Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 5 september:
Beetje het plaatje van gisterenmorgen. Heb enige moeite met wakker worden, maar daarna gaat het prima.
Op het werk kan ik ontzaglijk veel doen. Belangrijkste is dat mijn interviewopdracht afgerond is. Ik ben tevreden over het resultaat en de eerste reactie van de opdrachtgever is ook positief. Toch blijft er ook nog het een en ander liggen. Dat is voor volgende week.
Onderweg terug naar huis lees ik Zuiderlingen uit en ik begin in Met een kwartje de wereld rond (Paul d’Ivoi en Henri Chabrillat).
Thuis lekker in de tuin. Ook een klein boodschappenrondje. Dan weer in de tuin. Ik begin te lezen in Pictures of an Exhibitionist (Keith Emerson).
We eten soep met spinaziebörek, shoarma met wortelmaïssalade en brood. Toe is er zelfgemaakt ijs.
Ik blijf aan de keukentafel lezen. Er is Ode To Echo (Glass Hammer) en de derde plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion). Welja, en dan is de avond al weer dusdanig gevorderd dat ik wil slapen.

–

Donderdag 4 september:
Volkomen donker is het, als ik om kwart voor zes beneden ben. Het is niet erg. Ik heb wel geslapen, maar ben ook af en toe wakker geweest. Toch is het rustig in de kop. Ik ga m’n ding doen op het werk en dan mag ik weer naar huis.
Ergens halverwege de morgen krijg ik een sms van De Vrouw. Dat er een cadeautje voor me is gekomen. Nou, ben benieuwd. Ik heb een werkoverleg met de manager voor wie ik veel dingen doe. Hij vraagt hoe het met mij gaat en ik leg uit dat ik het deze week even rustig aan wilde doen. Hij spreekt ondersteunende woorden en ik begrijp van hem dat hij moeite heeft met de razendsnelle ontwikkelingen, de vele vertrekkende sleutelfiguren en de manier waarop de bestuurder en de organisatie alle veranderingen doorzet. ‘Het enige wat wij kunnen doen is hard werken,’ zegt hij en we moeten allebei lachen. Morgen verder.
In de bus terug lees ik Ik word omringd door debielen en ik voel me goed uit en begin in Zuiderlingen (Ad van Iterson). Ik ben kwart voor drie thuis. Ha, het cadeau is een schilderij.

Deze hing altijd in mijn kantoor in Zevenhuizen; het is gemaakt door Ria Heuvink. Ik heb het altijd heel gaaf gevonden. Nu krijg ik het cadeau! Met dank aan collega Will. Afgelopen dinsdagmorgen was ik in mijn oude kantoor en toen viel me al op: hij is weg. Ik dacht nog: Ik moet Will het laten weten; straks heeft iemand hem meegenomen en is zij niet op de hoogte. Nu snap ik het. Het schilderij krijgt een tijdelijke, maar prominente plaats in de woonkamer-keuken.
Ik lees de krant in de tuin. Plots komt de vermoeidheid opzetten. Het lukt me om wat te klussen in de keuken. Ik doe alle voorbereidingen voor de bamisoep en knal Fool’s Mate (Peter Hamill), de eerste plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion) en side two (Adrian Belew) door het huis. De Vrouw is ondertussen nog even werken en komt tegen zeven uur thuis.
We eten tijdens Les Nuits (Nits). Erna maak ik van alles schoon en dan kan ik zowaar nog wat in de tuin zitten lezen. Na acht uur koelt het af. Naar binnen. ik lees Dis uit en hoor Schoolyard Ghosts (no-man) en de tweede plaat uit de Bass Communion box (Bass Communion). Pff, dan is het laat genoeg. (Half elf)

–

Woensdag 3 september:
Ik ben pas om kwart voor negen wakker en nog later uit bed. Buiten is het mooi weer. Ik draai The Heritage Suite (Rick Wakeman). Het voelt raar dat ik vandaag thuis ben; ergens klopt het niet. In het zonnetje is er koffie en de krant. Later op de ochtend ruk ik een stronk tussen de schutting vandaan; dat ding groeit dusdanig dat-ie straks de hele schutting uit z’n verband drukt. Het is ongekend: ik zit enige tijd op mijn hurken te werken en als ik omhoog kom, duizelt het voor mijn ogen. Wat is dit nu weer? Ik moet me vasthouden, anders val ik om. Gelukkig gaat het snel beter. Marja is er even en er is ook nog meer koffie. Begin van de middag lunchen we, speelt Damnation (Opeth) en daarna maak ik een klein rondje boodschappen. Het is ook bewolkt geworden en met de wind tegen voelt het gewoon koud aan. Weer thuis breekt de zon weer door en kan ik buiten zitten lezen. Later draai ik In The Eye Of The Storm (Roger Hodgson), Pale Communion (Opeth), Deep (Stick Men) en maak ik de mail aan de psycholoog. Zo tegen zes uur begin ik aan het eten. Het wordt panga met bosuien, paprika en citroen uit de tajine, groentetorentjes, gebakken aardappelen en een salade van rucola, chioggiabiet, avocado en blauwe kaas. Potjandikkie, het smaakt ook nog als we het in onze mond stoppen, zo rond kwart over zeven. We horen In The City Of Angels (Jon Anderson). Na het eten zien we het journaal. Vervolgens lees ik verder aan de keukentafel. Het MP-boek gaat uit. Ik draai On The Third Day (Electric Light Orchestra) en Question And Answer (Metheny/Holland/Haynes). Voordat ik het weet is het half elf. Bedtijd.

–

Dinsdag 2 september:
Wel wakker geweest vannacht, maar ik heb wel degelijk geslapen. Het voelt ook goed, ook al is er weer van alles om me druk over te maken.
Vanmorgen fiets ik naar het ‘oude’ kantoor in Zevenhuizen. Daar kan ik vanaf acht uur flink aan de slag. Zo werk ik een derde interview helemaal uit en handel ik veel mail af. Tegen half elf fiets ik naar de locatie in Teuge voor het vierde interview, dit keer met een mevrouw die de partner is van een meneer die hersenletsel heeft opgelopen. Wederom een prettig gesprek, dat nog redelijk diepgaand is ook. Nu nog uitwerken. Dat doen we donderdagmorgen en dan is mijn schrijfopdracht klaar.
Ik ben iets na half twee thuis. Stik, er is gebeld en ik heb het gemist. Ik neem opnieuw contact op met mijn psycholoog en spreek zijn voicemail in.
Ik eet een boterham, lees de krant en hoor Not The Weapon But The Hand (Hogarth & Barbieri) en de bijbehorende EP Arc Light (ook Hogarth & Barbieri). De psych belt. Ik leg hem uit dat ik denk dat ik hem nog een keer nodig heb. We hebben een afspraak voor donderdag over een week en ik ga hem de laatste ontwikkelingen mailen (morgen; help me onthouden).
Inmiddels is de middag gevorderd. Een stukje van mij, een culicolumn, die al tijden klaarstaat om ingepland te worden, is vanmiddag geplaatst op FOK! en de reacties zijn positief. Ik draai Other World (Peter Hammill & Gary Lucas), The Power And The Glory (Gentle Giant), Perilous (Glass Hammer). Ondertussen maak ik het avondeten. Het wordt een groenteschotel van spek, ui, wortel, bleekselderij en zoete aardappel, met daarnaast verse worst en een salade van komkommer, tomaat, bosui, mais en meloen.
Daarna is er Ting (Nits). En choggia-bieten om te koken. En twee boeken om in te lezen En de All That You Are EP (no-man), Together We’re Stranger (no-man) en Falling Deeper (Anathema) om te horen, maar dan is het bijna half elf en ga ik slapen.

–

Maandag 1 september:
De werkweek begint. Ik heb niet zo heel goed geslapen, maar het gaat. Het is in ieder geval heel wat rustiger in de kop dan twee dagen geleden en de dagen ervoor. Onderweg naar de carpoolplek schijnt de zon volop.
We zijn rond acht uur op het werk. Ik kan er weer van alles doen, zit niet stil, flink in de weer. Zo werk ik een interview van afgelopen woensdag helemaal uit tot iets moois.
Om een uur heb ik een gesprek met de bedrijfsarts. Mijn leidinggevende zit al in de gespreksruimte; die hebben kennelijk vooroverleg gehad. Ik krijg de kans om mijn mail van afgelopen dinsdag toe te lichten en een aanvulling te geven door mijn gedachten en gevoelens van afgelopen weekend weer te geven. Ik vertel dat ik me ‘herpakt’ heb, de regie weer in handen wil nemen: het gaat me niet gebeuren dat ik terug bij af ben. De bedrijfsarts zegt dat hij zich zorgen maakt: een heftige terugval als deze zou niet mogen gebeuren en hij vraagt zich af of ik het einddoel (volledig hersteld binnen een jaar) ga halen. Binnenkort moet de eerstejaarsevaluatie plaatsvinden en mocht ik dan nog ziek zijn, dan treedt de wet Poortwachter in. Daarnaast zou ik goed moeten uitzoeken welke ondersteuning ik nodig heb bij het vinden van de balans tussen werk en privé. Ik vertel dat ik vanaf 1 juli (dat is dus in twee maanden) juist een enorme stap gemaakt heb van nul uren naar twintig uren hersteld, maar dat het dus kennelijk wel kwetsbaar is. Ik neem me voor om contact met de psycholoog op te nemen. Daarnaast had ik in mijn mail mijn ideeën verteld over hoe ik op korte termijn wat rust voor mezelf in zou kunnen bouwen; de bedrijfsarts staat achter die ideeën. We spreken af dat ik deze week vier ochtenden van ieder vijf uur werk (en dus woensdag niet werk); maandag spreek ik mijn leidinggevende en maak ik nieuwe afspraken. Na een half uur sta ik weer buiten. Het hele gesprek heeft me wat overdonderd. Ik weet niet goed wat ik had moeten verwachten, maar om een of andere reden voel ik me minder gesteund en lijkt de druk juist meer opgevoerd.
Ik ben om half vier thuis en maak eerst een klein boodschappenrondje. Dan kan ik met De Vrouw om de tafel. Ik vertel hoe het gesprek is verlopen en dat ik nog niet goed weet wat ik ervan moet vinden. Morgen zal ik de psycholoog bellen voor advies.
Ik maak het eten: sajoerbonen en steaks met daarnaast een salade van komkommer, bosui, tomaat en meloen. We horen Bonfire in São João (Forro In The Dark) en Back In The USSR (Farmer’s Market).
Na het eten kan ik lezen in het MP-boek en in Dis en klinkt ELO 2 (Electric Light Orchestra), Carolina Skeletons (no-man, EP) en Returning Jesus (no-man). Dan is het half elf geweest.

–

Zondag 31 augustus:
Ik ben rond kwart over negen beneden. Zowaar, ik drink koffie en zit achter de pc. Er staat weer muziek aan: Radiophonics – 1995 Soundscapes Volume 1 (Robert Fripp).
Halverwege de ochtend wandel ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

[foto’s wil ik wel invoegen, maar de batterij van mijn telefoon is leeg]

Koffie en was verder, lunch voorbereiden, enzovoorts. In mijn hoofd is het redelijk kalm. We horen Time (Steve Howe) en Giant Normal Dwarf (Nits).
Na de lunch: rommelen in de tuin (een struik kaal knippen), wortelen en mais koken, lezen in het boek met de afleveringen van de Monty Python-serie. In de keuken hoor ik een boel muziek: ((speak)) (no-man), Roxy By Proxy (FZ), L.A. Woman (The Doors), Pale Communion (Opeth), Journey To The Centre Of The Earth (Rick Wakeman, de versie uit 2012).
We eten. Ik heb kipvleugels van onder de grill, salade van komkommer, bosui, tomaat, augurk en ansjovis, plus een groenteschotel van bleekselderij, peper, wortel en mais.
Als alles weer is opgeruimd zit ik aan de keukentafel en lees verder, onderwijl luisterend naar The Electric Light Orchestra (Electric Light Orchestra) en KIN (Pat Metheny Union Group).
Qua vermoeidheid gaat het wel. Toch ga ik op tijd (= elf uur) naar bed.
O, en gisterenmiddag ontmoetten we Roelof. Hij maakte deze foto van mij:

(Foto: Roelof Rump, ook bekend onder zijn internetnaam StrangeArt.)

–

Zaterdag 30 augustus:
Om kwart voor negen pas word ik wakker. Huilend. Ik sta op.
Koffie heb ik geen zin in, net als eten, de krant lezen, achter de pc, muziek. Dit was de afgelopen twee dagen ook al zo. Ik denk: Dit is geen leven. De gedachte om eruit te stappen komt weer op in mijn hoofd. Ik schrik. Wat ik niet wil, is terug bij af. Dit lijkt heel erg op 16 november. Ik heb de afgelopen eenenveertig weken geknokt om te komen waar ik nu ben, ben door diepe dalen gegaan, heb zware medicatie gehad en heb me daarvan verlost, heb angsten en paniek overwonnen, ben nu bezig om energie en zin terug te vinden; ik laat me niet meer gek maken, zeker niet door werk en de druk die de toekomst (korte én lange termijn) aldaar met zich meebrengt. Mijn herstel staat voorop; ik ga verder re-integreren op het werk, maar wel op de manier die past bij mijn herstel. Ik ga niet forceren, met het risico dat ik terugval. Desnoods gooien ze me er dan maar uit.
Als ik naar buiten loop voor een rondje naar de Turkse winkel, zijn mijn gedachten niet meer zo sterk. Ik huil opnieuw. Nog weer een kwartiertje later gaat het wel. Dat blijft me verbazen: dat mijn stemming zo wisselend is. Ik leg het ook De Vrouw voor bij thuiskomst. Ze noemt me strijdbaar. Ik heb de regie terug.
We lunchen. Erna kan ik de krant lezen.
Iets na vieren stappen we op de fiets en rijden naar ACEC. Daar is de opening van de tentoonstelling Apeldoorn Fotostad. Er hangt prachtig werk. Leuk: ik zie een foto, weet: ‘Dit is dé foto van de hele expositie’ en het blijkt er eentje van Peter Vroon te zijn. Ik spreek een enkele bekende en enkele heel goede bekenden.
We lopen naar het Indiaas restaurant. Ik eet Danjak van lam met ananas, tomaten, ui en koriander. Goehoed!

Om half acht zitten we in het filmhuis in Gigant en zien we Bon Dieu!, een zeer vermakelijke rolprent. Na afloop drinken we er iets. Het gaat goed, maar ik ben wel gigantisch moe. We rijden terug naar huis. Na een half uurtje is het elf uur en ga ik naar bed.
Eenenveertig weken. Toe maar.

Vrijdag 29 augustus:
Geen goede nacht. Ik ben veel wakker geweest en voel me onrustig als ik voor zeven uur opsta. Vanmorgen fiets ik weer naar de andere kant van Apeldoorn. Het gaat wel weer.
Ik heb in het Kristal een gesprek met de dochter van een mevrouw die er woont en dement is. Het is een leuk gesprek; we zitten in de zon op het dakterras en kijken uit op park Zuidbroek. De mevrouw ziet haar werk niet als mantelzorg, maar als vrijwilligerswerk. Na afloop rijd ik naar mijn oude kantoortje; alles daar blijkt nog precies zoals ik het twee maanden geleden heb achtergelaten. Ik werk mijn aantekeningen van die morgen uit en maak een eerste concept tekst.
Om twee uur ben ik weer thuis. De Vrouw is er ook. Ik merk dat de hele situatie haar ook moe maakt en frustreert. Samen maken we een boodschappenrondje. Als we thuiskomen, merk ik dat ik weer inzak. Ik zit aan de keukentafel en kom tot niets.
Het lukt me om eten te maken (gyros, gebakken aardappelen, de overgebleven kaassaus gevuld met prei en paprika, salade van komkommer, tomaat, nectarine en avocado). In het begin van de avond zit ik weer; pas na een uur kan ik iets lezen. Ik begin in Dis (Marcel Möring).
Ik ga iets na tien uur naar bed.

–

Donderdag 28 augustus:
Het is half negen als ik wakker word. Ik sta voor de spiegel, zie mezelf en denk: Wat is er toch gebeurd? Er staan tranen in mijn ogen. Diep zuchten. Voort maar weer. Ik ben alleen in huis. Voor mezelf maak ik koffie. Ik lees de krant. Buiten haal ik de groene container van de straat. Ik maak een lunchpakket. Iets voor elf uur loop ik naar de bushalte. De zon schijnt, het is aangenaam buiten en ik denk: Wat is het mooi weer. Twee minuten later sta ik op de bus te wachten en denk ik: Ik red het niet in het leven.
Ruim voor een uur ben ik op het werk. Ik spreek een naaste collega, die benieuwd is hoe het met mij gaat. Ook kan ik van alles doen, ook al is de grote werkruimte druk. Ik werk mijn aantekeningen van gisterenmorgen al in concept uit. Daarnaast wat urgente zaken. Tegen drie uur spreek ik Margo, een collega uit mijn oude werkplek die in een soortgelijke situatie is beland als ik. Ook zij moet knokken voor haar plek in de organisatie; die is nog altijd niet zeker en zij is daar niet vrolijk van geworden. Om vier uur zijn er maar liefst twee afscheidsrecepties in het gebouw. Eentje van een collega van de afgelopen jaren; zij heeft ervoor gekozen om de organisatie te verlaten omdat het haar plek niet meer is. De ander is Hans, die ik inmiddels achtentwintig jaar ken. In 1986 was hij mijn stagebegeleider in de streekschool in Apeldoorn, vier en een half jaar later kwam hij ook werken bij dezelfde organisatie als waar ik werkte in de locatie in Heerde en nog wat later kwam ik hem weer tegen als coach en collega in Apeldoorn. Hij hielp mij in 1991 aan Zappaplaten en andere (obscure) muziek die ik nog steeds draai en koop. Binnenkort hebben we contact en gaan we in gesprek over mijn situatie, toekomst en ontwikkelplan. Tijdens het afscheid zie en spreek ik veel collega’s met wie ik de laatste jaren heb samengewerkt. Aan het eind kan ik met een andere collega mee terugrijden naar Apeldoorn en ben voor zessen thuis.
De Vrouw heeft bamisoep gemaakt. Na het eten ben ik zeer moe. Het is over het algemeen wel rustig in mijn hoofd, maar toch staan er soms tranen in mijn ogen. Ik kan wat lezen (Close To The Edge is uit), maar het moet wel stil om me heen zijn. Nog voor half elf ga ik naar bed.

–

Woensdag 27 augustus:
Ik slaap tot kwart voor zeven. Dan gaat de wekker. Het voelt redelijk goed in mijn hoofd. Rond acht uur fiets ik naar mijn oude werkplek in Zevenhuizen. Ha, ik rijd de oude vertrouwde route automatisch.
Om negen uur heb ik een interview met de moeder van een autistische zoon. Het wordt een leuk gesprek waarin de moeder vol vuur en enthousiasme vertelt hoe ze strijdt om haar zoon zelfstandig te laten worden en hoe het lukt. Om half twaalf ben ik in Orden bij een mevrouw die een dochter met een verstandelijke handicap heeft; zij vecht ook, maar het levert haar vooral zorgen op in hoeverre haar dochter de juiste begeleiding krijgt mocht zij ooit wegvallen. Twee heel verschillende verhalen; allebei zeer interessant.
Tussendoor heb ik contact met mijn leidinggevende. Ze is geschrokken van mijn mail van gisterenavond. Maandag heb ik een afspraak met haar en de bedrijfsarts, waarin we gaan kijken hoe ik de re-integratie verder door kan zetten. Het lucht me op dat ik goed word gehoord en gezien. Ben benieuwd wat eruit gaat komen. Vandaag voelt het in ieder geval veel rustiger; ik ervaar geen druk die ik niet aankan.
Ik ben iets na half twee weer thuis, eet een boterham en ga in de tuin zitten. Wat is het mooi weer. Ik lees. De Vrouw komt even thuis en we kletsen bij. Ook begin ik eten te maken: paprika’s vullen met het gehaktmengsel van gisterenavond en de krop andijvie blancheren. De Vrouw gaat weer werken. Ik maak een kaassaus en hoor The Power And The Glory (Gentle Giant, in de 2014 remix door Steven Wilson) en Morrison Hotel (The Doors). Vermoeid ben ik wel, maar ik blijf op de been en er is geen paniek of angst.

Als De Vrouw om een uur of zeven thuis is, gaan we eten. Gevulde paprika’s, andijvierolletjes in ontbijtspek met kaassaus, beide uit de oven, plus een salade van komkommer, kerstomaatjes en bosui. (Wat doen we weer gezond.) Daarnaast horen we Urk (Nits).

Later op de avond kan ik wat lezen. Ik hoor Dry Cleaning Ray (no-man) en Falling Deeper (Anathema). Half elf.

–

Dinsdag 26 augustus:
Chauffeuse is nog steeds ziek, dus met de bus. Geen ramp. Het miezert wel als ik naar de bushalte loop.
Op het werk lijkt het redelijk te gaan. Echter, in de grote flexruimte is het vandaag erg druk. Er komen veel prikkels op mij af, ik ben snel afgeleid, kan me lastig concentreren, raak betrokken bij allerlei gesprekjes om mij heen, werk rommelig. En dan in een overleg blijkt dat er veel werk van een commissie op mij af komt. Ik kijk om mij heen en zie mijn collega’s in volle vaart voortdenderen en ik realiseer mij: ik houd ze niet bij. Het kost me te veel energie; ik red het niet.
Om drie uur ben ik thuis en ik stort in, compleet met angst, paniek, opgejaagdheid, verward, huilbui, noem het maar op. Het gaat niet goed. Als De Vrouw naar het werk is, maak ik een mail aan mijn leidinggevende en de bedrijfsarts, waarin ik de situatie uitleg en hun advies vraag. Het wordt nogal een verhaal. Zelf schat ik in dat even gas terug wellicht kan helpen: even een tijdje vier ochtenden van vijf uren werken en de woensdag niets. Daarnaast werkzaamheden pas uitbreiden als ik ook weer uren beter ben gemeld. Zo gaat het in ieder geval niet goed.
Ik zit aan de keukentafel voor mij uit te kijken; lezen lukt me niet. De stereo blijft uit. Wel ga ik eten maken: een pot van gehakt met ui, paprika, peper, zappalito, bietenblad in tomatensaus; daarnaast gebakken krielen, satésaus en een salade van aardbeien, komkommer en bosui.
Iets voor zeven uur kunnen we aan tafel. Het lukt me zowaar om iets te eten. Als alles weggeruimd is, kan ik iets lezen, maar de stereo blijft uit. Kwart over negen ga ik uitgeput naar boven.

–

Maandag 25 augustus:
Toch redelijk geslapen. Als ik iets voor zevenen wegloop naar de carpoolplek, kijk ik even op mijn modebiel en zie ik dat Mirka ziek is. Hierdoor moet ik met de bus. Op zich geen probleem; ik heb die van kwart over zeven. Geen mooie aansluiting op het Willemsplein in Arnhem. Op het busstation krioelt het van de mensen en ik voel me er heel niet prettig. Ik vind een rustiger plek en kan mij afsluiten (met dank aan de e-reader). Iets na half negen kom ik op de werkplek.
Het gaat nog altijd bij vlagen niet goed. Ik ben emotioneel. Werkzaamheden zijn wel afleiding, dus dat is wel oké. Ik heb een gesprek met mijn leidinggevende en kan iets vertellen van hoe het met mij gaat; ze zag al aan mij bij binnenkomst dat het niet helemaal goed ging. Daarna een teamoverleg. Ik kijk deze week aan hoe mijn ervaringen zijn en mogelijk pas ik dan mijn opbouwschema aan.
Om één uur tref ik Hans, oud-collega. Ik rijd met hem mee terug naar Apeldoorn. Onderweg hebben we het over mijn conditie en situatie. Hij gaat mij wat ondersteunen in het maken van mijn ontwikkelplan, vandaar zijn vragen. Donderdagmiddag neemt hij afscheid van het werk en gaat hij vervroegd met pensioen; dan zie ik hem in ieder geval.
Ik ben om twee uur thuis, eet mijn boterham en neem even rust. A Passion Play (Jethro Tull), nog maar weer eens. Ik loop naar de supermarkt op de hoek van de straat en koop wat laatste dingetjes. Dan begin ik aan het eten. Het worden sajoerbonen; daarnaast bak ik krielaardappelen en pepersteaks. Ondertussen knal ik The Soft Parade (The Doors) en Pale Communion (Opeth) maar eens door de kamer en de keuken. Leuke afleiding. Ik ben doodmoe, merk ik.
De Vrouw komt thuis en we kunnen aan tafel. Soepje (van gisteren) vooraf en dan de rest. Fruitsalade van aardbei en meloen erbij. Hoppa, dat gaat erin.
’s Avonds lukt het me om te lezen. Er is weer meer rust in de kop. Door de speakers klinken de andere twee plaatjes uit Dear Mr. Fantasy (Jim Capaldi). Er is een hartverwarmend bericht van Tim (bijna weer huilen). Wederom is het nog geen half elf als ik naar bed ga.

–

Zondag 24 augustus:
Dit keer ben ik rond negen uur op. Eerst maar eens A Map Of The World (Metheny) en wat koffie. De Vrouw vraagt naar de toekomst; ik merk dat het me aangrijpt en angstig maakt. Dan gaat het alleen nog over de vraag en heb ik nog niet eens nagedacht over het antwoord.
Zo tegen elf uur loop ik naar buiten voor het gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Onderweg overweeg ik van alles. Ik bibber en heb hoofdpijn, er zijn tranen en ik doe wel erg lang over mijn rondje. Aan het eind, op de hoek van de straat, gaat het regenen. Ik schuil onder een boom, maar na vijf minuten is die boom niet voldoende. Ik word nogal nat. Niet dat het erg is. Ondertussen is het wat rustiger in mijn hoofd.
Weer thuis koffie en lunch.
Ik kijk op de klok. Het is twee uur. Ik denk: ik moet nog acht of negen uren. Dat is erg. Ik heb hoofdpijn. Ik voel me vermoeid, bang, onrustig, opgejaagd en overbodig. De tranen staan in mijn ogen. De eerste anderhalf uur zit ik aan de keukentafel en kijk voor mij uit. Dan gaat het wat kalmer. Ik heb er nu geen invloed op en het is gewoon een mindere dag; morgen gaat het vast beter. Het lukt me om iets te lezen: ik ben begonnen in Close To The Edge – The Story Of Yes (Chris Welch) en hoor Live at the BBC – Vol Two: In Concert (Strawbs). Ook maak ik het diner. Gisteren had ik de basis al gelegd: maissoep met daarin wortels gekookt. Nu vul ik hem aan met gebakken spekjes en chorizo, met paprika en peper, gekookte snijbonen, prei en kidneybonen.
Tijdens en na het eten horen we de eerste twee plaatjes uit de 4cd-doos Dear Mr. Fantasy (Jim Capaldi). Aan het eind van de avond de eerste helft van de speciale heruitgave Wild Opera (no-man). Half elf ga ik naar bed.
In mijn hoofd is het niet meer rustig. De angst slaat toe. Het gaat niet goed.

–

Zaterdag 23 augustus:
Zo. En ik ben pas om kwart voor negen wakker. Ik weet ook niet wat dit wil zeggen.
De gebruikelijke zaterdagmorgendingen: de was, de kranten, koffie, de wc. En dan op de fiets naar de markt voor fruit, cranberry’s en vis. Op de terugweg naar twee supermarkten en de Turkse winkel voor de rest van de weekendboodschappen.
Weer thuis is er koffie, lunch en muziek: Flowermix (no-man), Aloha In Da Futur (La Caravane Passe), Le Pop (Katzenjammer), BOY (Bells Of Youth). Ik wandel nog een keer naar de Turkse winkel om peren te halen. Die was ik vergeten, vandaar. En dan is er Pale Communion (Opeth), A Passion Play (Jethro Tull, de 2014 remix door Steven Wilson, inclusief de Château d’Hérouville tapes) en In The Dutch Mountains (The Nits).
Ondertussen heb ik ook eten gemaakt: bieten met peer en walnoten en rode ui en honing uit de oven, gyros en een salade van komkommer, tomaat, hoeheetdiekaasookweermetdankaandeburnout (mozarella – ed. 27 aug) en basilicum. Voor toe is er ijs dat De Vrouw had gemaakt: cranberry’s en ananas met munt. Ik zet daar baklava bij.
Na het eten hoor ik Echo Street (Amplifier) en Heaven Taste (no-man).
Veertig weken. Mooi rond bedrag. Verder niets moois aan.

Vrijdag 22 augustus:
Half zes. Donker. Wakker.
Ik heb een snelle verbinding met de bus en zodoende ben ik al om half acht op het werk. Daar kan ik weer veel doen en afhandelen. Grappig: ik werk halve dagen en neem voor twee collega’s waar en toch zit ik nog ruim in de tijd. Iets na half een zit mijn werkweek erop.
Op de terugweg koop ik in het centrum van Arnhem bij de platenwinkel Pale Communion (Opeth) en The Hobbit 1 – An Unexpected Journey – Original Motion Picture Soundtrack (Howard Shore).
Eenmaal thuis om drie uur blijk ik toch zeer vermoeid. De Vrouw is er en vertelt en vraagt het een en ander; vijf minuten later kan ik me daar niet veel meer van herinneren. Dat maakt me plots emotioneel. De tranen staan in mijn ogen. Ook ben ik schrikachtig. Lezen gaat niet goed; ik kan me niet concentreren. De nieuwe Opeth blijkt dan weer wel heel geweldig.
We maken de pruttelpot van woensdag warm en De Vrouw serveert er een salade niçoise naast. Ook goed. We horen de filmmuziek en na het eten zien we het tweede deel van The Hobbit: The desaulation of Smaug. Om tien uur kan ik niet meer.

–

Donderdag 21 augustus:
Vandaag over een maand begint formeel de herfst. De aarde houdt zich daar in z’n geheel niet aan, want deze hele week al regent en stormt het bij vlagen en is het onaangenaam koud. Toch worstel ik me erdoorheen. Onderweg naar de carpoolplek is het trouwens schitterend zonnig weer, dus klaag ik niet.
Op het werk is er weer een stapeltje werk af te handelen. Ik krijg het nog voor elkaar ook. De afspraken voor interviews heb ik volgende week en ik kan ze fijn in Apeldoorn voeren. Dat scheelt weer.
Iets na een uur ga ik richting huis en daar ben ik iets voor drie uur. Onderweg val ik in slaap. Als ik thuis ben, lees ik de krant aan de keukentafel. Ik merk dat ik zeer moe ben en houd mijn ogen met moeite open.
De Vrouw heeft het eten al bijna klaar; de vraag is of ik het wil afmaken. Rond vijf uur gaat ze nog even werken. Ik maak pesto en een fruitsalade en hoor Waiting For The Sun (The Doors), Live at the BBC – Vol One: In Session (Strawbs), Octopus (Gentle Giant), Animation (Jon Anderson).
Het eten gaat er weer in als koek (het is nasi met daarnaast sperziebonen en satésaus en een fruitsalade van meloen, mango en cranberry’s, overigens) en daarna lees ik aan de keukentafel in Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken (Yusef el Halal) en hoor ik Armchair Theatre (Jeff Lynne). Ook ga ik aan de pc de dvd van het Zappanale-concert door The Magic Band zitten kijken. Ik ben nog steeds zeer vermoeid. Slapen is een mogelijkheid. Ik doe het.

–

Woensdag 20 augustus:
Al heel wat beter geslapen, ook al was ik af en toe wakker. Onderweg naar de carpoolplek krijg ik een kleine bui, maar de zon blijft schijnen.

Lekker veel te doen op de werkplek. Ik kan het in alle rust uitvoeren. Iets na twaalf uur ga ik weer naar huis.
Daar ga ik heel even zitten en lees de krant. Aansluitend doe ik een paar boodschapjes en vervolgens zet ik een stoofpot in de tajine op. Sucadelappen, bosui, venkel, prei, rode peper, melk, kokos, sambal, bruine suiker, vijfkruidenpoeder en meer dan twee uur pruttelen maar. Ondertussen Question and Answer (Metheny, Holland, Haines), Flowermouth (no-man) en Dragonfly (Strawbs). En ik maak een ‘oud’ verhaal af: het is een culicolumn geworden en ik zet ‘m klaar op FOK!. ’s Kijken of de redactieleden ‘m zien en inplannen. Ben benieuwd.
De pruttelpot blijkt uiteindelijk zeer goed. Ernaast eten we sla en torentjes van tomaat, mozarella en basilicum, en horen we Adieu, Sweet Bahnhof (The Nits).

Na de maaltijd hoor ik Heaven And Earth (Yes) en Kaleidoscope (Transatlantic), terwijl ik de biografie van Jim Morrison uitlees.

–

Dinsdag 19 augustus:
Slapen lukte niet zo goed. Niet dat ik pijn had; ik had paracetamol geslikt. Ik weet niet goed waarom. Niet erg, ook. De dag begint.
Wederom van alles te doen. Mooie klus komt binnen: ik ga een aantal (voorlopig: vier) mantelzorgers in Apeldoorn interviewen en daar verslag van doen voor een boekje. Ik krijg er twintig uur de tijd voor. Foto’s erbij en dan komt het boekje uit op de Dag van de Mantelzorger in oktober.
De pijn in mijn onderkaak is echt helemaal weg. Wel zit er nog een fikse zwelling.
Ik ben weer om drie uur thuis. Eerst maar eens The Zombies draaien en Just A Collection Of Antique And Curios – Live at the Queen Elizabeth Hall (Strawbs) en dan langzaam het eten gaan voorbereiden. Het wordt een chili met prei, aubergine, peper en bosui en veel kidneybonen. Daarnaast salade van komkommer, avocado, aardbeien en rode bessen. Dat wordt nog wat. En voorts gaan we. Met Tin Drum (Japan) en Kilo/Henk (The Nits).
De chili is ouderwets goed en de salade gaat er ook in. Na het eten lees ik wat en hoor ik Strange Days (The Doors). Daarna bekijk ik de bonus-dvd over het maken van het album Kaleidoscope (Transatlantic).

–

Maandag 18 augustus:
Tralalala, de werkweek begint weer. Onderweg naar de carpoolplek schijnt het zonnetje en ik bedenk me hoe heerlijk het weer is. Aanvankelijk voelt het wel fris, maar al snel is ook dat weg. Tot zover deze weersberichten.
Op het werk gaat het lekker. Een leuke portie klussen, er komt nog wat plots tussendoor, niet eens veel werkdruk; wat wil ik nog meer (salarisverhoging). Deze week ben ik er bijna iedere dag een uurtje langer. Vorige week gingen die vijf halve dagen best oké; ik kan weer voor vier uur betergemeld tot totaal twintig uur hersteld. Om een uur ga ik weer naar huis en ik ben niet supermoe of zo.
Thuis zit ik een uurtje, snijd alvast prei en dan ga ik naar de tandarts. Die ene melkkies moest er nog uit. ‘Vandaag afscheid van uw jeugd,’ grapt de assistente nog. ‘U haalt me de woorden uit de bek,’ wilde ik zeggen. ‘En daarna is mijn jeugd aan de beurt.’ Het is allemaal zo gepiept. Met de verdoving voel ik er niets van. Een kwartier later sta ik weer buiten met een gaasje tussen mijn kaken geklemd.
Ik rijd via de supermarkt terug naar huis en haal de benodigdheden voor bamisoep. Nog voor zeven uur is het klaar. Mijn mond is nog grotendeels verdoofd, voelt dik aan en ik heb een beetje bekpijn, maar ‘met een omweg’ lukt eten toch.
Tijdens het koken klinkt Get Rhythm (Ry Cooder) en Omsk (The Nits), na het eten The Doors (The Doors) en Genesis Revisited – Live at The Royal Albert Hall (Steve Hackett). Inmiddels heb ik Planeet Literatuur uitgelezen en begin ik aan Jim Morrison, de biografie door Jantje en Pietje (of hoe heten die lui? Even kijken: ze heten Jerry Hopkins & Daniel Sugerman)
Aan het eind van de avond is de verdoving echt uitgewerkt.

–

Zondag 17 augustus:
Zo om negen uur ben ik uit bed. In de woonkamer tref ik Arie en we kunnen mooi bijkletsen. Dan is er ontbijt en iets na het middaguur wandelen we naar het station. Het was een rustig, ontspannen en zeer aangenaam weekend. Bij Jolande en Aar is het altijd goed vertoeven. Dank jullie wel!
Zo rond half drie zijn we thuis. Op de fiets van het station naar huis is het koud; ik heb weer vingers zonder bloed erin. Thuis gauw een vest aan.
Het avondeten bestaat uit het restant courgettesoep en een paar pizza’s. Onder het eten vraagt De Vrouw of we een film gaan kijken. Zal ik het doen? Ik ga het doen.
Zowaar, het lukt me om de meer dan drie uur durende The Hobbit 1 te zien en te volgen. Maar dan is het ook echt op met de energie. Morgen weer een dag.

–

Zaterdag 16 augustus: Vuurwerkfestival in Scheveningen
We zijn op tijd op. Ik als eerste. De meeste was hebben we gisteren al gedaan. Voor nu is het koffiedrinken en een boel Keith Jarrett horen. Iets na tien uur stappen we op de fiets naar het station. Voor het eerst reist iedereen met de OV-chipkaart met de trein. Dat is even puzzelen. Nog voor twaalf uur zijn we in Gouda.
Arie haalt ons bij het station op met de auto en neemt ons dan mee naar hun huis. Daar is Jolande ook. Er is koffie, broodjes en soep. Veel tijd om te blijven hangen nemen we niet; we stappen weer in de auto en rijden naar Scheveningen. Vrij dicht bij de haven vinden we een parkeerplek.
We wandelen langs de havens naar de zee. Dan slenteren we over een havenpier heen en weer. Op de boulevard drinken we iets in een strandtent en daarna gaan we terug naar de haven. Bij de beroemde vishandel Simonis is een eetgelegenheid. Het is er zeer druk, maar toch worden we snel geholpen. We bestellen kibbeling en scholfilet. Het is niet alleen veel; het is vooral ook zeer smakelijk. Inmiddels is het er nog drukker geworden. Het lawaai en de krioelende mensenmassa is er heel erg, maar ik red het. In alle rust kunnen we onze vis eten.
Vervolgens flaneren we de boulevard over in de richting van het Kurhaus. Ik ben er ooit geweest, heel lang geleden, maar weet er niet veel meer van. Als het gaat schemeren, vinden we een plekje in een strandtent. Daar is koffie, chocolademelk en thee.
Om kwart voor tien begint het vuurwerkfestival. Twee landen geven vanavond een korte show. Het siervuurwerk wordt afgeschoten vanaf een ponton die iets in zee, voor het Kurhaus, ligt. De eerste show valt een beetje tegen: het is wat iel en verdwijnt in de grote lucht. En het is met nog geen tien minuten voorbij. We hebben op het strand aan de waterlijn gestaan en gaan binnen in een strandtent weer warm worden met thee. Om half elf is de tweede voorstelling. Die is duidelijk beter, grootser en indrukwekkender.
En dan, nog voor elf uur, is het afgelopen. Er blijken zeer veel mensen te zijn, want op de boulevard in de richting van onze parkeerplek, is het druk. Het is nog even stappen naar de auto. Onderweg terug op de snelweg blijkt de verlichting van de auto het niet meer goed te doen (later ontdekt Arie dat de V-snaar ontbreekt), maar toch komen we veilig in Gouda. We praten wat na en zoeken onze slaapplek. In de logeerkamer hebben we een groot opblaasbed en het is iets voor een uur als we gaan slapen.
Negendertig weken en ook nog eens negen maanden.

Foto’s van E:

–

Vrijdag 15 augustus:
Vroeg op, maar weer. Vijf minuten later ben ik goed wakker en monter. Nog weer een uur later ben ik onderweg naar het werk. In de bus lees ik Alles wordt anders uit en begin ik aan Tolstoj’s Anna Karenina.
Op het werk is het bijna doodstil (ik ben er) en ik doe weer allerlei werkzaamheden. Echt druk kan ik het niet noemen, maar er is volop werk te doen. Kwart over twaalf ga ik weer naar huis. Daar ben ik om twee uur.
Eerst maak ik een rondje week(end)boodschappen bij de supermarkt en Turkse winkel. Dan kan ik wat verder lezen. Ook maak ik courgettesoep en De Vrouw kookt een schotel van linzen, chorizo, rode ui en paprika. Zeer goed, allemaal. Erbij komt La Vida Te Da (Amparanoia). Later lees ik verder aan de keukentafel met Loveblows and Lovesighs (no-man) en Rare Episondes (het FZ-verzamelalbum van het Cordelia-label). Nóg later zie ik de dvd The Way Up (Pat Metheny Group) en dan ga ik naar bed.

–

Donderdag 14 augustus:
Opnieuw haalt de wekker me uit diepe slaap. Eenmaal uit bed, is het geen probleem.
Onderweg naar het werk is het nog droog. Op het werk zelf handel ik een flink stapeltje werk af. Het gaat me goed af. Om twaalf uur rijd ik met Mirka mee terug naar Apeldoorn; ze zet me voor de deur af, dus iets na half een ben ik al thuis.
Mijn boterhammen haal ik door de grill heen en zo worden het tosti’s. Ondertussen Led Zeppelin III, de vaatwasser uitruimen en een klein handwasje door de centrifuge sleuren. Daarna Rejoicing (Pat Metheny, Charlie Haden, Billy Higgins), Deep (Stick Men), Mark Hollis (Mark Hollis), Lovesighs (No-Man), From The Witchwood (Strawbs), Momentum (Steve Morse) en The Slide Area (Ry Cooder).
De Vrouw is dan ook al een tijdje binnen en zo tegen vijf uur ga ik eens eten maken. Groentetorentjes van courgette, aubergine en tomaat met daarnaast een schotel van zoete aardappel en prei in kokos-mosterdsaus, plus rundersaucijzen en salade van komkommer, paprika, rode ui en geitenkaas. Zo.

Na het eten lees ik de PROG uit en begin ik in Planeet Literatuur! (Ronald Giphart). Het boek staat boven in de kast en is lekker stoffig en het papier is goed vergeeld. Ik krijg er bijna tranen in mijn ogen van. (Van het stof, niet van de emotie. Of wacht, toch wel.) Ondertussen hoor ik Cover Version (Steven Wilson) en The Octopus (Amplifier).

–

Woensdag 13 augustus:
Ik slaap nog of weer diep als de wekker gaat. Opstaan lukt en ik doe de gebruikelijke ochtenddingen. Onderweg naar de carpoolplek is er nog volop zon. Die zon zal de hele dag nog blijven.

Op het werk ligt een stapel werk en ik handel er een flinke hoeveelheid van af. Mooi om te merken dat ik ook nog steeds allerlei ‘plotse’ klussen gelijk kan oppakken zonder half in paniek te raken of dat ik allerlei fauten maak.
Onderweg in de bus terug naar huis lees ik Vestdijks De kellner en de levenden uit en begin ik in Alles wordt anders van Jürgen Brakel.
Ik ben vlot thuis, zo rond twee uur. In de tuin is het heerlijk, dus daar neem ik plaats en lees ik. Ook maai ik het gras; da’s wel even handig nu het zo droog is. De rest van de middag breng ik lezende door en Beefheart: Through the eyes of magic komt uit! (Daar heb ik bijna drie weken over gedaan…)
De Vrouw is naar haar werk gegaan en ik ga aan het eten beginnen. Moeilijk is het niet: de taart van gisteren warm ik op in de oven, ik maak salade van komkommer, bosui, tomaten en avocado, en daarnaast bak ik tartaar. Led Zeppelin III (Led Zeppelin, goh) knalt door de keuken, vervolgens de cd die bij de PROG kwam.
De Vrouw is weer thuis en we gaan eten. Alles gaat er goed in en het is op voor we het weten. Daarna de boel opruimen en dan kan ik de rest van de avond in de keukentafel in de PROG lezen. (Het schijnt dat we het nieuwe album van Opeth moeten gaan beluisteren!) Ondertussen klinkt Question And Answer (Pat Metheny, Dave Holland & Roy Haynes) en Octane Twisted (Porcupine Tree) en als die afgelopen zijn, is het weer elf uur.

–

Dinsdag 12 augustus:
Het is nog redelijk kalm als ik voor zeven uur de deur uitwandel. Echt lekker warm is het niet meer, maar de zon schijnt en ik houd het goed droog.
Op het werk vanmorgen allerlei taken en klussen. Ik spreek mijn leidinggevende over de voortgang van re-integratie en ik zij meldt mij per 28 juli voor zestien uur beter; als deze week nog goed gaat, komt er nog vier uur hersteld bij per 18 augustus. Ook heb ik een overleg met Peter, de man voor wie ik veel ga doen; ergens zegt hij dat zijn collega’s het jammer vinden ‘dat ze mij niet hebben’, want ze hadden ‘mij graag gehad’. Dat is een mooi compliment. Ik vertel van mijn ambities en hoop dat ik in oktober voor zesendertig uur aan de slag kan en mag blijven. Wie weet wat er allemaal op mijn pad komt.
Onderweg naar huis belt de huisarts met de uitslag van het bloedonderzoek. Alles is helemaal goed, vooral ook mijn leverwaarden. Die waren zeer uit balans en konden grote problemen gaan veroorzaken. Nu is dat prima hersteld. Dit is goed bericht. Mijn lijf is dus op orde en ik ben lichamelijk gezond, ondanks dat ik vijfentwintig kilo ben afgevallen sinds 16 november.
Om twee uur ben ik thuis. De Vrouw is er ook. En de PROG. Ik wandel langs het kanaal naar de supermarkt en haal wat laatste dingetjes. Dan begin ik aan eten. Ik heb kippenvleugeltjes van onder de grill en maak een taart van ui, paksoi, peper, kerrie, ei en slagroom. Daarnaast een salade van komkommer, bosui, tomaat en aardbei. In de keuken klinkt Xapomelon (La Pegatina), Velkom Plèchti (La Caravane Passe), Gentlemen Take Polaroids (Japan) en Borderline (Ry Cooder). Om half zeven eten we en het is een smakelijke maaltijd.
De rest van de avond kan ik lezen in de keuken. Ik ben wel erg moe en vind prikkels lastig; ik schrik weer veel. Led Zeppelin II, Reflections – An Act Of Stars – The Music of Andrew Gorczyck (diversen, waaronder Belew, Keneally, D’Virgilio, Beller), Side Two (Adrian Belew) en Apollo (Brian Eno) houden me rustig. Kwart voor elf is de dag voorbij.

Robin Williams is dood. Hij leed aan depressies en heeft hoogstwaarschijnlijk zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Waarom begrijp ik dit zo goed?

–

Maandag 11 augustus:
Ik sta goed op. Voel me uitgerust en opgewekt. Hm, ik had het kennelijk echt nodig.
Op het werk ben ik alleen op de afdeling. Het is niet eens heel erg druk. Er is wel van alles te doen. Dat doe ik. Om twee uur ben ik weer thuis.
Ik fiets een rondje voor wat boodschappen langs een supermarkt en de Turkse winkel. Daarna begin ik aan het eten. De bedoeling was om andijvie uit de oven te maken, maar de krop die ik heb, blijkt helemaal geen andijvie te zijn. ’s Zien of het met bataviasla ook wil. De krop gehalveerd blancheren, dan uit laten lekken, in rolletjes snijden en die in ontbijtspek rollen. Ondertussen maak ik een kaassaus. Erbij bak ik aardappelschijfjes en varkensfiletlapjes en maak ik een salade van bladsla, tomaten, komkommer en bosui. De Vrouw is inmiddels weer werken.
Ik merk dat ik me toch weer zeer moe en vol in het hoofd voel, alsof ik van alles moet. Waarom dit zo is, weet ik niet, maar ik wil niets moeten. Misschien als ik Led Zeppelin II (Led Zeppelin) nogal hard door de kamer draai, dat het helpt. Het helpt niet, maar het is wel prettig. Ook Distant Satellites (Anathema) erna is aangenaam, net als Bop Til You Drop (Ry Cooder).
Om zeven uur is De Vrouw weer terug en kunnen we aan tafel.

Na het eten ruim ik op en dan ga ik aan de keukentafel zitten lezen. Ik hoor The Incident (Porcupine Tree) en With Us Until You’re Dead (Archive) totdat het half elf is. Er is weer wat rust in mijn hoofd en ik ga naar bed.

–

Zondag 10 augustus:
Ik ben dan ook pas om half tien uit bed. Het is oké, maar m’n hoofd zit vol of zo. Beneden ruim ik de vaatwasser uit en maak ik koffie. Even achter de pc, mail kijken en een enkel forum zien. Dan ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is nog droog.

Als ik weer terug ben, is mijn hoofd nog altijd vol. Om een of andere reden heb ik het idee dat ik heel veel moet; ik doe moeite om de rust in mijn kop terug te vinden, maar het lukt niet goed. Alles voelt spannend en ik heb zelfs het idee dat er een huilbui aankomt. Die komt er gelukkig niet. Ik maak lunch, maar veel zin in eten heb ik niet. Erna ga ik in de tuin zitten lezen, maar veel neem ik niet op. Het begint te regenen en ik ga weer naar binnen.
Marja is er iets na vier uur; ze krijgt haar verjaardagscadeau. We gaan naar De Stadsakkers. Daar krijgen we een korte rondleiding en aansluitend is er eten voor een hele ploeg mensen. Er is courgettesoep, sla, curry en monchoutaart. De rondleiding vindt plaats in de stralende zon; tijdens het eten in de grote tent komt de regen met grote bakken naar beneden. Als we weer naar huis gaan, is het weer droog en zonnig; we hebben geluk. Een zeer geslaagd evenementje. Ik ben blij dat ik ben gegaan; het heeft me wat afgeleid.
Om kwart over negen zijn we weer thuis. Ik stort er geheel in van vermoeidheid en ik ga naar bed. Het is kwart voor tien.

–

Zaterdag 9 augustus:
Het regent als ik om negen uur uit bed ga. Een uurtje later schijnt de zon; ik kan naar buiten.
Even naar de markt, dus. De kruidenman is er niet: stik. Harinkje meenemen en op de terugweg langs de supermarkt en de Turkse winkel. Nog wat koffie thuis. Inmiddels is het nog steeds zonnig en aangenaam in de tuin, dus neem ik daar de kranten tot mij. Begin van de middag is er lunch. Daarna is de zon nog altijd in de tuin, een mooie gelegenheid om verder te lezen in French’ enorme boek. Echter, zo tegen zes uur begint het flink te regenen. We maken eten: De Vrouw zorgt voor snijbonensalade met kokos, nectarines en cashewnoten; ik regel steaks en een pittige prut van spitskool en prei. Ik draai Jazz (Ry Cooder) en Mallard en In A Different Climate (Mallard). Na het eten nog wat natafelen en dan zie ik de rest van de Doors-documentaire-dvd. Ik vouw de was die uit de droger komt en dan ben ik uitermate moe en is het klaar voor deze zaterdag. Achtendertig weken.

Zal ik het doen? vroeg hij zich af. Er liep een zweetdruppeltje vanaf zijn voorhoofd langs zijn slaap. Snel klikte hij onder in beeld naar een andere toepassing: een site over recepten. Morgen ging hij iets doen met de snijbonen die nog in de groentelade van de koelkast lagen. Voorzichtig keek hij achter zich. Zijn vrouw was televisie aan het kijken. Met haar benen omhoog liggend op de bank had ze het zich comfortabel gemaakt. Ze zat met haar rug naar hem toe. Op het grote scherm zag hij beelden van een glooiend landschap vol bonte landerijen. Een zoveelste rustieke Britse detectiveserie, wist hij. Hij draaide zich weer naar de computer en schakelde terug naar de mail.

(more…)

Benodigdheden:
1 kilo komkommers (ik had één grote)
200 ml water
50g fijne kristalsuiker
3 eetlepels verse munt, fijngehakt
1 eetlepel citroensap
zout

Werkwijze:
Schil de komkommers, snijd ze doormidden en verwijderd de zaadjes. Snijd de komkommers in kleine stukjes.
Doe het water en de suiker in een pan en breng het aan de kook. Roer net zo lang tot de suiker is opgelost.
Voeg de munt toe en laat het nog drie minuten pruttelen.
Doe de komkommers met de muntsiroop, het citroensap en wat zout in een blender. Pureer alles en doe het in een bak.
Zet deze bak twee uur lang in de vriezer. Roer dan de kristallen van de rand los en roer alles goed door.
Zet de bak opnieuw een half uur in de vriezer. Roer het dan opnieuw door.
Herhaal dit tot je ijs/granité mooi los is.
Zeer lekker met Turkse yoghurt.

Benodigdheden:
zonnebloemolie
1 ui, gesnipperd
2 tenen knoflook
1 eetlepel sambal oelek
1 theelepel laos
1 eetlepel bruine suiker
2 eetlepels geraspte kokos
100 ml melk
300 ml bouillon
300 g snijbonen of sperziebonen of wat dan ook

Bereidingswijze:
Fruit de ui in de olie. Pers de knoflook erboven uit en laat meefruiten.
Schep de sambal, laos en bruine suiker erdoor en laat ook dit meefruiten.
Doe dan de kokos erbij in en schenk de melk en de bouillon erbij. Roer goed door.
Doe de bonen erbij in en laat gaar koken. Het mooist is als de saus wat ingekookt is.

Vrijdag 8 augustus:
Na vijf minuten is wakker worden en opstaan niet moeilijk meer, ook al is het half zes. Alles verloopt vlotjes; op het Willemsplein heb ik zelfs een zeer goede aansluiting, waardoor ik vóór kwart voor acht al op het werk ben. Iets na kwart over twaalf ga ik er weer weg. Weekend.
Als ik weer thuis ben, begin ik met de voorbereidingen voor het avondeten. We krijgen een gast, vandaar. Het is voornamelijk snijwerk. Buiten zitten lukt niet goed, want het is begonnen met regenen. Aan de keukentafel lees ik verder.
Zo tegen half zes is Gea er. We beleven een mooie en gezellige avond. De bamisoep is prima, maar nog meer lol beleven we aan alle ijs na afloop. Hier gaan we meer mee doen. Als Gea om elf uur vertrekt, ben ik zeer moe, maar kijk ik terug op een fijne bijeenkomst met een puik mens.

Mijn verhaal Link staat op FOK! online. Reacties zijn goed; men is blij om weer iets van mij te lezen. Natuurlijk is het stuk ook hier op deze webstek. Zondag is-ie op ApeldoornDirect.

–

Donderdag 7 augustus:
Alles weer z’n gangetje vanmorgen. Ik loop naar de carpoolplek door het Matenpark; daar is het doodstil en zeer mooi.

Op het werk ben ik alleen in het team; ik pak allerlei zaken op en vermaak me opperbest. De komende twee weken ben ik de enige aanwezig in het team en dus is dit een aardig voorproefje. Ik doe van alles en niets en toch ook weer heel erg veel.
In de bus terug ben ik begonnen in De kellner en de levenden van Simon Vestdijk.
De Vrouw is thuis; we drinken iets samen. Dan ga ik een laatste boodschapje halen op de hoek. Het is droog en nog lekker in de tuin, dus lees ik wat. Tot het begint te druppelen. Het ziet er dreigend uit; ik vlucht naar binnen. Half uur later – het is dan vijf uur geweest – baadt de tuin in de zon. Mooi. Inmiddels is De Vrouw weer aan het werk.
Ik begin aan het eten. Het wordt spaghetti met een saus van spek, plakjes runderworst, ui, kastanjechampignons, paprika, courgette, crème fraîche en kruidenkaas. Daarnaast een onvermijdelijke sla. In de keuken klinkt ook Fear Of A Blank Planet (Porcupine Tree) en Nil Recurring (ook Porcupine Tree). Tegen de tijd dat De Vrouw weer terug is, zijn we toe aan In The Present – Live From Lyon (Yes). En aan eten.

Inmiddels is het half tien geweest. Ik heb aan de keukentafel verder zitten lezen. Nu klinkt More Music For Films (Brian Eno) en zit ik aan de keukentafel verder te lezen. Ik ga iets na half elf naar bed.

–

Woensdag 6 augustus:
Het went al weer een beetje, dat vroeg opstaan. Nu nog maar twee ochtenden, dan is het weekend.
Op het werk gaat het prima. Eén grote klus heb ik afgerond. Ik heb ook nog alle rust om de dingen te doen; volgende week ben ik alleen in de ploeg en kan ik laten zien dat ik het ook alleen draaiende kan houden.
In de bus terug lees ik Het verboden rijk uit. Ik ben op tijd ook weer thuis. Even een rondje laatste boodschapjes en dan kan ik beginnen aan de stoofpot van vanavond: stoofpot. Rundvlees, zoete aardappel, ui, paprika, peper; van alles gaat erin. Daarnaast maak ik komkommerijs. De Vrouw gaat werken en ik ga even achter de pc zitten. Zowaar, ik schrijf een verhaal. Het is een makkie, want de meeste tekst komt van een binnengekomen mail. Toch vind ik het weer vermakelijk om iets te verzinnen. Ik zet het in de planning bij FOK! en ik laat de redactie daar weten dat het klaarstaat; ik ben benieuwd wanneer het een plekje krijgt. Als dat inderdaad gebeurt, dan zal ik het ook op ApeldoornDirect plaatsen. (Het staat al op deze webstek, zij het in concept; dus helaas, beste Lezer …)
Ondertussen draai ik Stationary Traveller (Camel), The Void (Beardfish), Go (Stomu Yamanshi), In The Eye Of The Storm (Roger Hodgson), Chicken Skin Music (Ry Cooder) en Show Time (ook Ry Cooder).

De Vrouw is pas om acht uur thuis en dan eten we. De stoofpot is wat prutgeprutteld en de bulgur is niet droog. Nou ja.
Na het eten kan ik nog iets lezen en hoor ik We Lost The Skyline (Porcupine Tree) en Ambient 2: The Plateaux Of Mirror (Brian Eno & Harold Budd).

–

Dinsdag 5 augustus:
Nu was ik gisterenavond op tijd naar bed gegaan (22.45 uur) en ik moet vanmorgen om zes uur van zeer ver komen. Na een douche ben ik er weer.
Op het werk alles voorspoedig; lekker bezig. In de bus begin ik te lezen in Het verboden rijk van J. Slauerhoff. Ik ben om twee uur weer thuis. Nog een uurtje later zitten we bij de psycholoog.
Het gaat beter en beter en de goede kant op. Ik ben er nog niet, maar ik neem de rust om één stap tegelijk te doen. Ik concentreer me op mijn werk, bouw dat gestaag op. Natuurlijk wíl ik graag meerdere stappen vooruit denken, maar het lukt me om mijn aandacht te richten op deze stap. Als dit in rustiger vaarwater is, dan ga ik bekijken welke dingen ik naast mijn werk weer ga oppakken, hoe ik dat ga doen en in welke mate. Dit alles maakt dat ik nu geen concrete vragen voor de behandelaar meer heb. We spreken af dat we de behandeling afsluiten. Ik kijk terug op een effectieve en zinvolle behandeling; veel van het geleerde blijf ik in praktijk brengen. Echter, mocht ik binnen een half jaar eenvoudige vragen hebben, dan kan ik hem bellen; mocht ik ingewikkelder vragen hebben, dan hervatten we de behandeling. We nemen afscheid. (Weer een stap!)
Aansluitend doe ik boodschappen bij een supermarkt. De Vrouw gaat nog iets werken en ik wijd me aan het eten: sajoerboontjes, een risotto, rosbieffiletlapjes, salade en de watermeloen die hier al een tijdje ligt. Dit alles onder Led Zeppelin en Into The Maelstrom (Bigelf). Om zeven uur is De Vrouw weer terug, zet ik Paradise and Lunch (Ry Cooder) aan en kunnen we aan tafel.

Ik lees nog wat in de tuin tot iets na half negen. Dan ga ik in de keuken zitten en zet ik Warszawa (Porcupine Tree) op. Eind van de avond werk ik aan dit stukje.

–

Maandag 4 augustus:
En voorts gaat het leven. De wekker gaat iets voor zes uur af en ik sta nog op ook. Nog geen uurtje later wandel ik naar de carpoolplek.

Nog voor acht uur ben ik op de werkplek. Weer zat te doen, vanochtend. Het werk komt binnen. Er komt waarschijnlijk nog een mooie schrijfklus aan. Zo twee uur ben ik weer thuis en heb ik Reis om de wereld in 80 dagen uit.
Ik maak weer een boodschappenrondje en daarna kan ik in de tuin zitten lezen. Eind van de middag ga ik eten maken: spek-gehakt-courgette-aubergine-peper-kidneybonen-groenteprut (met pasta) en een salade van tomaten, komkommer, bosui en aardbei. Eet ze! Ik draai Led Zeppelin (Led Zeppelin), Boomer’s Story (Ry Cooder). Na het eten weer lezen in de tuin tot het fris wordt. Binnen verder. Tweede plaatje van de deluxe edition van Led Zeppelin en dan Rejoicing (Pat Metheny, Charlie Haden, Billy Higgins).

–

Zondag 3 augustus:
Op tijd wakker en op. Om negen uur heb ik de vaatwasser gedaan, de was gevouwen en koffie gemaakt. Buiten is het rustig en aangenaam. Mooi, dan lees ik daar verder. Halverwege de ochtend loop ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Weer terug is De Vrouw ook wakker. We leuten koffie in de tuin en lezen. Begin van de middag maken we lunch: broodjes, kaas, gekookte eieren, gebakken bacon, sap, water, enzovoorts.
Na wat huishoudelijke klusjes rijdt De Zoon naar Radio Kootwijk: Marja viert haar verjaardag. Het is uitstekend vertoeven in de tuin met water en hapjes en een barbecue. Hoewel er niet zo veel mensen zijn als anders, ervaar ik het als ‘druk’ of ‘vol’; het zijn de jongeren die volop aanwezig zijn. Niet erg; ik amuseer mij heus. Begin van de avond rijdt De Zoon ons ook weer terug en kwart voor negen zijn we thuis.
Ik geef wat planten in de tuin water en ga dan aan de keukentafel zitten lezen, terwijl ik rustig blijf bij Another Green World (Brian Eno) en Ambient 1: Music for Airports (ook Brian Eno).

–

Zaterdag 2 augustus:
Negen uur weer beneden. Was, vaatwasser, koffie, kranten. In de tuin is het goed. Dan even naar de Turkse winkel voor boodschappen. We brunchen: brood, salade, kaas, sardines, sap, enzovoorts. Ook nemen we Into The Purple Valley (Ry Cooder) en Song of Seven (Jon Anderson) tot ons.
Ik hang in de tuin, volop lezend in John French’s boek. Onleesbaar? Nee, dat niet. Wel gedetailleerd; zowat iedere wind die Don van Vliet liet, beschrijft hij minutieus. Na bijna een week ben ik driehonderd pagina’s gevorderd in het meer dan achthonderd bladzijde tellende boekje. Toe maar.
Het is warm, benauwd zelfs. Zo rond drie uur is het niet alleen betrokken; het wordt bijna donker. Slecht weer op komst. De Vrouw wil even naar een warenhuis langs het kanaal. Doen we. Als we terug zijn, druppelt het lichtjes. Motregentje. De was is grotendeels gedaan en kan eigenlijk alweer van de waslijn af, zo snel droogt het. Ik laat het nog even hangen. In de tuin is het weer droog en kan ik weer verder lezen.
Eind van de middag ga ik eten maken. Het wordt de Turkse gehaktschotel met snijbiet (ipv spinazie), met daarnaast knoflookyoghurt, de kaassaus van gisteren en het restant bonensla dat De Vrouw vanmiddag bij de lunch at. Onder het koken beuken in de keuken: Mammoth (Beardfish) en Deadwing (Porcupine Tree). Het diner smaakt prima (’t is zo op) en ik lees nog wat verder in de keuken (buiten regent het stort), terwijl The Mirror Man Sessions (Captain Beefheart) rondbrullen. Dan ga ik achter de pc zitten en bekijk ik de documentaire-dvd The Doors: When You’re Strange en een stuk van de driedelige concert-dvd The Doors. Het is half twaalf geweest.
Zevenendertig weken.