Het Marktplein is verlaten. Of nee, wat zie ik daar? Er zijn nog wat mannen bezig om de laatste kermisattractie af te breken. Normaal staat hier op zaterdagmorgen de grootste en beste markt van heel Nederland. Nu is er geen kraam te bekennen. Niks geen kruidenverkoper of groenteman. Geen schreeuwende mannen die hun koopwaar aan de man proberen te brengen. Geen lucht van vis, warm brood of verbrande frituurolie. Het plein is bijna leeg.
Ter onderbreking van zijn succesvolle serie ‘De kutkat Mo’ presenteert bazbo een superactuele bijdrage in het kader van: “Het is vandaag koninginnedag!” Over drank, stadsrechten, koningsgezindheid, geld, bestek tussen je ribben, meisjes, braaksel en een nieuwe werkplek.
(Ik heb op koninginnedag overwogen om dit stuk van FOK! te verwijderen. Ik heb het niet gedaan. Zoals ik het beschrijf, zo moet koninginnedag zijn. En niet zoals het uiteindelijk op 30 april 2009 in Apeldoorn werd.)
Het geluk in huize bazbo kon niet op. Ik had het ideale gezin: lieve vrouw, gezonde zoon en een kutkat. Vrouwlief kreeg niet veel kans om bij mij op schoot te zitten, want die plek was meestal ingepikt door een zwartharig gevaarte. Zoonlief kwam langzaam in de fase dat hij absoluut niet meer bij zijn pappie op schoot wilde, dus die vond het best. Vrouwlief vroeg zich wel eens af wie er meer lichamelijke aandacht van mij kreeg: zijzelf of die kutkat.
Voortdurend verscheen hij met allerlei trofeeën. En als het mooi weer was en wij de tuindeur open hadden staan, kwam hij ze persoonlijk aan mijn voeten leggen. Niet zelden waren het mussen, kikkers of muizen. Maar het was ook wel eens anders.
Schoonmoeder kwam op bezoek. Altijd leuk.
“Wanneer doe je die kat weg?” vroeg ze praktisch.
“Niets ervan,” antwoordde ik nuchter. “Hij blijft. We hebben beloofd dat we goed voor hem zouden zorgen.”
“Hoe heet hij eigenlijk?” vroeg de moeder van mijn vrouw.
“Geen idee,” zei ik. “We weten helemaal niets van hem. Zijn naam niet, of hoe oud hij is.”
“’t Is toch wat. Zo’n beest moet toch een naam hebben?”
“Wij noemen hem Mo. Naar de vorige eigenaar. Die heette Mohammed.”
Soms gaat er wel eens iets mis in het leven. Zelfs bij columnisten. Vandaag lukte het de vaste columnist niet om iets te plaatsen en dus viel er een gat. Welnu, bazbo was genegen om er direct in te springen (in dat gat). Hier leest u zijn vervangende column.
(more…)
Ik kijk in het gezicht van een jonge vrouw. Ze draagt een zwarte broek en een zwarte blouse met het logo van ‘De Konink’ erop. Haar lange blonde haar hangt tot halverwege haar rug. Bovenop haar hoofd houdt een speld de lokken uit haar gezicht. Haar ogen stralen en haar mond lacht. Ze mag er zijn. Ze is er ook. En dan is ze weer weg, druk bezig met onze bestelling.
Tegenwoordig heeft iedereen hem op de salontafel liggen, maar er was een tijd dat je hem angstvallig onder het echtelijke matras verstopt hield. Op de financiële pagina van de dagbladen stond altijd van alles, maar niet hoezeer het Beate Uhse voor de wind ging. Heden ten dage wordt de PABO-catalogus nog steeds discreet verstuurd in een envelop zonder naam van het bedrijf erop, maar de openheid over erotische speeltjes, ondergoed met gaten of het bekijken van een vies filmpje op z’n tijd is nog nooit zo groot geweest.
Dat was vijftien jaar geleden wel anders.
Ik keek tegen de achterkant van een prettig bukkende meid aan. Toen ze rechtop kwam en bij mij in het bushokje ging staan, zag ik dat het een jonge vrouw was van vóór in de twintig. Ze had haar donkerblonde lange haren over haar schouders en dikke sjaal hangen. Twee glinsterende blauwe ogen keken me aan.
“Goedemorgen,” zei ze.
Carlo Piemol gaat op bezoek.
Bij Opa Poepchinees.
Het gaat niet goed met Opa Poepchinees.
Hij vergeet bijna alles.
Een leerzaam verhaal over dementie.
(more…)