Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0428: Andy Summers & Robert Fripp – Bewitched
JAAAAAAAAAA, DEZE HAD IK OOK! En had ik vergeten dat ik hem heb. Allemensen, wat een leuke plaat om weer eens terug te horen. De beide gitaristen kenden elkaar uit hun jeugd, bleven elkaar volgen en maakten in 1982 al eens een duoplaat onder de titel I Advance Masked. Deze plaat uit 1984 gaat een stapje verder: op de eerste plaatkant wat ‘poppy’ songs met drums en ritme; op de tweede kant staat meer atmosferisch werk. Beide vind ik geweldig. Hoewel de heren allerlei gitaren en gitaarsynthesizers gebruiken, wordt het nergens oeverloos gepiel. Integendeel! Alles klinkt fris en gedegen. Aan het eind wordt het wat zwaarder, melancholieker, maar ook lekker. Mijn versie is een Duitsche uit 1984 op het E’G Editions label. Voor een mint versie kan ik tientallen euro’s vragen, zie ik op Discogs. Doe ik niet, want de plaat is volgens mij nergens op cd te krijgen en ik wil hem nog heel vaak draaien. Topper! JAAAAAAAA!

–

bazbo 0427: Barbra Streisand – One Voice
Dan kan deze niet ontbreken. Ook van mij. Een jaar na The Broadway Album trad mevrouw weer eens op. Voor het eerst sinds 12.354 jaar of zo. Kaartjes kostten $5.000, maar dan had je ook wat. Opbrengst ging naar een goed doel, weet ik veel, voor mijn part een actiegroep tegen aardappelmoeheid. Het is allemaal niet belangrijk. Belangrijker is dat dit een mooi concert is. Volgens mij ook uitgezonden op televisie in Nederland. Op de elpee slechts twaalf liedjes van het concert. Opvallend is niet alleen de gastzanger met wie mevrouw twee duetten zingt, maar vooral ook de drummer. Meneer Chad Wackerman. Waar kennen we hem ook weer van? Van zijn werk met Allan Holdsworth, Zappa en vele anderen in het vrije genre. Opnieuw heb ik hier een Canadese golfplaatversie. Uit 1987.

–

bazbo 0426: Barbra Streisand – The Broadway Album
Deze is wel van mij. Ergens in de zomer van 1987 zag ik een documentaire op televisie over dit nieuwe album van mevrouw Streisand. Hoe ze de liedjes bij elkaar zocht en over haar bewondering voor de musicalcomponisten Rogers-Hammerstein, Gershwin en Bernstein-Sondheim. Ik vond het een mooie docu en mevrouw kon ook nog eens geweldig zingen. Daarnaast: ze vertolkte stukken uit de West Side Story en hadden Yes, Emerson en Waits dat niet ook gedaan? En dus kocht ik op 20 oktober 1987 dit album, dat al in 1985 uit kwam. Ik heb een Canadese versie en herinner me dat ik hem ergens goedkoop op de kop tikte. Het is dan ook nogal een golfplaat, maar dat hoor je nergens terug. Veel ‘klassieke’ musicalhits op deze elpee. Lang niet terug gehoord en nu dan weer wel en ik vind het best mooi ook al zou ik het nu nooit meer kopen.

–

bazbo 0425: Barbra Streisand – Guilty
Deze is van De Vrouw! Deze is van De Vrouw! Had ik al gezegd dat deze van De Vrouw is? En dat terwijl mijn guilty jeugdpleasure (de gebroeders Gibb) er zo’n grote rol op spelen. Alle liedjes zijn door hen geschreven en broer Barry heeft de gehele plaat geproduceerd. Ook zingt hij twee duetten met mevrouw Barbeha. Die liedjes zijn prachtig melodieus, waar vakmanschap. Verder moet je er van houden. Paar grote hits op dit album uit 1980. Voor mij is het lied Life Story nogal in het oor springend. Mooi werk!

–

bazbo 0424: Sting – We’ll Be Together (12″ single)
Deze maxisingle kocht ik op 30 oktober 1987, toen hij net uit was. Bij Free Record Shop, ja. Vier versies van het titelnummer, afkomstig van … Nothing Like The Sun. Beetje veel van het goede. Daarnaast een niet-albumliedje Conversation With A Dog, een niemendalletje. Geen flauw idee waarom ik dit ooit kocht. Het is een Duitsche versie, die op Discogs een tientje of wat kan opbrengen. Iemand geïnteresseerd? (Grapje.)

–

bazbo 0423: Sting – … Nothing Like The Sun
Het is 16 oktober 1987. Het nieuwe album van Sting Nothing Like The Sun is uit en ik koop hem gelijk. Het is een Duitse versie, met de inlay (4 pagina’s) en de Duitse teksten op een binnenhoes, maar zonder de Franse teksten op de binnenhoes en zonder de poster. Nou ja. De muziek op deze plaat vind ik prachtig. Ook al heel lang niet meer gedraaid. Twaalf songs verdeeld over vier plaatkanten, samen nog geen uurtje. De cd had zijn intrede gedaan. Het klinkt allemaal net nog wat gelikter dan op de voorganger. Dat maakt het warm, maar ook wat vluchtiger. Enorme voorraad topmuzikanten spelen mee: Hiram Bullock, Branford Marsalis, Kenny Kirkland, Andy Summers, Eric Clapton, Mark Knopfler, Andy Newmark, Manu Katché en meer van die grootte. Niet dat er veel virtuositeit te horen is. Gladjes. Nogal wat hits op deze plaat, zoals Fragile en Englishman In New York. Voor mij is zowaar de cover van Little Wing een onverwacht hoogtepunt.

–

bazbo 0422: Sting – Bring On The Night
Na één soloplaat brengt de heer Sting een livealbum uit. Opvallend: geen grote hit van die ene soloplaat erop, maar wel veel andere albumnummers en bewerkingen van Policemateriaal. Magistrale band op het podium: Kenny Kirkland, Darryl Jones, Branford Marsalis en Omar Hakim. Op 29 september 1986 kocht ik de Nederlandsche versie. Opzwepende concertweergave. Geen zwak moment. Heb hem later nog eens op cd gekocht. Ik draai hem te weinig.

–

bazbo 0421: Sting – The Dream Of The Blue Turtles
Feestje, deze debuutsoloplaat van Sting uit 1985. Ik kocht ‘m een jaar later, op 28 november 1986. Het is een versie uit Joegoslavië, zie ik. Herinner me wel dat het een goedkope was. Ik kocht hem dan ook bij Free Record Shop. Maar klinken doet hij nog altijd prima. Darryl Jones op bas en Kenny Kirkland op toetsen. Veel hits en mooi werk hierop. Van If You Love Somebody (Set Them Free) tot Love Is The Seventh Wave en van Russians tot Fortress Around Your Heart: allemaal hoogtepunten. Ik heb deze nooit op cd gekocht en vind het fijn hem nu weer eens terug te horen. Leuk!

–

bazbo 0420: Rod Stewart – Foot Loose & Fancy Free
Ver voordat Prince de naam kreeg, was Rod Stewart al de grote geilneef van de popmuziek. De Vrouw kocht dit album uit 1977 om redenen die wat mij betreft onduidelijk mogen blijven. Het is een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen, compleet met een heel inlegtijdschrift. Op de plaat pittige recht-toe-recht-aan-rocksongs met een hoog geld-drank-en-lekkere-wijvenquotiënt en een bak met ballads. Inclusief hits. Opvallende muzikanten: Carmine Appice op drums en John Mayall op mondharp. Niks mis mee met deze muziek, maar wat vluchtig en nietszeggend. Wegwerpmuziek om mee te zingen!

–

bazbo 0419: Steps Ahead – Magnetic
Verroest, wat is het nummer Beirut goed. Ik heb deze plaat meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord en dat stuk springt er gelijk echt uit. Ik kocht deze plaat op 30 juni 1986 en heb een Duitsche versie uit dat jaar. Steps Ahead was het kindje van Mike Manieri en Michael Brecker. Oorspronkelijk een akoestisch kwintet; hier een elektronische boel. Brecker speelt hier vooral zijn Steiner EWI, een soort elektronische saxofoon. Verder Hiram Bullock en Peter Erskine op drums, Kenny Kirkland en Robbie Kilgore op synths en Victor Bailey op bas. Niet de minsten. Bij vlagen mooi opzwepend jazzy, bij andere vlagen wat zweverig, dan weer disco-achtig zoals het titelnummer Magnetic Love. Altijd leuk, dat wel. En Beirut springt er helemaal uit.

–

bazbo 0418: Starship – Nothing’s Gonna Stop Us Now (12″ single)
Van De Vrouw! Van De Vrouw! Het is een Duitsche maxisingle uit maart 1987. Ooit was Jefferson Airplane een goede en hippe psychadelische band. Gedurende de jaren zeventig veranderde de bezetting nogal en werd het Jefferson Starship; in de jaren tachtig slechts Starship. Poppy meuk, dat was ook wat het was geworden. Dit is een hit uit een film die ik nooit heb gezien. De Vrouw volgens mij ook niet. Naast het titelnummer nog drie stukken op deze maxisingle, waaronder een versie van die andere pophit We Built This City. Het leuke aan deze plaat is dat hij snel afgelopen is.

–

bazbo 0417: Chris Squire – Fish Out Of Water
Hier keek ik naar uit! Natuurlijk heb ik deze plaat ook op cd, twee keer zelfs. In 1975 brachten de leden van Yes ieder een soloalbum uit en samen met de plaat van Anderson is dit mijn favoriete. Ik denk dat deze plaat zelfs in mijn top tien van meest geliefde platen aller tijden staat. Hoe prachtig is dit album! Ik heb hier een Canadese versie uit 1975, die ik kocht op 17 mei 1986, de dag dat ik eenentwintig jaar oud werd. Erop doen Yesvrienden Bruford en Moraz mee en ene meneer Mel Collins. De hele plaat luistert als een grote suite, onderverdeeld in vijf stukken die niet voor elkaar onderdoen. Mooi georkestreerd, de hoofdrol voor de bas en stem van Squire zonder dat het een pielplaat is. Prachtmelodieën. Vooral het laatste lange stuk Safe (Canon) in 11/8 vind ik heel indrukwekkend. Meesterwerk…

–

bazbo 0416: Bruce Springsteen – Born In The USA
Nog meer van hetzelfde, zij het dat dit een directer en moderner geluid heeft, gericht op de stadionoptredens van deze rocker. De Vrouw kocht deze Hollandsche versie in het jaar van verschijnen: 1984. Met hits. Jammer dat hij zo gewoon is gebleven, die Boss.

–

bazbo 0415: Bruce Springsteen – The River
Deze is dan weer niet van De Vrouw. Zegt ze. Het kan kloppen. Volgens mij heb ik hem ooit eens meegepakt uit de verzameling van iemand die alles wilde wegdoen. Er zitten allerlei rare stickertjes op de hoes. Wat we hier in onze klauwen hebben, is een complete set van deze dubbelelpee uit 1980. Inclusief de zware binnenhoezen en de inlay met alle teksten. Volgens mij hebben we een eerste Europese persing. Veel werk op dit album. Beetje veel van hetzelfde, ook. Maar goed is het wel. En op Hungry Heart zijn het ene Mark Volman en Howard Kaylan, Flo & Eddie oftewel The Turtles, die de achtergrondzang verzorgen. Leuk.

–

Vrijdag 1 februari:
Ik ben pas om half negen wakker. Dat was kennelijk nodig. Eerst maar eens koffie en de webstek van Kunst-Zinnig-Brein bijwerken. Vinyl. Eind van de ochtend ben ik toch nog even in de Kap voor een kort overleg over een artikel dat ik aan het maken ben. Thuis nog koffie met De Vrouw en een lunch. En vinyl. Erna fietsen we naar het ziekenhuis. De Vrouw heeft een soort intakegesprek voor een eventuele kosmetische ingreep die haar mogelijk van vele klachten kan verlossen. Eind van de middag zijn we weer thuis. Nog wat vinyl en dan maak ik avondeten. Ik warm de soep van gisteren op, maak salade van bosui, komkommer, tomaten, peer en rode kool, kook mie en produceer een Thaise curry van uien, knoflook, peper, paprika, courgette, kokosmelk en rookworst. De Zoon is er om kwart voor zes. Hij is vandaag meegelopen bij een ander bedrijf en zo te horen is het hem bevallen. Ik was af, breng afval weg, werk de webstek bij en ga dan nog wat lezen en luisteren. Nog voor half elf ben ik weer erg moe. Mijn hoofd zit nog heel vol.
Muziek vandaag: The Extinct Suite (Steve Jansen), Supertramp (Supertramp), Crisis? What Crisis? (Supertramp), Breakfast In America (Supertramp), de eerste plaat van de dubbelelpee Paris (Supertramp), Platinum (Mike Oldfield), Fear Of A Blank Planet (Porcupine Tree), Fictitious Sports (Nick Mason), Hugsiá (Ivar Bjornsson & Einar Selvik)

–

Donderdag 31 januari:
Het lukt om op te staan als de wekker gewoon gaat. Op de werkplek heb ik gelukkig veel te doen, zodat ik niet inzak. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en sneeuw. Hier in en om Arnhem is gisteren laat dus wel veel gevallen. Ook in de middag weer veel. Half zes thuis. Daar val ik wel bijna in slaap. De Vrouw serveert een soep van ui, prei en pompoen, plus vervolgens een schotel van rundersaucijs en pompoen, met een salade van mandarijn en banaan. Heel goed. We tafelen wat uitgebreider na. Dan was ik af en ga ik hardlopen. Buiten is het koud; het vriest. Ik loop lekker door, zodat ik er geen last van heb. Thuis werk ik de webstek deels bij en bewerk ik de foto’s van gisteren en vandaag. Dan lees en luister ik nog wat en kwart over tien ga ik slapen.
Muziek vandaag: Shimmer Into Nature (Ed Wynne), Live at the NCH (The Gloaming)

–

Woensdag 30 januari: met Kunst-Zinnig-Brein naar het Nursing Congres + Ensemble Insomnio in Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam
Op de gebruikelijke tijd gaat de wekker. Twee uur later heb ik mijn werk voor de Kap af. Ik loop naar een ontmoetingspunt. Met Ank rijd ik naar Ede. Daar staat Kunst-Zinnig-Brein weer op het Nursing Congres. Om negen uur hebben we de mini-expositie en de kraam ingericht. Dit keer zijn de drie kunstenaars niet op het podium – die plek staan ze graag af aan Erik Scherder – waardoor er mogelijk wat minder aanloop is. Toch zijn er goede ontmoetingen en contacten. Kwart over drie loop ik naar het station. ‘Vanwege de verwachte sneeuwval rijden er vandaag minder treinen.’ Er is nog geen vlok gevallen. Kwart voor vijf ben ik op het Centraal Station en daar ontmoet ik De Vrouw. We eten in een burgerrestaurant en drinken iets in een café. Dan wandelen we door de nattesneeuwstorm naar het Muziekgebouw aan ’t IJ. Ensemble Insomnio speelt Frank Zappa’s The Yellow Shark. Een geweldige uitvoering krijgen we. Het klinkt fris, goed gerepeteerd, intens. Vijf jaar geleden zagen we ze hier ook, maar nu is de suite compleet. Ik vind de videoanimaties nogal afleiden, maar het lukt me mijn aandacht op de muziek te richten. In de pauze zien we Wim en zijn vrouw, Marco en zijn vrouw. Na de pauze gaat het verder. Nogal wat hoogtepunten vanavond. Uncle Meat, Outrage At Valdez, Pound For A Brown en Exercise #4. Amnerika valt wat tegen, omdat de wonderschone melodie verdrinkt in de hikkende begeleiding. Eindklapper is G-Spot Tornado, compleet met explosieve dans. Twee toegiften. Mooie avond. Snel na de laatste tonen halen we onze jassen en lopen we terug naar het station. We hebben de trein van elf uur, om half een zijn we thuis en we gaan gelijk door naar bed.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis)  

–

Dinsdag 29 januari:
De bus rijdt door. Op tijd op de werkplek dus. Daar heel veel. Ik ren van het een in het ander. Ook nog een nieuwe werktelefoon. Kost me een uur voordat ik het startscherm heb gevonden. Tussen de middag wandel ik door zon en bos. Ook in de middag veel. Half zes thuis. De Vrouw heeft bamisoep en om zes uur is De Zoon er om mee te helpen opeten. Het lukt. De afwas doe ik snel. Dan hardlopen. Koud, maar ik loop door. Thuis de webstek bijwerken, lezen en luisteren. Hoofd niet leeg om tien uur.
Muziek vandaag: Shimmer Into Nature (Ed Wynne), Live at the NCH (The Gloaming)

–

Maandag 28 januari:
Welnu. Gaan we. File op de snelweg. Op de werkplek ook veel. Tussen de middag lunch ik met collega’s in een restaurant. Ook in de middag veel. Kwart voor zes thuis. Even uitblazen, dan eten maken: rode ui bakken, kastanjechampignons erbij, reepjes groene kool, courgette. Peper, zout, geraspte kaas en een prachtmaal. De afwas is klein. Ik werk de webstek bij en lees en luister. De Vrouw is er om negen uur. Tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: Shimmer Into Nature (Ed Wynne), Live at the NCH (The Gloaming), At The Edge Of Light (Steve Hackett), 5 Klavierstücke (Irmin Schmidt)

–

Zondag 27 januari:
Pas om kwart voor negen uit bed. Koffie, webstek. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. De Vrouw gaat eind van de morgen even ergens op bezoek en is begin van de middag weer terug. Ik heb dan allerlei mail en online meuk afgehandeld en lees in Alle verhalen (Hans Dorrestijn). De Zoon is er om kwart over een voor een lunch. Na afwas en stofzuigerij wandel ik door de regen naar een supermarkt in het centrum voor een kleinigheid. Thuis meer vinyl. Iets na vijf uur lijkt het wat droog buiten en waag ik een ronde hardlopen. Het regent. Niet hard. De tegenwind is aanvankelijk lastig, maar ik loop door en uiteindelijk lukt het goed. Thuis maak ik avondeten. Restanten van gisteren en eergisteren in de opwarmoven. Ik maak een salade van peer, aardbei en frambozen en bak lamsshoarma. Een knoflookyoghurtsaus ernaast. Dit eten we op. Dan was ik weer af en ’s avonds zie ik een prachtige documentaire over Robert-Jan Stips en zijn nieuwe Supersisterproject. Verder lees en luister ik. Tien uur weer naar bed.
Muziek vandaag: The Gloaming (The Gloaming), de tweede plaat van Bring On The Night (Sting), …Nothing Like The Sun (Sting), We’ll Be Together (12″ single) (Sting), Guilty (Barbra Streisand), The Broadway Album (Barbra Streisand), One Voice (Barbra Streisand), Bewitched (Andy Summers & Robert Fripp), At The Edge Of Light (Steve Hackett), 2 (The Gloaming)

–

Zaterdag 26 januari:
Half acht uit bed. Koffie, klussen, de hele meuk. Half tien wandel ik naar de bioslager en super. Aansluitend ga ik brood halen en fruit op de Markt. Koffie met De Vrouw. Vinyl. De Zoon is er om kwart over een voor een lunch. Erna was ik af en wandel ik langs het kanaal naar een supermarkt voor de laatste dingen. Thuis nog wat vinyl. Eind van de middag maak ik avondeten: een curry van ui, peper en groene kool, met een salade van bosui, komkommer, aardbei en framboos. Lamsfiletlappen en couscous erbij en klaar. Het smaakt uitstekend. De afwas is zo gedaan. Dan werk ik de webstek bij en kijk ik een deel van de tweede dvd uit de doos Neerlands Hoop en lees en luister ik nog iets. Kwart voor elf weer naar bed. Het hoofd wordt iets leger.
Muziek vandaag: The Gloaming (The Gloaming), de tweede plaat van The River (Bruce Springsteen), Born In The USA (Bruce Springsteen), Fish Out Of Water (Chris Squire), Nothing’s Gonna Stop Us Now (12″ single) (Starship), Magnetic (Steps Ahead), Foot Loose & Fancy Free (Rod Stewart), The Dream Of The Blue Turtles (Sting), de eerste plaat van Bring On The Night (Sting), een deel van de tweede dvd van de doos Neerlands Hoop Compleet (Neerlands Hoop), Cloud About Mercury (David Torn)

–

bazbo 0414: Bruce Springsteen – Greetings from Asbury Park N.J.
De Vrouw had iets met Springsteen. Ik niet zo. Vind het niet slecht, maar ook niet zo wereldschokkend dat ik er wat van wil hebben. Kan me wel voorstellen dat een concert van de man een hele belevenis is. Dit is een alleraardigst album uit 1973. De Vrouw heeft een Europese herpersing uit 1975, gekocht bij FOX in Apeldoorn, destijds gevestigd aan de Hoofdstraat. Fijn. Zijn er hoogtepunten op dit album? Ik hoor ze niet. Maar slecht of wereldschokkend is het niet. Blinded By The Light is in 1980 nog gecoverd door Manfred Mann’s Earth Band op het album Chance. Of was dat For You? Kan iemand het ook maar iets schelen?

–

bazbo 0413: Lori Spee – Behind Those Eyes
Deze is van De Vrouw, laat dat duidelijk zijn. Toch valt het gebodene me zeker niet tegen. Mooi in elkander stekende liederen met fraaie arrangementen. Beetje soetzappig, dat dan wel weer. Dit is de allereerste Nederlandse persing uit 1980. Met hitje.

–

bazbo 0412: Orgel Vreten – Komrad
Ja, ik weet het. Ik ben al lang bij de S, maar hier is er nog eentje van de O. Van Onlangs Gekocht. Er zit een cd bij en die heb ik al vaak door de kamer geknald. Nu dan de elpee. Slechts één versie van dit album uit 2015; tenminste de vinylversie waarbij ook de cd komt. Doorzichtig vinyl, welteverstaan. Fijne en swingende instrumentaaltjes met een hoog meebeweeggehalte. Live is het allemaal nog aanstekelijker, neemt u dat van mij aan. En langer. Hier is het allemaal veel te snel afgelopen. Nou ja, dan draai ik hem toch gewoon nóg een keer? Op cd, dan. Dan blijft deze verder maagdelijk in de kast. Of wacht, hij is nu niet meer maagdelijk. Net-ontmaagdelijk, dan. Oké?

–

bazbo 0411: The Sound – From The Lions Mouth
Dit is de plaat waar De Vrouw zich erg op verheugde om terug te horen. Toch jammer dat ze net moet werken. (We hebben deze ook op cd, hoor.) Adrian Borland! Veel te vroeg van ons heengegaan. De Vrouw heeft een Europese versie uit het jaar van verschijnen 1981. Op Discogs is er één iemand die hem aanbiedt. Voor vijftig ballen. Mooie songs, maar na een nummer of wat vind het wat eenvormig, beetje meer van hetzelfde klinken. Is dat erg? The Cure is nooit ver weg, overigens. Gut, wat heb ik eigenlijk weinig met die jaren tachtig new wave bandjes. Maar deze is leuk om weer eens te horen.

‘Dames en heren, zijn columns voor FOK! worden nauwelijks meer gelezen, maar door die enkele lezer nog altijd bijzonder hoog gewaardeerd. Sinds donderdag 18 januari 2007, dus afgelopen vrijdag alweer twaalf jaar lang, plaatst hij zijn schitterende stukjes op de FrontPage.
Dames en heren, de columns op FOK! zijn al lang dood, maar bij mij aan tafel schuift nog altijd aan: de levende legende bazbo!’

(Wave in het publiek.)

‘Bas, wat wil je drinken?’
‘Water, Adriaan. Water.’
‘Nog altijd van de drank af?’
‘Dat vroeg je vorig jaar ook al.’
‘Bas, voor iedereen die jou nog niet kent: vertel eens iets over jezelf.’
‘Ik hoor steeds slechter. Volgende week heb ik een afspraak in het ziekenhuis bij de KNO-arts. Daar krijg ik zo’n uitgebreide gehoortest en vervolgens een kort consult bij de specialist. Het zal wel weer hetzelfde zijn als vijf jaar geleden. ‘We kunnen niet veel doen aan de tinnitus. Daar zult u mee moeten leren leven.’ Of misschien toch niet. Misschien adviseert hij nu echt dat ik aan de gehoorapparaten moet.’
‘Zoiets bedoel ik niet, Bas.’
‘Wat bedoel je dan, Adriaan? Zeg gewoon wat je bedoelt.’
‘Vertel eens in zijn algemeenheid iets over jezelf, zodat we je iets beter leren kennen.’
‘Nu nog? Na twaalf jaar? Nou, vooruit. Ik heet Bas Langereis en werd geboren op 17 mei 1965 in het zo majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn nog weer een stukje majestueuzer werd. Hierover kun je meer lezen in mijn boeken Alles kan kapot, Zelfmoord is een optie en Maar we leven nog.’
‘Fijn. Wanneer verschijnt er een nieuw boek?’
‘Geen idee. Ik ben er niet mee bezig.’
‘O? Jij, de veelschrijver, bent niet bezig met een nieuw boek?’
‘Ik lieg. Ik ben altijd bezig met een nieuw boek. Maar dat schuif ik dan opzij en morgen ben ik weer met een ander nieuw boek bezig.’
‘Maar niets concreets?’
‘Er liggen al jaren lang enkele manuscripten klaar.’
‘Waar wacht je dan op?’
‘Tot ik de energie heb. Echt belangrijk is het allemaal niet.’
‘O? Jij, de veelschrijver, vindt het allemaal niet belangrijk?’
‘Er valt niet veel te leren in dit leven, maar er zijn uitzonderingen.’

(Instemmend geknik.)

‘Bas, hoe komt het dat de columns op FOK! dood zijn?’
‘Omdat er bijna geen columnisten op FOK! zijn.’
‘Hoe komt dat zo?’
‘Eerst waren er veel. Veel gingen toen weg. Toen bleven er bijna geen columnisten over.’
‘Scherpe analyse.’
‘Dank je. Ik ben gek op feiten.’
‘Een paar jaar geleden was het wel anders. Toen waren er zo veel columnisten, dat er meerdere columns per dag op de Frontpage verschenen. Een tijdje zelfs drie of vier.’
‘Wat is je vraag, Adriaan?’
‘Vertel daar eens over.’
‘Een paar jaar geleden waren er zo veel columnisten, dat er meerdere columns per dag op de Frontpage verschenen. Een tijdje zelfs drie of vier.’
‘Goed. Fijn. Wie zijn er nu nog over?’
‘Ik. En nog een paar. Van de hoogtijdagen die ik zelf heb meegemaakt – zeg van 2007 tot en met 2013 – is niet veel meer over. Ik geloof dat er nu alleen op maandag en op donderdag iets staat. En eens in de maand op zondag is er wat. Bornfree plaatst heel af en toe iets. Onlangs moesten we afscheid nemen van Bakoenin. Hij was zo’n beetje de laatste van de oude ploeg. O ja, ik zag dat er tegenwoordig iedere zaterdag een deel van een heel boek op de Frontpage staat.’
‘Wat vind je daar van, Bas?’
‘Ik heb het nog nooit gelezen, dus ik kan er niets over zeggen.’

(Hysterisch gelach.)

‘Wat vind je van het idee dat een schrijver een heel boek plaatst?’
‘Gejat. Zelf heb ik het ook eens overwogen. In de tijd dat we het aantal columnisten zagen verminderen, opperde ik het idee om een wekelijks gat op te vullen. Ik heb verschillende oude manuscripten liggen en een daarvan kon ik gemakkelijk in delen knippen. Ha, dan waren we een jaartje onder de pannen geweest.’
‘Welk boek was dat?’
‘Het boek is onder mijn volgers bekend als de Party-trilogie. Het is een serie verhalen over mijn avonturen in de periode van 1992 tot en met 1994.’
‘Vertel. Wat hebben we gemist?’
‘Een boel geil gedoe met vrouwen.’
‘Hoe kun je ons dat onthouden?’
‘Ik heb het zelf ook gemist. Uiteindelijk gebeurde er geen ene reet. Daar komt het op neer.’
‘Dat is niet uniek voor een FOK!ker, Bas. Waarom is het uiteindelijk niet doorgegaan?’
‘Nu moet ik heel diep graven in mijn geheugen. Volgens mij wilde ik het achter de hand houden voor als ik zelf een jaartje ertussenuit zou willen. Geen idee meer, eigenlijk. Ik zeg maar wat.’

(Applaus.)

‘Zou je ermee willen stoppen, dan?’
‘Zou jij willen dat ik ermee stop?’
‘Ik ben hier de interviewer. Jij niet.’
‘Stel dan vragen, Adriaan.’
‘Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar? Wat heb je zelf zoal geplaatst?’
‘Verhalen.’
‘Noem eens wat hoogtepunten.’
‘Hoogtepunten in mijn verhalen? Ik ben niet zo van de expliciete erotiek.’
‘Jammer.’
‘Maar een van mijn stukken, dat ik ook plaatste op een andere webstek, daarin wekte ik de suggestie dat er wel een seksueel getinte passage in zat. Dat verhaal heeft de redactie van die andere webstek verwijderd.’
‘Echt waar?’
‘Als je iemand wilt spreken die verzinsels vertelt, moet je een ander uitnodigen voor je interview.’
‘Om welk verhaal ging dat dan, Bas?’
‘Dat is niet zo belangrijk. Het ging overigens niet om de seksueel getinte passage. Het ging om het gebruik van het woord ‘nikker’. Daar viel de redactie nogal over. Het was een verhaal uit de serie Hoog tijd voor een kroegverhaal.’

(Uitroepen van verbazing en verrassing. Dan daverend applaus.)

‘Wat is dat toch met die kroegverhalen?’
‘Wat is ermee, Adriaan?’
‘Jij komt toch nooit meer in de kroeg?’
‘Bijna nooit, dat klopt. Maar ik ben er heel veel geweest. Ik durf te zeggen dat ik goed weet wat er in een café gebeurt.’
‘Je gaat me niet vertellen dat die serie Hoog tijd voor een kroegverhaal is gebaseerd op de werkelijkheid.’
‘Wat is je vraag, Adriaan?’
‘Bas, hoe kom je aan inspiratie voor je serie Hoog tijd voor een kroegverhaal?’
‘Opnieuw heel diep graven in mijn geheugen. Ik kom tegenwoordig nog maar zelden in het café.’
‘Waarom is dat?’
‘Er valt niet veel te leren in dit leven, maar er zijn uitzonderingen. Het heeft met twee dingen te maken: ik drink geen alcohol meer en ik heb een gehoorprobleem. Hierdoor is het voor mij niet prettig om in een café te zijn. Voor wat betreft de alcohol: ik heb geen enkele moeite om water te bestellen, maar na een uurtje in het gezelschap te hebben vertoefd van mensen die wel alcohol drinken, vind ik het gesprek meestal niet meer zo interessant. Je moet maar eens opletten: het gesprek gaat dan in heel veel gevallen alleen maar over alcohol, over hoe veel alcohol zij drinken en over wat ze allemaal hebben meegemaakt al die andere keren dat ze veel alcohol dronken. Ik heb ook van die verhalen, hoor. Heel veel zelfs. Ik schaam me er niet voor dat ik ze heb, maar ik ben er niet trots op. Er valt niet veel te leren in dit leven, maar er zijn uitzonderingen.’
‘Wil je daarmee zeggen dat…’
‘Val me niet in de rede! Ik ben nog niet uitgesproken, ja? Ik ga namelijk nog iets vertellen over het serieuze gehoorprobleem dat ik heb. Ik hoor slecht. Ik moet me in gezelschap goed concentreren op het gesprek. Dat kost me veel energie en het gaat lastiger als ik vermoeid ben. Daarnaast heb ik oorsuizingen. Die genadeloze pieptoon is erger als ik vermoeid ben. En wanneer ga ik naar het café? Als ik mensen wil ontmoeten of als er een bandje speelt. En wanneer is dat? Dat is aan het eind van de dag en meestal ’s avonds. En juist dan ben ik vermoeid. Ik moet dan dus heel veel moeite doen om mensen goed te verstaan en dat kost heel veel energie. Plus: als mensen in het café in gesprek zijn, moeten ze vaak boven de muziek uit zien te praten. Dan denkt de barman dat de mensen zijn muziek niet horen en dan zet hij de muziek wat harder. Dat betekent dat zijn gasten harder gaan praten of schreeuwen om boven de muziek uit te komen en vervolgens denkt de barman weer dat de mensen zijn muziek niet horen vanwege al dat geschreeuw, dus gaat de muziek nóg weer een tikkeltje harder. Kortom: ik ben dan al lang naar huis, want ik hoor ondertussen helemaal niets meer dan enkel en alleen lawaai. Een avondje in het café maakt me doodmoe. Ik heb wel eens gezegd: een feest is voor mij geen feest meer.’
‘Toch schrijf je veel over de kroeg.’
‘Wat is je vraag?’
‘Vanwaar die fascinatie voor de kroeg in je verhalen?’
‘Het café is het ideale decor. De verhalen in de serie Hoog tijd voor een kroegverhaal vind ik tegenwoordig het leukst om te maken. Ik zet ze vol buitenissige personages, volkomen ontsporende dialogen en bizarre gebeurtenissen. En al lijken ze verzonnen, de werkelijkheid is soms onwerkelijker dan je denkt.’

(Gejuich.)

‘Laten we je oeuvre van het afgelopen jaar eens doornemen. Wat konden we zoal lezen?’
‘Dan moet je bij de columns kijken, Adriaan.’
‘Ja zeg, gekke Henkie.’
‘Aangenaam. Ik heet Bas Langereis en werd geboren op 17 mei 1965 in het zo majestueuze Apeldoorn, waardoor Apeldoorn nog een iets majestueuzer werd. Mijn vader heet ook Henk.’
‘Maar goed. Vertel eens over je verhalen van afgelopen jaar.’
‘Hm, even denken. Het waren vooral delen van series, eigenlijk. Hoog tijd voor een kroegverhaal hebben we al gehad, hè? Daarnaast een paar afleveringen van Schrijver en redelijk wat van Lotgenoten.’
‘Hoe zit dat met die verhalen over Ronald Haamschaar?’
‘Wat wil je weten, Adriaan?’
‘Ik vind ze vaak wat vaag, weet niet goed wat ik ermee aan moet.’
‘Zeg dát dan. Wat is je vraag?’
‘Waar gaan die verhalen naartoe leiden?’
‘Ja, als ik dat vertel, is de grap eraf. Ik wil er niet te veel over zeggen. Vooruit, heel iets dan. Ook al zien ze er niet zo uit, de verhalen vormen een serie. Het onderliggende verhaal bouwt zich op. Ronald Haamschaar is een centrale figuur, maar er zijn ook verhalen onderdeel van de serie waarin hij niet met naam voorkomt. Er zijn dus verhalen die ogenschijnlijk niet bij de serie horen; dat blijkt dan later zo te zijn. Het is een beetje een puzzel, bedoeld voor mijn trouwe lezers. Want die heb ik.’

(Euforie. Gejoel.)

‘Je snijdt een interessant onderwerp aan, Bas. Wie is jouw lezer?’
‘Geen idee. Als ik de reacties onder mijn stukjes zo lees, zijn er FOK!kers die redelijk trouw lezen. Daar ben ik heel blij om. Mag ik ze hierbij bedanken? Is dit de microfoon waarin ik moet praten?’
‘Wat staat er in het nieuwe jaar te gebeuren?’
‘Nou, volgende week heb ik een afspraak in het ziekenhuis bij de KNO-arts. Daar krijg ik zo’n uitgebreide gehoortest en vervolgens een kort consult bij de specialist.’
‘Ik bedoel voor FOK!, Bas!’
‘Zeg dat dan! Ik denk dat ik wat afleveringen ga maken van de serie Hoog tijd voor een kroegverhaal. En voor Schrijver. En Lotgenoten. En wie weet wat nog meer. Het is toch iedere keer voor mezelf ook weer een verrassing wat er in mijn brein naar boven komt. Het creatief proces laat zich niet leiden.’
‘Toe maar. Nog meer zweverigs te vertellen?’
‘Ach, hou toch je bek, Adriaan. Als je zo begint, is het wel klaar.’

(Boegeroep. Rot fruit.)

‘Bas, dank je voor je openhartigheid. Nog een laatste vraag: waarom doe je dit eigenlijk?’
‘Iemand moet het doen en omdat ik niet anders kan. Daar komt nog bij: als ik zou stoppen, is het nog leger op de Frontpage.’

(Doodse stilte.)

–
Apeldoorn, januari 2018

Hier lees je ‘m op FOK! 

–

bazbo 0410: Solution – Solution
Een jaar of wat geleden (ik denk in 2012) gaf mijn oud-collega me deze plaat. Hij was bezig zijn vinylcollectie op te ruimen en had wat spul voor mij. Ik herinner me Tarkus (Emerson Lake & Palmer), Studio Tan (Frank Zappa) en deze. Ik kende de Nederlandse band van naam en reputatie, maar had nog nooit iets van ze gehoord. Ik heb deze elpee uit 1971 ook nog nooit gedraaid. Nu wel. Wat een allemachtig leuke plaat! Ik hoor er veel Supersister in, maar ook allerlei andere jaren-zeventig-prog. Hoogst vermakelijk. Hé, het laatste nummer, Circus Circumstances citeert For Example (van The Nice) en dat heeft Ekseption (op het album 5) ook al eens gedaan. Gelukkig krijgt Keith Emerson een credit. Wat ik hier in mijn klauwen heb, is de allereerste versie, de enige Nederlandse (er zijn maar drie vinylversies). Een mint versie gaat er op Discogs voor honderden pleuro’s uit. Nu is mijn versie zeker niet mint (oud-collega was niet zo heul zuinig op zijn platen, merk ik) en daarbij wil ik hem niet verkopen. Heerlijke muziek!

–

bazbo 0409: Snowy White – Bird Of Paradise (12″ single)
Op 1 juni 1987 was ik weer eens in de Free Record Shop in het zo majestueuze Apeldoorn. In de goedkoperommelbak vond ik deze maxisingle. Hé, dat stuk vond ik mooi en wilde ik altijd nog eens hebben. Dus: afrekenen. Het is een Britse versie uit 1984. Thuis heel veel gedraaid. De andere twee stukken die op de B-kant stonden vond ik aardig, maar nou niet dusdanig dat ik nog meer van meneer mevrouw Sneeuwigwitje wilde hebben. Het is er altijd bij gebleven. Sterke song, mooi gitaarwerk. Geen wonder dat deze gitarist het ooit tot assistent-gitarist bij Pink Floyd heeft geschopt.

–

bazbo 0408: Simply Red – The Right Thing (12″ single)
Weer een uit de uitverkoopbak op 24 oktober 1989. Naast het titelnummer nog twee songs: There’s A Light en de klassieker Ev’ry Time We Say Goodbye. Aardig, allemaal. Ik vrees dat ik er een heleboel voor een klein bedrag kreeg en dat ik deze heb uitgekozen om aan die heleboel te komen. Dit is een Britse versie van de maxisingle. Ook niets bijzonders.

–

bazbo 0407: Simple Minds – Sparkle In The Rain
Weer een plaat van De Vrouw. Zij was er helemaal wild van; ik kan er niet warm of koud van worden. Ik vond de hitjes wel aardig om een keer te horen, verder vind ik er niet zo veel aan. Deze plaat ook weer. Het zal heus wel goed zijn, maar dat jaren tachtig geluid trekt me niet. Hier hebben we een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1984. Dat u het weet.

–

bazbo 0406: Simon & Garfunkel – Greatest Hits
Deze heeft De Vrouw ook. Zelf is ze het nu al zat met de twee heren, vanmorgen. Ik vind het hoogst aangenaam. Deze verzamelaar is alweer uit 1972 en hier hebben we een Europese versie van dat jaar. Alle ‘grote’ liedjes staan erop.

–

bazbo 0405: Simon & Garfunkel – Sounds Of Silence
‘Klassieke’ plaat van het duo Simon & Garfunkel uit 1966, vol pakkende liedjes. ‘Including Homeward Bound‘. Het jaren zestiggeluid druipt ervan af. De psychagitaar is wel lekker, vind ik. Ook leuk om weer eens te horen. Met dank aan De Vrouw, die de Nederlandse heruitgave uit 1968 van deze plaat ooit kocht.

–

bazbo 0404: Paul Simon – The Boy In The Bubble (12″ single)
Op 24 oktober 1989 vond ik deze maxisingle uit 1986 in de uitverkoopbakken. Naast een lange versie van het titelnummer nog een remix ervan en het liedje Heart And Bones. De wereld zal er niet door veranderen, maar leuk om weer eens te horen.

–

bazbo 0403: Paul Simon – Greatest Hits, Etc
De Vrouw kocht een Europese heruitgave (1978) van deze verzamelplaat uit 1977. Zijn grootste solostukken staan erop. Niets mis mee; ideaal voor zondagmorgenkoffie.

–

bazbo 0402: Horace Silver – Silver ’n Voices
Ik had deze plaat van De Vrouw wel eens vaker in de kast zien staan, maar nooit gedraaid. Horace Silver, dat is toch die jazzpianist? Nu trek ik ‘m uit de hoes en zie ik dat hij in 1977 op het Blue Note label is uitgebracht. Nou, dat is een klassiek label en dus ben ik heel benieuwd. Het is een Amerikaanse versie (er zijn maar twee versies van deze elpee, de andere is een Italiaanse). Al snel nadat de naald in de groef is geland, weet ik: Wat een doodsaaie boel. Meneer Silver heeft gemeend de nadruk te moeten leggen op allerlei meerstemmige zang. Daartussen pingelt hij dan zijn solo’s en geeft af en toe ruimte aan een toeteraar of wat. En op de hoes probeert hij de luisteraar enthousiast te maken om mee te zingen. Nou, ik denk het niet. Het is allemaal heus niet slecht, maar meer dan dat is het ook niet. Het kabbelt allemaal te veel en te lang voort. Geen vuur, geen uitschieters, geen niks. Geeft niks.

–

bazbo 0401: Michelle Shocked – Anchorage (12″ single)
Op 24 oktober 1989 pikte ik dit uit de uitverkoopbakken. Ik geloof dat ik er nog geen vijf gulden voor betaald heb. Op deze maxisingle uit 1988 staan naast het uitstekende titelnummer nog drie stukken: een live Strawberry Jam (van Glastonbury festival) en twee studioliedjes. Niet wereldschokkend, maar zeer prettig om te horen. Mijn maxisingle is een Britse versie op het Cooking Vinyl label. Ik probeer een YouTubefilmpje van het titelnummer te vinden, maar helaas: alleen maar covers en daarnaast allerlei andere rare videos met mevrouw Shocked erin. Dan niet.

–

bazbo 0400: Eberhard Schoener – Bon Voyage
Oja, deze had ik ook! Ik kom echt platen tegen waarvan ik helemaal vergeten was dat ik ze heb. Ik heb heel veel na 1990 opnieuw op cd gekocht, maar veel ook niet. Zoals dit album uit 1986. Volgens Discogs valt het onder modern klassiek, experimenteel en ambient. Daar heb je dus niets aan. Schoener is een Duits componist. Op deze plaat werkt hij samen met verschillende rockmuzikanten. Kant 1 van de plaat wordt helemaal in beslag genomen door het titelnummer dat in mijn oren uit twee delen bestaat. Op de tweede plaatkant kortere composities, waaronder enkele duetten voor kerkorgel en elektrische gitaar en Poem, het stuk waarop Sting een tekst voordraagt. Op YouTube van alles te vinden van Schoener, maar net niet een representatief stuk van deze plaat die vol mooie muziek staat.

–

bazbo 0399: Peter Schilling – Major Tom (Völlig Losgelöst) (12″ single)
De Vrouw kocht deze in het jaar dat hij uitkwam: 1982. Ze betaalde er maar liefst veertien gulden vijfennegentig voor bij V&D. Althans, dat zegt de prijssticker die erop zit. Wat we horen is een mooi voorbeeld uit de Duitse school van begin jaren tachtig. Heel leuk. Ook heel leuk is dat het snel afgelopen is. Op de B-kant staat … Dann Trügt Der Schein en gelooft u mij: ook daarvan is het heel leuk dat het snel afgelopen is. Verder: het zal wel.

–

bazbo 0398: Ton Scherpenzeel – Heart Of The Universe
Nog zo’n plaat die ik al in geen vijfentwintig jaar heb gehoord. Alleraardigst soloalbum uit 1984 van deze Kayakleider, dat ik kocht op 27 februari 1985. Er zijn niet zo heel veel persingen van en ik heb de allereerste Nederlandse versie. Behalve de toetsen spelen (op de helft van de nummers) de vocalen van Chris Rainbow (moge de Here zijn ziel hebben) een prominente rol. Het titelnummer is een hoogtepunt, maar ook afsluiter Wheels, gecomponeerd samen met ene Andrew Latimer. Hij is de gitarist en leider van de band Camel, waarvan Scherpenzeel in die jaren onderdeel van was.

–

bazbo 0397: Boz Scaggs – Silk Degrees
De Vrouw heeft een goedkope heruitgave van deze plaat uit 1976. Dat hij goedkoop is geweest, zie ik aan de ‘Nice price’ binnenhoes, waardoor er helemaal geen informatie behalve een jaartal en een catalogusnummer te vinden is. Wat staat er op deze plaat? Heul geen slechte seventiessoulfunkbluespop of wat dan ook. Enige liedje dat een beetje blijft hangen is hitje What Can I Say. Dat zingen we dan ook luidkeels mee.

–

Vrijdag 25 januari:
De wekker van De Vrouw gaat om zeven uur. Ik sta op. Koffie. Ik bekijk of ik vandaag iets bij de Kap kan doen. Dat kan ik. Ook klap ik de werklaptop open en plan mijn werkzaamheden voor vandaag. Kwart voor negen wandel ik naar de Kap. Even een kort overleg voor een krantenartikel. Snel weer terug en daar volop aan de slag. Veel te doen. De Vrouw is naar haar Zus. Meer koffie en een lunch. Begin van de middag fiets ik voorzichtig om het groentepakket op te halen. Het valt mee. De Vrouw is weer terug; het gaat redelijk met Zus. Ik werk nog even door. Vinyl. Eind van de middag maak ik avondeten. Een chili. De salade van gisteren vul ik nog aan. De Zoon is er om kwart voor zes. Met z’n tweeën eten we en ik was af. De Vrouw gaat om half zeven de deur uit voor een etentje met haar werk. Ik ga zowaar een ronde hardlopen, al regent het lichtjes. Het is heel koud, maar ik loop mezelf lekker warm. Thuis ga ik lezen en luisteren. De Spaanse kat speelt dubbelspel (Hans Dorrestijn) lees ik uit. De Vrouw is er om tien uur weer en nog geen half uur later ga ik slapen.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), The Gloaming (The Gloaming), Cloud About Mercury (David Torn), At The Edge Of Light (Steve Hackett), Behind Those Eyes (Lori Spee), Greetings From Asbury Park, N.J. (Bruce Springsteen), de eerste elpee van The River (Bruce Springsteen), de dvd die mee kwam met At The Edge Of Light (Steve Hackett), Untold Tales (Glass Hammer), Book Of Romance And Dust (Exit North)

–

Donderdag 24 januari:
Slapen gaat goed, lijkt het. Vannacht heel koud geweest, maar onderweg naar de werkplek merk ik daar niet veel van. Op de werkplek zelf is het een volle boel. Niet erg. Begin van de middag wandel ik door veld en bos en sneeuw. De rest van de middag ook weer vol. Onderweg naar huis koop ik in het centrum van Arnhem At The Edge Of Light (Steve Hackett). Als ik om kwart voor zes thuis kom, zit De Vrouw in het donker moe te zijn. Ze is vandaag voor het laatst naar haar vaste fysiotherapeut geweest; vanaf nu op zoek naar een andere/nieuwe. Ik maak avondeten. Een salade van bosui, komkommer, aardbei en rode kool. Een schotel van ui, peper, prei, oesterzwammen en courgette. Runderhamburgers met uien. We eten alles op. De plaat van Hackett is goed! Ik moet hem nog heel veel draaien wil ik al die laagjes goed horen en ontdekken. Mooi. Na de afwas werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Tien uur ga ik maar weer slapen.
Muziek vandaag: At The Edge Of Light (Steve Hackett), Cloud About Mercury (David Torn), Nocturne – The Piano Album (Vangelis)

–

Woensdag 23 januari:
Half acht op. Een uur later wandel ik door de sneeuw naar de Kap. Daar even wat werkzaamheden. Nog geen uur later loop ik door de sneeuw naar de biowinkel en vervolgens naar huis. De Vrouw gaat naar het werk. Ik drink koffie, hoor vinyl, werk de webstek van KZB bij, lunch en zie de eerste dvd uit de enorme doos die met Kerst van mijn broer kreeg. Eind van de middag loop ik een ronde hard door de sneeuw. Op de doorgaande wegen en fietspaden is het goed te doen; de achterafweggetjes en voetpaden zijn lastiger. Maar het lukt goed. Thuis maak ik avondeten. Ik zet het kleine restant van de visschotel van zaterdag in de oven, bak uien en kastanjechampignons en doe daar het beetje linzenpasta van gisteren bij en mik alles op een voorverwarmd bord. Boel parmesan eroverheen en happen maar. Klein afwasje. Dan de webstek bijwerken en lezen en luisteren. Ik lees De wraak van de Spaanse kat (Hans Dorrestijn) en begin in het tweede deel De terugkeer van de Spaanse kat (Hans Dorrestijn). De Vrouw is er om half negen. Bijpraten en om tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: The Heritage Suite (Rick Wakeman), From The Lions Mouth (The Sound), Komrad (Orgel Vreten), de eerste dvd uit de doos Neerlands Hoop Compleet (Neerlands Hoop), Incantations (Mike Oldfield), de eerste cd uit de doos Neerlands Hoop Compleet (Neerlands Hoop), 2 (The Gloaming),
Thursday Afternoon (Brian Eno)

–

Dinsdag 22 januari:
Slapen gaat beter. Buiten is het nog steeds koud. Op de werkplek weer van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en vallende sneeuw. Als ik aan het eind van de middag naar de bus loop, sneeuwt het storm. Goede sneeuw, die mooi blijft liggen. De bus is laat. Ook die op het station van Arnhem. Bijna half zeven ben ik thuis. De Zoon is er om te eten. De Vrouw is vandaag geopereerd door de parodontoloog. Het is goed gegaan en ze heeft geen pijn, maar is wel moe en kan niet veel doen. Ik kook linzenpasta en warm de saus van gisteren op. Parmesan erbij raspen en we kunnen aan tafel. Het is zo op. De afwas is te overzien. Dan ga ik de webstek bijwerken en lezen en luisteren. Het tweede en derde boek uit de doos Neerlands Hoop Compleet zijn uit. Half elf.
Muziek vandaag: Komrad (Orgel Vreten), 2 (The Gloaming), Silhouettes (Klaus Schulze)

–

Maandag 21 januari:
Niet zo heel goed geslapen weer. Toch opgewekt. Op de werkplek veel van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en veld, koude en zon. Mooi. Ook in de middag veel van alles. Om half zes ben ik thuis. Eerst een ronde hardlopen. Koud, maar ik merk er niets van. Dan maak ik eten voor mezelf vandaag en tegelijkertijd voor morgen. Een fikse bolognesesaus van rundergehakt, uien, peper, paprika, courgette en tomaten. Spaghetti koken, parmesan raspen en happen maar. Het smaakt. De afwas is klein. Dan werk ik de webstek (deels) bij en ga dan lezen en luisteren. De Vrouw is er om negen uur. Even bijkletsen en om tien uur ga ik proberen te slapen.
Muziek vandaag: Komrad (Orgel Vreten), 2 (The Gloaming)

–

Zondag 20 januari:
Acht uur op. Ik lees het eerste boek uit de Neerlands Hoop-doos maar uit. Meer koffie met De Vrouw. En vinyl. De Zoon is er om een uur voor de lunch. Het gaat al wat beter met hem. Erna was ik af en stofzuig ik. Dan wandel ik door de zon langs het kanaal naar een supermarkt voor wat kleinigheden. Aansluitend afval wegbrengen en nog meer kleins. De namiddag hoor ik vinyl en werk ik de webstek bij. Zes uur zijn Ank en Bob er en wandelen we naar een restaurant in het centrum. We eten er prima, ook al is er geen andere hond in de zaak. Bob wil rode wijn, proeft er een en vindt die niet lekker. Een andere is er niet; ja, eentje die ze alleen per hele fles verkopen, maar vandaag willen ze wel een uitzondering maken. Bob krijgt een leeg glas en de jongeman schenkt hem wat uit een halfvolle fles. Ik begrijp iets niet. Of misschien toch wel. Dat er hier verder niemand is. Toch is het eten uitstekend, het gezelschap nog beter; we praten mooi bij. Half tien wandelen we terug en nemen we afscheid en om tien uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: async (Ryuichi Sakamoto), Teddy Boys Don’t Knit (Vivian Stanshall), Greatest Hits, Etc (Paul Simon), The Boy In The Bubble (12″ single) (Paul Simon), Sounds Of Silence (Simon & Garfunkel), Greatest Hits (Simon & Garfunkel), Sparkle In The Rain (Simple Minds), The Right Thing (Simply Red), Bird Of Paradise (Snowy White), Solution (Solution), Stupid Things That Mean The World (Tim Bowness)

–

Zaterdag 19 januari:
Half acht uit bed. Koffie. Ik lees Dans dans dans (Murakami) uit. Wederom hoogst vermakelijk. Het is een van zijn vroegste romans en het duurt even voor er vaart in het verhaal komt, maar als die vaart er eenmaal in zit, is het lastig om het boek weg te leggen. Halverwege de ochtend naar de slager en super. En de markt. Als ik thuis kom, is Zwager er me de Twee Neven. Meer koffie. Tegen twaalf uur zijn ze weer vertrokken. Nog meer koffie met De Vrouw en vinyl. De Zoon is er om kwart over een voor de lunch. Hij is wat snotterig, verkouden en zit tegen een griep aan. Ik was af en ga dan nog naar een supermarkt in het centrum. De Vrouw is vanmiddag naar de bioscoop. Ik loop mijn ronde hard. Het is koud, maar daar heb ik al lopende geen last van. Thuis maak ik het avondeten. Een schotel van victoriabaars overgoten met een saus van uien en tomaten gaat in de oven, ik maak een risotto van uien en gele en rode wortel, plus een salade van aardbei, peer en framboos. De Vrouw is er kwart voor zeven en twintig minuten later zitten we aan tafel. Er is wat bij te kletsen. Acht uur is de afwas gedaan en werk ik de webstek bij. Vervolgens lees ik in een van de boeken uit de doos Neerlands Hoop In Bange Dagen Compleet (Neerlands Hoop) tot het half elf is.
Muziek vandaag: Warp (Jon Balke), A Meeting Of Spirits (Gary Husband), Silk Degrees (Boz Scags), Heart Of The Universe (Ton Scherpenzeel), Major Tom (Völlig Losgelöst) (12″ single) (Peter Schilling), Bon Voyage (Eberhard Schoener), On Lonely Towers (Barren Earth) Anchorage (12″ single) (Michelle Shocked), Silver ’n Voices (Horace Silver), Arriving Somewhere … (Porcupine Tree), The Diary Of Robert Reverie (Needlepoint)

–

bazbo 0396: Santana – Moonflower
Ook deze heb ik afgepakt van iemand die z’n hele platenverzameling wilde wegdoen. Wat bezielt lui toch? Geen idee meer wie het was en wanneer. De hoes is wat beschadigd, maar de plaat speelt fijn. En wat een fijne plaat is het. Klassiekertje uit 1977 met natuurlijk She’s Not There, maar de gitaar- en sythsolo’s in Let The Children Play mogen er ook zijn. Mijn versie is een Europese uit het jaar van uitgave. Maar goed dat ik deze heb afgepakt. Stel dat hij bij iemand anders terecht was gekomen.

–

bazbo 0395: Sailor – Sailor
Deze is ook weer van De Vrouw. Maar wat een leuke plaat, zeg. Ik had bij Sailor altijd het beeld van heel verschrikkelijke seventiespop, maar dit is leuke seventiespop. Aanstekelijke melodietjes, leuke meezingers, enzovoorts. Deze plaat komt uit 1974. De Vrouw heeft een Europese versie, gemaakt in Nederland. Prima plaatje!

–

bazbo 0394: Sapho – Live Au Bataclan
Het was ergens in 1987. In het zo majestueuze Apeldoorn was er niet veel te beleven op uitgaansgebied. Niet dat ik zo’n uitgaansbeest was (misschien ook wel daarom). Er was één plek waar ik wel eens heen ging: de Swing. Het was een wat alternatieve danstent en zeker op donderdag- en vrijdagavond draaide men er leuk spul. Niet van die disco die je op de radio hoorde, maar het wat betere alternatieve werk. Steevast hoorde je gedurende de avond een bepaald nummer. Het was een lang instrumentaal deel, met een meeslepend en bijna oriëntaals ritme, waarover een wat Arabische melodie en wat later een zwoele damesstem. Op een avond durfde ik naar de platendraaier (allemaal vinyl nog in die tijd) te gaan en te vragen wat of ik nou eigenlijk hoorde. Het bleek Endi Ou Hida (Souvenirs d’Enfance) van ene Sapho. Het was de versie van deze liveplaat uit hetzelfde jaar 1987. Een jaar later vond ik de plaat in een van de lokale platenwinkels en ik kocht ‘m op 14 november 1988. Er zijn maar twee versies van de vinyluitgave en ik heb de Nederlandse, uitgebracht door Boudisque, Amsterdam. Het was zo’n beetje de eerste wereldmuziekplaat die ik ooit kocht. De rest van het album vond ik ook heel mooi en ik draaide hem veel. Sapho is een Franse zangeres die zich liet beïnvloeden door allerlei Mediterraanse muziekstromingen. In haar band op het livealbum ook allerlei Arabieren. Nu, na dik vijfentwintig jaar hoor ik hem weer eens terug. De overige chansons op het album zijn ook van hoog niveau, maar het hoogtepunt blijft Endi Ou Hida.