“Jij een oliebol?” vroeg de Liefde van mijn Leven. “Nee zeker, hè?”
Ze kent me. Ze wist ook wat ik ging zeggen. Daarom zei ik het maar niet.
“Want je hebt dit jaar al een oliebol gehad?” vroeg ze naar de bekende weg. Zoals ik al zei.
“Vooruit,” zei ik, terwijl ik in de schaal met bollen greep. “Laat ik er eens eentje nemen. Om de jaarwisseling te vieren.”
Valt er wel iets te vieren? Moet ik hier nu terugkijken op het oude jaar? Laat ik het eens doen; misschien kun je lachen.
De donkere dagen voor Kerstmis waren het. En zo kon je het vandaag wel noemen nu. Zeer toepasselijk. Op straat zag je niet veel. Wat wilde je ook? Het was pas tien over half acht of zo. De meeste mensen hadden vast al vakantie. Hoe lang moest ik nog werken? Niet lang. Vandaag was mijn laatste dag. En dan begonnen de feestdagen. Nou ja, eerst nog een boel inkopen doen. Had ik er al zin in?
Een dun regentje viel op mij neer. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om naar mijn nieuwe werkplek te fietsen. Het maakt mijn hoofd even leeg en ik werk nog aan mijn conditie ook. Vijfentwintig minuten stevig doortrappen. En dan ’s middags ook weer vijfentwintig minuten terug. Lekker. Behalve vandaag dan. Eerst regen en nu dan ook nog het vooruitzicht op wagonladingen inkopen en tweeëneenhalve dag noodgedwongen gezellig zitten doen. U begrijpt: wij vieren Kerstmis dit jaar buitenshuis.
(Deze column schuif ik al maanden voor mij uit.)
Ik heet Bas Langereis en ik ben geen anonieme alcoholist. Ik kom er rond voor uit. Zie mijn dikke buik maar eens.
“Ik heb een enorme afkeer van drugs,” roep ik altijd. “Het maakt mensen niet meer wie ze eigenlijk zijn. Dat mensen zich zo kunnen verliezen in benevelde toestanden, daar kan ik met mijn kop niet bij. Ik heb veel liever te maken met mensen die grip op zichzelf hebben.” Vervolgens giet ik mijn glas nog eens vol. Drank is de hardste drug die je je maar voor kunt stellen.
Mail naar huis, twee dagen eerder:
“Schat, ik rijd vanmorgen op weg naar de nieuwe werkplek langs de markt, sta ik bij de kaaskraam en wil ik pinnen, weet ik toch de pincode niet meer! Was het nou 8329 of 3829 of 2938 of watdanook? Na twee pogingen ben ik gestopt en uiteindelijk heb ik uit allerlei hoeken en gaten van mijn tas en jaszakken die negen euro bij elkaar gepeuterd. Nu weet ik hem nóg niet meer, die code. Weet jij hem? Liefs. P.S. Ik ben dement.”
Terug van boodschappen doen, die zaterdag:
“Lieverd, ik was in de Aldi omdat je had gevraagd daar iets te halen. Loop ik daar door die Aldi en plots weet ik niet meer wat of ik kwam kopen. Ik heb dat te vaak, de laatste tijd.”
Ik ben mijn geheugen kwijt.
Die zanger scheert zijn oksels, zag ik. Wat een mietje. Met z’n malle tattoos. Ik schoot een boel foto’s en filmde enkele liedjes. Ondertussen ging het raggende volk ruig verder met tegen elkaar aan duwen en botsen. Er ging zelfs een gast omhoog. Crowdsurfen in Apeldoorn. Goede titel. Wam! Daar kreeg ik een beuk. Ik bleef op de been. En wam! Nog een dreun.
Jahaaaa, zit niet zo te zeuren. Ik weet het heus wel. Het is veel te lang geleden dat ik nog eens een culicolumn heb geschreven. Ik wil me d’r nu best wel aan wagen, maar waar moet hij in heidensnaam over gaan? Het is niet bepaald de tijd van het jaar om vol enthousiasme te vertellen over seizoensgebonden streekproducten. De winkels liggen vol met kool. Bloemkool, boerenkool, witte kool, groene kool, rode kool, chinese kool, zuurkool, spruiten, koolrabi, brokkoollie en spitskool. Gadverdamme. Je gaat er enorm van uit je gat walmen.
Ik heb een nieuwe werkplek, maar dat wist u al. Wat u niet wist, is dat het leuk werk is. Of wacht, dat kan helemaal niet. Werk is nooit leuk. Werk is iets dat moet en ik houd niet van dingen die moeten. Het is een verplichting en ook daar houd ik niet van. Laat ik het beter formuleren: van alle soorten werk die er bestaan, heb ik de minst erge. Iedere keer als zij langskomt, dan realiseer ik me weer dat ik in een bevoorrechte positie zit. Ik mag hier werken. Ik mag naar haar kijken.
Omdat ik de meeste van mijn stukjes schrijf in de eerste persoon enkelvoud, vragen veel mensen aan mij: “Is het allemaal echt waar? Is alles autobiografisch?” Ik ga daar geen antwoord op geven. Het gaat u helemaal niets aan. Bovendien is mijn leven al moeilijk genoeg. Ik zal hier niet klagen. Daar heb ik geen tijd voor. Ik ben veel te druk met mijn twee nieuwe werkplekken (Had ik al verteld dat ik … laat maar.), de verbouwing in mijn badkamer, het opvoeden van de Zoon, het schrijven van dit soort stukjes en mijn boekjes en alle artikelen voor alle andere internetsites. Toch wil ik van de gelegenheid gebruik maken om een intieme bekentenis te doen.
Het is stil. Vanaf hier zie je ook niet zo veel. Het zondagzonlicht valt door de ramen op het grote balkon en verderop. Ik kijk omhoog. De enorme stenen bogen doen zowaar vertrouwd aan. Ik knipper met mijn ogen, rek mijn hals en probeer over de balustrade heen te kijken. Het lukt niet echt. Er gebeurt van alles, daar beneden. Hoor, er klinkt een stem. Ik hoor hem, maar luister er niet naar. Het kan me niet schelen wat er wordt gezegd. Ik kom er niet voor. Toch blijf ik zitten.
Mijn blik glijdt langs de pilaren en de lampen. In de ramen zie ik vaag bekende taferelen. Het ritueel is maar al te bekend. Ik kom hier te vaak.