Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 7 februari:
Bij vlagen slaap ik goed, bij andere vlagen niet. Toch pas om half acht op. Drie kwartier later loop ik buiten mijn ronde hard. Het is koud, maar zonnig. Ik loop de langere route en die gaat me redelijk af. De Vrouw gaat vanmorgen nogmaals naar de dokter om onderzoeksmateriaal af te leveren (lees: urine). Ik wil dingen doen voor Kunst-Zinnig-Brein en daarvoor inloggen op mijn werkaccount, maar het lukt niet. Maandag dus weer. Webstekdingen. Analoog werk. Koffie met De Vrouw. Bijpraten. Lunch met De Vrouw. Afwasje. Ik haal het groentepakket. Het is mooi zonnig. Dan loop ik het centrum in, koop twee broeken en wat voor het avondeten. Dat avondeten maak ik rond vijf uur. Eerst een salade van bosui, bleekselderij, komkommer en peer. Dan een curry van chipolata, ui, knoflook, pompoen en veldsla. Als we aan tafel zitten, blijkt die curry mooi pittig en verkoelt die salade ook mooi. Afwas. Dan werk ik de webstek bij, lees en luister ik. Half elf weer.
Muziek vandaag: Garden Of Dreams (Gandalf), Sunfighter (Paul Kanter & Grace Slick), Words Are All We Have (Fjieri), Even In The Quietest Moments (Supertramp), het vierde plaatje uit de doos Body Of Work 1978-1988 (Godley & Creme), Culcha Vulcha (Snarky Puppy), Garden Of Dreams – Live In Concert (Gandalf), Planets + Persona (Richard Barbieri), het eerste plaatje uit de doos The Virgin Years 1977-1983 (Tangerine Dream)

–

Donderdag 6 februari:
Koud, vriesweer, mistig. Heel veel te doen op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. In de middag nog steeds heel veel te doen. Ik krijg nog niet de helft af. Maandag verder. Half zes thuis. De Vrouw heeft aardappelen gebakken, tonijnloempia (!) uit de oven en een salade gemonteerd van bosui, komkommer, koolrabi en kerstomaat. Smaakt allemaal uitstekend. Vandaag kreeg ze de uitslag van urine-onderzoek: waarschijnlijk is er weer blaasontsteking aan de gang. Morgen verder onderzoek. Afwasje. Dan bel ik Onze Vader. Het gaat goed met hem: hij maakt zich zorgen over zijn verjaardag volgende week. Wie komt er en wat moet er in huis komen? ‘Maar er komt niemand,’ zegt hij erachteraan. Vervolgens somt hij een aardig rijtje op. Ik bied hem aan om de dag ervoor hem te helpen met de boodschappen, maar dat mag (natuurlijk) niet. Hoogst geamuseerd hang ik op. Krant. Webstekken. Lezen. Luisteren. Half elf.
Muziek vandaag: Brian Davison’s Every Which Way (Brian Davison’s Every Which Way), Party Animals (Eric Vloeimans’ Gatecrash), Zëss – Le Jour Du Néant (Magma)

–

Woensdag 5 februari:
Kwart over zeven op. Koffie en wat webstekdingen. Dan wandel ik door de zon naar de biowinkel voor wat kleine boodschappen. De Vrouw gaat naar de huisarts voor wat onderzoeken. Ik handel mail af, poets de plee en doe allerlei. Lunch. Rond een uur is Ank er en gaan we naar Gigant. Daar hebben we een gesprek met de directeur en de medewerker maatschappelijke verbinding. Samen met de verbinder van MEE spreken we over de toekomst van Kunst-Zinnig-Brein, hoe we die toekomst zoeken in de samenwerking en de mogelijkheden van de betrokken organisaties aan tafel. Iedereen is het erover eens dat het product van KZB een mooie is en we maken vervolgafspraken. Zelf mogen we ook verder aan de bak: nog meer verbinding zoeken bij betrokken organisaties en een ploeg vrijwilligers werven die gaat coördineren. Mooi. Thuis even de krant lezen, dan avondeten maken: een salade van bosui, komkommer, appel en kerstomaat, een schotel van ui, knoflook, paprika, pastinaak en courgette, plus een champignon-kaasburger. Het smaakt ook nog. Afwasje, afval. Dan webstekken en lezen en luisteren.
Muziek vandaag: Corridor (Steve Jansen), Tenk Om Noen Ser Deg (Det Skandalose Orkester), No Har De Laget Skandale Igjen! (Det Skandalose Orkester), The Bell (iamthemorning), de dvd-a Halloween (Frank Zappa), Sylva (Snarky Puppy & Metropole Orkest), Crossover (David Cross & Peter Banks)

–

Dinsdag 4 februari:
Niet zo heel goed geslapen, toch opgewekt. Volle dag op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos. Half zes thuis. Met De Vrouw gaat het redelijk goed; ze is vandaag naar een fysiotherapeut gegaan en loopt nu met een ‘lossere’ mouw om haar arm. Ik zie een bericht via Instagram van een mij onbekend iemand, maar bij nadere beschouwing blijkt het ‘een van mijn kinderen’ uit de tijd van de kindervakantieweek uit de begin jaren negentig. Ha, ze is inmiddels ook de veertig gepasseerd en zag mij bij een aankondiging door Gigant (waar ik zondag optreed). We hebben even berichtenverkeer. Leuk. Ik maak avondeten: de soep had ik grotendeels al klaar, nog aanvullen met de koolraap die ik zondag kookte en met een rookworst. Samen met de Chinese kool, wortel en spek is het een goed gevulde soep geworden. De Zoon is er even na zessen en we eten de pan grotendeels leeg. De Vrouw gaat oppassen op de Neven. Ik was af en loop mijn ronde hard. Dat gaat heel gemakkelijk; het is ook fijn weer om te lopen. Webstek, lezen en luisteren en om half elf lig ik in bed.
Muziek vandaag: Brian Davison’s Every Which Way (Brian Davison’s Every Which Way), Retrospektïw III (Magma), The Divine Abstract (Charlie Cawood)

–

Maandag 3 februari:
Opgewekt. Op de werkplek zit ik zo ongeveer alleen. Ziekte, thuiswerken, ze laten me allemaal in de steek. De geplande lunch met collega’s gaat ook al niet door. Dan niet. Waar haal ik eten vandaan? Ik vind wel wat. Zelf heb ik een boel fruit bij me. In de middag vooral verder met veel dingen. Op tijd naar huis. Daar bijpraten. Het gaat redelijk goed met De Vrouw. Ze is wat fitter en morgen gaat ze naar fysiotherapeut. Er is mail. Wat blijkt? Theater WirWar had al aan mij gedacht en wilde contact opnemen. Ik was ze net voor. Nog altijd weet ik niet goed wat de klus precies behelst en wat ze van mij verwachten, maar daar kom ik achter tijdens een overleg (pas) op maandag 6 april. Ben benieuwd. Eten maken: ik warm de witlof van vrijdag en de koolraap van eergisteren op, vul de salade van gisteren aan met frambozen en bak carpacciosticks. Ook maak ik vast de basis voor een fiks gevulde soep voor morgen. De dis van vandaag maken we op. Afwasje. Dan mails afhandelen, fotowerk voor Kunst-Zinnig-Brein doen, lezen en luisteren. Tien uur weer voorbij, allemaal.
Muziek vandaag: More Than Just A Seagull (Gandalf), Brian Davison’s Every Which Way (Brian Davison’s Every Which Way), Retrospektïw I+II (Magma)

–

Zondag 2 februari: (palindroomdag 02022020)
Half acht. Koffie. Lezen. Koffie met De Vrouw. Bijpraten. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje, stofzuig. Dan nog wat lezen. Rond vier uur wandel ik naar een café, waar Auke een expositie opent. Er is mooi veel volk en zijn werk is nog alleraardigst om naar te kijken ook. Na wat bekenden te hebben begroet en zijn materiaal te hebben bekenen, ga ik weer naar huis. Daar maak ik avondeten: een fruitsalade van mango, aardbei en framboos, lamsshoarma met knoflookyoghurtmayo en ten slotte een schotel van spek, ui, koolraap en knoflookkruidenroomkaassaus. De boel smaakt goed. De afwas is niet groot en ik breng papier en plastic naar containers. Dan is het even droog, dus kan ik mooi een ronde hardlopen. Het waait flink, maar het is niet koud en ik loop goed. Net als ik terug ben, gaat het weer fiks regenen. Webstek, luisteren en ik lees Brusselmans’ zeer geestige boek uit.
Muziek vandaag: Construct III (Bass Communion), The Extinct Suite (Steve Jansen), Rated PG (Peter Gabriel), Magic Theatre (Gandalf), Crisis? What Crisis? (Supertramp), Past The Evening Sun (Ring Van Möbius), Attahk (Magma), het derde plaatje uit de doos Body Of Work 1978-1988 (Godley & Creme), Tascam Tapes (DeWolff)

_

Zaterdag 1 februari:
Kwart voor zeven op. Drie kwartier later loop ik mijn ronde hard. Het gaat heel aardig. Op eenderde gaat het lichtjes regenen en op tweederde is de lichte regen weer voorbij. Kwart over negen sta ik op de markt om groente en fruit te halen. Aansluitend loop ik naar de bioslager en biowinkel. Koffie met De Vrouw. De Zoon is er om kwart voor een voor lunch. Erna een afwasje. Dan wandel ik langs het kanaal naar een supermarkt voor de laatste dingen. Krant. Kwart over vijf maak ik avondeten: ik vul de salade van gisteren aan met bosui, bleekselderij en kerstomaat. Dan bak ik oesterzammen, rode ui, knoflook, prei, paprika en courgette met wat kruiden. Ten slotte bak ik kogelbiefstukken. Dit eten we op. Afwasje. Webstek, mail, lezen en luisteren. Half elf.
Muziek vandaag: The Sun Will Dance In Its Twilight Hour (Wilson & Wakeman), Greatest Hits Live (Steve Winwood), 3 (The Gloaming), Üdü Wüdü (Magma), Atheists And Believers (The Mute Gods), The Regal Bastard (Nad Sylvan), het tweede plaatje uit de doos Body Of Work 1978-1988 (Godley & Creme)

–

Vrijdag 31 januari:
Kwart over zeven op. Koffie. Drie kwartier later heb ik de werklaptob open. Ik verwerk foto’s van gisterenmiddag en schrijf een eerste opzet voor een artikel. Daarnaast is er nog allerlei onderhandenwerk. Niet erg. Zo vordert de ochtend gestaag. Koffie met De Vrouw. Pas na half twee lunchen we. Erna een kleine afwas en ik loop naar een supermarkt in het centrum voor wat kleinigheden om het avondeten te kunnen bereiden. Dan weer verder aan het werk. Vijf uur heb ik de werklaptob dichtgeklapt. Ik lees de krant en ga dan het avondeten maken. Eerst een salade van bosui, komkommer, bleekselderij, rode paprika en kerstomaat, dan witlof met ham en kaas in de oven, en ten slotte rundertartaar bakken. We eten het op. De afwas is niet groot. Buiten regent het, dus morgenochtend ga ik mijn ronde hardlopen. Ik werk de webstek bij, stuur mail aan Aad en Gigant dat ik veel interesse heb voor hun vacature (vrijwillige) coördinator bij Theater WirWar maar tijdsproblemen voor in de komende periode edoch als zij niemand weten te vinden dat ze mij mogen vragen, lees en luister tot een uur of half elf.
Muziek vandaag: het zesde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Terry Riley: Sun Rings (Kronos Quartet), The Road To You (Pat Metheny Group), We Like It Here (Snarky Puppy), Crime Of The Century (Supertramp), To Another Horizon (Gandalf), Endless (Fjieri), Massive Hollowness (Mangrove), The Last Puff (Spooky Tooth), het eerste plaatje uit de doos Body Of Work 1978-1988 (Godley & Creme), Believe It (The New Tony Williams Lifetime), Somnium (Jacco Gardner)

–

Donderdag 30 januari:
Als ik om kwart over vijf wakker ben, bekijken we de arm van De Vrouw. Die is beduidend rustiger, het gebied waar de wondroos zit is duidelijk niet groter geworden en de ergste roodheid is er vanaf. Dat betekent dat ik naar het werk kan gaan. Dat doe ik dan ook. Vanmorgen is het kalm met wat noodzakelijke kleine klussen; in de middag ben ik in een andere locatie om indrukken op te doen en foto’s te maken van een grote bijeenkomst. Morgen mag ik er een sfeerverslag van maken, vandaar. Leukste onderdeel vanmiddag is een voorstelling door theatergroep Speels Collectief, bestaande uit twee theaterdocenten, studenten van de hogeschool en vooral mensen met een zorgachtergrond. Half zes weer thuis. Ik warm het eten van gisteren en eergisteren op en vul de salade aan. We eten nu alles op. Dan een klein afwasje. Vervolgens werk ik de webstek bij, lees en luister ik. Julian Barnes’ hoogst vermakelijke boek over de gynaecoloog Samuel Pozzi is uit; nu dan beginnen in de nieuwe (!) Herman Brusselmans Bloed spuwen naar de hematoloog. Half elf ga ik slapen.
Muziek vandaag: Ceremony (Spooky Tooth & Pierre Henry), Hidden Details (Soft Machine), Visions (Gandalf)

–

Woensdag 29 januari:
Zeven uur op. Een half uur later heb ik de werklaptob open. Tien uur loop ik naar de biowinkel voor wat boodschappen voor vandaag. Meer koffie en verder werken. Ook wat huishoudelijks. De Vrouw is wat op; het gaat en de koorts is al gezakt, maar ze is nog veel moe. Lunch met DeVrouw. Na de afwas weer verder aan het werk. Halverwege de middag loop ik nog naar een supermarkt hier in het centrum voor wat kleinigheden voor De Vrouw. Kwart voor vijf klap ik de werklaptob dicht. Krant. Dan maak ik avondeten voor twee: spekjes bakken, zuurkool erbij, karwijzaad, grote witte bonen met wat vocht en klaar. Ook vul ik de overgebleven salade van gisteren wat aan en braad ik rundersaucijzen. Aan tafel. De Vrouw eet wat, maar niet veel. Wat overblijft, is voor morgen. Niet erg, scheelt dan koken. Ik was af, breng afval naar de containers en ga een ronde hardlopen. Het is koud en het waait nogal, maar al lopende merk ik er niet veel van. Thuis werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Om tien uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: het vierde en vijfde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Royal Albert Hall (Eels), Easy Come, Easy Go (Marianne Faithful), At Folsom Prison (Johnny Cash), At San Quentin (Johnny Cash), Spooky Two (Spooky Tooth), Journey To An Imaginary Land (Gandalf)

–

Dinsdag 28 januari: met Kunst-Zinnig-Brein naar het Nursing Congres
De wekker gaat iets na vijf uur. Wat ik vermoedde blijkt waar: De Vrouw is niet in orde, heeft waarschijnlijk weer wondroos (in haar oedeemarm). We doen de noodzakelijke dingen en ze gaat veel rust nemen, voelt zich ook erg beroerd. Ik wandel om half acht naar een afgesproken plek aan de rand van het centrum. Daar pikken Ank en Annette me op. We rijden naar een congrescentrum in Ede. Daar treffen we al enkele kunstenaars. In heel korte tijd – we zijn geroutineerd ondertussen – hebben we de mini-expositie opgebouwd op ons kleine podium. In de grote schouwburgzaal zit vijfhonderd man en drie van de kunstenaars mogen op het podium hun ervaringsverhaal vertellen. Het zijn drie heel verschillende mensen met drie heel verschillende verhalen, dus dat laat mooi zien hoe verschillend hersenletsel kan zijn. In de pauzemomenten krijgen we redelijk wat aanloop en de belangstelling is groot. Als de theepauze klaar is en de bezoekers naar hun laatste informatieronde gaan, breken we af. Het is in heel korte tijd gepiept. Om kwart over vier ben ik thuis. De Vrouw is vanmiddag naar de huisarts geweest en de wondroos heeft inderdaad goed doorgezet. Gelukkig had ze vanmorgen al medicatie ingenomen, ze is er op tijd bij. Is het donderdag niet beter, dan moet ze naar het ziekenhuis (voor infuus). Ze is er echt goed ziek van en gaat weer slapen. Ik haal haar medicijnen bij de apotheek en loop dan naar een supermarkt voor wat kleinigheden. Dan maak ik avondeten. De Zoon is er iets na zes uur. We eten een goed gevulde chili (rundergehakt, ui, prei, knoflook, peper, paprika, aduki- en kidneybonen, tomaten. Ernaast een salade van bosui, bleekselderij, rode kool, komkommer en blauwe bes. Het smaakt. Afwas. Dan webstekken, lezen en luisteren. De Vrouw is een half uurtje op. We praten wat bij en dan gaat ze weer naar bed. Een uurtje later, om half elf, ga ik zelf ook slapen.
Muziek vandaag: het derde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), It’s All About (Spooky Tooth), David Byrne’s American Utopia – On Broadway (David Byrne), Blurring Into Motion (Charlie Cawood)

–

Maandag 27 januari:
Opgewekt. In alle rust op gang. Niet heel goed geslapen, overigens. Op de werkplek ligt een en ander en dat pak ik op. Ik doe er ook nog wat mee. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Erna werk ik nog wat verder. Half zes thuis. (Wat een avonturen weer.) Eerst een ronde hardlopen; dat gaat goed. Als ik onder de douche vandaan kom, regent het buiten fiks. Eten maken: spaghetti koken, kastanjechampignons bakken, bosui erbij, courgette, gekookte pasta en pesto en op een bord met een boel parmesan eroverheen. Zeer goed. Kleine afwas. Dan webstek, lezen en luisteren. De Vrouw is er om negen uur. Bijpraten en om tien uur ga ik toch weer slapen.
Muziek vandaag: Scream (Ozzy Osbourne), Silhouettes (Klaus Schulze)

–

Zondag 26 januari:
Kwart over zeven uit bed. Mijn ronde hardlopen gaat goed, ik neem zelfs de wat langere route. Thuis nog even in bed. Koffie met De Vrouw. Ik bereid vast avondeten voor: een pruttelpot van sucade, ui, knoflook, paprika en tomaten. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om een uur voor lunch. Afwas, stofzuig, was. Dan wandel ik naar een supermarkt in het centrum om sla te kopen. De Vrouw is met De Zoon naar de bioscoop. Ik lees en luister. Ook schrijf ik een stukje over mijzelf voor een aankondiging van het optreden van Bas, Willem en ik in Gigant op zondagmiddag 9 februari, vandaag over twee weken. Er blijken al tien kaarten (10!) te zijn verkocht. De Vrouw is er rond zes uur weer. Een kwartier later zitten we aan tafel. We eten de pruttelpot, met brood en gezouten boter, plus het restant salade van gisteren. Smaakt en vult goed. Afwasje. Dan webstek en lezen en luisteren. Tien uur slapen.
Muziek vandaag: het tweede plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Café Atlantico (Cesária Évora), Skuggsjá (Ivar Bjornsson & Einar Selvik), Refugee (Refugee), MIS (Mexican Institute of Sound), FZ:OZ (Frank Zappa), Tascam Tapes (DeWolff )

–

Zaterdag 25 januari:
Pas om kwart over acht wakker. Goed geslapen, dat wel. Een uurtje later ben ik op de markt voor groente en fruit. Erna loop ik naar de bioslager en biowinkel voor de weekendboodschappen. Koffie met De Vrouw. De Zoon is er iets naar twaalven voor lunch. Afwasje, huishoudelijks en vervolgens loop ik langs het kanaal naar een supermarkt voor de laatste dingen. Krant. De Vrouw gaat ergens met iemand thee drinken. Ik lees en luister. Zes uur begin ik met avondeten maken: eerst een salade van bosui, komkommer, rode kool, peer, blauwe bes en braam. De Vrouw is er om kwart over zes weer. Dan bak ik aardappelen en een mooie steak d’Avignon. We eten het op. Kleine afwas. Dan webstek, lezen (in Julian Barnes’ De man in de rode mantel) en luisteren. Half elf weer slapen.
Muziek vandaag: het eerste plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), The Difference Machine (Big Big Train), Discovery (Mike Oldfield), The Killing Fields – Original Film Soundtrack (Mike Oldfield), Tardigrades Will Inherit The Earth (The Mute Gods), Everything Is Healing Nicely (Frank Zappa), The Bride Said No (Nad Sylvan)

‘Dames en heren, de mensen die zijn columns voor FOK! niet lezen, weten niet wat ze missen. Dat zijn er nogal wat: mensen die zijn columns voor FOK! niet lezen. Voor iedereen die zijn columns – deze dus ook – niet leest: sinds donderdag 18 januari 2007, inmiddels dus alweer dertien jaar lang, plaatst hij zijn schitterende stukjes op de FrontPage.
Dames en heren, FOK! is dood, maar hij die bij mij aan tafel aanschuift is helaas nog altijd springlevend. Hier is hij: de enige echte bazbo!’

(Stilte in de lege zaal.)

‘Bas, wat wil je drinken? Water, zoals gebruikelijk?’
‘Nee, dank je wel, Adriaan.’
‘O? Echt niet? Iets anders, dan?’
‘Nee, dank je wel.’
‘Waarom niet? Is er soms iets mis met onze drank hier?’
‘Op welke vraag wil je dat ik als eerste antwoord?’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik anders zo moet piesen en dat is voor zo’n interview als dit niet zo handig. Heb ik daarmee ook je tweede vraag beantwoord?’
‘Waar héb je het over?’
‘In mijn verhalen voor FOK!, bedoel je?’
‘Wacht. Laten we dit interview eens een keer ordelijk laten verlopen.’
‘Moet ik weg gaan?’
‘Zitten blijven!’
‘Zeg dat eens tegen gedetineerden die tweederde van hun straf erop hebben zitten.’

‘Bas, voor iedereen die jou nog niet kent: vertel eens iets over jezelf.’
‘Dat vroeg je de vorige keer ook. Toen gaf ik antwoord en dat keurde je af.’
‘Wat antwoordde je toen?’
‘Ik heb een ontzettend grote leuter.’
‘Waarom gaat het bij jou altijd over seks?’
‘Gaat het bij mij altijd over seks?’
‘Ja.’
‘O.’
‘Waarom zit je hier eigenlijk weer? Is het traditie aan het worden of zo?’
‘O, was het ooit leuk, dan?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Omdat iets wat leuk is, vroeg of laat traditie wordt. Plus omgekeerd: als iets traditie is, weet je dus dat het ooit leuk was.’
‘Fijn. Weten we dat ook weer.’
‘Er is echter een complicatie: tradities hebben de neiging te veranderen.’
‘Nietes! Als we maar vast blijven houden aan onze cultuur!’
‘O? Moeten we vast blijven houden aan onze cultuur, dan?’
‘Jazeker. Tradities en cultuur houden ons bijeen. Ze verrijken de samenleving. Daarom moeten we er alles aan doen om die tradities en cultuur zo te laten zoals ze zijn!’
‘Ja, dat roepen we hier op FOK! heel hard. We roepen altijd heel hard hier op FOK!. Ik word daar nogal moe van, Aad.’
‘Leg uit.’
‘Als ik de reacties onder de nieuwsberichten hier lees, dan merk ik niet alleen een boel boosheid, maar vooral allerlei stoerdoenerij. En als het nou nog bij puberale branie bleef, dan was het allemaal niet zo erg.’
‘Leg uit.’
‘Het is veel meer dan dat, in mijn ogen. Het is vooral intolerantie en ongenuanceerdheid in combinatie met obsessieve angst ten opzichte van iets wat voor de stoerdoenertjes vreemd is, meehuilen met de wolven in het bos en bovenal de ander die niet deugt.’
‘Had je daar laatst niet een stukje over?’
‘Ja, daar had ik laatst niet een stukje over. Ik heb er wel iets over geschreven. In Ban, mijn bijdrage ter gelegenheid van het twintigjarige jubileum van FOK!, haal ik het aan. Ook iets waarover ik mij verbaas: dit prachtige platform viert een mooie verjaardag, er zijn jublieumcolumns en feestfora, de vlaggen hangen uit, maar de meute heeft er nauwelijks aandacht voor. We gaan over tot de orde van de dag: schreeuwen dat helemaal niets deugt.’
‘Volgens mij heb jij je nog nooit zo politiek geuit als in die column en nu hier.’
‘Ik ben bang dat ik veel te links ben voor FOK!, Aad.’
‘Want FOK! is rechts?’
‘Nee, dat niet. Maar het merendeel van de reacties onder de nieuwsberichten vind ik respectloos en ongenuanceerd en nodigt mij niet uit om op te reageren. Sterker nog: ik ben gestopt met het lezen van de reacties. Iedereen buitelt over elkaar heen en de ene reactie is nog uitgesprokener dan de andere. De klimaatproblematiek is onzin, als het er wel is ga ik het niet betalen en de linksen zijn de kanker. Zelfs onder een artikel over het WK Stofzuigen gaat het binnen de kortste keren over migranten.’
‘Wat is daar erg aan?’
‘Ik wil weten hoe mensen het WK Stofzuigen ervaren of wat hun ideeën over zo’n wereldkampioenschap zijn. En dan moet het niet gaan over dat zwarte piet moet blijven, omdat het ónze cultuur is en anderen daar met hun poten vanaf moeten blijven en we zullen onze traditie in stand blijven houden, desnoods met geweld.’
‘Want?’
‘Want dat weten we nu wel.’
‘Wat is er mis met opkomen voor onze waarden en normen? Jij als linkse deugmens zit toch vol met idealen? Waarom ben je dan tegen mensen die strijden voor hun eigen tradities en die knokken voor behoud van hun cultuur? Er gaat toch al zo veel verloren?’
‘Maar cultuur is niet statisch. De traditie van sinterklaas was veertig jaar geleden anders dan dat hij honderd jaar geleden was. Nieuwe dingen of ontwikkelingen boezemen ons vaak angst in, maar na enige tijd vinden we er een weg in. Toen de eerste trein ons land binnen kwam, vonden we dat doodeng en wilden we dat ding zo snel mogelijk weg. Tegenwoordig vinden we dat er een tekort aan treinen is. Als het gaat om cultuur speelt nog iets anders mee: iets kan alleen maar cultuur worden, juist omdát het verandert.’
‘Bas, laten we het maar liever over seks hebben.’
‘Goed. Wat wil je weten?’

(Niemand zegt iets.)

‘Terug naar de vraag. Bas, je zit hier weer voor het jaarlijkse interview. Waarom eigenlijk?’
‘Waarom? Omdat ik graag vertel over het schrijven. Waarom ook niet?’
‘Waarom schrijf je eigenlijk sowieso überhaupt hier op FOK!?’
‘Omdat FOK! een heel prettig podium is. ik ervaar het als een soort speeltuin, waarin ik als een kind allerlei spannends kan beleven. Ik kan doen, laten en maken wat ik wil. Een verhaal, een overpeinzing, een tirade, een serie, noem het maar op. Ik kan zelfs een interview met mijzelf verzinnen en plaatsen en mensen lezen het ook nog.’
‘Hoe lang schrijf je nu al voor FOK!?’
‘Dertien jaar, Aad. Dat zei je net zelf in de aankondiging ook. Dertien jaar.’
‘Dertien jaar. Heeft het je nog geen ongeluk gebracht?’
‘Niet direct.’
‘Maar indirect?’
‘Daar kan ik je wel weer iets over vertellen.’
‘Ga je gang. Maar niet in herhaling vallen.’
‘Excuus. Wat zei je?’
‘Niet in herhaling vallen.’
‘Ach zo. Welnu, in de vorige interviews heb ik uitgelegd dat ik mijn eerste zeven jaren op FOK! heb geschreven als een bezetene.’
‘Dat moet ik nakijken.’
‘Ga je alles controleren wat ik zeg?’
‘Dat is onderzoeksjournalistiek.’
‘Ik noem het knap irritant.’
‘O.’

‘Ik heb mijn eerste zeven jaren op FOK! geschreven als een bezetene. Iedere week mijn stukje op donderdagmorgen, daarnaast deed ik allerlei redactiewerk, schreef ik extra stukken, controleerde ik her en der spelling, droeg ik bij aan series, werkte ik met tuvokki aan vervolgverhalen die we later onder een pseudoniem inzonden en stuurde ik zelf onder een kloon ook allerlei verhalen in. Dat is dan nog alleen het werk voor FOK!.’
‘Doe je daarbuiten dan ook nog iets?’
‘Ja.’
‘O.’
‘Ik had een voltijdsbaan ergens. En daarnaast deed ik redactiewerk voor een lokale nieuwssite: ook daar wekelijks een stuk, plus ik schreef recensies van concerten, films, voorstellingen en evenementen. Dan moest ik dus ook die concerten, films, voorstellingen en evenementen bijwonen, want anders werd het niets. Nu zeggen sommige lezers dat mijn recensies en reportages sowieso niets zijn, maar dat is een heel ander verhaal.’
‘Even een heel ander verhaal: waar wil je naartoe?’
‘Ik zou nog wel eens naar Ierland willen. Of Italië of Portugal. Maar Polen of Boedapest lijken me ook mooi.’
‘Bas, dat bedoel ik niet.’
‘Vraag dan wat je wél bedoelt!’
‘Doe ik. Wat wil je met je verhaal nou eigenlijk zeggen?’
‘Bedoel je de boodschap in mijn verhalen?’
‘Neehee! Je vertelt wat je allemaal deed buiten FOK! om. Je deed redactiewerk bij een lokale nieuwssite, had een baan ergens …’
‘Een voltijdsbaan, welteverstaan.’
‘Moet daar de nadruk op?’
‘Anders zou je misschien wel kunnen denken dat ik tijd zat had.’
‘Maar dat had je niet?’
‘Nee. Wel had ik ook nog een gezin, een zoon met ASS, een vrouw met borstkanker, een moeder met een hersenbloeding en een vader met een gebroken heup.’
‘Kortom?’
‘Kortom: op 16 november 2013, na zeven jaar schrijven als een bezetene, hielden mijn lichaam en mijn geest ermee op.’
‘Je was hersendood.’
‘Zoiets.’

(Adembenemende stilte in de zaal.)

‘Maar niet precies?’
‘Precies.’
‘Precies wat?’
‘Niet precies.’
‘Hoe dan wel?’
‘Zwaar overspannen, totale burnout, depressief. Zeg het maar. Er kwam niets meer uit mijn vingers. Ik deed helemaal niets meer.’
‘Ook geen seks?’
‘Daar zijn vingers handig bij, maar je kunt ook andere lichaamsdelen gebruiken.’
‘Bespaar me de uitleg.’
‘Aad, ik vond het een fijn interview.’
‘We zijn nog niet klaar!’
‘O.’

‘Je hebt ons verteld van de zeven vette jaren. Die duurden van 18 januari 2007 tot 16 november 2013. Daarna stopte je een tijdje en na dat tijdje begon je weer wat te plaatsen hier op FOK!.’
‘Ja, maar niet meer zo belachelijk veel als in die zeven vette jaren.’
‘Dit zijn dus de zeven magere jaren?’
‘Ha, dat zou je zo kunnen zeggen.’
‘Waar schrijf je tegenwoordig over?’
‘Lees jij die rommel dan niet?’
‘Ik niet. Ik kijk wel uit. Ik ben Gekke Henkie niet.’
‘Dat weet ik ook wel. Jij bent Akelige Adriaan.’
‘Fijn. En bedankt. Ga je nog antwoorden? Benoem eens wat successen van de afgelopen zeven jaren.’

(Doodse stilte.)

‘Hallo?’
‘Ja?’
‘Geef eens antwoord?’
‘Waarop, Aad?’
‘Op de vraag! Benoem eens wat successen van de afgelopen zeven jaren!’
‘Dat is geen vraag, maar een opdracht. Bovendien leest bijna niemand mijn stukjes, dus kunnen we niet van successen spreken. Waarvan dan wel, dat weet ik ook niet. Dat zou je moeten vragen aan die enkeling die mijn stukjes wél leest.’
(Zucht.) ‘Wat zou je zelf een succes willen noemen? Laat ik het dan maar zo vragen.’
‘Alles.’
‘Ja, daar heb ik niks aan.’
‘Hallo. Ik ben de maker van die stukjes. Als ik ze zelf niet als succes benoem, dan ben ik toch ongeloofwaardig? Ik sta helemaal achter mijn verhalen. Dat je het weet.’
‘Ik weet het.’
‘Dat is fijn om te horen, Aad.’
‘Wat zijn voor jou de stukken, verhalen, series, dingen die eruit springen?’
‘De afgelopen jaren, hè?’
‘Jahaaa!’
‘…’
‘Nou, zeg eens wat.’
‘Ik wil niet onbescheiden zijn.’
‘Zeikerd. Hoe zit het met de series?’
‘De serie Hoog tijd voor een kroegverhaal verloopt naar tevredenheid. Hoe krijg ik het toch allemaal uit de pen, hè? Soms verbaas ik mij er ook over, hoor. Ik heb een leuke zin of een mal voorval in gedachten, zet dat op papier en voor ik het weet komt er heel veel meer omheen en in no time is het een heel verhaal geworden. Je verzint het niet.’
‘Jij? Jij verzint dat niet?’
‘Nee.’
‘Ga door, Bas.’
‘Mijn serie Lotgenoten loopt volop. Ik plaats een aflevering ervan en een paar weken later nog weer eens een. Na een aflevering of wat is het jaar alweer om. Zo gaan die dingen.’
‘Schrijver?’
‘Ik? Ja, zo zou ik mijzelf wel noemen.’
‘Gut nee, ik bedoel je serie die Schrijver heet.’
‘Ach zo. Wat is ermee?’
‘Daarmee heb je dat minder. Ik bedoel: het lijkt wel of er steeds minder afleveringen van komen.’
‘Dat zou kunnen. Het is een serie semi-autobiografische verhalen. Die verhalen zijn gebaseerd op dingen die ik in het echt zie of meemaak. Tijdens het schrijven moet ik het verhaal herkennen als onderdeel van die serie.’
‘Hoe werkt dat?’
‘Probleem is een beetje dat de protagonist van Schrijver wel een afsplitsing van mij is en blijft, maar dat hij de laatste tijd steeds verder van mij vandaan komt te staan.’
‘Dat begrijp ik niet. Leg uit.’
‘Jij hebt de stoelgang niet uitgevonden, hè?’
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’
‘Precies. Maar we hadden het over de hoofdpersoon van mijn serie Schrijver. Althans: ik had het erover en in dit interview gaat het om mij, toch?’
‘Protagonist = hoofdpersoon?’
‘Dit valt me van je mee. Ik heb nog dommere interviewers medegemaakt. De schrijver in Schrijver is een beetje een flat character, een statische persoonlijkheid. Ik heb hem geïntroduceerd in de tijd dat ik zelf nogal worstelde met mijn psychische aandoening. Met die psychische aandoening heb ik nu – ruim zes jaar nadat ze mij overviel – aanzienlijk minder van doen. De verhalen in de serie gaan over de momenten dat ik (nog) wél te maken heb met de gevolgen van die psychische aandoening en dat zijn er steeds minder. Vandaar dat ik er dus steeds minder verhalen over kan maken. Toch zal er af en toe nog eens eentje komen.’
‘Wat een gezeur allemaal, zeg. Even een slokje water.’
‘Ik praat toch? Hoe kun jij er dan een droge bek van krijgen?’

(Stilte maar weer.)

‘Terzake. Nog meer series? Je had nog zoiets als Lotgenoten?’
‘Ja.’
‘Die bestaat uit dagelijkse dingen?’
‘Ja.’
‘Eigenlijk zijn het meer anekdotes?’
‘Ja.’
‘Vorig jaar noemde je ook dat die verhalen over Ronald Haamschaar een serie vormen.’
‘Ja.’
‘Nog steeds?’
‘Ja.’
‘Vertel er eens meer over.’
‘Nee.’
‘Waarom niet?’
‘Mijn trouwe lezers begrijpen wel waarom. De verhalen waarin Roland Haamschaar de hoofdrol speelt of voorkomt, vormen een serie. En zoals ik vorig jaar ook al zei: er zijn andere verhalen waarin Roland Haamschaar niet direct voorkomt, maar die toch onderdeel zijn van de serie. Het is een soort puzzel. Wie mijn verhalen iedere twee weken leest, ziet de puzzelstukjes en langzamerhand vormen ze een groter verhaal. Maar meer wil ik er niet over vertellen. Over een tijdje zal alles duidelijk zijn.’
‘Wartaal, Bas.’
‘Wat weet jij er nou van?’

‘Tijd om af te ronden.’
‘Nou, dahaaag!’
‘Even wachten nog. Er komt nog een slotvraag. Je vertelde dat je zeven jaren – van 2007 tot november 2013 – hebt geschreven als een bezetene. In november braken de zeven magere jaren aan. Klopt dat?’
‘Dat klopt. Nou, dahaaag!’
‘Ik heb de slotvraag nog niet gesteld.’
‘Jawel. Je vroeg: Klopt dat?’
‘Dat was een controlevraag.’
‘O. Nou, vooruit dan maar.’
‘Zeven magere jaren, dus. Die begonnen halverwege november 2013. Dat zou betekenen dat rond november 2020 de zeven magere jaren voorbij zijn.’
‘…’
‘Nou?’
‘Wat is je vraag?’
‘Ga je dan weer schrijven als een bezetene?’
‘Goede vraag.’

(Geen staande ovatie. In plaats daarvan: helemaal niets.)

–
Apeldoorn, november 2019

Bill Bruford’s Earthworks – Live in Frankfurt – March 10, 1988
Bill Bruford’s Earthworks – Santiago, Chile – September 29, 2002
Emerson Lake & Palmer – various old concert clips: The Barbarian, Abaddon’s Bolero (with Lake on Mellotron and Minimoog!), Knife-Edge, Nut Rocker, Pictures At An Exhibition (excerpt)
Gabba Zappa Hey! – Zappadan in Acton, London
Gabba Zappa Hey! – Exhibition, Zappanale 2018
Gong – Zappanale 2009
Det Skandaløse Orkester – Zappanale 2019
Kazumi Watanabe (with Jeff Berlin & Bill Bruford) – The Spice Of Life (1987)

Met Silhouette in het voorprogramma.

–

Vrijdag 24 januari:
Half zeven op. Niet zo heel goed geslapen. Een ronde hardlopen doet me goed. Koffie met De Vrouw. Tien uur staan we op het station. Onze trein rijdt niet. Twintig minuten later is er een andere. In Deventer stappen we uit en lopen we naar de mooie boekhandel. Even later zijn Ank, Bob en Annette er ook. Vanmorgen richten we een mini-expositie (voor Kunst-Zinnig-Brein) in, in een mooie hoek op de tweede verdieping: ‘Salon de Praam’. We zijn met een fikse delegatie, dus mijn taak bestaat voornamelijk uit foto’s maken en wat assisterende dingen. Na twee uren zijn we klaar en lunchen we gevijven in een nabijgelegen eetgelegenheid. Erna nemen we afscheid. We wandelen nog wat door het centrum van Deventer (op zoek naar de zaak waar ik in juni mijn mooie jasje kocht, maar die kunnen we niet meer vinden) en gaan dan terug naar huis. Daar zijn we om drie uur. Ik loop door en haal het groentepakket op. Thuis even uitblazen. Dan lopen we naar het nieuwe kantoor van onze energieleverancier, hier niet ver vandaan. We spreken een paar bekenden en gaan dan weer terug. Ik maak avondeten: een salade van bosui, bleekselderij, rode kool, komkommer en kaki, met een schotel van runderreepjes, ui, peper, knoflook, prei, paprika en tandoorikruiden. Dit eten we op. Kleine afwas. Dan lees ik de krant, werk ik de webstekken bij en lees (Bob Zappa’s boek uit) en luister ik. Half elf.
Muziek vandaag: Prelude To A Century (Rick Wakeman), Party Animals (Eric Vloeimans’ Gatecrash), Auri (Auri)

–

Donderdag 23 januari:
Weer alles onder controle vanmorgen. In alle rust doe ik van alles op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en zon. In de middag ook kalm, maar werk ik door. Half zes thuis. De Vrouw serveert een schotel van rundergehaktballen met ui, paarse peen en Chinese kool, met ernaast een salade van komkommer en kerstomaat. Alleraardigst. Afwas, afval. Dan wat lezen en luisteren. Ook webstek, vervolgens verder lezen en luisteren en kwart over tien naar het bed.
Muziek vandaag: Knot (Nits), Secret Story (Pat Metheny), The Divine Abstract (Charlie Cawood)

–

Woensdag 22 januari:
Zeven uur op. Mijn ronde hardlopen gaat goed, ondanks kou. Koffie met De Vrouw. Ik wandel naar de biowinkel. Meer koffie met De Vrouw. Dan maak ik lunch. Voor De Vrouw bak ik de laatste lamsburger en warm ik de tomatenpompoensaus op. Zelf eet ik brood met biet en geitenkaas. De Vrouw gaat naar haar werk. Afwas. Webstek van Kunst-Zinnig-Brein. Muziekfilm kijken. Zes uur maak ik avondeten. Kastanjechampignons bakken, bosui en courgette erbij en dan het laatste restje tomatenpompoensaus eroverheen. Parmesan! Klein afwasje. Krant. Webstek. Lezen. Luisteren. De eerste pagina’s van Frankie & Bobby: Growing Up Zappa (Bob Zappa) zijn veelbelovend. De Vrouw is er om negen uur. Bijpraten. Tien uur slapen.
Muziek vandaag: Reflection (Brian Eno), Visor Fran Vinden (Sofia Karlsson), Party Animals (Eric Vloeimans’ Gatecrash), de bluray Reflectors Of Light (Big Big Train), Magma Live (Magma), Crises (Mike Oldfield), Crossover (David Cross & Peter Banks)

–

Dinsdag 21 januari:
Weer van alles in orde. Ook op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag eveneens van alles te doen. Half zes thuis. De Vrouw heeft al gegeten en of ik de rest wil koken. Welja. De Vrouw gaat dan een halve avond weg, iets met een bijeenkomst van haar werk. O. Tortelini koken. Ui, paprika, peper en dumplingpompoen bakken, tomatenblokjes erbij, opkruiden en laten inkoken. Lamsburgers bakken. Alles op tafel zetten. De Zoon is dan binnen. We eten. Erna was ik af. Webstek, krant, lezen en luisteren. In The Court Of King Crimson (Sid Smith) uit; een gaaf werk dat vele bekende en onbekende wetenswaardigheden over de band bevat. De Vrouw is er rond negen uur weer. Bijpraten. Na tien uur slapen.
Muziek vandaag: het zesde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Question And Answer (Pat Metheny with Dave Holland & Roy Haynes), Crossover (David Cross & Peter Banks)

–

Maandag 20 januari:
Blauwe maandag. Als ik blauw zie, is het van de kou. Verder alles oké. Ook op de werkplek. Lege agenda, dus in alle rust de hoogst noodzakelijke dingen doen en allerlei andere dingen in nog lager tempo. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Half zes thuis. Ik maak avondeten: bak kastanjechampignons, bosui en paprika en daaroverheen geklutste eieren. De hierdoor ontstane gevulde omelet is prachtig. Klein afwasje, papierafval en dan lees ik de krant. Webstek, lezen, luisteren. De Vrouw is er om negen uur. Bijpraten en voor tien uur slapen.
Muziek vandaag: Crossover (David Cross & Peter Banks), Party Animals (Eric Vloeimans’ Gatecrash), Wurdah Ïttah (Magma)

–

Zondag 19 januari:
Kwart over acht pas wakker. Koffie. Webstek van Kunst-Zinnig-Brein. Koffie met De Vrouw. Eind van de ochtend wandelen we door de zon een rondje om het centrum en door het Oranjepark. Thuis meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om kwart over een voor lunch. Afwasje. Stofzuigen. Dan lezen en luisteren. Tegen vijf uur ga ik avondeten maken. Witlof uit de oven. Een curry van ui, paprika, courgette en dumplingpompoen. Een salade van bosui, rode kool, komkommer en kaki. Schouderkarbonade. Er blijft voldoende over voor De Vrouw voor morgen op haar werk. Afwas. Rondje hardlopen gaat fijn. Webstek, lezen en luisteren. Tien uur weer slapen.
Muziek vandaag: Neroli (Brian Eno), Northlands (Tony Patterson & Brendan Eyre), Retsis Repus (Supersister Projekt), Supertramp (Supertramp), Indelibly Stamped (Supertramp), Sweet Smoke Live (Sweet Smoke), Köhntarkösz (Magma), Letter From Home (Pat Metheny Group)

–

Zaterdag 18 januari:
Kwart over zeven wakker en op. Na ontbijtje ga ik een ronde hardlopen. Het gaat redelijk goed en is voorbij voordat ik het weet. Naar de markt voor groente en fruit. Daarna naar de bioslager en biosuper voor de weekendboodschappen. Koffie met De Vrouw. De Vrouw gaat ergens lunchen. Ik loop nog even naar een super voor wat laatstigheden. De Zoon is er om een uur voor lunch. Afwasje. Dan fiets ik naar Onze Vader. Hij is opgewekt en zit ouderwets op zijn vertelstoel over dagelijkse dingen. Ouderwets fijn, dus. Na vijf uur ben ik weer thuis. Even zitten en dan avondeten maken. Eenvoudig: een kikkererwtentomatencurry met bavetsteaks. Erbij het restant salade van woensdag. De afwas is snel klaar. Dan ga ik foto’s bewerken van gisteren, werk ik webstekken bij, lees en luister ik. Half elf naar bed.
Muziek vandaag: Music From The Penguin Cafe (Penguin Cafe Orchestra), Son Of Cheep Thrills (Frank Zappa), Supersisterious (Supersister), Mekanïk Destruktïw Kommandöh (Magma), Just A Poke + Darness To Light (Sweet Smoke)

–

–

Vrijdag 17 januari: Opening expositie Water (door Kunst-Zinnig-Brein) in het Watermuseum, Arnhem + Mangrove in Gigant
Zeven uur op. Een half uur later ben ik aan het werk. Koffie met De Vrouw. Eind van de ochtend lunchen we en begin van de middag zitten we in de bus naar Arnhem. Eerst wat rondkijken in de stad en dan lopen we naar het Watermuseum. We kunnen gelijk meehelpen met wat praktische zaken. Vanaf half vier komt het bezoek binnen. Ank opent de middag, vervolgens zijn er verschillende sprekers: Sophia en Marian vertellen over hoe zij het werken bij Kunst-Zinnig-Brein ervaren. Aansluitend verricht de wethouder de openingshandeling door het logo van KZB uit te tekenen. Er is redelijk wat belangstelling en de expositie zelf oogt grote waardering. Tegen zes uur brengt een collega ons naar huis. Mooie middag! De Vrouw gaat gelijk door naar een etentje. Ik maak wat voor mijzelf: kastanjechampignons bakken met bosui, paprika en courgette en die voorzie ik van een fikse hoeveelheid parmesan. Kwart over acht wandel ik naar de poptempel. Het bandje Silhouette mag het voorprogramma verzorgen. Niet dat er veel volk is: als het honderdvijftig man is, is het veel. Het geluid is belabberd. Eén brij waarin ik nauwelijks de verschillende instrumenten kan onderscheiden. De zang is uit balans (of vals, dat kan natuurlijk ook), er is een gitaar te veel en de drums klinken als kartonnen dozen. Ik houd mijn hart vast voor het hoofdprogramma. Echter, zo gauw Mangrove de eerste tonen speelt, weet ik dat het goed zit. Mooi in balans, niet te hard, warm zelfs. Naast wat oude bekende stukken krijgen we ook drie nieuwe, subtiel aan elkaar geplakt en lekker lang. Veel dynamiek, soms wat fragmentarisch, maar altijd verrassend en met een heleboel mooie passages erin. Het mooiste stuk heeft de band bewaard voor de laatste toegift. Dan is het bijna twaalf uur en moet ik naar huis, want ik zak zo ongeveer in elkaar van de slaap.
Muziek vandaag: The Shutov Assembly (Brian Eno), The Drop (Brian Eno), Still Life (Talking) (Pat Metheny Group), Memories Are New (Supersister), Five Miles Out (Mike Oldfield), Tascam Tapes (DeWolff)

–

Donderdag 16 januari:
Slapen gaat redelijk. Wakker worden en opstaan ook. Lekker wat werk op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Half zes weer thuis. De Vrouw serveert een schotel van kip, courgette, peper en sperziebonen en een salade van komkommer, bosui en tomaat. Smakelijk. Uitgebreid natafelen. Na de afwas bel ik Onze Vader. Het gaat goed met hem. Hij wacht op uitslagen van (bloed)onderzoeken en zijn gebit werkt weer mee. Zaterdagmiddag bezoek ik hem. Webstek, lezen en luisteren. Op tijd (lees: tien uur) weer slapen.
Muziek vandaag: het vijfde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), The Divine Abstract (Charlie Cawood), 5 Klavierstücke (Irmin Schmidt)

–

Woensdag 15 januari:
Half acht op. Beter geslapen. Koffie. Geen werk bij de Kap, wel een en ander voor Kunst-Zinnig-Brein. Koffie met De Vrouw. Ik wandel naar de biowinkel. Meer koffie met De Vrouw. Ik maak een lunch: een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en rode paprika, met bacon & eggs. Dat smaakt. Afwas. De Vrouw gaat naar haar werk. Ik doe nog een en ander meer voor Kunst-Zinnig-Brein, loop naar een supermarkt voor een kleinigheid, lees en luister. Half zes maak ik avondeten. De Vrouw is er om half zeven. Aan tafel. De pot schaft spliterwtenpasta met paprika, spek, postelein en knoflookkaassaus, met ernaast een salade van bosui, komkommer, rode kool, kaki en blauwe bes. Zeer smakelijk. Het is zo op. Afwasje. Hardlopen gaat goed. Webstek, lezen, luisteren en nog voor tien uur naar bed.
Muziek vandaag: More Music For Films (Brian Eno), The Pearl (Brian Eno & Harold Budd), Cabo Verde (Cesaria Évora), Tascam Tapes (DeWolff), First Circle (Pat Metheny Group), Make Me Young, etc (Thumpermonkey), Birds Of Passage (Karfagen), La Fenice (Keith Jarrett)

–

Dinsdag 14 januari:
Opgewekt, merk ik. Mooi. Buiten regent het stort. Op de werkplek doe ik weer veel en van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en half zes ben ik thuis. De Zoon is er een half uur later. De Vrouw serveert een schotel van varkensvlees en Chinese kool met een salade van komkommer en wortel. We praten gedrieën bij. Afwasje, afval. Dan webstek, lezen en luisteren en op tijd weer slapen.
Muziek vandaag: QE2 (Mike Oldfield), Spiral Staircase (Sweet Okay Supersister), Rejoicing (Pat Metheny with Charlie Haden & Billy Higgins)

–

Maandag 13 januari:
Niet zo heel goed geslapen. Gierende tinnitus. Opvallend, want de laatste weken ben ik me hem nauwelijks bewust geweest. Eenmaal bezig valt het allemaal mee. Op de werkplek van alles. Niet gruwelijk veel, maar voldoende om de dag mee te vullen. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Half zes thuis. Eerst maar eens hardlopen. Dat gaat lastig, maar ik red het, ondanks de ferme tegenwind op de laatste helft. Thuis maak ik soep heet, smeer er boterhammen met gezouten boter bij, eet het op en doe een afwasje. Webstek, lezen en luisteren. De Vrouw is er om negen uur. Bijpraten en om tien uur lig ik alweer in bed.
Muziek vandaag: Tascam Tapes (DeWolff), Tascam Tapes (DeWolff), The Divine Abstract (Charlie Cawood), The Divine Abstract (Charlie Cawood)

–

Zondag 12 januari:
Voor acht uur ben ik buiten om mijn ronde hard te lopen. Het gaat aardig en ik neem de wat langere route. Op het laatst is de tegenwind wel erg lastig. Thuis nog even in bed. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er voor een uur voor lunch. Afwasje. Stofzuigen. Plastic naar container. Vervolgens bereid ik vast avondeten voor. Een enorme soep van broccoli en aardpeer. Ook maak ik een tomatenlinzensalade voor De Vrouw voor morgen. Dan wat lezen in de PROG die vrijdag binnen kwam. Kwart voor zes maak ik het avondeten af. Eerst eten we de soep, vervolgens venkel uit de oven met lamsfilet en een salade van bosui, rode kool, komkommer, blauwe bes en framboos. Natafelen. Dan afwas, webstek, lezen en luisteren. En om tien uur weer slapen.
Muziek vandaag: Platinum (Mike Oldfield), Szikra (Amsterdam Klezmer Band & Söndörgö), het vierde plaatje uit de doos The Hot Rats Sessions (Frank Zappa), Saudades (Nana Vasconcelos), A Drop Of Light (All Traps On Earth), Magic Machine (An Endless Sporadic), het plaatje dat met de PROG mee kwam

–

Zaterdag 11 januari:
Zeven uur op. Koffie, webstek, lezen. Tegen negen uur wandel ik naar de markt. Erna ga ik naar de bioslager en biowinkel. Koffie met De Vrouw. Huishoudelijke klussen. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er rond een uur voor lunch. Het is heel goed gegaan, de afgelopen week, de eerste in zijn nieuwe baan. Leuk team, leuke werkzaamheden, enzovoorts. Mooi. Afwasje. Dan fiets ik naar twee supermarkten voor de laatste zaken. Erna lopen De Vrouw en ik het centrum in om in wat zaken te kijken naar een grote reiskoffer; de twee vorigen hebben tijdens de twee afgelopen zomervakantiereizen de geest gegeven, vandaar. Zowaar, we vinden er eentje in een mooie prijsklasse. Nog even wat van de krant lezen. Dan ga ik avondeten maken. Niet moeilijk. Ik vul de overgebleven salade van gisteren aan met bosui, komkommer, rode kool, blauwe bessen en frambozen. Ook maak ik knoflookyoghurtmayo en bak ik aardappelen en lamsshoarma. Dit alles zet ik op tafel en eten we grotendeels op. Afwasje. Webstek. Lezen en luisteren. Half elf maar weer.
Muziek vandaag: Thursday Afternoon (Brian Eno), Incantations (Mike Oldfield), Viena (Värttinä), Pour l’Amour des Chiens (The Bonzo Dog Doo-Dah Band), Mystery Disc (Frank Zappa), One Night In Europe (Unitopia), Blurring Into Motion (Charlie Cawood)

–

Bram van der Vlugt

(28 mei 1934 – 19 december 2020)

Acteur. En de enige echte.

–

Harold Budd

(24 mei 1936 – 8 december 2020)

Pianist, componist (avant-garde, minimal)

–

Ken Hensley

(24 augustus 1945 – 4 november 2020)

Toetsenist, musicus (Uriah Heep e.a.)

–

Sean Connery

(25 augustus 1930 – 31 oktober 2020)

Wereldacteur.

–

Spencer Davis

(17 juli 1939 – 19 oktober 2020)

Muzikant, pionier van de British Invation in de Verenigde Staten.

–

Gordon Haskell

(27 april 1946 – 15 oktober 2020)

Songschrijver, bassist (bij King Crimson in 1970 en solo)

–

Trini Lopez

(13 mei 1937 – 11 augustus 2020)

Hitmachine.

–

Maarten Biesheuvel

(23 mei 1939 – 30 juli 2020)

Meesterverhalenschrijver. ‘Ik ben niet gek, wel krankzinnig.’

–

Tim Smith

(3 juli 1961 – 22 juli 2020)

Briljante componist & musicus (Cardiacs)

–

Judy Dyble

(13 februari 1949 – 12 juli 2020)

Zangeres (Fairport Convention, Giles Giles & Fripp, solo)

–

Charlie Daniels

(28 oktober 1936 – 6 juli 2020)

Bracht de rock in de countrymuziek. Ik kreeg z’n grote hit op single toen ik veertien was.

Ennio Morricone

(10 november 1928 – 6 juli 2020)

Componist van filmmuziek.

–

Keith Tippett

(25 augustus 1947 – 14 juni 2020)

Pianist, componist.

–

Rupert Hine

(21 september 1947 – 5 juni 2020)

Componist, musicus, producer.

–

Betty Wright

(21 december 1953 – 10 mei 2020)

Soulzangeres.

–

Little Richard

(5 december 1932 – 9 mei 2020)

De grondlegger van de rock ’n roll.

–

Florian Schneider

(7 april 1947 – 6 mei 2020)

Brein achter Kraftwerk.

–

Hans Verhagen

(3 maart 1939 – 10 april 2020)

Dichter.

–

Bill Rieflin

(30 september 1960 – 24 maart 2020)

Drummer (Ministry, King Crimson)

–

Manu Dibango

(12 december 1933 – 24 maart 2020)

Kameroens bandleider, componist, altsaxofonist en vibrafonist.

–

Albert Uderzo

(25 april 1927 – 24 maart 2020)

Striptekenaar en stripschrijver. Wereldberoemd van Asterix.

–

Kenny Rogers

(21 augustus 1938 – 20 maart 2020)

Zanger, countryzanger. Ik was geen fan, maar die man was er altijd …

–

Bob Fosko (aka Geert Timmers)

(4 oktober 1955 – 28 februari 2020)

Schreeuwlelijk. Ik vind zijn werk voor Corrie en de Grote Brokken heel fijn.

–

Lyle Mays

(27 november 1953 – 10 februari 2020)

Toetsenist, componist (solo, Pat Metheny Group, etc)

–

Kirk Douglas

(9 december 1915 – 5 februari 2020)

Acteur. Spartacus.

–

Terry Jones

(1 februari 1942 – 21 januari 2020)

Acteur. Monty Python.

–

Aart Staartjes

(1 maart 1938 – 12 januari 2020)

De Stratenmaker (in De Stratemakeropzeeshow), Toon (uit De film van Ome Willem), Hein Gatje (in J.J. de Bom), Meneer Aart (in Sesamstraat) en heel veel andere prachtrollen

–

Neil Peart

(12 september 1952 – 7 januari 2020)

Drummer. Vooral bij de band Rush.

De dame in kwestie deed net of ze me niet zag. Ik ging er geen moeite voor doen ook. Dan niet. Toen ik daarnet café Kwatrijn binnen kwam zag ik haar zitten en ik zwaaide naar haar. Zij keek op dat moment naar de deur, moet mij dus gezien hebben, maar reageerde dus niet. Oké. We leven in een vrij land. Dat ik enigszins teleurgesteld was, zegt meer over mijn verwachtingen die mogelijk niet reëel zijn dan over haar. Over haar kan ik nogal wat verhalen vertellen. Wat zegt u? O, oké. Vooruit dan maar.

Ik leerde Naomi kennen, jaren geleden, toen we beiden betrokken waren bij een soort cabaretgroep. Dat wil zeggen: Huub vroeg mij of ik samen met hem een voorstelling wilde opzetten en daar wilde hij een andere artiest ook nog bij betrekken. Dat bleek een jonge vrouw te zijn die Naomi heette. En heet. En heet was ze. Maar ik hoefde haar niet zo nodig.
Repeteren gingen we niet doen. We hadden alle drie voldoende materiaal om spontaan iets in elkander te zetten. Huub had zijn liederen en conferences die hij haalde uit zijn cabaretvoorstellingen waar geen hond was komen opdraven, ik had een enorme hoeveelheid podiumverhalen om voor te lezen en Naomi kwam met haar gedichten. Gedichten, heb je het ooit zo zout gevreten? Het enige wat we aan voorbereiden deden, was een volgorde bepalen en een soundcheck. Tijdens de soundcheck ging het al mis. Naomi kon met het slechte licht op het podium haar tekst niet lezen. U begrijpt: we bevonden ons in een middelgroot buurthuis en er was ontoereikend budget voor bühneverlichting. Ik wist toen ook nog niet dat we die avond naar huis zouden gaan met een bon van bol.com.
‘Wacht even,’ zei ik. ‘Hoe veel regels telt het rijmsel van je? Acht? Dan heb je nog dik anderhalf uur om die uit je hoofd te leren.’
‘Ja, die is gek!’ brieste ze. ‘Ik heb mijn papieren nodig om voor mijn neus te houden. Dat staat veel dichterlijker.’
‘Je kunt toch ook net doen alsof je het voorleest? Dat scheelt een bouwlamp of drie.’
‘Toch wil ik mijn teksten kunnen lezen.’
‘Wacht,’ zei ik en ik zette het spreekgestoelte een meter opzij. ‘Hier is wat meer licht. Gaat het zo?’
‘Jij bent lief, weet je dat?’
‘Ja, dat weet ik. Dat zegt mijn vrouw ook de hele tijd.’
‘Zullen wij na afloop ergens wat gaan drinken?’
‘Waarom?’ vroeg ik.
‘Nou, je weet maar nooit wat voor moois er tussen ons kan groeien.’
‘O? Zou je dat willen dan?’
‘Volgens mij val ik vooral op vrouwen,’ zei ze, ‘maar ik heb geen bezwaar tegen af en toe een wild kloppende leuter in m’n foef.’
‘Probeer eens of je het zo beter kunt lezen.’
‘Waar eens de frêle roos ontsprong,
En voorts de toendra van mijn boezem trof,
Daar ligt nu een meisje jong
En krijg ik vaag …’
‘Een natte spons, dat kan ik wel raden. Maar goed dat ik vanavond in de coulissen sta als je dit soort prietpraat uitstoot. Dan hoor ik het tenminste niet. Maar ik begrijp dat de belichting nu voldoende is.’
‘Ik speel je finaal van het podium, makker.’ Haar ogen spoten vuur.
Die avond stond ze met knikkende knieën achter het spreekgestoelte. Niemand luisterde. Ook niet naar de malle fratsen van Huub. Zelf las ik een tweetal verhalen, nam het gulle applaus in ontvangst, weigerde mijn bon van bol.com en wist niet hoe snel ik naar huis moest komen.

Sindsdien kwam ik haar her en der in allerlei cafés tegen. Soms bood ik haar wat te drinken aan, maar meestal niet. Meestal kwam ze aangeschoten om mijn nek hangen en naar andere cafébezoekers kijken met een blik van ‘moet je mij bevriend zien zijn met de bekende schrijver’. In het begin vond ik het wel plezant, want Naomi was een schoonheid en ik keek graag naar haar. Maar na een keer of wat had ik door dat ze weinig meer kon dan lallen over haar gedichten, haar ambities in de kunst en de immense rijkdom die haar in de toekomst wachtte. Ik kwam steeds minder in cafés. Naomi zag ik niet meer.
Ik was haar bijna vergeten, toen ik haar opnieuw tegenkwam, maar nu in een ietwat andere omgeving. Ze reed me bijna omver met een overvol beladen boodschappenkar.
‘Aan de kant, makker!’ klonk het. ‘Ik heb meer te doen op mijn vrije zaterdagmorgen.’
‘Wie niet, Naomi?’
‘Bas! Ben jij het?’
‘Wie anders?’
‘Schrijf jij nog altijd?’
‘Voornamelijk facturen,’ zei ik. ‘Ik doe nogal goede zaken.’
‘Heb jij nog ergens wat te doen? Ik bedoel een klusje of zo?’
‘Ik dacht dat jij meer te doen had. Aan die winkelwagen te zien heb je nogal honger.’
‘Kom met me mee, dan praten we bij.’
Voor ik het wist zat ik naast haar in een veel te grote auto.
‘Hoe kom je aan deze bak?’ vroeg ik.
‘Hij is niet van mij,’ gaf ze toe. ‘Beneden mijn stand. Maar nood breekt wet.’
We reden naar een vrijstaand huis ergens net buiten de stad.
‘Woon je hier?’
‘Tijdelijk,’ zei ze. ‘Tot ik iets beters kan vinden.’
We waren nog niet binnen of ze stond al in haar ondergoed.
‘Zelf uitgezocht?’ vroeg ik nog.
‘Bevalt het je?’
‘Het kan ermee door.’
‘Dan doe ik het uit.’ Dat deed ze. ‘Wil je me niet ’s lekker pakken?’
‘Tot ik iets beters kan vinden?’
‘Lul. Als je zo doorgaat, heb ik geen zin meer.’
‘Ik dacht dat je op vrouwen viel?’
‘Jij toch ook?’
‘Wat voor soort klusje zoek je eigenlijk?’
‘Nou, iets in de kunst,’ legde ze uit, terwijl ze haar ondergoed weer aantrok. ‘Het mag van alles zijn: rondleidingen in een galerie, expositieconservator, communicatie, publiciteit, naakt poseren.’
‘Inlijsten?’
‘Sorry, wat zei je?’
‘Je bent om in te lijsten.’
‘Dank je.’
‘Waarom kleed je je nou weer aan?’
‘Oh? Oké.’ Ze trok haar ondergoed weer uit.
‘Dat naakt poseren, hoe gaat dat in zijn werk?’
‘Nou, gewoon. Hier, moet je m’n kut zien.’
‘Ik zie ‘m.’
‘Nu wil jij zeker van alles, hè? Leer mij zo’n vent kennen.’
‘Ik ben zó’n vent?’
‘Viezerd.’
‘Vanmorgen nog gedoucht. Tanden gepoetst.’
‘Denk maar niet dat jij iets voor elkaar krijgt bij mij.’
‘Ik zou niet durven en willen.’
‘O, ik ben niet goed genoeg voor meneer?’
‘Nee, maar nu ik je van dichtbij ruik, vraag ik me af of jij je ook gedoucht hebt vanmorgen. En je tanden gepoetst.’
Ze gooide met iets. Het raakte me, maar het deed geen pijn. Het was een stuk ondergoed. ‘Ik zou nog wat doorgaan met zoeken,’ zei ik, terwijl ik het kanten onderbroekje aan haar terug gaf. ‘Tot je wat beters vindt.’
‘Je neukt me nu of helemaal niet!’ riep ze. Met een hupje wierp ze zich achterover op de enorme hoekbank die daar stond en vervolgens spreidde ze haar benen, klaar om me in alle glorie te ontvangen.
‘Nee dank je, die klus kan ik je niet aanbieden.’ Ik draaide me om en liep de woning uit, haar luid gillend achterlatend.

Daarna zag ik haar lange tijd niet. Een jaar of wat. Drie, vier? Geheel onverwacht ontmoette ik haar op straat. Er was een opstootje gaande voor de ingang van een of andere winkelgalerij bij ons in de stad. Normaal gesproken vermijd ik mensenmassa’s, maar ik zag tussen de benen van omstanders door een ouder iemand op de grond liggen. Veel mensen stonden er dus omheen, maar ze staken geen poot uit. Ik was van zins om de bejaarde behulpzaam te zijn en wurmde me een weg tussen de toeschouwers door. Op de grond lag een oudere dame en er stond een vrouw over haar heen gebogen.
‘Poten thuis, oud wijf!’ gilde deze vrouw.
Ik knielde bij de watergolf neer. ‘Gaat het mevrouw?’ vroeg ik.
Het besje antwoordde niet. Ze lag op haar zij en keek wezenloos naar haar rollator die naast haar op z’n kant lag. Allerlei boodschapjes waren uit het mandje gevallen en lagen verspreid eromheen op straat.
‘Welja, neem het maar op voor die tang!’
Ik keek omhoog. ‘Naomi?’
‘Bas! Wat moet jij hier? Kom me helpen. Dat secreet wilde me aanranden of zoiets!’
Ik kwam overeind.
Naomi vloog me om de nek. ‘De hele wereld is tegen me. Ben jij mijn redder?’
Iemand tikte mij op de schouder. ‘Gaat u dat mens nog reanimeren of hoe zit dat?’ Het was een meneer met een mobiele telefoon in zijn hand. ‘Zo ja, dan wil ik dat graag filmen. Mijn vriendin wilde doorlopen, maar ik zei: even wachten, dit moet ik zien.’
‘Bemoei je d’r niet mee,’ siste Naomi. ‘Je lijkt m’n souteneur wel.’ Met een krachtige elleboogbeweging sloeg ze de man in het gezicht. Die ging gelijk tegen de vlakte. In de verte klonken sirenes.
‘Ik ga maar eens,’ zei ik. ‘Leuk je weer eens te hebben ontmoet.’ Ik liet de commotie voor wat hij was en wandelde de winkelgalerij in.
‘Wacht nou even!’ riep ze me na.
Zonder om te kijken zwaaide ik en ik liep door. Het duurde niet lang of ik hoorde het getik van haar hakken op de glimmende tegels. Ze galmden.
‘Zal ik je niet even lekker aan je piel rossen?’ hijgde ze, terwijl ze naast me kwam lopen.
Ik keek niet op. ‘Dat is lief aangeboden, maar ik ben zopas nog aan mijn piel gerost.’
‘Je weet niet wat je mist.’
‘Jij weet niet wat jij zopas hebt gemist.’
‘Ik mis jou.’
‘Lul niet, Naomi. Waar was je al die jaren? Je had me kunnen opzoeken. Zo moeilijk ben ik niet te vinden.’
‘Heb jij mij dan niet gemist? We hadden toch iets bijzonders?’
‘Hadden? Nee. Hebben? Ook niet.’
‘Wat doe je toch afstandelijk opeens.’
Ik stopte, draaide me naar haar toe en vroeg: ‘Wat is dat met die souteneur?’
‘Welke souteneur?’
‘De souteneur over wie je sprak tegen die meneer met de mobiele telefoon.’
‘Sinds wanneer moet ik me tegenover jou verantwoorden?’ Nu liep zij door en hobbelde ik erachteraan. We waren aan de achterzijde van de winkelgalerij aangekomen. De schuifdeuren openden zich en we stonden op straat.
Plots klonk een knal. Automatisch bukte ik. Naomi greep me bij de hand en begon te rennen, de smalle straat in. Nog een knal. Er floot iets langs mijn hoofd.
‘Jemig, wat is dit, Naomi?’ vroeg ik, terwijl ze me al rennend mee sleurde. Achter ons hoorde ik een auto starten. Ik keek om. Een grote, lage wagen kwam achter ons aan.
‘Nu even niet, Bas!’ schreeuwde ze. We kwamen op een T-splitsing. ‘We moeten hem van ons afschudden!’
‘Goh.’
‘Jij naar links, ik die kant op!’
Ik ging naar links en dook daar een steegje in. Toen ik om het hoekje keek, zag ik de wagen rechtsaf slaan, de kant waar Naomi op was gegaan. Naomi zelf was nergens meer te bekennen. De jaren daaropvolgend ook niet.

Om een lang verhaal kort te maken: Naomi was nader beschouwd nogal een stomme trut. Bij nader inzien hoefde ik hier in het café Kwatrijn helemaal geen aandacht van haar. Ik negeerde de tafel dan ook volkomen. Met dat ik erlangs liep, riep iemand die tegenover haar zat: ‘Hé, Bas!’ Ja, toen moest ik wel kijken. Het was Robert, die kende ik wel. ‘Hoi,’ groette ik hem. Toen zag ik het pas. Naomi zag er van dichtbij heel anders uit dan deze dame in kwestie.

–
Apeldoorn, december 2019

Hier lees je ‘m op FOK!.