Bas Langereis leest u voor!

Is de lente nu dan echt begonnen? Ja, ik vroeg het aan u! Geef eens antwoord dan! O. U weet het ook niet. Nou, fraai is dat dan. Wat heb ik daaraan? Helemaal niets. Zeg het nu zelf, wat is dat voor een zinloos antwoord dat u geeft? Daar schiet een mens toch niets mee op? Waarom zeg je niet gewoon dat het je geen mallemoer interesseert? Of dat je gisterenavond het weerpraatje van Erwin Kroll niet hebt begrepen omdat hij teveel moeilijke woorden gebruikt? Je hoeft je heus niet te schamen voor je lage IQ, hoor. Komt in de beste families voor. Wat dat betreft mag je blij zijn dat je in de eenentwintigste eeuw leeft, want honderd jaar geleden hadden we gasten zoals jij nog gewoon in het bloot gat aan een ketting aan de muur gelegd. Niet dat het vroeger altijd beter was, zoals al die bejaarde fossielen in de oudevandagenhuizen ons willen doen geloven. Toen was het niet goed en nu ook niet. Kijk naar die bejaarde fossielen in de oudevandagenhuizen. Nee, dát is leuk: de hele dag met je gerimpelde hoofd voor het raam zitten en naar buiten kijken. Het enige voordeel is wel dat je als een van de eersten ziet of de lente nu dan echt is begonnen. Dat dan weer wel.

(more…)

Je moet er toch niet aan denken. Als mens zijnde bestaan er slechts twee gruwelijke gedachten.
De eerste is dat je ouders seks hebben. Iedereen mag vies doen, maar niet je vader en je moeder en zeker niet met elkaar. Het idéé alleen al.
En de tweede?

(more…)

“Goedemorgen,” zeg ik op rustige en lage toon.
In de hoogslaper zie ik beweging. Een hoofd komt omhoog.
“Het is kwart voor zeven,” zeg ik. “Word je wakker?”
Er klinkt een geluid.
“Hé, ik ga. Veel succes vandaag op school. Ik zie je vanavond.”
Er klinkt een geluid.
Ik draai me om en stap de overloop op. Iets verderop is onze eigen slaapkamer. Zal ik haar gedag zoenen?

(more…)

De zon doet me bijna pijn aan mijn ogen. Het is warm, maar hier op het water maakt de wind veel goed. De veerboot vaart gestaag over de bescheiden golven. Ik sta bij de achtersteven en zie hoe de schroef witte schuimsporen maakt in het donkere water. Het vasteland verdwijnt langzaam in de verte. De zon zakt al wat. Vandaar dat hij zo scherp in mijn ogen snijdt. Het is laat in de middag.
Iemand heeft me gevonden.
“Mag ik bij jou zitten?” vraagt ze.

(more…)

Ik stop ermee. Het is mooi geweest.
Vandaag is de dag.
Drie jaar en drie maanden lang heb ik nu iedere donderdagmorgen een ‘column’ geplaatst. Nooit verzaakt.
Om kort te gaan: de lol is er gewoon vanaf.

(more…)

Het tijdschrift Psychologie Magazine heeft onderzoek gedaan onder zeshonderd abonnees. En wat blijkt? Maar liefst 99% van de ondervraagden vertoont alledaags dwanggedrag. Bijna iedereen heeft wel zo’n kleine obsessie. De meeste mensen zien het niet als dwangtrekje. De onderzoekers hebben ook niet de indruk dat deze mensen er onder lijden.
“Gék word ik van al die nonchalance hier in dit huis!” brul ik tegen Vrouwlief.
“Nou zeg, je hoeft niet zo te schreeuwen, hoor.”
“IK SCHREEUW NIET!”

(more…)

“Hoe lang is het geleden dat jij hier bent geweest?” vraagt Vrouwlief.
“Even denken,” antwoord ik. “Het was met school. Ik zat in de vierde of de vijfde van de Havo. Ik was achttien, dus dat is dik vijfentwintig jaar geleden.”
“Dan zal er wel veel veranderd zijn?”
Ik kijk het Wenceslasplein over. Is er veel veranderd? In mijn herinnering was dit een kille, grijze stad.

(more…)

Ik kan mij niet goed herinneren of ik dit ooit al wel eens verteld heb, dus doe ik het voor de zekerheid: ik heb een nieuwe werkplek. De nieuwe bazin is streng, doch rechtvaardig. We kunnen goed samenwerken. Er is een fijne klik tussen ons tweetjes. Ze is zakelijk, maar ze heeft ook aandacht voor persoonlijke omstandigheden. Vrouwlief is momenteel ziek; zonder problemen zei de bazin dat ik wat later kon beginnen en wat eerder naar huis mocht om bij haar te zijn en voor haar te zorgen.
Gelukkig kon Vrouwlief al vrij snel weer bijna alles doen, hoor. Maar toch maakte ik van de gelegenheid gebruik om voor haar klaar te staan. Ik deed veel huishoudelijke taken en kookte iedere dag. Niets ‘wie het eerste thuis is, die kookt’. De pot op met die malle huisregels!
Wie kookt, heeft boodschappen nodig. Zoals iedereen ondertussen wel weet, doe ik die graag.

Eigenlijk had ik helemaal niet zoveel nodig. Ik had vanmorgen al boodschappen gedaan. Gedurende de dag kwam ik erachter dat ik wat vergeten was: crackers voor Vrouwlief en schoolkoeken voor de Zoon. Er stonden nog drie kratjes Dommelsch in de schuur, dus was het helemaal niet nodig om er nóg eentje te halen. Voor twee boodschapjes ging ik geen karretje gebruiken. Nee, deze keer pakte ik zo’n knalgeel mandje bij de ingang.
Poeh, het was druk in de winkel. Zou iedereen iets vergeten zijn? Je weet het nooit. Ik maakte mijn rondje snel: de crackers en de schoolkoeken staan dicht bij elkaar. Zodoende kon ik ook vlot naar de kassa om af te rekenen. Nou ja, eigenlijk is dat afrekenen maar bijzaak. Ik sta eerlijk gezegd liever in de rij om naar de caissière te kijken. Welke rij zou ik vandaag eens kiezen? Denise en Jannie hadden dienst en …

Hé, wat was dat nu? Een nieuw kassameisje! En wat was ze leuk om naar te kijken! Dit werd dus de rij! Ik probeerde van een afstand het naambordje op haar uniformblouse te lezen. Mijn ogen kneep ik tot spleetjes om scherp te stellen. Het lukte niet. Ik stond nog te ver weg. Er waren wel vier klanten vóór mij. Of ik had een bril nodig.
Het nieuwe kassameisje had prachtig steil donkerblond haar. Verlegen keek ze uit haar blauwe ogen. Rustig liet ze de artikelen over de scanner glijden. Af en toe keek ze even naar de klant die ze hielp. Nog vier klanten en dan zou ze naar mij kijken. Dan kon ik een gesprekje met haar aanknopen!

Dit meisje was mooi en leuk en zo, maar eigenlijk wilde ik veel liever geholpen worden door Ashlyn. Terwijl ik in de rij stond te wachten, dwaalden mijn gedachten af.
Ik was laatst op een verjaardag. Daar zat ook een goede vriendin van ons. Zij heeft een dochter die ook hier in de supermarkt werkt en die ook op deze verjaardag zat. Leuke meid, maar ik ga niet flirten met het kind van een goede vriendin.
“Jij schrijft toch veel over onze supermarkt?” vroeg de vriendin. De oren van de dochter gingen onmiddellijk mijn kant op. “Weet je wie daar ook werkt?” Ik wist het niet. “Dat meisje dat op ‘De bijenboel’, de school van onze kinderen, zat. Hoe heet ze ook weer? Ashlyn!”
“Ooohhhhh! Ashlyn!” riep ik uit. “Dat is de leukste van de hele supermarkt!” Oeps.
De complete verjaardag was stil gevallen. Iedereen keek mij aan. “Een fijne avond nog, allemaal,” zei ik en stond op.

“Piep,” zei de scanner. Wat liet ze hem toch lief piepen! Dit was werkelijk een leuk nieuw kassameisje. Oh, er ging iets fout. Ze kreeg een rood hoofdje. Nerveus keek ze om zich heen. Zou ik haar kunnen helpen? Nee. Daar kwam de strenge hoofdcaissière al aan.
“Mag ik het pasje?” vroeg het nieuwe kassameisje zachtjes. De hoofdcaissière ging achter haar staan, graaide in de grote zak van haar uniformblouse en haalde een pasje tevoorschijn. Dat hield ze voor de scanner. Er klonk weer een piepje. Wat een venijnig en lelijk piepje was dit, zeg. Toen toetste ze iets in en liep weer weg.
Het rode hoofdje klaarde weer op. Geconcentreerd werkte ze verder. Nog drie klanten! Wat zou ik haar eens zeggen?

Ik moest plots denken aan een week geleden. Met een kratje Dommelsch achterop fietste ik over straat naar huis. Hé, wie kwam mij daar tegemoet rijden? Het was Ashlyn. Ze bereed een wat afgetrapte sportfiets. Onder haar dikke winterjas droeg ze een knalblauwe broek en felgele gympies. Haar mooie haren hingen wild voor haar gezicht. Ze was vast onderweg naar haar werk in de supermarkt. Wat ik hoopte, gebeurde. Ze zag mij! En wat deed ze? Ja! Ze zei: “Hallo!” en lachte me toe!
Voor ik de kans had om terug te lachen, was ik haar al voorbij. Wat nu? Omdraaien en achter haar aan scheuren? Zie je het voor je? Ze zag me aankomen. Nee, voortaan zal ik voortdurend opletten of ik haar zie. En áls ik haar dan zie, zal ik zwaaien.

Het nieuwe kassameisje had weer een klant geholpen. Er stonden nog twee mensen voor mij in de rij.
Van mij mocht het best nog even duren. Het uitzicht was tenslotte prima.
Ze leek me wel een heel net meisje. Zo kaarsrechtop als ze zat, zo fijntjes als haar beweginkjes waren. Een popje. Zo’n meisje dat je ervan verdenkt dat ze nooit naar de pot gaat om te poepen. Plassen, ja dat zou ze zeker wel doen. Plassende meisjes zijn lief. Dit meisje was ook lief, dat zag je zo. Aan de andere kant deed ze me ook wel een beetje denken aan de prinses op de erwt. Een mooi kind, maar wel erg verwend. Zoals ze zat, zo had ze inderdaad ook wel iets statigs, iets koninklijks. Sierlijk, bijna plechtig overhandigde ze de kassabon aan de meneer twee plekken voor mij.
Zou ik durven te vragen of ze nieuw was? En hoe of ze haar werkzaamheden vond?

Gisteren was een leuke dag. Toen deed ik ook boodschappen hier in de supermarkt en was Ashlyn in dienst. Als Ashlyn dienst heeft, dan hoef ik niet na te denken in welke rij ik ga staan. Er was iets bijzonders aan haar, al kon ik niet goed zeggen wat het was. Of wacht, ze had haar haren geverfd. Kastanjebruin. Mooi, hoor. De rest van haar was ook nog altijd even schitterend als anders.
“Hallo,” herkende ze me vrolijk, toen ik aan de beurt was.
“Hoi,” knipoogde ik. Ze lachte verlegen. “Ik heb een kratje Dommelsch achterop het karretje staan.”
“Bent u de vader van Iris?” vroeg ze opeens.
“Nee,” antwoordde ik. “Ik ben de vader van Luc. Die is nu zeventien. Hij heeft op basisschool ‘De bijenboel’ gezeten. Daar zat jij toch ook?”
Ashlyn knikte. “Maar ik ben nu achttien.”
Mooi. Wist ik dat ook weer. Ik ben maar zesentwintig jaar ouder dan zij! Wat is het probleem helemaal?

De mevrouw voor mij was aan de beurt. Ik deed een stapje dichterbij. Ja! Nu kon ik het naambordje op haar uniformblouse lezen! Mirabella, zo heette dit prinsesje. Terwijl ze de mevrouw voor mij hielp, sloeg ze plots haar ogen naar mij op. Ze bekeek me op een manier die zei: “Daar heb je hem. Mijn collega’s hadden me al voor hem gewaarschuwd. Toch ziet hij er lief, wild en aantrekkelijk uit.” Ze glimlachte. Ik knipoogde.
De mevrouw voor mij had een heleboel boodschappen. Er was nog geen plaats op de band voor mijn twee dingetjes, zó vol zat haar kar. Ik vond het niet erg. Zo kon ik fijn blijven kijken naar het nieuwe kassameisje Mirabella. Wat een sprookjesnaam. Straks mocht ik met haar praten!

“Meneer,” zei plots een stem. Ik keek. Het was de strenge hoofdcaissière. “Meneer, komt u maar hier. U heeft maar twee dingen. U mag bij mij bij de klantenservice afrekenen.”
Kut, dat had ik weer. Ik moest me langs de mevrouw voor mij tussen de kassa’s door wrikken om naar de klantenservice te kunnen. Het kassameisje keek me aan. Ze lachte weer. Ik haalde mijn schouders op.
“Dag Mirabella,” zei ik zonder geluid. “Het was leuk om van je glimlach te kunnen genieten. Alleen veel te kort.”
Bij de klantenservice stond óók een rij van jewelste. En de strenge hoofdcaissière. Volgende keer toch maar weer een kratje Dommelsch halen met een winkelwagentje.

Apeldoorn, maart 2010

Hier lees je ‘m op FOK!.

Aan de overkant van de gang stond de deur open. Daar zag ik een lange vrouw gebogen over haar tafel. Ze droeg een zwarte pantalon, een zwart truitje met strakke mouwen en een rode overgooier eroverheen. Ik had wel eens bij een vergadering gezeten waar zij ook aan deelnam. Ze leek me wel een aardig mens. Hoe oud zou ze zijn? Van mijn leeftijd? Ze had kleine tietjes. Dat geeft niets. Op het werk ga ik toch niet op de versiertoer.

(more…)

Wat een mooi meisje is het toch! Ze kijkt me aan. Op sommige momenten ben ik een gelukkig man.
“Hoi,” zegt ze.
“Hoi,” knipoog ik terug.
Ze loopt weg. Dat is dan weer minder. Even kijk ik haar na. Dan loop ik het toilet in. Deze keer ga ik zittend plassen. Zou de bril nog warm van haar zijn? Ik doe mijn broek en onderbroek naar beneden en ga zitten. De bril voelt koel aan. Misschien heeft ze alleen maar haar handen gewassen of haar haren op orde gebracht. Stik. Dat heb ik weer. Is er dan niets dat aan haar aanwezigheid herinnert? Nee, dat is er niet. Ze heeft zelfs geen wind gelaten, zo lijkt het.

(more…)