“KUT!” hoorde ik op de bovenverdieping.
Een half uur later kwam Vrouwlief de keuken binnen. Ik zat uitgebreid de ochtendkrant te lezen aan de keukentafel. Ze zei aanvankelijk niets. Ik wilde me niet opdringen (dat had ik die nacht al gedaan en lang en lekker ook) en keek niet op. Vrouwlief zette koffie voor zichzelf. Terwijl ze bij het apparaat wachtte, zei ze zachtjes: “Ik heb mijn bril laten vallen.”
Iedereen trouwt maar. Een paar weken geleden trad een van de grootste liefdes van mijn leven in het huwelijk met een vent die ik niet ken. (Allahmachtig, wat zag ze er schitterend uit!) Ze woont al een paar jaar met die klootzak samen. Acht dagen terug trouwde mijn goede vriend Bril. Voor de tweede keer. Voor de tweede keer met iemand anders. Voor zijn nieuwe vrouw is het ook al haar tweede huwelijk. Toe maar. Iedereen trouwt maar. Iedereen scheidt trouwens ook maar.
Ik ga verder met het voorlezen op het podium. Als ik klaar ben, ga ik nog wat te drinken halen bij de bar. Ze zit op een kruk met het ene been over het andere geslagen. Haar flesje cola staat op de toog. Ze drinkt eruit met een rietje. Ze moet haar rug buigen. Lurkend kijkt ze voor zich uit. Ik vind haar mooi en aandoenlijk en ik blijf even naar haar kijken en ik glimlach. Dan ziet ze mij. Ze lacht.
“Kunt u het vinden?” vroeg een griet nog vóór ik ook maar één blik in het rond hadden kunnen smijten.
Ik bestelde het benodigde en voor ik het wist stond ik bij de kassa een fortuin van mijn bankrekening af te pinnen. Ondertussen had ik leuk zicht op de griet en haar gulle decolleté. Kijk, en daar waren ze: pukkels op haar tieten.
De bus zat stampvol. Ik wurmde me door de mensenmeute heen naar achteren. Vlakbij de achteruitgang was iets meer ruimte. Daar greep ik een stang. Ik keek eens om mij heen.
Naast mij stond een jongeman van een jaar of twintig. Hij had twee grote weekendtassen voor zich op de grond staan. Hij keek door de ramen van de deuren naar buiten. Plots klonk er gepiep uit zijn jaszak. Hij haalde een telefoon tevoorschijn en bracht die naar zijn oor. Met zeer luide stem nam hij op.
De liefde van mijn leven. Bestaat hij? Of moet dat ‘zij’ zijn? Is liefde mannelijk of vrouwelijk? Of misschien zelfs onzijdig? Even nakijken. Het woord ‘liefde’ is vrouwelijk, vertelt mijn woordenboek. Hoe moet dat dan als je een heteroseksuele vrouw bent? Dan is de liefde van je leven ook vrouwelijk.
De liefde van mijn leven. Bestaat zij? Die vraag klopt niet. Het moet zijn: Bestaan zij? Want hoeveel liefdes van mijn leven heb ik ondertussen al niet gehad?
Ze droeg een wit hemdje en een grijs strak sportbroekje, dat wat versleten leek. Er zaten pluisjes op. Aan haar voeten droeg ze teenslippers en haar lange blote benen waren bruingebronsd. Ze had blonde lokken in haar lange steile bruine haren. Wat verlegen keek ze uit haar donkere ogen. Als ze lachte, drukte ze haar tong van achteren tegen de voortanden van haar bovenkaak. Ze stond in de klassieke pose, geleund op één been, het andere iets naar binnen toe gebogen. Eén onderarm hield ze omhoog; in haar hand lag haar fotocamera.
Was ik het? Ik had nog geen idee. De avond zou het uitwijzen. Wat ik wel wist, was dat ik trek had in Korenwolf. Ik bestelde er eentje bij de blonde barmeid. Verveeld tapte ze. Met een chagrijnige smoel gaf ze me mijn witbier. Ik negeerde haar gezicht en liep met mijn glas naar de tuin.
Hoera! Mijn vakantie is begonnen. Vandaar dat ik me er in deze column lekker makkelijk van af maak. Wat kan mij het schelen. Mijn vakantie duurt drie weken, dus bereid je maar vast voor op drie kutcolumns. “Vakantie, daar rust je op je werk van uit,” is een uitspraak van de beroemde filosloof Bas Langereis. De theorie klopt. Dóódmoe word je ervan. Van vakantie dan. Ik zal dat uitleggen
Mijn oog viel op een krantenrubriek die ik normaal gesproken oversla: de horoscoop. Even voor de grap kijken wat het lot vandaag voor mij in petto had. Al snel vond ik het mooie sterrenbeeld Stier. “De e-mail die je vandaag krijgt, maakt een diepe indruk op je maakt,” las ik.