Bas Langereis leest u voor!

Hoe heet ze ook weer? Ik vind haar heel mooi. Ze heeft lange steile donkerblonde haren en een leuk gezichtje met een leuker lachje. Vaak draagt ze zo’n strak grijs jurkje, waarin haar meesterlijke set tieten goed vol uitkomen, en zijn haar benen gestoken in een zwarte legging. Mooi, hoor. Eronder draagt ze dikke suède winterlaarzen à la Uggs. Da’s dan weer jammer. Maar je moet ’s zien hoe lief ze aan haar cola met een rietje lurkt. Vandaag had ze een zwarte jurk aan. Ook mooi. “Nog iets drinken?” vroeg ze.

(more…)

“Hallo Bas,” kwam hij erbij zitten. “Ik heb op internet het een en ander over jou gelezen.” Ik had deze meneer nog nóóit gezien. Wie was hij?
“Misschien is dit wel een impertinente vraag, hoor. Maar jij hebt een zoon, hè? Wat me opvalt is dat je nooit over hem schrijft.”
“O jawel, hoor. Dat doe ik heus wel. Lees mijn stukjes voor FOK! maar eens. Maar ik wil niet dat hij op straat wordt aangesproken als ‘de zoon van’.”
“Ach zo. Hij heeft toch een of andere aandoening?”
“Het is een bijzondere jongen,” zei ik.
De vent lachte. “Dat zegt iedereen van zijn kind.”
“Maar ik ken de kinderen van anderen niet, dus die vind ik niet zo bijzonder. Ik ken alleen mijn eigen kind. En zijn moeder.”
“Wil jij iets van mij drinken?”
Kijk. Nu gaat het ergens over. “Graag. Lekker. Een Korenwolf, alsjeblieft.”

(more…)

Ze was vooral zo fijn vanwege haar grote tieten.
“Mag ik met jou mee naar huis?” vroeg ik.
“Hmm, ik weet niet,” zei Samantha. “Ik neem niet zo maar iedere man mee naar huis. De meeste kerels willen alleen maar aan mijn tieten lurken.”
“Ik wil helemaal niet alleen maar aan je tieten lurken,” zei ik stellig. “Ik wil ook wel aan andere onderdelen van je lurken.” Dat laatste zei ik maar niet. “Een goed gesprek na afloop sla ik ook nooit af,” zei ik wel.
“Ik ben daar niet zo goed in,” was haar antwoord. “Ik heb niet gestudeerd. Vandaar dat ik niet veel verder ben gekomen dan serveerster.”
“Maar je bent wel een heel goede serveerster,” zei ik. Hoe lang ging dit duren? Ik had heel erg zin in grote tieten.
“Dat is lief van je, dat je dat zegt. Ik krijg niet zo vaak complimenten.”
“Je hebt ook heel mooie tieten,” zei ik.

(more…)

Er zijn twee zaken die het café fantastisch maken. De eerste zaak is Korenwolf van de tap. Dat heb je niet in ieder café, maar wel in café ‘De paffende snol’. De tweede zaak is de serveerster, die we voor het gemak maar even Samantha noemen. Het fantastische aan Samantha zijn haar knoeperds van tieten. Haar snoet mag er ook zijn, maar als je daar een blik op werpt, wordt je aandacht onmiddellijk afgeleid naar die joektoeters van haar.

(more…)

Het meisje dat voor mij uit fietst draagt een spijkerbroek en gympies. Dat soort meisjes zijn toch het leukst. Ze heeft ook een goede kont. Maar wat zit ze dom op het zadel. De fiets is te laag voor haar. Haar rug is gekromd en bij het trappen komen haar knieën ver omhoog. Ik vind het geen gezicht. Haar gezicht kan ik trouwens ook niet zien. Wel haar wapperende lange blonde haren. En haar goede kont. Daar troost ik mij dan maar even mee. Hoe oud zou het grietje zijn?

(more…)

Het staat ergens in een klein hoekje in de krant op maandag 6 juni 2011. “Andrew Gold overleden,” lees ik. Net geen zestig. Hartaanval. Ik knipper met mijn ogen. ‘Mijn held’ kan ik hem niet noemen. Toch heb ik een tijd lang zeer genoten van zijn prachtplaat. Zou hij op cd te vinden zijn?

(more…)

Wat doe ik hier? Het is zo allemachtig druk en ik heb het niet op mensenmassa’s. Hoe de angst toch mijn leven regeert, je houdt het niet voor mogelijk. Ik wel. “Gaan we iets naar voren?” vraagt Ard. Ik vind het best, knik ik. Naar voren? Nóg meer de drukte in? Ik ben vrij. Helemaal vrij. Wat ga ik doen? Ik loop van het terrein weg. Ik loop. Geen idee waar naartoe. Wel waar doorheen. Door de straten. Het stormt in m’n kop. Leeg moet het. Nooit verandert er iets ooit. Ik passeer honderden mensen. Ze zijn dronken en geil. Ik zie veel te veel veel te blote armen en benen en buiken en decolletés. Maar goed dat ik mijn mes niet bij me heb. Ik heb helemaal geen mes. Ik lul maar wat. Ik krijg een kus. Lief. Dahaag.

(more…)

Mijn mooie woonplaats Apeldoorn noemt zichzelf ‘Stad in het groen’. Dan verwacht je overal bosschages, parken en plantsoenen waarin je bij hoge nood even op je gemak je gevoeg kunt doen. Niets blijkt minder waar.
Overal hebben bomen en bosjes en groenvoorzieningen plaatsgemaakt voor kantoren, open terreinen en asfaltvlaktes. Ga daar maar eens kakken. Zelfs het Parkje van Pythagoras is niet meer wat het achteraf ook nooit geweest is.

(more…)

Ik kijk niet naar het badpak. Ik kijk naar de vrouw die het badpak draagt. Wat een mooie vrouw. Maar liever zie ik dat ze dat badpak niet zou dragen. Hoe prettig ze er ook bij staat. Ze heeft kuis haar ene been iets voor het andere gezet, zodat je haar venusheuvel net niet goed kunt zien. Het leeuwendeel van haar heerlijke dijen is aan het oog onttrokken. Wel zien we haar smalle heupen en een niet al te gul decolletétje. Voorts lange donkerblonde haren met iets een slag erin, leuke ogen en een sensuele mond waarin ik een spleetje tussen de voortanden kan zien. Ik zucht maar weer eens. In mijn fantasie zit ze boven op mij en kriebelen haar haren in mijn gezicht en heb ik mijn handen op haar heupen en …

(more…)

Meestal draagt ze zwarte jurkjes rond haar smalle lijf. Helaas bezit ze hoegenaamd geen tieten van enige betekenis. Je kunt niet alles hebben. Ze heeft ravenzwart krulhaar, waardoor haar bleke huid wat afsteekt. Op haar wangetjes zaten blosjes. In gedachten probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn als ze met haar onderlip van beneden naar boven langs mijn toompje streek.

(more…)