Bas Langereis leest u voor!

–

Hiermee heb ik al ons vinyl uit onze platenkast gedraaid. Ik ben op vrijdag 17 augustus 2018 begonnen en nu, zaterdag 28 december 2019, heb ik 880 stuks gehad. Hierboven blijf ik eventuele nieuwe aankopen melden. We gaan dóór!

I hereby have played all our vinyls from our shelves. I started on Friday, August 17, 2018 and now, Saturday, December 28, 2019, we heard all 880 ones. Above, I will show you the new purchases. We’ll carry on!

–

0880: (Scalextric) – Roar! Authentic Sound Thrills Of Grand Prix & T.T. Racing
Nou, dit is ‘m. Helemaal achteraan in het rijtje plaatjes vond ik deze. Hij komt uit mijn ouderlijk huis, dus eigenlijk staat hij op de verkeerde plek in de verzameling. Mijn vader kwam hiermee begin jaren zeventig aan. Ik weet niet of hij hem nieuw had gekocht of van iemand had gekregen. Mijn oudste broer en ik hadden van onze oom Charles zijn oude Scalextric racebaan gekregen. Die was zo uitgebreid, daar kon je de hele oppervlakte van onze zolder mee vol leggen. Er waren auto’s, tribunes, huisjes, heuvels, kuipbochten, bruggen, poppetjes, enzovoorts. Echt twee of drie enorme dozen vol. Mijn vader stortte zich in de schulden om alle nieuwe sleepcontacten die hij voor ons moest aanschaffen, want we raceten wat af. Dit plaatje hebben we een of twee keer gedraaid. Het staat vol racegeluiden. Op kant A een lange en een korte race van de Grand Prix, op kant twee een lange en korte voor de TT motorraces. Het plaatje komt uit 1963 en volgens Discogs zou ik er zo twintig pond voor kunnen vragen. Ik zit me nu te bedenken dat het plaatje ook wel eens van oom Charles geweest zou kunnen zijn. Toch eens in de familie navragen. Overigens heeft mijn jongste broertje – toen mijn oudste broer en ik het huis uit waren – de Scalextric racebaan verkocht om van het geld een heleboel technisch Lego voor zichzelf te kopen. We kunnen het tegenwoordig weer wat beter met elkaar vinden.

–

bazbo 0879: various artists from Zappanale – Willie The Pimp / Sofa
Dit plaatje is gemaakt in 2013. Het is een ‘promotional copy’ voor het festival Zappanale van dat jaar en ik heb nummer 132 van 300 geperste exemplaren. Het kostte me geloof ik twee euro. Er zit namelijk een enorme productiefout in alle driehonderd plaatjes: het vinyl zit vol butsen en deuken en is dus niet te draaien. Om toch uit de kosten te komen, heeft de organisatie van het festival de plaatjes tegen kostprijs aangeboden. Stel, het zou toch te draaien zijn, dan hoorden we Willie The Pimp, uitgevoerd door Jimmy Carl Black en Eugene Chadborn tijdens Zappanale #14 in 2003 en op de B-kant Sofa door Fried Dähn en zijn Yellow String Quartet tijdens Zappanale #23 in 2012. Wat wel bijzonder is, is dat ik twéé exemplaren heb. Eentje in gewoon zwart vinyl en eentje in roze. Het hoesje is gemaakt door huiskunstenaar Helmut King.

–

bazbo 0878: Frank Zappa – Letter From Jeepers / John Trubee – The Rain Keeps On Falling
Een rariteitje dat ik kocht op 29 mei 2002. Het verscheen op 15 augustus 1999 en is een Duitsch product. Ik heb de rode vinylversie, maar er bestaat er ook een op blauw vinyl. Echter, van de blauwe zijn er vijfhonderd gemaakt en van deze rode slechts tweehonderd. Nu zou het mooi zijn als we daar dus veel geld voor zouden kunnen vangen, maar niets is minder waar. Er zijn gasten op Discogs die er vijftig ballen voor durven te vragen, maar het Zappafamiliebedrijf heeft nooit goedkeuring gegeven voor deze uitgave, dus dit is een i-l-l-e-g-a-l-e ! De combinatie van een Zappanummer uit 1961 en een liedje van een of andere countryrockzanger slaat ook algeheel nergens op. Enige leuke is het zaagtandvinyl en daarmee is dan ook alles gezegd. Ik heb er op 29 mei 2002 nog €9,99 voor betaald ook.

–

bazbo 0877: Frank Zappa – Don’t Eat The Yellow Snow
Deze komt van Record Store Day 2014. Ik kocht hem – omdat we in ons zo majestueuze Apeldoorn – geen platenwinkel van enige betekenis hebben – twee dagen later in een andere plaats in een platenwinkel van enige betekenis. Het is de Europese versie van het plaatje. Het liedje komt van de elpee Apostrophe (‘) uit 1974. Op de B-kant staat Down In The Dew’, een instrumentaaltje dat eerder te vinden was op Läther en de cassette The Guitar World Of Frank Zappa (die dit jaar op vinyl verscheen tijdens RSD2019). Ooit heeft iemand een leuk animatiefilmpje gemaakt voor het titelnummer. Dat deel ik graag.

–

bazbo 0876: Frank Zappa – Joe’s Garage
Verscheen op 16 april 2016. Juist, Record Store Day. Toch kocht ik hem later. Dat kwam zo. In die tijd was er in ons zo majestueuze Apeldoorn geen platenwinkel meer. Twee dagen later ging ik naar een platenwinkel in een andere plaats (daar waar ik werk) en daar hadden ze ‘m natuurlijk niet meer. Pech gehad. Echter, op woensdag 7 september 2016 vond ik hem bij toeval in een klein muziekzaakje in Oxford. Nooit gedraaid, nu wel. Er zijn op Discogs gasten die er vijfenveertig pleuro voor vragen. Volgens de sticker op het hoesje heb ik er elf pond en negenennegentig pence voor betaald. Op de B-kant staat Central Scrutinizer, dat net als het titelnummer van de elpee Joe’s Garage Act I uit 1979 komt. Over leuke hebbedingetjes gesproken.

–

bazbo 0875: Frank Zappa – I Don’t Wanna Get Drafted!
‘Hitje’ uit 1980. Kwam in dat jaar uit op single, maar verkocht natuurlijk voor geen millimeter. Jarenlang kon je bij Zappa’s postorderbedrijf het plaatje als extra bestelling voor één dollar krijgen. Ik heb mijn versie pas halverwege de jaren negentig besteld via mijn lokale platenwinkel en heb er een paar gulden voor mogen neerleggen. Het stuk zelf is later terechtgekomen op You Are What You Is uit datzelfde jaar, zij het in een geheel opnieuw opgenomen en geheel andere versie. Deze singleversie is te horen op The Lost Episodes (dat verscheen in 1995). Op de B-kant van het singletje staat Ancient Armaments, een gitaarsolo uit 1978 die nergens anders te vinden was, totdat het in 2003 verscheen op de dvd-a Halloween. Leuk hebbedingetje.

–

bazbo 0874: Frank Zappa – Bobby Brown
Ik heb slechts vijf exemplaren van dit singletje, dat voor het eerst verscheen in 1979. Het titelnummer komt van de elpee Sheik Yerbouti. De eerste, die ik kocht op 23 juli 2004 (tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland), is een Europese versie gemaakt in Nederland en heeft Baby Snakes van dezelfde elpee op de achterkant. De tweede is een Duitsche versie met Stick It Out (van Joe’s Garage Act II) op de B-zijde. De derde is exact dezelfde als de tweede, maar dan in mint conditie, waardoor ik er een paar tientjes voor zou kunnen vragen, terwijl ik er volgens de sticker op de hoes 2,- voor betaald heb (maar ik weet niet of dit euro’s, ponden of Turkse lira zijn geweest). De vierde kocht ik op 24 juli 2004 (ook tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland) en is een Duitsche heruitgave uit 1991 met I Have Been In You (ook van Sheik Yerbouti) op de achterkant. Op de heruitgaves van de single (en elpee) heet het titelstuk overigens Bobby Brown Goes Down. De vijfde ten slotte is een Scandinavische versie op het Reel-label en omdat de mijne in volstrekt ongeschonden staat is, kan ik er een paar tientjes voor vangen. Doen we niet. Ik was niet voor niets allerlei versies van het singletje aan het sparen. Overigens: ik draai ze vandaag voor het eerst. Niet alle A-kantjes, want die zijn allemaal hetzelfde, maar wel de verschillende B-zijdes. Leuk liedje over wat mensen doen om beroemd te worden in de showbiz en geld binnen te harken.

–

bazbo 0873: Frank Zappa – Trouble Comin’ Every Day
‘Waarde collega, weet je heel zeker dat je dit singletje kwijt wilt? Je weet wat je weg geeft?’ Hij wist het heel zeker en ja, hij wist het. Het is een bijzondere Nederlandse versie van de single. Het bijzondere is enerzijds dat wat ik dacht dat de A-kant is (Trouble Comin’ Every Day) de B-kant blijkt te zijn. Op de A-zijde staat wat op de Amerikaanse en Britse versies de B-zijde is: Who Are The Brain Police?. Anderzijds is de titel van Trouble Comin’ Every Day op de elpee Freak Out!, waarvan beide stukken komen, anders, namelijk Trouble Every Day. Ook leuk: op Discogs levert dit plaatje tientallen euro’s op. Er is een gast die er vierhonderd ballen voor vraagt. Zo mooi ziet mijn versie er niet uit. Hoesje ontbreekt ook. Mijn collega wist dus ergens in de jaren negentig (1994? 1995?) dat hij iets bijzonders weg gaf. Ik blijf hem dankbaar.

–

Dinsdag 31 december: oudjaar
Pas om half acht echt wakker. Niet dat ik goed geslapen heb. Bij vlagen. Koffie met De Vrouw. Dan een ronde hardlopen. Half tien heb ik de werklaptob open. Veel is er niet, dus ik doe het rustig aan. Lunch met De Vrouw. Afwasje. Begin van de middag wandel ik door de zon naar de biowinkel voor de laatste dingentjses. Dan nog even op de werklaptob kijken en de laatste klusjes wegwerken. Tegen half vier doe ik de laptob uit. Ik lees de krant en ga dan het avondeten voorbereiden. Eerst kook ik witlof kort. Dan maak ik een salade van bosui, komkommer, tomaat, veldsla en rode kool. De stronkjes witlof rol ik in ham, leg ik in een ovenschaal en beleg ik met plakken kaas. Die ovenschaal zet ik in de hete oven. Tegen zes uur bak ik aardappelen en hamburgers. Ondertussen trekt buiten de mist op. Het was de afgelopen dagen rustig, maar nu hoor ik buiten niets anders dan knalvuurwerk. De Zoon is er iets voor half zeven en we kunnen aan tafel. Ik ga hier niet vertellen wat we eten. U leest maar terug. De afwas is te overzien. De Zoon en De Vrouw kijken televisie; ik vind het lawaai en ga in de eetkamer zitten. Webstek. Lezen. Luisteren. De Zoon gaat naar vrienden. Kwart voor twaalf wandelen we naar het Marktplein. Daar is het aftelfeest (laat me raden: tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee en zo verder tot nul) met grandioze vuurwerkshow die volgens de belofte twintig minuten gaat duren. En dat doet hij. Er staat niet eens veel volk op het plein. Wel een of andere plaatjesdraaier die verschrikkelijk veel lawaai maakt. Even na half een zijn we weer thuis. We praten wat en om kwart over een ga ik slapen.
Hoe was het jaar? Mooie dingen gezien en gehoord (Brussel, Luxemburg, Hamburg, Oostende (2x), Stuttgart, Valkenburg, Schwerin, Bad Doberan, Heerlen), geen nieuwe baan maar De Zoon wel, een paar goede mensen ons ontvallen (Roelof, Adnan, Gerda), De Vrouw goed hersteld van zware operatie, ik hoor beter en weet de balans steeds beter te vinden en te behouden. Kortom: weer rijker geworden.
Muziek vandaag: Live at the NCH (The Gloaming), Strange Circles (Bokanté), Miss Balanço (Clara Moreno), Depth Of Field (Kaprekar’s Constant), Nine Lives (Steve Winwood), Future Legends (Fruupp), Seven Secrets (Fruupp), The Doughnut In Granny’s Greenhouse (The Bonzo Dog Band), Invention Of Knowledge (Jon Anderson & Roine Stolt)

–

Maandag 30 december:
De bus is weer laat! Of zou sinds 15 december de dienstregeling toch anders zijn? Op de werkplek kijk ik het na en weet ik het zeker. Voortaan dus tien minuten eerder op. Op de werkplek is het doodstil. Dan kan ik mooi opruimen en opschieten. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. En zon. Ook in de middag doe ik iets. Niet veel. Ik ga iets eerder weg. Morgen verder. Half vijf thuis. Even uitblazen. Niet dat het nodig is, maar toch. Dan maak ik eten. Ik bak kastanjechampignons en voeg daar het restant van de schotel van vrijdagavond aan toe. Afwas. Webstek. Krant. Luisteren. De Vrouw is er om half negen. Bijpraten. Verder luisteren. Bedtijd.
Muziek vandaag: Gorilla (The Bonzo Dog Doo-Dah Band), Schoolyard Ghosts (no-man), Fate Outsmarts Desire (Kaprekar’s Constant), Blurring Into Motion (Charlie Cawood)

–

Zondag 29 december:
Zeven uur op. Drie kwartier later loop ik mijn ronde hard. Het is koud, het vriest, maar al lopende merk ik daar weinig tot niets van. Dat lopen gaat lekker, overigens. Thuis nog even terug in bed. Dan echt op. Krant. Koffie met De Vrouw. Even na twaalf uur komt het bezoek binnen: Luuk, Fieke, Nico, Henk, Christine en Hendrie. We drinken gezamenlijk koffie en wandelen kwart over een naar het restaurant dat we hebben gereserveerd. Hier nuttigen we onze (verlate) kerstlunch. Voor mij de uitstekende vegetarische variant: bietencarpaccio met geitenkaas en walnoten, portabello gevuld met brie en spinazie met daarnaast truffelrisotto, en ten slotte oreo-ijs met karamelsaus. Iedereen is enthousiast over de kookkunsten en we tafelen nog lang na. Na vijf uur thuis. Ik was de koffievaat af, werk de webstek bij en lees en luister. Tien uur slapen.
Muziek vandaag: The Köln Concert (Keith Jarrett), Cheap Thrills (Frank Zappa), Refugees Of The Heart (Steve Winwood), The Great Adventure (The Neal Morse Band), Ex Tenebris (White Willow)

–

Zaterdag 28 december:
Kwart over zeven op. Koffie. Rond negen uur wandel ik naar de markt. Koffie met De Vrouw. Dan loop ik naar de biosuper en bioslager. Meer koffie met De Vrouw. En vinyl. De Zoon is er om kwart over een voor de lunch. Na de afwas fietsen De Vrouw en ik naar een tuincentrum ergens en kopen we voor een prikkie een kunstkerstboom, waar we de komende twintig jaar mee gaan doen. Als we terug komen, is het donker. Even uitblazen, dan gaat De Vrouw eten maken: een schotel van ui, doperwten, sperziebonen, ham en rijst, die uitstekend smaak. Ernaast staat de van gisteren overgebleven salade. De afwas is snel klaar. Webstek. Lezen en luisteren. Kwart voor elf.
Muziek vandaag: Concerts (Keith Jarrett), Sea Airs (Rick Wakeman), allerlei 45-toerenplaatjes uit onze verzameling (zie Twitterberichten hieronder), het zesde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Crossroads (Southern Empire), Ends (Giancarlo Erra)

Als ik met mijn vinger zachtjes over het hout strijk, voel ik groeven, butsen, gaten. Er zijn plekken waar de fineerlaag eraf ligt. Hier zie je een grote kras, wel veertig centimeter lang. Het is het litteken van een nogal onhandige poging om wat afwisseling in de wanddecoratie aan te brengen. Ik had een grote wissellijst aan de muur hangen en daar mocht wel eens een keer wat anders in. Met dat ik het ding met de glaszijde op tafel legde, hoorde ik: ‘Krak.’ Barst, een barst in het glas. De wissellijst verhuisde naar de vuilstortplaats, maar de grote kras in het tafelblad zit er nog steeds.

Zie mij hier zitten. Het is donderdagmorgen vroeg, tweede kerstdag. Ik ben alleen op. De Vrouw slaapt nog. Op de achtergrond klinkt een van de vele platen die slechts enkele dagen van het jaar de kast uit komen. Het zijn kerstplaten, maar niet de geijkte, zoals je ze op de radio of in de winkels zou horen. Wat wel hetzelfde is, is de warme atmosfeer die ze brengen.
De tafel hebben we jaren geleden gekocht bij een groothandel in horecameubilair. Toen kochten we er ook vier bijpassende caféstoelen bij, met een ronde rug- en armleuning. Ze zaten heerlijk. In ons vorige huis hebben we er heel wat avonden op doorgebracht. Nu zijn ze weg. Bijna drie jaar geleden gingen we veel kleiner wonen. Veel meubels gaven we weg, verkochten we of brachten we naar het grof vuil, maar we namen de tafel mee. De stoelen aanvankelijk ook, want ze waren nog prima. Op de zwarte nepleren bekleding zaten de krassen van de nagels van de kutkat Mo, dat was alles. Mo is al jaren dood, maar de stoelen bleven staan. In ons nieuwe huis namen ze wel veel ruimte in. Vandaar dat we ze hebben vervangen voor compactere stoeltjes zonder armleuningen. Drie petrolblauwe en een okergele. Ze zitten heerlijk en nemen weinig ruimte in. De oude stoelen hebben een tijdje op het balkon gestaan, tot Ank een keer op bezoek kwam. Zij vond ze prachtig en we maakten haar er erg blij mee.

Zie je die vlek daar? In ons oude huis was mijn vaste plek aan de andere kant. Ja, ik heb een vaste plek aan tafel. Ik ben flexibel en soms chaotisch, maar ook nostalgisch en ik hecht bij vlagen aan traditie en rituelen. Vanaf mijn vaste plek heb ik overzicht. In het oude huis keek ik de woonkeuken en een deel van de woonkamer in. Hier in het nieuwe huis kan ik en naar buiten kijken en in de eetkamer en de woonkamer. Die vlek op het tafelblad is ontstaan door zout. In de tweede helft van november en de gehele maand december 2013 hebben mijn tranen de laklaag aangetast. Angst, paniek, psychisch in de war. Dat was nog in het oude huis. Nu staat de tafel anders. Als De Vrouw tegenover mij op haar vaste plaats zit, liggen haar handen op de uitgebeten plekken.

Buiten is het nog donker. Geen kip op straat. Over een uurtje begint de stad te ontwaken en komt er beweging.
Eens in de twee weken werk ik op vrijdag hier aan de eettafel met de werklaptop. De netwerkkabel loopt naar de vensterbank. Daar ligt dan de stekkerdoos van de verlengkabel. Morgen is het vrijdag, maar werk ik niet. Ik heb bij een werkgever een contract van achtentwintig uur. De ene week werk ik drie dagen van acht uur (deze week dus) en de andere week vier dagen van acht uur. Die vierde dag is dan op vrijdag en dan werk ik dus thuis, tenzij ik afspraken heb. Ik zorg er natuurlijk voor dat ik bijna nooit afspraken heb op vrijdag, zodat ik thuis aan de eettafel kan werken. In het begin vond ik thuiswerken lastig: ik liet me verleiden tot afwas, schoonmaak, boodschapje, was draaien en andere huishoudelijkheden. Tegenwoordig gaat het me goed af. De werkzaamheden waarvoor ik alle aandacht moet hebben en die wat meer tijd kosten spaar ik op tot de thuiswerkvrijdag. Dan begin ik – net als op andere werkdagen – om half acht. De ochtend is vaak nog niet halverwege of ik heb het meeste werk dat ik had gepland al gedaan. Naast de laptop ligt de muis, de werktelefoon en mijn leesbril. De Vrouw komt af en toe bij me aan tafel zitten. We drinken samen koffie, lunchen en kletsen wat.

Hier, een diepe buts in het blad, ter grootte van een halve vierkante centimeter. De bijna kersenrode lak is ernstig beschadigd. Je ziet dat het hout eronder blank is. Ik weet niet meer wat er precies is gebeurd, waardoor deze deuk is ontstaan. Op tafel staat een schaaltje met chocolade kerstkransjes. Ik schuif het schaaltje over het gat. Zo, nu zie je het niet meer.
Er gebeurt zo veel op deze tafel. Is de was droog, dan vouw ik hem op tafel. Pakken we een cadeautje in, dan is dit de plaats. Hij is fijn groot, zodat het de ideale plek is om lekker de krant aan te lezen. Over lekker gesproken: nee, ik heb De Vrouw nog nooit op tafel genomen. Een andere vrouw ook niet, overigens.

Het middelpunt van het huis, dat is deze tafel al jaren. Alles gebeurt hier. Het meeste bezoek zit aan de tafel. We hebben tijden gekend dat iedere vrijdagmiddag rond vier uur de zoete inval plaats vond. Meerdere goede vrienden en bekenden kwamen langs. We zaten met z’n allen aan tafel, ik schonk drank en serveerde hapjes en eten. Niet zelden liep het door tot diep in de avond. Die tijden zijn wat veranderd, zeker nu we in dit nieuwe huis wonen.
Op feesten en partijen staat de tafel vol met lekkers. Neem maar waar je trek in hebt. Bordjes en bestek vind je daar. Het geeft ons de tijd om zelf ook deel te nemen aan het feest. In de praktijk is het ’t gezelligst rond de tafel.

Twee keer in de week komt De Zoon ’s avonds bij ons eten. Overdag werkt hij hard, is hij fysiek bezig. Als hij eind van de middag terug komt van zijn werk, heeft hij niet altijd de puf om nog te koken. Hij woont slechts tien minuten fietsen bij ons vandaan. Voor hem is het gemakkelijk, voor ons is het vooral gezellig dat hij er is. We praten bij, helpen hem met de nodige dingen en lachen wat af. Soms is hij er in het weekend ook. Dan lunchen we samen.
Eten hebben we altijd aan tafel gedaan. Over rituelen gesproken. We eten aan tafel. Punt. Het is het moment van rust. Het moment dat we tijd nemen, niet alleen voor het eten, maar vooral voor elkaar. De keren dat we met het bord op schoot voor de televisie zitten, kun je tellen op de vingers van een hand en dan houd je nog vingers over ook. Natafelen loopt vaak uit.
Vandaag gaat het anders. Er zijn uitzonderingen. Vandaag, tweede kerstdag, neemt Onze Vader ons uit eten. Hij heeft zijn vier kinderen, hun aanhang en de kleinkinderen uitgenodigd. Het restaurant is al jaren hetzelfde en toen we zes weken geleden het menu doornamen en onze wensen moesten doorgeven, zag ik dat dat menu ook weer hetzelfde is. Over tradities gesproken. Maar morgen, morgen is het vrijdag. Dan komt De Zoon bij ons eten en zitten we weer gewoon aan deze oude vertrouwde tafel.

Als ik met mijn vinger zachtjes over het hout strijk, voel ik niet alleen groeven, butsen en gaten, maar vooral al die dingen die de tafel heeft meegemaakt. Kijk, dit is onze tafel. De tafel, die het centrum is. De tafel die leeft.

–
Apeldoorn, november 2019

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

bazbo 0872: Phil Spector & various artists – Phil Spector’s Christmas Album
Jazeker. Eergisteren bladerde ik in een platenwinkel voor de grap de bak met kerstplaten door en voor nog geen vijftien pleuro vond ik deze klassieker. Het is niet het originele album uit 1963, maar een picture disc uit 2017. De oorspronkelijke plaat uit 1963 droeg de titel A Christmas Gift For You From Phil Spector; heruitgaven vanaf 1972 hadden de ‘nieuwe’ titel. Er zijn overigens slechts negentig versies van deze plaat. Had ‘m altijd al eens willen hebben en nu was het dan zover. Op de plaat vertolken ‘kinderen’ van Phil Spector als The Ronettes, The Crystals, Darlene Love en Bob M. Soxx And The Blue Jeans allerlei kerstklassiekers. Heerlijk faut, heerlijk over de top geproduceerd (voor die tijd!) en heerlijk om in de stemming te komen/blijven (doorhalen wat voor u niet van toepassing is). Wat is jullie kerstplaat van dit jaar/moment?

–

bazbo 0871: Yes – It Can Happen
Ah, de jaren tachtig versie van Yes. Ook zeer aangenaam, al klonk het nooit meer zo ‘klassiek’ als die van 1971-1977. Dit nummer komt van het album 90125, (u weet wel, waar ook Owner Of A Lonely Heart op staat) en is een zoveelste single van die elpee. Op dit plaatje, dat ik ook kocht op 26 juli 1990, horen we op kant A de single-edit en op kant B een live versie ten tijde van de 9012Live-tour. Ik heb hier een heuse Italiaanse versie van het plaatje, dat op Discogs toch zo maar eens €6,00 kan opleveren! Lekker stuk, blijft het.

–

bazbo 0870: Yes – Don’t Kill The Whale
Deze single vind ik op 26 juli 1990 en vraag me niet waar. Het is een Britse versie uit 1978, het jaar dat Tormato uitkwam, het album waarvan het nummer afkomstig is. Het lied is geschreven door bassist Chris Squire (God hebbe zijn ziel). Het B-kantje heet Abilene, op de achterzijde van het hoesje abusievelijk Abelene gespeld. Dit B-kantje staat niet op de elpee en was lange tijd niet verkrijgbaar. In 1991 verscheen de enorme cd-verzameldbox Yesyears en daar staat hij dan wel weer op, net als op de heruitgave van het album Tormato, waar we het tussen de vele interessante bonusliedjes kunnen aantreffen. Het is overigens een afgrijselijk nummer. De A-zijde daarentegen is zeer fraai. Let u op de Polymoogsolo van meneer Wakeman.

–

bazbo 0869: Yes – America
Gekocht op dezelfde dag, dezelfde curiosamarkt en bij dezelfde platenkraam. Deze kost vier pleuro. America (ja, het nummer van Paul Simon) nam de band op eind 1971, toen ene Rick Wakeman net in de band was gekomen, men de opnames van het album Fragile had afgerond en bezig was met de volgende plaat, het meesterwerk Close To The Edge. De volledige versie van het stuk duurt tien minuten, maar dit is de singleversie, die slechts vier minuten klokt en helemaal nergens op slaat. Alle samenhang ontbreekt, vandaar. De B-kant is nog stommer: een drietal minuutjes uit het grote epos dat het titelstuk van het meesterwerk is. Toch een zeer leuk hebbeding. Op Discogs verkoopt iemand mijn Nederlandse versie uit 1972 voor zestig euro’s. Nu is mijn versie verre vrij van beschadigingen, maar hij speelt uitstekend. Ik bedoel maar.

–

bazbo 0868: Yes – I’ve Seen All Good People
Ik was op een curiosamarkt in Zwolle. Op 11 juli 2018, om precies te zijn. Niet zo heel lang geleden, dus. Bij een of andere platenkraam vond ik dit singletje en omdat hij slechts vijf pleuro kostte, wist ik: meenemen. De titel van de single klopt niet. Het is slechts het eerste deel Your Move van het nummer I’ve Seen All Good People, dat afkomstig is van The Yes Album uit 1971, het jaar dat Steve Howe aantrad als gitarist. Van zijn hand is ook Clap (zonder The), dat eveneens op de elpee staat en hier de B-kant van de single siert. Lekker akoestisch gitaarpriegelwerk in de beste Chet Atkinstraditie, maar Howe doet meer. Ik heb de Nederlandse versie uit 1971 van de single en deze doet het op Discogs erg leuk: meerdere tientjes leggen fans er voor neer.

–

bazbo 0867: Yarbrough & Peoples – Don’t Stop The Music
29 april 1981. Ongetwijfeld zeer onder invloed van de luikes uit mijn klas koop ik deze single. Het was een nogal hippe onder de luikes in mijn klas. Het plaatje is al een tijd een hit, het is al van 1980. Ik moet zeggen dat nu ik hem weer terug hoor, ik hem ook nog best geinig vind. Maar de hele elpee The Two Of Us, daar ben ik niet nieuwsgierig naar. Komt ook doordat ik achterzijde You’re My Song lang niet zo pakkend vind als het titellied. Ik blijk een nogal bijzondere Amerikaanse ’19 – Bestway Pressing’ te hebben. Niet dat ik er schatrijk van word. Als ik ‘m verkoop, levert het me tien euro’s of zo op. En deze versie had niet een mooi hoesje met een foto of dergelijke erop. Nee, het plaatje zit in een wit papieren niemendalletje met een gat erin.

–

bazbo 0866: Steve Winwood – There’s A River
Ah, onze Stevie! Dit plaatje kocht ik dan weer op 20 augustus 1987. Vast ergens in de uitverkoopbakken. Deze Nederlansche versie is in 1981 vervaardigd door de firma Ariola Benelux BV in Haarlem. Dit om misverstanden te voorkomen. Het nummer is tevens het afsluitende lied van Winwoods elpee Talking Back To The Night van dat jaar. B-kantje Two Way Stretch staat dan weer niet op die elpee. De fan moet het dus allemaal kopen, hè. Nu is dat B-kantje ook in dit geval niet voor niets een B-kantje, maar in het geval van Winwood is ieder B-kantje ook zeer de moeite waard. Leuke plaat ook. There’s A River staat ook op de soundtrack van de serie Miami Vice (derde seizoen). Niet gezien, niet belangrijk. Belangrijk is die stem.

–

bazbo 0865: Steven Wilson – Happiness III
Dit plaatje kocht ik op 19 oktober 2016, kort nadat Steven Wilsons EP 4 1/2 uit was. Het is een zoveelste geinig tussendoortje van onze held. Slechts één uitgave is er van deze single, die in de UK vijf dagen eerder verscheen. Er zijn gasten die er twintig dollar voor vragen. Ik weet niet meer wat ik ervoor heb betaald. Een paar pleuro, denk ik. Op de achterkant staat een liveversie van Bowie’s Space Oddity, opgenomen in de Hammersmith Apollo in London op 27 januari 2016 en mevrouw Ninet Tajeb zingt mede. Heel fijn ding, dit plaatje!

–

bazbo 0864: Wild Cherry – Play That Funky Music
Rommelmarkt, beurs of weggevertje geweest. Ik weet het niet meer. Blijft wel een lekker nummer. B-zijde The Lady Wants Your Money ook, maar de A-zijde is niet voor niets de A-zijde. We hebben de Nederlandsche versie van deze hit uit 1976. Ik brul nog even mee.

Benodigdheden voor vier personen:
3 à 4 bataten (zoete aardappelen); ik had paarse
1 el paprikapoeder
0,5 el gemalen komijn
bakplaat of ovenschaal; ik bedek hem met bakpapier

–

Werkwijze:
1 Verwarm de oven voor op 200 graden
2 Schil eventueel de bataten. Hoeft niet. Doe je het niet, boen ze dan goed schoon.
3 Snijd de bataten in repen van 0,5 – 1 cm dik.
4 Meng ze met de kruiden.
5 Verdeel ze over de bakplaat of ovenschaal.
6 Zet ze 25 minuten in de oven.
7 Draai ze om.
8 Zet ze nog een keer 25 minuten in de oven.
9 Stort de bataatfriet op een bord en bestrooi ze met zout.

–

Eet ze!

–

Vrijdag 27 december:
Kwart over zeven op. Drie kwartier later loop ik mijn ronde hard. Minder doodstil op straat dan eergisteren. Lopen lukt goed. Nog een uur later heb ik de werklaptob open. Niet heel veel nieuws. Ik handel het af en schuif de laptob opzij. Koffie met De Vrouw. Huishoudelijks. Meer koffie met De Vrouw. Ik wandel door de zon langs het kanaal naar een supermarkt en weer terug. Lunch met De Vrouw. Kleine afwas. Webstek Kunst-Zinnig-Brein. Dan kijk ik nog even op de werklaptob en sluit ‘m af. Lezen en luisteren. Kwart over vijf maak ik avondeten: een salade van bosui, komkommer, kaki, appel en blauwe bes, met een tandoorischotel van ui, knoflook, peper, paprika, pastinaak, paarse bataat, courgette en rookworst. Dit nemen we uitgebreid tot ons. Nagerecht: het laatste beetje ijstaart met de kumquats en stoofperen. De afwas is niet eens groot. Afval naar containers, etensvoorraad ordenen (!) en dan de webstek bijwerken, lezen en luisteren. Half elf maar weer.
Muziek vandaag: Dark Intervals (Keith Jarrett), Oh That Cello! – Music by Charlie Chaplin (Thomas Beckmann & Johannes Cernota), New Frontier (The Steve Howe Trio), Of Monsters And Birds (Monika Roscher Bigband), Life Is Good (RTFACT), Rated PG (Peter Gabriel), het vijfde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Southern Empire (Southern Empire), Tooth (Mumpbeak)

–

Donderdag 26 december: Tweede Kerstdag
Kwart voor zeven echt wakker. Koffie. Lezen. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. Lunch met De Vrouw. Afwasje. In de middag lees en luister ik. Half vijf pikt De Zoon ons op. We rijden naar het huis van De Zus. Daar zijn Onze Vader, de Broers en aanhang ook. Plus een tv die aanstaat, waardoor ik weinig tot niets hoor. Geeft niet. Tegen zessen rijden we naar een restaurant in Hoog-Soeren. Mooi eten. (Paprikamousse-amuse, cannelloni van courgette en geitenkaas, paddenstoelenbouillon, spoom van mandarijn, polenta met wortelsaus en gegrilde groenten en pastinaakpuree, mascarponemousse en citroenijs en sponscake, thee met chocolade.) Heel veel omgevingsgeluid en lawaai, waardoor ik weinig tot niets hoor en kan bespreken. Geeft niet. Half elf zijn we thuis. Even napraten en iets na elf uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: Last Dance (Keith Jarrett & Charlie Haden), Christmas Variations (Rick Wakeman), Christmas Portraits (Rick Wakeman), A Christmas Album (California Guitar Trio), Christmas Cover Up (allerlei), 3 Ships (Jon Anderson), I Believe In Father Christmas (EP) (Emerson Lake & Palmer), het vierde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Fall In Love With The World (United Progressive Fraternity)

–

Woensdag 25 december: Eerste Kerstdag
Zeven uur op. Drie kwartier later loop ik mijn ronde hard. Heerlijk stil op straat; het enige is een bus, twee auto’s en een mevrouw met een hond goedemorgen. Thuis nog even in bed. Dan echt op. Koffie met De Vrouw. Bijkletsen. De Vrouw prepareert stoofperen. Ik een lunch. Meer koffie met De Vrouw. Plus de jaarlijkse stapel kerstplaten. We genieten een eenvoudige kerstbrunch. Afwas. De Vrouw gaat vanmiddag naar haar werk. Ik doe huishoudelijks, lees en luister. Ook zie ik een dvd die mee kwam met een cd die ik tien jaar geleden kocht en nooit heb gezien. Rond vijf uur ga ik het avondeten voorbereiden. Eerst een compote maken van enkele kumquats, dan een schotel van spek, ui, spruiten en postelein. De Vrouw is er rond half zes weer. Ik prepareer de salade van witlof, rode paprika en blauwe kaas. Ten slotte bak ik biefstukken. Aan tafel! Zeer goed gelukt, alles. We nemen zelfs nog een nagerecht: een stuk van de ijstaart van gisteren. De afwas valt nog mee ook. Ik werk de webstek bij, lees en luister. Half elf.
Muziek vandaag: Christmas Portraits (Rick Wakeman), Chris Squire’s Swiss Choir (Chris Squire), Merry Christmas (Big Big Train), The Chrismas Album (Keith Emerson), Phil Spector’s Christmas Album (Phil Spector & various artists), de dvd die mee kwam met Rond (Robert-Jan Stips), Genesis Revisited Band & Orchestra: Live at the Royal Festival Hall (Steve Hackett), het bonusplaatje dat mee kwam met Planetary Overload – Part One: Loss (United Progressive Fraternity), Christmas Album (Jethro Tull), A Catchy Christmas (allerlei), het derde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Magma (Magma), Komrad (Orgel Vreten)

–

Dinsdag 24 december:
Voor zes uur wakker en op. Koffie. Nog geen uur later heb ik de werklaptob aan en ben ik aan de slag. De eerste uren verzet ik erg veel werk. Half elf is De Zoon er. We wandelen het centrum in en kopen kleren. Met drie kwartier zijn we natuurlijk klaar. De Vrouw en ik lunchen en stappen op de fiets. We halen de bestelling op bij de bioslager en doen de allerlaatste boodschapjes bij de biowinkel. Aansluitend ben ik nog even buiten om een poststuk naar het buitenland verzonden te krijgen. Thuis nog even aan het werk en om vier uur sluit ik alles af. Krant. Een uurtje later ga ik avondeten maken. Eerst knolgroente in een ovenschaal: wortel, pastinaak, bataat, ui en knoflook. Dan een salade van bosui, komkommer, kerstomaat, kaki en blauwe bes. Ook maak ik een cranberrysaus. De Zoon is er om half zeven. Eerst pakken we cadeaus uit en vervolgens gaan we aan tafel. Ik bak hertenbiefstukken en die eten we op, met de andere gerechten. De Vrouw serveert het nagerecht: een vanille-ijstaart. Acht uur gaat De Zoon weer naar huis. Ik doe een redelijke afwas, werk de webstek bij, lees en luister. Even na half elf ga ik maar eens slapen.
Muziek vandaag: The Extinction Suite (Steve Jansen), Corridor (Steve Jansen), het tweede en derde plaatje uit de set Sibelius – Complete Symphonies (Berliner Philharmoniker), Secret Music (Markus Reuter & Mark Wingfield), Christmas Around The World (allerlei), The Phil Spector Christmas Album (Phil Spector & allerlei), het tweede plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Winter Solstice (Markus Reuter & Mark Wingfield)

–

Maandag 23 december:
De bus laat op zich wachten. Lang. Ik mis de aansluiting. Toch nog op de werkplek in het donker. Ik doe van alles, zij het in een rustig tempo. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Ook in de middag van alles. Op de terugweg duik ik de muziekwinkel in en haal mijn doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa) op. Half zes thuis. Eerst maar eens uitpakken. Dan ga ik eten maken. Kastanjechampignons bakken, bosui erbij, aubergine en courgette, dan uiteindelijke parmesan eroverheen. Zeer goed. Sla van gisteren erbij. Klaar. De afwas is klein. Ik breng oud papier naar de container, maar die is óf niet geleegd óf opnieuw propvol, dus neem ik alles weer mee naar boven. Krant lezen. En dan een eerste snuif in de doos. Prachtig. Hier ga ik heel veel uren zoet mee zijn. Je hóórt hoe de meester het klassiekertje Peaches En Regalia in een sessie langzaam vorm geeft. Prachtig. Webstek, lezen, luisteren. De Vrouw is er om half negen. Bijpraten. Op tijd weer slapen.
Muziek vandaag: het eerste plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Planetary Overload – Part One: Loss (United Progressive Fraternity), Metallic Spheres (The Orb & David Gilmour)

–

Zondag 22 december:
Half acht op. Koffie. Webstekklussen en krant. Koffie met De Vrouw. En vinyl. Meer koffie met De Vrouw. Meer vinyl. De Zoon is er pas rond kwart over een voor lunch. Niet erg. Erna doe ik huishoudelijks: afwas, stofzuig, was, afval. Dan wandel ik even het centrum in om de kerstinkopen af te ronden. Ondertussen is het eind van de middag. Ik maak avondeten: een tajine van lamsstoofvlees, knoflook, ui, pruim, rozijn, bouillon en pompoen. Ernaast een salade van bosui, komkommer, radijs en kerstomaat. De pruttelpot staat iets voor zessen op tafel en is uitzonderlijk goed gelukt. Het nagerecht is een fruitsalade van aardbei, peer en blauwe bes. De afwas is snel gedaan en dan is het buiten veel te stortregenachtig om een ronde te gaan hardlopen. Ik werk de webstek bij, lees en luister en om tien uur is zondag 22 december voorbij.
Muziek vandaag: Munich 2016 (Keith Jarrett), het eerste plaatje uit de set Sibelius – Complete Symphonies (Berliner Philharmoniker), verschillende 45-toerenplaatjes uit onze verzameling (zie Twitterberichten hieronder), Scenes From The Flood (Bryan Beller), Together We’re Stranger (no-man), Blurring Into Motion (Charlie Cawood)

–

Zaterdag 21 december:
Half zeven wakker en op. Drie kwartier later ben ik buiten en loop ik mijn ronde hard. Het gaat wat moeizaam (wegopbreking, door mul zand), maar uiteindelijk toch goed. Na opfrissen loop ik naar de markt voor groente en fruit. Aansluitend naar de bioslager en biowinkel voor weekendboodschappen en vast spullen inslaan voor de Kerst. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er rond half een. De Vrouw gaat met iemand anders elders lunchen. De Zoon en ik lunchen samen. Hij is opgewekt en opgeruimd, alsof de ‘zwaarte’ van zijn afgelopen baan van hem af is gevallen. Afwasje. Dan loop ik het centrum in voor wat kerstkleinigheden voor een ieder. De Vrouw is even na drieën terug. Bijpraten. Een uurtje later gaat zij (met De Zoon) naar de bioscoop voor een lange film. Ik doe wat huishoudelijks, werk webstek bij en bereid avondeten voor: groentetaartjes en bataatfrieten uit de oven, plus bavettesteaks bakken. De Vrouw is er kwart voor acht weer en een kwartiertje later zitten we aan tafel. De boel smaakt uitstekend, de afwas is klein en dan heb ik nog anderhalf uur om de webstek verder bij te werken, te lezen en te luisteren tot het half elf is.
Muziek vandaag: Peaches En Regalia (RSDBF19 EP) (Frank Zappa), Present From Nancy (Supersister), 200 Motels (Frank Zappa), Empath (Devin Townsend), Fruit On The Vine (Church Of Betty), Proxy (The Tangent), Ends (Giancarlo Erra)

–

bazbo 0863: Frank Zappa – Peaches En Regalia (RSDBF19 EP)
Avonturen. Ik was gisteren in de platenwinkel. Mijn bestelde 6cddoos The Hot Rats Sessions was binnen! ‘En wat zie ik daar!?’ Die was in Europa niet te krijgen op 29 november, slechts in de VS. Ik had de hoop al opgegeven. ‘Doe die er maar bij! Mag ik pinnen?’ Het mocht. Aardige jongen van de platenwinkel. Minder aardig vond ik de boodschap die zijn pinautomaat gaf: ‘Onvoldoende saldo’. Vááááát? Ik mocht nog naar een pinautomaat aan een nog niet ontplofte muur verderop in de straat om het daar te proberen, maar ook daar onvoldoende saldo. Terug naar de winkel. Uit mijn broekzak griste ik drie tientjes contant. ‘De box komt maandag, oké?’ Het was oké. Op deze EP staan vier stukken die ook op de box staan. Dure picturedisc dus voor iets wat ik vanaf maandag dubbel heb. Op deze EP de monoversies van het titelnummer en Little Umbrellas van het Hot Rats album. Op de B-zijde de ‘rhythm track mix’ van beide stukken. Interessant. De hele box is er eentje voor de ware Zappaverzamelaar en ik ben benieuwd. Tot maandag doe ik het even met dit dure leuke hebbedingetje. Overigens: ik heb #0129 van de 4000. Wat een avonturen.

–

bazbo 0862: Rick Wakeman & Cori Josias – Julia
Deze is wél een beetje bijzonder. Het is een Oostenrijkse uitgave van een single die niet wereldwijd is verspreid. Ik kocht hem op 16 april 2009 tijdens de grote platenbeurs in Utrecht. Het plaatje zelf komt uit 1981. Het nummer Julia komt van de elpee 1984, een conceptplaat over het boek van Orwell. Echter, op de elpee neemt ene mevrouw Chaka Khan de vocalen voor haar rekening en op deze single horen we ene Cori Josias. Die klinkt wat lieflijker dan mevrouw Khan. Achterkantje Sorry doet qua geluid herinneren Wakemans hoogtijdagen uit de eerste helft van de jaren zeventig, zij het dat het een wat melancholiek stuk is.

–

bazbo 0861: Tom Waits – Lie To Me
Deze single kreeg ik bij het driedubbelcdalbum Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards, toen ik het kocht op 18 november 2006. Het blijkt een promosingle te zijn, niet heel bijzonder, op Discogs vraagt men er nog geen tientje voor. Ik heb de mijne een keer gedraaid en nu dus twee keer. Op de B-zijde staat Crazy About My Baby, dat niet op het driedubbelalbum te vinden is. Het is, net als het titelnummer van de single, een gave gruizelige dreundeun die net twee minuten duurt.

–

bazbo 0860: The Veterans – There Ain’t No Age For Rock ’n Roll
Ook meegejat uit het ouderlijk huis. Deze was van mijn oudste broer. Geen idee waarom hij het ooit gekocht heeft, want hij was meer van de rock à la The Who. Dit is een melige synthpopdeun. Niet heel erg, overigens. Uit 1980 komt deze Nederlandse versie van de single, uitgebracht op het Killroy-label. Op de B-kant staat Nigel Gold Grows Old en beter had de band een single uitgebracht zónder B-kant.

–

bazbo 0859: Vader Abraham – ’t Smurfenlied
Toen ik in 1989 definitief het ouderlijk huis verliet, nam ik alle singles die in dat huis waren mee. Dat betekende ook dit plaatje. Het is van mijn zus. Heel veel later was De Vrouw ergens op een rommelmarkt en nam dit mee. Vraag me niet waarom. Het betekende wel dat we er nu twee hebben. Dus als iemand belangstelling heeft? We hebben twee keer de eerste en Nederlandse versie uit 1977 en volgens Discogs kan ik er in ieder geval €0,33 voor vragen. Op de B-zijde staat So’n Alter Schunkelwalzer en dat is nog erger dan Het Kleine Café Aan De Haven, dat u het even weet. Mijn zus heeft overigens nooit gevraagd waar het plaatje is gebleven.

–

bazbo 0858: Toto – Stop Loving You
Ik weet niet meer waar ik deze vandaan heb. Ergens eind jaren negentig meegenomen uit een collectie die iemand bij het grof vuil wilde zetten of zo. Ik heb niets met Toto, behalve Africa, Rosanna en deze hit, simpel omdat mijn held Jon Anderson er één woordeloze regel in zingt: doodoob doob de doody-doob-doob. Op de achtergrond. En toegegeven: het is een pakkend lied. De Europese versie van de single hebben we, uit 1988. B-kantje The Seventh One is het titelnummer van de elpee waarvan de single is getrokken en bevestigt weer waarom ik niets met Toto heb, behalve Africa, Rosanna en de hit Stop Loving You.

–

bazbo 0857: Tee-Set – Tea Is Famous (In The Whole Wide World)
Gevalletje onverwacht leuk. Ik kocht dit singletje toen ik een jaar of dertien, veertien was op een rommelmarkt in de Opstandingskerk in Apeldoorn. Het waren er vier voor een gulden. Ik koos drie Beatlesingles en deze pakte ik mee. Geen idee wat ik in huis haalde, al zei de bandnaam me vaag wel iets. Paar keer gedraaid, daarna nogal in de vergetelheid geraakt. Nu zet ik ‘m op en De Vrouw herkent het gelijk. Samen liggen we in een deuk om het uiterlijk van Peter Tetteroo en de zijnen op het hoesje. Plaatje komt uit 1968. Er is maar een versie van en dus heb ik de Nederlandsche. Achterzijde Since I Lost Your Love ligt vaag in dezelfde stijl, maar wil ik gauw weer vergeten. De Opstandingskerk is alweer een jaar of twintig geleden gesloopt.