Ik deed mijn ogen open. De rolgordijntjes die voor de ramen van de dakkapel hingen, hielden niet veel licht tegen. Er kwamen al zonnestralen langs heen mijn zolderkamer binnen. Ik gaapte. Hoe vroeg was het eigenlijk? Wacht, vandaag zou een belangrijke dag zijn. Een dag, waar ik lang naar uitgekeken had. Tsjonge, wie had dit ooit verwacht? Ikzelf niet eens.
Dan breken de golven open. Ze komt uit de zee. Haar zwarte kleed zwiert in de wind. Langzaam loopt ze naar mij toe. Zinnelijk zijn haar schreden. Wat is ze beeldschoon. Nog heel even en ze is vlakbij. Mijn verlangen vervuld. Teder zal ik mijn vingertoppen over de zachte huid van haar armen laten glijden. Lieflijk zal ze haar ogen bij me neerslaan. Ze is er. Ik voel haar adem en ruik haar zoete parfum. Tonen van de roos en kaneel. Zo ver weg als ze nog is.
Vooralsnog wil ik het over een aantal zaken niet hebben. Want wie kan het wat schelen? Ik zou het niet weten. Ik weet sowieso niet veel. Ik wil ook niet veel weten. Als je kennis hebt, dan willen anderen daar gebruik van maken. Ik heb wel eens geschreven dat ik niet wil weten hoe mijn wasmachine werkt, want als ik dat wél weet, dan moet ik in het huishouden nog gaan wassen ook. Dat was niet waar. Of nee, het is wel waar. Ik wíl niet weten hoe de wasmachine werkt, maar ik weet het toch. Sterker nog: in huize Langereis doe ik de was.
Hoe haalde Rick het in zijn hoofd? Wat was er toch mis met die vent? Ik twijfelde niet aan zijn muzikale kwaliteiten. Rick was een begenadigd gitarist. Weliswaar iets te veel gericht op blues en het spelen van een solo – hij wilde in ieder nummer een ellenlange bluessolo spelen -, maar ik kon hem wel aan. Was dit een poging tot muiterij? Een hopeloze laatste zet om de bezetting van de groep naar zijn hand te zetten? Dit was mijn band. Dat iedereen het even wist.
“Deze móét je gewoon horen!” had Erik vanmorgen door de klas geroepen. Hij drukte me een grammofoonplaat in mijn hand. Ik bekeek de hoes. De naam en de titel zeiden me zo snel niets.
Ik haal de elpee uit de tas en streel de hoes nog maar eens. Het zwarte vinyl glimt een beetje als ik het uit de binnenhoes tevoorschijn haal. Voorzichtig leg ik hem op de platenspeler. Ik breng de arm naar de inloopgroef. Langzaam laat ik de naald zakken. Als hij in de groef zit, laat ik hem los. Ik houd mijn adem in en staar in het niets.
Vanuit de diepte klinkt een koboldenorkest, zo lijkt het.
Staat er op de poster. Een vrouw van halverwege de twintig is gekleed in een lange wijde zomerjurk, lichtgroen met grote bloemen erop. Ik zie tinten roze en bruin. Tegen de lichte achtergrond steken haar lange steile blonde haren en haar donkere ogen fiks af. Haar schouders en armen zijn onbedekt. Ze zit op een witgeverfde, maar afbladderende stoel, wijdbeens. De ellebogen leunen op haar bovenbenen. Ondanks dat ze wat stijfjes voorover gebogen zit, zwiert haar kleed luchtig rondom haar. Of verbeeld ik me dat maar? Ik verbeeld me wel meer.
Ik zit een verhaal te schrijven. Waar het over gaat, weet ik niet. Want inspiratie, waar haal ik het vandaan? Kijk eens om mij heen. Genoeg om het vandaan te halen. Regen in een plas. De wind door het beeld. Een rit in een bus. In mijn hand de pen en op mijn schoot het notitieblokje. De jonge vrouw zit driftig te sms’en. Ze draagt zwarte laarzen met iets een hak, een donkerblauwe spijkerbroek, een lichtbruin suède jasje, een enorme witte gebreide sjaal, haar donkerblonde haren in een krullende paardenstaart. In haar frisse open gezichtje zie ik blauwgrijze ogen en o god zo’n lachje op haar volle lippen. Ze legt haar mobiel opzij en zoekt even in haar tas. Uit een plastic zakje haalt ze een donkerbruine boterham. Het zakje knispert.
De mooiste plaats om te wonen is in Apeldoorn. Dat weet iedereen. Wist u het nog niet, dan weet u het nu. Ik heb er nogal kijk op. Dat komt zo. Ik ben er geboren en getogen en woon er nu al vijfenveertig jaar. Dan heb ik wel enig recht van spreken, dacht ik zo. Begin niet over ‘bevooroordeeld’ zijn of over oogkleppen, want ik heb ooit ook nog een maand of acht in Tilburg gewoond, dus ik weet waarover ik het heb.
bazbo is (g)een ware vogelaar. Lees zijn ornithologische logica!
Voer voor rare vogels!
Vandaag krijgt u er trouwens twee voor de prijs van één! En dat in deze barre tijden (financieel-economisch gezien, dan).
Die nieuwe werkplek van mij, daar ga ik niet te veel over vertellen. Ten eerste is het van een onbegrensde saaiheid; ten tweede gaat het u allemaal geen bal aan. Ik bemoei me toch ook niet met uw dagelijkse levensverrichtingen? Wat u doet in uw pogingen om nog iets van uw miserabele bestaan te maken, interesseert mij hoegenaamd geen ene rattenreet. Ik heb het al moeilijk genoeg mij staande te houden in mijn eigen grijze wereld; laat staan dat ik mij zou willen vervoegen in die van u.
De weg náár die nieuwe werkplek, die is andere koek.