Bas Langereis leest u voor!

“Waar blijven die culicolumns toch? Eerder schreef je ze met enige regelmaat; nu moet ik er eindeloos op wachten!” Het is toch niet te geloven, welke fanmail ik allemaal krijg van de FOK!lezertjes. Niet om de kerels hier jaloers te maken, hoor, maar het is voornamelijk van vrouwelijke lezers. Velen vertrouwen mij de intiemste dingen toe. Bij sommigen stijgt de opwinding tijdens het lezen dúsdanig, dat zij de opwelling niet kunnen weerstaan om met de vingers in het natte onderbroekje te kroelen.

(more…)

“Had je gezien dat je schoenen kapot zijn?” vroeg Vrouwlief.
“Hoe moet ik dat zien?” was mijn wedervraag. “Als ik ze aanheb, ben ik op de nieuwe werkplek en dan heb ik wel wat anders te doen dan op mijn schoenen te letten. Als ik ze niet aanheb, heb ik ze niet aan en zie ik niet dat ze kapot zijn.”
“Ze zijn kapot,” zei Vrouwlief.
“Wáááát?” riep ik uit. “Die peperdure Ecco’s?”
“Ze zijn kapot.”
“Nou ja, ik heb ze al een jaar of wat. Dan slijten ze.”
“De zool van beide schoenen is gescheurd en bijna doormidden. Dat mag toch niet. Je zou ermee terug moeten.”

(more…)

Beste Hans,

Allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Het is toch vandaag, hè? Je moet het me maar vergeven als ik er een paar dagen naast zit. Of een maand. Of langer. Het was toch niet al meer dan een jaar geleden, hè? Sinds een tijdje hebben we hier in huis geen verjaardagskalender meer. Ik moet het dus helemaal uit mijn hoofd doen. Bovendien hebben jij en ik de afgelopen tijd niet of nauwelijks contact gehad. Dat was vroeger wel anders. Weet je nog?

(more…)

“Om u sneller van dienst te kunnen zijn, krijgt u nu een keuzemenu.” Stik, dat had ik weer. Waarom kreeg ik niet gewoon rechtstreeks een vriendelijke damesstem aan de lijn die me gelijk kon doorverbinden? Nu moest ik wachten tot mijn probleem ergens in het rijtje genoemd werd en ik het bijbehorende nummer kon indrukken. Dat kost nog veel meer tijd. Na vier keer kiezen was het dan zover. Dacht ik. De telefoon ging over. “Wilt u muziek tijdens het wachten? Toets dan een één.” Ik toetste geen één, want ik ben erg bang en allergisch voor André Rieu, Toots Thielemans en Mantovani. Lang kon ik niet van de stilte genieten.

(more…)

Het meisje was aan het dansen met de oudere blonde dame. De oudere blonde dame is een bijzonder aardige blonde dame en het meisje had een goede kont. Niet zo goed als die van bardame Esther, maar toch.
“Wat zit je te kijken?” vroeg Vrouwlief.
“Ik ga eens piesen,” zei ik. De autobiograaf is een man van niets, een man van nooit, een man van nergens.

(more…)

“Wat een zeikmuziek, zeg,” mopperde Vrouwlief dwars door de tonen van Djivan Gasparyan heen.
“Iedereen heeft het recht om geen smaak te hebben!” riep ik maar weer eens een keer.
Dat je niet van Mongoolse keelzang houdt, van Qawwali door Sufi’s of van deze Armeense doudouk, daar kan ik wel iets van begrijpen. Ons Westerse gehoor is er eenvoudigweg niet aan gewend. Ik heb respect voor ieders voorkeuren. Maar om mijn ongebruikelijke passie nou gelijk af te doen als ‘zeikmuziek’, ging me even wat te ver.

(more…)

Een nieuw stuk. Lekker. Maar hoe deed ik dat ook weer? Het was lang geleden dat ik nog een vrouw versierde. Ik was bang dat ik het verleerd was. Zou ik zomaar in zee gaan met de eerste de beste? Neen. Ik stelde hoge eisen aan mijn literaire minnares, aan mijn nieuwe stuk. Eens even een lijstje maken.

(more…)

Achter de kratjes met appelen staat het meisje. Of de jonge vrouw. Wat is politiek correcter? Ik ken haar wel. Ze heeft me al vaak geholpen bij de aanschaf van fruit. Ze is niet al te groot; eerder klein. Ze is bezig met een klant, maar ze ziet mij.
“Hallo,” lacht ze. Haar ogen heeft ze een beetje dichtgeknepen.

(more…)

Ik moest de kop in het AD een keer goed nakijken. Op het eerste gezicht las ik: ‘De gele spatelzwam rukt weer af’. Dat was het bij nadere lezing gelukkig niet. Het zou ook wat zijn. Nee, de gele spatelzwam rukt weer op. Het onding leek jarenlang uitgeroeid in onze contreien, maar is onlangs weer eens ergens waargenomen. Daar zullen een hoop natuurfreaks op af komen. Zo zie je maar weer dat schimmel vaak voor ellende zorgt. Neem nu mijn badkamer.

(more…)

Hier heb ik heel wat voetstappen gezet. Hoeveel zaterdagen heb ik hier doorgebracht? Iedere zaterdagmorgen vanaf negen uur was ik hier op deze plek te vinden.
De zon schijnt. De herinneringen doen pijn aan mijn ogen.
Hoe lang sta ik hier nu al? Nog geen twee minuten. In nog geen twee minuten zijn enkele belangrijke jaren van mijn leven aan mij voorbijgeflitst.

(more…)