Vandaar dan ook dat ik de stoute schoenen aantrok. Gezien de warmte was het fijn dat het geen dichte schoenen waren. Gruwelijk, zo heet als het in de zon was. Gelukkig is het in een café binnen en schijnt daar de zon niet, zodat je je zonnebril af kunt zetten.
(more…)
Een duif vloog laag over. Het geklapwiek echode tussen de gebouwen. Schuin achter zich hoorde hij de meneer niezen en van alles weer naar binnen slurpen.
(more…)
Het zicht was niet goed. Niet alleen was het buiten langzaam donker, ook trok er een nevel op. Sharona kneep haar ogen tot spleetjes. Hier binnen had ze de sfeerverlichting aan. Ze draaide wat op de hoge stoel. Haar korte rok kroop nog iets verder haar blote dijbenen omhoog. Had ze het goed gezien?
In het raam zag ze voornamelijk de weerspiegeling van zichzelf. Ze mocht er zijn, wist ze. Complimenten ontving ze niet alleen van klanten, maar vooral van haar collega’s. ‘Meid, wat heb jij je lijf mee voor dit vak.’
(more…)
Nou vooruit, het moest dan maar. Met frisse tegenzin liep ik naar het café De keurschlager. Niet lachen. Dat deed ik ook niet.
(more…)
Lotgenoten,
De jongen heeft een baseballpetje op, draagt een joggingbroek en een wijd shirt. Hij kijkt mij strak aan, recht in de ogen en roept luid: ‘Homo!’
(more…)
‘Is dit wat voor jou, Bas?’
‘Wat?’
‘Moet je zien. Hier, op deze poster: 90’s now. Is dat iets voor jou?’
‘Een ninetiesparty? Voor mij? Hoe kom je daar nou bij?’
(more…)
De noodzaak gebood hem, dus was hij op weg. Hij wist niet goed waar hij precies moest zijn. Het was zijn intuïtie die hem op dit soort momenten leidde. Zelf noemde hij het wel eens zijn ‘innerlijke stem’. Hij gaf zich er graag aan over.
(more…)
‘Dag Carlo Piemol.’
‘Dag dokter.’
‘Zeg het eens.’
‘Ik heb iets,’ zegt Carlo Piemol.
‘Ach zo. Laat eens zien?’
Carlo Piemol staat op
en knoopt zijn broek open.
(more…)