Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0396: Santana – Moonflower
Ook deze heb ik afgepakt van iemand die z’n hele platenverzameling wilde wegdoen. Wat bezielt lui toch? Geen idee meer wie het was en wanneer. De hoes is wat beschadigd, maar de plaat speelt fijn. En wat een fijne plaat is het. Klassiekertje uit 1977 met natuurlijk She’s Not There, maar de gitaar- en sythsolo’s in Let The Children Play mogen er ook zijn. Mijn versie is een Europese uit het jaar van uitgave. Maar goed dat ik deze heb afgepakt. Stel dat hij bij iemand anders terecht was gekomen.

–

bazbo 0395: Sailor – Sailor
Deze is ook weer van De Vrouw. Maar wat een leuke plaat, zeg. Ik had bij Sailor altijd het beeld van heel verschrikkelijke seventiespop, maar dit is leuke seventiespop. Aanstekelijke melodietjes, leuke meezingers, enzovoorts. Deze plaat komt uit 1974. De Vrouw heeft een Europese versie, gemaakt in Nederland. Prima plaatje!

–

bazbo 0394: Sapho – Live Au Bataclan
Het was ergens in 1987. In het zo majestueuze Apeldoorn was er niet veel te beleven op uitgaansgebied. Niet dat ik zo’n uitgaansbeest was (misschien ook wel daarom). Er was één plek waar ik wel eens heen ging: de Swing. Het was een wat alternatieve danstent en zeker op donderdag- en vrijdagavond draaide men er leuk spul. Niet van die disco die je op de radio hoorde, maar het wat betere alternatieve werk. Steevast hoorde je gedurende de avond een bepaald nummer. Het was een lang instrumentaal deel, met een meeslepend en bijna oriëntaals ritme, waarover een wat Arabische melodie en wat later een zwoele damesstem. Op een avond durfde ik naar de platendraaier (allemaal vinyl nog in die tijd) te gaan en te vragen wat of ik nou eigenlijk hoorde. Het bleek Endi Ou Hida (Souvenirs d’Enfance) van ene Sapho. Het was de versie van deze liveplaat uit hetzelfde jaar 1987. Een jaar later vond ik de plaat in een van de lokale platenwinkels en ik kocht ‘m op 14 november 1988. Er zijn maar twee versies van de vinyluitgave en ik heb de Nederlandse, uitgebracht door Boudisque, Amsterdam. Het was zo’n beetje de eerste wereldmuziekplaat die ik ooit kocht. De rest van het album vond ik ook heel mooi en ik draaide hem veel. Sapho is een Franse zangeres die zich liet beïnvloeden door allerlei Mediterraanse muziekstromingen. In haar band op het livealbum ook allerlei Arabieren. Nu, na dik vijfentwintig jaar hoor ik hem weer eens terug. De overige chansons op het album zijn ook van hoog niveau, maar het hoogtepunt blijft Endi Ou Hida.

–

bazbo 0393: Rush – Exit … Stage Left
Dit is voor mij de allerbeste Rushplaat. Ik kocht hem een dikke week na mijn vorige, op 11 december 1986 bij Free Record Shop. Het is de eerste Nederlandse persing van deze liveplaat, die uitkwam in 1981. Op dit dubbelalbum vooral songs van de vier platen uit wat in mijn oren de gouden Rushtijd was: Farewell To Kings, Hemispheres, Permanent Waves en Moving Pictures. Je hoort hoe hard het trio moet werken om alles zo perfect mogelijk te laten klinken. Alex Lifeson is natuurlijk meesterlijk op zijn gitaren, Neil Peart blijft de drumprofessor en Geddy Lee maakt heel veel indruk met zijn baswerk, rhythm gitaar, synths en debiel scherpe stem. Eigenlijk is alles goed op dit album, maar voor mij zijn de hoogtepunten YYZ, Jacob’s Ladder en Xanadu.

–

bazbo 0392: Rush – All The World’s A Stage
Liveplaat uit 1976 van deze Canadese progrockers. Ik kocht ‘m op 2 december 1986 en ik heb geen idee meer wat me daartoe bracht. Volgens mij had ik nog nooit iets van Rush gehoord. Ik heb trouwens een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen. Wat ik me ook helemaal niet meer kan herinneren, is dat kant 1 en 4 op de ene plaat staan (terwijl kant 4 op het label ‘kant 2’ heet) en op de andere plaat kant 2 en 3 (terwijl het label 1 en 2 noemt). Beetje verwarrend. Ik denk dat het productiebedrijf nogal gehaast (in a rush) was. Grapje. Slecht grapje. Wat zeker niet slecht is, is de geboden muziek op deze plaat. Het zijn concertopnames van de tijd dat Rush nog ‘ruig’ was en geen synthesizers in gebruik had. Dat kwam hierna. Mooie rauwe registratie, dit. De versie van 2112 springt eruit en vooral By-Tor And The Snow Dog met het indrukwekkende instrumentale deel vind ik heel gaaf. Leuk om dit weer eens te horen na vijfentwintig jaar. Prima plaat, maar haalt het niet bij de volgende in de kast.

–

bazbo 0391: Roxy Music & Bryan Ferry – Street Life – 20 Great Hits
Kijk. Deze verzamelplaat kocht ik op 27 november 1987, bij Free Record Shop. Het is een dubbelelpee uit 1986 en ik heb een Duitse versie van dat jaar. Al het grote werk van Roxy Music en de solohits van Bryan Ferry staan erop. Mooi om te horen hoe Roxy Music en dan vooral het beestachtige synthwerk van Brian Eno zijn tijd ver vooruit was. Ik vind het tijdloos en nog altijd prachtig en het smaakt naar meer.

–

bazbo 0390: Diana Ross – Why Do Fools Fall In Love
A ja, mevrouwtje Ros. Toen De Vrouw zei dat ze een plaat van Diana heeft, had ik gehoopt dat het die met Upside Down erop zou zijn, maar helaas. De eerste twee liedjes van deze plaat uit 1981 zijn veelbelovend; daarna is het saaie discomeuk en dat verschrikkelijke zeiklied Endless Love. Het zal heus wel kwaliteitspop zijn, maar aan mij is het niet besteed.

–

bazbo 0389: Rondo Veneziano – Venezia 2000
De worst compleet. Op deze plaat uit 1983 meer van hetzelfde hetzelfde. Nu in één lange suite. Opvallend is dat op de hoes geen enkele muzikant staat vermeld. Dat doet me vermoeden dat het toch allemaal uit de synthesizer komt. Gelukkig zijn de platen kort. Laten we De Vrouw op onze blote knieën bedanken.

–

bazbo 0388: Rondo Veneziano – Rondo Veneziano
Net als je denkt dat je zondag niet meer stuk kan, komt dit voorbij. Deze plaat uit 1980 is van De Vrouw. Rondo Veneziano was een Italiaanse aangelegenheid (goh) die begin tachtiger jaren zeer populair was. Mozart en Italiaanse lichte muziek met een discodreun eronder. Maar dan niet computergestuurd. Zoiets. Het resultaat: eenheidsworst met een hoog NCRV-gehalte. Niet erg. Voor een zondag, dan.

–

bazbo 0387: Rogue – Let It Go
Geweldig leuke jaren zeventig pop van deze band rondom Guy Fletcher! Deze plaat uit 1976 kent slechts vier versies en De Vrouw heeft de Nederlandse. O, wat verlang ik soms terug naar de betere tijden van veertig jaar geleden…

–

bazbo 0386: Kenny Rogers – At His Best
Deze is van De Vrouw, hoor! Nederlandsch verzamelplaatje uit 1988 met vooral werk uit de vroegere periode (jaren zeventig met The First Edition) van deze dikke cowboy, die tegenwoordig op zijn tachtigste helemaal niet meer zo dik is. Gelukkig is dit de laatste Rogersplaat in de kast. Daar blijven ze voorlopig ook.

–

bazbo 0385: Kenny Rogers – Duets
Ook deze is van De Vrouw. Soort verzamelaar uit 1984 met duetten. Eentje met Sheena Easton, eentje met Kim Carnes (van het album Gideon) en de rest met Dottie West. Zwijmelzeurzooi.

–

bazbo 0384: Kenny Rogers – Eyes That See In The Dark
Deze is ook van De Vrouw. Tijdens het tweede nummer zei ik haar: ‘Volgens mij zitten de gebroeders Gibb hierachter.’ Een blik op de hoes en jawel: de gehele plaat is in 1983 geproduceerd en geschreven door Barry en zijn broeders Gee. En ik moet zeggen: dat maakt hem goed verteerbaar. Ik zal hem niet snel meer opzetten, maar het zijn stuk voor stuk mooie liederen hierop. Opvallend is dat meneer Rogers ook gelijk gaat zingen/klinken zoals Barry. Grote hit is het duet met Dolly.

–

bazbo 0383: Kenny Rogers – Grootste Hits
Deze is ook van De Vrouw. Verzamelaar uit 1980. Er staan zowaar ook wat countryliedjes op. Verder zwijmelmeuk.

–

bazbo 0382: Kenny Rogers – Gideon
Deze is van De Vrouw! Deze plaat komt uit 1980 en is volgens mij zo’n beetje zijn laatste waarop hij nog wat country-achtig klinkt. Daarna werd het vooral softpop en zwijmelzooi, al dan niet in duet met een grootheid. Ook op dit album nogal wat kaarslichtkost. Opvallend: alle stukken zijn gecomponeerd door Kim Carnes, die ook een duet met de grote grijze geitenbreier zingt en veel achtergrondkoortjes doet. De Vrouw heeft een Nederlandse versie mét poster erin en aan de gaatjes in de poster te zien heeft ze hem ooit opgehangen gehad.

–

bazbo 0381: Robbie Robertson – Fallen Angel (12″ single)
Een van de singles van het soloalbum van Robertson. Deze kocht ik op 24 oktober 1989, volgens mij stond hij in de uitverkoopbakken. Naast het titelnummer en een albumnummer, ook een nieuw lied dat niet op de elpee staat: Tailgating. Heel spectaculair is dat niet, toch leuk om te hebben. Het titelnummer blijft mooi. Dreigend, spookachtig. Een mooi eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Band-muzikant Richard Manuel.

–

bazbo 0380: Robbie Robertson – Robbie Robertson
In 1988 las ik een recensie in de Music Maker en diezelfde week, op 27 juli 1988, kocht ik de elpee. Het is een Britse/Europese versie uit het jaar van verschijnen (1987) Magistrale plaat van de Grootmeester van The Band. Dit is geloof ik zijn eerste soloplaat. Er staan schitterende songs op. Opener Fallen Angel zet de toon (met de spookachtige stem van Peter Gabriel (!), Showdown At Big Sky en Broken Arrow zijn twee hoogtepunten en Somewhere Down The Crazy River is de hit. Lang niet gehoord, deze. Mooi!

–

bazbo 0379: Lionel Ritchie – Can’t Slow Down
Plaat van De Vrouw. Een Franse uitgave uit 1983. Geen kwaad woord over deze sympathieke zangert. Zijn plaat vind ik niet zo veel aan. Grote hits staan erop en een boel andere dansbare stukken en zwijmelaars. Geen woorden aan vuil maken.

–

bazbo 0378: Renaissance – Turn Of The Cards
Ook van deze weet ik niet wanneer ik hem kocht of kreeg. Volgens mij komt ook deze van een beurs vijftien jaar geleden. Ik heb een eerste Europese/Britse versie. Niet veel gedraaid. Heel veel mooi werk op deze plaat uit 1974. Mevrouw Annie Haslam zingt als een … eh … als Annie Haslam. Iets met engeltjes of zo. Hoogtepunt is Mother Russia.

–

bazbo 0377: Steve Reich – The Desert Music
Deze is ook gaaf. Begin 1988 las ik ergens in een muziekblad een recensie van deze plaat en op 22 februari kocht ik ‘m, zonder dat ik ooit ook maar wat had gehoord. Thuisgekomen viel ik zowat van mijn stoel. Wat was dit voor prachtigs? Reich maakt ‘minimale’ muziek, maar ik vind het niet zo minimaal, eerder repeterend. Het arrangement met orkest en koor geeft het stuk echt een ‘vol’ geluid. Beetje vreemd dat ik dit bij de pop en rock heb staan, maar bij ‘klassiek’ past het ook niet echt. Maakt het wat uit? Mij niet. Later kocht ik meer werk van Reich (op cd). Mijn elpee is een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1985.

–

bazbo 0376: Refugee – Refugee
Het zat Lee Jackson en Brian Davison niet mee. Begin 1970 zei hun bandleider Keith Emerson de band vaarwel en doekte daarmee The Nice op om zelf enorm succesvol te worden met Emerson Lake & Palmer. De twee probeerden wat solo, maar het lukte niet. Gelukkig was daar een nieuwe toetsenist: de Zwitser Patrick Moraz. In 1974 nam het drietal deze plaat op. Ze deden een korte tour en toen kreeg Moraz een telefoontje van ene Chris Squire: of Moraz eens met zijn band Yes wilde komen repeteren? En dus zaten Jackson en Davison opnieuw zonder band; hun verdere carrière is daarna nooit goed van de grond gekomen. Op deze elpee staat fenomenaal werk in de beste Nice/ELP/Yes-progtraditie. De stem van Jackson vind ik niet zo sprekend, maar gelukkig is het leeuwendeel van de plaat instrumentaal. Moraz brengt zijn typische vloeiende melodielijnen in. Ik weet niet meer wanneer ik deze kocht; het was tweedehands ergens op een beurs een jaar of tien geleden, meen ik. Het is wel een originele Duitse versie uit 1974. Prachtplaat, weer eens.

–

bazbo 0375: Orgel Vreten – Zarx & Johnson / Lawaii Op Hawai (12″ single)
Deze maxisingle kreeg ik gisterenavond bij de elpee die ik kocht. Meer van dezelfde waanzin van het vijftal. En lekkâh!

–

bazbo 0374: Orgel Vreten – De Man & Zijn Machine
Barst, heb ik net de P gehad, koop ik gisterenavond iets met een O. Belachelijk goed concert van Orgel Vreten in Gigant. Wat een waanzin. En nog swingend ook. De twee duellerende orgels zijn het centrale punt van de band, maar hét podiumbeest is Arno Bakker met zijn trombone, sousafoon en ontregelende capriolen. Op deze plaat komt het allemaal net niet over, maar toch is het een feest van herinneringen aan een klasseconcert.

–

bazbo 0373: Prince And The Revolution – Around The World In A Day
De Europese versie van deze plaat uit 1985 kocht ik op 22 juli 1988. Hij staat vol fijne psychadelische songs. Een van de beste platen van de kleine geilneef, al ken ik niet eens zo heel veel van hem. Ik heb wel één Prince-elpee!

–

bazbo 0372: Elvis Presley – Elvis The Moviestar – 20 Original Hits
Deze behoort tot de eerste tien platen die ik ooit kocht. Op 8 februari 1980 was ik nog veertien jaar. Ik had een klasgenootje dat helemaal weg was van Elvis en ik was nogal verliefd op ‘r en probeerde te snappen wat ze er nou zo leuk aan vond. In die tijd waren op televisie de speelfilms met Elvis nogal eens te zien en die zat ik dan met mijn moeder te bekijken. De films vond ik niet zo veel aan, maar de muziek vond ik heel aardig. Nu ik het allemaal zo terug hoor, vind ik dat nog steeds. Op deze Nederlandse verzamelplaat uit 1979 staan twintig grote hits. Ik weet niet of ze allemaal uit films komen, maar wat kan mij dat nou schelen? Het klasgenootje zag ik jaren later nog eens terug en ik heb daar hier op FOK! nog eens over geschreven.

–

bazbo 0371: Pink Floyd – One Slip (12″ single)
Behalve het – in mijn ogen vrij nietszeggende – titelnummer staat er de albumversie van Terminal Frost op en de echt interessante liveversie van Dogs Of War. Ik kocht de Britse 12″ versie (dit keer geen ‘poster cover’) op 12 september 1988.

–

bazbo 0370: Pink Floyd – On The Turning Away (12″ single)
Hé, deze is mooi! De hoes is een poster van de Momentary Lapse Of Reason elpee! Dat wist ik geeneens meer. Blijkt nog een verzamelaarsobject te zijn ook; op Discogs gaat hij voor tientallen euro’s. Ik kocht hem op 23 december 1987. Op de tweede plaatkant staan twee liveversies: het titelnummer en Run Like Hell.

–

bazbo 0369: Pink Floyd – A Momentary Lapse Of Reason
Ik krijg deze elpee op 5 december 1987 van Sinterklaas. Hij is dan net verschenen. Pink Floyd is dan voornamelijk David Gilmour met Nick Mason. Rick Wright is erbij, maar heeft geen prominente rol. Verder een boel sessiemuzikanten aan het werk. Dat werk bestaat voornamelijk uit compacte songs. Er staat mooi spul op, hoor. De opener Signs Of Life is bijna provocerend met die kabbelende natuurgeluiden en die zo kenmerkende gitaar. Dogs Of War vind ik prachtig en de zo typische afsluiter Sorrow is wat mij betreft zo’n beetje het hoogtepunt van de plaat. Geen slecht werk, maar ik mis de diepgang en het psychopatische van Waters.

–

bazbo 0368: Pink Floyd – The Final Cut
Velen vinden het een van de minste Floydplaten; ik vind het een van de betere. Het is dat duistere, dat beangstigende dat ik zo mooi vind in het werk van Waters. Want het is vooral Waters die hier klinkt. De overige bandleden vervullen slechts een bijrol en Wright lag zelfs helemaal uit de band in deze tijd. Mijn versie is een Amerikaanse heruitgave uit een onbekend jaar, maar het moet ergens tussen 1983 (toen deze elpee verscheen) en 1988 zijn geweest, want ik kocht ‘m op 20 januari 1988. Mooiste liedje? One Of The Few of toch maar Paranoid Eyes.

–

bazbo 0367: Pink Floyd – The Wall
Eind 1979 had een achterbuurjongen deze elpee gekocht. ‘Mooi wel,’ zei hij, ‘alleen weet ik niet waarom het zo nodig weer een dubbelelpee moest worden.’ Ik kende de band niet goed, hoorde de elpee bij hem in zijn jongenskamer en vond hem erg mooi. Toen ik zelf muziek ging kopen en over de band ging lezen, kon die opmerking van hem eigenlijk helemaal niet plaatsen, want de enige dubbelelpee die Pink Floyd voor 1979 had uitgebracht was Ummagumma en die was van 1969! Sloeg dus gewoon helemaal nergens op. Ik begrijp wel iets van dat het krachtigste spul op de eerste plaat staat, maar zelf vind ik dat op de derde en vierde kant alle puzzelstukken zo mooi in elkander vallen. Voor mij is Hey You het sterkste stuk, maar ik zie het hele album als één geheel. Ik kocht mijn versie (waarschijnlijk ook weer een heruitgave) op 30 oktober 1987, opnieuw bij de V&D. Legendarisch album, echt gaaf, maar voor mij niet het allersterkste werk van de band.

–

bazbo 0366: Pink Floyd – Wish You Were Here
Het zal in 1979 of 1980 zijn geweest. Mijn oudste broer had van iemand wat platen geleend, waaronder deze. Toen hij een keer naar school of zijn baantje was, sloop ik naar zijn slaapkamer en draaide ik deze plaat. Ik was helemaal overdonderd. Dit moest ik hebben. Ik nam hem gelijk op een cassettebandje op. Dat bandje was al snel helemaal kapotgedraaid. In de zomer van 1985 had ik een vriendinnetje dat deze plaat had en we draaiden hem samen heel veel. Pas op 16 oktober 1987 kocht ik mijn eigen exemplaar, ook weer bij V&D. Lange tijd kon ik deze plaat niet horen zonder in huilen uit te barsten. Mijn versie is ook weer een heruitgave, ik vermoed uit de UK. Deze heeft het zwarte folie eromheen, de binnenhoes met de foto’s erop en de fotokaarten erin. Ik moet zeggen dat ik deze plaat uit 1985 nog altijd de ultieme Floydplaat vind. Het is eigenlijk een lange suite met slechts vier delen, met het almachtige Shine On You Crazy Diamond als hoogtepunt. Kippenvel, ook vandaag weer.

–

bazbo 0365: Pink Floyd – The Dark Side Of The Moon
Wat kan ik over dit album zeggen dat nog niet is gezegd? Niet veel. Ik kocht hem pas op 23 oktober 1987. Bij V&D. Er zijn zo veel versies dat ik er niet heel wijs uit kan worden. Ik zal een herdruk hebben, uit de UK, in ieder geval. Met klaphoes en de twee posters. De pyramideposter heeft jarenlang op mijn zolderkamer in het ouderlijk huis gehangen. Klassieke plaat, dat ook.

–

bazbo 0364: Pink Floyd – Meddle
‘PING!’ Langzamerhand komen we bij de echt klassiekers van Pink Floyd. Op deze plaat uit 1971 staan twee echte uitschieters en vier niemendalletjes. Op de twee uitschieters doet de band waar het echt goed in is: uitschieten. En verschrikkelijk goede psychadelische progmuziek maken. Ik kocht de plaat pas op 11 januari 1988 (bij Free Record Shop) en heb een herdruk uit 1986, wel op het Harvest label en met zwarte labels in plaats van de geel/groen gekleurde. Op discogs verkopen lui hem voor tientallen neuro’s en er is zelfs een complete randdebiel die er tweehonderd voor wil hebben. En niet eens gratis verzenden, hè. De krent. ‘PING!’

–

bazbo 0363: Pink Floyd – Relics
Vreemde verzamelplaat, verschenen in 1971. Er staat spul op van de eerste twee/drie studioplaten, wat singles en een enkel toen nog niet verschenen stuk. Leuk overzicht van de eerste periode. Voor toen mooi dat singles als Arnold Layne, See Emily Play en Julia Dream eindelijk op elpee verschenen, met als hoogtepunt de studioversie van Careful With That Axe, Eugene. De hoes is getekend door drummer Nick Mason. Ik kocht een Nederlandse heruitgave uit 1980 op het Music For Pleasure label op 23 december 1987 (Bij Free Record Shop).

–

bazbo 0362: Pink Floyd – Atom Heart Mother
Prachtplaat uit 1970. Eerste plaatkant bevat het instrumentale titelnummer, vol orkestrale arrangementen, een swingend stuk met koor en funky orgel en een gaar deel met psychadelische geluiden erin. Mooi stuk. Plaatkant twee kent drie ‘solonummers’. If is een lief liedje van Waters; in Summer ’68 vertelt Wright over zijn bedavonturen en Fat Old Sun is een goede gitaarsong van Gilmour. Hoogtepunt van de plaat vind ik het driedelige Alan’s Psychadelic Breakfast waarin de melodieën omgeven zijn door kook-, bak-, eet- en slurpgeluiden. ‘Marmelade, I like marmelade.’ Waanzinnige plaat die ik kocht op 13 november 1987. Volgens Discogs zijn er 408 verschillende versies en ik heb volgens mij een Britse versie uit 1970.

–

bazbo 0361: Pink Floyd – Ummagumma
Hoppa. Legendarische dubbelelpee uit 1969. Een plaat live en eentje in de studio. De studioplaat is een vreemd allegaartje. Alle vier de bandleden mogen een halve plaatkant vullen met solomuziek. Dat levert bizar spul op. Toetsenist Richard Wright komt met Sysiphus, een suite toetsenstukken vol abstracte geluiden. Bassist Roger Waters heeft een lief liedje (Grantchester Meadows) en het kaleidoscopische bric-à-bracstuk Several Species Of Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict; de betere musique concrète, zeg maar. David Gilmour is veel melodischer bezig op zijn The Narrow Path en drummer Nick Mason sluit af met het weinig zeggende The Grand Vizier’s Garden Party. Kortom: beetje wisselvallig. De liveplaat is geheel andere koek. Opener Astronomy Domine zet al aardig de toon. Een lange versie van Set The Controls For The Heart Of The Sun is tamelijk indrukwekkend en A Saucerful Of Secrets komt niet helemaal uit de verf. De absolute klapper is natuurlijk het dan nog wat onbekende Careful With That Axe, Eugene: een nogal spookachtig muziekje met fiedelend orgeltje bouwt langzaam in volume op totdat een stem de titel van het stuk fluistert. Vervolgens klinkt een ijselijke gil en daarna blijkt het spookachtige muziekje de basis te zijn voor een nachtmerrie van formaat. Meesterlijke kost. Ik kocht mijn plaat op 25 september 1987 en het is een herdruk uit 1972. Niet erg, want de evenzo legendarische hoes zit er gewoon omheen.

–

bazbo 0360: Pink Floyd – A Nice Pair
Deze dubbelaar verscheen in 1972, maar omdat het gewoon de eerste twee Pink Floyd platen zijn, staat deze vooraan in de collectie. The Piper At The Gates Of Dawn is van 1967 en staat vol heerlijk psychadelische muziek, voornamelijk uit het debiele brein van Syd Barrett. Op A Saucerful Of Secrets van een jaar later deed hij al niet meer mee (op een of twee stukjes na, dan) en klinkt de band al meer naar hoe we ze later zijn gaan kennen. Het is opener, ruimtelijker en symfonischer. Of zo. Weet ik ook veel. Ik kocht deze dubbelaar op 4 mei 1983; het is een Nederlandse heruitgave en het jaar van verschijnen is niet bekend. Wel weet ik deze twee mooie platen altijd het herbeluisteren waard zijn.

–

bazbo 0359: Kevin Peek, Jeff Wayne, Rick Wakeman, etc – Beyond The Planets
Om een of andere reden staat deze plaat bij de P van Peek. Vraag me niet waarom. Ook deze heb ik meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord. Het is een bewerking van The Planets van Gustav Holst. Nadere bestudering van de hoes levert me op dat Jeff Wayne alleen betrokken is bij het nog geen twee minuten durende intro en Rick Wakeman slechts de twee minuten durende finale The Beyond heeft aangeleverd. Naast de volledige suite heeft Kevin Peek ook een eigen nummer ingespeeld en heeft ene Patrick Allen twee composities bijgedragen. Wie is Peek? Hij was lid van de legendarische band Sky. Dat u het weet. Ik kocht deze plaat op 27 augustus 1990 bij FOX, de muziekwinkel die gevestigd was in Arnhem, Enschede, Hengelo, Zwolle en het majestueuze Apeldoorn. Bestaat al lang niet meer, volgens mij. In Apeldoorn in ieder geval al heel lang niet meer. Het was een dure zaak, herinner ik mij, en ik kocht er alleen maar iets als het ergens anders niet te krijgen was. Volgens mij heb ik deze uit de uitverkoopbak daar gehaald. Er is overigens maar een enkele vinylversie van deze plaat verschenen. Die heb ik dus. Deze is op Discogs te koop voor slechts enkele pleuro’s. En de muziek? O, niet onaardig symfonisch synthesizerwerk. Het origineel van Holst is natuurlijk fenomenaal. Mars, The Bringer Of War is door vele muzikanten vertolkt en ook deze versie is weer eens leuk om te horen.

–

bazbo 0358: Annette Peacock – Abstract-Contact
JAAAA! Deze plaat is geweldig. Na het maar liefst twaalf seconden durende titelnummer gaat het meteen fijn los met het melodieuze Lost In Your Speed en daarna volgt gelijk het lange, overweldigende en swingende Elect Yourself, waarin ze bijna rappend ingaat op allerlei politieke en sociale onderwerpen. Op plaatkant twee gaat het politiek verder met We Are Adnate en wat later horen we de heimelijke geneugten van Happy With My Hand. Goor, geil, geweldig! Ik kocht de enige elpeeversie die ervan bestaat op 2 september 1988 en op Discogs verkopen lui hem voor tientallen neuro’s. Heden ten dage is er nauwelijks nog aan het werk van mevrouw Peacock te komen en dat is jammer, want wat een fantastisch spul maakte ze. ‘Living is a series of habits.’