Draai hier al je vinyl uit je platenkast – november 2018
Vrijdag 30 november 2018
bazbo 0261: Nik Kershaw – Human Racing
De Vrouw hield wel van dat typische jaren-80-geluid. Ik niet zo. Ik vind ook dat het de tand des tijds niet zo goed heeft doorstaan. Bij navraag blijkt dat De Vrouw deze elpee in 1984 gekocht heeft enkel en alleen om de twee singletjes en die twee nummers waren dan ook de enige nummers die ze van de plaat draaide. Nu zet ik hem op en vraagt ze: ‘Wat is dit? Ik ken het niet. Zeker van jou?’ Mis, dus. Best aardige plaat, bij nadere beluistering. De liederen zijn oké, het geluid niet zo. Las ik ergens dat Kershaw weer terug is? Of is hij nooit weggeweest? Ik volgde hem niet. Wat ik weet, is dat hij enige tijd terug verscheen tijdens een concert(opname) van Steve Hackett en daar een Genesisnummer mocht zingen. Dat deed hij helemaal niet verkeerd, overigens. En nu ik een filmpje zoek op YouTube, zie ik dat hij ook op Live Aid in 1985 optrad. Dat was ik dan weer vergeten.
–
Vrijdag 30 november 2018
bazbo 0260: Keats – Keats
Ik weet nog goed dat deze plaat in 1984 met veel bombarie werd aangekondigd op de radio. Wat ik hoorde, vond ik echter niet zo opzienbarend. En dat terwijl Colin Blunstone, Peter Bardens, Ian Bairnson, David Paton en Stuart Elliot de band Keats vormen en ene meneer Alan Parsons de productie verzorgt. Resultaat is dan ook een mix tussen de eind jaren zeventig/begin jaren tachtig Camel en Alan Parsons Project. Ik kocht de plaat op 11 november 1988, de Nederlandse versie, gemaakt door EMI in Uden. Tien korte, goed in het gehoor liggende progsongs, maar weinig opzienbarend. De band hield het bij slechts een album.
–
Woensdag 28 november 2018
bazbo 0259: Mick Karn – Dreams Of Reason Produce Monsters
Hopla. Ook een heel beste plaat van Karn. Niet in het minst omdat Steve Jansen en David Sylvian ook mee doen. Alle composities kloppen. Soms atmosferisch, soms swingend, soms melancholisch, soms debiel, altijd melodieus en geweldig. Misschien wel de Karnplaat die ik het meeste draai. Ik kocht de Europese versie uit 1987 op 14 maart 1988, toen hij net verkrijgbaar was in Nederland. Hierna verschenen er nog diverse soloplaten, die ik allemaal op cd heb, niet op vinyl. Mick Karn overleed op 4 januari 2011. Kanker. Prachtplaat, dit.
–
Woensdag 28 november 2018
bazbo 0258: Mick Karn – Titles
Mick Karn was de legendarische bassist van de groep Japan. In 1982 bracht hij zijn eerste soloplaat uit en dat is deze. De composities vind ik niet zo heel erg sterk; wat dat betreft gaat de hoofdprijs naar zijn Bestial Cluster (1993). Maar dat typerende baswerk, die monsterlijke lage tonen met de hoge uitschieters, die debiele loopjes die alle kanten op vliegen, die zijn hier volop aanwezig. Veel te genieten dus op deze plaat, waarvan ik een Canadese versie blijk te hebben, die ik kocht op 31 januari 1989. Ik hoor hem nu na vijfentwintig jaar weer terug. Kant 1 bevat instrumentaaltjes; op kant 2 krijgen we liederen die Karn zingt. Ergens moet ik nog een singletje hebben van Sensitive met een stuk op de B-kant dat niet op deze elpee staat. Nu ik hem zo weer hoor: heul prima plaat.
–
Woensdag 28 november 2018
bazbo 0257: Kajem – Kajem
Gut, wat was dit ook weer? Kajem is Klaas-Jan Mulder. Ik herinner me dat het uitkwam in 1985 en allerlei muziekbladen haalde. Zelf kocht ik het nooit, maar een vriendje van me had het gelijk aangeschaft. Ik beluisterde het een keer, vond het aardig en wilde het daarbij houden. Vier jaar later ging ik samenwonen met de vrouw die later De Vrouw zou worden en zij bleek de elpee ook te hebben. Weinig gedraaid. Ik begrijp waarom. Het idee is niet eens slecht: allerhande klassieke stukken op kerkorgel, maar dan met synthesizer en ritmebox erbij. Mulder bespeelt het orgel van de Gereformeerde Kerk in Hattem en op de hoes staat slechts zijdelings vermeld dat ook Ton Scherpenzeel mee doet op toetsen. Het openingsstuk is gelijk het meest interessante, daarna vind ik het al snel welletjes cq. veel van hetzelfde, danwel eentonig. De Vrouw heeft de allereerste Nederlandse versie gekocht. Ik denk niet dat dat haar toen veel kon schelen. Nu nog niet, eigenlijk.
–
Woensdag 28 november 2018
bazbo 0256: Udo Jürgens – Wilkommen In Meinem Leben
Deze komt uit 1981, geloof ik. Het geluid is volwassener, de liederen ook. Meneer Jürgens weet mooie stukken te schrijven, al houd ik niet zo van het geluid van de Duitse taal. Maar dat zal mijn 1974-trauma zijn.
–
Woensdag 28 november 2018
bazbo 0255: Udo Jürgens – Silberstreifen
Een plaat uit 1980. Aan de ene kant klinken de liederen wat minder vrijblijvend en wat serieuzer. Aan de andere kant is er dat typische jaren tachtig geluid met vocoder en elektronische drums dat me op mijn zenuwen werkt.
–
Woensdag 28 november 2018
bazbo 0254: Udo Jürgens – Merci Cherie
‘Siebzehn Jahr, blondes Haar’. Ver voor mijn tijd kocht De Vrouw deze muziek.
–
Vrijdag 23 november 2018
bazbo 253: Udo Jürgens – International
Ja. Voordat ik De Vrouw leerde kennen, was er niemand die haar weerhield dit soort platen te kopen. Hier zingt de Duitse artiest allerlei liederen uit wat voor hem het buitenland is. Macht nichts.
–
Vrijdag 23 november 2018
bazbo 0252: Janis Joplin – Janis Joplin’s Greatest Hits
Het betere krijswerk.
–
Woensdag 21 november 2018
bazbo 0251: John Paul Jones – Music from the film Scream For Help
Eerlijk is eerlijk: ik kocht deze soundtrack uit 1985 op 6 juni 1987 alleen maar omdat Jon Anderson er twee stukken op zingt. Niet dat die twee liederen hoogtepunten zijn in het oeuvre van heer mevrouw Anderson. De rest van de plaat bleek overigens ook best genietbaar. Nu, na meer dan vijfentwintig jaar, hoor ik hem weer eens terug. Opener Spaghetti Junction jengelt er aanvankelijk lekker in, met op gitaren ene heer Jimmy Page, maar het nummer blijkt niet meer dan veel variaties over een enkele riff. Sommige liederen vind ik geen bal aan, zeker die waarin meneer Jones meent zelf te moeten zingen. Ook Madeline Bell mag een paar stukjes kwelen en die springen er ook niet uit. Vooruit: Silver Train (met JA) is dan aardig, maar meer ook niet. Christie (ook met JA) is een draak. Afsluiter Crackback, ook weer met Page, heeft wel iets weg van het geluid van gut hoe heet die band ook weer, die met Robert Plant, maar dan zonder Robert Plant. Nu ik het allemaal zo terug hoor, kan ik niet anders dan concluderen dat ik het geen denderende plaat vind. Ik geloof niet dat ik destijds veel geld voor deze plaat heb betaald. Gelukkig. De film heb ik nooit gezien. Zou ook niet weten waarom dat zou moeten.
–
Woensdag 21 november 2018
bazbo 0250: Jon & Vangelis – Private Collection
Nogal suggestieve titel. Maar dat kan iets over mijn bedorven brein zeggen. Met dat bedorven brein kocht ik deze elpee op 31 januari 1984, in de tijd dat hij net uit was. De plaat verscheen in 1983 en ik heb de Nederlandse versie uit dat jaar. De eerste vier stukken op kant 1 mogen we scharen onder ballads van de betere soort, al druipt de zoetsappigheid er af en toe vanaf. Pas met het laatste stuk op die plaatkant gaat het de swingende kant op. He Is Sailing is een prachtnummer. Maar de absolute klapper is het stuk dat kant 2 beslaat: het monumentale Horizon. Meer zeg ik niet. Kop dicht. Luisteren. Voor de liefhebbers: Vangelis speelde op 18 juni 1991 ‘live’ in de havens van Rotterdam. De heer mevrouw Anderson kwam een stukje ‘gastzingen’: Italian Song van deze elpee. Het is playback. De choreografie met de hijskranen is wél leuk. 250 vinylplaten in drie maanden tijd. Gaat lekker. Nog een boel te gaan. Ook lekker.
–
Woensdag 21 november 2018
bazbo 0249: Jon & Vangelis – The Friends Of Mr. Cairo
Toen dit album voor het eerst verscheen begin 1981, flopte het nogal. Pas toen later in het jaar de single I’ll Find My Way Home uitkwam en de plaat opnieuw opnieuw verscheen met die single en in een andere hoes, toen werd het een enorme kraker. Klassieker. Ik kocht/kreeg ‘m op 5 december 1983 en mijn exemplaar betreft de tweede versie uit 1981, afkomstig uit Australasia. Het stuk State Of Independence werd een hit voor mevrouw Donna Summer. Niet alles op dit album is even sterk, maar alles bijeen is het een fijne verzameling van sferen.
–
Woensdag 21 november 2018
bazbo 0248: Jon & Vangelis – Short Stories
Ergens in de zomer van 1980 logeerde ik een weekje bij mijn neef. Hij was hartstochtelijk singleskoper. Heel veel van wat er op de radio te horen was, had hij. Zo ook I Hear You Now door ene Jon en Vangelis, toen net uit. De naam zei me niks en ik had het nog nooit op de radio gehoord, maar ik vond het een heel mooi liedje. Opnemen op een cassettebandje, dus. In diezelfde week hoorde ik Peter Gunn (ELP) op de radio en nog geen jaar later zat ik hevig in de prog. Een vriendje liet me aan Yes horen en het duurde nog een jaar voordat ik begreep dat de zanger van Yes, Jon Anderson, de Jon van Jon & Vangelis was. Aha! Op 11 juli 1983 kocht ik deze eerste elpee van Jon & Vangelis. Ik heb de Nederlandse versie uit uit 1980. Prachtplaat. Vangelis trekt al zijn registers open; bij vlagen is het zeer experimenteel voor zijn doen, bij andere vlagen is het heerlijk vertrouwd melodieus en sentimenteel. De zangmelodieën zijn echt een aanvulling. Natuurlijk heb ik deze (en alle andere J&V) ook op cd. Verplichte kost.
–
Woensdag 21 november 2018
bazbo 0247: Billy Joel – Greatest Hits – Volume 1 & Volume 2
Welja, een dubbele grootste hits. Ik heb niet zo heel veel met de heer Joel, al heb ik wel zijn vinylsingle All For Leyna (wat een kanjer is dat) destijds uit de guldenbak getrokken. All For Leyna staat hier niet eens op deze dubbelaar. Belachelijk. Deze verzamelplaat is van De Vrouw. Joel is goed in gedegen (rock)songs. Toegegeven: er staan mooie liederen op. Keertje horen = leuk. For The Longest Time = helemaal leuk. Goodnight Saigon, Piano Man en Uptown Girl: het zal wel.
–
Zondag 18 november 2018
bazbo 0246: Jethro Tull – Songs From The Woods
Nog leukere Tullplaat. Deze komt uit 1977 en De Vrouw heeft een originele Amerikaanse versie. Hier is de mix met folk en het Britse plattelands- en bosleven nog sterker. Er staat schitterend materiaal op. Het titelnummer is gelijk al lekker. Hoogtepunt voor mij is Velvet Green. Verder hebben we geen Tull op vinyl, maar wel het merendeel van het oeuvre op cd. De boxen met remixen van Steven Wilson hebben hier in huis een prominente plek.
–
Zondag 18 november 2018
bazbo 0245: Jethro Tull – Aqualung
BAM! Een klassieker uit 1971. Op 2 juli 1987 kocht ik een Duitse herdruk uit 1984. Was redelijk goedkoop, toen. Veertien ballen of zo. Ik vind dit nog altijd een heel goede plaat, zij het niet de beste van Tull. Toch heb ik naast deze elpee het album nog een keer of drie op cd. Of zo. De mix van akoestische folk en elektrische prog blijft mooi.
–
Vrijdag 16 november 2018
bazbo 0244: Keith Jarrett – G.I. Gurdjieff – Sacred Hyms
Ook een mooie. Deze kocht ik op 11 april 1988, de dag dat mijn kleine broertje volwassen werd. Mijn versie is een originele op het Duitse ECM-label uit 1980. Jarrett speelt hier het werk van G.I. Gurdjieff (de goeroe van o.a. Robert Fripp en David Sylvian). Dit is meer verstilde, bijna pastorale pianomuziek. Ideaal voor de zondagmorgen. En het is pas vrijdag. Nou ja. Bek dicht. Genieten.
–
Vrijdag 16 november 2018
bazbo 0243: Keith Jarrett – Concerts
DIt blijkt wel een beetje vreemde te zijn. Oorspronkelijk was dit concert uit Bregenz, opgenomen op 28 mei 1981 onderdeel van een driedubbelelpee uit 1982, met daarop ook een concert uit München van juni 1981. Dit concert verscheen dus ook apart op elpee. Ik kocht deze op 13 april 1989. Er zit zo’n knipje rechts onderin de hoes en het was een goedkopie, herinner ik me. Heel veel gedraaid, deze. Het stuk Untitled vond ik altijd heel intrigerend en ik heb het idee destijds op mijn Philicorda-orgeltje proberen te kopiëren. Niet dat het lukte, overigens.
–
Vrijdag 16 november 2018
bazbo 0242: Keith Jarrett – The Köln Concert
Klassieker. Jarrett improviseert hier een dik uur bijeen op zijn piano. Hoewel, ik verdenk hem ervan dat hij sommige loopjes en riedeltjes wel vaker gebruikte, zó vloeiend gaat het allemaal. Dat gekreun van hem erdoorheen neem ik maar graag voor lief, al vind ik het beeld dat hij destijds opstond van zijn kruk om zijn piano met suggestieve heupbeweginen te lijf te gaan wel wat ver gaan. (En dat zegt een Keith Emerson-fanaat.) Ik kocht mijn dubbelelpee op 21 augustus 1985 en het is een van de vele Duitse versies die in 1975 op het ECM-label verscheen. Geen idee meer hoe ik er ooit bij kwam om dit te kopen. Prachtplaat. Niet voor niets een klassieker.
–
Vrijdag 16 november 2018
bazbo 0241: Keith Jarrett & Jack DeJohnette – Ruta And Daitya
O, wordt het zo’n dagje. Niet erg. Dit is het betere pieljazzwerk. Jarrett op piano’s en DeJohnette op allerlei percussie. De grotendeels geïmproviseerde muziek springt echt alle kanten op. Intrigerend, bij vlagen abstract en soms bloedmooi. Leuk! Ik kocht deze elpee op 8 september 1986 en het blijkt een originele Amerikaanse versie uit 1973 te zijn, maar wel degelijk van het ECM-label. Latere versies van de plaat hadden een heel andere hoes.
–
Woensdag 14 november 2018
bazbo 0240: Jean-Michel Jarre – The Concerts In China
Ergens begin vorig decennium pikte ik deze uit de verzameling van iemand die alle vinyl weg ging doen. Malloot. Ik had dit album van Jarre al gehoord toen hij uitkwam in 1982 en vond het wel intrigerend. Nooit gekocht, echter. Nu had ik ‘m. Dit is de ’tweede’ Nederlandse versie (de eerste had de Franse titel). Mooie concertenregistratie. Blijft krachtige muziek. Jarre is en blijft een pionier in de elektronische muziek. Daar kunnen al die house- en elektronicabroekjes wat van leren. Denk ik. Ik weet niks van house- en elektronikabroekjes.
–
Woensdag 14 november 2018
bazbo 0239: Al Jarreau – Boogie Down (12″ single)
Een maxisingle van De Vrouw. Boogie Down was geloof ik wel een hit van meneer Jarreau. Ik ben niet zo thuis in zijn oeuvre en voel ook niet zo de behoefte dat wel te zijn of te worden. Leuke plaat. Lekker snel afgelopen.
–
Woensdag 14 november 2018
bazbo 0238: Japan – Exorcising Ghosts
Op 23 juni 1987 kocht ik bij Free Record shop dit verzamelalbum. Lijkt op het eerste gezicht wat overbodig, maar er staat toch weer uniek materiaal op, dat weer niet te vinden is op de reguliere studio-elpees van de band. Zo is er het instrumentaaltje A Foreign Place, het meeslepende Life Without Buildings en de alternatieve versie van The Art Of Parties. De plaat verscheen in 1984 en ik heb een Europese versie. Ha, er is een of andere malle Italiaan die er tachtig dollar voor vraagt! Zo bijzonder lijkt me deze plaat nou ook weer niet. Ik heb hem grijsgedraaid, want her en der slaat hij over, maar ik heb de naalddruk van mijn platenspeler op z’n allerlichtst gezet. Klinkt nog goed, verder!
–
Woensdag 14 november 2018
bazbo 0237: Japan – Oil On Canvas
Op 23 februari 1988 kocht ik deze liveplaat van Japan uit 1983, opgenomen in de Hammersmith Odeon, Londen in 1982. Heel erg live klinkt hij overigens niet. De drums lijken nogal voorgeprogrammeerd en het publiek is in geen velden of wegen te bekennen. Toch staan er bijzondere stukjes op. Het openings- en slotinstrumentaaltje, bijvoorbeeld. En het halverwege-instrumentaaltje. Die zijn dan ook niet live, maar in de studio opgenomen. De versie van Ghosts en Nightporter voegen wel degelijk iets toe aan de originelen. Ik heb een Canadese versie uit 1983. Klinkt nog altijd fantastisch. Alles bij elkaar: mooie plaat.
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 0236: Japan – Ghosts (12″ single)
Hier, het minimeesterwerk van zichzelf. Ik kocht deze maxisingle op 25 september 1987 en verhip, ik blijk een originele allereerste Britse versie uit 1982 te hebben. Is het titelnummer al fantastisch, voor mij bleek de B-zijde een ware openbaring. Onder de titel ‘The Art Of Parties (version)’ openbaart zich een gierend meeslepende versie van het nummer. Dit, ja dit was mijn lijflied. ‘I’m burning for the art of parties’, dat paste jarenlang heel goed bij mij. Gelukkig kreeg ik bijna vijf jaar geleden ernstige psychische klachten.
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 235: Japan – Tin Drum
Ja, dit gaat nu werkelijk de goede kant op! De band heeft nu definitief afscheid genomen van gitarist Rob Dean en legt zich voornamelijk toe op de synthdrums van Steve Jansen, de maniakale bas van Mick Karn, de obscure toetsengeluiden van Richard Barbieri en De Stem. De ethnische (vooral Japanse) invloeden zijn duidelijker aanwezig dan ooit op dit album. Slechts hoogtepunten op deze plaat. Sons Of Pioneers blinkt uit door de monsterbas, de drums in Visions Of China denderen door de kamer, het irritante deuntje van Canton wil maar niet uit mijn kop en Ghosts? Ghosts is een sinister minimeesterwerk van zichzelf. Opener Art Of Parties is jarenlang mijn lijflied geweest (zij het niet deze albumversie, maar het alternatief komt later). Alles klopt. Mijn enige probleem met het album is: te kort. Ik kocht Tin Drum op 22 maart 1988 en het staat nog altijd hoog genoteerd in mijn lijst van favoriete platen.
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 0234: Japan – Gentlemen Take Polaroids
Nu gaat het echt de goede kant op! De gitaar is bijna helemaal weg, zodat alle nadruk ligt op de groove en De Stem. Dit album was zo’n beetje de doorbraak. De glamrock is verdwenen en de ‘new romantics’-stijl lijkt de band een volwassener imago te geven. Er staat prachtig spul op deze plaat. Waar te beginnen? Gewoon bij het begin en dan lekker uitluisteren. Ik kocht mijn plaat op 25 februari 1988 en het is een ‘misprint’! Schijnt dat David Sylvian op het laatste moment ervoor koos om het stuk Some Kind Of Fool van het album af te halen en in plaats daarvan kwam Burning Bridges, maar een deel van de hoezen was al gedrukt. Op het label staat het wel goed. Ik geloof niet dat mijn plaat daardoor meer waard is en dat interesseert me eigenlijk ook niet. Want wat een mooi album is dit nog altijd. Swing, Methods Of Dance, Nightporter, …
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 0233: Japan – Assemblage
Een verzamelplaat uit 1981, met voornamelijk spul van de eerste drie elpees en de singles. Die singles had ik niet en dus was dit album een mooie aanvulling toen ik hem kocht op 2 februari 1988. Ook dit keer heb ik een heruitgave, nu uit 1985. Plaatkant 1 kent spul van de eerste twee elpees; de tweede kant heeft Quiet Life en de ‘new wave’ singles.
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 0232: Japan – I Second That Emotion (12″ single)
Op 29 januari 1988 vond ik deze maxisingle in de uitverkoopbakken bij Free Record Shop. Gelijk meenemen. Het is een heruitgave van een jaar ervoor. Ik had toen het titelnummer nog niet gehoord. Op de b-kant een remix van All Tomorrow’s Parties. Ook mooi. Leuk hebbeding.
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 0231: Japan – Quiet Life
Hoor, dit lijkt er al meer op. Dit was de eerste Japanplaat die ik ooit hoorde. De plaat is van 1979. De gitaar is wat minder prominent aanwezig, om plaats te maken voor de synthesizers, de sequencer, de orkestraties, de piano en De Stem. Het titelnummer was een bescheiden hit en voor mij is de cover van All Tomorrow’s Parties een hoogtepunt. Ik kocht mijn goedkope heruitgave van deze elpee uit 1984op 30 december 1987. Om redenen die er nu niet toe doen, kan ik het nog altijd nauwelijks droog houden bij The Other Side Of Life. Prachtplaat.
–
Zondag 11 november 2018
bazbo 0230: Japan – Obscure Alternatives
Ik zou toch zweren dat ik de eerste plaat van Japan (Adolescent Sex) ook had! Waar is die gebleven? Ik heb zojuist de gehele platenkast doorgebladerd, maar: onvindbaar. Wat zou kunnen: tijdens de verhuizing anderhalf jaar geleden bij het inpakken van grammofoonplaten in kratten, dat hij in een andere krat terecht is gekomen (‘oei, deze japanplaat past net niet meer in deze krat erbij, nou dan zet ik hem even in een andere krat, komt later wel weer dat ik hem alfabetische en chronologisch terugzet’). Maar in de hele verzameling: niets. Zou ik hem aan iemand hebben uitgeleend? Ik kan me niet herinneren in de afgelopen dertig jaar een grammofoonplaat aan iemand te hebben uitgeleend. Zou hij gejat zijn? Zou niet weten door wie of hoe. Tijdens de verhuizing anderhalf jaar geleden was ik de enige die met de kratjes sjouwde, dus mijn rug ligt aan gort, niet die van een eventuele dief. Nou ja. Ik heb het hele oeuvre van Japan toch ook op cd, sommige platen zelfs twee of drie keer. Dit hier is de tweede Japanplaat, uit 1978. De band bevond zich nog in het glamrocktijdperk. Mijn versie is een heruitgave uit 1984. Ik ontdekte Japan ergens in 1985, maar ben de platen pas gaan kopen vanaf 1986, toen ik het solowerk van David Sylvian ging beluisteren. Deze kocht ik pas op 25 februari 1988. Ik vind de latere platen nog altijd beter, maar nu ik deze weer eens terug hoor, staat er best goed spul op, ondanks dat De Stem nog niet is wat hij later gaat zijn.
–
Zaterdag 10 november 2018
bazbo 0229: Joe Jackson – Live 1980/86
In het voorjaar van 1988 heb ik nog niet zo heel veel werk van Jackson gehoord, tot ik op tv een documentaire of reportage zie over zijn tour van dat moment. Rond die tijd komt dit dubbellivealbum uit. Ieder van de vier plaatkanten is gewijd aan een andere tour en dus klinkt iedere plaatkant heel anders. Kant 1 verslaat de Beat Crazy-tour en het geluid is rauw en punky. De volgende twee plaatkanten zijn akoestischer, ruimtelijker en organischer omdat de gitaar ontbreekt en de vierde plaatkant is sober, maar intiem en sfeervol. Ik kocht de plaat op 19 april 1988.
–
Vrijdag 9 november 2018
bazbo 0228: Joe Jackson – Body And Soul
Op deze plaat uit 1984 gaat Jackson weer een stapje verder. De gitaar is terug, zij het spaarzaam, en de nadruk ligt dit album op de blazers. Lekkere tetterdetetplaat! Ook weer een paar leuke hitjes. Ja, deze hebben we hier dubbel in huis. De Vrouw kocht destijds de Europese versie; ik nam een exemplaar mee uit de verzameling van iemand die alles weggooide. Mijn versie is er eentje uit Joegoslavië; op de hoes staat: ‘Produkcija gramofonski pionca Radio-televisije Beograd, Beograd, Makedonska 21’. Het zal.
–
Vrijdag 9 november 2018
bazbo 0227: Joe Jackson – Night And Day
Dit is Jackson van een geheel andere orde. Op deze plaat uit 1982 is geen gitaar te horen. Dat maakt het geenszins tot een minder energiek album; wel klinkt hij heel anders dan bijvoorbeeld I’m A Man. Organischer, ruimtelijker, meer dynamiek of zo. Kan het ook schelen. Veel grote bekende stukken staan erop. Mooi werk. De Vrouw kocht deze plaat ooit en het blijkt een allereerste Britse versie te zijn. Het lied A Slow Song was onze eerste gezamenlijke zwijmelaar.
–
Vrijdag 9 november 2018
bazbo 0226: Joe Jackson – I’m The Man
‘Lyrics etc. inside’. Mooi niet. Ik heb dan ook een goedkopie. Kocht hem op 19 mei 1990, zie ik nu. Toen waren we ook al volop bezig met cd’s kopen, dus ik vermoed dat ik deze ergens in de uitverkoopbakken heb gevonden. Heerlijk energieke plaat van Jackson uit 1979. Ook lang niet gehoord.
–
Vrijdag 9 november 2018
bazbo 0225: Julio Iglesias – The 24 Greatest Songs
Deze is van De Vrouw. Ik zet geen Youtubefilmpjes hieronder.
–
Vrijdag 9 november 2018
bazbo 0224: I Spy – The Crystal Fire
Hé, een Nederlandse progband. Geen idee meer hoe ik hieraan kwam, hoe ik van ze hoorde en deze plaat kocht op 17 februari 1990. Klopt die datum wel? Misschien had ik ooit eens een recensie of zo gelezen in een Music Maker, een tijdschrift waarop ik een tijdje geabonneerd was, halverwege-eind jaren tachtig. Nooit meer iets van deze band gehoord, overigens. Plaat is wel gaaf, niet al te zware prog, toegankelijk, beetje een mix van It Bites en Simple Minds. Of weet ik ook veel. Niet verkeerd, in ieder geval. Volgens Discogs is er ooit maar één vinyl en één cd uitgegeven. Die vinylversie heb ik dus. Grappig: de elpee komt uit 1988, maar het singletje Last Dance verscheen al in 1986! Leuk om weer eens te horen.
–
Vrijdag 9 november 2018
bazbo 0223: Janis Ian – Night Rains
Hoor, een alleraardigste elpee uit 1979, van De Vrouw. Mevrouw Ian maakte mooie liedjes die goed in elkaar zitten. Op deze plaat een paar kleine gastrollen voor Mike Manieri, Harold Faltermeyer en Chick Corea. Paar hitjes erop ook. Zoete plaat, voelt goed zo voor het weekend.
–
Woensdag 7 november 2018
bazbo 0222: Steve Howe – The Steve Howe Album
Meneer Howe, dit gaat de goede kant op! U zingt hier maar één klein stukje van een paar regels en dat doet u niet eens onverdienstelijk. Fijn dat u de zang in het andere vocale nummer overlaat aan Claire Hamill. Niet de minste. Net als Ronny Leahy, Clive Bunker, Bill Bruford en Patrick Moraz, die elders op de plaat een gastrolletje vervullen. De rest van uw album uit 1979 vind ik ook prachtig. Ik kocht de plaat op 23 mei 1984 en ik herinner me dat hij duur was, bijna dertig gulden. Prijzig voor een enkele elpee. Maar het was het dubbel en dwars waard! Cactus Boogie, Diary Of A Man Who Vanished, Meadow Rag en The Continental zijn korte stukken die meteen blijven hangen. Double Rondo is een bijna klassiek werk voor vijftig koppen tellend orkest en elektrische gitaar. Maar voor mij is het hoogtepunt het akoestische Surface Tension. Toen ik u ergens rond 2006 of zo zag spelen in De Bosuil in Weert, schreeuwde ik vanuit het publiek om dit stuk. ‘That’s a hard one,’ zei u. Maar u speelde het vervolgens en volgens mij helemaal foutloos. Iets later stelde u een vraag aan het publiek: ‘What’s the title of my seventh solo album?’ Ik riep maar wat: ‘The Grand Scheme Of Things!’ en had het nog goed ook. (Het was enige soloalbum van u dat ik nog niet had.) Ik mocht op het podium komen en kreeg de toen recent verschenen dvd van uw band, die ik naderhand door u liet signeren. Uw hand schudden mocht ik dan weer niet, maar een high five kon er gelukkig wel af. Een paar jaar later trof ik u ’s morgens vroeg, de dag na een optreden van Asia, in een hotel in Tilburg bij het ontbijtbuffet: ‘Hey, it’s you!’ zei u. ‘Yeah, you recognize me, but this time I recognize you too!’ Even later zaten we samen aan de ontbijttafel wat te praten en na een minuut of tien kregen we gezelschap van ene Carl Palmer. Doet u hem de groeten als u hem weer eens ziet?
–
Woensdag 7 november 2018
bazbo 0221: Steve Howe – Beginnings
Ah, de (eerste) soloplaat van Howe. In 1975 maakten alle leden van Yes een soloplaat. Die van Anderson hebben we al gehoord; nu is Howe aan de beurt. De grote kritiek op dit album destijds was dat Howe zingt. Ik vond dat nooit zo erg, maar nu, nu ik de plaat bijna vijfentwintig jaar niet heb gehoord, snap ik het wel. Tenenkrommend is het nog net niet, maar lekker? Nee. Op de tweede plaatkant valt het allemaal wel mee, overigens. Het gitaarwerk daarentegen is schitterend. Gastbijdragen zijn er van Yes-vriendjes Bill Bruford, Alan White en Patrick Moraz. De hoogtepunten zijn de instrumentaaltjes. Het titelnummer met strijkorkestje en het solostukje Ram. Ik kocht mijn Canadese versie uit 1975 op 13 juni 1985 en hij ziet er nog als nieuw uit.
–
bazbo 0220: Whitney Houston – Whitney Houston
Deze plaat uit 1985 is van De Vrouw. Goh. Hitjes erop. Plus andere in mijn oren nietszeggende liederen. Gelukkig zitten we na te praten en praten we over belangrijke zaken des levens erdoorheen. Zo merken we niet dat deze plaat speelt. Deze is ook weer gedraaid. De zondagavond is begonnen.
–
Zondag 4 november 2018
bazbo 0219: The Hooters – Satellite (12″ single)
Hitje uit 1987. Mijn broer had destijds de elpee gekocht en die had ik gehoord. Viel me wat tegen, maar het hitje was gaaf. Toen ik op 18 oktober 1989 ergens deze maxisingle zag staan voor een paar gulden, nam ik hem mee. Op de B-kant staan twee stukken: One Way Home en All You Zombies en inderdaad, die vallen me wat tegen. Maar het hitje vind ik nog altijd gaaf.
–
Zondag 4 november 2018
bazbo 0218: Allan Holdsworth – Sand
Kijk, meer van het mooie werk van Holdsworth. Op deze plaat is de balans tussen de vloeiende giergitaar en de weirde Synthaxe beter. Er staat waanzinnig spul op. Ik mocht heer Holdsworth twee maal horen in Gigant, hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. De eerste keer trok ik het niet echt. De themaatjes van ieder stuk vond ik mooi, maar al snel deed hij zijn ogen dicht en wriemelde hij er urenlang op los. Reuzeknap, maar na een paar minuten raakte hij mij kwijt. Het spel van Johnson en Husband was geweldig, dus probeerde ik me daarop te concentreren. De tweede keer, een paar jaar later, had hij me beter te pakken. Ik had meer van de man gehoord en kon nu volledig meegaan in zijn bizarre improvisaties. Na afloop sprak ik hem; hij voelde zich duidelijk erg ongemakkelijk toen ik mijn bewondering uitsprak en hem mijn zojuist aangeschafte cd liet signeren. Er gaan verhalen dat hij in het leven helemaal niets kon, overal een puinhoop van maakte, op één uitzondering na: gitaar spelen. Hij overleed op 15 april 2017 en de wereld verloor met hem een briljant muzikant.
–
Zondag 4 november 2018
bazbo 0217: Allan Holdsworth – Atavachron
Hoera! Daar is hij. Grootmeester Allan Holdsworth is een van mijn grote helden (geworden). Ik maakte kennis met hem door zijn vloeiende en gierende gitaarwerk op Feels Good To Me van Bill Bruford. Zo kwam ik bij de eerste UK-plaat en voor ik het wist had ik een paar soloplaten in huis. Atavachron komt uit 1986 en kocht ik op 11 november 1988, een Europese versie. Het was de eerste plaat waarop Holdsworth de Synthaxe gebruikte, een nogal futuristisch uitziende gitaarsynthesizer. Een succes is dat ding nooit geworden, maar Holdsworth haalde er met zijn vloeiende stijl mooie dingen uit. Op deze plaat spelen niet de minsten mee: Chad Wackerman, Gary Husband, Jimmy Johnson, Tony Williams en Alan Pasqua. Dit is het betere fiedeljazzrockgepiel!
–
Zondag 4 november 2018
bazbo 0216: Roger Hodgson – Hai Hai
In 1987 bracht Roger Hodgson dit album uit. Het klonk meer als Supertramp dan de latere platen uit de jaren tachtig van Supertramp zelf. Wat wil je ook? De stem is uit duizenden herkenbaar en de songs zijn pakkend en mooi uitgewerkt. Schitterende plaat, die ik kocht op 2 december 1988. Ook lang niet gehoord, bijna vijfentwintig jaar! Voor een youtubefilmpje hieronder weet ik niet welk lied ik eruit moet pikken, want ik vind ze allemaal even goed. Puppet Dance is misschien wel het mooist. Zoek zelf.
–
Zondag 4 november 2018
bazbo 0215: Marcia Hines – Take It From The Boys
Nog zo’n jaren-tachtig-klapper van De Vrouw. Oerdegelijke soulpop. Niets mis mee. Behalve dan dat ik het na een plaatkant wel heb gehoord. Met grote hit.
–
Zondag 4 november 2018
bazbo 0214: Heaven 17 – The Luxury Gap
‘Hier was ik helemaal gek van,’ zegt De Vrouw over deze plaat uit 1983. Het is prille elektropop, zoals we die wel meer hoorden in de jaren tachtig. Niet eens slecht, maar bij mij blijft het niet zo hangen. Leuk tijdsbeeld, dat wel.
–
bazbo 0213: Emmylou Harris – Roses In The Snow
De Vrouw was ook nogal into de country. Deze plaat uit 1978 zit vol met honingzoete liedjes, van traditionele country tot en met een versie van Paul Simon’s The Boxer. Hoewel de plaat uit 1978 komt, was The Boxer pas een single in 1980. Nou vooruit, voor een keertje is veertig minuten mevrouw Harris in ouderwetse cowboystijl niet echt erg.
–
bazbo 0212: Harpo – Moviestar
De Vrouw moet weer in de kamer blijven om ook deze plaat uit 1975 van voor naar achter te horen.
–
Zaterdag 3 november 2018
bazbo 0211: Bo Hansson – Music inspired by Lord Of The Rings
Kijk, dit is beter werk. Bo Hansson was een Zwödse toetseneur die in 1970 furore maakte met dit album. Oorspronkelijk verscheen hij in zijn vaderland onder de titel Sagan Om Ringen. In 1972 verscheen de Britse versie die ik heb. Ik kocht hem overigens op 10 maart 1989. En wat een prachtplaat is het. De moog en het orgel maken de muziek heerlijk donker. Er zijn wat opzwepender gedeeltes, maar het merendeel is sinister en duister van karakter. Echte hoogtepunten zijn er niet en dieptepunten al helemaal niet. Dit is zeer atmosferische muziek, die perfect aansluit bij het verhaal dat Tolkien in zijn boek vertelde. Enige probleem met de plaat: hij is veel te kort. Op de geremasterde cd die een paar jaar geleden verscheen, staat nog wat extra materiaal. Bo Hansson maakte hierna nog wat meer soortgelijke platen, maar die benaderden het succes van deze nooit echt, terwijl ze ook echt zeer mooi zijn. De toetsenist overleed op 23 april 2010 in Stockholm.
–
Zaterdag 3 november 2018
bazbo 0210: Guys ‘n’ Dolls – Together
Grappige titel als je weet dat het sextet was gekrompen tot een kwartet. Dat is dan ook het enige vermakelijke aan deze plaat uit 1978. De krimpende lijn heeft de groep overigens helaas niet doorgezet. Sterker nog: met You’re My World dat op deze plaat staat hadden ze nog een wereldhit ook. Wat dan weer debiel is, is dat de groep tijdens Toppop gewoon met zes man kwam opdagen. Snapt iemand dat? Of komt het omdat de plaat uit 1978 komt en het Toppoptreden uit 1977? Diep ademhalen, deze plaat is gelukkig niet zo heel lang. De Vrouw mag nog altijd de kamer niet uit.
–
Zaterdag 3 november 2018
bazbo 0209: Guys ‘n’ Dolls – There’s A Whole Lot Of Loving
De Vrouw moet verplicht deze hele plaat (uit 1975, toen de groep nog uit drie koppels bestond) uit horen, voordat ze de kamer mag verlaten.
–
Vrijdag 2 november 2018
bazbo 0208: GTR – GTR
Deze plaat kocht ik op 29 juli 1986, in de week dat hij verscheen. Ik heb dan ook een Europese versie. Goh. GTR is de band van twee Steves. Hackett kennen we natuurlijk van Genesis (ik toen nog niet zo goed) en Howe is de snarenplukker van Yes. Op de plaat GTR bundelen de heren hun krachten en om zich heen verzamelen ze een topband: bassist Phil Spalding, drummer Jonathan Mover en zanger Max Beacon. Geen toetsen; alle melodieën komen uit de gitaren. Twee solostukken: Hackett To Bits is typisch Hackett (inderdaad) en Sketches In The Sun atypisch Howe (hoewel). De groep scoort zowaar een hit met When The Heart Rules The Mind en tourt door Amerika. Er zijn plannen voor een vervolgplaat, maar Howe vindt het alweer welletjes. Mooie plaat, beetje vergeten. Pakkende composities en fijn samenspel. Het is misschien wat te vol met gitaar, her en der. Absoluut hoogtepunt vind ik afsluiter Imagining.
–
Vrijdag 2 november 2018
bazbo 0207: Dave Grusin – Mountain Dance
Deze heb ik ook uit de verzameling van iemand die ervan af wilde. Niet dat ik veel heb met dit heel cleane werk van deze pianeur, maar dit album uit 1980 mag er zijn. Er spelen wat groten op mee: Ian Underwood op synths en Marcus Miller op bas, onder anderen. Lekkere jazzrock uit de orde van ‘glad kan ook fijn zijn’. Vooral de toetsenpartijkes bevallen me wel. Het titelnummer klinkt als een ‘grote hit’, maar ik weet niet zo veel van de carrière van Grusin. Nu ik de liner notes lees, ontdek ik dat de muziek live in de studio is ingespeeld en opgenomen. Niet dat ik het hoor, overigens. Mijn versie blijkt een Zwitserse (?) persing te zijn. Leuk voor de statistieken. Houdt u ze wel bij?
–
Vrijdag 2 november 2018
bazbo 0206: Boudewijn de Groot – Van Een Afstand
Ook van De Vrouw. Dit is een latere plaat uit 1980 en deze vind ik ronduit saai. Het kabbelt allemaal nogal voort. Niet slecht, maar het is allemaal wat eentonig en eenvormig. En die stem gaat me ook de keel uithangen. Gauw weer terug in de kast, straks.
–
Vrijdag 2 november 2018
bazbo 0205: Boudewijn de Groot – Vijf Jaar Hits
Verzameling van de eerste jaren van de heer De Groot. Geen idee wanneer De Vrouw dit kocht. Voor mijn tijd, in ieder geval, dus meer dan dertig jaar geleden. Vooral het werk van het eerste uur vind ik wel geinig, je hoort zo goed hoe jong meneertje was. Niet dat ik het vaker ga draaien, hoor. Wees niet bang.