement. 30C zonnig. Tekst volgt.

–

Dinsdag 3 juni: van Apeldoorn naar Barcelona
De wekker gaat om half vier. Juist. Half zes op station. Kwartier later de eerste trein naar Rotterdam. Daar ruim overstaptijd, dus koffie. Eurostar is om 10.40 in Parijs Gare du Nord. Daar de ingewikkelde overstap via metro Gare de Lyon. Drukte en onduidelijkheden bij de kaartjes automaten. Dan blijkt de ondergrondse trein ook allerlei vertraging te hebben en uiteindelijk kunnen we op Gare de Lyon ons perron niet vinden. We missen de trein naar Lyon. Infobalie. Misschien omboeken. Uiteindelijk krijgen we een ticket voor de rechtstreekse trein naar Barcelona maar wel tot aan Perpignan. Pas om 14.40 zitten we in de trein. Zeer behulpzame hoofdconducteur. We hadden geen zitplek, maar hij wijst ons er een aan en we mogen meereizen tot Barcelona. Daar zijn we om half tien. Klein stukje naar het hotel. Eenvoudige kamer, prima. Iets eten bij een grill op de hoek. Klein stukje wandelen langs Jardim de Miró. Dan slapen. 24C zonnig.
Tekst volgt.

–

Maandag 2 juni:
Kwart over zeven wakker en op. Nog voor negen uur zitten we aan het ontbijt in het café dat bij het hotel hoort. We hebben de trein van iets over tien en twee uur later zijn we thuis. Koffie. Dan lopen we het centrum in en bezoeken we twee winkels. Thuis lunch. Afwasje. Ik pak koffers in en wandel dan een rondje langs het kanaal. Krant op het balkon. Eind van de middag maak ik avondeten: een risotto met shiitake, bosui, paprika, tomaat en feta. Ernaast zet ik het restant salade van zaterdag. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwas en afval. Laatste zaken inpakken. Webstek. Lezen op het balkon. Zeer op tijd slapen, want morgen nogal vroeg op.
Muziek vandaag: Live – Perpetual Change (Jon Anderson & The Band Geeks)

–

Zondag 1 juni: Metropole Orkest met Dweezil Zappa in het Muziekgebouw Eindhoven
Kwart over zes. Ik loop een ronde hard langs het kanaal en buiten het centrum en het gaat wederom erg goed. Thuis nog terug in bed. Half negen staan we op. Koffie. We doen nog wat voorbereidingen voor de vakantie. Meer koffie. Dan vroege lunch. Afwasje. We hebben een trein om kwart voor een en dik twee uur later zijn we op het station van Eindhoven. Het is niet ver naar het hotel. Daar checken we in. Vervolgens maken we een kleine rondwandeling door de omgeving. Half vijf treffen we Peter, Inge en hun twee zoons en we eten iets bij een Italiaans eetconceptgelegenheid. Vooruit. Vóór zeven uur staan we bij het Muziekgebouw en we zijn niet de enigen die hebben gedacht op tijd te zijn. We sluiten aan in een rij, maar als de deuren om kwart over zeven open gaan, stormt iedereen die deuren binnen. We vinden een mooie plek op het balkon met uitstekend zicht en – zo blijkt later – ook zeer mooi geluid. Op het podium vanavond het Metropole Orkest – debiel goed, retestrak – onder leiding van Jukka Iisakkil, met speciale gast gitarist – en zoon van – Dweezil Zappa. Op het programma Dweezils stuk en concertopener The Adventures Of Dindoo (verrassend goed, dit keer), wat werken van vader Zappa (Filthy Habits, Echidna’s Arf), wat vroeger spul van Dweezil (Shampoohorn). Dweezil moet er duidelijk in komen; aanvankelijk vind ik hem wat tegenvallen, maar ten tijde van RDNZL klopt het. Het einde van de reguliere set is een verrassende Punky’s Whips met gastzangers Zack en Nogeentje (beiden uit Dweezils huidige tourband). Tijdens de toegift had ik Watermelon en Strictly Genteel verwacht, maar we krijgen een eigen stuk van Dweezil en tot slot Uncle Remus. Alles bij elkaar: zeer mooi concert en wat een ontzettend goed orkest is het Metropole toch. Na afloop praten we nog heel kort met Peter en Inge en nemen dan afscheid van ze. Wij drinken nog iets op het naastgelegen terras van ons hotel. Vervolgens naar de kamer. Daar nog wat lezen en rond middernacht gaan we slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Zaterdag 31 mei:
Kwart over zes. Koffie. Allerlei. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Vandaag is het warm en benauwd. Dan nogmaals het centrum in voor een bezoek aan een andere super. Thuis wat voorbereidingen voor de vakantie. Meer koffie met De Vrouw op het balkon in de zon. Lunch. Afwasje, stofzuigen en huishoudelijks. Ik fiets naar Onze Vader, breng de laatste schone was, ondersteun bij wat zorgelijke dingen (een nieuwe telefoon, onder andere) en dan weet hij dat hij het even drie weken zonder me moet doen (ook De Zus is net op vakantie). Thuis allerlei. Eind van de middag maak ik avondeten. Ik leg aardappel en zoete bataat in een braadslede en die schuif ik de oven in. Later gaat er kastanjechampignon bij. Voorts monteer ik een salade van spitskool, mandarijn en sultana. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten de groenten allemaal op; het restant salade is voor maandagavond. Afwasje. Krant op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: On Land (Brian Eno), The Plateaux Of Mirror (Brian Eno & Harold Budd), Music For Films (Brian Eno), het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), Future Hopes (White Willow), True (Jon Anderson & The Band Geeks)

Een malloot op FOK! begint in juni 2018 met het draaien van al zijn vinyl (van A tot Z) uit zijn platenkast. Het duurt twee maanden, maar dan haak ik aan. Vrijdag 17 augustus 2018 begin ik met het draaien van alle elpees en daarna de singles. Op zaterdag 28 december 2019 draai ik het laatste singletje. Daarna houd ik het bij met nieuw vinyl dat ik koop.
Bij alle platen schrijf ik weetjes, mijn beleving, herinnering en datum van aankoop. Die vind je hieronder.  

(Begin maart 2020 start dezelfde malloot ook met het draaien van al zijn cd’s. Eerst denk ik: Dat ga ik niet doen, dat wordt veel te veel. Maar op donderdag 19 maart 2020 ben ik om. Dat project loopt nog steeds.)

–

Some crazy guy on the online forum of FOK! starts playing all his vinyl records (from A to Z) in June 2018. It takes two months before I join him. On Friday August 17, 2018 I start (re)listening to all albums and on Saturday December 28, 2019 I play the last single from my collection. From that moment on I keep up with the new vinyl I buy.
With all records I write some information, my ideas and memories, plus the date of purchase. You’ll find those stories below.

(Early March 2020 that same crazy guy starts playing all of his cd’s. At first I think: No, I’m not going to do that, it’ll be way too much. But on Thursday March 19, 2020 I’m convinced. The project is still running.)

–

Vrijdag 30 mei:
Half zes op. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal en het gaat bijzonder soepel. Half acht ben ik aan het werk. Ik kijk nog wat laatste zaken na. Koffie met De Vrouw. We koppelen in een app onze geplande reis aan de Interrailkaart. We kunnen op reis. Ik koop wat kaarten bij een (kantoor)boekhandel, die schrijf ik aan collega’s en dan rond ik alle werkzaamheden af. Vakantie. Koffie met De Vrouw op de galerij. Lunch. Afwasje. Ik doe wat kaarten op de post, breng wat afval weg en wandel een rondje door park. Krant. Eind van de middag maak ik avondeten: een salade van bosui, koolrabi en komkommer, met ernaast een rode curry van prei, restjes sla, paprika en rode boon. Voor De Vrouw en De Zoon bak ik rundertartaar. De Zoon is er om half zes. We eten alles op. Afwas. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: Strange Cargo III (William Orbit), Sacrament (White Willow), The Overview (Steven Wilson)

–

Donderdag 29 mei:
Pas om kwart over zes wakker en op. Koffie. Hemelvaartsdag. Allerlei, ook ter voorbereiding op de vakantie. Koffie. Lezen. Meer koffie met De Vrouw. We doen meer voorbereidingen op de vakantie, waaronder kaarten kopen voor een bezoek aan het Alhambra in Granada (duur). Lunch. Afwasje. Tegen drie uur staan we op het stationsplein. In het kader van het Maaiveldfestival speelt het Orkest De Ereprijs. De eerste drie stukken zijn heerlijk tegendraads en fijn interessant. Dan komt hiphopper Fresku erbij. Het experiment is even leuk, maar na twee liedjes vind ik dat hij zichzelf en de muziek overschreeuwt, dat het eentonig wordt en het orkest niet meer uit de verf komt. Nou ja. Na afloop wandelen we nog het centrum in en doen we een paar boodschapjes in een super. Lopen we toch langs een ijszaak! Thuis maakt De Vrouw avondeten: courgettes gevuld met spinazie en ricotta en die in tomatensaus uit de oven. Ernaast een salade van koolrabi, komkommer, tomaat en noten. Zeer smakelijk en we eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Thursday Morning (Brian Eno), The Pearl (Brian Eno & Harold Budd), More Music For Films (Brian Eno), Apollo – Atmosphere’s & Soundtracks (Brian Eno with Daniel Lanois & Roger Eno), Ignis Fatuus (White Willow),

–

Woensdag 28 mei:
Half zes. Ik loop een ronde hard buiten het centrum en het gaat opnieuw zeer fijn. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Thuis koffie. Meer koffie met De Vrouw. Dan op de fiets naar Onze Vader om schone was te brengen en nieuwe was op te halen. Hij is wat ongedurig en pas bij vertrek blijkt waarom: vanmiddag is er een intake met thuiszorg (die hij liever niet wil). Thuis lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan op de fiets naar Peter-Jan en vervolgens gevieren naar Kleine Noordijk voor een toneelrepetitie. We stellen licht goed in en spelen het hele stuk nog eens goed door. Het idee is dat we tot in de avond door kunnen gaan, maar we besluiten dat het niet nodig is; in de week van 23 juni bekijken we of meerdere laatste repetities vereist zijn. Half zeven thuis. Krant. De Vrouw serveert de restanten van de schotels van gisteren en eergisteren met het restant salade van gisteren. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), Gamle Mester (Lars Fredrik Frøislie)

–

Dinsdag 27 mei:
Kwart voor zes. Opnieuw niet heel goed geslapen. Een uur later ben ik aan het werk. Thuis, want netwerkonderhoud op de werkplek. Ik heb een paar overleggen en nog enkele laatste klussen. Die gaan niet door. De Vrouw heeft contact met de huisarts omdat inwendige pijn en druk op de borst de laatste dagen erger wordt; de assistente weet een gaatje in de agenda te prikken en raadt aan om niet alleen te fietsen. Om negen uur zitten we bij de huisarts. Die hoort de klachten en verricht enig onderzoek. Er is gelukkig nog niets acuuts of urgents, maar de bloeddruk blijkt zeer hoog en dat kan een mogelijke oorzaak zijn. Binnenkort een dertigminutenbloeddrukmeting. Enigszins opgelucht gaan we terug naar huis. Daar kan ik aan de slag met de laatste klussen. Tussendoor koffie. Ik loop naar de fotograaf om enkele foto’s van 18 mei af te laten drukken. Lunch. Afwasje. Ik wandel een rondje door een park en haal de nabestelde foto’s op. In de middag schoon ik vooral mailboxen op en dan rond half vijf is het werk klaar. Vrijdagmorgen nog even nagaan of ik alle boel de boel kan laten voor drie weken en dan is het vakantie. De Vrouw is even de deur uit. Ik maak avondeten. Eerst een ferme salade van spitskool, mandarijn en sultana. Vervolgens een gele curry van ui, broccoli, tomaat en boterboon. Ook prepareer ik kikkererwtencouscous. Voor De Vrouw (die weer terug is) bak ik runderschnitzel. We eten er fiks van, maar er blijft ook voldoende over voor een kliekendag. Afwasje. Krant. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het bonusplaatje dat meekwam met de heruitgave van Neroli (Brian Eno), The Shutov Assembly (Brian Eno), Strange Cargo 2 (William Orbit), MAD! (Sparks), Eberhard (Lyle Mays), ‘She’ (Rick Wakeman), Transmutation (Karmakanic), The Overview (Steven Wilson)

–

Maandag 26 mei:
Niet zo heel goed geslapen. Niet erg. Op tijd op de werkplek. Laatste dag op kantoor voor de vakantie. Er is veel en ook veel om op te ruimen. Mooi gesprek met leidinggevende. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag veel en veel om op te ruimen. Kwart over vijf thuis. Krant. De Vrouw serveert een stoemp van aardappel, spinazie, doperwt en edameboon uit de oven, met ernaast een salade van koolrabi, komkommer en gedroogde tomaat. Zeer smakelijk. Natafelen. Afwasje en afval. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: MAD! (Sparks), het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), Hinterland (Held By Trees)

–

Zondag 25 mei 2025:
Half zes. Ik loop een ronde hard langs het kanaal. Het regent licht, maar het is niet koud en lopen gaat weer goed. Thuis nog terug in bed. Pas om kwart voor tien staan we op. Koffie en krant. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwas en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Thuis nog even wat te doen en dan is er de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (Opus Kink). Erna maak ik avondeten: een risotto met shiitake, prei en kikkererwt, met ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en tomaat. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Playing The Fool (Gentle Giant), The Overview (Steven Wilson)

–

Zaterdag 24 mei:
Kwart voor zes. Koffie. Ontbijt. Allerlei. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Thuis koffie. Dan het centrum in voor een bezoek aan de markt en de Syrische winkel. Koffie met De Vrouw. En nogmaals het centrum in, nu naar een andere super en de boekhandel. Lunch. Afwas en huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs kanaal en door park. Lezen. Eind van de middag maak ik avondeten: aardappel en bataat uit de oven, met feta gevulde portobello uit de oven, asperges met kaassaus en een salade van couscous, bosui, radijs en komkommer. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwas. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het vijfde en zesde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Neroli (Brian Eno), het tweede plaatje uit de Deluxe Edition van The Overview (Steven Wilson), The Ludwigsburg Concert (Lyle Mays Quartet), Gamle Mester (Lars Fredrik Frøislie)

Met zijn grote klauwen omhoog en balancerend op zijn twee achterpoten komt de oude, enorme bruine beer op mij af. Ik schrik, deins achteruit, krimp in elkaar, wil me verstoppen, maar weet niet waar.
‘Doe niet zo gek. Kínderachtig,’ zegt mama. ‘Hij is niet echt. Er zit iemand in.’

Ik vind pretparken nooit leuk. Snap niet zo goed wat er pret aan is. Je staat uren in een rij voor een attractie en komt er kotsend weer uit. Of je zit net tegenover iemand die niet lekker wordt. Lollig.
Feesten ben ik ook niet goed in. Op een verjaardag weet ik nooit wat je nou precies viert. U zult zeggen: dat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt. Nou, daar hoef je geen enkele moeite voor te doen, hoor. Dat gaat helemaal vanzelf. Tenzij je moedwillig van een flat af springt, een mud rattengif nuttigt of op de treinrails gaat liggen. Doe je zoiets niet, dan gaat ouder worden vanzelf, neemt u het van mij aan.
Toen ik heel jong was, zeg een jaar of vijf, ten tijde van de pretparkanekdote waarmee ik dit verhaal begon, keek ik heel erg op tegen mensen die achttien waren en ik kon mij niet voorstellen hoe ik zou zijn als ik zelf achttien was. Ik was dan ook bang, dat ik die leeftijd nooit zou halen. Je zou verwachten dat die angst voorbij zou zijn op het moment dat ik eenmaal daadwerkelijk achttien was geworden. Helaas, toen keek ik weer op tegen mensen die dertig jaar waren en kon ik mij niet voorstellen hoe ik zou zijn als ik zo oud was. En dus was ik bang dat ik nooit dertig zou worden. Toen mijn veertigste verjaardag in zicht kwam, werd de angst nog veel erger. Vijftig was dan vreemd genoeg weer een opluchting en nu dan zestig. Hoe zal ik zijn als ik met pensioen ga? Hoe zal ik zijn over tien jaar, als ik zeventig word? En dan? Daarna? Tachtig? Zo veel angst. Vier ik vandaag dat ik het tot nu toe heb overleefd?
Kínderachtig.

‘Hij is niet echt. Er zit iemand in.’
Die woorden heb ik vijfenvijftig jaar geleden in mijn oren geknoopt, in mijn hart gesloten en mij volledig eigen gemaakt. Tot op de dag van vandaag galmen ze door het binnenste van mijn bestaan. Want ik wist wie het zei.
Al vroeg in mijn jeugd ben ik het vertrouwen in volwassenen kwijtgeraakt. Zo wilde ik niet worden. Dan begrijpt u nu waarom ik altijd dat jochie van toen ben gebleven. Het verlies van vertrouwen in volwassenen begon met Sinterklaas. Die is niet echt. Er zit iemand in. Volwassenen liegen dat ’t niet zo is. Daarna kwam Haantje Pik (bedankt, opa), de tandenfee en Onze Lieve Heer. Die eeuwig brandende kaars in de katholieke St. Victorkerk aan de Jachtlaan hier, dat vond ik als jochie zo’n mooi symbool en ik geloofde er heilig in. Totdat ik Eerste Communie moest doen. Ik stond op het altaar vlak naast de kandelaar en mijn oog viel op die kaars en toen op een kabel, een snoer dat vanaf de eeuwig brandende kaars langs de muur liep, naar een stopcontact. Nep. Wat die volwassenen je wijs maken, dat moet je niet geloven. Het is nep. Leugens. Ik dacht: die Onze Lieve Heer, die is vast ook niet echt. Er zit iemand in.

U moet iets weten.
Ik sta dit hier wel zo stoer te vertellen en ik lijk doorgaans de nuchterheid en luchtigheid zelve. Maar ik ben niet echt. Niet echt zo stoer. Niet echt sterk.
U heeft waarschijnlijk ondertussen weet van mijn onzekerheid en angsten. Ik heb u misschien wel eens verteld over de paniekbuien en angstaanvallen die mij regelmatig plagen. U weet mogelijk dat ik soms in diepe mentale duisternis verkeer en dat ik er dan naar verlang dat alles stopt, dat het leven voorbij mag zijn.
Maakt u zich geen zorgen. Om met Freek de Jonge te spreken: ‘Ik kan er een eind aan maken, maar: dat nooit! Daar zou ik te veel mensen een plezier mee doen.’ Ik ben er ook veel te schijterig voor. Ik sta hier dan wel zo stoer te schreeuwen: ik ben niet echt.

U moet weten: achter mij en naast mij staat iemand. U ziet haar niet, maar ze is er wel degelijk. Al bijna zevenendertig jaar. En ik prijs me gelukkig. Want zij zorgt ervoor dát ik hier sta. Hoe diep de duisternis ook, zij is de reden. Dat ik overeind blijf en als ik val, dat ik weer overeind kom.
Alsof ze zelf niet ook het een en ander te verduren heeft. Een versleten lichaam, een kapotte carrière, een twijfel aan zichzelf, een noem maar op. Allemaal niet kinderachtig, geen kattepies. Ze is er een tijdje van ontdaan en zoekt dan naar manieren waarop ze ermee gaat leven.
En ik? Ik koester.
Alles wat we hebben gedeeld en wat we delen met elkaar. Wat we allemaal hebben meegemaakt aan vreugde en verdriet. De mooie mensen die we hebben ontmoet en leren kennen, de schitterende plekken die we hebben mogen aanschouwen, het feest dat we mogen vieren. Maar ook de zorgen die we hebben, de zorgen om gezondheid en bestaan. Die van onze zoon, van vrienden, van familieleden, van Onze Vader, van ons beiden. We hebben nogal wat meegemaakt op dat gebied. Om een heel lang verhaal kort te maken: borstkanker is niet fijn; psychisch gedoe ook niet. Maar we kunnen ze aan. Wij wel. Want: wij. Want: zij.

Zij ziet aan kleine bewegingen, hoort aan bepaalde woorden of intonatie, merkt aan minuscule dingen dat het bij mij even niet gaat, maar ook dat het beter of zeer wel gaat. Zij ziet, zij voelt, zij kent, zij weet.
Ik kan met volle overtuiging zeggen dat zij in de afgelopen zevenendertig jaar van mijn leven een wezenlijk onderdeel van mij is geworden en is gebleven en is. Zonder haar ben ik niets, ben ik niet. Hooguit een oude beer in een pretpark en tegelijkertijd een angstig jochie zonder vertrouwen in volwassenen, een seniele en sentimentele dwaas.
Zonder haar is er niets te vieren.

Dus kijkt u nog eens goed naar mij. Kijkt u nog eens goed.
‘Doe niet zo gek. Kínderachtig.’
U ziet mij niet. Deze zestig jaar oude beer is niet echt. Er zit iemand in.

–
Apeldoorn, mei 2025

Hier lees je ‘m op FOK!.