Vlammetjes – Lotgenoten (0074)
Lotgenoten,
Oppassen! Ik nader een drukke voorrangsweg.
Normaal doe ik mijn boodschappen altijd te voet, maar dit keer ben ik met de fiets. Ik heb vandaag nog een paar andere klusjes her en der in de stad, dus is het handiger als ik wat sneller ben. Ik woon in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn en het voordeel daarvan is dat ik alles lopend kan doen. Mijn fiets gebruik ik zelden. Dat ding is ondertussen al dik vijftien jaar oud en zou eigenlijk hoog nodig eens een grote beurt moeten krijgen. De ketting rammelt, de versnellingen werken niet heel soepel, de rem knijpt rechts heel zwaar en links juist heel licht, zodat het risico van overdekopslaan best groot is. Het komt er gewoon niet van om ‘m naar de fietsenmaker te brengen. Zelf heb ik twee linkerhanden en al was dat niet zo, dan heb ik nauwelijks tijd en gelegenheid om het rijwiel zelf onderhanden te nemen. Iets met die andere klusjes, waardoor ik ook mijn fiets niet voor langere tijd kan missen.
Aan de andere kant: ik neem wel de tijd om in alle rust de boodschappen te doen, te voet dus. Op woensdag- en zaterdagmorgen loop ik naar die ene supermarkt, waar ik graag kom en waar ik mijn vele biologische boodschappen doe. De wandeling erheen is gezond en voor dat wat ik er koop geldt dat ook: er gaat veel verse groente en fruit, maar geen gif en ultrabewerkt voedsel mijn lijf in. We gaan toch al veel te vroeg dood. O, dat doet me eraan denken dat ik op deze linke kruising goed moet uitkijken.
Zoals gezegd: ik nader een drukke voorrangsweg, meer bepaald de Asselsestraat. Eerst kijk ik links, daar komt in de verste verte niets aan. Dan rechts. Daar ook niets, behalve een scooter. Die rijdt door en lijkt rechtdoor te gaan. Ik minder vaart. Dan kijk ik weer links. Nog altijd in de verste verte niets. Ondertussen ben ik bij de haaientanden en kan ik met een grote bocht linksaf. Ik kijk weer naar r… oh, de scooter is vlak voor mijn neus! Hij heeft vaart geminderd en begint linksaf te slaan, dus de straat in waar ik net uit kom. Het gaat allemaal goed, want de scooter is nog een tweetal meters van me vandaan en ik knijp in mijn remmen. Even trek ik een grimas naar de bestuurder van de suf tuffende scooter van oeps en ik keek even niet goed uit maar het gaat goed toch?
De bestuurder kijkt mij aan en al naar links sturende steekt hij een vuist omhoog en begint hij tegen mij te schreeuwen. Ik kan niet goed verstaan wat de jongeman roept, maar het is iets van je ziet toch en kijk dan en ik zal je en met je ouwe en ik hoor een heel nare ziekte. Ik moet lachen want er is helemaal niets schokkends gaande en al had ik niet afgeremd dan was hij nog ver voor me langs gegaan en er zijn ook geen doden of gewonden gevallen en waar maakt die gast zich eigenlijk druk om en ik kijk hem geamuseerd grinnikend na … hij heeft op geen enkele manier richting aangegeven en dan o nu zie ik het: hij heeft een zwarte helm op met twee van die rode vlammetjes erop. Dan weet je het wel.
Wat een avonturen toch weer.
–
Apeldoorn, september 2025