Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0902: Khan – Space Shanty
Ook van ‘de langste platenbeurs van Nederland’ (ze zetten de kramen gewoon ver uit elkaar zodat je van de ene straat naar het ene plein en van het andere plein naar de andere straat moet lopen). Dit is een legendarisch album van de band die maar een album mocht maken, voordat gitarist Steve Hillage zich bij Gong aansloot. Nick Greenwood speelt de baspartijen en Eric Peachy de drums. Echter, zeer in het oor springend zijn de toetsenpartijen van Dave Stewart, die we kennen van Egg en later National Health en Bruford. De vier heren hebben een heerlijke Canterburyplaat opgenomen. Hillage is verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities en hij was al snel bezig om meer materiaal voor de groep te schrijven, totdat deze uiteenviel. Dat nieuwe materiaal gebruikte Hillage later op zijn eerste soloplaat Fish Rising. Ik had dit album nog nooit gehoord en was blij dat ik een exemplaar ervan tegen kwam op de beurs. Thuis blijkt het een heruitgave uit 2006 te zijn (zoiets had ik wel verwacht). Discogs noemt hem ‘unofficial’, maar wonderlijk genoeg zijn er via de site wel verschillende exemplaren van te koop en verkocht. Hoe dan ook: het klinkt als een tierelier en ook al draai ik nauwelijks vinyl (toch maar eens een goede platenspeler kopen), deze wil ik nog een heleboel keer horen.

–

bazbo 0901: Emerson Lake & Palmer – Peter Gunn
Het verhaal over 11 juli 1980 heb ik al vaak verteld. Die ochtend hoorde ik die ene klap op die snaredrum, die de aanzet is voor de lick van Peter Gunn, die opende een geheel nieuwe wereld voor mij. Het vijftienjarige jochie ging op zoek naar méér. Ik kocht de single op diezelfde dag en ik wist op dat moment niet dat de single voor de tweede keer was uitgebracht. Een jaar eerder verscheen hij al, maar toen deed hij niet zo veel. Een jaar later heb ik het hoesje van de single in tweeën geknipt en hing het aan de muur en ik weet niet meer of ik het originele plaatje nog heb. Op 3 oktober 2020 was er een platenbeursje hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar vond ik de single in redelijk ongeschonden staat en die staat hier nu in de kast. Op maandag 6 juni 2022 was er opnieuw een platenbeurs hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en een van de eerste interessante dingen die ik tegenkwam, was deze 12″-versie van de single. Ik wist niet eens dat er een maxisingle van was verschenen. Dat moest ik nakijken. Gelukkig was de platenbeurs buiten hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn en woon ik op de hoek van de straat, dus ik kon rustig even thuis op Discogs zoeken. En ja, het is een legale uitgave, slechts één maxisingleversie. En voor zeven pleuro doe ik geen miskoop. Heerlijk hebbeding.

–

0900: Pete Townshend’s Deep End – Face The Face
Wat kocht je dan op Record Store Day 2022, op 23 april, welteverstaan? Nou, ik kocht Face The Face, de concertregistratie die Pete Townshend met zijn Deep End gaf op 29 januari 1986 in Cannes. Dit concert werd rond die tijd vertoond op Duitsche televisie in het programma Rockpalast en verscheen in 2009 op dvd met een deel ervan op cd. Deze speciale Record Store Day Edition is een dubbelelpee (op geel vinyl, gatver) en bevat slechts een uittreksel van veertien songs. Pete Townshend’s Deep End was een grote band, met een fikse blazerssectie, vier achtergrondzangeressen en Simon Philips op drums. Voor de gelegenheid is er een gastgitarist: ene meneer David Gilmour. Die mag een van zijn eigen stukken spelen (Blue Light, afkomstig van zijn soloplaat About Face). De rest van de setlijst bestaat uit solostukken van Townshend, vooral te vinden op het dan net verschenen album White City, én natuurlijk wat Whosongs, al dan niet in vrij uitgeklede versie. Zo start de plaat met een weinig bevredigende Won’t Get Fooled Again, maar maakt een (bijna) akoestische Pinball Wizard veel goed. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Face The Face, A Little Is Enough en Rough Boys, waarin Townshend laat horen dat hij ook buiten The Who een van de groten en meest relevante muzikanten van zijn tijdperk is.

–

0899: Floor Jansen – Fire
En toen was het Record Store Day 2022. Op 23 april, welteverstaan. Ik deed een aankoop in de plaatselijke platenwinkel en kreeg daar deze single bij cadeau. Floor Jansen kennen we van After Forever en meer recentelijk van Nightwish, alwaar zij haar operastem en gebrul inzet. Op Fire laat ze horen dat ze ook wat anders kan dan dat. Het is een alleraardigste song, die ze mooi zingt. De B-kant bevat een versie van de titelsong van The Phantom Of The Opera, dat ze ten gehore bracht samen met Henk Poort op 3 september 2021 in de AFAS in Amsterdam. Ook aardig, doch niet meer dan dat. Ook leuk van deze single: hij is geperst op goudkleurig vinyl.

–

0898: Frank Zappa – Fillmore East, June 1971
Deze elpee heb ik al een keer of drie, geloof ik. Plus nog twee keer op cd. Waarom koop ik hem dan nog een keer? Welnu, dat zit zo. Vorige maand verscheen de dikke doos The Mothers 1971 met daarin acht cd’s waarop de vier concerten die Zappa gaf op 5 en 6 juni 1971, plus veel extra (live) spul uit dat jaar, waaronder het complete concert van 10 december 1971 in The Rainbow Theatre in Londen, tijdens welke Zappa door een iets te teleurgestelde ‘fan’ van het podium werd geduwd, in de orkestbak viel, been en nekwervel brak en voor een jaar gekluisterd werd aan een rolstoel. Bij deze 50th Anniversary Edition van de elpee zitten nog eens twee vinylplaten met weer extra spul, waaronder een dik half uur durende versie van Billy The Mountain (in een andere mix en met extra overdubs) die niet op die dikke doos staat. En ja, dan moet ik hem wel kopen. Dat deed ik op 11 april 2022. Nu pas heb ik de gelegenheid om de drie (180g) dikke vinylplaten te beluisteren en allemensen, dat valt niet tegen. De plaat zelf blijft een van de vele hoogtepunten in het oeuvre van Zappa. Met ex-Turtles Mark Volman en Howard Kaylan (Flo & Eddie) in de band ligt meligheid op de loer en de nadruk ligt nogal dik op de vele groupieverhalen (van The Mud Shark tot en met de verleidingsscène die uiteindelijk uitmondt in het spelen van de Turtles-hit Happy Together); de dikke doos brengt de boel helemaal in balans. De ‘Vaudeville Band’ moet je liggen; veel Zappafans vinden het niet zo, maar mijn goedkeuring heeft het. Instrumentaal staat het als een huis. Met Aynsley Dunbar, Ian Underwood en ook Don Preston in de band kan er weinig mis gaan. En natuurlijk: er zitten een paar bijzonder gave gitaarsolo’s van meneer Zappa tussen. De toegiften van de originele elpee blijken in werkelijkheid juist de beginstukken van de concerten te zijn: de synthsolo van Don Preston was het intro tijdens welke het geluid en de balans goed afgesteld werd, zodat het tijdens Peaches En Regalia en meebruller Tears Began To Fall helemaal snor zat. Mooie en terechte heruitgave van dit legendarische album.

–

bazbo 0897: Steven Wilson – Last Day Of June
Dit is de soundtrack van het gelijknamige computerspel, dat in 2017 uitkwam. Die soundtrack verscheen in dat jaar als download en in fysieke vorm pas op 19 november 2021, alleen op vinyl en ik kocht ‘m op 22 november. Voor deze soundtrack hergebruikt Steven Wilson ouder solomateriaal en spul van zijn project Bass Communion. Hij edit, remixt, maakt er instrumentale versies van en zo ontstaat er een mooi atmosferisch album. Zo komt er spul van zijn eerste drie soloplaten (Insurgentes, The Raven That Refused To Sing And Other Stories, Hand.Cannot.Erase.) voorbij. Ik heb het spel niet, maar las ergens dat het ongeveer het verhaal volgt de tekst van Drive Home en de personages zijn gebaseerd op de video bij de song (gemaakt door Jess Cope). Misschien toch maar eens ergens opzoeken, al ben ik sinds Commander Keen (1993) geen gamer (meer). De elpee is zo’n dikke vinylplaat en de hoes is waarlijk wonderschoon. Nu nog op cd en dan ben ik helemaal tevreden.

–

0896: The Spencer Davis Group – Autumn ’66
Derde elpee van The Spencer Davis Group, oorspronkelijk verschenen in 1966. Naast genoemde Spencer Davis (gitaar) ook Pete York (drums), Muff Winwood (bas) en zijn broertje Stevie (gitaar, orgel, piano, bas, zang, alles). Ik vond deze elpee afgelopen woensdag 21 juli in een klein platenwinkeltje in Lübeck en nam hem mee voor acht eurootjes. Niet dat het een bijzondere uitgave is; integendeel, het is een Duitsche herpersing uit 1980. We krijgen een boel leuke covers (Nobody Knows When You’re Down And Out, When A Man Loves A Woman, Midnight Special) plus een paar sterke eigen composities (Somebody Help Me, When I Come Home). Bijzonder onderhoudende elpee vol bluesy materiaal en wederom valt op wat een supertalent Steve Winwood is. In de paar maanden hierna zouden nog een paar megahits volgen (I’m A Man en Gimme Some Lovin’) en dan stapt Steve Winwood uit de band om Traffic te beginnen.

–

bazbo 0895: Spinvis – Sunan
Het traditionele Record Store Day-cadeautje is dit keer deze alleraardigste single van Spinvis. Ik ben helemaal niet thuis in het werk van deze meneer, maar wat ik zo hoor is alleraardigst. Of had ik dat al gezegd? Alleraardigst, dus. Qua formaat is het een single; wat betreft afspeelsnelheid niet: 33 toeren. Dat betekent dat er op de A-kant twee liedjes geperst kunnen. Op het B-kantje staat dan weer slechts één liedje, maar dat is een vrij lang liedje. Wat valt er nog meer over te vertellen? Nou, geel vinyl. De tekst van Tingeltangel Hersenpan is alleraardigst. En een alleraardigst hoesje. Alleraardigst cadeautje van de platenwinkel, hoor.

–

bazbo 0894: Miles Davis – Sketches
Ook gekocht op Record Store Day 2021, afgelopen zaterdag 12 juni 2021. Dit is op blauw vinyl en het leuke is: de cd zit erbij. Het vinyl laat ik dus onberoerd in de hoes zitten en de cd draai ik. Volstrekt onduidelijk is van wanneer deze opnames zijn en wie erop meespelen. Geen enkele informatie op de hoes te vinden, behalve de auteurs van de acht stukken die erop staan. Vier van Miles zelf, de klassieker Round Midnight staat erop en twee van George Gershwin. Ik ben niet zo heel erg thuis in het werk van Miles, maar dit klinkt overduidelijk van voordat hij de elektriciteit ontdekte en ik gok eind jaren vijftig. Fijn en redelijk gemakkelijk in het gehoor liggend, allemaal.

–

0893: Emerson Lake & Palmer – Tarkus
Record Store Day 2021. Er komt een picture disc uit van dit album. Tarkus heb ik al ik weet niet hoe veel keer (2x op vinyl, 3x op cd, vijf keer dus, bij nader inzien weet ik het wel), maar een picture disc heb ik nog niet, dus die koop ik afgelopen zaterdagmorgen 12 juni in mijn plaatselijke platenwinkel. Weet je wat? Ik laat hem dicht, in het plastic zitten. Vandaag, 14 juni 2021, is het overigens exact vijftig jaar geleden dat Tarkus verscheen. Reden om de plaat toch te draaien. Ik weet nóg een reden: het is gewoon een ijzersterke elpee. Alleen al plaatkant 1 is de moeite waard: één lange songsuite die misschien wel het beste is wat Emerson Lake & Palmer ooit hebben gemaakt. Beetje technocratisch, maar wel beregaaf. Van het Hammond alleen al krijg ik nog altijd kippenvel. De tweede plaatkant is een beetje een allegaartje aan stijlen en niet alles is even sterk, maar ik daag iedereen uit om de plaat toch een keer te beluisteren. Ik knal ondertussen de cd-versie (remaster uit 2013) door de kamer heen. Akkoord?

–

bazbo 0892: Steve Winwood – Talking Back To The Night
Van harte gefeliciteerd, Steve! Drieënzeventig is hij geworden, vandaag. En nog altijd de stem van de koorknaap. een tijdje geleden zag ik deze elpee in de plaatselijke platenwinkel staan en een uur geleden vond ik dat ik hem maar moest gaan halen, om mijn Winwood-solo-collectie compleet te maken. Het album verscheen in 1982 en was het vervolg op het succesvolle Arc Of A Diver van twee jaar eerder. Net als op die plaat speelt en zingt Winwood alles in z’n uppie. De negen liederen zijn van de hand van hemzelf samen met Will Jennings, de beroemde Amerikaanse songwriter. In tegenstelling tot Arc Of A Diver was Talking Back To The Night geen succes, al staat er prachtig materiaal op. Valerie was de single die niet zo veel deed. Een paar jaar later was Help Me Angel ook een single; die werd wederom niets, maar het is een gaaf lied met die typische Moogsynthsololijn erin. Ik had al wel wat materiaal van deze plaat; een liedje of drie ervan staat op de dikke box The Finer Things, dat een fraai overzicht geeft van Winwoods carrière. Bovendien heb ik de tweede single van de plaat There’s A River op vinyl (zie dik een jaar geleden). De elpee die ik daarnet kocht is een heruitgave uit 2016/2017 en er zit een downloadcode bij, zodat ik hem ook digitaal heb. Van harte gefeliciteerd, Steve!

–

0891: Steven Wilson – King Ghost – Eminent Sleaze
Op dinsdag 2 februari lag het tijdschrift Electronic Sound Magazine op de deurmat. Daarin een groot interview met Steven Wilson over zijn nieuwe album The Future Bites en erbij een extraatje: deze 7″ single met daarop extended remixen van King Ghost en Eminent Sleaze, beide in ‘normale’ versies te vinden op het album. Ik draai de single nu voor het eerst en bespeur in King Ghost zo op het eerste gehoor nauwelijks iets van toegevoegde waarde: een extra drumdramdreun en een langer outro. Eminent Sleeze is dan afwijkender dan op het album: extra handklapjes, een langer funky intro met samples uit het lied en verder is het grotendeels instrumentaal op de refreinen na. Leuk hebbeding vanwege het rode vinyl en vanwege het feit dat deze remixen niet op de dikke Limited Edition Deluxe Boxset staan.

–

bazbo 0890: Miles Davis – Double Image – Rare Miles from the complete Bitches Brew sessions
Beetje weinig interessants bij de RSD2020-worp van vandaag. En het enige dat wel interessant was, bleek niet aanwezig in mijn plaatselijke platenwinkel. Dus nam ik deze mee. Volgens mij zat hij niet bij deze worp, maar bij een vorige. Het zijn overblijfsels van de sessies die Miles in 1969 hield waaruit zijn legendarische album Bitches Brew is voortgekomen. Deze overblijfsels doen niets onder voor de officiële plaat. En allerlei groten zijn van de partij: Dave Holland, Jack DeJohnette, Billy Cobham, John McLaughlin, Wayne Shorter, Keith Jarrett, Chick Corea, Herbie Hancock, Joe Zawinul. Wat een sterrenbezetting. Daartussendoor piept Miles zijn trompetpartijen als geen ander. Meeslepend spul, vind ik het. Toch maar eens meer verdiepen in Miles.

bazbo 0889: The Spencer Davis Group – Their First LP
Deze zocht ik al een tijdje. Het is de eerste elpee van The Spencer Davis Group (goh) en hij verscheen in 1965. Een goed jaar, overigens. We horen een piepjonge Steve Winwood de hoofdrol al spelen in deze band. Zijn koorknapenstem en kwaliteiten op gitaar, piano en toetsen drukken een enorme stempel op het geluid. We horen nog voornamelijk covers en daar is de groep dan ook heel goed in. We horen voornamelijk stukken met wortels in de blues en R&B. Ik ken al veel materiaal, maar vind het fijn dat ik nu de eerste elpee in bezit heb. Het blijkt overigens een heruitgave te zijn (Duitschers!), maar dat dondert me niet zo veel. Nu de tweede en derde plaat van de band nog. Daarna vertrok Winwood om zijn prachtband Traffic te formeren.

–

bazbo 0888: Frank Zappa – I Don’t Wanna Get Drafted
Deze heb ik ook al een paar keer. Op vinyl, cd en cd-single. Blijft een leuk hebbeding. Schijnt dat in 1979 Zappa in een repetitie plots een lickje speelde, dat hij interessant vond en maar bleef herhalen. ‘Hier ga ik misschien nog iets mee doen,’ zei hij. De volgende dag kwam hij terug met dit lied. Toetsenist Tommy Mars mocht het lickje tot in den treure oefenen, het is nogal een lastige. De single deed niet zo veel; jarenlang kon je bij een bestelling bij het Zappa postorderbedrijf de single erbij bestellen voor een dollar. Dit is een Duitse persing uit het jaar van verschijnen 1980. Het nummer kwam in een totaal andere versie ook terecht op de elpee You Are What You Is. Op de b-kant staat Ancient Armaments, een instrumentale gitaarsolo, opgenomen tijdens een van de Halloweenshows in New York in 1978 en is ideaal tijdens een sessie in uw SM-kelder.

–

bazbo 0887: Emerson Lake & Palmer – Peter Gunn
Er is vandaag een platenbeursje hier in Apeldoorn. Zes kramen. Niet heel veel soeps. Eén kraam heeft wel soeps. Ik pik er een paar dingentsjens uit. Dit is de single die mijn leven veranderde. Ik schreef er al eerder over. Het was 11 juli 1980 en ik hoorde dit ’s morgens vroeg op de radio. Die dag kocht ik de single, een maand later kocht ik de elpee en een jaar later had ik alles van dit trio. Tot op de dag van vandaag is Keith Emerson mijn grote muzikale held. Het hoesje van het singletje heb ik ooit kapot geknipt omdat ik het zo nodig aan de muur van mijn jongenskamer wilde plakken. Ik geloof dat ik het plaatje zelf ook niet meer heb (dat moet ik nakijken). Nu heb ik hem dan weer wel. In 1980 was het overigens de tweede keer dat de single werd uitgebracht. Blijft een gaaf stuk (gecomponeerd door Henry Mancini). Mijn plaatje jengelt. De snelheid is niet constant; ik zie de arm van de draaitafel heen en weer bewegen. Duitse persing (grapje). Ik hoef er niet mee terug; het gaat me om het nostalgische idee. Na jaren heb ik het plaatje weer terug.

–

bazbo 0887: Roxy Music – Roxy Music
Gisteren was het Record Store Day! Een kleintje weer. Toch even gaan kijken. Ik had mijn zinnen gezet op Gong’s Live in Sheffield 1974 (waarop de band live te horen is, zij het niet in 1974 en ook niet in Sheffield), maar in de paar kratjes in mijn plaatselijke platenwinkel zat-ie niet. Dan maar deze Steven Wilson mix van het legendarische debuutalbum van Roxy Music meegenomen. Die mix zat in de peperdure box die begin 2018 uitkwam en ik dus niet heb gekocht, vandaar dat ik blij was dat ik deze nu vond. Mogelijk verschijnt hij nog wel een keer ‘los’ op cd en dan schaf ik hem zeker (weer) aan. Het geluid op het origineel was al goed (ik heb het origineel geeneens, wel staat een heel groot deel van het album op de 4cdbox Thrill Of It All en die heb ik wel), maar nu springen bepaalde partijen er echt lekker vet uit (Eno!). De plaat is uitgevoerd op doorzichtig vinyl. Leuk, maar ik weet niet of dat wat toevoegt.