Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 14 november: The Grandmothers in De Boerderij, Zoetermeer
Opnieuw slaap ik diep als de wekker gaat. Verder gaat het goed.
Een vreemde ochtend op het werk. Eerst een uurtje allerlei spoeddingen regelen, dan een training over telefonie. Er komen vaste telefoons en ik krijg een vast nummer dat niet langer gekoppeld is aan een toestel, maar aan mijzelf en mijn mobiel. Ben benieuwd.
Ik pak de bus van 12.30 uur terug en in het kwartiertje overstaptijd koop ik bij de cd-winkel het nieuwe album The Endless River (Pink Floyd). Om 14.00 uur ben ik thuis en we maken ons klaar voor een verdere reis. Die gaat met de trein naar Gouda.
Aar pikt ons bij het station op. Het regent. Jolande heeft een smakelijk maaltje in elkaar gezet: wortelsoep met broodjes. We eten ons rijkelijk vol en om zeven uur rijdt Aar ons naar De Boerderij in Zoetermeer.
De zaal is nog zo goed als leeg als we binnenkomen. Als dat maar niets belooft. Wat staat er op het voorprogramma? Was er een voorprogramma dan? Ja, er is een voorprogramma en het voorprogramma heet Zappatika. Ach zo, vandaar. Maar zowaar, de band is weer interessant. Niet altijd even veel vuur, maar er zijn zeer goede momenten. Saxofonist Jeff Hollie blaast een flinke mop mee en dat doet het geluid veel goed.
Inmiddels hebben we youngpumpkin al gesproken en is Pedro er ook. Uiteindelijk zijn er tegen de tweehonderd man in de zaal voor The Grandmothers.
Wederom is bassist Dave Parlato er niet bij en wederom wordt zijn plaats ingenomen door Eric Klerkx, de gitarist van The Magic Band. Het duurt even voordat de oudjes op gang zijn (Prestons toetsen werken niet in het eerste nummer Call Any Vegetable). Maar dan krijgen we een zeer amusant concertje. Niet altijd even scherp en soms rommelig, maar bij vlagen hoogst vermakelijk en zelfs briljant. De Orange County medley met More Trouble Everyday en de iPhone-solo erin is een hoogtepunt, maar mijn favoriet is Eric Dolphy’s Memorial Barbecue. Ik ben benieuwd naar de opnames van youngpumpkin.
Iets voor twaalf uur zitten we in de auto en bij Aar thuis drinken we nog een glaasje fris en dan is het bijna elf uur als we naar bed gaan.

–

Donderdag 13 november:
Zo. Ik word zeer moeilijk wakker uit zeer diepe slaap. Maar als ik eenmaal uit bed ben, is er geen probleem meer. In Schaarsbergen is het mistig.

Op het werk zelf is het een beetje een gekkenhuis. Alles wat ik had gepland, daar kom ik niet aan toe. In plaats daarvan veel ingelaste klussen. Niet erg, maar aan het eind van de dag heb ik niet het idee dat ik veel ben opgeschoten. Bovendien: als ik naar huis wil gaan, bedenk ik me dat ik helemaal geen lunch tot me heb genomen. Wél heb ik een half uurtje buiten kunnen wandelen; dat dan weer wel.

Die lunch, die neem ik onderweg in de bus. En als ik thuiskom, ben ik echt goed moe. Het eten staat klaar. Tenminste, de ingrediënten. Dus dat wordt nog even puzzelen. Nou ja, eerst ga ik een moment zitten. Ik zet La Balata Dei Piedi Volanti (Fulvia) aan. Om half zeven ga ik eens wat kookkunsten uitproberen.
Als ik Rain Dances (Camel) aanzet, is De Vrouw ook thuis en kunnen we aan tafel. Ik had een schotel in elkaar gezet van tomatensaus met ansjovis en daarin kabeljauwfilet. Ernaast rijst en een salade van bosui, komkommer, paprika, pijnboompitten en gekookte eieren.
Ik ruim alles af, lees de krant aan de keukentafel en speel Tresspass (Ry Cooder) en de vierde en laatste plaat uit de Bass Communion box. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is verschrikkelijk, de wasdrogerdrone in mijn rug is niet rustgevend en donderdag 13 november is nog voor half elf voorbij.

–

Woensdag 12 november:
Een woensdag werken. Da’s ongebruikelijk. Vandaag de hele dag, zodat ik vrijdagmiddag vrij ben en naar Gouda kan.
Op het werk is het een volle bak. Veel te doen en ik doe ook veel. Tussendoor neem ik mijn momenten van ontspanning en tussen de middag wandel ik een half uurtje naar buiten.

Aan het eind van de dag merk ik dat ik zeer vermoeid ben. Onderweg in de bus moet ik dan ook even indutten. Als ik thuis kom, is De Vrouw nogal druk en gejaagd; het vliegt me aan. Het lukt me om me niet mee te laten slepen. Wel ben ik stil.
De Vrouw heeft eten gemaakt en na de maaltijd ruim ik op. Ik ga aan de keukentafel zitten, lees stilletjes en hoor Johnny Handsome (Ry Cooder) en de derde plaat uit de Bass Communion box.
Dit is een kwetsbaar moment. Ik zou emotioneel kunnen worden en paniekerig, maar ik laat het niet gebeuren. Wat wel gebeurt, is dat ik bijna omval van de slaap en ik ga op tijd naar bed.

–

Dinsdag 11 november:
Wederom klinkt het geluid van de wekker ver weg als ik wakker word, maar na vier minuten sta ik gemakkelijk op. Tegenwoordig is het weer nog bijna donker als ik op het werk aankom. Het is ongeveer net zo’n malle dag als gisteren. Veel pionieren, anderen ondersteunen en ondertussen een boel kleine ad hoc werkzaamheden verrichten. Vanaf morgen weer normaal, verwacht ik. Even is het ook wat rommelig en onoverzichtelijk, dus ik gebruik de telefoon en Spotify om mezelf af te sluiten. Het werkt.
Zes uur ben ik weer thuis en zet ik niet alleen de bamisoep, maar ook Shrine Of New Generation Slaves (Riverside) op. Tegen de tijd dat de soep klaar is en op tafel staat, horen we Moonmadness (Camel).
Na het eten lees ik eens verder in Karl Ove Knausgard en speel ik Blue City (Ry Cooder) en het tweede plaatje uit de Bass Communion box.

–

Maandag 10 november:
Al slaap ik nog zeer diep als de wekker gaat: zonder al te veel moeite sta ik op. Ik ben op tijd op het werk. Beetje rare dag, daar. Allerlei nieuwe werkplekapparatuur is gearriveerd en ik mag mijn persoonlijke spullen ophalen. Gelukkig ben ik een van de eersten en hoef ik maar een uurtje te wachten; achter mij staan nog dertig man. Het is wel leuk spul: een laptop en een smartphone.

Het grootste gedeelte van de dag ben ik bezig het allemaal werkend te krijgen. Tussendoor ontvang ik een inkijkexemplaar van het boek dat zaterdag is gepresenteerd tijdens de dag van de mantelzorg. Het is een prachtig boek geworden. Mijn titel is gebruikt en met vier van de tien verhalen heb ik de toon gezet. Fijn. Tussen de middag wandel ik een half uurtje buiten. Plaatjes gemaakt met mijn werkmobiel:

Ook heb ik een overleg met de leidinggevende. Ik leg uit hoe (goed) het nu met me gaat. We spreken af dat ik deze week de laatste vier uur arbeidstherapeutisch werk en als dat bevalt, dan kan ik per volgende week volledig hersteld worden. Dat is dan precies binnen het jaar.
Om zes uur ben ik thuis. De Vrouw heeft het eten gemaakt: stamppot van wortelpeterselie, zoete aardappelen en andijvie. Daarnaast een bioworst en ikzelf zet er mosterd naast.

Na het eten bereid ik het avondmaal van morgen vast voor en draai ik Alamo Bay en Crossroads (Ry Cooder). Ook speel ik met de werkmobiel (lees: Spotify installeren). Aan de pc bewerk ik de foto’s van gisterenavond en ik plaats het een en ander op de webstek.

–

Zondag 9 november: The FoolZ in het Bluescafé
Als ik beneden kom, is het kwart over negen. Discretion nog maar eens. En nog eens.
Ik ben een uurtje alleen en kan wat opruimen, de vaatwasser uitpakken, de laatste was vouwen, koffie leuten en de foto’s van gisteren uitzoeken.
Helaas is Chantal vanmorgen heel vroeg al vertrokken; ze moest een personeelsuitje voor laten prioriteit geven. Als De Vrouw, De Zoon en Tim zo rond het middaguur aan tafel willen gaan voor een kleine brunch, gaat de deurbel en staan Jean-Paul en Jessica al op de stoep. We eten een broodje, horen Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek) en dan gaat iedereen naar het centrum van Apeldoorn.

Ik wandel langs het kanaal naar het station. Daar zijn dan De Vrouw en De Zoon al. De Vrouw haalt haar fiets uit de stalling en ik stap op die van mij. Even later zijn we aan het Caterplein, waar De Zwager zijn zestigste verjaardag viert. Een paar uur brengen we er door en het is alleraardigst. Heel even heb ik een moment dat alles om me heen me aanvliegt en ik emotioneel word, maar ik red het. Pas om zes uur, nadat we uitstekende hapjes hebben gegeten, lopen we een paar deuren terug.
In het Bluescafé beginnen The FoolZ net aan hun tweede set. En ze zijn niet alleen. Leden van het percussie ensemble KNA uit Lunteren spelen mee en Tim vervult een fikse en amusante rol op vocalen. We zijn er nog twee volle sets bij. Knallers zijn The Black Page, What’s New In Baltimore?, Sofa met de percussiejongens en Pygmy Twylyte, Bazboomled By Love en City Of Tiny Lites door de band (de laatste twee met Tim). Die band heeft veel plezier op het podium, je ziet dat ze lol hebben en zich op hun gemak voelen. (Ha, dat was gisterenavond wel wat anders; de zenuwen glibberden van de bühne.) Wat geweldig toch dat we dit in onze woonplaats zo dichtbij hebben. In het publiek zijn Emile en Cynthia, Jean-Paul en Jessica, Heidi en Auke, au3 en Eelco, en nog veel meer lui die we er vaak zien.
Om negen uur zijn we thuis. Ik zet mijn drie filmpjes op het internet en dat was het. Een uitstekend weekend, met veel goede mensen om ons heen. Ik heb momenten van rust kunnen hebben en toch ook veel ervaren.
Het is half elf als ik naar bed ga. Doodmoe, mag dat?

–

Zaterdag 8 november: The FoolZ & percussie ensemble KNA in het Schaffelaartheater, Barneveld
Om acht uur op. De Vrouw is al weg. Eenmaal beneden zorg ik ervoor dat Discretion (Travis & Fripp) om me heen is. Ik regel de was, de vaatwasser. Dan ga ik iets doen met foto’s van gisterenavond en met de webstek. Ook lees ik de krant en hoor ik Paris, Texas (Ry Cooder). Om half elf is de tweede was al klaar en ga ik naar buiten voor de laatste weekendboodschappen.

Weer thuis draait In The Orbit Of Ra (Sun Ra and his Arkestra). Tijdens Live (Sweet Smoke) eten De Zoon en ik een boterham met kaas en met sardines. Daarna loop ik nogmaals door het zonnetje naar de Turkse winkel. Tomaten vergeten.
Ik heb inmiddels ook de eerste keuze gemaakt om bepaalde invulling van leegte niet te doen. Vandaag is het de dag van de mantelzorg en het verhalenboek waaraan ik heb meegewerkt wordt vanmiddag gepresenteerd tijdens een grote bijeenkomst. Het eerste exemplaar van het boek wordt aangeboden aan de mensen die er een hoofdrol in spelen en vier van hen heb ik mogen interviewen. Ik ga er niet heen; ik kies ervoor om nu door het zonnetje te lopen. De rest van het weekend zal gekkenhuis genoeg worden. Na het korte boodschappenrondje draai ik nog Warm Winter (Memories Of Machines) en dan is het zover.
Om kwart voor vier stappen De Zoon en ik in de auto en we rijden naar station Barneveld-Noord. Daar stapt De Vrouw bij ons in. Nog geen tien minuten later parkeren we voor het Schaffelaartheater. We wandelen echter het centrum van Barneveld in en al snel vinden we op het terras van een café Tim, Chantal, JP en Jessica. Dat is mooi. Samen lopen we verder, op zoek naar een eetgelegenheid. Die vinden we ook gauw en daar op het verwarmde eetcaféterras zitten Heidi en Auke. We schuiven aan, bestellen eten en drinken en het is goed, het is als vanouds.
Precies om kwart voor zeven lopen we het Schaffelaartheater in. Co de Kloet geeft een introductie op het werk van FZ. Hij doet dat op een persoonlijke manier, hij doet dat door persoonlijke ervaringen en verhalen te vertellen, door fragmenten van zijn interviews te laten horen, door wat muziek en filmpjes te spelen. Kortom: hij doet dat goed.
Om kwart over acht begint het echte programma in de grote zaal. We hebben geweldige plaatsen, in het midden van de zaal op de zesde rij. Marco zet iets fantastisch neer: Het percussie ensemble KNA Lunteren en The FoolZ wisselen elkaar af, maar spelen ook enkele stukken samen. Het geeft een verpletterende indruk. Het percussie ensemble bestaat uit piepjonge muzikanten, maar ze spelen zo ongelofelijk strak, dat ik met open mond zit te luisteren. The FoolZ groeien en worden onder leiding van Marco ook steeds beter. Voor mij zijn de hoogtepunten Echidna’s Arf (Of You), The Black Page, Big Swifty en T’Mershi Duween, maar ook Watermelon In Easter Hay mag er zeker zijn. Ik maak wat foto’s met mijn telefoon en zelfs ook twee filmpjes.
Na afloop praten we na met alle lui die we er ontmoeten. Aad is er, Reinier en Gea, Emile en Cynthia, Peter en zijn vrouw, Daggie en Petter, au3 en Eelco, mijn neef Edwin (!) en nog zo wat mensen die we vaak tegenkomen bij dit soort gelegenheden.
Om twaalf uur rijdt De Zoon ons weer naar huis. Daar komen ook Heidi en Auke, Tim en Chantal en JP en Jessica. Het wordt laat, maar het wordt ook gezellig en goed. Pas om drie uur ga ik naar bed. Echt, het is goed.
Eenenvijftig weken.