Het volgende slachtoffer
Zijn vrouw verjaarde. Ze had haar cadeaus zelf geregeld.
Hij voelde zich echter tekortschieten als echtgenoot. Ze verdient een mooi en persoonlijk cadeau, was zijn gedachte, zodat ik haar ervan verzeker dat ik heus wel attent kan zijn.
Zijn vrouw verjaarde. Ze had haar cadeaus zelf geregeld. Hij voelde zich de laatste tijd niet zo goed en kon de energie niet opbrengen om de bestellingen online uit te zoeken. Zijn vrouw besteedde hele avonden achter de computer. In de week voor haar verjaardag arriveerden de pakketjes: een nieuwe telefoon die uit China moest komen, kaartjes voor een bioscoopfilm en een luchtje uit een online parfumeurie. Ze was er tevreden mee en leek verder geen wensen meer te hebben. Hij voelde zich echter tekortschieten als echtgenoot. Ze verdient een mooi en persoonlijk cadeau, was zijn gedachte, zodat ik haar ervan verzeker dat ik heus wel attent kan zijn.
Aan het eind van een werkdag fietste hij naar het centrum van zijn woonplaats. Daar bevond zich de winkel waar hij nooit naar binnen durfde. Hij parkeerde zijn rijwiel tegen de gevel van een belendend perceel. Schichtig keek hij om zich heen en vergewiste zich ervan dat er geen bekenden waren die hem konden betrappen. Toen betrad hij de winkel die hij nooit binnen durfde.
Bij binnenkomst viel zijn blik op een rek met lederen korsetten. Gauw keek hij weg, ver weg naar achter in de zaak. Daar hingen zweepjes en sm-strings die bestonden uit riempjes. Bliksemsnel probeerde hij zich te oriënteren. Aan zijn linkerhand bevond zich de balie. Voorzichtig liep hij verder de winkel in. Wacht, hier in het middel stond een ronde desk met daarop allerlei attributen in fel fluorescerend roze. Die waren wat hij zocht. Links ervan, op schappen aan de wand, stonden meer exemplaren van de attributen, maar dan netjes opgesteld en in chique dozen verpakt.
Hij keek verder om zich heen en zuchtte van opluchting. Hij was de enige klant.
Er kwam een mevrouw van achter de toonbank op hem af. ‘Goedemiddag, kan ik u helpen?’ vroeg ze. Hij keek haar aan. Ze was zwaar opgemaakt, had haar lange blonde haren hoog opgestoken en boven haar lip zat een donkere schoonheidspukkel. Haar kleding leek hem te jeugdig; haar make-up kon haar leeftijd niet verhullen. De vraag klonk hem onmiddellijk als een zeer onbehoorlijk voorstel in de oren.
‘Ik hoop het,’ stotterde hij bijna. ‘Ik ben op zoek naar een cadeau voor mijn vrouw.’
‘Wat zoekt u precies?’ Bekeek de mevrouw hem nu op een manier waarop duidelijk werd dat ze hem een enorme viezerik vond of leek dat maar zo?
‘Een vibrator,’ durfde hij. ‘Ze heeft nu een lange rechte, met aan het uiteinde een schuine kop, waarin een trileitje zit. Dat werkte altijd prettig, maar het is een hard plastic geval. Ik heb wat op jullie website gekeken en daar zag ik wat mooie…’
‘Inderdaad.’ Ze wees naar een fel fluorescerend roze attribuut op de desk. ‘Deze lijn is momenteel zeer in trek. Het zijn de wat luxe speeltjes.’ Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, pakte ze het exemplaar op. ‘Deze bijvoorbeeld is misschien wat u zoekt.’
Hij kreeg het apparaatje in handen gedrukt.
‘Kijk, zo gaat hij aan en zo kun je de trilsnelheid regelen. Deze kant is voor de g-spot, maar je kunt de achterkant ook gebruiken. Er zitten twee trilelementen in.’
Ach zo. ‘En hoe werkt het?’ vroeg hij. ‘Met batterijen?’
‘Nee, met een oplader.’
‘En wordt die meegeleverd?’ Het leek wel of hij plots al zijn gêne kwijt was.
‘Ik laat het u zien.’ Ze liep naar de wand, pakte een doos van een schap en opende die. ‘Kijk, hier is de oplader en hier het kabeltje dat u met de vibrator verbindt. Aan de andere kant zit een usb-stekker.’
‘Een usb-stekker? Moet dat ding aan je pc?’ vroeg hij wat lacherig.
‘Ja, waarom dat is weet ik ook niet precies,’ was het even onzekere antwoord. ‘Maar u kunt er een verloopje naar een wandcontactdoos bij krijgen.’ Ze graaide naar de desk en haalde een witte stekker tevoorschijn. ‘Ziet u?’
‘Ik denk dat het deze gaat worden,’ zei hij, wijzend op het attribuut dat de mevrouw had laten zien. Nou, niet deze, hoopte hij. Niet dit exemplaar dat de mevrouw in handen had gehad. Gelukkig, ze pakte een verse doos van de wand.
‘Wilt u er ook toycleaner bij?’ vroeg ze. Toywat? ‘Na ieder gebruik even insprayen, in laten trekken en met lauw water afspoelen.’
‘Doet u maar,’ zei hij.
‘Ik zal het voor u inpakken.’
Het was een leerzame middag, vond hij. Zeker toen hij moest afrekenen. Gelukkig was er niemand die hem de winkel zag verlaten met de rode plastic tas waarop de naam gedrukt stond van de winkel die hij nooit binnen durfde.
Zijn vrouw was oprecht blij met het cadeau. ‘Dat wordt vanavond vroeg naar bed,’ zei ze schalks.
‘We moeten hem eerst opladen,’ las hij voor uit de gebruiksaanwijzing.
‘Doe maar even,’ stelde ze voor.
Hij pakte de kabel uit de doos. ‘Waar is het verloopje?’ vroeg hij hardop. Hij keek in de tas waarin hij het geschenk had vervoerd. ‘Het zit er niet in.’
‘Had je het wel betaald?’
‘Zeker,’ antwoordde hij. ‘Het staat ook op de bon vermeld. Ik zal even moeten bellen.’ Hij pakte de telefoon en toetste het nummer dat hij op de kassabon zag staan.
‘Klopt!’ zei een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. ‘Het ligt hier. Mijn collega is vergeten om het aan u mee te geven.’
‘Geen probleem, hoor. Ik kom het morgen even halen.’
‘Tot morgen dan. Duizend excuses.’
Nu moest het apparaat toch aan de pc. Snapte hij het nut van die usb-stekker ook.
’s Avonds kwamen er wat dierbare vriendinnen van zijn vrouw op bezoek. ‘En wat heb je van je man cadeau gekregen?’ was de vraag.
Zijn vrouw was even stil. ‘Nieuw beddengoed,’ antwoordde hij voor haar.
‘Praktisch,’ was een reactie.
Later, toen alle bezoek al een uurtje weg was en hij naast zijn vrouw in bed lag, bleek het nieuwe beddengoed voldoende opgeladen en uitstekend te werken.
De volgende middag fietste hij opnieuw van zijn werk naar het centrum van zijn woonplaats. Ook nu was er niemand die zag dat hij de winkel die hij nooit binnen durfde binnenging. Bij de balie stond de mevrouw van gisteren twee klanten te helpen en er stond nog iemand te wachten. De mevrouw van de winkel zag hem onmiddellijk, kreeg een rood hoofd en sloeg beschaamd een hand voor de mond. Hij kneep zijn ogen half dicht en tuitte zijn lippen, ten teken dat het allemaal helemaal niet gaf, en wachtte op zijn beurt. Nu durfde hij gewoon rond te kijken.
‘Mag ik eerst even deze meneer helpen?’ klonk de stem van de mevrouw van de winkel. Hij keek op. De klant die was geholpen, een mooie jonge vrouw, verliet de winkel. ‘Alstublieft, ziet u eens. Met nogmaals mijn verontschuldigingen.’
‘Kan gebeuren,’ zei hij en hij pakte het kleinood aan. ‘Geeft echt helemaal niets.’
‘Kan ik u blij maken met een bon?’ vroeg ze en ze bood hem een stuk papier aan.
‘Dank u wel,’ zei hij, de bon bekijkend. Hij las: 15% korting op het hele assortiment. Ik geloof niet dat ik het hele assortiment zou willen kopen, dacht hij nog.
‘Nogmaals sorry,’ zei de mevrouw.
Hij glimlachte en liep naar buiten.
Terwijl hij bij de gevel van het belendende perceel zijn fiets van het slot haalde, zag hij een auto die voor zijn neus stond geparkeerd starten en optrekken. Plots kwam er iemand de winkel uit rennen. Het was de mevrouw van achter de balie, met iets in haar hand. Hij herkende het rode cadeaupapier.
‘Mevrouw!’ riep ze luid naar de auto die zich met flinke snelheid verwijderde. ‘Mevrouw! Mevrouw!’ Na twintig meter bleef ze stil staan, draaide zich om en liep terug naar de winkel. Toen zag ze hem bij zijn fiets staan. De blik in haar ogen waarmee ze hem aankeek was tamelijk hulpeloos toen ze zei: ‘Dat is het volgende slachtoffer.’
–
Apeldoorn, maart 2014