Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0919: Yes – America
De laatste aankoop tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 is dit singletje. Zes euro’s moet ik afrekenen en ik weet dat exemplaren op Discogs voor grote bedragen van de hand gaan. Als ik thuis kom, blijkt het een Duitsche persing te zijn en kan ik ‘m zo verkopen voor het vijfvoudige. Maar ik verkoop ‘m niet. Het is een alleraardigst hebbedingetje. De single kwam uit in 1972 en bevat een ingekorte versie van America, dat Paul Simon schreef. Het is wel helemaal verYest en de reguliere versie duurt dik tien minuten en bevat een complex instrumentaal intro en een debiel goede gitaarsolo aan het eind. Dat intro en de solo moeten we hier missen. Op de B-kant vinden we Total Mass Retain, het tweede deel van de monstercompositie Close To The Edge, dat op de gelijknamige elpee uit hetzelfde jaar staat. De dik drie minuten zijn helemaal uit z’n context gerukt, waardoor het eigenlijk nergens op slaat. Maar goed. Hebbedingetje.

–

bazbo 0918: The Spencer Davis Group – Gimme Some Lovin
We blijven nog heel even op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Ik vind ook nog dit singletje. Nu mag je weten dat ik lijd aan een kleine verzamelwoede als het gaat om The Spencer Davis Group. Niet dat mijn verzameling groot is, maar als ik iets leuks tegenkom, koop ik het. Dit is de Nederlandse versie van de single uit 1967, vlak voordat Stevie Winwood de groep zal verlaten en zijn eigen band Traffic opricht. Gimme Some Lovin is een kraker van jewelste en Winwood speelt het tot op de dag van vandaag tijdens concerten. (Wanneer komt die man nog eens naar Europa? Want dan moet en zal ik hem zien en horen.) De B-zijde is een stuk geschreven door Paul Bishop (Blues In F); niet gek, Spencer Davis en zijn Group speelden veel covers van anderen, net zo veel bandjes in de jaren zestig.

–

bazbo 0917: various artists – Zapped
Ik bevind mij nog steeds op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 als ik deze elpee vind voor een luttel bedrag. Kijk, inpakken maar. Zapped verscheen in 1970 als een ‘promotional sampler’ waarop allerlei acts staan die Frank Zappa produceerde in 1968 en 1969 en/of die uitkwamen op zijn labels Bizarre of Straight, maar dit is een Amerikaanse herpersing uit 1975. Te horen zijn Alice Cooper (Frank Zappa ontdekte de band en produceerde de eerste twee elpees), Captain Beefheart & The Magic Band, Judy Henske & Jerry Yester, Tim Buckley, Wild Man Fischer, Tim Dawe, Lord Buckley, Jeff Simmons en de GTO’s (Girls Together Outrageously). Ja, Zappa zat niet stil in die jaren. In alle andere jaren ook niet, trouwens. Van zijn eigen band horen we Holiday In Berlin, Full Blown (van het album Burnt Weeny Sandwich van The Mothers Of Invention) en Willie The Pimp (gezongen door Beefheart en afkomstig van het legendarische Hot Rats album). Alles bij elkaar een uiterst vermakelijke verzameling.

–

bazbo 0916: Andy Summers & Robert Fripp – I Advance Masked
Het tweede album van dit duo (Bewitched) heb ik sinds halverwege de jaren tachtig in de kast staan. Zeer veel gedraaid. Hun eersteling heb ik echter nooit gehoord of gevonden. Tot 29 mei 2023, toen ik een vinylversie vond op de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Weet je wat? Ik kocht hem. Op I Advance Masked verkennen Andy Summers en Robert Fripp hun beider kunnen. De plaat komt uit 1982 en er staan dertien instrumentale avontuurtjes op. Beide muzikanten spelen gitaar, bas, synthesizer en percussie. Het merendeel van de stukken en stukjes heeft een ruimtelijk, bijna ambient karakter. Maar soms is het verrassend en zelfs swingend. De opener is het titelnummer en misschien wel het ruigste wat het album te bieden heeft. Her en der horen we die typische Fripploopjes en vreemde King Crimsonachtige akkoorden. Het gebodene zal niet iedereen bekoren, maar voor hem of haar of hen die er eens goed voor wil gaan zitten opent zich wereld na wereld en is het smullen geblazen.

–

bazbo 0915: Carla Bley – Heavy Heart
Carla Bley maakt in 1984 opnieuw een plaat met die typische en eigenzinnige jazzmuziek. En hoewel het allemaal weer lichtvoetig klinkt, is het qua arrangementen topzwaar en er gebeurt van alles. Bley maakt ook op dit album gebruik van een soort halve bigband. In het tienkoppige monster zitten vier blazers, twee percussionisten, een extra pianist (Kenny Kirkland), een gitarist (Hiram Bullock) en bassist Steve Swallow. De bandleidster zelf neemt het orgel en de synthesizer voor haar rekening. Misschien geen uitschieter in het imposante Bleyoeuvre, maar toch een mooie aanvulling. Eerlijk gezegd krijg ik er geen genoeg an. En ja, ook dit album kocht ik op 29 mei 2023.

–

bazbo 0914: The Carla Bley Band – Live!
Een jaar later (1982) komt Live!. Carla Bley kiest er kennelijk voor om studioalbums onder haar eigen naam uit te brengen en de liveplaten onder The Carla Bley Band. Op deze fijne liveregistratie staan weer een paar puike stukken met dat typische karakter van la Bley. Bij vlagen serieuze big band, bij andere vlagen bizar. Heel fijn. In The Carla Bley band zitten weer niet de minsten, de bezetting is zelfs wat uitgebreider met een zwaardere blazerssectie en een extra pianist, zodat Bley zich kan concentreren op het orgel of dirigeren. Ook deze kocht ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Leuke songtitels, schitterende uitvoeringen (let op de rare sprongen in Song Sung Long van haar album Dinner Music).

–

bazbo 0913: Carla Bley – Social Studies
Carla Bley gaat in de jaren zeventig en tachtig onverdroten door met het uitbrengen van haar opmerkelijke jazzmuziek. In 1981 komt ze met Social Studies, dat weer vol staat met haar eigenzinnige composities. Ook op deze plaat zet ze een groot ensemble in met een uitgebreide ritmesectie en meerdere blazers. Zelf bedient ze het orgel en de piano. Michael Mantler is er bijvoorbeeld op trompet en Steve Swallow bespeelt de bas. Wat mij opvalt, is dat het werk wat minder uitbundig en buitenissig klinkt dan de eerdere liveplaat. Niet dat het saai is, integendeel. Steeds weer openbaren zich prachtige melodieën en improvisaties. Ik mag dit graag beluisteren of als behang door de kamer heen jakkeren. Ook deze elpee koop ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Zalig album, weer.

–

bazbo 0912: The Carla Bley Band – European Tour 1977
Carla Bley maakt na Escalator Over The Hill gedurende de jaren zeventig een fikse rij platen. Vaak doet ze dat met haar eigen big band en de muziek ontwikkelt zich tot een geheel eigen stijl. In 1977 toert ze met een grootse band met daarin Elton Dean en Hugh Hopper en met Michael Mantler, haar partner op dat moment. Van die tournee verschijnt in 1978 deze elpee en die vind ik op die platenbeurs in ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Het is een originele Duitsche uitgave die bijzonder goed klinkt. Deze zeer ongewone, maar altijd inventieve en uiterst vermakelijke jazz blijft het goed doen in mijn woonkamer.

–

bazbo 0911: David Bedford – Instructions For Angels
Op tweede pinksterdag 2023 (29 mei) vindt hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een grote platenbeurs plaats in de straten van het centrum van datzelfde zo majestueuze Apeldoorn. ’s Morgens loop ik een rondje en neus ik rond; daarna maak ik nog een ronde en doe ik mijn inkopen. Een van de eerste vondsten is dit obscure album uit 1977 en het is nog de quad-versie ook. Componist David Bedford heeft al eerder vreemde avant-gardeplaten gemaakt; bekend is hij van zijn werk voor Mike Oldfield. Die komt hier een gastgitaarpartij spelen. Bedford werd in 1976 gevraagd om een stuk te componeren voor het King’s Lynn Festival en hij baseert zijn muziek op de poëzie van ene Kenneth Patchen. Daarnaast maakt hij gebruik van melodieën uit Alleluya Psallat van een onbekende componist uit de middeleeuwen. Voor het festival mag Bedford rekenen op het Leicestershire Schools Symphony Orchestra. Uiteindelijk valt het werkstuk in zes delen uiteen die variëren van melodieus, sereen en bombastisch tot abstract, raar en atonaal. Behalve genoemde Oldfield komt ook Mike Ratledge (bekend van Soft Machine) een synthesizersolo spelen, maar verder horen we voornamelijk orkest en koor en Bedford zelf op piano, orgel, synthesizer en allerlei percussie. Intrigerend werk, wel.