Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 24 oktober:
Vooruit. Het is nog donker als ik om kwart voor acht op het werk kom. Wederom een vruchtbare dag. Ik kan zelfs mijn voorlopige ontwikkelplan bespreken met een collega. Daarnaast overleg ik met de leidinggevende. Vanaf volgende week ben ik 32 uur hersteld, maar ik ga nog geen uren uitbreiden. Woensdag heb ik nog nodig om op te laden en te ontspannen. Ik ga bekijken of het na volgende week wél lukt. In dat geval denk ik er toch over om op woensdag een halve dag erbij te gaan werken, zodat ik de hele woensdagmiddag nog heb om halverwege de week bij te tanken. Tussen de middag kan ik een half uurtje naar buiten.

Ook de rest van de middag lukt er veel. Ik ben om zes uur thuis. Weekend.
De Vrouw heeft eten gemaakt: shoarmavlees en een schotel van witte kool, dumpling pompoen, courgette, paprika in Franse kaassaus. Daarnaast gebakken aardappels en meloen. Lekker. Erna ruimen we op.
Ik ben moe, ga aan de keukentafel de krant zitten lezen. Even kan ik weinig lawaai hebben. Dan doe ik iets aan de webstek (Marnix Rueb is dood) en we kijken het journaal. De rest van de avond lees ik en hoor ik Live in Paris 28.05.1975 (Fripp & Eno).

–

Donderdag 23 oktober:
Ik moet er weer vroeg uit en ben dus ook weer vroeg op het werk. Korte dag, vandaag. Toch kan ik veel doen en neem korte momenten van rust/pauze. Iets voor één uur ren ik weg en om half vier zitten De Vrouw en ik bij de behandelaar. Het gaat goed, er is steeds meer rust en ontspanning in mijn hoofd en in mijn lijf, maar toch blijft het nog kwetsbaar. Ik ga bekijken welke spanning ik in mijn lichaam voel voordat ik ga ontspannen, en welke spanning weg is als ik de ontspannende activiteit heb gedaan. Gisteren merkte ik dat ik de rustdag echt nog nodig had, dus raadt hij me dringend aan om de urenopbouw op het werk zorgvuldig en voorzichtig te doen: niet volgende week al vijf dagen van acht uren gaan werken, maar liever een week wachten daarmee, of desnoods vier dagen van negen uur met de woensdag als vrije dag. Over drie weken volgende sessie.
Op de terugweg kijken we naar een cadeau voor De Zoon, die over een week jarig is. Thuis gaat De Vrouw eten maken en ik zet Son (Amsterdam Klezmer Band) op. Ik ben goed vermoeid en merk dat ik wat minder kan hebben en minder kan volgen, een teken dat ik het advies van de behandelaar zeer serieus moet nemen. Dan maar Clandestino (Manu Chao) draaien en aan tafel. De dis van verse ravioli met saus van kip en groente in tomaten is zeer goed, de erbij komende fruitsalade ook. Als alles op is en opgeruimd, lees ik aan de keukentafel de PROG uit en verder in Reizen zonder John. Ondertussen draai ik Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul) en More Music For Films (Eno), totdat het half elf is. Dat betekent wat.

–

Woensdag 22 oktober:
Om half negen ben ik echt wakker en sta ik op. Beneden is er koffie, de vaatwasser, de krant, Voyagers (Paul Sutin & Steve Howe) en It Is And It Isn’t (Gordon Haskell). Het is halverwege de ochtend als ik op de fiets stap en een rondje maak langs ecowinkel (brood!), het centrum (een lamp zonder kap voor in de slaapkamer, nog meer shirts en broeken!) en een grote supermarkt. Op de terugweg begint het te regenen, maar het valt me mee. Thuis is De Vrouw vertrokken naar het werk. Ik neem nog koffie en een lunch. Dan wil ik nogmaals op de fiets voor een rondje naar de supermarkt en Turkse winkel, maar het is weer aan het regenen, dus wacht ik nog even en draai Trilogy (Emerson Lake & Palmer). Halverwege is het droog, dus kan ik naar buiten. De zon schijnt zelfs. Als ik weer terug ben, wandel ik nog een blokje om.

Om vier uur ben ik weer thuis, hoor ik de rest van Trilogy, knal vervolgens Second Nature (Flying Colors) in de speler en begin ik aan het eten. Het wordt een stoofpot van rundvlees, met daarnaast pompoen uit de oven en een salade van venkel, rucola en bladselderij.

De hele meuk is goed gelukt. Als we het allemaal op hebben, is het half acht geweest en hebben we de twee andere plaatjes van Lumpy Money (FZ) ook gehoord. Ik blijf aan de keukentafel zitten lezen in de PROG en hoor Out To Lunch (Eric Dolphy) en La Tsadika (Mor Karbasi). Op het moment dat de muziek afgelopen is, ben ik toe aan slapen.
Wederom een goede dag. Ik had echt nog een keer nodig om het rustig aan te doen, ook al heb ik niet echt rustig aan gedaan. Integendeel, ik ben vandaag voortdurend bezig geweest, maar op een ontspannen manier. Goed zo.

–

Dinsdag 21 oktober:
Opnieuw met veel moeite uit bed, maar als ik er eenmaal uit ben, gaat het goed. Alles verloopt voorspoedig, ook op het werk.
Vandaag niet naar buiten, tussen de middag. In plaats daarvan lunchen met collega’s. Ook goed. (Ik heb het zelf georganiseerd.) Later in de middag een goed gesprek met Margo; zij stelt mij de juiste lastige vragen, zodat ik verder kan met mijn ontwikkelplan. Dank je!
Om zes uur ben ik thuis. Ik zet Rain Tree Crow (Rain Tree Crow) op, lees de krant en begin aan het eten. Het wordt een stoemp van spekjes, andijvie en zoete aardappel met daarnaast varkenshaas en een salade van komkommer, bosui, tomaat, mozarella en rode basilicum. Om half acht is Live in Concert (Electric Light Orchestra) afgelopen, staat Low Spark Of High-Heeled Boys (Traffic) op, is iedereen thuis en kunnen we aan tafel. De dis smaakt goed!
Na het eten begin ik in de vandaag binnengekomen PROG en hoor ik het eerste plaatje van Lumpy Money (FZ) en het tweede plaatje van The Life And Times Of Scrooge (Tuomas Holopainen). Dan is het bijna elf uur en tijd om te gaan slapen. (In de bus terug naar huis was ik erg moe, maar de rest van de avond viel het mee.)

–

Maandag 20 oktober:
Kedeng. De wekker maakt me wakker. Het is alsof ik met een klap op deze aarde land. Toch sta ik op. Het gaat goed, zeker als ik beneden ben. Ik voel me goed en energiek. Opgewekt ga ik de deur uit.
Zo ongeveer het eerste nieuws op het werk is het overlijden van collega Emmie. Kedeng. Zij is iemand met wie ik vijf jaar geleden een tijdje heb mogen samenwerken. Net vijftig jaar jong, in de bloei van haar leven, kreeg ze een hersenbloeding en dat was het dan. De verslagenheid om me heen is groot en ik merk dat het mij zelf ook aangrijpt. Wat is er toch een boel niet belangrijk.
Maar verder gaat het goed. Ik kan weer van alles doen, zelfs dingen die ik gepland heb. Tussendoor allerlei momenten van ontspanning en rust. Ook het overleg met de leidinggevende gaat me goed af; deze week werk ik vier hele dagen en vanaf volgende week kijk ik of het me lukt om de ene week vijf dagen (40 uur) en de andere week vier (32 uur met woensdag niet) kan werken. En om half een ga ik naar buiten voor een rondje. Aanvankelijk stortregent het, maar al snel is het droog. Mij maakt het niet uit.

Dus. In de middag gaat het ook nog fijn. Het is alweer half vijf voor ik er erg in heb. Dat betekent dat ik weg kan rennen en de bus kan halen. Om zes uur ben ik thuis.
Ik ga even zitten, zet Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) nog maar eens op en begin met eten maken.

Het is een groentecurry van champignons, peper, paprika, courgette en rode ui, met daarnaast biefstuk en een salade van sla, komkommer, bosui en aardbei. Voor De Zoon is er het restant van de schotel van zaterdag. En alles komt op. Da’s mooi.
Na het eten maak ik de aanmelding voor een training op het Leo Kannerhuis voor De Zoon compleet. De afgelopen dagen hebben we stukken verzameld en heeft hij de huisarts bezocht voor een verwijzing. Briefje erbij, alles in een enveloppe en morgen kan het weg.
Eindelijk kan ik aan de eettafel lezen in Reizen zonder John (Geert Mak), begeleid door The Life And Times Of Scrooge (Tuomas Holopainen) en Storm Corrosion (Storm Corrosion).

–

Zondag 19 oktober:
Juist. Om negen uur ben ik beneden en staat Live at Coventry Cathedral (Travis & Fripp) aan. De gebruikelijke dingen: koffie, vaatwasser leeg, was gevouwen, plee geboend, planten bewaterd. Even wat op de webstek werken en nog wat meer koffie. Buiten lokt de zon en om elf uur, na Other Worlds In A Small Room (Jansen & Barbieri), wandel ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

In de tuin drinken De Vrouw en ik koffie die ik met de cafétière heb gemaakt. Hoe spel je dat ding eigenlijk? Ik lees nog wat; het is echt schitterend weer. We bereiden de lunch voor.

We stappen in de auto. Eerst rijdt De Zoon ons naar het huis van Bea in Ugchelen. Daar ligt haar overleden man Joop opgebaard. We nemen afscheid van Joop, drinken een kop koffie en praten met deze en gene. Het is een bijzondere gelegenheid. Ondanks de ongemakkelijkheid van de situatie voelen we ons zeer welkom. Het leven van Joop mag gevierd.
Na een half uur rijden we verder naar Radio Kootwijk. Robert viert zijn verjaardag. De gebruikelijke groep mensen zit binnen. Het gaat er gemoedelijk aan toe. Pas na een uurtje of wat slaat mijn hondenallergie en vermoeidheid toe. Ik zit bijna te huilen en veel gesprekken gaan langs mij heen of ervaar ik als geschreeuw. Niet erg.
Om negen uur zijn we weer thuis. Aan de keukentafel hoor ik Juice (MSM&W) en lees ik Reizen met Charley uit. Het is een intrigerend boek, dat nieuwsgierig maakt naar meer van de VS en ook naar het ‘vervolg’ door Geert Mak. Morgen verder. Inderdaad, morgen verder, want het is kwart over tien en ik slaap bijna aan de keukentafel.

–

Zaterdag 18 oktober:
Half negen is het als ik de was sorteer, de vaatwasser uitpak, de koffie aanzet, de kranten uit de brievenbus haal en Thread (Theo Travis & Robert Fripp) in de speler doe. Mijn stukje dat ik gisterenmorgen op FOK! heb geplaatst, heeft me maar liefst vijfhonderd klikjes en één reactie opgeleverd. Toe maar. Daar doe ik het dan voor. Ben benieuwd wat of hetzelfde stukje morgen op ApeldoornDirect doet. Na Eclipse (Lura) stap ik op de fiets en rijd naar de markt. Bij het stallen van mijn fiets spreekt Adnan me aan. Hij vraagt hoe het met mij gaat en we hebben een gesprek. ‘Goed je weer te zien,’ zegt hij. ‘Apeldoorn heeft je nodig.’ Ik krijg bijna tranen in mijn ogen. Tijd om hem voor zijn woorden te bedanken krijg ik niet; hij moet weer verder. Op de markt koop ik fruit en vis. Vervolgens via de supermarkt en de Turkse winkel weer terug.
Het is prachtig weer! In de tuin drinken we koffie. Er is The More You Know (Jon Anderson) en verschillende wassen hangen. We maken lunch en die nuttigen we. Aan tafel gaat het allemaal wat stroef; ik volg het gesprek niet goed, communicatie ervaar ik als onoverzichtelijk, er is wat onenigheid, zo lijkt het wel. Ik merk dat ik me opgejaagd voel en wil naar buiten. Dat doe ik dan ook.
Langs het kanaal loop ik in de richting van het centrum. Ik beland zowaar in het Beekpark, om eens te zien hoe het er nu is op Roots in the Woods. Het is er net als gisteren. Op sommige plekken propvol, op andere een lawaai van jewelste. Ik geef de munten die ik nog had van gisteren (plus eentje van vorig jaar) aan Max, die er nog steeds is (die is niet weggeweest, denk ik). Al snel kom ik tot de conclusie dat ik dit festival en dit soort drukke gelegenheden geen bal aan vind en dus ga ik weer; in totaal ben ik er nog geen tien minuten geweest.

Op de terugweg koop ik bij een klerenwinkel in de Hoofdstraat wat shirts met lange mouwen. Dan wandel ik verder terug naar huis. Daar ben ik iets voor vijf uur. Ik maai het gras nog en dan plof ik neer in het laatste zonnetje van vandaag.

Als die achter de huizen is gezakt, koelt het af en ga ik naar binnen. De Vrouw heeft eten gemaakt.
We horen Utu (Värttina). Na het eten volgt Live in Europe (Transatlantic) en lees ik volop. Toch ben ik al sinds eind van de middag zeer moe. Opmerkelijk toch, hoe ik mijn lichaam en geest moet trainen om mijn oude dagritme weer terug te krijgen.
Hoeveel weken? Achtenveertig weken. Kijk aan.

Vrijdag 17 oktober:
Alles voorspoedig en wel, vanmorgen. Op tijd op, op tijd de deur uit, op tijd op het werk, op tijd alle klussen klaar. Tussendoor op tijd even naar buiten voor een rondje.

Ook in de middag kan ik veel doen. Met mijn ontwikkelplan aan de gang, onder andere. Iets voor half vijf ren ik naar de bus en om zes uur is ik thuis. Pff. Het is qua energie zwaar, maar het lukt.
De Vrouw heeft bamisoep klaar en we kunnen gelijk aan tafel. Mooi, goed. Dan komt de vraag: gaan we nog weg, vanavond? Eigenlijk heb ik er geen zin in en puf voor, maar ik wil kijken hoe het gaat. Iets na achten zitten we op de fiets.
In het Beekpark is het jaarlijkse herfstfestivalletje Roots in the Woods begonnen. We treffen Heidi en Auke al snel. (Het lijkt wel afgesproken werk!) Na een kort rondje gaan we zitten en kletsen we wat. Altijd goed. En Max zie ik ook; we spreken elkaar kort maar goed. Ik haal voor een tientje munten. Er is een (duur) drankje, er zijn zeer veel mensen bij de bar, er is lawaai in de tenten, er is eigenlijk zeer weinig te beleven. We gaan nog een uurtje bij Auke in de tuin zitten en uiteindelijk zijn we om kwart over twaalf thuis. Ik heb het gered. En het was niet eens erg. Het was nogal aangenaam, eigenlijk.

–

Donderdag 16 oktober:
En voort gaan we weer. Alles voelt wel uitgerust. Op het werk komen er wel veel klusjes op me af; mijn planning loopt geheel uit de klauwen. Niet erg; morgen een rustige dag met veel tijd en ruimte voor achterstallig gedoe. Wat me wél lukt, is tussendoor pauze nemen en rond het middaguur loop ik naar buiten.

In de middag slaat de vermoeidheid toe. Niet erg, maar heel fijn is het niet. Om zes uur ben ik weer thuis.
Het avondeten is een geinige dis: de kip van eergisteren, een rookworst van ver over de datum, prei die ik gisteren even kort smoorde, dit alles in een ovenschaal met daaroverheen de bloemkoolpaprikakaassaus van eergisteren. Na nog geen half uur in de oven staat het op tafel. De Vrouw heeft er een salade bij gemaakt en we kunnen nog vóór half zeven weer ván diezelfde tafel. Diezelfde Vrouw gaat nog werken.
Ik knal Walking On A Sunlight Beam (Lunatic Soul) nog eens in de cd-speler en doe wat achter de pc. (Op FOK! is morgenochtend een gat in het rooster gevallen; ik mag een niemendalletje plaatsen en dat doe ik dan ook.) Na het journaal lees ik aan de keukentafel het Büchboek uit, begin ik in Reizen met Charley (John Steinbeck) en hoor ik Daughter Of The Spring (Mor Karbasi) en A Map Of The World (Pat Metheny) tot het half elf is. En dan? Ja, dan.

–

Woensdag 15 oktober:
Pas om negen uur wakker! En dan nog even lekker in bed liggen. Half elf beneden. Koffie, de krant, Seraphim (Paul Sutin & Steve Howe) en allerlei huishoudelijks.
Eind van de morgen fiets ik een rondje langs de biowinkel, supermarkten en Turkse winkel. Het is uitstekend weer en ik word er opgewekt van. Als ik weer thuis ben, draai ik Limonchiki (Amsterdam Klezmer Band), drinken we nog een kop koffie en gaan we iets eten. Daarna ruimen we tuinstoelen en tafel uit de achtertuin op (onder de carport) en wandel ik naar de Eglantier voor een ringetje (de zwanenhals van de wastafel in de badkamer lekt sinds ik er vorige week iets aan heb zitten prutsen). Het ringetje vind ik zowaar (€1,00) en als ik om vier uur weer thuis ben, zit het er zo op. Nu hopen dat het niet meer lekt.

De Vrouw gaat werken. Ik zet Pictures At An Exhibition – Deluxe Edition (Emerson Lake & Palmer) op en buig me eens over een artikel dat Reinier heeft geschreven voor een vies blad. Of ik wat correcties en commentaren wil leveren. Dat wil ik natuurlijk. Het kost me even tijd en ik zie geen blote tieten.
Half zes ga ik me aan het eten wagen. Ik braad een rollade en maak in de tajine een stoof van ui, paprika, peper en spitskool. Waarom ook niet?
Als De Vrouw terug is, kunnen we eten. Het smaakt. En daarna maak ik de ovenschotel voor morgen: allerlei restjes van gisteren bijeen, met daartussen gesmoorde prei. Perilous (Glass Hammer) is afgelopen en we zien het journaal. Dan ga ik aan de keukentafel zitten. Al lezende hoor ik het eerste deel van de speciale editie van Exposure (Robert Fripp) en uiteindelijk Voyage Of The Acolyte (Steve Hackett). En dan? Dan.

–

Dinsdag 14 oktober:
Het lukt me om op te staan. Eigenlijk gaat alles goed, vanochtend. Ook de reis naar de werkplek verloopt voorspoedig en op de werkplek zelf ga ik fiks aan de slag. Tussen de middag kan ik een half uur buiten lopen.

En dan weer verder. Heel veel dingen die ik op de planning had, komen af en schieten op. De rest? Donderdag weer!
Om zes uur ben ik thuis. Even de krant, dan Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) en Zoom (Electric Light Orchestra) en we kunnen eten:

Het is inmiddels al kwart over acht en ik zit in de keuken te luisteren naar Second Nature (Flying Colors) en te lezen in het Büchboek. Nog even Evening Star (Fripp & Eno) en de dag is alweer voorbij.

–

Maandag 13 oktober:
De eerste werkdag van acht uren lang. Ben benieuwd.
Ik ben op tijd op en als ik om half acht het laatste stuk naar de nieuwe werkplek wil lopen, word ik ingehaald door een collega die me een lift in de auto aanbiedt voor het laatste stuk. Ik ben nu wel zeer vroeg op het werk.
Beetje vreemde dag: van alles gebeurt er plotseling en tussendoor; toch kan ik ook heel veel geplande werkzaamheden uitvoeren. Pas om een uur of een kan ik buiten een rondje lopen.

In de namiddag is het wat rustiger en kan ik ‘meters maken’. Om half vijf zit ik in de bus en om zes uur ben ik thuis. Zo zal het voorlopig gaan.
Ik lees de krant, hoor Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul) en maak eten. Deze keer wordt het een stoempje van zoete aardappel met veldsla. Gyros erbij, een salade en de Deluxe versie van John Barleycorn Must Die (Traffic) en de maaltijd is compleet.

Als alles opgeruimd is, lees ik. Later hoor ik nog wat. En ik koop bij een online boekwinkel vier e-boeken voor achttien pleuro. Maar dan! Dan is het alweer half elf. Mijn rechterschouder doet pijn; dat lijkt een slijmbeursontsteking te worden en betekent dat ik mijn oefeningen van vorig jaar (toen ik hetzelfde had, maar aan de linkerzijde) weer kan gaan doen. Bovendien ben ik al sinds het begin van de avond erg moe. Ik zal mijzelf moeten trainen in het volhouden van deze langere werkdagen.

–

Zondag 12 oktober: Posterholt, landgoed Aerwinkel en terug naar huis
Zo tegen negen uur ben ik op en ga ik naar beneden. In de achtertuin is het fris, maar zeer mooi.
Er is uiteindelijk een uitgebreid ontbijt dat we ons goed laten smaken. Daarna wandelen we naar buiten. Nog geen kilometer van huis is landgoed Aerwinkel. We kijken er wat rond en komen terecht in het buurdorp Reutje. (Verder zeg ik niks.) Bij het plaatselijke café drinken we koffie en dan lopen we weer terug.

Iets voor drie uur staan we voor het station in Roermond en nemen we afscheid. Het was een geweldig weekend, mooi om de mensen weer te zien en te spreken. Dagmar en Petter zijn geweldige gastvrouw en heer. Heel erg bedankt! Thank you, danke schön en tack! Komen jullie het snel eens bij ons inhalen? Dat zou gaaf zijn.
Half zes zijn we thuis. Ik draai een laatste was, zet Bridge Across Forever (Transatlantic) op in de keuken en maak het avondmaal: het restant pompoensoep en ratatouille, met daarnaast nog wat rosbieffiletlapjes en naan.
Aan de pc bewerk ik de foto’s van dit weekend en ik plaats ze op deze webstek. Niet heel veel later is het half elf geweest en ga ik slapen. Ik ben moe, maar niet uitgeput. Het was een goed weekend.

–

Zaterdag 11 oktober: naar Roermond en Posterholt
Iets voor half zeven. De wekker gaat. Op zaterdag? Ja, op zaterdag.
Twee uur later zitten we op de fiets naar het station en om elf uur komen we aan in Roermond. Daggie en Petter staan op het perron. We rijden met hun auto naar een parkeerplaats bij een Outlet; vandaar gaan we te voet naar het centrum van Roermond. Echter, eerst moeten we die outlet over. Het is een enorm complex van kunstig aangelegde straatjes en Duits aandoende winkels. Alles ziet er spic en span uit en het is NEP met hoofdletters. Opvallend is ook dat het er stampvol loopt met Duitsers.
Gelukkig zijn we snel in het oude Roermond. Via de markt lopen we naar het Munsterplein. Daar gaan we op het terras zitten voor een kop koffie en later een broodje. Hier is de eerste gelegenheid om echt bij te kletsen. Vervolgens slenteren we via de Neerstraat (waar voorheen kunstgalerie Pittstowe was – u weet nog wel, waar Billy en ik ooit midden in de nacht in 2007 onze verhalen van ons af brulden -, dat inmiddels een schoenenzaak is) naar de Roer en de jachthaven. Vervolgens via de markt langs de Sint Christoffelkathedraal en dan weer naar de auto.

Eind van de middag zijn we in Posterholt. Het huis van Daggie en Petter is op zichzelf niet zo heel bijzonder, maar hun achtertuin is geweldig: het heeft een overdekt terras dat uitkijkt op het aardappelveld, de weilanden en het achterland. We krijgen vlaai en haring en knäckebrot. De buren Marjolein en Wilfried komen nieuwsgierig buurten en het wordt bijzonder aangenaam.
Petter heeft zalm uit de oven en aardappelpuree gemaakt. Na het eten ploffen we op de bank en zien we wat muziekfilmpjes. Dan is het half twaalf en is iedereen moe. We gaan naar de zolder en daar slapen we in.
Foto’s staan hier.
Zevenenveertig weken.

Vrijdag 10 oktober:
Niet zo heel goed geslapen. Ik ben een paar keer wakker. Maar als de wekker gaat, slaap ik diep. Met enige moeite sta ik op. Vijf minuten later gaat het goed. Nog weer twee uur later loop ik langs de weilanden.

Veel te doen op de nieuwe werkplek. Om me heen is het rustig, dus ik ben goed in de gelegenheid de pauzes te nemen die ik nodig heb. Da’s fijn. Ik kan veel doen en afhandelen, maar er blijft ook weer veel liggen. Niet erg. Volgende week opnieuw alle kansen.

Om vijf uur ben ik weer thuis. Weekend.
Ik loop nog even naar de supermarkt op de hoek voor de allerlaatste boodschapjes. De Vrouw maakt intussen eten: ratatouille, gebakken aardappels, kastanjechampignons, rosbieffiletlapjes. Toe maar.
Na het eten hoor ik al lezend Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) en Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul). Daarna ga ik achter de pc zitten en zie ik de dvd die bij die laatstgenoemde plaat meekwam.
Dan is het wel weer tijd.

–

Donderdag 9 oktober:
Vandaag werk ik niet. Ik lig tot acht uur in bed. Dan sta ik op. Wat moet je anders na in bed liggen? Koffie, de krant, Natural Timbre (Steve Howe), bekijken wat ik vandaag ga doen. Eerst maar eens de verstopping van de wasbak in de badkamer verhelpen. De lange haren zijn niet alleen van mij; De Zoon heeft ze nu ook. Dan op zoek naar oude documenten van De Zoon; die zaten toch in die ene doos? Die ene doos sleep ik naar beneden en dan begint een heerlijk uurtje nostalgie. Ik kom malle dingen tegen.

Halverwege de ochtend is de doos grotendeels leeg. Veel gaat er in de papiercontainer. Ik stap op de fiets voor een rondje. Bij de boekhandel koop ik Rond de wereld in 160 eilanden (Boudewijn Büch) en op de terugweg doe ik biowinkel, supermarkt en Turkse zaak.
Weer terug nog maar eens koffie en de rest van de doos leegmaken. Ik stop Symphonic Live (Yes) in de speler en eet wat biobrood met kaas, sla en sesam-druivenpasta. Goed spul, alles.
Dan wandel ik nog even naar buiten. Het is een ontspannen dag en wat lopen maakt me nog ontspannener. (Ik krijg een rood kringellijntje onder ‘ontspannener’ als ik typ. Onder ‘kringellijntje’ trouwens ook.) Het rondje gaat uiteindelijk door het Matenpark en over winkelcentrum De Eglantier.

Thuis is De Vrouw er ook weer even. Ik begin aan het eten en hoor Phantom Speaker (State Of Monc). De Vrouw gaat werken. Ik ga verder met het eten en hoor nu Playing In Tongues (Doubleyousee aka Warren Cuccurullo).
De Zoon is om kwart over zes thuis en een half uur later zitten we aan tafel. Ik heb verse pasta (vorige week gekocht, dus zo heel vers is-ie nou ook weer niet) gekookt en een tomatengehaktsaus gevuld met paprika en courgette gemaakt. Erbij komt geraspte restjeskaas. De Vrouw eet niet mee; die is er rond een uur of zeven weer.
De rest van de avond zit ik aan de keukentafel te lezen in het boekje over Zappa’s oeuvre en het boek over Büchs reizen naar eilanden, en te luisteren naar Songs From Tsongas (Yes). Ook is er mailcontact met Tim en voer ik een telefoongesprek met Giles. Altijd leuk.
Een prima rustdag vandaag; ik heb in alle kalmte veel kunnen doen en toch ook de gelegenheid gehad te ontspannen. Fijn zo.

–

Woensdag 8 oktober:
Vanmorgen vroeg hangen er plots heel andere foto’s in de bushaltes. Nu iets met mannen in spijkerbroeken. Daar ga ik geen foto’s van nemen.
Wacht even, wat doe ik op woensdagmorgen zo vroeg bij bushaltes? Ik ga naar het werk. Op woensdag? Ja, deze week wel. Morgen werk ik dan weer niet, vandaar. Ik ben weer op tijd op de werkplek, weet er van alles te doen, ben ’s middags tijdens een wat groter uitwisselingsoverleg van leidinggevenden en eind van de middag wandel ik naar het station in Arnhem.

Half zes ben ik thuis en als ik de pc aanzet, merk ik dat op FOK! mijn stukje al geplaatst is. Er zijn ook al dertien reacties. De leukste is: ‘veel te lang niet gelezen’. De vraag is of het twee mededelingen zijn (en dan ontbreekt een leesteken) of één.
Ik zet de Caraïbische pompoensoep aan en maak die af. Ik heb Space Is The Place (Sun Ra & His Astro Intergalactic Infinity Arkester) en Dimance à Bamako (Amadou & Mariam) opgezet. Terwijl de joekelpan opwarmt, lees ik de krant. Ik merk wel dat ik vermoeider ben dan anders, maar het lukt me allemaal wonderwel.
Zo tegen zeven uur eten we. Caraïbische pompoensoep, wat een verrassing, niet?
Na het eten bekijk ik e-mail. Wat krijgen we nu? Een mail! Vlak na de opening van de fototentoonstelling Fotostad Apeldoorn in het ACEC op 30 augustus had ik een bod gedaan van slechts vijfentwintig pleuro op een foto die ik de mooiste vond. Welnu, de mail die ik krijg, bevestigt dat ik de foto voor vijfentwintig pleuro krijg.
Van vreugde draai ik Live in Europe (Flying Colors), lees ik aan de keukentafel tot het half elf is en ik zo ongeveer omklap van vermoeidheid.

–

Dinsdag 7 oktober:
Bij een andere bushalte zie ik een andere foto en ik vraag me af waarom zo’n ding tegenwoordig geen jurk meer heet. Overigens, zoals ik de foto heb genomen lijkt het meer een overhemd.

Ondertussen heb ik maar mooi een snelle verbinding en ben ik even over half acht al op het werk. Ik beleef een prima ochtend waarin ik zeer veel kan doen, vooral allerlei plotse klussen. Ook heb ik een kort gesprek met mijn leidinggevende. Ik kan terugkomen op ons overleg van vorige week en ik vertel dat ik daar niet zo tevreden op terugkijk. Het lukte me niet duidelijk te maken dat mijn prioriteit ligt bij voorzichtige en zorgvuldige opbouw en herstel en zij vooral voortvarend en snel wil. Het is goed dat er nu wel aandacht voor is. Volgende week ga ik vier hele dagen van ieder acht uur werken.
Om twee uur ben ik thuis. Even de krant lezen en dan door naar de psycholoog. Mooie sessie. De balans in energie komt steeds meer terug, alleen de wisselende buien (in het weekend) zijn een punt van zorg. We spreken af dat ik het goed aankijk, als het gebeurt vooral afleiding en ontspanning zoek en het volgende keer goed bespreek. De psych kan me geen oplossing geven; mocht het aan de orde blijven dan komt een psychiater in beeld. O. Volgende bijeenkomst is op 23 oktober.
Ik fiets terug via supermarkt en Turkse winkel. Als ik thuis ben, knal ik Tarkus (Emerson Lake & Palmer – 2012 Steven Wilson remix) door het huis. Mooi. Ik maak een chili en alvast de Caraïbische pompoensoep voor morgen. Ook mooi.
Om zeven uur is De Vrouw weer thuis en kunnen we aan de tafel. Inmiddels speelt Illegal Immortal & Fattening en Moving Targets (Flo & Eddie). De chili is goed en de salade van komkommer, bosui, avocado en appel ook. Zie plaatje.

Na het eten maak ik de pompoen schoon, draai ik I AM (Tomas Bodin) en lees ik wat. Als Another Green World (Eno) afgelopen is, is het afgelopen. Voor vandaag, dan.
(En o ja, ik vond nog een oud stuk dat ik lang geleden begonnen was met schrijven en een maand geleden of zo eindelijk eens heb afgemaakt. Ik heb het klaargezet voor FOK!. Ben benieuwd of de eindredactie het opmerkt en inplant. Dan kan het ook op ApeldoornDirect.)

–

Maandag 6 oktober:
Zowaar, vanmorgen sta ik goed op en ik voel me opgewekt en opgeruimd. Bij de bushalte zie ik een foto en vraag me af waarom zo’n ding tegenwoordig geen jas meer heet.

Op het werk gaat het voorspoedig. Ik heb een gesprek met de bedrijfsarts. Hij is ’tevreden’ over hoe het gaat en de stappen die ik zet. Het ziet ernaar uit dat ik binnen het jaar volledig hersteld zal zijn en dus is vandaag het laatste gesprek. Tenzij… maar daar gaat hij niet van uit. Wel neemt hij nog contact op met mijn psycholoog voor een precieze diagnose en mogelijke aandachtspunten voor verdere re-integratie, en hij adviseert me die psycholoog te vragen om praktische tips om de druk die de werkgever oplegt te weerstaan en verder het gesprek met de leidinggevende goed aan te gaan over het verschil in benadering: voor mij heeft gezondheid de hoogste prioriteit, voor haar mijn spoedige herstelmelding. Gaan we doen.
Tussen de middag loop ik een rondje.

Om vijf uur ben ik thuis. Even bijpraten en dan ga ik eten maken onder Balance Of Power (Electric Light Orchestra) en later Pale Communion (Opeth). Het eten is goed gelukt.

Ik lees het tijdschrift Onze Taal van deze maand aan de keukentafel en hoor Sudden Dusk (However). Dan begin ik met het herlezen van het boekje Frank Zappa – The complete guide to his music (Ben Watson), klinkt Ambient 2: The Plateaux Of MIrrors (Budd/Eno), is het half elf en ga ik naar bed. Toch moe.

–

Zondag 5 oktober:
Om negen uur is de was gevouwen, de vaatwasser uitgepakt, de koffie gezet en zit At The End Of Time – Churchscapes – Live in England & Estonia, 2006 (Robert Fripp) in de speler. Ik boen de plee en dompel de kamerplanten. Buiten is het grijs en grauw. Het heeft geregend en af en toe is het nog lichtjes nat. Toch maak ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Vreemd. Onderweg slaat mijn stemming om. Plots ben ik niet meer zo opgewekt, maar vraag ik me af wat de zin van alles is, ben ik alles zo moe en kan ik me alleen maar bedenken hoe weinig vreugde ik ken. Ik huil.
Eenmaal weer binnen zet ik Live (Gotan Project) op en na een tijdje maak ik de lunch klaar. Veel kan ik niet eten. Het signaal.
In draai Nemako (Farafina) en later in de middag ben ik weer buiten voor een rondje langs Kanaal Zuid.

Ik kan nog wat lezen en ondertussen Traffic (Traffic) en Struggle For Life (After Crying) horen. Het eten is snel klaar: de bieten/perenschotel uit de oven, appelcompote, salade en rundertartaar.

Inmiddels gaat het met mijzelf wel weer wat rustiger. Het blijft me verbazen hoe wisselend mijn stemming op een dag kan zijn. Na het eten zet ik Juice (MCMW) op en lees ik Pier en Oceaan van Oek de Jong uit. Vroeg naar bed. Kwart over tien. Is dat erg? In bed slaat de angst opnieuw toe. Kennelijk gaat iedere stap ook gepaard met een wankele gemoedstoestand. Toch val ik in slaap.

–

Zaterdag 4 oktober:
Kwart voor negen is het als ik de was in de wasmachine stop, de vaatwasser uitpak, de koffie aanzet, de krant ga lezen en Love Cannot Bear – Soundscapes – Live in the USA (Robert Fripp) hoor. Buiten is het zonnig maar koud. Halverwege de ochtend is het al een stuk aangenamer en fiets ik naar de markt voor wat fruit. Bij de boekwinkel koop ik:

Via supermarkten en Turkse winkel rijd ik terug. We hebben nu een heuse sapcentrifuge. Het eerste appelsap is prima. Tijdens de lunch is er earthmotherearth (Jon Anderson) en dan wandel ik naar buiten voor een rondje door het Kanaalpark en langs het kanaal.

Ik kan nog even in de tuin zitten lezen voordat ik eten ga maken. Ik schuif scharrelkipvleugels onder de grill, maak een groentetajine van uien, peper, paprika, knoflook, zoete aardappel en een halve Chinese kool in ras-el-hanout, plus een salade van zilverui, komkommer, tomaat en avocado.

Second Nature (Flying Colors) is een lekkere plaat. Burnt Weeny Sandwich (Frank Zappa) ook. Die laatste hoor ik als ik na het eten aan de keukentafel nog een stukje lees. We zien het journaal samen en dan wandelen we naar hidihi. Zij viert haar verjaardag. Er is veel volk en we vinden een wat rustiger plekje aan de keukentafel. Sfeer is aardig en gemoedelijk, maar rond elf uur slaat de vermoeidheid genadeloos toe. Om twaalf uur zijn we thuis.
Zesenveertig weken. O.

Vrijdag 3 oktober:

Ondanks de mist gaat vanmorgen de busrit voorspoedig, dus ben ik lekker op tijd op de nieuwe werkplek.

De hele dag verloopt soepel, overigens. Ik kan heel veel volgens mijn planning doen en schiet met allerlei klussen enorm op. Tussendoor een rondje lopen in het zonnetje door de weilanden en de bossen.

Om vijf uur ben ik thuis en ik wandel door hetzelfde zonnetje naar de supermarkt op de hoek voor een klein boodschapje. Weer terug zet ik de deur naar de tuin open en ik ga het eten voorbereiden. Een beenham, aardappels bakken en een joekel van een sla maken. Waarom ook niet? Erbij hoor ik Live in America (Transatlantic). Waarom ook niet?
De Vrouw is om kwart over zeven thuis en dan kunnen we aan tafel. Daarna kunnen we natafelen. Uiteindelijk blijf ik achter in de keuken met Dirty & Beautiful (Gary Husband) en lees ik tot het kwart voor elf is geweest.
Gisterenmiddag zo rond het middaguur bleek ik erg moe. Vandaag overdag lukte het goed tot half vier in de bus.

–

Donderdag 2 oktober:
De bus is veel te vroeg. Het blijkt de vorige bus te zijn, die vertraagd is. Ik hoef niet te betalen voor de rit. Mooi. Niet mooi is dat de A50 is afgesloten; de bus moet terug en via Beekbergen de snelweg op. Hierdoor ben ik uiteindelijk niet om tien voor acht, maar om tien over acht op het werk. Er ligt veel en ik kan ook veel doen. Ik kan ook heel veel niet doen en dat vind ik wel lastig. Nou ja, morgen is er nog een dag. Gelukkig zijn er niet al te veel prikkels om me heen en kan ik mijn aandacht goed richten op de dingen die ik wél kan doen. Iets voor twaalven geeft mijn lijf een signaal: ik ben zeer moe. Dat heb ik deze week nog niet gehad, overdag. Gelukkig kan ik tussen de middag een half uurtje wandelen.

In de middag is er een overleg waar ik bij ben om verslag te leggen. Met moeite houd ik mijn aandacht erbij. Het lukt. Als ik om half vier bij de bushalte sta, merk ik dat de energie écht weg is. En toch: ook op straat kom ik leuke dingen tegen.

Om vijf uur thuis eerst maar eens uitblazen. De Vrouw gaat naar haar werk. Ik draai Second Nature (Flying Colors). Dan stort ik me op het eten. Het wordt een groentecurryachtige prut van ui, courgette, pastinaak en veldsla met currykruiden. Daarnaast bak ik varkenshaas en monteer ik fruitsla van mango en meloen. We horen Time (Electric Light Orchestra).
Als alles weer is opgeruimd, zit ik in de keuken. Ik lees de krant, in het boek van Oek en luister naar Live in Paris – 28.05.1975 (Fripp & Eno). Waarom ook niet? Ik ben moe.

–

Woensdag 1 oktober:
Ik sta om half negen beneden. Klaar voor vandaag. Buiten gaat het mooi worden, geloof ik. Ik neem koffie, ruim de vaatwasser uit, stop Always With You (Rick Wakeman) en Soil Festivities (Vangelis) in de speler (niet tegelijk) en lees de krant. Goh.
Halverwege de ochtend ga ik een rondje fietsen. Uiteindelijk beland ik in de biologische winkels en rijd ik via de supermarkt en de Turk terug naar huis. Buiten is het lekker en ik ga er even zitten lezen. Dan eet ik een boterham. Eén? Wel vier snedekes pompoenbrood neem ik tot mij, belegd met veldsla en een heleboel verschillende kazen.
De Vrouw vertrekt voor de rest van de dag naar een bijeenkomst elders in het land en ik ga de plafondlamp die ze vorige week kocht terugbrengen naar de winkel. De verdere middag is het rustig thuis. Ik kook wat pompoen, zodat ik daar later koekjes van kan bakken. Wat? Ja, echt. Ondertussen hoor ik Belighted (iamthemorning) en Emerson Lake & Palmer (Emerson Lake & Palmer, de Steven Wilson remix en alternate version). Nog weer wat later maak ik het eten voor De Zoon en mijzelf. Verse tagliatelle met een gehakt-tomatensaus vol paprika en courgette, plus parmesan. Ouderwets goed. Ook goed is Bitches Brew (Miles Davis) die de kook- en eetactiviteiten begeleidt. En die koekjes? Die zijn bijzonder lekker, vooral met (veel) poedersuiker.

Na het eten zie ik het journaal en dan zet ik de dvd op die meekwam met Live in Holland 1976 (Little Feat). Leuk om dit Pinkpop-optreden te zien met Lowell George in sublieme vorm en het malle hoge podium dat is afgezet met het buizenframe. Ten slotte ga ik nog iets lezen en hoor ik Beyond Even (1992-2006) (Fripp & Eno).
Het was een ontspannen dag die me goed heeft gedaan. De stap van vijf naar zes uur op een dag werken, enkele weken geleden, was een zware, zo bleek. Nu ik de stap van zes naar zeven uur op een dag heb gemaakt, lijkt die makkelijker te gaan. Ik moet nog bekijken hoe het de andere twee dagen van de week gaat, maar tot nu toe gaat het goed. En niet onbelangrijk: een rondje fietsen en/of wandelen ontspant me daadwerkelijk. Die ga ik er echt inhouden. Wacht, was dat niet ook het advies van de psycholoog? (Niet verder vertellen.)
Half elf ben ik wél moe!

–

Dinsdag 30 september:
Ondanks alles toch weer vol goede moed aan het werk. Ik ben er weer vroeg en kan er veel doen, volgens planning maar ook allerlei klussen ad hoc. Het voelt niet als enorme druk, tussendoor kan ik even ademhalen en om een uur loop ik een rondje buiten.

Ik laat me niet gek maken. Van de twee collega’s die ik spreek, moedigt me de ene me aan om voor mezelf op te komen en de andere om het spel vooral mee te spelen: ik kan wat onverschillig overkomen (‘het is maar werk’) en zou beter uitstralen dat ik er helemaal voor gá! (Waarom ga ik hier nu zo zitten schreeuwen?)
Ondanks de volle dag ben ik nog niet heel moe als ik om bijna half vier de driehonderd meter naar de bushalte ren. Rén! Eerder hield ik nog geen vijftig meter vol, maar nu kan ik de hele ruk maken, zonder doodop en hijgend als een hert die bus in te strompelen.
Om vijf uur ben ik thuis. Ik lees de krant in de tuin en ga dan eten maken. Into The Maelstrom (Big Elf) en Live in Holland 1976 (Little Feat) maar weer eens in de speler gedaan. Dat eten, dat wordt een curry van kiphaasjes, paksoy, paprika en peper. Ernaast maak ik de wortelsoep heet, eten we het restje moussaka van gisterenavond en presenteer ik een salade van veldsla, tomaat, komkommer en bosui.

Na het eten zie ik het journaal en daarna ga ik aan de keukentafel zitten lezen. Ja, nu is alle energie weg. Ik hoor Impressions (Lunatic Soul) en Ambient 1: Music For Airports (Brian Eno).

–

Maandag 29 september:
Het gaat! Onderweg naar het werk ben ik opgewekt. Ik blijf het bijzonder vinden dat mijn stemming zo wisselend kan zijn.

Ik ga vol goede moed aan de slag. Er komen allerlei dingetjes onverwachts en die handel ik af. Ook heb ik een gesprek met mijn leidinggevende. Die zit erg op de toer van: ‘Wat nou als het jouw bedrijf was? zou je het dan erg vinden als je veel moe was, als de balans tussen werk en privé wat minder is? waar begint je eigen verantwoordelijkheid?’ En: ‘O, heeft de manager van personeelszaken gezegd dat de organisatie een inspanningsverplichting heeft om jou passend werk aan te bieden? En wat ga je zelf doen?’ Echt helpend is het niet; eerder ervaar ik het als extra belastend. Zo zijn er nog wel meer onderwerpen waar ik weinig tot geen begrip voor krijg en het probleem terug in mijn schoot terecht komt. Ik laat me nogal overdonderen en het lukt me niet goed om duidelijk te maken wat ik nodig heb. Toch ga ik vanaf nu zeven uur per dag werken: zes uur hersteld (totaal 24 per week) en vier uren AT.
Thuis fiets ik naar de Turkse winkel voor wat fruit en groente en daarna ga ik moussaka maken.

Het resultaat mag er zijn. Goede schotel, al heb ik het recept gepikt uit het blaadje van de biowinkel. Ondertussen hebben we Mr. Fantasy (Traffic) en SMPTe (Transatlantic) gehoord. Ik lees de krant aan de keukentafel en daarna in het boek van Oek. Wat me opvalt: ik ben pas aan het begin van de avond zeer moe. Als Sonic Boulevard (Tomas Bodin) is afgelopen, is het half elf. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is nadrukkelijker aanwezig dan ooit.

–

Zondag 28 september:
Kwart over negen ben ik beneden. Ik ben vannacht een paar keer wakker geweest, maar heb toch ook redelijk geslapen. Eerst maar eens The Equatorial Stars (Fripp & Eno), dan koffie, de vaatwasser en de was. Later, als Dark Intervals (Keith Jarrett) opstaat, boen ik de plee.
Halverwege de ochtend loop ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. De zon schijnt en het is uitstekend weer.
Plots sta ik op de hoek van de straat te huilen en ik weet niet eens goed waarom. Allerlei gedachten stapelen zich op. Ieder moment van de dag blijf ik geconfronteerd met hoe het met mij gaat. Ik ben het zo moe, ik ben het zo zat. Het lijkt allemaal zo uitzichtloos. Daarbij vraag ik me voortdurend in hoeverre alles nog enige zin heeft. Wat zijn de dingen die er werkelijk toe doen? Ik weet zo niets. Ik vind ook bijna niets meer echt leuk. Ik sta op, ga wel of niet werken, doe mijn dingen. ’s Avonds lees ik een boek en hoor ik een muziekje; eigenlijk is dat het enige wat me amuseert. Verder? Dat ik hier nu sta te huilen, wat betekent dat? Dat ik nog altijd niet veel verder ben? Sta ik op een keerpunt in mijn leven? Wat moet er dan veranderen?
Tijdens het lopen wordt het wel rustiger in mijn hoofd en kan ik om mij heen kijken.

Weer thuis tref ik De Vrouw, die gelijk aan mij ziet dat het niet goed gaat. In de tuin drinken we koffie en ik huil. Tja, als ik wat bezig ben, dan gaat het wel. Dus ga ik bezig. Lunch maken, bijvoorbeeld. Tijdens die lunch horen we The Grand Scheme Of Things (Steve Howe).
Erna rijdt De Zoon ons naar Wenum-Wiesel. Bij de Koperhoeve is een Wild Fair. Dat is een mooi woord voor een openluchtwinkel waarvoor je moet betalen om naar binnen te mogen. De opbrengst is voor het goede doel Stadsakkers, dus het tientje entree de man vergeten we maar even. Het is er redelijk druk en we slenteren er een uurtje rond. Dan gaan we weer terug.

Thuis zit ik even in de tuin in het laatste zonnetje. Dan ga ik naar binnen. Terwijl Hidden (Jungle By Night) en Juice (MSMW) speelt, kook ik. Een pikant wortelsoepje, dit keer. Met texasburgers, knoflookyoghurt en een salade van komkommer, tomaat, mozzarella en basilicum.
Om half acht is het donker. Ik maak voor De Vrouw haar lunch voor morgen: de linzensalade met rode ui, tomaat en knoflook. Dan ga ik aan de keukentafel zitten lezen met Belighted (iamthemorning) en Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek). Dan ga ik naar bed, hoe vroeg het ook is.

–

Zaterdag 27 september:
Ik slaap tot acht uur en dan ben ik wakker. De was gaat aan, de vaatwasser leeg, de koffiemok vol, The Gates Of Paradise (Robert Fripp) in de speler. Ik werk de webstek bij en lees een krant. De pieptoon is nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd. Dat was-ie gisteren overdag ook al. Het maakt dat ik de wereld als beklemmend ervaar. Als ik bezig ben, merk ik het niet zo. Vooruit, we doen Pie Jesu (Robert Fripp) en Cruel Destino (Titina) ook nog in de speler.
Halverwege de ochtend wandel ik langs het kanaal naar de Turkse winkel en koop daar brood en fruit. Het is inmiddels prachtig weer: de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Dat wordt de rest van de dag ook buiten zijn.

Als ik terug ben, ga ik ook daadwerkelijk in de tuin zitten. Kop koffie erbij. Plots overvalt me iets. Ik weet niet wat het is, maar het is iets angstigs en maakt me emotioneel. Is het te druk? Ga ik te snel? Leg ik mijzelf druk op? Verwacht ik te veel van mijzelf?
We lunchen met brood en kaas en sap en fruit. Ondertussen klinkt Lunático (Gotan Project), Toltec (Jon Anderson) en Grand Southern Electric (DeWolff). Na de lunch zit ik weer even buiten en bekruipt dezelfde angst me opnieuw. Ik laat wat techniekjes erop los, zoek wat afleiding en het gaat weer. Toch zie ik het als een duidelijk signaal. Ik ben er nog niet en wil verder zoeken naar ontspanning. Met De Zoon mee naar zijn allereerste keer carwash, bijvoorbeeld.

De Vrouw heeft een plafonière gekocht voor de slaapkamer. De oude is een week of wat geleden kapot gegaan. Ik ga op onderzoek uit om deze nieuwe te monteren, maar moet mijn poging staken. Gaten boren in het plafond is nodig en bovendien is de beschrijving niet helder. Het levert me een boel gepieker op en ik besluit dat ik dit niet nu moet doen. Waar is die ouwe lamp (slechts een fitting, een kabel en een kroonsteentje) die jarenlang met een peertje erin in de badkamer hing? Wordt vervolgd. (Liever niet.)
Ik kan nog drie kwartier in de tuin zitten om te lezen. Het is er nog zonnig en prettig. Dan ga ik naar binnen. Ik zet Katakofti (Amsterdam Klezmer Band & The Galata Gypsy Band) en Paléo (La Chiva Gantiva) op en start met het eten. De pompoenrisotto ven gisteren, plus scharrelkipfilet in sojasaus met paprika uit de tuin, champignons en courgette, en daarnaast een salade van rucola, komkommer, tomaat en bosui. En het is allemaal zó op!

De boel is weer opgeruimd en we kijken het journaal. Daarna lees ik aan de keukentafel en hoor The Elements (King Crimson). Volgens mij gaat het weer rustiger. Niet, dus. Als ik in bed lig, overvalt me de angst. Ik slik het verdriet om de zinloosheid weg. Toch val ik in slaap.
Vijfenveertig weken.

Vrijdag 26 september:
Een dip voor het slapengaan. Ik voel me leeg en zinloos. Toch val ik in slaap. Die slaap voltrekt zich in korte rukken; ik ben een paar keer wakker. Mijn hoofd zit vol met dingen die ik moet doen. Er is druk en die ervaar ik als onprettig.
Om half zes ben ik uit bed. Het gaat wel goed. Negen kwartier later zit ik op de werkplek. Ik kan veel van mijn geplande werkzaamheden uitvoeren en neem een paar keer rust en pauze. Om mij heen zijn nauwelijks mensen; dat is ook prettig. Er blijft natuurlijk ook nog veel liggen; volgende week heb ik veel tijd daarvoor ingepland. Zo om half een loop ik naar buiten voor een rondje.

Het is kwart over twee voor ik het weet. Tijd om weer terug naar huis te gaan. Daar kom ik om vier uur aan.
Ik maak een boodschappenrondje langs de supermarkt en de Turkse winkel. Daarna met De Vrouw even zitten aan de keukentafel. Iets na zessen kan ik eten gaan maken. De voorbereidingen kosten met wat tijd. Niet erg. Het is ontspannend. Ondertussen Pinup Guru (Tomas Bodin) en Heaven & Earth (Yes). Uiteindelijk presenteer ik een pompoenrisotto, steaks en een salade van eikenblad, komkommer, tomaat, mozzarella en rode basilicum met een dressing van balsamico en olijfolie.

De pompoenpitten bewaar ik. Ik maak ze schoon en leg ze te drogen.
Zo om half negen is alles opgeruimd. De Vrouw en ik fietsen naar het centrum en betreden het café waar we al in geen tijden zijn geweest. Vanavond speelt The Poor, met daarin Reinier op toetsen. Het is het allereerste optreden van de band. We spreken Reinier even en ook Peter is er korte tijd. Altijd goed om die gasten te zien. Om ons heen komt veel volk; het is druk en er is veel lawaai. Niet erg. Aan de andere kant: ik merk dat er ook veel langs mij heen gaat en ik niet goed in de gaten heb wie er allemaal nog meer in het zaaltje zijn. Die ene Gerrit spreekt ons aan, bijvoorbeeld. Goede vent. Bij het loopje naar het toilet zijn er zo nog wat mensen die ik niet zie, maar mij in het voorbijgaan groeten. De band zelf is alleraardigst; het zijn goede muzikanten. Het geluid is echter verschrikkelijk slecht. Ik ben niet in de gelegenheid om een fotootje te maken; daarvoor is het te vol en om een of andere reden niet prettig. Na een klein uurtje is de eerste set afgelopen en deze keer is het De Vrouw die weg wil (ha!). Ook niet erg. Om elf uur zijn we weer thuis. Onderweg op de fiets heeft de vermoeidheid bij mij toegeslagen.

–

Donderdag 25 september:
Rustige dag. Alles voelt goed. Vanmorgen wandel ik rond half acht al langs de maisvelden bij Schaarsbergen.

Ik ben weer vroeg op het werk en ook daar is het rustig. Ook om me heen. Ik kan werk onderbreken en pauze nemen. Toch is er ook veel te doen. In de lunchpauze wandel ik weer langs weilanden en door het bos.

In de middag heb ik een kort gesprek met de manager van personeelszaken. Hij vertelt me dat de organisatie een inspanningsverplichting heeft om mij straks, als ik volledig gere-integreerd ben, voor die twaalf boventallige uren passend werk aan te bieden. Ook ziet hij dat er op mijn vakgebied veel capaciteit wordt gevraagd in het gebouw waar ik nu werk. ‘Maak je geen zorgen,’ is de boodschap, ‘en concentreer je op herstel.’ Hij is de eerste en de enige (tot nu toe) die zegt dat ik gewoon doorbetaald word als mijn klus van 24 uur ingaan. Ik kom op een soort mobiliteitslijst te staan. Vreemd, het lucht op. Of nee, toch ook weer niet zo vreemd.
Ik ben om half vijf thuis. De Vrouw is er ook net. We drinken wat, kletsen wat, gapen wat. Dan gaat zij eten koken. Het wordt een soort nasi met een soort salade. Goed spul, dat zo op is.
Moe ben ik, maar niet heel erg. Het gaat. Ik heb het koud. De rest van de avond lees ik de PROG uit en begin ik in Pier en oceaan (Oek de Jong), terwijl ik luister naar Juice (Medeski Scofield Martin & Wood) en Belighted (iamthemorning). En dan ben ik écht moe en toe aan slapen.

–

Woensdag 24 september:
Ik ben vroeg wakker, maar slaap ook weer in. Om kwart voor negen sta ik op. De Vrouw en ik drinken koffie, lezen de krant en horen Country Airs (Rick Wakeman). Zo tegen half elf stap ik op de fiets voor een rondje en wat boodschappen. Ik bezoek onder andere de biowinkels en twee supermarkten.

Pas om een uur ben ik thuis. Tijd voor nog meer koffie en een lunch. Ik zet Stumo Yamashta’s Go weer eens aan. Blijft mooi. En With Us Until You’re Dead (Archive). Blijft ook mooi. Inmiddels regent het en dus snijd ik vast wat groente voor het eten van vanavond, maar als het even bijna droog is loop ik naar buiten.

Het is kwart voor vijf als ik thuis ben. Ik knal Abra Kadaver (Kadaver) in de speler en door de woonkamer en keuken en ga de bamisoep maken. Ook draai ik het cd’tje dat bij de PROG meekwam. Er staat best aardig spul op. De nieuwe Amplifier belooft veel stevigs en goeds en het stuk van Chat Noir vind ik ronduit prachtig.
De Vrouw is mooi op tijd thuis; dat betekent dat we ook mooi op tijd kunnen eten. We horen die allereerste (live-)plaat van Sven Hammond Soul. Na het eten kan ik in de keuken verder lezen in de PROG, met Cover Version (Steven Wilson), To Our Children’s Children’s Children (The Moody Blues) en Storm Corrosion (Storm Corrosion) op de achtergrond. Pas na negen uur geeft mijn lichaam het signaal dat het moe is. Een uurtje later is het tijd.
Op het zappateersforum plaatste iemand een afbeelding.

–

Dinsdag 23 september:
Ik slaap diep als de wekker gaat. Toch lukt het me om uit bed te stappen. Vannacht en vanmorgen is het koud. Vijf graadjes slechts. Ik laat mijn winterjas nog aan de kapstok hangen, maar houd mijn vest aan.
Een zeer goede busaansluiting, waardoor ik al om tien over half acht op de werkplek ben. Dat betekent dat ik in alle rust kan opstarten en de meest urgente mail kan afhandelen. Na een uurtje of wat wordt het drukker om mij heen en ik sluit me af met mijn muziek. Het werkt goed. Later op de ochtend is de rust weer wat terug. Om half een wandel ik weer naar buiten voor een rondje door het bos.

Er is nog een overleg en veel te doen. Ik red het goed, laat me niet gek maken en werk volgens mijn planning. Mooi. Ik ga ook iets voor half drie weer weg. Onderweg heb ik heel even een inzakker; het lijkt of ik in slaap val, maar het gebeurt niet. Sterker nog, ik lees het e-boek Niet naar Santiago en terug van Hans Rottier uit (best een aardig boek, maar ook vol gortdroge kerkgeschiedenis en taalfauten). Om vier uur ben ik thuis.
Ik lees de krant, drink wat, de PROG is er. De Vrouw gaat werken en ik kan rustig lezen, wat aan de webstek doen, In The Orbit of Ra (Sun Ra) draaien en beginnen aan het eten. Ik ga een groenteschotel maken van prei, bosui/knoflook, courgette, paprika en champignons. Daarnaast een salade van komkommer, wortel, tomaat. En ik bak pepersteaks.
Wat na zeven uur zitten we aan tafel en eten we alles op. Discovery (Electric Light Orchestra) is de begeleidingsmuziek. Na het opruimen lees ik aan de keukentafel het bijzonder vermakelijke boek Popsporen van Arnold uit en ik begin in de PROG. Uit de stereo komt An Ordinary Night In My Ordinary Life (Tomas Bodin) en KIN (Pat Metheny Unity Group).

–

Maandag 22 september:
Heb ik een beetje geslapen? Een beetje. Als ik opsta, gaat het heel goed.
Vanmorgen reis ik via een andere route. Op het Willemsplein in Arnhem stap ik over op een stadsdienst en om half acht (!) stap ik daar weer uit. Ik moet nog een kwartiertje lopen maar dat is niet erg.

Ik ben dus vroeg op de werkplek en aanvankelijk is het erg rustig. Overlegje met de leidinggevende. Deze week hou ik het zoals het nu is; ik ga nadenken over hoe ik vanaf volgende week verder kan opbouwen. Daarnaast ga ik, zoals ik afgesproken heb met de behandelaar, bekijken hoe ik de rustmomenten en de gelegenheden tot mezelf wat afsluiten verder kan uitbouwen. Halverwege de morgen is er een groot en lang overleg en tussendoor is er maar vijf minuten pauze; niet echt ontspannend dus. Om half een wandel ik wat uitgebreider naar buiten, het bos in:

Als ik weer op mijn plek zit, merk ik dat er veel omgevingsgeluiden zijn. Ik pak mijn discman en oordopjes en sluit me af. Echt goed lukt dat niet, maar ik kan me wel veel beter concentreren zo. Van mijn planning komt het grootste gedeelte wel terecht; andere dingen moet ik toch opschuiven naar morgen of met name donderdag. Omdat ik vanmorgen een half uur eerder op het werk was, kan ik ook op tijd weer van de werkplek weg.
Om vier uur ben ik thuis. Ik gooi Pale Communion (Opeth) in de speler, lees de krant en ga het eten voorbereiden: broccoli wassen en koken, aardappels schillen en koken en pureren, ovenschaal met die broccoli en aardappelen en met het restje van de chili van gisteren volmeppen, rundersaucijzen bakken met de saus van gisteren en een salade van komkommer, bosui, tomaat en avocado monteren. Inmiddels hebben dan ook Malpensa (Nits), Led Zeppelin III (Led Zeppelin) en Fear Of The Flood (Lowpass) in de speler gezeten.
De Vrouw is er om een uur of zeven en dan gaan we aan tafel. Het is goed voedsel! Alles is op ook. De rest van de avond lees ik aan de keukentafel. Magiër is uit en ik begin aan Popsporen – Het babyboomboek, door onze Apeldoornse journalist Arnold Zweers. Leuk werk. Ik hoor Lunatic Soul II (Lunatic Soul). Zo tegen een uur of negen komt de echte vermoeidheid. Eind van de middag merkte ik ook iets, maar daar heb ik mezelf goed overheen weten te zetten. Weet je wat ik om half elf ga doen?

–

Zondag 21 september:
Kwart voor negen ben ik beneden. Ik maak koffie, vouw de was, poets de plee, hoor I Can See Your House From Here (John Scofield & Pat Metheny) en werk aan de webstek. Na Angels Embrace (Jon Anderson) ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Er is nogal wat te zien op straat, merk ik. Ik ben zo tegen twaalf uur weer terug. Het is lekker in de tuin, uit de wind in de zon, dus daar ga ik zitten lezen. Af en toe is de zon weg en heel even regent het. Snel weer naar binnen. Axiom (Archive) aan en koffie.
Pas om twee uur brunchen we. Waarom ook niet? De derde en vierde plaat uit de MOFO Project/Object (Frank Zappa) klinkt door de kamer. Ik doe de laatste was, veeg de woonkamer en ga een cdr maken vol met mp3-files om op het werk te spelen. Wacht, ik had geen rip- en geen brandprogramma. Zo gevonden. Het lukt allemaal wonderwel en nu staan alle Bass Communion-, AFJ-, FFWD- en Fennesz-stukken op een enkel schijfje. Fijn. Inmiddels is De Vrouw even weg naar een verjaardag en speel ik In The Orbit of Ra (Sun Ra and his Arkestra). Ook maak ik eten. Het wordt een groentechili met een salade van ijsbergsla, komkommer en mango, maar het gaat natuurlijk allemaal om die lamsfiletlapjes, waarbij ik een saus van rodewijnazijn en worcestersauce monteer. Erbij schenk ik kersensap. Waarom ook niet? Iets na zeven uur is De Vrouw terug en kunnen we aan tafel. Best lekker allemaal. We horen The Phlorescent Leech and Eddie en Flo & Eddie (Flo & Eddie).

De avond breng ik door aan de keukentafel, lezend in Tahir Shah’s meeslepende boek en luisterend naar On The Threshold Of A Dream (The Moody Blues) en New Chautauqua (Pat Metheny). Zo half tien weet ik dat ik moe ben en een uur later is het zover.

–

Zaterdag 20 september:
Ik ben om half negen wakker. Beneden is er de krant, de was, Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek) en koffie. Aan het eind van de ochtend fietsen De Vrouw en ik naar het centrum van Apeldoorn. Op de markt halen we fruit en cranberry’s, in de boekwinkel Popsporen (door Apeldoorns journalist Arnold Zweers) (Nèntsjâh an zei hebben ze nog niet), bij de biowinkels allerlei brood, kaas en wijn, bij de bioslager zelfs lamsvlees. Het is warm, broeierig zelfs, en op de terugweg worden we overvallen door een fikse stortbui.
We lunchen met biobrood, biokaas en The Incredible World of The Herb Spectacles (Herb Spectacles). Daarna maak ik nog een klein rondje reguliere boodschappen. Inmiddels is op FOK! een stuk van mij verschenen.
Het is inmiddels half vijf en we vertrekken naar Reinier en GAteL. Zij ontvangen ons in de tuin. Later verhuizen we naar binnen. Daar trakteert Reinier ons op een pittig zoete tomatengroentesoep en dan is het zover. Het ijs komt op tafel. De verscheidenheid is geweldig en alles is lekker: druiven, ananas, banaan, appel, pompoen en rode biet. Er is heel veel en heel veel komt ook niet op. We horen verhalen van GAteL over haar vakantie in New York en van Reinier over zijn whiskyreis door Schotland. Mooi! Het is een goede avond met goede mensen. Dank jullie!
Pas kwart voor een zijn we thuis en ik ga gelijk door naar bed.
Vierenveertig weken.

Vrijdag 19 september:
Vandaag is het vierentwintig jaar geleden. Nu sta ik om half zes op. Met moeite. Maar al snel voel ik me goed, opgewekt en opgeruimd. Wat ik me de laatste week vaak realiseer: ik leef op dit moment intens, maak ieder moment, alles wat ik doe, iedere handeling, hoe klein ook, intensief mee. Er zijn nog wel automatismen, rituelen en gewoontes, maar ik beleef wél.
In Arnhem mis ik net de snelle aansluiting, maar ik ontdek dat ik ook een stadsdienst kan nemen en dan moet ik weliswaar het laatste kwartier lopen, maar dan ben ik nog ver voor acht uur op het werk. Dit ga ik volgende week uitproberen. Op het station sta ik te wachten en te lezen. Waar ik al een tijdje bang voor ben, gebeurt: een of andere knul heeft haast, rent langs me heen en stoot mijn e-lezer uit mijn hand. Het apparaat valt op de grond, de beschermhoes komt los en dus liggen er twee onderdelen. Gelukkig kan ik alles weer aan elkaar klikken en lijkt het ding nog prima te functioneren. Toch uitkijken.
Op het werk is het heerlijk stil. Ik kan rustig mijn dag plannen en die geplande werkzaamheden ook doen. Zo maak ik bijvoorbeeld een mail aan de personeelsadviseur met de vraag hoe het zal gaan als ik deels boventallig ben (na mijn re-integratie); ik ga ervan uit dat ik gewoon volledig doorbetaald word. Ben benieuwd. Ik neem een paar keer pauze en rond het middaguur ben ik een half uur buiten. Plaatjes? Plaatjes.

Om half vijf ben ik thuis. Het is mooi weer en goed warm, dus ik zit even in de tuin. De Vrouw en ik fietsen begin van de avond naar het centrum, op zoek naar een restaurant waar we een tijdje kunnen zitten. Er blijkt van alles te doen te zijn in de stad en juist in het straatje waar we eens wilden zoeken is het een gigantisch kabaal en enorme drukte. Dan maar naar het Raadhuisplein. We eten op het terras bij de Griek. Plaatjes? Plaatjes.

Zo tegen negen uur wandelen we nog een rondje, in de hoop dat we in allerlei tenten een bandje kunnen waarnemen. In de eerste drie gelegenheden is helemaal niets; dat wil zeggen: pauze. Leuk. Dan maar verder. Uiteindelijk belanden we bij Gigant en daar treffen we wat bekenden. Peter is er, bijvoorbeeld. We kunnen kort iets uitwisselen, maar eigenlijk heb ik behoefte aan wat meer tijd, meer rust en gelegenheid met hem. Dat komt vast wel weer. Op het terras is het druk en lawaaierig en ik merk dat ik er niet veel aan vind. Bovendien ben ik zeer moe. Iets voor elf uur gaan we weer naar de fiets en ik lig om half twaalf doodop in bed.

–

Donderdag 18 september:
Paar keer wakker geweest vannacht en als de wekker gaat, heb ik het goed moeilijk. Na vier minuten stap ik uit bed en vanaf dan gaat het prima.
Een korte ochtend op het werk. Ik kan van alles doen, zonder me af, neem pauze, er is rust, het lijkt goed te gaan, maar ik kom tijd te kort. Dat wordt morgen alsnog doen. Vlak voor twaalf uur ren ik weg.
We gaan vanmiddag naar de psycholoog. Ik vertel hoe het de afgelopen week is gegaan: dat ik de aanwijzingen zo goed mogelijk heb uitgevoerd, dat het op de meeste dagen wel, maar op een enkele dag niet goed gelukt is. We zien elkaar over dik twee weken opnieuw. Opdracht: rustmomenten en afsluiten voor prikkels nóg strakker toepassen en een keuze maken wat ik drie keer per week ga doen om te ontspannen. (Wordt het toch yoga? Ik denk het.)
We fietsen via een tuincentrum en een mediawinkel terug naar huis. Het is de hele dag al goed warm en zonnig, dus ik zit even in de tuin. Even merk ik vermoeidheid, maar dat gevoel is niet sterk. Dan ga ik eten maken: gehaktballen en groentetorentjes, met daarnaast knoflookyoghurt en een fikse salade van ijsbergsla, komkommer, paprika en bosui. Na het eten kook ik mais, pompoen en bieten. Plaatje? Plaatje.

We horen de eerste twee platen uit The MOFO Project/Object (Frank Zappa) en vervolgensside two (Adrian Belew). Buiten in de tuin is er perziken-aardbeienijs uit de ijsmachine die De Vrouw van de week in de kringloopwinkel vond. Om kwart over acht is het te donker om nog langer buiten te zitten en ga ik aan de keukentafel lezen. Ik hoor Lunatic Soul I (Lunatic Soul) en de vierde plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion). Om negen uur weet ik dat ik goed moe ben en om half elf ga ik naar bed.

–

Woensdag 17 september:
Half negen ben ik weer beneden. Goed geslapen. Eerst maar eens November Suite – Soundscapes Live in Green Park Station 1996 (Robert Fripp) en Dois Selos e Um Carimbo (Deolinda, die Portugese tandartsdame) opgezet. Krantje, koffie.
De Zoon en ik zijn om elf uur bij het UWV voor een gesprek met zijn arbeidsdeskundige. Tussen 2015 en 2018 krijgt hij een herbeoordeling op zijn Wajong; tot die tijd verandert er niets. Mocht blijken dat hij wel regulier kan werken, dan mag hij aanspraak maken op een trajectbegeleider en jobcoach. Ziet er goed uit. Even laten bezinken (zo werkt dat bij De Zoon) en dan verder.
Ik rijd door naar een paar biologische winkels en koop wat spul. Via de supermarkt en Turkse winkel ga ik terug.
Thuis lunch ik met biobrood, biokaas, sla uit de Turkse winkel, kaas van de oude vertrouwde kaasboer en Café Atlantico (Césara Evora). Buiten is het geweldig mooi weer, het is zelfs warm! Ik doe het rustig aan.
Ik loop een rondje door het Matenpark. Plaatjes? Plaatjes.

Zo half vijf ben ik thuis en ik kan weer in de tuin zitten. Van vermoeidheid is geen sprake. Na een tijdje ga ik groente snijden voor het avondeten. In de tajine bak ik die groente (sjalotjes, prei, paprika), ik voeg visbouillon toe en aan het eind in blokken gesneden pangafilet en ringetjes bosui. Ernaast bak ik krielaardappeltjes en maak ik een salade van bosui, ijsbergsla, komkommer, tomaat en peer. Daar weer naast gooi ik de bonusplaat van Led Zeppelin I en Led Zeppelin II in de speler en vervolgens <Out Of The Blue (Electric Light Orchestra).
Inmiddels zitten we dan al aan tafel. Plaatje? Plaatje.

Alles smaakt prima, zelfs het bio-rabarbersap met koolzuur (als je het maar lang genoeg laat staan, verdwijnt het koolzuur vanzelf). Als alles op en -geruimd is, ga ik nog heel even buiten zitten lezen, maar het is om kwart over acht al zo donker, dat ik geen letter meer zie. Naar binnen, dus. Daar lees ik verder, hoor ik The Flying Club Cup (Beirut) en de derde plaat uit de Bass Communion box.

–

Dinsdag 16 september:
Ik heb slecht geslapen. Vanaf een uur of een af en aan wakker geweest. Uiteindelijk, als de wekker gaat, word ik moeilijk wakker. Eenmaal uit bed gaat het wel. Zeven uur ben ik buiten. Een uur later loop ik over de Amsterdamseweg in Arnhem. Plaatjes? Plaatjes.

Vreemde dag op het werk. Twee lange overleggen en een heel korte. De lange kan ik onderbreken met ieder vijf minuten pauze en tussen de lange en de korte pak ik een half uur en ben ik buiten. Het korte overleg is met de leidinggevende. Ik vertel over de praktische opdrachten die mijn psych me heeft gegeven: dat ik meer rust en pauze op het werk inlas en dat ik me bij veel prikkels ook meer ga afsluiten en afzonderen, zodat ik tijdens het werk minder vermoeid raak. Het is akkoord. Maandag verder. Onderweg terug lijkt het of ik moe ben, maar het valt mee.
Ik ben pas om half zes thuis. Hé, mijn bestelling uit Engeland is binnen!

Ik heb er maar eentje, hoor. Als ik bamisoep ga koken, zet ik ‘m meteen (hard) op. Er zit geweldig gaaf spul op! Vooral de 1971-live-uitvoering van Cirkus vind ik fenomenaal. Maar goed, de bamisoep is weer goed. Als alles op en opgeruimd is, ga ik met De Zoon zijn gesprek van morgenochtend met het UWV voorbereiden. Daarna merk ik dat ik echt moe ben. Het is kwart voor negen of zo. Ik lees aan de keukentafel en hoor de tweede cd uit de KC-box en A Secret Life (D’Agostino/Foxx/Jansen). Het is bijna elf uur.
Vandaag is het tien maanden geleden. O.

–

Maandag 15 september:
Ik ben een paar keer wakker geweest, vannacht en de wekker maakt me maar half wakker om half zes. Als ik er eenmaal uit ben, is het niet erg. Buiten is het heel donker en mistig. Ik maak een paar plaatjes. Plaatjes? Plaatjes.

Op het werk is het bijzonder. Er is veel te doen, van alles vraagt mijn aandacht, veel loopt door elkaar, echt overzichtelijk is het niet, en ik red het. Ik neem af en toe pauze, ga eind van de ochtend een rondje buiten lopen en beland in de weilanden en bossen. Platjes? Plaatjes.

Als ik thuiskom, ben ik toch moe. Nog meer doseren, moet ik. Nog meer rust inbouwen. Meer afgezonderd gaan werken, lijkt me.
Ik fiets een boodschappenrondje. De Vrouw is nog/weer werken en ik buig me over het eten. Het wordt een gehaktschotel met snijbiet en tomaten en ei, met daarnaast knoflookyoghurt en een salade van ijsbergsla, bosui, peer en komkommer. Ondertussen knal ik Led Zeppelin I (Led Zeppelin) en Reviews (Klaus König) door de kamer en keuken.
De Vrouw is na zeven uur thuis en we gaan aan tafel. De schotel is goed gelukt, de knoflookyoghurt ook en weet je wat? De salade is goed gelukt. We horen 6 x 4 (Marcel Kruup). Na het eten lees ik aan de keukentafel en hoor ik Days Of Future Passed (The Moody Blues). Dan is het kwart over tien. Einde van vandaag.

–

Zondag 14 september:
Kwart voor negen pak ik de vaatwasser uit. Ik draai de tweede helft van de eerste plaat en de tweede plaat uit de Bass Communion box en vouw de laatste was uit de droger. Vervolgens werk ik de webstek bij en synchroniseer ik mijn e-lezer en plak ik alle laatst gedownloade e-boeken erop.
Halverwege de morgen wandel ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Ik ben opgewekt en opgeruimd. Het is nog wat grijs, maar de temperatuur is al goed. Plaatjes? Plaatjes.

Thuis is er koffie in de tuin en wat later lunch. We horen die ene plaat met het Zuidamerikaanse orkestje en later Inspiracíon-Espiración (Gotan Project). Na de was en het vegen van de woonkamer/keuken stappen we op de fiets. Het is Open Monumentendag en we willen het stationsgebouw zien, in de hoop dat we op de bovenverdieping de koninklijke wachtkamer kunnen aanschouwen. Dat kunnen we niet. Wel kunnen we rondlopen over het Stationsplein, waar een jongerenevenementje gaande is. Plaatjes? Plaatjes.

We zijn rond vier uur ook weer terug en dan is het nog goed zonnig in de tuin. Mooi, dan kan ik daar nog wat lezen. Plots merk ik dat ik heel moe ben. Als ik eten ga maken, is die vermoeidheid helemaal verdwenen. Ik ga ik een fricandeaurollade braden, een salade (bosui, komkommer, tomaat, aardbei, avocado) monteren, een groenteschotel (paksoy, peper, knoflook, sajoer) maken, aardappels bakken en The Guide (Wommat) (Youssou N’Dour) draaien. Het eten is zeer smaakvol. Plaatje? Plaatje.

Na het eten draai ik een plaatje. Oil On Canvas (Japan) en Falling Deeper (Anathema). Ik lees de Uncut uit en begin met herlezen van Magiër (Tahir Shah). De vermoeidheid is weer terug en ik ga om half elf naar bed.

–

Zaterdag 13 september:
Ik ben om acht uur uit bed. Beneden zet ik de was aan, doe ik allerlei ander huishoudelijks en draai ik That Which Passes – 1995 Soundscapes – Live Volume 3 (Robert Fripp) en The Beauty And The Beast (Mor Karbasi). Ik fiets naar de markt en koop aardbeien en vis. Het is inmiddels prachtig weer. Op de terugweg een paar supermarkten en de Turkse winkel. En een klerenwinkel. Ik koop een nieuw vest; mijn oude vertrouwde Zappateers-hoodie is toch echt versleten. In de tuin drinken we koffie. Daarna lunch. En weer terug in de tuin. We stappen op de fiets en rijden naar een tuincentrum, waar we rode basilicum kopen. Plaatje? Plaatje.

Ik draai Change We Must (Jon Anderson), Strawberry Wood (Nits) en A New World Record (Electric Light Orchestra) en maak het eten. Restjes soep en de linzenpot van gisteren. Erbij Turks brood met van alles en een salade van wortel, komkommer, paprika en aardbei. Na het eten lees ik aan de keukentafel en draai ik Travels (Pat Metheny Group) en de eerste helft van de eerste plaat uit de Bass Communion box. Wacht ‘s, ik merk dat ik moe ben. Dat is voor het eerst vandaag en het is tien uur. Een uur later zet ik de stereo uit.
Drieënveertig weken.

Vrijdag 12 september:
Tralala, alles verloopt vlotjes ’s morgens in de vroegte. In Arnhem heb ik zelfs een snelle aansluiting met de bus, zodat ik iets na half acht al op de werkplek zit. Zowaar, ik neem een paar keer pauze. Een keertje kort en een keertje lang. Tijdens de lange wandel ik naar buiten en binnen een paar minuten sta ik bij een weiland en in een bos. Plaatje? Plaatje.

Kwart over twee verlaat ik de werkplek en ga ik naar huis. Ik heb het idee dat ik heel lang heb gewerkt en heel veel heb gedaan. Toch ben ik nog niet echt moe, maar dat gevoel heb ik als ik vertrek.
Thuis kan ik uitgebreid in de tuin zitten. Ik lees Zeik uit en begin in de Uncut-special over Tom Waits. We eten op tijd. De Vrouw heeft als vooraf de soep van eergisteren heet gemaakt. Die is wel heel zwaar en vullend; morgen wat bouillon erbij en het is een maaltijdsoep. Ernaast is er een mooie schotel van chorizo, ui, tomaat, peper en linzen.
Marja is even op bezoek en we zitten in de tuin tot acht uur. Dan ga ik aan de keukentafel zitten lezen, met op de achtergroend In Search Of The Lost Chord (The Moody Blues). Het is elf uur als ik naar bed ga. Ik ben heel moe.

–

Donderdag 11 september:
En maar weer vroeg op. Nu is het nog donker als ik voor half zeven de deur uitloop naar de bushalte.
Een voor mijn doen korte ochtend, waarin ik wel zeer veel kan doen. Twee uur ben ik weer thuis. We gaan naar de psycholoog. Ook hij was bezorgd, na de mail die ik hem vorige week heb gestuurd.
Belangrijkste uitkomsten van het gesprek (even een opsomminkje):
* ik moet alert zijn op vermoeidheidssignalen overdag (dus ook op het werk!),
* balans zoeken tussen werk en privé (‘Als je thuis niets kan, is het werk te veel.’ De valkuil is dat ik me te veel concentreer op werk; daar gaat het misschien wel goed, maar het moet thuis ook vooruit gaan),
* als ik nieuwe klussen krijg op het werk moet mijn reactie zijn: ‘Ik moet eerst even bekijken of het in mijn re-integratieschema past.’,
* ook ’s morgens en ’s middags op het werk een kwartier pauzeren, rust en afzondering zoeken (hoofdtelefoon, ontspanningsapp),
* bij zeer grote vermoeidheid en nieuwe paniek moet ik me ziek melden,
* goed herstel is belangrijk in plaats van een terugval die het alleen maar nog langduriger maakt,
* als ik ga ontspannen één activiteit tegelijk (doseren, dus niet gelijk drie),
* ontspanning zoeken twee of drie keer per week (wandelen) (en hoe zit het met die yoga?),
* het signaleringsplan nakijken,
* en: als ik meer dan twee avonden achtereen veel slaap nodig heb, dan ben ik al te ver.
Ik ga volgende week donderdag naar hem terug en dan bekijken we of ik het al meer onder controle heb. Heleboel, dus. Ik heb weer veel om aan te werken.
Thuis kan ik zowaar nog even in de zonnige tuin zitten lezen! De Vrouw gaat buitenshuis eten en vertrekt. Als het wat afkoelt, ga ik naar binnen en begin ik aan het eten: spaghetti met tomaten-groentesaus met parmesan. Ouderwets. Ouderwets goed en lekker. De Zoon eet de pan leeg. Wat wil dat zeggen? Ondertussen draai ik Victims Of The Modern Age (Star One) en Age Of Impact (Explorer’s Club).

Als de boel is opgeruimd (pas halverwege de avond merk ik dat ik vermoeid ben), lees ik aan de keukentafel verder in Zeik en hoor ik Face The Music (Electric Light Orchestra) en Unity Band (Pat Metheny Unity Band). Ook ga ik om half elf naar bed.

–

Woensdag 10 september:
Pas om negen uur ben ik goed wakker. Eenmaal beneden wacht een rustige dag. We beginnen met Skyline (Steve Howe) en koffie, daarna maak ik een fietsrondje boodschappen en lunchen we met Commonors Crown en All Around My Hat (de andere twee elpees uit de 3cdbox van Steeleye Span) Vervolgens raggen we uitgebloeid eenjarig spul uit de potten in de tuin en deponeren die in de groene container en ik fiets naar een ander winkelcentrum op zoek naar sjalotten. Het lukt en als ik thuis kom, begin ik met de tajine van sucadelappen, sjalotten, amandelen, rozijnen en pompoen. Erbij komt couscous en een salade van meloen, komkommer en druiven. Plaatje? Plaatje.

Uit de stereo komt dan ook A Scarcity Of Miracles (Jackszyk, Fripp, Collins), Circles (Gavin Harrison & Osiris) en A Passion Play met de Chateau d’Herouville tapes (Jethro Tull).
Na het eten maak ik van het restant stoofpot een soep; die is voor morgen of overmorgen. Daarnaast lees ik de autobiografie van Emerson uit. Het blijft geweldig. Ik hoor The Theory Of Everything (Aeyreon) en Soniasikri – A Day In Music (Bebo Baldan) en lees de eerste hoofdstukken van Zeik (Herman Brusselmans). Iets na half elf ga ik naar bed.

–

Dinsdag 9 september:
‘Moeilijk’ uit bed. Ik ben vannacht een paar keer wakker geweest en de wekker haalt me iets voor zessen uit een diepe slaap. Ik sta dan ook maar ‘half’ op. Vijf minuten later is het voorbij.
Vanmorgen voor het laatst naar de carpoolplek. Mirka gaat op vakantie en daarna ander werk doen. Het is rustig en mooi in het Matenpark.

Van alles te doen op de werkplek. Tussendoor nog pauze ook. Naar buiten! Bij een kopieerapparaat vraagt een collega hoe het gaat en of ik een re-integratieconsulent heb. Een wat? Een re-integratieconsulent, dat is zeer gebruikelijk in situaties zoals die waarin ik me bevind, zegt de collega, en daar zou ik in de organisatie echt eens om kunnen vragen. Fijn.
Op de terugweg op het station ontdek ik dat er een nieuwe HB is. Mooi! En de Uncut heeft een themanummer over de heer Tom Waits. Ook mooi.

Ik ben om half vijf thuis en begin eigenlijk gelijk met eten maken. Aardappels boenen en kort voorkoken, prei snijden en wassen, overige groente snijden, salade maken. Ik ben moe, maar als ik een beetje bezig blijf, dan gaat het wel. Gelukkig is er Niafunké (Ali Farka Toure) en 1974 (Nits).
Om zeven uur is De Vrouw thuis en eten we. Plaatje? Plaatje.

Na het eten vertrekt De Vrouw weer; ze gaat naar een verjaardag. Ik maak het aanrecht schoon, luister naar de Whenever There Is Light EP (no-man) en naar Love And Endings (ook no-man) en Gulag Orkestar (Beirut). Ondertussen lees ik en uiteindelijk ga ik om half elf naar bed.

–

Maandag 8 december:
Onrustige nacht. Stukken wel geslapen, andere stukken niet. Voor zevenen loop ik de deur uit. Iets na acht zijn we op het werk.
Er is veel te doen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook een overleg met mijn leidinggevende. Ze ziet dat het beter met me gaat; ik zit er goed en energiek bij. Het klopt. Ik vertel over de kwetsbaarheid van mijn opbouw: soms doe ik een grote stap voorwaarts, maar zak ik kort erna ook een fikse stap terug. Ook vertel ik dat een terugval me iedere keer weer overvalt en omdat ik signalen beter wil leren herkennen, ik donderdag naar de behandelaar ga. Het is en blijft lastig inschatten. We spreken af dat ik deze week vier dagen van ieder zes uur ga werken: vijf uur per dag hersteld en een zesde uur arbeidstherapeutisch. Woensdag ben ik dan thuis, als een onderbreking van de werkweek. Ik kijk hoe het deze week gaat en dan maken we maandag of dinsdag verdere afspraken over die week. Het gaat gelijk al anders: een ander overleg loopt uit en ik kan pas iets voor drie uur weg. Hierdoor ben ik pas om half vijf thuis. Het gaat goed, maar eenmaal thuis merk ik dat ik goed moe ben.
Ik maak eten, draai de bonus-cd bij Schoolyard Ghosts (no-man) en Ode To Echo (Glass Hammer). Het eten bestaat uit een stamppot van knolselderij met spek, ui, zoete aardappel en palmkool, met daarnaast lamsworsten en een salade van ijsbergsla, komkommer, paprika en rode ui. Plaatje? Plaatje.

Ik zet Wooden Smoke (Mike Keneally) op en even later komt De Vrouw thuis. We eten het eten (alles smaakt best, behalve dat die nerven van de palmkool na een half uur koken nog steeds wat hard zijn) en nemen baklava toe. Ik zit aan de keukentafel te lezen met Eldorado (Electric Light Orchestra) en Live from the Manticore Vault (Keith Emerson & Greg Lake), totdat het kwart voor elf is en ik erg moe naar bed ga.

–

Zondag 7 september:
Ik ben om negen uur beneden en zet de vierde plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion) op. Ik ruim de vaatwasser uit, maak koffie en ga even achter de pc zitten. Het stukje van mij dat afgelopen dinsdag op FOK! is geplaatst, staat nu ook op ApeldoornDirect. Ben benieuwd of de lezers er wat mee kunnen.
Ik ga naar buiten en loop mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Iets voor het middaguur ben ik weer thuis. We kunnen in de tuin koffie drinken. Het is er heerlijk. Aansluitend is er lunch en Northern Lights (Steve Coulter & Harris Moore) plus de drie elpees Below The Salt, Parcel Of Rogues en Now We Are Six uit de 3cdbox A Parcel Of Steeleye Span (Steeleye Span). In het begin van de middag kan ik nog lezen in de tuin.
Halverwege de middag gaan we naar hidihi en Auke. In hun achtertuin drinken we thee en kletsen we bij. Het is al half acht geweest als we weer naar huis gaan.
Ik maak een boerenomelet voor mijzelf; de anderen eten pizza. Om een of andere reden heb ik geen zin in vette hap of snelle mik; ik wil iets in mijn lijf waar ik iets aan heb en dat niet alleen maar vult.
De rest van de avond lees ik aan de keukentafel onder de tonen van Doing The Dishes (Nits) en Catalogue/Preserve/Amass (Steven Wilson). Het voelt rustig. Maak ik me niet meer druk? Misschien niet, misschien nog wel. Ik zie wel hoe het gaat. De toekomst blijft onzeker. Wat krijg ik wel en wat komt er niet meer terug? Moet het zo zijn? Is het een signaal, de aankondiging van een nieuwe fase in mijn leven? Stel dat mijn energieniveau zo blijft als het nu is? Het zal in alle gevallen lastig zijn, maar ik zal ermee moeten leven. Voor nu: het is half elf en ik ga naar bed.

–

Zaterdag 6 september:
Goed geslapen. Toch kwart over acht uit bed.
De was, de gebruikelijke zaterdagmorgenklusjes, koffie en A Blessing Of Tears – Soundscapes 1995 Volume Two: Live in Argentina (Robert Fripp), Chansons Pour La Fin d’Un Jour (Gültekin/Vanvinckenroye/Vandenabeele/Tekin) en La Revancha Del Tango (Gotan Project).
We fietsen naar het centrum van Apeldoorn en wandelen er rond en doen wat boodschappen. Pas na half twee zijn we weer thuis en dan lunchen we. In de middag maai ik het gras in de tuin en horen we The Lion (Youssou N’Dour). Ik begin aan het avondeten: gebakken krielen (vers van De Stadsakkers, meegenomen door De Zoon), groenteschotel van allerlei restjes (courgette, bosui, wortel, aubergine), salade (komkommer, mango, chioggiabiet, peer) en biefstukjes en rundfiletlapjes. Toe maar. Erbij krijgen we The Night The Light Went On In Long Beach (Electric Light Orchestra), Deseo (Jon Anderson) en Open (Stick Men).
De Vrouw gaat om half acht weg naar het filmhuis. Ik kijk het journaal en daarna de bluray Darwins Verstekeling, die ik voor vaderdag had gekregen. Het is een soort samenvattende documentaire van de serie Beagle: In het spoor van Darwin. Mooie film, maar ik heb de hele serie gezien en vraag me af of deze aparte film iets toevoegt. Nou ja, ik ga de was vouwen tijdens Secrets (Allan Holdsworth) en dan ga ik naar bed.
Tweeënveertig weken.

Vrijdag 5 september:
Beetje het plaatje van gisterenmorgen. Heb enige moeite met wakker worden, maar daarna gaat het prima.
Op het werk kan ik ontzaglijk veel doen. Belangrijkste is dat mijn interviewopdracht afgerond is. Ik ben tevreden over het resultaat en de eerste reactie van de opdrachtgever is ook positief. Toch blijft er ook nog het een en ander liggen. Dat is voor volgende week.
Onderweg terug naar huis lees ik Zuiderlingen uit en ik begin in Met een kwartje de wereld rond (Paul d’Ivoi en Henri Chabrillat).
Thuis lekker in de tuin. Ook een klein boodschappenrondje. Dan weer in de tuin. Ik begin te lezen in Pictures of an Exhibitionist (Keith Emerson).
We eten soep met spinaziebörek, shoarma met wortelmaïssalade en brood. Toe is er zelfgemaakt ijs.
Ik blijf aan de keukentafel lezen. Er is Ode To Echo (Glass Hammer) en de derde plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion). Welja, en dan is de avond al weer dusdanig gevorderd dat ik wil slapen.

–

Donderdag 4 september:
Volkomen donker is het, als ik om kwart voor zes beneden ben. Het is niet erg. Ik heb wel geslapen, maar ben ook af en toe wakker geweest. Toch is het rustig in de kop. Ik ga m’n ding doen op het werk en dan mag ik weer naar huis.
Ergens halverwege de morgen krijg ik een sms van De Vrouw. Dat er een cadeautje voor me is gekomen. Nou, ben benieuwd. Ik heb een werkoverleg met de manager voor wie ik veel dingen doe. Hij vraagt hoe het met mij gaat en ik leg uit dat ik het deze week even rustig aan wilde doen. Hij spreekt ondersteunende woorden en ik begrijp van hem dat hij moeite heeft met de razendsnelle ontwikkelingen, de vele vertrekkende sleutelfiguren en de manier waarop de bestuurder en de organisatie alle veranderingen doorzet. ‘Het enige wat wij kunnen doen is hard werken,’ zegt hij en we moeten allebei lachen. Morgen verder.
In de bus terug lees ik Ik word omringd door debielen en ik voel me goed uit en begin in Zuiderlingen (Ad van Iterson). Ik ben kwart voor drie thuis. Ha, het cadeau is een schilderij.

Deze hing altijd in mijn kantoor in Zevenhuizen; het is gemaakt door Ria Heuvink. Ik heb het altijd heel gaaf gevonden. Nu krijg ik het cadeau! Met dank aan collega Will. Afgelopen dinsdagmorgen was ik in mijn oude kantoor en toen viel me al op: hij is weg. Ik dacht nog: Ik moet Will het laten weten; straks heeft iemand hem meegenomen en is zij niet op de hoogte. Nu snap ik het. Het schilderij krijgt een tijdelijke, maar prominente plaats in de woonkamer-keuken.
Ik lees de krant in de tuin. Plots komt de vermoeidheid opzetten. Het lukt me om wat te klussen in de keuken. Ik doe alle voorbereidingen voor de bamisoep en knal Fool’s Mate (Peter Hamill), de eerste plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion) en side two (Adrian Belew) door het huis. De Vrouw is ondertussen nog even werken en komt tegen zeven uur thuis.
We eten tijdens Les Nuits (Nits). Erna maak ik van alles schoon en dan kan ik zowaar nog wat in de tuin zitten lezen. Na acht uur koelt het af. Naar binnen. ik lees Dis uit en hoor Schoolyard Ghosts (no-man) en de tweede plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion). Pff, dan is het laat genoeg. (Half elf)

–

Woensdag 3 september:
Ik ben pas om kwart voor negen wakker en nog later uit bed. Buiten is het mooi weer. Ik draai The Heritage Suite (Rick Wakeman). Het voelt raar dat ik vandaag thuis ben; ergens klopt het niet. In het zonnetje is er koffie en de krant. Later op de ochtend ruk ik een stronk tussen de schutting vandaan; dat ding groeit dusdanig dat-ie straks de hele schutting uit z’n verband drukt. Het is ongekend: ik zit enige tijd op mijn hurken te werken en als ik omhoog kom, duizelt het voor mijn ogen. Wat is dit nu weer? Ik moet me vasthouden, anders val ik om. Gelukkig gaat het snel beter. Marja is er even en er is ook nog meer koffie. Begin van de middag lunchen we, speelt Damnation (Opeth) en daarna maak ik een klein rondje boodschappen. Het is ook bewolkt geworden en met de wind tegen voelt het gewoon koud aan. Weer thuis breekt de zon weer door en kan ik buiten zitten lezen. Later draai ik In The Eye Of The Storm (Roger Hodgson), Pale Communion (Opeth), Deep (Stick Men) en maak ik de mail aan de psycholoog. Zo tegen zes uur begin ik aan het eten. Het wordt panga met bosuien, paprika en citroen uit de tajine, groentetorentjes, gebakken aardappelen en een salade van rucola, chioggiabiet, avocado en blauwe kaas. Potjandikkie, het smaakt ook nog als we het in onze mond stoppen, zo rond kwart over zeven. We horen In The City Of Angels (Jon Anderson). Na het eten zien we het journaal. Vervolgens lees ik verder aan de keukentafel. Het MP-boek gaat uit. Ik draai On The Third Day (Electric Light Orchestra) en Question And Answer (Metheny/Holland/Haynes). Voordat ik het weet is het half elf. Bedtijd.

–

Dinsdag 2 september:
Wel wakker geweest vannacht, maar ik heb wel degelijk geslapen. Het voelt ook goed, ook al is er weer van alles om me druk over te maken.
Vanmorgen fiets ik naar het ‘oude’ kantoor in Zevenhuizen. Daar kan ik vanaf acht uur flink aan de slag. Zo werk ik een derde interview helemaal uit en handel ik veel mail af. Tegen half elf fiets ik naar de locatie in Teuge voor het vierde interview, dit keer met een mevrouw die de partner is van een meneer die hersenletsel heeft opgelopen. Wederom een prettig gesprek, dat nog redelijk diepgaand is ook. Nu nog uitwerken. Dat doen we donderdagmorgen en dan is mijn schrijfopdracht klaar.
Ik ben iets na half twee thuis. Stik, er is gebeld en ik heb het gemist. Ik neem opnieuw contact op met mijn psycholoog en spreek zijn voicemail in.
Ik eet een boterham, lees de krant en hoor Not The Weapon But The Hand (Hogarth & Barbieri) en de bijbehorende EP Arc Light (ook Hogarth & Barbieri). De psych belt. Ik leg hem uit dat ik denk dat ik hem nog een keer nodig heb. We hebben een afspraak voor donderdag over een week en ik ga hem de laatste ontwikkelingen mailen (morgen; help me onthouden).
Inmiddels is de middag gevorderd. Een stukje van mij, een culicolumn, die al tijden klaarstaat om ingepland te worden, is vanmiddag geplaatst op FOK! en de reacties zijn positief. Ik draai Other World (Peter Hammill & Gary Lucas), The Power And The Glory (Gentle Giant), Perilous (Glass Hammer). Ondertussen maak ik het avondeten. Het wordt een groenteschotel van spek, ui, wortel, bleekselderij en zoete aardappel, met daarnaast verse worst en een salade van komkommer, tomaat, bosui, mais en meloen.
Daarna is er Ting (Nits). En choggia-bieten om te koken. En twee boeken om in te lezen En de All That You Are EP (no-man), Together We’re Stranger (no-man) en Falling Deeper (Anathema) om te horen, maar dan is het bijna half elf en ga ik slapen.

–

Maandag 1 september:
De werkweek begint. Ik heb niet zo heel goed geslapen, maar het gaat. Het is in ieder geval heel wat rustiger in de kop dan twee dagen geleden en de dagen ervoor. Onderweg naar de carpoolplek schijnt de zon volop.
We zijn rond acht uur op het werk. Ik kan er weer van alles doen, zit niet stil, flink in de weer. Zo werk ik een interview van afgelopen woensdag helemaal uit tot iets moois.
Om een uur heb ik een gesprek met de bedrijfsarts. Mijn leidinggevende zit al in de gespreksruimte; die hebben kennelijk vooroverleg gehad. Ik krijg de kans om mijn mail van afgelopen dinsdag toe te lichten en een aanvulling te geven door mijn gedachten en gevoelens van afgelopen weekend weer te geven. Ik vertel dat ik me ‘herpakt’ heb, de regie weer in handen wil nemen: het gaat me niet gebeuren dat ik terug bij af ben. De bedrijfsarts zegt dat hij zich zorgen maakt: een heftige terugval als deze zou niet mogen gebeuren en hij vraagt zich af of ik het einddoel (volledig hersteld binnen een jaar) ga halen. Binnenkort moet de eerstejaarsevaluatie plaatsvinden en mocht ik dan nog ziek zijn, dan treedt de wet Poortwachter in. Daarnaast zou ik goed moeten uitzoeken welke ondersteuning ik nodig heb bij het vinden van de balans tussen werk en privé. Ik vertel dat ik vanaf 1 juli (dat is dus in twee maanden) juist een enorme stap gemaakt heb van nul uren naar twintig uren hersteld, maar dat het dus kennelijk wel kwetsbaar is. Ik neem me voor om contact met de psycholoog op te nemen. Daarnaast had ik in mijn mail mijn ideeën verteld over hoe ik op korte termijn wat rust voor mezelf in zou kunnen bouwen; de bedrijfsarts staat achter die ideeën. We spreken af dat ik deze week vier ochtenden van ieder vijf uur werk (en dus woensdag niet werk); maandag spreek ik mijn leidinggevende en maak ik nieuwe afspraken. Na een half uur sta ik weer buiten. Het hele gesprek heeft me wat overdonderd. Ik weet niet goed wat ik had moeten verwachten, maar om een of andere reden voel ik me minder gesteund en lijkt de druk juist meer opgevoerd.
Ik ben om half vier thuis en maak eerst een klein boodschappenrondje. Dan kan ik met De Vrouw om de tafel. Ik vertel hoe het gesprek is verlopen en dat ik nog niet goed weet wat ik ervan moet vinden. Morgen zal ik de psycholoog bellen voor advies.
Ik maak het eten: sajoerbonen en steaks met daarnaast een salade van komkommer, bosui, tomaat en meloen. We horen Bonfire in São João (Forro In The Dark) en Back In The USSR (Farmer’s Market).
Na het eten kan ik lezen in het MP-boek en in Dis en klinkt ELO 2 (Electric Light Orchestra), Carolina Skeletons (no-man, EP) en Returning Jesus (no-man). Dan is het half elf geweest.

–

Zondag 31 augustus:
Ik ben rond kwart over negen beneden. Zowaar, ik drink koffie en zit achter de pc. Er staat weer muziek aan: Radiophonics – 1995 Soundscapes Volume 1 (Robert Fripp).
Halverwege de ochtend wandel ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

[foto’s wil ik wel invoegen, maar de batterij van mijn telefoon is leeg]

Koffie en was verder, lunch voorbereiden, enzovoorts. In mijn hoofd is het redelijk kalm. We horen Time (Steve Howe) en Giant Normal Dwarf (Nits).
Na de lunch: rommelen in de tuin (een struik kaal knippen), wortelen en mais koken, lezen in het boek met de afleveringen van de Monty Python-serie. In de keuken hoor ik een boel muziek: ((speak)) (no-man), Roxy By Proxy (FZ), L.A. Woman (The Doors), Pale Communion (Opeth), Journey To The Centre Of The Earth (Rick Wakeman, de versie uit 2012).
We eten. Ik heb kipvleugels van onder de grill, salade van komkommer, bosui, tomaat, augurk en ansjovis, plus een groenteschotel van bleekselderij, peper, wortel en mais.
Als alles weer is opgeruimd zit ik aan de keukentafel en lees verder, onderwijl luisterend naar The Electric Light Orchestra (Electric Light Orchestra) en KIN (Pat Metheny Union Group).
Qua vermoeidheid gaat het wel. Toch ga ik op tijd (= elf uur) naar bed.
O, en gisterenmiddag ontmoetten we Roelof. Hij maakte deze foto van mij:

(Foto: Roelof Rump, ook bekend onder zijn internetnaam StrangeArt.)

–

Zaterdag 30 augustus:
Om kwart voor negen pas word ik wakker. Huilend. Ik sta op.
Koffie heb ik geen zin in, net als eten, de krant lezen, achter de pc, muziek. Dit was de afgelopen twee dagen ook al zo. Ik denk: Dit is geen leven. De gedachte om eruit te stappen komt weer op in mijn hoofd. Ik schrik. Wat ik niet wil, is terug bij af. Dit lijkt heel erg op 16 november. Ik heb de afgelopen eenenveertig weken geknokt om te komen waar ik nu ben, ben door diepe dalen gegaan, heb zware medicatie gehad en heb me daarvan verlost, heb angsten en paniek overwonnen, ben nu bezig om energie en zin terug te vinden; ik laat me niet meer gek maken, zeker niet door werk en de druk die de toekomst (korte én lange termijn) aldaar met zich meebrengt. Mijn herstel staat voorop; ik ga verder re-integreren op het werk, maar wel op de manier die past bij mijn herstel. Ik ga niet forceren, met het risico dat ik terugval. Desnoods gooien ze me er dan maar uit.
Als ik naar buiten loop voor een rondje naar de Turkse winkel, zijn mijn gedachten niet meer zo sterk. Ik huil opnieuw. Nog weer een kwartiertje later gaat het wel. Dat blijft me verbazen: dat mijn stemming zo wisselend is. Ik leg het ook De Vrouw voor bij thuiskomst. Ze noemt me strijdbaar. Ik heb de regie terug.
We lunchen. Erna kan ik de krant lezen.
Iets na vieren stappen we op de fiets en rijden naar ACEC. Daar is de opening van de tentoonstelling Apeldoorn Fotostad. Er hangt prachtig werk. Leuk: ik zie een foto, weet: ‘Dit is dé foto van de hele expositie’ en het blijkt er eentje van Peter Vroon te zijn. Ik spreek een enkele bekende en enkele heel goede bekenden.
We lopen naar het Indiaas restaurant. Ik eet Danjak van lam met ananas, tomaten, ui en koriander. Goehoed!

Om half acht zitten we in het filmhuis in Gigant en zien we Bon Dieu!, een zeer vermakelijke rolprent. Na afloop drinken we er iets. Het gaat goed, maar ik ben wel gigantisch moe. We rijden terug naar huis. Na een half uurtje is het elf uur en ga ik naar bed.
Eenenveertig weken. Toe maar.

Vrijdag 29 augustus:
Geen goede nacht. Ik ben veel wakker geweest en voel me onrustig als ik voor zeven uur opsta. Vanmorgen fiets ik weer naar de andere kant van Apeldoorn. Het gaat wel weer.
Ik heb in het Kristal een gesprek met de dochter van een mevrouw die er woont en dement is. Het is een leuk gesprek; we zitten in de zon op het dakterras en kijken uit op park Zuidbroek. De mevrouw ziet haar werk niet als mantelzorg, maar als vrijwilligerswerk. Na afloop rijd ik naar mijn oude kantoortje; alles daar blijkt nog precies zoals ik het twee maanden geleden heb achtergelaten. Ik werk mijn aantekeningen van die morgen uit en maak een eerste concept tekst.
Om twee uur ben ik weer thuis. De Vrouw is er ook. Ik merk dat de hele situatie haar ook moe maakt en frustreert. Samen maken we een boodschappenrondje. Als we thuiskomen, merk ik dat ik weer inzak. Ik zit aan de keukentafel en kom tot niets.
Het lukt me om eten te maken (gyros, gebakken aardappelen, de overgebleven kaassaus gevuld met prei en paprika, salade van komkommer, tomaat, nectarine en avocado). In het begin van de avond zit ik weer; pas na een uur kan ik iets lezen. Ik begin in Dis (Marcel Möring).
Ik ga iets na tien uur naar bed.

–

Donderdag 28 augustus:
Het is half negen als ik wakker word. Ik sta voor de spiegel, zie mezelf en denk: Wat is er toch gebeurd? Er staan tranen in mijn ogen. Diep zuchten. Voort maar weer. Ik ben alleen in huis. Voor mezelf maak ik koffie. Ik lees de krant. Buiten haal ik de groene container van de straat. Ik maak een lunchpakket. Iets voor elf uur loop ik naar de bushalte. De zon schijnt, het is aangenaam buiten en ik denk: Wat is het mooi weer. Twee minuten later sta ik op de bus te wachten en denk ik: Ik red het niet in het leven.
Ruim voor een uur ben ik op het werk. Ik spreek een naaste collega, die benieuwd is hoe het met mij gaat. Ook kan ik van alles doen, ook al is de grote werkruimte druk. Ik werk mijn aantekeningen van gisterenmorgen al in concept uit. Daarnaast wat urgente zaken. Tegen drie uur spreek ik Margo, een collega uit mijn oude werkplek die in een soortgelijke situatie is beland als ik. Ook zij moet knokken voor haar plek in de organisatie; die is nog altijd niet zeker en zij is daar niet vrolijk van geworden. Om vier uur zijn er maar liefst twee afscheidsrecepties in het gebouw. Eentje van een collega van de afgelopen jaren; zij heeft ervoor gekozen om de organisatie te verlaten omdat het haar plek niet meer is. De ander is Hans, die ik inmiddels achtentwintig jaar ken. In 1986 was hij mijn stagebegeleider in de streekschool in Apeldoorn, vier en een half jaar later kwam hij ook werken bij dezelfde organisatie als waar ik werkte in de locatie in Heerde en nog wat later kwam ik hem weer tegen als coach en collega in Apeldoorn. Hij hielp mij in 1991 aan Zappaplaten en andere (obscure) muziek die ik nog steeds draai en koop. Binnenkort hebben we contact en gaan we in gesprek over mijn situatie, toekomst en ontwikkelplan. Tijdens het afscheid zie en spreek ik veel collega’s met wie ik de laatste jaren heb samengewerkt. Aan het eind kan ik met een andere collega mee terugrijden naar Apeldoorn en ben voor zessen thuis.
De Vrouw heeft bamisoep gemaakt. Na het eten ben ik zeer moe. Het is over het algemeen wel rustig in mijn hoofd, maar toch staan er soms tranen in mijn ogen. Ik kan wat lezen (Close To The Edge is uit), maar het moet wel stil om me heen zijn. Nog voor half elf ga ik naar bed.

–

Woensdag 27 augustus:
Ik slaap tot kwart voor zeven. Dan gaat de wekker. Het voelt redelijk goed in mijn hoofd. Rond acht uur fiets ik naar mijn oude werkplek in Zevenhuizen. Ha, ik rijd de oude vertrouwde route automatisch.
Om negen uur heb ik een interview met de moeder van een autistische zoon. Het wordt een leuk gesprek waarin de moeder vol vuur en enthousiasme vertelt hoe ze strijdt om haar zoon zelfstandig te laten worden en hoe het lukt. Om half twaalf ben ik in Orden bij een mevrouw die een dochter met een verstandelijke handicap heeft; zij vecht ook, maar het levert haar vooral zorgen op in hoeverre haar dochter de juiste begeleiding krijgt mocht zij ooit wegvallen. Twee heel verschillende verhalen; allebei zeer interessant.
Tussendoor heb ik contact met mijn leidinggevende. Ze is geschrokken van mijn mail van gisterenavond. Maandag heb ik een afspraak met haar en de bedrijfsarts, waarin we gaan kijken hoe ik de re-integratie verder door kan zetten. Het lucht me op dat ik goed word gehoord en gezien. Ben benieuwd wat eruit gaat komen. Vandaag voelt het in ieder geval veel rustiger; ik ervaar geen druk die ik niet aankan.
Ik ben iets na half twee weer thuis, eet een boterham en ga in de tuin zitten. Wat is het mooi weer. Ik lees. De Vrouw komt even thuis en we kletsen bij. Ook begin ik eten te maken: paprika’s vullen met het gehaktmengsel van gisterenavond en de krop andijvie blancheren. De Vrouw gaat weer werken. Ik maak een kaassaus en hoor The Power And The Glory (Gentle Giant, in de 2014 remix door Steven Wilson) en Morrison Hotel (The Doors). Vermoeid ben ik wel, maar ik blijf op de been en er is geen paniek of angst.

Als De Vrouw om een uur of zeven thuis is, gaan we eten. Gevulde paprika’s, andijvierolletjes in ontbijtspek met kaassaus, beide uit de oven, plus een salade van komkommer, kerstomaatjes en bosui. (Wat doen we weer gezond.) Daarnaast horen we Urk (Nits).

Later op de avond kan ik wat lezen. Ik hoor Dry Cleaning Ray (no-man) en Falling Deeper (Anathema). Half elf.

–

Dinsdag 26 augustus:
Chauffeuse is nog steeds ziek, dus met de bus. Geen ramp. Het miezert wel als ik naar de bushalte loop.
Op het werk lijkt het redelijk te gaan. Echter, in de grote flexruimte is het vandaag erg druk. Er komen veel prikkels op mij af, ik ben snel afgeleid, kan me lastig concentreren, raak betrokken bij allerlei gesprekjes om mij heen, werk rommelig. En dan in een overleg blijkt dat er veel werk van een commissie op mij af komt. Ik kijk om mij heen en zie mijn collega’s in volle vaart voortdenderen en ik realiseer mij: ik houd ze niet bij. Het kost me te veel energie; ik red het niet.
Om drie uur ben ik thuis en ik stort in, compleet met angst, paniek, opgejaagdheid, verward, huilbui, noem het maar op. Het gaat niet goed. Als De Vrouw naar het werk is, maak ik een mail aan mijn leidinggevende en de bedrijfsarts, waarin ik de situatie uitleg en hun advies vraag. Het wordt nogal een verhaal. Zelf schat ik in dat even gas terug wellicht kan helpen: even een tijdje vier ochtenden van vijf uren werken en de woensdag niets. Daarnaast werkzaamheden pas uitbreiden als ik ook weer uren beter ben gemeld. Zo gaat het in ieder geval niet goed.
Ik zit aan de keukentafel voor mij uit te kijken; lezen lukt me niet. De stereo blijft uit. Wel ga ik eten maken: een pot van gehakt met ui, paprika, peper, zappalito, bietenblad in tomatensaus; daarnaast gebakken krielen, satésaus en een salade van aardbeien, komkommer en bosui.
Iets voor zeven uur kunnen we aan tafel. Het lukt me zowaar om iets te eten. Als alles weggeruimd is, kan ik iets lezen, maar de stereo blijft uit. Kwart over negen ga ik uitgeput naar boven.

–

Maandag 25 augustus:
Toch redelijk geslapen. Als ik iets voor zevenen wegloop naar de carpoolplek, kijk ik even op mijn modebiel en zie ik dat Mirka ziek is. Hierdoor moet ik met de bus. Op zich geen probleem; ik heb die van kwart over zeven. Geen mooie aansluiting op het Willemsplein in Arnhem. Op het busstation krioelt het van de mensen en ik voel me er heel niet prettig. Ik vind een rustiger plek en kan mij afsluiten (met dank aan de e-reader). Iets na half negen kom ik op de werkplek.
Het gaat nog altijd bij vlagen niet goed. Ik ben emotioneel. Werkzaamheden zijn wel afleiding, dus dat is wel oké. Ik heb een gesprek met mijn leidinggevende en kan iets vertellen van hoe het met mij gaat; ze zag al aan mij bij binnenkomst dat het niet helemaal goed ging. Daarna een teamoverleg. Ik kijk deze week aan hoe mijn ervaringen zijn en mogelijk pas ik dan mijn opbouwschema aan.
Om één uur tref ik Hans, oud-collega. Ik rijd met hem mee terug naar Apeldoorn. Onderweg hebben we het over mijn conditie en situatie. Hij gaat mij wat ondersteunen in het maken van mijn ontwikkelplan, vandaar zijn vragen. Donderdagmiddag neemt hij afscheid van het werk en gaat hij vervroegd met pensioen; dan zie ik hem in ieder geval.
Ik ben om twee uur thuis, eet mijn boterham en neem even rust. A Passion Play (Jethro Tull), nog maar weer eens. Ik loop naar de supermarkt op de hoek van de straat en koop wat laatste dingetjes. Dan begin ik aan het eten. Het worden sajoerbonen; daarnaast bak ik krielaardappelen en pepersteaks. Ondertussen knal ik The Soft Parade (The Doors) en Pale Communion (Opeth) maar eens door de kamer en de keuken. Leuke afleiding. Ik ben doodmoe, merk ik.
De Vrouw komt thuis en we kunnen aan tafel. Soepje (van gisteren) vooraf en dan de rest. Fruitsalade van aardbei en meloen erbij. Hoppa, dat gaat erin.
’s Avonds lukt het me om te lezen. Er is weer meer rust in de kop. Door de speakers klinken de andere twee plaatjes uit Dear Mr. Fantasy (Jim Capaldi). Er is een hartverwarmend bericht van Tim (bijna weer huilen). Wederom is het nog geen half elf als ik naar bed ga.

–

Zondag 24 augustus:
Dit keer ben ik rond negen uur op. Eerst maar eens A Map Of The World (Metheny) en wat koffie. De Vrouw vraagt naar de toekomst; ik merk dat het me aangrijpt en angstig maakt. Dan gaat het alleen nog over de vraag en heb ik nog niet eens nagedacht over het antwoord.
Zo tegen elf uur loop ik naar buiten voor het gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Onderweg overweeg ik van alles. Ik bibber en heb hoofdpijn, er zijn tranen en ik doe wel erg lang over mijn rondje. Aan het eind, op de hoek van de straat, gaat het regenen. Ik schuil onder een boom, maar na vijf minuten is die boom niet voldoende. Ik word nogal nat. Niet dat het erg is. Ondertussen is het wat rustiger in mijn hoofd.
Weer thuis koffie en lunch.
Ik kijk op de klok. Het is twee uur. Ik denk: ik moet nog acht of negen uren. Dat is erg. Ik heb hoofdpijn. Ik voel me vermoeid, bang, onrustig, opgejaagd en overbodig. De tranen staan in mijn ogen. De eerste anderhalf uur zit ik aan de keukentafel en kijk voor mij uit. Dan gaat het wat kalmer. Ik heb er nu geen invloed op en het is gewoon een mindere dag; morgen gaat het vast beter. Het lukt me om iets te lezen: ik ben begonnen in Close To The Edge – The Story Of Yes (Chris Welch) en hoor Live at the BBC – Vol Two: In Concert (Strawbs). Ook maak ik het diner. Gisteren had ik de basis al gelegd: maissoep met daarin wortels gekookt. Nu vul ik hem aan met gebakken spekjes en chorizo, met paprika en peper, gekookte snijbonen, prei en kidneybonen.
Tijdens en na het eten horen we de eerste twee plaatjes uit de 4cd-doos Dear Mr. Fantasy (Jim Capaldi). Aan het eind van de avond de eerste helft van de speciale heruitgave Wild Opera (no-man). Half elf ga ik naar bed.
In mijn hoofd is het niet meer rustig. De angst slaat toe. Het gaat niet goed.

–

Zaterdag 23 augustus:
Zo. En ik ben pas om kwart voor negen wakker. Ik weet ook niet wat dit wil zeggen.
De gebruikelijke zaterdagmorgendingen: de was, de kranten, koffie, de wc. En dan op de fiets naar de markt voor fruit, cranberry’s en vis. Op de terugweg naar twee supermarkten en de Turkse winkel voor de rest van de weekendboodschappen.
Weer thuis is er koffie, lunch en muziek: Flowermix (no-man), Aloha In Da Futur (La Caravane Passe), Le Pop (Katzenjammer), BOY (Bells Of Youth). Ik wandel nog een keer naar de Turkse winkel om peren te halen. Die was ik vergeten, vandaar. En dan is er Pale Communion (Opeth), A Passion Play (Jethro Tull, de 2014 remix door Steven Wilson, inclusief de Château d’Hérouville tapes) en In The Dutch Mountains (The Nits).
Ondertussen heb ik ook eten gemaakt: bieten met peer en walnoten en rode ui en honing uit de oven, gyros en een salade van komkommer, tomaat, hoeheetdiekaasookweermetdankaandeburnout (mozarella – ed. 27 aug) en basilicum. Voor toe is er ijs dat De Vrouw had gemaakt: cranberry’s en ananas met munt. Ik zet daar baklava bij.
Na het eten hoor ik Echo Street (Amplifier) en Heaven Taste (no-man).
Veertig weken. Mooi rond bedrag. Verder niets moois aan.

Vrijdag 22 augustus:
Half zes. Donker. Wakker.
Ik heb een snelle verbinding met de bus en zodoende ben ik al om half acht op het werk. Daar kan ik weer veel doen en afhandelen. Grappig: ik werk halve dagen en neem voor twee collega’s waar en toch zit ik nog ruim in de tijd. Iets na half een zit mijn werkweek erop.
Op de terugweg koop ik in het centrum van Arnhem bij de platenwinkel Pale Communion (Opeth) en The Hobbit 1 – An Unexpected Journey – Original Motion Picture Soundtrack (Howard Shore).
Eenmaal thuis om drie uur blijk ik toch zeer vermoeid. De Vrouw is er en vertelt en vraagt het een en ander; vijf minuten later kan ik me daar niet veel meer van herinneren. Dat maakt me plots emotioneel. De tranen staan in mijn ogen. Ook ben ik schrikachtig. Lezen gaat niet goed; ik kan me niet concentreren. De nieuwe Opeth blijkt dan weer wel heel geweldig.
We maken de pruttelpot van woensdag warm en De Vrouw serveert er een salade niçoise naast. Ook goed. We horen de filmmuziek en na het eten zien we het tweede deel van The Hobbit: The desaulation of Smaug. Om tien uur kan ik niet meer.

–

Donderdag 21 augustus:
Vandaag over een maand begint formeel de herfst. De aarde houdt zich daar in z’n geheel niet aan, want deze hele week al regent en stormt het bij vlagen en is het onaangenaam koud. Toch worstel ik me erdoorheen. Onderweg naar de carpoolplek is het trouwens schitterend zonnig weer, dus klaag ik niet.
Op het werk is er weer een stapeltje werk af te handelen. Ik krijg het nog voor elkaar ook. De afspraken voor interviews heb ik volgende week en ik kan ze fijn in Apeldoorn voeren. Dat scheelt weer.
Iets na een uur ga ik richting huis en daar ben ik iets voor drie uur. Onderweg val ik in slaap. Als ik thuis ben, lees ik de krant aan de keukentafel. Ik merk dat ik zeer moe ben en houd mijn ogen met moeite open.
De Vrouw heeft het eten al bijna klaar; de vraag is of ik het wil afmaken. Rond vijf uur gaat ze nog even werken. Ik maak pesto en een fruitsalade en hoor Waiting For The Sun (The Doors), Live at the BBC – Vol One: In Session (Strawbs), Octopus (Gentle Giant), Animation (Jon Anderson).
Het eten gaat er weer in als koek (het is nasi met daarnaast sperziebonen en satésaus en een fruitsalade van meloen, mango en cranberry’s, overigens) en daarna lees ik aan de keukentafel in Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken (Yusef el Halal) en hoor ik Armchair Theatre (Jeff Lynne). Ook ga ik aan de pc de dvd van het Zappanale-concert door The Magic Band zitten kijken. Ik ben nog steeds zeer vermoeid. Slapen is een mogelijkheid. Ik doe het.

–

Woensdag 20 augustus:
Al heel wat beter geslapen, ook al was ik af en toe wakker. Onderweg naar de carpoolplek krijg ik een kleine bui, maar de zon blijft schijnen.

Lekker veel te doen op de werkplek. Ik kan het in alle rust uitvoeren. Iets na twaalf uur ga ik weer naar huis.
Daar ga ik heel even zitten en lees de krant. Aansluitend doe ik een paar boodschapjes en vervolgens zet ik een stoofpot in de tajine op. Sucadelappen, bosui, venkel, prei, rode peper, melk, kokos, sambal, bruine suiker, vijfkruidenpoeder en meer dan twee uur pruttelen maar. Ondertussen Question and Answer (Metheny, Holland, Haines), Flowermouth (no-man) en Dragonfly (Strawbs). En ik maak een ‘oud’ verhaal af: het is een culicolumn geworden en ik zet ‘m klaar op FOK!. ’s Kijken of de redactieleden ‘m zien en inplannen. Ben benieuwd.
De pruttelpot blijkt uiteindelijk zeer goed. Ernaast eten we sla en torentjes van tomaat, mozarella en basilicum, en horen we Adieu, Sweet Bahnhof (The Nits).

Na de maaltijd hoor ik Heaven And Earth (Yes) en Kaleidoscope (Transatlantic), terwijl ik de biografie van Jim Morrison uitlees.

–

Dinsdag 19 augustus:
Slapen lukte niet zo goed. Niet dat ik pijn had; ik had paracetamol geslikt. Ik weet niet goed waarom. Niet erg, ook. De dag begint.
Wederom van alles te doen. Mooie klus komt binnen: ik ga een aantal (voorlopig: vier) mantelzorgers in Apeldoorn interviewen en daar verslag van doen voor een boekje. Ik krijg er twintig uur de tijd voor. Foto’s erbij en dan komt het boekje uit op de Dag van de Mantelzorger in oktober.
De pijn in mijn onderkaak is echt helemaal weg. Wel zit er nog een fikse zwelling.
Ik ben weer om drie uur thuis. Eerst maar eens The Zombies draaien en Just A Collection Of Antique And Curios – Live at the Queen Elizabeth Hall (Strawbs) en dan langzaam het eten gaan voorbereiden. Het wordt een chili met prei, aubergine, peper en bosui en veel kidneybonen. Daarnaast salade van komkommer, avocado, aardbeien en rode bessen. Dat wordt nog wat. En voorts gaan we. Met Tin Drum (Japan) en Kilo/Henk (The Nits).
De chili is ouderwets goed en de salade gaat er ook in. Na het eten lees ik wat en hoor ik Strange Days (The Doors). Daarna bekijk ik de bonus-dvd over het maken van het album Kaleidoscope (Transatlantic).

–

Maandag 18 augustus:
Tralalala, de werkweek begint weer. Onderweg naar de carpoolplek schijnt het zonnetje en ik bedenk me hoe heerlijk het weer is. Aanvankelijk voelt het wel fris, maar al snel is ook dat weg. Tot zover deze weersberichten.
Op het werk gaat het lekker. Een leuke portie klussen, er komt nog wat plots tussendoor, niet eens veel werkdruk; wat wil ik nog meer (salarisverhoging). Deze week ben ik er bijna iedere dag een uurtje langer. Vorige week gingen die vijf halve dagen best oké; ik kan weer voor vier uur betergemeld tot totaal twintig uur hersteld. Om een uur ga ik weer naar huis en ik ben niet supermoe of zo.
Thuis zit ik een uurtje, snijd alvast prei en dan ga ik naar de tandarts. Die ene melkkies moest er nog uit. ‘Vandaag afscheid van uw jeugd,’ grapt de assistente nog. ‘U haalt me de woorden uit de bek,’ wilde ik zeggen. ‘En daarna is mijn jeugd aan de beurt.’ Het is allemaal zo gepiept. Met de verdoving voel ik er niets van. Een kwartier later sta ik weer buiten met een gaasje tussen mijn kaken geklemd.
Ik rijd via de supermarkt terug naar huis en haal de benodigdheden voor bamisoep. Nog voor zeven uur is het klaar. Mijn mond is nog grotendeels verdoofd, voelt dik aan en ik heb een beetje bekpijn, maar ‘met een omweg’ lukt eten toch.
Tijdens het koken klinkt Get Rhythm (Ry Cooder) en Omsk (The Nits), na het eten The Doors (The Doors) en Genesis Revisited – Live at The Royal Albert Hall (Steve Hackett). Inmiddels heb ik Planeet Literatuur uitgelezen en begin ik aan Jim Morrison, de biografie door Jantje en Pietje (of hoe heten die lui? Even kijken: ze heten Jerry Hopkins & Daniel Sugerman)
Aan het eind van de avond is de verdoving echt uitgewerkt.

–

Zondag 17 augustus:
Zo om negen uur ben ik uit bed. In de woonkamer tref ik Arie en we kunnen mooi bijkletsen. Dan is er ontbijt en iets na het middaguur wandelen we naar het station. Het was een rustig, ontspannen en zeer aangenaam weekend. Bij Jolande en Aar is het altijd goed vertoeven. Dank jullie wel!
Zo rond half drie zijn we thuis. Op de fiets van het station naar huis is het koud; ik heb weer vingers zonder bloed erin. Thuis gauw een vest aan.
Het avondeten bestaat uit het restant courgettesoep en een paar pizza’s. Onder het eten vraagt De Vrouw of we een film gaan kijken. Zal ik het doen? Ik ga het doen.
Zowaar, het lukt me om de meer dan drie uur durende The Hobbit 1 te zien en te volgen. Maar dan is het ook echt op met de energie. Morgen weer een dag.

–

Zaterdag 16 augustus: Vuurwerkfestival in Scheveningen
We zijn op tijd op. Ik als eerste. De meeste was hebben we gisteren al gedaan. Voor nu is het koffiedrinken en een boel Keith Jarrett horen. Iets na tien uur stappen we op de fiets naar het station. Voor het eerst reist iedereen met de OV-chipkaart met de trein. Dat is even puzzelen. Nog voor twaalf uur zijn we in Gouda.
Arie haalt ons bij het station op met de auto en neemt ons dan mee naar hun huis. Daar is Jolande ook. Er is koffie, broodjes en soep. Veel tijd om te blijven hangen nemen we niet; we stappen weer in de auto en rijden naar Scheveningen. Vrij dicht bij de haven vinden we een parkeerplek.
We wandelen langs de havens naar de zee. Dan slenteren we over een havenpier heen en weer. Op de boulevard drinken we iets in een strandtent en daarna gaan we terug naar de haven. Bij de beroemde vishandel Simonis is een eetgelegenheid. Het is er zeer druk, maar toch worden we snel geholpen. We bestellen kibbeling en scholfilet. Het is niet alleen veel; het is vooral ook zeer smakelijk. Inmiddels is het er nog drukker geworden. Het lawaai en de krioelende mensenmassa is er heel erg, maar ik red het. In alle rust kunnen we onze vis eten.
Vervolgens flaneren we de boulevard over in de richting van het Kurhaus. Ik ben er ooit geweest, heel lang geleden, maar weet er niet veel meer van. Als het gaat schemeren, vinden we een plekje in een strandtent. Daar is koffie, chocolademelk en thee.
Om kwart voor tien begint het vuurwerkfestival. Twee landen geven vanavond een korte show. Het siervuurwerk wordt afgeschoten vanaf een ponton die iets in zee, voor het Kurhaus, ligt. De eerste show valt een beetje tegen: het is wat iel en verdwijnt in de grote lucht. En het is met nog geen tien minuten voorbij. We hebben op het strand aan de waterlijn gestaan en gaan binnen in een strandtent weer warm worden met thee. Om half elf is de tweede voorstelling. Die is duidelijk beter, grootser en indrukwekkender.
En dan, nog voor elf uur, is het afgelopen. Er blijken zeer veel mensen te zijn, want op de boulevard in de richting van onze parkeerplek, is het druk. Het is nog even stappen naar de auto. Onderweg terug op de snelweg blijkt de verlichting van de auto het niet meer goed te doen (later ontdekt Arie dat de V-snaar ontbreekt), maar toch komen we veilig in Gouda. We praten wat na en zoeken onze slaapplek. In de logeerkamer hebben we een groot opblaasbed en het is iets voor een uur als we gaan slapen.
Negendertig weken en ook nog eens negen maanden.