Speakerterreur
Dag allemaal,
Wat ben ik blij voor jullie dat je zo veel mensen om je heen hebt met wie je zo fijn contact hebt. Ik begrijp maar al te goed dat je dan graag voortdurend in verbinding met elkaar staat. Zeker, ik herken het, hoor. Zelf heb ik ook goede mensen om mij heen en er zijn er bij die ik het liefst de gehele dag heel dicht bij mij in de buurt wil hebben. Dat kan natuurlijk niet. Ik zou geen handen vrij houden om mijn werk te doen, de krant te lezen, de vaatwasser uit te pakken, een stukje als dit te schrijven of mijn kont af te vegen.
Gelukkig is er een oplossing. Dankzij de ongekende snelheid van de technologische ontwikkelingen in de laatste twintig jaar is het mogelijk om je geliefde medemens voortdurend dicht bij je te houden. Ze passen allemaal in een klein apparaatje ter grootte van een mobiele telefoon.
Vandaar dat je buiten geen stap kunt zetten of je botst tegen iemand op die al lopende, fietsende, brommerende of autorijdende aan het bellen is. Nu vind ik dat nog niet zo’n enorm probleem. Ondanks mijn oude krakende botten ben ik nog wel zo lenig dat ik in dat soort levensgevaarlijke situaties opzij kan springen. (Bijzonder leuk was de fietsende jongedame die me laatst – op het trottoir, nota bene – al telefonerende op het nippertje ontweek en frontaal een tegemoetkomende scooter raakte.)
Vervelender vind ik het volume waarop niet alleen de beller spreekt, maar ook de telefoon staat afgesteld.
Ik geef toe: ik ben wel een bijzondere, als het gaat om geluid. Sinds mijn psychische aandoening (leest u mijn stukjes van de afgelopen tien jaar even terug?) ervaar ik problemen met geluiden, vooral als ze onverwacht en plotseling zijn. Zeker als ik vermoeid ben, dan komen prikkels van buitenaf nogal hard mijn hoofd binnen. Daar komt nog eens bij: ik ben slechthorend en heb tamelijk hevige tinnitus. Die oorsuizingen zijn mijn vriend: als ik ze me bewust ben, dan is er vaak sprake van spanning of stress en dan is dat een indicatie dat ik op moet letten of in actie moet komen. Die plotse geluiden zijn vervelender.
Kun je het je voorstellen? Ik ben vermoeid, heb behoefte aan tot rust komen en vanuit het niets komt dan iets wat ik ervaar als gigantische herrie, lawaai dat ik niet kan plaatsen. De schrik slaat me om het hart, de paniek maakt zich van mij meester en de pijn in mijn lelijke kop is dusdanig, dat een angstaanval zich aandient.
Welnu: als ik nietsvermoedend in gedachten ben en iemand in mijn omgeving begint eens luid in een telefoon te tateren, dan word ik daar niet bepaald blij van. Vooral niet in openbare gelegenheden als bus, trein, restaurant of dergelijke en al helemaal niet als voornoemde spreker ook nog eens de telefoon op de speaker heeft gezet.
Hoe hoogstaand de technologie ook, de luidspreker van een telefoon geeft nou niet echt een high fidelity weergave van het geluid van de andere kant van de lijn. Hoge tonen, scherp snijdende stemmen, ruis. En als de beller het zelf dan ook nog niet zo goed hoort, dan gaat die ook harder in de microfoon praten en voor je het weet zit, staat of loopt-ie in dat ding te schreeuwen.
Ik weet ook wel dat echt niet iedereen er last van zal hebben. Maar ik wel.
Van mij hoef je heus niet echt helemaal stil te zijn, maar je gesprek op een wat gedempt volume voeren, lijkt mij niet te veel gevraagd. En als je dan ook nog een hoofdtelefoontje gebruikt of van die earpods of aaipots of hoe heten die krengen, dan ben ik al lang blij.
Vertel dat ook graag aan die mensen die ’s morgens vroeg als ik de bus in stap al luidkeels zitten te bellen. De rit van ons zo majestueuze Apeldoorn tot aan het station in Arnhem duurt drie kwartier. Van tien over zes tot vijf voor zeven in de ochtend: drie kwartier gekrijs in en uit dat ding! Wat heb je iemand te vertellen op dat tijdstip? Dat je het gas aan hebt laten staan, de cavia vergeten hebt eten te geven, tante Ans gisterenavond hebt gesproken of jeuk aan je rectum hebt?
O en waarom moet je – als je luidruchtig in dat ding loopt de blèren – die stomme ultraplatte telefoon vasthouden als een cracker? Néém er dan ook een hap uit! Wie weet houdt het lawaai dan op.
Dus lieve medemensen, wat ben ik blij voor jullie dat je zo veel mensen om je heen hebt met wie je zo fijn contact hebt. Maar willen jullie alsjeblieft die telefoon een beetje stiller zetten?
En ziet u mij aan komen lopen of de bus of trein in stappen? Zet dat takkeding uit en houd je smoel. Steek ‘m anders op een plek waar de zon niet schijnt. Hoe dieper, hoe liever. Dank jullie wel.
–
Apeldoorn, juli 2023