Ik kijk haar aan, maar antwoord niet. Naast haar hoofd is het raampje. Achter het raampje is het donker. Gelukkig maar. Ik wil het niet zien. Er lopen druppeltjes over mijn voorhoofd. Het toestel maakt vaart. We gaan opstijgen. Snel kijk ik weer in de reisgids. Waar ben ik gebleven?
Alle reden heb ik dan ook. Potverdorie, wat ziet dit meisje er beeldschoon uit! Je verwacht het toch niet? Ik kom een paar dagen op vakantie naar deze stad om op adem te komen van een bijzonder jaar en voor ik het weet kom ik hier lucht te kort bij het gapen naar een mooie meid voor wie ik weer eens veel te oud en te getrouwd ben. Ik sta te zweten in Zweden.
Voor de zekerheid controleer ik de andere zak ook. En die van mijn dikke winterjas. En alle binnenzakken. Geen ID-kaart. Toen ik vannacht mijn fototoestel uit mijn zak tevoorschijn trok, moet mijn identiteitsbewijs ongemerkt mee naar buiten zijn gegleden.
“Ik heb een probleem,” zeg ik hardop.
“Wat dan?” vraagt Vrouwlief vanuit de slaapkamer. Ze ligt nog in bed. Rust, daar kwamen we voor. Het is half tien en nog maar net licht buiten.
“Ik ben mijn ID-kaart kwijt.”
“Oh?” klinkt Vrouwlief geschrokken. “Wat nu?”
Zweten in Zweden.
“Sneeuwt het al?” had ik vooruit gemaild. Het sneeuwde als de ziekte. Kan de ziekte sneeuwen? Van mij wel. In de vliegende sneeuwstorm daalden we de trap van het vliegtuig af. Goedkoop, die prijsvechters op de markt van internationale vluchten, maar je loopt zo een kou op. Het was min twaalf.
“We moeten nog opschieten,” zei Vrouwlief in de aankomsthal. “Om half tien hebben we de bus gereserveerd. Hoe laat is het nu?”
“Vijf voor half tien.”
“Dat gaan we niet redden.”
Die staf van mij, dat is een lekker wapen. Ik kan er fijne dingen mee doen. Keer op keer verras ik iedereen ermee. Mensen denken dat ik voor de kinderen kom, maar niets is minder waar. Toegegeven: bij het grut zitten leuke meisjes, maar liever trek ik de oudere zussen of desnoods de moedertjes op schoot.
Ze had niet alleen prachtige ogen; haar hele verschijning was om compleet verlegen van te worden. Groot was ze niet, eerder klein. Haar benen waren kort. Ze droeg een soort lang gebreid vest met een riem rond haar heupen en een zwarte legging en laarsjes. Haar lange donkere haren had ze in een paardenstaart gestoken. In een neusvleugel zat een zilveren knopje. Maar dat zag ik allemaal niet. Ik zag alleen maar dat hemelse lachje en die prachtige ogen. (more…)
Ik vond op zolder een oude doos. Ik trok de doos uit de stapel, stapte over en op alle troep die op de onbegaanbare vloer van de bergkamer lag en ging ermee naar de slaapkamer. Ik zette hem op het bed en ging er zelf naast zitten. Voorzichtig vouwde ik de doos open. Wat zou erin zitten?
Bovenop lag bladmuziek. Gekopieerd uit een officieel muziekboek. Maar wat was dit hier? Onder de bladmuziek lagen een paar nummers van de Penthouse. Sjonge. Had ik die gekocht? Dat kon niet anders.
“R.I.P. Gamma”, verschijnt er in het chatkanaal.
“WHAT?” reageer ik als een razende. Sneller dan dit kan ik niet typen. Ik trek de draadloze hoofdtelefoon van mijn oren en leg hem op het bureau naast de pc. Even niets anders aan mijn kop. Ik kan niet wachten tot ik antwoord krijg. Lang duurt het niet voordat mijn woordje een stukje naar boven springt en een zinnetje eronder zichtbaar wordt.
Het is echt zo.
“Jij begrijpt ook helemaal niks!” riep ik. “Hier! Hier ging het om!” Ik gooide haar een stronkje witlof toe. Dat ging íéts te wild. Ze kreeg het recht in haar gezicht.
“Waar is dát nou weer voor nodig?” gilde ze.
“Jij wilde toch weten waar het over ging? Maak het ook nog visueel inzichtelijk voor de vrouw, is het wéér niet goed! Ondankbaar, die wijven! Eerst moesten ze al een rib van ons hebben en dan krijg je dít!”
“Ik hoef dit niet te pikken,” siste Vrouwlief. Ze pakte het stronkje witlof van de grond en smeet het in mijn richting.
Dat had ze beter niet kunnen doen. Ik had namelijk niet alleen de witlof in mijn handen, maar ook een bos prei, een winterwortel, een knolselderij en zo’n reuzenpompoen. Ja, het zou een forse maaltijd worden.
Nora had een mooi lijf. Vooral haar kont mocht er zijn. Ik was heus niet de enige die vond dat ze een lekker gat had, maar ik wilde er eentje voor mijzelf. Een lekker gat, bedoel ik. Na vijftien schampschoten was het raak.