Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 2 oktober:
Pas om negen uur ben ik beneden, zonder dat ik heel goed geslapen heb. Het zal de druk zijn die ik voel; ik heb het idee dat ik veel moet en dat ik veel dagelijkse klussen heb: opdrachten voor mijn traject en begin maken met netwerken, de aandachtscursus die vandaag start, gedoe rondom de beëindigingsovereenkomst, het bewerken van de foto’s van 19 september en afgelopen vakantie, beloofde werkzaamheden voor een festivalletje dat eind oktober gaat plaatsvinden, plus gewoon voltijds werken, mijn hardlooprondjes en dagelijkse boodschappen. Is het veel of ervaar ik het als veel? Het zal. Ik drink koffie, doe wat aan de foto’s, stofzuig de woonkamer en bekijk de mail voor de aandachtscursus. Er is ook mail van de medewerker Personeelszaken. Het artikel over het vervallen van vergoeding bij overlijden mag eruit, mooi! Voor wat betreft het andere artikel, schijnt dat mijn recht op wachtgeld vervalt als ik transitiegeld krijg, maar ik kan dat online nergens terugvinden. Ik vraag dus waar die informatie vandaan komt en ben benieuwd. Als ik het mailtje heb weggestuurd, heeft De Vrouw de info gevonden: het klopt. O. Nou ja, morgen verder. We lunchen met soep en tosti’s. Halverwege de middag heb ik al heel veel foto’s van Londen bewerkt, maar ik moet op de fiets weg. Op naar voor mij de eerste bijeenkomst mindfulness. Voor de anderen in de groep is het de tweede bijeenkomst. Veel heb ik volgens mij niet gemist; ik pak het makkelijk op. Vorige keer ging het over de automatische piloot (goh, hoe herkenbaar) en vandaag over hindernissen. Er zijn er vijf: verlangen, verzet, onrust, slaperigheid en twijfel. Goh, hoe herkenbaar. Het wordt nog wat om over die hindernissen heen te komen. We doen een paar oefeningen en dan is het alweer klaar. Bij het vertrek zie ik in de centrale ruimte van de afdeling op tafel een bekend boek liggen: Dit doe ik gewoon!, het mantelzorgboek van vorig jaar waarvoor ik vier verhalen, flaptekst en titel heb aangeleverd. Opmerkelijk.Thuis kan ik nog een uurtje werken aan de foto’s. Alles is bewerkt; nu nog namen geven. De Zoon heeft een tafel gereserveerd in het Apeldoorns Indiaas restaurant. Hij trakteert als een nabrander van ons vijfentwintigjarig huwelijk. We eten gefrituurde zalm en gamba’s vooraf en curry van lam, lychee, mango en cashewnoten en een grillmix als hoofdgerecht. Toe is er Indiaas ijs. Voortreffelijk. Om kwart voor tien zijn we weer thuis en kan ik nog wat fotowerk verrichten tot het half twaalf is. Vermoeidheid!
Muziek vandaag: The Equatorial Stars (Eno & Fripp), Dance Me This (Frank Zappa), The Time Machine (Rick Wakeman), Short Stories (Jon & Vangelis), Hidden (Jungle By Night), Power Play (Stick Men)

–

Donderdag 1 oktober:
De wekker gaat. Het is iets voor half acht. Douche, koffie, nog een was aan. Kwart voor negen ga ik naar het spreekuur van een advocatenkantoor om de beëindigingsovereenkomst na te laten kijken. De dame die mij te woord staat is strijdbaar en schreeuwt haar verontwaardiging bijna van zich af, maar ik wil slechts advies over wat écht niet correct is. Er blijkt een artikel in te zitten dat bepaalt dat als mij voor 1 maart iets overkomt alles komt te vervallen en dat is inderdaad niet wenselijk. Aansluitend bezoek ik de biowinkel en de Turkse slager. Thuis is er koffie met De Vrouw en wat kranten. Ook maak ik een mail naar de collega van personeelszaken met verzoek om het ene artikel te schrappen en het andere over wachtgeld nog eens toe te lichten. We lunchen. Ondertussen zijn er (voornamelijk in mijn hoofd) volop plannen, zodat ik bang word of ik alles dit weekend wel ga redden. Eerst maar eens nog wat boodschappen. Dan een uurtje niets. Nou ja, ik lees het boekje van Wakeman uit en snijd de prei. Dan gaan De Zoon en ik hardlopen. Het is duidelijk dat ik een paar dagen niet heb gelopen. Halverwege moet ik een pauze inlassen. Na de korte douche maak ik de bamisoep af; even na zeven zitten we aan tafel. Als het allemaal op is, handel ik wat mail af en dan kan ik aan de keukentafel lezen en luisteren tot het elf uur is.
Muziek vandaag: Churchscapes (Robert Fripp), Hand. Cannot. Erase. (Steven Wilson), The Aristocrats (The Aristocrats), The Oblivian Particle (Spock’s Beard), The Elements (2015 tour box) (King Crimson)

–

Woensdag 30 september: van London naar huis
Half acht sta ik op en anderhalf uur later zitten we aan het ontbijt. Erna pakken we de koffer in. Past alles erin? Bijna. In de losse tas zitten het grote boek, de elpee en de andere boeken. Iets na tien uur hebben we ons afgemeld en staan we buiten het hotel. Onderweg naar Broadway lopen we een paar klerenwinkels in, maar het aanbod is niet echt spectaculair. We nemen de metro naar St. Pancras. Er blijft nog geld op onze Oysterkaarten. Op het station is tijd voor een boekenwinkel (eerste deel van de dagboeken van Michael Palin), koffie en een paar boodschappen (broodjes voor onderweg). Half een checken we in en bij de veiligheidscontrole wordt mijn tas eruit gehaald. Het duurt even, alles mag eruit en later er ook weer in, want de meneer vindt helemaal niets. Steekproef of zag ik er bedreigend uit? In de Eurostar hebben we zo ongeveer dezelfde plaatsen als op de heenweg, zonder uitzicht. Ik begin te lezen in Grumpy old rock star (Rick Wakeman) en het blijkt een hoogst amusante verzameling hilarische verhalen te zijn. Iets na vier uur lokale tijd arriveren we in Brussel, waar we een klein half uurtje wachttijd hebben. De directe trein naar Antwerpen rijdt niet in verband met een aanrijding, dus moeten we omrijden via Leuven en zijn we pas om zes uur in Antwerpen. We hebben een kwartiertje overstaptijd voor de trein naar Rotterdam. De rest van de aansluitingen verloopt voorspoedig en uiteindelijk stappen we om tien voor tien in Apeldoorn uit. Tussendoor zak ik wel gigantisch in en er dreigen zelfs angst- en paniekbuien. Die zetten gelukkig niet door; ik weet mezelf op de been te houden. De Zoon haalt ons met de auto van het station. Met hem is alles goed gegaan. Thuis pak ik de koffer uit en zet ik een eerste was aan. Dan is het toch echt gebeurd voor vandaag en ik lig voor elf uur in bed.

–

Dinsdag 29 september: Tate Modern en Steven Wilson
Half acht ben ik weer op. Na ons ontbijt en laatste dingetjes lopen we naar Hammersmith station en daar nemen we de underground. Via Holborn reizen we naar St.Pauls Cathedral. We lopen om de kathedraal heen. Opnieuw ervaar ik het als een indrukwekkend gebouw en opnieuw gaan we niet naar binnen. Toch ben ik wel benieuwd naar het interieur. We wandelen naar de oever van de Thames en gaan over de Milennium Bridge. Zo komen we bij Tate Modern. Ha, het zoveelste museum van deze dagen. We zien het werk van Roy Lichtenstein, Andy Warhol, Pablo Picasso, Piet Mondriaan, Henry Moore, Mark Rothko en vele anderen. Na bijna twee uur gaan we zitten en drinken we koffie. Gaan we nog meer zien? Nee, het is voldoende geweest. Vlak voor het museum, aan de oever van de Thames zit Chantal en even later wandelt Andrew langs. Met hem hebben we om twee uur afgesproken en hij is precies op tijd. We lopen naar de pub Prince William Henry aan Blackfriars Street op de Southbank. Daar lunchen we. Voor De Vrouw en mij is er fish & chips. Hadden we nog niet gehad. Het is mooi Andrew te spreken. Eindelijk gebeurt dat eens; normaal hebben we daar tijdens of rond festivals geen gelegenheid voor. Gevieren wandelen we langs de Thames naar metrostation Temple. Daar nemen we afscheid van Andrew en de Piccadilly line naar South Kensington. Nog voor zes uur staan we weer bij de box office van The Royal Albert Hall. Wat we hoopten, lukt: De Vrouw krijgt een upgrade van haar ticket: van helemaal bovenin gaat ze naar de stalls; uiteindelijk zit ze nog meer vooraan dan Chantal en ik. Vanavond krijgen we zelfs een voorprogramma. Matt Berry and the Maypoles vind ik op zich wel aardig. Ik hoor er leuke elementen inzitten, maar het komt niet helemaal over. Bovendien lijkt het erop dat ze als een soort geluidscheck fungeren. En de show van Steven Wilson zelf? Allemachtig mooi. Eigenlijk hoor ik geen échte verrassingen, maar ik vind het wel verschrikkelijk goed en ik heb wel degelijk een paar momenten van Kippenvel met een hoofdletter K. En er zijn weer speciale gasten: Ninet, Guthrie Govan, Theo Travis en Gavin Harrison. De setlijst bestaat uit stukken die ik ook hoorde in de voorgaande tour, aangevuld met werk van de Grace For Drowning en The Raven That Refused To Sing And Other Stories tours. Ongeveer is het zoiets: No Twilight Within The Courts Of The Sun, Shesmovedon, Routine (met Ninet), Open Car, Don’t Hate Me, Home Invasion (met Guthrie Govan), Drive Home (Met Guthrie Govan en Theo Travis die de rest van de set tot aan de toegift meespeelt), Sectarian, Insurgentes, No Part Of Me en dat wat Steven Wilson aankondigt als: ‘The beast’. Het blijkt een ‘korte'(re) versie van Raider II. Encore 1: Dark Matter. Encore 2: Lazarus (met Gavin Harrison), The Sound Of Muzak (met Gavin Harrison). Ik ben sprakeloos en heb met open mond zitten luisteren. Het is al afgelopen. Stik. Wat een prachtavonden. We gaan de zaal uit en in de betrekkelijk kleine foyer van The Royal Albert Hall blijven we iets drinken. Dan nemen we afscheid van Chantal en pakken we de bus 9 naar Hammermith. Het is twaalf uur geweest als we in het hotel aankomen en gaan slapen.

–

Maandag 28 september: Victoria & Albert Museum en Steven Wilson
Vanmorgen gaat de wekker om kwart voor zeven. We douchen en daarna gaan we ontbijten. Zo rond tienen lopen we buiten. We nemen de underground vanaf Rochester Garden naar South Kensington. In de undergroundtunnel kunnen we het Victoria & Albert Museum al in. De collectie is enorm, gigantisch, overweldigend. Oneindig veel zilver, juwelen, glas en keramiek, maar ook theaterattributen en meubelen. We zien maar een fractie van de hele collectie. Na twee uur drinken we koffie en dan wandelen we naar de vlakbij gelegen Royal Albert Hall. Van de zaal zelf zien we nog niets, maar op de derde verdieping is een kleine expositie van werk dat Carl Glover en Lasse Hoile hebben gemaakt voor Steven Wilson. Ik koop het bijbehorende boek en laat het door beide heren signeren. De expositie zelf valt wat tegen, maar de ontmoeting met Adam Holzman maakt veel goed. Dan op naar Kensington Gardens. Na enig zoeken en heen en weer sms’en ontmoeten we Chantal. We lopen naar Queen Street Mew en in The Queen’s Arms weten we een plaatsje te bemachtigen. Ik bestel burgers aan de bar, reken af met mijn bankkaart en ga weer zitten. Een tijdje later worden er twee in plaats van drie burgers bezorgd. Wat is er faut gegaan? We hebben geen tijd meer om bij te bestellen en dus delen De Vrouw en ik een vierkazenburger. Wat een burgeravontuur. Nog vóór zessen staan we bij te box office van The Royal Albert Hall. Onze kaart is gearriveerd en we kunnen naar binnen. Bij de hoofdstand van de merchandise doe ik oodschappen: het speciale shirt, een set buttons en de gesigneerde vinyl Transcience. We kopen iets te drinken en gaan dan naar boven om te kijken of we de zaal in kunnen. Bij de deur staat iemand van de staff; hij biedt aan dat we andere kaarten krijgen, zodat de benedenring goed gevuld raakt. Dat lijkt ons wel wat, want we zouden echt helemaal bovenin zitten en nu mogen we met z’n drietjes naast elkaar in the stalls. En wat een plek is dat! We hebben zeer goed zicht op het podium. The Royal Albert Hall is een overdonderend mooie zaal. Een uur lang kijken we onze ogen uit en dan moet het concert nog beginnen. En dat concert zelf is echt waanzinnig. Allereerst krijgen we het volledige album Hand. Cannot. Erase. en Ninet komt deze keer live haar partij in Routine zingen. De mix van geluid en beeld is weer geweldig. Kippenvel. Na de pauze gelijk een enorme verrassing: Drag Ropes (met Michael Akerfeld) van het Storm Corrosion album! De rest van de set bestaat uit stukken die ik tijdens de afgelopen tour al mocht horen, afgewisseld met nog een paar mooie verrassingen. Index, How Is Your Life Today, het nieuwe stuk My Book Of Regrets, Lazarus, Harmony Korine, The Watchmaker (achter het gordijn) en Let’s Sleep Together. Toegiften zijn The Sound Of Muzak en The Raven That Refused To Sing. Het zindert allemaal nog lang na, want wat is dit een enorm indrukwekkend concert. Het duurt een minuut of twintig voordat het geluid optimaal is en even ben ik bang dat met name de luidere fragmenten slecht zouden blijven, maar het valt me al snel alleszins mee. Wat niet meevalt: na afloop zijn alle bars in het gebouw en daarbuiten dicht. Ook de collegebar op de hoek van de straat sluit net als we binnenkomen. Het is elf uur. Dan nemen we maar de bus naar Hammersmith. Daar zijn we opvallend snel. In de bar The William Morris kunnen we nog iets drinken. Tien over twaalf zijn we terug in het hotel en gaan we naar bed.

–

Zondag 27 september: National Gallery en Portrait Gallery
Rond 08.30 zijn we op en een uur later zitten we beneden bij het ontbijt. Het is niet een heel uitgebreid ontbijt. Er staat een hoop, maar voor ons is het voornamelijk vulling en weinig voeding. Echter, de browniescones zijn uitstekend. We zullen ons de komende dagen nog wel meer geconfronteerd zien met gerechten zonder groente. Maakt niet uit voor een paar dagen. Vanmorgen nemen we de bus van Hammersmith Broadway naar Trafalgar Square. We bezoeken de National Gallery. Eindelijk zie ik eens de werken van Bosch, Renoir, Monet en Cezanne. Prachtig. Ook het gebouw zelf is een belevenis. Het is er niet echt druk en we kunnen overal goed bij. Twee uur later staan we buiten en we lopen bij Charing Cross Road. We gaan iets drinken in The Montagu Pyke en plots zie ik binnen een plakkaat hangen: dit pand is tussen 1988 en 1996 de plaats geweest waar de beroemde The Marquee Club was gevestigd. Twee panden verder vinden we de gigantische boekhandel Foyles. Ik koop er Grumpy old rock star (and other wonderous stories) (Rick Wakeman) en Lowside of the road – A life of Tom Waits (Barney Haskyns). Ik zou nog uren kunnen doorbrengen in de winkel, maar dat doen we niet. De Vrouw wil graag naar Oxford Street, maar als we er zijn blijkt het er echt gigantisch druk. Snel slaan we linksaf Wardour Street in. Het pand waar The Marquee Club zat eind jaren zestig is er helaas niet meer. We wandelen verder door Soho en rusten uit in St Ann’s Churchyard. Eind van de middag zijn we nog een uurtje in The National Portrait Gallery. Ook goed. Op Leicester Square is van alles gaande, waaronder het feest ter gelegenheid van de première van een of andere film. We struinen door Chinatown en komen uiteindelijk in Greek Street, waar we getuige zijn van de opnames voor een film. In Bateman Street vinden we Gopal’s, waar we lamb curry eten. Zeer lekker. We nemen de metro terug naar Hammersmith en drinken nog iets in The Hop Poles. Tien uur zijn we terug in het hotel en we zijn zo vermoeid, dat we vroeg naar bed gaan.

–

Zaterdag 26 september: van Utrecht naar London, Hammersmith
De wekker gaat om kwart over zeven, maar ik ben ‘m voor. We nemen een douche en gaan naar de ontbijtkamer. Die zit propvol studenten en dus mogen we in de keuken wachten met koffie. Het ontbijt is eenvoudig, maar net als de kamer prima voor een keertje. Net na negen uur lopen we buiten en zowaar, we halen de trein van tien uur naar Rotterdam. Daar hebben we een klein halfuurtje en om kwart over een zijn we in Brussel. We lunchen met uitgebreide burgers en wat me opvalt is, dat er veel mensen op dit station zijn, maar dat het toch veel rust uitstraalt; er is geen lawaai, hectisch gedoe, enzovoorts. Om drie uur zitten we in de Eurostar. We hebben nauwelijks uitzicht doordat we niet bij een raam zitten. Dat is voor de twintig minuten Kanaaltunnel niet zo erg. Het is kwart over vier plaatselijke tijd als we aankomen op station St Pancras. Eerst maar eens onze Oysterkaart opladen. Dat is een beetje een probleem omdat de apparatuur alleen Britse bankkaarten slikt. Gelukkig heeft De Vrouw een creditkaart. De metrorit duurt bijna een half uur en om kwart over vijf arriveren we op Broadway, Hammersmith. We lopen de King Street in en vinden op nummer 124 ons hotel. Daar krijgen we een enorme kamer; het blijkt een rolstoeltoegankelijke. Als we hebben uitgepakt, wandelen we rond zessen naar de oever van de Thames. Ik had verwacht dat het een kwartiertje lopen zou zijn, maar het is echt vlakbij. Slechts een straat oversteken en we zijn al bij Fulnivall Gardens. Het uitzicht over de rivier, de oevers, de zonsondergang en Hammersmith Bridge is prachtig. We drinken iets in The Blue Anchor. Het wordt er druk en vol, want deze dagen speelt zich de wereldcup rugby af. Als we naar King Street wandelen, passeren we de beroemde Hammersmith Apollo (voorheen het even beroemde Hammersmith Odeon). In The William Morris dineren we met pubfood: roast, steak, onion rings, chips en weinig tot geen groente. Na negen uur zijn we terug in het hotel. We drinken nog iets in de lege hotelbar en liggen om elf uur in bed.

Carlo Piemol leest een boek.
De nichtjes Tok en Tak
weten niet wat een e-reader is.
Carlo Piemol legt het uit.

Een leerzaam verhaal over moderne techniek.

(more…)

Benodigdheden voor drie personen:
een halve pompoen, in parten gesneden en indien nodig geschild
2 tl kaneel
1 tl komijn
1 tl koriander
2 gedroogde rode pepers, fijngehakt
2 tenen knoflook, geperst
(olijf)olie

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 220C
Doe de knoflook, kaneel, komijn, koriander en pepers in een vijzel. Giet er een eetlepel olie bij en stamp het geheel tot een smeuïge pasta.
Smeer hier de parten pompoen mee in.
Besprenkel met olie.
Leg de pompoen op bakpapier in de oven, met de ronde schilkant naar beneden.
Laat de pompoen in 30-40 minuten gaar worden. Besprenkel tussendoor nog een of twee keer extra met olie.

Vrijdag 25 september: King Crimson
Half acht sta ik naast bed. En nog redelijk goed geslapen ook. Eerst maar eens wat gebruikelijke dingen. De foto’s van Peter van afgelopen zaterdag zijn binnen! Ze zien er mooi en goed uit! Het zal alleen even duren voordat ik ze kan gaan bewerken. Ik drink koffie en lees de krant. Dan om half tien ga ik op de fiets naar de sociale raadslieden aan de Brinklaan voor advies over de beëindigingsovereenkomst van het werk. Het is er spreekuur; ik ben een van de eersten en heb wachtnummer vijf. Pas na anderhalf uur wachten ben ik aan de beurt. Gelukkig heb ik de e-lezer in mijn jaszak. Het gesprek duurt wel drie minuten. Tegenover mij zit een jongedame die gelijk roept dat ik mijn ontslag kan aanvechten, maar daar kom ik niet voor. Kijk even mee met deze tweeënhalve pagina. Ze verwijst mij naar een gratis spreekuur van een advocatencollectief. Ga ik doen. Op de terugweg naar huis kom ik erlangs en ik loop even binnen. Een afspraak maken kan ik niet, maar donderdagmorgen ben ik welkom op hun spreekuur. Thuis drinken we koffie, pak ik de laatste dingen in, nemen we een lunch en dan lopen we naar de bushalte. Om drie uur staan we in de Biltstraat in Utrecht voor hostel Stone. We hebben een heel klein kamertje zonder douche of wc, maar het is prima voor een nachtje. Al snel staan we weer buiten en wandelen we naar de Oude Gracht. Bij Kaffé België treffen we Tim en Chantal. We drinken iets met hen en na een uurtje gaan we op zoek naar iets te eten. De Vrouw en ik vinden restaurant Op De Markt. We hebben een half uur, lukt dat? Het lukt. We krijgen lamsrump met een taartje van aubergine, olijf en spinazie en ernaast groene asperges. Zeer goed. Nog voor zevenen staan we in Tivoli Vredenburg. Ik ben er al in geen tijden geweest en ook na de verbouwing is het een mooie zaal. Eerst doe ik wat boodschappen: de nieuwe tourbox 2015 The Elements, een mooi shirt en een set buttons. Half negen start het concert en wat voor concert. Het kost me bijna een half uur voordat ik het geluid als goed ervaar, maar dan. Zeer indrukwekkend. De fluit, bas en twee gitaren staan achter op het podium en vooraan staan de drie drumstellen. Vooral die drie drummers blijken ongelofelijk goed op elkaar ingespeeld. Uiteindelijk klinkt het allemaal minder bombastisch dan het is of lijkt. Ondanks dat het toch ook regelmatig een vette muur van geluid is, is er ook veel ruimte. De setlijst is een prachtige mix tussen nieuw en zeer oud. Voor mij zijn de hoogtepunten Level Five, Epitaph en natuurlijk Starless. Alles klopt in dat laatste stuk. De toegift is 21st Century Schizoid Man en wat me opvalt is hoe fris en krachtig dat stuk nog altijd klinkt, ook na bijna vijfenveertig jaar. Na afloop drinken we iets met het gezelschap en ik ontmoet unclemax, een Zappateer uit Italië die in Rotterdam woont. Nog weer wat later wandelen we terug naar de Biltstraat. Bij café Tilt drinken we iets op het terras buiten tot het een uur of een is. De Vrouw en ik gaan naar het hostel.
Muziek vandaag: Pie Jesu (Robert Fripp), Love Cannot Bear (Robert Fripp), diverse vanavond verwachte stukken uit de twee dozen The 21st Century Guide to King Crimson.

[Foto’s volgen natuurlijk spoedig.]

–

Donderdag 24 september:
Normale tijd op, maar ik hoef me niet te haasten. Iets voor half acht wandel ik de deur uit naar de carpoolplek. Uurtje later ben ik op de werkplek. Gelijk een leuke workshop over de kracht van taal. Leuke bijeenkomst. Al leer ik niet veel nieuws, het maakt me wel weer scherp. Paar aardige tips en trucs die ik in de praktijk kan gebruiken. Erna heb ik een gesprek met Margo; zij wil de komende tijd mijn gesprekspartner zijn als het gaat om de droombaan en de vorderingen in mijn traject. Mooi! Ik bel de sociale raadslieden; morgen ga ik met mijn concept beëindigingsovereenkomst naar hen toe en laat ik even meekijken door een jurist. Als het nodig is dat we een afspraak maken, dan zal dat vandaag over een week moeten/kunnen. De rest van de middag is nogal hectisch, maar dat is niet erg. Ik had alles al overgedragen en hoef nu alleen nog maar wat kleine zaken te regelen. Dat doe ik. En zo om half zeven ben ik weer thuis. We kunnen zo ongeveer gelijk aan tafel. De Vrouw heeft een dis bereid van chorizo, ui, paprika, sperziebonen en kruidenroomkaas. Daarnaast een salade van bladsla, tomaat, komkommer en peer. Prima. Als het op en opgeruimd is, pak ik een koffer in. Vervolgens wacht ik tot het redelijk droog is en om kwart over acht kan ik in het donker hardlopen met de Zoon. En het gaat me mooi af. Het lukt me om in fiks tempo en zonder onderbrekingen mijn half uur en twee rondes kanaal te rennen. Dat doet me goed. De rest van de avond lees en luister ik aan de keukentafel tot het elf uur is. Het is tenslotte vakantie, dus waarom ook niet?
Muziek vandaag: Other Worlds In A Small Room (Steve Jansen & Richard Barbieri), Hand.Cannot.Erase. (Steven Wilson), het plaatje dat met de PROG mee kwam.

–

Woensdag 23 september:
En daar gaat het weer. Beter geslapen dan de vorige nacht. Ik voel me ook beter, opgeruimder. Toch is er nog wel wat druk; ik heb het idee dat ik veel moet en veel moet doen. Zeer vroeg ben ik op de werkplek, met dank aan de goede aansluiting. Het is er weer een heksenketel. Zeer veel werkzaamheden, zeer veel nieuwe aanvragen door elkaar, maar ik red het goed. Ik laat me niet meer gek maken. Gelukkig is het om me heen redelijk rustig en lukt het me om me te concentreren op de dingen die echt af moeten vandaag. Ik loop een rondje buiten door het bos. En erna heb ik een gesprek met de leidinggevende en iemand van de afdeling Personeel. Ik krijg de beëindigingsovereenkomst voorgelegd en we nemen hem door. Dik tien dagen krijg ik de gelegenheid om erover na te denken en hem eventueel voor te leggen aan derden voor juridisch advies; dat ga ik zeker doen. Aandachtspunt is ook mijn pensioen; ik krijg de tip bij het pensioenfonds uit te zoeken of ik ook vrijwillig kan voortzetten. Uiterlijk 6 oktober laat ik weten of ik akkoord ben; op 15 oktober tekenen we. Ik zie het brutobedrag van de beëindigingsvergoeding; da’s een leuke som. Aan het eind van de middag weet ik zo goed als alles wat er nog loopt aan werkzaamheden over te dragen. Morgen heb ik een dag vol scholing en overleg, vandaar. Om zes uur ben ik thuis. Even zitten, krant lezen en dan aan de slag met het avondeten! (Niet schreeuwen nu.) Ik maak een tajine van ui, paprika, groenlof, gedroogde pruimen en een saus van druiven en siroop, met ernaast gebraden varkenshaas, een risotto en een salade van tomaten, komkommer en bladsla. Kwart voor acht zitten we aan tafel en alles blijkt mooi smaakvol. Behalve die tajine dan; ik vind hem uitermate vies. Niet erg; er is salade en risotto genoeg. Moe ben ik na afloop zeker, dus zak ik in elkander, al lezend en luisterend aan de keukentafel. Tien uur is deze drukke dag voorbij.
Muziek vandaag: Rattle That Lock (David Gilmour), Hotel Europa (Nits), een fiks stuk van Other Worlds In A Small Room (Steve Jansen & Richard Barbieri)

–

Dinsdag 22 september:
Niet dat het helpt, overigens. Ik slaap niet heel goed. Ben veel wakker. vooral de laatste twee uur kan ik niet slapen, behalve natuurlijk het laatste kwartier. Dan schrik ik wakker van de wekker. Daar is dat ding ook voor. Op de werkplek wil ik veel doen en ik doe ook veel, maar er zijn ook zeer veel prikkels en ik moet me afsluiten. Dopjes in de oren en muziekske aan. Niet dat het helpt, overigens. Tussen de middag kan ik wel afstand nemen; ik loop door bos en veld. De rest van de werkdag schiet ik goed op. Veel komt af. Mooi! Het lucht op. Morgen nog een volle dag met veel te doen en dan is het ook bijna klaar voor de vakantie. Om zes uur ben ik thuis. De Vrouw heeft eten gemaakt, maar gaat zelf weg om te werken. De Zoon en ik eten een schotel van kip, rode ui, paprika, palmkool en sperziebonen in een kruidenkaassaus. Zo op. Al snel lopen we met z’n tweeën buiten voor onze ronde. Kennelijk heb ik de afgelopen dagen het een en ander van mijzelf gevraagd: de eerste helft gaat me goed af, maar op tweederde moet ik een korte wandelpauze inlassen. Thuis lees ik nog iets in het boekje Netwerken werkt (Rob van Eeden) en de Capitoolgids over Londen. De Vrouw is er tegen negenen weer. Tien uur is het voor mij tijd om te douchen en te slapen.
Muziek vandaag: Live at Montreux (Emerson Lake & Palmer), Kurt Weil – Die Dreigroschenoper (René Kollo, Ute Lemper, Milva, Rias Berlin Sinfonietta ea)

–

Maandag 21 september:
Hoe opsommerig moet dit dagboek eigenlijk? Wie leest er mee? Maakt het uit? Nee, het maakt niet uit. Toch ga ik kijken of ik saaie zooi voortaan kan vermijden. Wat niet te vermijden is, is dat ik wakker word gemaakt door dat piepende apparaat. Nou ja, wakker ben ik helemaal niet. Dat duurt even. Ik voel me opgewekt en opgeruimd. Mooi. En ook nog ’s op tijd op de werkplek. Daar is het een heksenketel. Veel urgente en plotse klussen, zaken die al een tijdje blijven liggen en vandaag écht af moeten, en ook nog eens allerlei haastgedoe dat ik niet af krijg. Nou ja, morgen is er weer een dag. Tussen de middag loop ik een rondje door zon, veld en bos. Uiteindelijk ben ik ook weer om half zeven thuis. Hoog tijd voor het verrassingsmenu: bamisoep. Ik ben inmiddels wel ingestort. Echt heel moe ben ik. Het zijn ook rare tijden geweest. Vandaag echt als een gek in de rondte gewerkt, gisteren veel gedaan en te weinig ontspanning genomen, zaterdag een intensieve dag. De Vrouw komt thuis en wil van alles vertellen en vragen. Ik trek het niet; het is te veel. Niet alleen vermoeidheid, maar ook paniek en angst slaat toe. Ik eet niet veel. Na de maaltijd kan ik nog een uurtje lezen. Zo komt de PROG uit. Voor half tien ben ik naar boven en naar bed.
Muziek vandaag: Rattle That Lock (David Gilmour)

–

Zondag 20 september:
Nog voor half negen ben ik echt wakker en ga ik uit bed. Koffie, klussen, webstek, foto’s. Halverwege de ochtend wandel ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Ik voel me rustig. Als ik thuiskom, maak ik verse koffie. De Vrouw pakt alle cadeaus uit en we zijn blij verrast. Mooi! Aansluitend maak ik lunch: bacon & eggs, broodjes, enzovoorts. Erna stap ik op de fiets en rijd naar het centrum. Bij het ACEC haal ik nog twee cadeaus en de grote lijst op. Zonder ongelukken kom ik weer thuis. Met De Zoon maak ik een paar mails: naar het UWV (hij dreigt na herkeuring maandelijks zeshonderd euro minder te gaan ontvangen en dat heeft nogal gevolgen) en het Leo Kannerhuis (afspraken van afgelopen vrijdagmorgen en voortgang). Zijn we even mee bezig; als het klaar is, kan ik gaan koken. Het wordt een stoemp van aardappelen, gebakken spekjes en andijvie met ernaast runderchipolataworstjes en een salade van komkommer, bosui, tomaat, romasla en nectarine. Dat gaat erin als koek. Kwart voor acht rennen De Zoon en ik ons rondje. Het gaat uitstekend; ik red het steeds beter. Als ik terug ben, ben ik snel hersteld, maar na niet al te lang merk ik dat ik toch zeer moe ben. Het was een mooi, enerverend en intensief weekeinde dat wel veel van me heeft gevraagd. Ik kan nog iets lezen en luisteren aan de keukentafel, maar ga nog voor tien uur naar boven om te douchen en vervolgens te slapen.
Muziek vandaag: The Gates Of Paradise (Robert Fripp), The Lost Tapes Of Opio (Jon Anderson), A Parcel of Steeleye Span (Steeleye Span), Live & Outta Sight (DeWolff), Rain Dogs (Tom Waits), Metheny/Mehldau (Pat Metheny & Brad Mehldau)

–

Zaterdag 19 september: 25 jaar getrouwd
Om half negen sta ik op. Het mag vanmorgen redelijk rustig aan. Ik neem koffie, doe wat was, andere klussen, krant, webstek, enzovoorts. Dan fiets ik naar een supermarkt of wat en de Turkse winkel voor wat boodschapjes. Bij de koffie haalt De Vrouw haar trouwjurk voor het eerst sinds vijfentwintig jaar tevoorschijn. Hij is toen natuurlijk helemaal schoon opgeborgen, maar nu zien we dat er wat vlekken op zitten en het meest in het oog springend is die grote vlek op kniehoogte. (Bij het beklimmen van de trap van het Raadhuis vergat ze haar rok op te tillen, waardoor ze op haar knieën op de onderste trede belandde.) We lunchen en dan gaan De Zoon en ik met de auto de geknutselde fotolijst naar het ACEC-gebouw brengen. Althans, dat is het plan. Hoedenplank verwijderd, achterbank naar voren geklapt, deken klaargelegd om de lijst te beschermen, manier gevonden om met een touwtje de achterklep dicht te houden: we zijn er klaar voor. Maar dan moet de lijst wel in de achterbak kunnen. Niet dus. Wat nu? Fietsen. Het blijft gelukkig droog, maar het waait wel. Slechts één keer komt het ding tussen de spaken en ik krijg een zeer lamme arm van dat ding van de grond af houden, maar ik kom snel en goed bij het ACEC aan. Snel weer terug. Nog een uurtje hebben we voor de laatste dingetjes, dan kleden we ons om en zijn we er klaar voor. Half vijf arriveren we bij het ACEC. Peter is er al en is bezig zijn fotohoek in te richten. Al snel komen de eerste gasten en wat volgt is een wonderbaarlijk mooie avond. Natuurlijk is het jammer dat er verscheidene belangrijke mensen niet zijn, maar er zijn ook heel veel belangrijke mensen wél en we zijn enorm blij en dankbaar dát zij er zijn. Dat is ook wat ik iedereen vertel in mijn korte toespraak. Mijn hele familie is er, die van De Vrouw, goede vrienden en bekenden en we hebben het goed. Aansluitend aan mijn woord levert Tim een verhaal dat zijn wiedeweerga niet kent. Nou ja, zo ken ik hem wel: aanvankelijk ‘schokkend’, bizar en uitermate grappig, maar al snel ook benoemend waar het om gaat in onze vriendschap en in het leven. (U had er maar bij moeten zijn als u wilt weten waarover ik het nu heb.) De Vrouw heeft de tranen in de ogen en ook ik ben geroerd. Mijn diepste dank, Tim! Het eten van Adnan is geweldig lekker en valt bij iedereen uitstekend in de smaak. Pas om tien uur vertrekken we als laatsten. We gaan nog heel even mee met een ploegje: Tim, Chantal, Jessica, JP en Lex, en we belandden in huis bij Heidi en Auke in het centrum. Daar tafelen we nog na. Ik merk nu pas dat ik vermoeid ben en zak wat in. Het is niet erg. Even na twaalven gaan de mensen van buiten de plaats de stad nog in; de Apeldoorners vinden het welletjes. Thuis leg ik de spullen van mij af en al snel ga ik naar bed. Het is een uur en ik kijk terug op een mooie dat met een prachtig feest en goede mensen. Dank jullie wel!
Muziek vandaag: November Suite (Robert Fripp), Cartagena! (div uit Colombia 1962-1972), One Size Fits All (Frank Zappa), The Promise Ring (Jon Anderson), Icon (John Wetton & Geoffrey Downes)

[Foto’s volgen natuurlijk spoedig.]

Vrijdag 18 september:
De Vrouw heeft De Wekker op zeven uur gezet. Ik ga uit bed. Zij niet. Beneden doe ik wat klussen en lees ik de krant. Om negen uur fiets ik naar de Turkse winkel voor wat Turkse broden. Tien uur zit onze familie in de auto. In Arnhem hebben we een gesprek met maatschappelijk werk van het Leo Kannerhuis. We zoeken naar ondersteuning voor De Zoon in zijn toekomst bij wonen, werken en vrije tijd. Het gesprek is voor onszelf nog enigszins te ordenen, maar we zien dat De Zoon het al snel niet goed volgt. Hij krijgt binnenkort een vervolggesprek, wij gaan informatie inwinnen bij mogelijke instanties die ondersteuning bieden en gezamenlijk regelen we dat we half oktober een keukentafelgesprek bij de gemeente hebben om een indicatie aan te vragen. De Zoon brengt mij naar de werkplek en daar ben ik om kwart voor een. Het is er doodstil en ik kan er veel urgente dingen doen. Plots staat ook de leidinggevende naast me met de offerte voor mijn traject en een begeleidende brief. Daarin staat dat ik vanaf 1 november acties voor mijn traject niet meer in werktijd kan doen. Wacht, dit begrijp ik niet goed. Ik zou toch tot 1 februari mijn twaalf uur doorwerken? Ik vraag opheldering en ontdek dat ik van 1 november tot 1 februari die twaalf uur niet hoef te werken. De opzegtermijn van de werkgever gaat wél in, dus ik ben verzekerd van inkomen. Ah, ik snap ‘m. Komende week komt het concept beëindigingsovereenkomst voor die twaalf uur. Ik ben benieuwd. Kwart over vijf rijd ik met twee collega’s mee naar het huis van Diana in Wijchen. Daar nemen we met meer collega’s informeel afscheid van Peter, de man voor wie ik veertien maanden lang veel werk heb mogen doen. Ik vertel hem dat ik veel door en van hem heb geleerd over integriteit, persoonlijke waarden en ankers, gerichte aandacht en trouw zijn aan jezelf. Hij geeft me een mooi boek over mindfulness en van mij ontvangt hij een exemplaar van Bas, Willem en ik. Vervolgens komt het eten op tafel. Iedereen heeft wat te eten meegenomen en het meeste is zeer lekker. De avond is ook nog eens prima gezellig. Pas als we om kwart voor tien in de auto naar Arnhem zitten, stort ik in. Iets over half elf heb ik een bus naar Apeldoorn. Het laatste stukje ga ik lopen en ik ben rond half twaalf thuis. Daar is De Vrouw. We praten wat bij. Ik zie dat mijn gisteren bestelde boekjes Netwerken werkt (Rob van Eeden & Els Nijssen) en The Colour Of Magic (Terry Pratchett) zijn binnengekomen. Mooi. Heel even na twaalven ga ik naar bed. Gefeliciteerd, schat.
Muziek vandaag: That Which Passes (Robert Fripp), The Family Album (Rick Wakeman)

–

Donderdag 17 september:
Half acht ben ik echt wakker. Ik heb veel geslapen, maar nu lukt het niet meer, dus sta ik op. Vandaag ben ik thuis. Een dagje bijtanken. Heb ik het nog nodig? Ik heb er wel zin in. Op het programma staan een paar zaken die ik wil doen. Eerst maar eens koffie en de krant. De Vrouw is er ook en zij vertrekt tegen half tien naar haar werk. Ik verwerk mijn aantekeningen van gisterenmorgen en begin met wat opdrachten en uitzoekwerk. Halverwege de ochtend stap ik op de fiets en maak een boodschappenronde. In het centrum loop ik naar de biologische markt en koop daar wat kaas. Op de terugweg haal ik vast wat spullen voor het weekend en de volgende week bij een supermarkt en de Turkse winkel. Als ik thuis kom, is De Vrouw ook net terug. We lunchen samen en vervolgens stappen we opnieuw op de fiets. We rijden ook opnieuw naar het centrum. Bij een klerenwinkel koop ik een mooi hemd voor zaterdag. De zoektocht naar een winterjas is minder succesvol. Tegen vijven zijn we weer thuis en ik kan gelijk beginnen met het avondeten. Ik maak een currypasta van verschillende kruiden, knoflook en olie en daarmee smeer ik parten pompoen in. Die gaan veertig minuten in de oven. Ernaast komt een risotto, gebakken rosbieffiletlapjes en een salade van tomaat, bosui, komkommer en avocado. Alles is verrassend smakelijk. Half acht gaan De Zoon en ik hardlopen. Het is inmiddels mooi droog, dus dat is lekker. Vanavond gaat het lopen zelf me wat minder gemakkelijk af, maar ik houd het wel gewoon een half uur en twee kanaalrondjes vol, dus dat voelt goed. De rest van de avond kan ik (eindelijk) ontspannen en zitten. Ik lees en luister aan de keukentafel tot kwart over tien en dan ga ik douchen en moet ik toch echt gaan slapen.
Muziek vandaag: Country Airs (rerecorded version) (Rick Wakeman), Themes Of Theory (Eddie Jobson), Clearlight Symphony (Cyrille Verdeaux), Platform One (The Wrong Object), Quadrophenia (Deluxe Edition) (The Who), Pale Communion (Opeth), het plaatje dat meekwam met de PROG, Still Life (Talking) (Pat Metheny Group)

–

Woensdag 16 september:
Slapen gaat niet goed. Ik ben veel wakker. Het laatste uurtje lukt dan weer wel, dus als de wekker gaat, is het moeilijk om uit bed te komen. Toch doe ik het. Ik hoef niet vroeg de deur uit, dus kan ik het rustig aan doen vanmorgen. Pas iets voor acht uur vertrek ik naar Velp. Verroest, er is oponthoud op de snelweg, waardoor ik de aansluiting mis. Toch ben ik precies op tijd. Henk vraagt hoe het gaat en ik vertel. Niet zo goed dus. ‘Maar als ik bezig ben, valt het mee, en ik weet dat als ik mijzelf in acht neem, dat het dan straks wel weer goed gaat.’ Dat is aanleiding voor een goed gesprek. Waarom mag het niet gewoon slecht gaan? Ik probeer mijn angst te beheersen, in plaats van te accepteren dat hij er is en er vervolgens mee om te gaan. Pas bij het laatste zal ik mijn eigen keuzes kunnen maken. Verder hebben we het over waarden, integriteit, compassie, zelfbewustzijn en … de droombaan. Ik had nagedacht over wat ik het liefste doe: schrijven. De komende tijd ga ik contacten leggen met mensen die mij verder kunnen helpen. Henk geeft me drie namen. Dat betekent: netwerken. Daar ga ik me eerst in verdiepen: hoe pak ik dat aan? Vervolgens maak ik van mijzelf een profiel in een notendop. En dan het gesprek aan. Wel bijzonder: Henk weet me op te peppen. Niet door een peptalk, maar door zijn manier van vragen. Belangrijke boodschap voor mezelf: Geloof niets of niemand, maar toets of het klopt en bouw aan een filter en zelfinzicht. Mooi. Elf uur sta ik weer buiten en een dik uur later ben ik op de werkplek. Daar ligt echt veel te doen wat vandaag ook echt gedaan moet. Morgen en vrijdagmorgen ben ik afwezig, vandaar. Uiteindelijk krijg ik enorm veel voor elkaar. En tussendoor ook nog een werkoverleg met de leidinggevende. Ik kaart aan dat ik mijn recht op transitievergoeding wil laten gelden als ik per 1 november voor twaalf uur werkloos word. Blijkt dat een en ander al in gang is gezet, ook de transitievergoeding. Mooi. En de opzegtermijn voor de werkgever (drie maanden in mijn geval) gaat per 1 november in, zodat ik tot 1 februari verzekerd ben van volledig inkomen. Ook mooi. Eind van de middag ga ik – en met mij vele andere collega’s – kijken bij de buren, een woonvoorziening voor jeugd met een beperking. Leuk om eens te bekijken, zeker omdat ik er al jaren bijna dagelijks voorbij loop. Na een klein uur wordt het me toch te druk en lawaaiig en ga ik naar huis. Daar arriveer ik om half acht. Inmiddels heeft de vermoeidheid toegeslagen. De Vrouw serveert haar bloemkoolsoep en quiche van gisteren; vandaag bakt ze er hamburgers bij. We tafelen wat na en ten slotte lees en luister ik nog zo’n anderhalf uur aan de keukentafel. Om tien uur ga ik toch echt slapen.
Muziek vandaag: Love, Fear And The Time Machine (Special Edition) (Riverside)

–

Dinsdag 15 september:
Ik sta op. Veel energie heb ik niet. Toch heb ik redelijk geslapen. Dat het wel gaat als ik op ben, is zo langzamerhand wel gewoontjes. Verhip, ik heb een slechte aansluiting op het Willemsplein. Of nee, de aansluitende bus is veel te vroeg, dat is het. Op het station krijg ik een signaal: plotse geluiden doen me zeer en ik schrik. Dat wordt wat vandaag. Gelukkig is het op de werkplek vanmorgen goed te doen. Er is heel veel werk, maar om me heen zijn niet al te veel prikkels. Plots zijn ze er wel en dan verschuil ik mij achter wat oordopjes en kabbelende muziek. Werkt goed. Ik moet er een paar keer naar grijpen. Tussen de middag loop ik in het zonnetje naar een restaurant op de hoek van de straat. Al mijn collega’s zijn daar ook en we lunchen met een vrouw of twaalf. Na een uurtje loop ik het kwartiertje ook weer terug. De rest van de middag hebben we een overleg. Het lukt me maar net om op de been te blijven. Er is druk op mijn hoofd, dat hoofd doet bij vlagen zeer en ik krijg nog net geen angstaanval. Ik zit er stilletjes bij en overleef. Nog net weet ik de bus van vijf uur te halen en om half zeven ben ik thuis. De Vrouw heeft bloemkoolsoep gemaakt en een quiche van pompoen, spek en roomkaas. Ik bak daar nog een boel lamskoteletten bij. Zowaar,ik kan iets eten. Nadat alles ook weer opgeruimd is, lees ik de krant en begin ik in de PROG die vandaag binnen kwam. Ook luister ik iets en heb ik contact met Tim, die aankomende zaterdag van de partij zal zijn. Tien uur is het echt gedaan voor vandaag. De ergste angst en spanning is weg, maar de vermoeidheid is meedogenloos.
Muziek vandaag: het tweede plaatje van GTR (deluxe edition) (GTR), het tweede plaatje van Bridge Across Forever (Transatlantic)

–

Maandag 14 september:
Nog heel moe ben ik als de wekker gaat. Het lukt me om op te staan. Als ik bezig ben, dan gaat het redelijk. Ik ben mooi op tijd op de werkplek. Voel me opgejaagd, gespannen, moe. Tussen de middag heb ik ook nog eens niet de gelegenheid voor een rondje buiten door bos en veld. In de middag kan ik regelen dat ik deze week ook een dag thuis ben; dat is nodig om bij te tanken en energie op te doen voor vrijdagavond en zaterdag. Omdat ik geen pauze heb kunnen nemen, ga ik om iets voor vier uur naar de bushalte. Ik word overvallen door een enorme plensbui, die weliswaar nog geen drie minuten duurt maar me wel drijfnat maakt. Om zes uur ben ik thuis en vrijwel direct begin ik met eten maken. Het wordt een lasagne van romaslabladeren en een tomatengehaktsaus met snijbiet. Erbij een salade van bosui, komkommer, cactusvijg en peer, met het laatste restje frambozencompote in de dressing. Zo om half acht zitten we aan tafel en weer een half uur later ben ik buiten. Heel even ben ik bang opnieuw een stortbui op de kop te krijgen, maar het blijft gelukkig bij een paar druppels. De Zoon is vooruit gelopen, dus ik ben alleen. Niet erg. Na een half uur is mijn hoofd niet leeg, maar ik heb wel heel lekker gelopen; het ging me zeer gemakkelijk af en ik ben klaar voor ik het weet. Nog een uurtje lees en luister ik aan de keukentafel. Ik douche kort en ga om kwart over tien slapen.
Muziek vandaag: Progeny: Highlights from Seventy-Two (Yes), het eerste plaatje van GTR (Deluxe Edition) (GTR)

–

Zondag 13 september:
Pas om half tien ben ik beneden. Klusjes, koffie. Tegen elven ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Er gebeurt me iets bijzonders: ik loop en mijn kop zit vol met van alles en ik loop snel en ben me niet als anders bewust van wat ik om me heen zie en als ik na drie kwartier in plaats van een uur terug ben, voelt mijn hoofd nog steeds vol. Ik maak nog een keer koffie, nu ook voor De Vrouw. Ik lees het boek met de korte stukken van Terry Pratchett uit (indrukwekkend toch hoe die man schrijft over zijn ziekte Alzheimer), begin in Zeik en de moord op de poetsvrouw van Hugo Claus (Herman Brusselmans) en niet veel later brunchen we. In de middag probeer ik te ontspannen met lezen en luisteren, maar het lukt me niet echt. Er is druk in mijn hoofd en ik ben bang dat ik een angstaanval ga krijgen. (Hoe gek wil je het hebben?) Gelukkig gebeurt het niet – daarvoor heb ik mezelf te goed onder controle -, maar ik merk hoe alle energie wegglijdt. Ik maak het avondeten: een pruttelpot van lamsbout, ui, tomaat, paprika en courgette en een salade van krulsla, komkommer, radijs, bosui en avocado. Iets na half acht blijf ik alleen achter aan de keukentafel, alwaar ik lees en luister tot het bizarre en onderhoudende boek van Brusselmans uit en het tien uur is. Ik ga naar bed en zie op tegen de komende dagen en week.
Muziek vandaag: A Blessing Of Tears (Robert Fripp), The Deform Variations (Adam Holzman), More Than Just A Seagull (Gandalf), City Of Love (Ashkabad), Mustt Mustt (Nusrat Fateh Ali Khan), Le Pop (Katzenjammer), The Island Sessions (Hotel), The Steve Howe Album (Steve Howe), A Scarcity Of Miracles (Jakszyk Fripp & Collins), Swordfishtrombones (Tom Waits), When The Eagle Flies (Traffic), het eerste plaatje van Bridge Across Forever (Transatlantic), Cartography (Arven Henriksen)

–

Zaterdag 12 september:
Ik ben om zeven uur al erg wakker, probeer nog wat te slapen, maar dat gaat niet goed. Onrust in mijn lijf en mijn hoofd. Niet erg, maar het is er wel. Uit bed, dus. Loopkleren aan, koffie, was in de machine, vaat uit de machine, enzovoorts. Half negen loop ik buiten hard. Het is nog fris en bewolkt, maar na drie minuten merk ik daar niets meer van. Ik ben gewoon lekker bezig met lopen en al lijkt het niet snel te gaan, uiteindelijk red ik het prima en gaat het gemakkelijk. Thuis neem ik koffie en een douche en vervolgens rijd ik naar de supermarkt en de Turkse winkel. De boodschappen breng ik thuis en ik rijd naar nog een supermarkt. Daar ontmoet ik Harry en zijn vrouw. Harry heeft zijn tweede burnout in korte tijd gehad; we wisselen ervaringen uit (zonder elkaar adviezen te geven) en dat neemt even wat tijd in beslag. Thuis is er nogmaals koffie en aansluitend lunchen we. Begin van de middag maak ik de groene container schoon en ruim ik de tuinslang op. Ook knutselen we nog wat aan de lijst voor ons feest over een week; hij staat nu in de verf. Ik wandel via het Kanaalpark naar een iets verderop gelegen supermarkt voor een cadeautje en wat spontane dingen. Dan is het tijd voor ontspanning. Ik zet hapjes op tafel en we drinken wat. De Zoon is inmiddels uit en ik maak avondeten voor ons tweetjes: een salade van bataviasla, komkommer, bosui en cactusvijg met daarnaast kogelbiefstuk en frambozencompote. Waarom ook niet? Na het eten beantwoord ik wat mail, we zien het journaal en ik lees en luister aan de keukentafel tot elf uur bedtijd.
Muziek vandaag: Radiophonics (Robert Fripp), Voyagers (Paul Sutin & Steve Howe), Visions (Gandalf), Baionarena (Manu Chao), Chicomax (El Tatto Del Tigre), Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek), Last Night The Moon Came Dropping Its Clothes In The Street (Jon Hassell)

De schrijver zette zijn fiets tegen de gevel. Er waren ook fietsenklemmen, maar die waren allemaal vol. Zou het druk zijn in de Turkse winkel?

(more…)

Benodigdheden voor vier personen:
4 kabeljauw(haas)filets, totaal 600g
versgemalen peper en zout
1 el olijf- of zonnebloemolie
1 ui of vier bosuitjes
5 trostomaten (ontveld, zaadlijsten en zaadjes verwijderd, in blokjes gesneden) of 1 blik tomatenblokjes in tomatensap
3 teentjes knoflook, fijngehakt
6 ansjovisfilets, in kleine stukjes gehakt
1 laurierblad
6 el verse peterselie of 4 el gedroogde peterselie

Bereidingswijze:
1 Verhit de olie in de pan, fruit de ui en voeg de knoflook en ansjovis toe.
2 Dep de vis droog en bestrooi met peper en zout.
3 Leg de vis in de pan.
4 Voeg de tomaten, het laurierblad en de helft van de peterselie toe.
5 Doe het deksel op de pan en laat de vis in 12 minuten zachtjes gaar koken.
6 Haal de vis uit de pan en houd het warm (onder aluminiumfolie). Laat de saus op hoog vuur inkoken. Leg dan de vis weer in de pan.
7 Serveer de vis met rijst en een frisse groene salade.

Benodigdheden voor drie personen:
eetlepel olie
300g magere runderlappen, in blokjes
2 rode uien, in reepjes
3 tenen knoflook, fijngehakt
1 cm verse gember, fijngehakt
2 kaneelstokjes
1 el gedroogde koriander
1 mespunt saffraan
1/2 spitskool (of andere kool), fijngesneden
12-15 gedroogde pruimen
12-15 gedroogde abrikozen
2 el vloeibare honing
1 bosje verse koriander, gehakt

Bereidingswijze:
1 Verhit de olie in een tajine of hapjespan, braad het vlees aan, voeg de uien en knoflook toe en laat deze even meebakken tot ze verkleuren. Doe dan de gember, kaneelstokjes, koriander en saffraan erbij. Laat het nog even zachtjes bakken.
2 Voeg zo veel water toe dat alles net onder staat en breng het aan de kook. Laat het geheel nu twee tot tweeënhalf uur zachtjes pruttelen.
3 Doe de kool, pruimen en abrikozen erbij en laat het nog twintig minuten pruttelen. Doe dan de honing erbij en laat het nogmaals tien minuten koken.
4 Roer de helft van de verse koriander erdoorheen en strooi de rest eroverheen als garnering. Serveer het met brood of couscous.

Je kunt dit gerecht ook maken met lamsvlees. Hanteer dan geen stooftijd. Na stap 1 voeg je de kool, abrikozen en pruimen toe. Bak even mee en giet dan het water eroverheen. Ga verder met stap 3.
Let op: controleer regelmatig of de saus nog vloeibaar is; het gerecht mag niet ‘droogkoken’. Het mooist is als de saus wat stroperig is.
Let op: dit is een zoet gerecht. Gewaagd, maar zeer smakelijk.

Even op bezoek bij dit prima project. De Zoon heeft ons rondgeleid en we hebben er wat boodschapjes gedaan.

Vrijdag 11 september:
En op tijd weer op. Ik doe het allemaal toch maar weer. Waar ik de energie vandaan haal is me een raadsel. Evenzo ben ik op tijd op de werkplek en daar verzet ik weer een berg werk. Iets voor half een ben ik er ook weer weg en om twee uur ben ik thuis. Even uitblazen en de krant lezen; dan op de fiets door het zonnetje naar het centrum. De biowinkel, een klerenzaak, de grote Turkse supermarkt en de toko. Thuis kan ik nog wat meer uitblazen. De Vrouw is er ook. Half zes rijden we naar de wijk Zevenhuizen, waar Jaap ons opwacht in een klein huiskamerrestaurant. Hij viert zijn verjaardag en trakteert. Het eten is zeker goed en de avond is hoogst aangenaam. Kwart over negen zijn we weer terug en de vermoeidheid slaat wederom toe. Ik lees en luister aan de keukentafel tot kwart voor elf en dan is het echt gebeurd voor vandaag.
Muziek vandaag: Volume One (Fission Trip), Mirando El Mundo Al Revés (Che Sudeka), Long Walk Home (Peter Gabriel)

–

Donderdag 10 september:
Het lijkt erop dat ik uitgerust ben. Ik sta op de normaal vroege tijd op. Twee uurtjes heb ik voordat ik de deur uit moet. Ik doe de gebruikelijke dingen, lees de krant, enzovoorts. Buiten is het fris maar zonnig. Met mijn collega rijd ik naar de werkplek. Daar heb ik een hele dag om van alles te doen en te regelen en dat doe ik dan ook. Tussendoor doe ik iets aan de opdrachten voor mijn loopbaanoriëntatietraject. Rond het middaguur loop ik door het bos. Door mijn hoofd speelt een vraag van de loopbaancoach: Wie doet iets wat ik boeiend vind? Droombaan? En voorts gaan de gedachten. Wat zou ik nou het liefste doen? Ja, schrijven, maar daar is geen droog brood in te verdienen. Wie hoor ik daar nu praten? Mijn moeder en niet mezelf. Waarom doe ik het niet? Waarom zou ik niet gaan onderzoeken wat er nodig is om te verdienen met schrijven? Wie schrijft er? Wie om mij heen? Ik weet wel iemand die freelance tekstschrijver was en een tijdje zijn eigen tekstschrijversbureautje had. Wat let me? Verhip, ik word er vrolijk en enthousiast van. (De wereld ziet me aankomen.) Een deel van de middag zit ik in een kamertje apart en kan daar in alle rust zeer veel doen. Eind van de middag ben ik bij een bijeenkomst en het wordt een latertje. Half zeven zit ik in de bus en pas om acht uur ben ik thuis. Ik ben inmiddels aardig ingestort. De Vrouw heeft nog wat eten voor me achtergehouden. Veel hoef ik niet, maar wat ik eet is prima. We kletsen wat bij aan de keukentafel. Het laatste uurtje van de dag lees ik er nog wat en uiteindelijk lig ik nog voor tien uur in bed.
Muziek vandaag: geen.

–

Woensdag 9 september:
Ik sta op, kijk in de spiegel en denk: Ik ben opgewekt. Gekker moet het niet worden. Beneden ligt er op tafel een briefje van De Vrouw: Joost Zwagerman overleden. Krijg nou wat. Een generatiegenoot. Op FOK! zie ik nieuwsberichten; hij kampte met depressies en heeft zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Au. Toch blijf ik vrolijk vandaag. Deze keer ben ik op tijd op de werkplek. Ik verzet er weer allerlei werkzaamheden. Toch blijft er ook weer veel liggen en dat is niet erg, want dat is voor morgen. Aan het begin van de middag loop ik een rondje door veld en bos. Om zes uur ben ik thuis en begin ik gelijk met eten koken. Het wordt een groentecurry van rode ui, paprika, knoflook, gember en zoete aardappel. Ik braad rundersaucijzen en maak een salade van komkommer, tomaat, bosui en cactusvijg. Waarom ook niet? Om kwart voor acht lopen De Zoon en ik buiten ons rondje langs het kanaal. Ik zelfs twee,zoals altijd. Drie kwartier later zit ik aan de keukentafel te lezen en te luisteren tot het tien uur is en ik een snelle douche neem en naar bed ga.
Muziek vandaag: The Oblivion Particle (Spock’s Beard), Love, Fear And The Time Machine (Special Edition) (Riverside)

–

Dinsdag 8 september:
Slechts een paar keer wakker geweest vannacht, maar toch goed geslapen. De afgelopen weken zie ik ’s morgens vroeg vanuit de bus dagelijks reeën, dam- en edelherten langs de weg, maar vanmorgen is het leeg in de bossen. Ik ben vroeg op het Willemsplein, maar de stadsbus heeft panne. Stik, weer later op de werkplek. Daar weet ik me fijn af te sluiten (hoop Gandalf op Spotify) en veel werk te verzetten. Tussen de middag wandel ik een half uur buiten. Ik merk dat de werktijd veel van me vraagt, dat ik nauwelijks uitgerust ben en dat ik veel behoefte heb aan ontspanning. Of ik de conclusie mag trekken dat ik momenteel (nog) niet toe ben aan voltijds werken, vraag ik me af. Aan het eind van de middag moet/mag ik invallen in een casusbespreking; interessant, maar het maakt wel dat ik zeer laat thuis ben. Half acht, bijvoorbeeld. Onderweg, op het station koop ik Zeik en de moord op de poetsvrouw van Hugo Claus (Herman Brusselmans). Thuis heeft De Vrouw het diner al klaar: een Indische schotel met Chinese kool, een loempia en een salade. Er is fruityoghurt als toetje. Een uur later zit ik aan de keukentafel met de krant, een boek en de pijp goed leeg. Tien uur al ga ik naar bed.
Muziek vandaag: The First Circle (Pat Metheny Group), Walkover (Jukka Eskola)

–

Maandag 7 september:
Het moet maar weer vandaag. Echt van harte gaat het niet. Op zich gaat het wel als ik uit bed ben. Er is wat oponthoud op de weg, zodat ik ‘pas’ om tien over acht op de werkplek ben. In de ochtend is het redelijk rustig om me heen, dus kan ik van alles doen. Bij vlagen voel ik hoofdpijn en het lukt me niet altijd om mijn aandacht erbij te houden. Tussendoor kijk ik nog in mijn huiswerk. Rond het middaguur loop ik een rondje buiten. Half zeven ben ik thuis. Ik lees de krant en maak een begin met het avondeten. Vandaag een groentecurry van rode ui, venkel, paprika, courgette en mais, met kokosmelk en vijfkruiden. Ik maak salade van krulsla, radiccio, komkommer, tomaat, bosui en ansjovis. En als De Vrouw thuis is van werk bak ik lamskoteletten. Alles bij elkaar zeer goed. Na het eten ga ik hardlopen. Alleen. De Zoon is niet fit, eerder snipverkouden. Ik loop in het pikkedonker. Halverwege wandel ik een minuut; ik merk dat ik spierpijn in mijn onderbenen heb. Ik heb de afgelopen anderhalve week steeds om de dag gelopen; mogelijk heb ik mijn lijf onvoldoende rust gegeven. De rest van mijn ronde loop ik gewoon lekker uit. De kop is leeg. Nog heel even lees ik iets aan de keukentafel en dan is het tien uur. Ik spoel me af onder de douche en ga naar bed.
Muziek vandaag: Love, Fear And The Time Machine (Riverside)

–

Zondag 6 september:
Acht uur moet ik toch echt uit bed. Eerst maar eens de gebruikelijke zondagmorgenklussen. U weet wel. Ik lees Tussen rood en zwart uit en begin in A slip of the keyboard (Terry Pratchett). Halverwege de ochtend loop ik mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Het is bewolkt, de zon schijnt, het regent licht. Als ik thuis kom, drinken De Vrouw en ik koffie. We lunchen met kaiserbroodjes, geitenkaas, honing, walnoten, frambozen (van Stadsakkers) en bramen (uit eigen tuin). Begin van de middag wandel ik nog maar een keer naar de bouwmarkt en terug. Nog geen twee minuten knutselen volgt. Aan de keukentafel lees ik en ondertussen doe ik wat voorbereidingen voor het avondeten. Uiteindelijk máák ik dat avondeten: lamsshoarma, gebakken aardappelen (sientjes van Stadsakkers) en rauwkost. De rest van de avond lees en luister ik aan de keukentafel tot het tien uur is. Soms is het kalm in mijn hoofd, soms is het er een chaos, soms voel ik me oké, soms zeer angstig en gespannen. Op zich heb ik drie goede dagen gehad, maar ik heb niet het idee dat ik volledig tot rust ben gekomen. Nou ja, ben benieuwd hoe het de komende dagen zal gaan.
Muziek vandaag: Starless Starlight (David Cross & Robert Fripp), Arvo Pärt – Complete Works For Violin And Piano And For Piano Solo (Ursula Schoch & Marcel Worms), The Tango Saloon (The Tango Saloon), El Tattoo Del Tigre (El Tattoo Del Tigre), de laatste twee plaatjes uit de doos CSN (Crosby Stills & Nash), Heartattack And Vine (Tom Waits), The Geese And The Ghost (Deluxe Edition) (Anthony Phillips), Day Trip (Pat Metheny, Christian McBride & Antonio Sanchez), Stone To Flesh (Steve Jansen & Richard Barbieri)

–

Zaterdag 5 september:
Kwart over acht ben ik wakker en sta ik op. Het is rustig, in huis en in mijn hoofd. Dipje gehad? Dipje gehad. Kijken hoe het de komende dagen gaat. Ik wil en ‘moet’ het een en ander, maar ik kan ook rust nemen. Beneden maak ik koffie, regel ik iets met de was en de vaatwasser, doe ik wat aan de webstek en lees ik de krant. Buiten regent het en toch ga ik een boodschappenronde maken. Vis op de markt, veel vlees bij de Turkse supermarkt, sappen en fruit bij een supermarkt, en fruit en brood bij de Turkse winkel. Obderweg is het zonnig geweest en viel er een plensbui, maar ik kom redelijk droog thuis. Daar is koffie. We lunchen met haring, biokaas en allerlei ander moois. De Zoon en ik gaan naar een bouwmarkt omwat knutselspul te kopen. In de middag zaag, timmer en monteer ik. Ik kom materiaal te kort, dus wandel ik door het zonnetje langs het kanaal naar diezelfde bouwmarkt. Thuis weet ik na vijf minuten dat ik nóg een keer terug moet. Morgen. Aan de keukentafel help ik De Vrouw met háár knutselklusjes en rond zessen begin ik aan het avondeten: kabeljauwhaasfilets in een tomatensaus. Erbij een salade van radiccio, bataviasla, komkommer en bosui. Ik wil na het eten hardlopen. De Zoon slaat een keer over en ik vind het niet zo erg. In mijn eentje loop ik lekker langs het kanaal en achter de volkstuinen om; een dik half uur en het gaat me zelfs gemakkelijk af. Ik heb weer een shirt met lange mouwen en een loopbroek met lange pijpen aan en eigenlijk is het te warm daarvoor. Als ik om kwart voor negen thuis kom, moet ik echt goed afkoelen. Ik neem een zeer korte douche. Aan de keukentafel lees en luister ik tot het half twaalf is.
Muziek vandaag: Follow (Theo Travis & Robert Fripp), Seraphim (Steve Howe & Paul Sutin), Man & Myth (Roy Harper), Gront (Vasen), de eerste twee plaatjes van de doos CSN (Crosby Stills & Nash), Live in America (Transatlantic), Hamada (Nils Petter Molvaer)