Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0357: Annette Peacock – Been In The Streets Too Long
Krijg nou wat. Van deze elpee is maar een versie verschenen. Die heb ik. Ik kocht ‘m op 30 november 1987. Op Discogs gaan ze eruit voor meer dan veertig ballen. Eerlijk gezegd viel hij me tegen toen ik hem voor het eerst draaide. Het zijn gedichten voorzien van geïmproviseerd spul, merendeels opgenomen halverwege de jaren zeventig. De plaat zelf verscheen in 1983. Evan Parker doet op een stuk mee, Stu Cook en Bill Bruford weer, nog een paar anderen. Maar het meeste is mevrouw zelf op piano. Nu ik het zo weer na vijfentwintig jaar terug hoor, kan het werk van mevrouw me weer zeer bekoren. Het blijft bijzonder. Fijne hoesfoto.

–

bazbo 0356: Annette Peacock – The Collection
Verzamelaar uit 1982. Veel stukken van X-Dreams erop. Toch kocht ik ‘m (op 11 december 1987), omdat er ook een aantal nooit verschenen liederen op staan. Het is het wat meer songgerichte materiaal en wat minder het avantgarde of experimenteler spul. Er zijn maar zes versies van deze elpee en ik heb de Italiaanse op het Aura- en Basementlabel. Als ik het me goed herinner, was hij niet zo duur. Op de hoes zie je nog de contouren van de afprijssticker?

–

bazbo 0355: Annette Peacock – X-Dreams
Drie dagen later, op 16 november 1983, kocht ik dan deze plaat, een originele Britse versie op het Auri-label. Hij kwam uit in 1978 en staat vol met jazzrock, avantgarde en croonnummers. Ik vond het hoogst opwindend, zeker voor het achttienjarige jochie dat ik was. De regel ‘My mama never taught me how to cook, but my daddy taught me how to succeed’ hoorde ik natuurlijk heel anders. Nu, na vijfentwintig jaar, hoor ik het allemaal weer terug en vind ik het vooral mooi in elkaar zitten. En die ietwat hese stem is wel geil, ja. Prijsnummer is het almachtige Real & Defined Androgens, maar ook This Feel Within en Too Much In The Skies mogen er zijn. Mooie plaat weer. Met Mick Ronson, Chris Spedding, Stu Cook, Bill Bruford en anderen. Maar bovenal met de stem en de teksten van deze zangeres/dichteres.

–

bazbo 0354: Annette Peacock – I’m The One
Legendarische plaat uit 1972. Ik heb een heruitgave uit 1986 en kocht die op 13 november 1987. Ik kende Annette Peacock van de Bruford-plaat Feels Good To Me, was enorm onder de indruk van haar stem, zeker in combinatie met de flugelhorn van Kenny Wheeler, las dat ze ook soloplaten had gemaakt en was benieuwd. Allerlei lui assisteren haar op dit album, waaronder Stu Woods en Paul Bley, maar over het algemeen is de instrumentatie spaarzaam, met de piano in de hoofdrol. Verder experimenteert ze met de synthesizer; ze stuurt vooral haar stem door het ding heen en geeft die een beangstigend effect mee. Vooral het titelnummer is in die zin opzienbarend, maar er staat meer obscuur spul op dit album. Ook bijzonder is de Elvis-cover Love Me Tender. Intrigerend spul blijft het.

–

bazbo 0353: The Partridge Family – Crossword Puzzle
Goede grutten, wat krijgen we nu? De Vrouw houdt bij hoog en laag vol dat zij deze plaat nooit gekocht heeft en beschuldigt mijn moeder ervan hem ooit aan mij te hebben gegeven. Nou: mooi niet! Ha, hij zal uit een verzameling zijn gekomen van iemand die alle vinyl wilde wegdoen, de malloot. Hoe dan ook: hoogst vermakelijke plaat uit 1973. Het is nog een originele Amerikaanse versie ook. Max Bennett op bas, beste mensen! En natuurlijk Shirley Jones en David Cassidy die zingen. Lekkere jarenzeventigfeelgoodmuziek, zo erg dat het weer leuk is.

–

bazbo 0352: The Alan Parsons Project – Eye In The Sky
Het oog in de skoog is misschien wel de bekendste plaat van APP, niet in het minst om het titelnummer, dan wel het afsluitende Old And Wise. Denk niet dat deze twee liederen het hoogtepunt van de plaat zijn. Dat is het lange Silence And I. Ook vermeldenswaardig zijn de instrumentaaltjes: Mammagamma en het legendarische Sirius. Nog meer te vertellen? Ja. Er staan ook en paar prutliedjes op. Maar dat is niet erg; dan vallen die goeie juist op. Ik kocht deze plaat op 9 januari 1984, nog geen anderhalf jaar nadat hij uitkwam. Het is een Europese versie met de ‘embossed’ albumhoes. Niet heel bijzonder, maar op Discogs is er een Italiaan die hem verkoopt voor honderd pleuro. Moet je de verzendkosten nog bij optellen. Wat een imbecilo.

–

bazbo 0351: The Alan Parsons Project – The Turn Of A Friendly Card
Kijk. De Vrouw had ook smaak. Grapje. Zij kocht deze plaat uit 1980. Niet zo avontuurlijk als Tales Of Mystery And Imagination, maar wel weer veel mooie melodieën op dit album. Vooral plaatkant 2 vind ik in zijn geheel mooi. Het titelnummer (een suite van verschillende korte delen) beslaat het grootste deel van die plaatkant. De stem van Chris Rainbow – God hebbe zijn ziel – is hier prachtig.

–

bazbo 0350: The Alan Parsons Project – Tales Of Mystery And Imagination – Edgar Allan Poe
Jazeker, bij ons staat Alan Parsons Project bij de P. De P van Parsons, niet van Project. Dit album uit 1976 was de eerste plaat van dit project. Ik kocht ‘m op 2 juni 1983 en heb een Portugese versie uit 1976 op het 20th Century Records label. Ook al vijfentwintig jaar niet gehoord en ik vind het een schitterende plaat. Atmosferisch, spannend, sinister. De maniakale stem van Arthur Brown past goed bij de onheilspellende songs die hij zingt. The Raven en The Tell-Tale Heart vind ik prachtig, maar het hoogtepunt is wat mij betreft het lange en orkestrale The Fall Of The House Of Usher. Mooi werk!

–

bazbo 0349: John Parr – Running The Endless Mile
Wat is dit nou weer? Wie is John Parr? Hij maakte in 1986 in ieder geval goed in het gehoor liggende, beetje proggy songs. Minder is die afgrijselijke productie uit de jaren tachtig. Alles blik. Maar de liederen zelf mogen er zijn. Krachtig. Geen idee waarom De Vrouw dit ooit gekocht heeft. Alleraardigst is het wel. Schijnt dat Parr nog altijd muziek maakt en optreedt.

–

bazbo 0348: Gilbert O’Sullivan – 20 Greatest Hits
Nieuwjaarsfeest! Van de TV reklame. Arcade Records (Netherland) b.v. is gevestigd aan de Industrieweg 11, 4130 Vianen. Dat u het weet. Weer een plaat van De Vrouw. Had O’Sullivan eigenlijk nog iets anders gemaakt dan deze twintig grootste hits, waarvan ik er wel drie ken?

–

bazbo 0347: Osmonds – Our Best To You
Oudejaarsfeest! Met deze plaat uit 1974 krijgen we de boel wel aan het swingen. Hij is van De Vrouw, dat u het weet. Ze heeft de enige Nederlandse versie van dit verzamelalbum. Er staat allerlei solomateriaal op van Donny, Jimmy en Mary, maar natuurlijk ook van de gehele familie tezamen. Die stukken vind ik het leukst. Mocht u geïnteresseerd zijn: in 1974 was de Official Osmonds fan club te bereiken via London WIA 4YE.

–

bazbo 0346: Mike Oldfield – Mike Oldfield’s Wonderland
Van radio en tv. Zowaar, De Vrouw heeft een Oldfieldplaat. Een verzamelaar uit 1981. Naast delen van de ‘grote vier’ (Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadawn en Incantations) staan er wat singles en wat korte stukjes op. Leuk overzicht van de ‘klassieke’ periode van Oldfield. Hierna werd het allemaal toegankelijker en poppy en iets minder interessant.

–

bazbo 0345: Mike Oldfield – Airborn
Op 23 december 1982 koop ik deze dubbelelpee uit 1980 tweedehands. Ik heb dan geen idee dat het een bijzonder geval is. Het is de alternatieve versie van het album Platinum en is alleen in Noord-Amerika uitgebracht. Van dat album staan op de eerste plaat zeven van de acht stukken. Als achtste stuk staat discostamper Guilty erop. De derde kant is het eerste deel van Tubular Bells live (uit de Exposed doos) en kant vier is een deel van Incantations in een mengsel van studio en live (ook weer van Exposed). Mijn versie is een van de zes verschillende die er zijn. Platinum was het begin van het wat meer poppy/toegankelijk en korter werk van Oldfield. De gelijknamige vierdelige suite beslaat plaatkant 1 en eindigt met North Star (van Philip Glass). Zelf vond ik het malle Punkadiddle altijd het leukst. Fijne eindejaarsmuziek. Ik zeg maar wat.

–

bazbo 0344: Mike Oldfield – Incantations
Deze koop ik op 11 augustus 1984. Tweedehands ergens. Een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen: 1978. Mooie plaat. Vier lange delen van het titelnummer, verspreid over vier plaatkanten. Misschien niet (meer) zo avontuurlijk als Tubular Bells, Hergest Ridge of Ommadawn, maar wel degelijk de moeite waard. Ik dacht altijd dat mijn plaat oversloeg ergens op driekwart van mijn kant 1, maar toen ik een jaar of wat geleden over deze plaat las op wikipedia, ontdekte ik dat het een fout in de master is. Een tijdje later kocht ik deze plaat op cd en inderdaad: op precies hetzelfde moment ‘slaat hij over’. Mooi hoe het Diana-thema her en der in verschillende vormen terugkomt. Veel wonderschone melodieën op dit album, veel lekker gitaarwerk en gave arrangementen. Met dank aan Maddy Prior (Hiawatha!), Sally Oldfield, Pierre Moerlen en de legendarische David Bedford. Ik heb veel te weinig Oldfield op vinyl.

–

bazbo 0343: Billy Ocean – European Queen (12″ single)
Maxisingle met een extended mix van deze hit. Op de tweede plaatkant een instrumentale en een albumversie. Niet mijn kop thee. Gladde, overgepolijste discopoppulp. Gelukkig is het een maxisingle. Zo afgelopen.

–

bazbo 0342: The Nylons – The Nylons
Plaat ook uit 1982. Acapellagroepje dat grote hit scoorde. Staat op deze plaat. De Vrouw kocht dit ooit. Niet onaardig, plaat is lekker kort.

–

bazbo 0341: The Nylons – One Size Fits All
Plaat uit 1982. Acapellagroepje dat grote hit scoorde. Staat niet op deze plaat. De Vrouw kocht dit ooit. Niet onaardig, plaat is lekker kort.

–

bazbo 0340: Rob de Nijs – Met Je Ogen Dicht
Weet je hoe deze plaat, die De Vrouw ooit kocht, het leukst is? Met je oren dicht.

–

bazbo 0339: Rob de Nijs – De Regen Voorbij
Kwaliteitspop. Kan niet anders zeggen. Maar ik vind het verschrikkelijk. Staan ook vernaggelingen op van klassiekers als How Can We Hang On To A Dream (Tim Hardin), The Hungry Years (Neil Sedaka) en Always A Woman To Me (Billy Joel). Gelukkig hebben we veel om door deze plaat van De Vrouw heen te praten.

–

bazbo 0338: Nigel Olsson – Nigel
Geen idee wie dit is. Blijkt een drummer te zijn. Speelde een enkel nummer mee op de eerste plaat van Uriah Heep in 1970, deed toen iets met de Spencer Davis Group (of wat daarvan over was) en ging vervolgens deel uitmaken van de begeleidingsband van Elton John. Dat doet hij tot de dag van vandaag. Deze soloplaat uit 1979 staat vol funksoulpopliedjes, rijkelijk gearrangeerd zoals dat in de jaren zeventig gebruikelijk was. De Vrouw kreeg deze plaat van ene Toos, staat groot op de achterkant van de hoes. O.

–

bazbo 0337: The Nice – The Nice
Dit was mijn eerste Nice-elpee. Ik kocht hem op 22 juli 1982. Het is een verzamelniemendalletje uit Duitsland op het Charly Records label. Er staan twee stukken van de eerste Niceplaat op (Rondo!), eentje van de derde en twee van de tweede (te weten een deel van het Intermezzo van Kareliasuite en de gehele tweede plaatkant beslaande suite Ars Longa Vita Brevis. Het was mijn eerste kennismaking met The Nice en er kwam al snel meer in huis.

–

bazbo 0336: The Nice – Elegy
Deze elpee kwam in 1971 uit. The Nice bestond toen al niet meer. Emerson had het idee dat hij met de band niet zo veel verder kon ontwikkelen en startte met ene Greg Lake en Carl Palmer een nieuwe band die uiterst succesvol zou worden. Op deze plaat vier overblijfsels. Twee live, twee studio. Hang On To A Dream is live en Emerson bouwt zijn pianosolo uit tot een waar huzarenstukje. My Back Pages is weer eens een Dylannummer waarin geen spaan heel blijft van het origineel: na een pianointro volgt een lang en dramatisch elektrisch deel. Kant twee opent met een studioversie van Tsjaikovski’s Pathetique Symphony 6, dat live ook al te horen was op Five Bridges. Maar de absolute klapper van de plaat is America, live opgenomen. Emerson haalt ongelofelijke fratsen uit op het Hammond, hij laat ‘m gieren en schreeuwen. Ik weet nog zo goed dat ik dit voor het eerst hoorde op 4 december 1982, toen ik de plaat kocht en van Sinterklaas kreeg. Ik wist niet wat me overkwam. Dood, verderf, het einde van de wereld. Dit is wat mij betreft de definitieve versie van dit lieve liedje van Bernstein. Kippenvel van onder tot boven en vice versa. Nog altijd. Ook nu. Gloeiende! Ik liet het destijds aan vriendjes horen, maar die snapten geen bal van wat me zo raakte. De tieten van Blondie waren toch veel lekkerder? Mijn elpee is een Britse heruitgave uit 1982. Ik koester hem.

–

bazbo 0335: The Nice – Keith Emerson with The Nice
Opnieuw een dubbelelpee met twee platen van The Nice erop. Five Bridges is misschien wel de beste Niceplaat. In 1969 mocht Emerson een stuk schrijven voor zijn band en een orkest. De Five Bridges Suite, live opgenomen in de Fairfield Halls in Croydon, beslaat de hele eerste plaatkant. In vijf delen komen allerlei stijlen voorbij: neoklassiek, romantisch, rock, prog, jazz, fuga, noem maar op. Voorwaar, geen minne kost. Op de tweede plaatkant vier stukken: twee met orkest van hetzelfde concert, waaronder een debiel mooie versie van Sibelius’ Intermezzo from Karelia Suite. Verder een ander livenummer (van de Fillmore East), waarin Emerson Dylan’s Country Pie vermengt met Bach’s zesde Brandenburger concert, en een niemendalletje dat One Of Those People heet. De tweede elpee is Elegy en daarover vertel ik later meer, want die heb ik ook los. De dubbelaar met de twee elpees verscheen in 1972 en ik heb een Nederlandse versie uit dat jaar op het Philips label. Ik kocht/kreeg hem tweedehands op 17 mei 1983 (ik herinner me dat ik op mijn achttiende verjaardag mijn cadeaus mocht uitzoeken in Concerto, Amsterdam).

–

bazbo 0334: The Nice – Nice
Geweldige plaat uit 1969. Vier stukken uit de studio en de tweede plaatkant is live. Allerlei stijlen en toch een mooi geheel. Inmiddels was de band een heel sterk trio geworden. Dit album klinkt zelfverzekerd. Opener Azrael Rivisited is een jazzy pianobewerking van het b-kantje van hun eerste single, Hang On To A Dream is een net zo jazzy pianobewerking van de Tim Hardin-klassieker, Diary Of An Empty Day is het eerste stuk van de plaat met een Hammond erin en is een bewerking van een klassiek stuk van Lalo en For Example is een progstuk met zowaar zelfs blazers erin. En dan kant twee. Rondo ’69 ragt erin en Emerson mag zijn Hammond volop laten gieren. Voor mij is het laatste stuk echter het absolute hoogtepunt van de plaat. She Belongs To Me is een bewerking van een liedje van Dylan, maar de band laat geen spaan heel van het origineel. Emerson speelt hier meesterlijk. Hij fiedelt allerlei thema’s van Bach erin, brengt het het volume terug en weer omhoog, laat horen waarom hij ‘de Hendrix van de Hammond’ werd genoemd en ondertussen zit ik hier met kippenvel. Ik kocht deze prachtplaat op 5 november 1982 en heb een Duitse heruitgave uit 1982. Ik draai She Belongs To Me nog een keer. Mag dat?

–

bazbo 0333: The Nice – The Immediate Story
Deze dubbelelpee verscheen in 1975, toen The Nice al meer dan vijf jaar niet meer bestond. Maar het zijn gewoon de eerste twee platen van de band in een dubbelelpee, dus staat deze bij mij vooraan in de rij van The Nice. Als bonus staan er de A- en B-kant van de single America op. Er zijn maar vier versies van deze dubbelplaat, allen gemaakt in de VS. Ik kocht ‘m op 23 december 1982. Tweedehands. In de hoes zit een stempel van een platenhandel Frederiks uit Apeldoorn. Nooit van gehoord, dus dat is echt al heel lang geleden. De eerste elpee, The Thoughts Of Emerlist Davjack uit 1967, staat vol met psychedelische songs met veel gierende gitaar en rammelende Hammond. The Nice was misschien wel de allereerste progband. Een jonge Keith Emerson gaat heerlijk tekeer in het absolute hoogtepunt Rondo, maar dat nummer is niet representatief voor de plaat. Wel voor het geluid van de latere platen van de band. Op Ars Longa Vita Brevis van het jaar erop klinkt de band vooral gegroeid. De gitaar van David O’List ontbreekt nagenoeg, waardoor alle aandacht naar Emerson gaat. Het rauwe is er wat vanaf, maar Sibelius’ Intermezzo from Karelia Suite krijgt een indrukwekkende bewerking. Titelnummer Ars Longa … beslaat de gehele tweede kant van dit album en het is een samenhangende suite, waarin vooral het derde deel, Bachs Brandenburger, opvalt. Ik heb natuurlijk alle werk van The Nice op cd en draai het regelmatig. Grutjes, wat is dit toch mooi!

–

bazbo 0332: Olivia Newton-John – Physical
Hatsekidee. Hoor, zo moet ze klinken. Dit is Olijfje lekker fysiek bezig. De hele plaat uit 1981 (de Europese versie is van De Vrouw, natuurlijk) staat gewoon vol puike poprock met hier en daar een ballad. Maar goed, het gaat natuurlijk om de hoesfotografie en het clipje. Een natte droom zal er wel niet in zitten, maar ik klaag niet. The Nice is in zicht.

–

bazbo 0331: Olivia Newton-John – Greatest Hits
Daar is ze! Eindelijk. Hier doe ik het allemaal voor. Nou, niet voor deze plaat, want deze verzamelaar uit 1977 is wel heel zoetsappig. Hij is van De Vrouw en de versie die zij heeft is een Nederlandse herpersing uit 1978. Let wel: dit is Olijfje van voordat ze in Nederland doorbrak met de hits uit de filmmusical Grease en de natte droom van iedere jongen werd. Kwaliteitspop uit de jaren zeventig.

–

bazbo 0330: The New Seekers – New Colours
De Vrouw heeft een Amerikaanse versie uit 1971. Fijne volkspopliedjes, waarin de samenzang centraal staat. Mooie plaat. Echt, ik meen het. Waarom gelooft niemand me nou?

–

bazbo 0329: Nena – Nena
Toch jammer dat 99 Luftballons op deze plaat staat. De rest is namelijk geweldig. Pakkende rocksongs in een stevig jasje. Lekker. Het grote hitje is natuurlijk ook niet slecht, maar dat kennen we nu wel. Iets te vaak gehoord. De Vrouw kocht deze plaat toen hij in 1983 toen hij uit kwam.

–

bazbo 328: Bill Nelson – Getting The Holy Ghost Across
Bill Nelson (van Bebop Deluxe) maakte in 1986 deze soloplaat. Ik kocht ‘m op 18 oktober 1989. De allereerste Britse versie heb ik. Schitterende elektropop is het. Nauwelijks gitaar, da’s dan wel jammer, maar de spookachtige stem maakt veel goed. Lijkt wel wat op Bowie, nu ik het zo weer eens hoor na meer dan vijfentwintig jaar. Mooie plaat.

–

bazbo 0327: Nathalie – My Love Won’t Let You Down (12″ single)
Jeumig. Hebben we dit? Ja. Van De Vrouw. De allereerste versie (uit Nederland!) uit 1983. Heerlijk afschuwelijke jaren tachtig meuk! Hahaha. Leuke hoes, wel.

–

We zijn toe aan vak DRIE!

–

bazbo 0326: Johnny Nash – My Merry-Go-Round
Soul. Soulpop. Beetje reggae. Beetje funk. Niet onaardig, deze plaat die De Vrouw ooit kocht. Ze heeft de originele Nederlandse versie uit 1973. Fijne jaren zeventig muziekskes. De weemoed.

–

bazbo 0325: Graham Nash – Innocent Eyes
En toen werd het 1986 en meende meneer Nash zijn plaat te moeten onderdompelen in zo’n afgrijselijk jarentachtigtechnoteringgeluid. Als je ze uitkleedt, blijven er wederom tien prachtige liedjes over. Maar dan moet je dus wel door al die synthesizers en drumapparaten heen luisteren. Ik kocht deze originele Europese versie op 11 november 1988. Ach, keihard meezingen!

–

bazbo 0324: Graham Nash – Wild Tales
Plaat uit 1973. Tien korte liedjes. Tien pareltjes. Met medewerking van David Lindley, Tim Drummond, Johnny Barbata en meer van die lui. Ik heb een tweedehands die ik kocht op 9 oktober 1989. Het is dan wel weer een eerste Duitsche versie uit 1973. En met eenendertig minuten is deze plaat natuurlijk veel te kort.

–

bazbo 0323: Graham Nash – Songs For Beginners Klassieke soloplaat van mijn favoriete hippie. Wat zal ik erover zeggen? Dat er stuk voor stuk juweeltjes op staan? Laat ik het niet doen, want iedereen weet het toch al wel. Op 12 september 1985 kocht ik een Duitsche herdruk van de plaat. Veel van de plaat heb ik ondertussen op verzamelboxen/cd’s van CSN(&Y) en Nash, maar het kriebelt wel om deze plaat nog een keer apart aan te schaffen op cd.

–

bazbo 0322: The Move – Greatest Hits
Dit verzamelplaatje kocht ik op 27 augustus 1990. Ik was toen toch al over de cd, dus waarom ik dit kocht? Zal wel ergens voor een prikkie zijn geweest. Zit ook geen plastic beschermhoes omheen. Het blijkt een Nederlands product te zijn uit een onbekend jaar. Veel prachtwerk erop, dat wel. The Move was het kindje van Roy Wood. Bij de derde elpee in 1971 kwam een jonge Jeff Lynne erbij en niet lang daarna doopten Wood en Lynne de band om tot Electric Light Orchestra en na de eerste elpee van die band hield Wood het voor gezien. Deze verzamelaar geeft een mooi overzicht van de kaleidoscopische muziek van de band en laat goed horen hoe goed het materiaal is. Beetje vergeten parel. De plaat blijft nogal veel hangen, zeker halverwege kant 1. Balen. Gelukkig zijn alle Move-platen twee jaar geleden allemaal geremastered op cd heruitgegeven met een heleboel extra materiaal en dat heb ik allemaal gekocht, dus ik klaag niet.

–

bazbo 0320: Moraz & Bruford – Flags
Deze kocht ik op 24 augustus 1985. Een week voor de voorganger, dus. Moraz en Bruford moeten de smaak van samenwerken te pakken hebben gehad. Deze plaat ligt in het verlengde van die voorganger, al klinkt hij compleet anders. Moraz gebruikt hier naast zijn akoestische piano vooral de toen revolutionaire Kurzweil 250. Het maakt voor het soort compositie niet zo heel veel uit; het geïmproviseerde karakter van de muziek is gebleven. Toch zijn de wat akoestischer stukken op deze plaat voor mij de hoogtepunten. Mijn plaat is de Duitsche versie op het E’G label.

–

bazbo 0319: Moraz & Bruford – Music For Piano And Drums
Jaaa! Dit is ook een grote favoriet. Nog niet op cd te pakken kunnen krijgen, dus heel gaaf dat ik hem weer hoor. Patrick Moraz en Bill Bruford maakten deze plaat in 1983 en ik kocht ‘m pas op 30 augustus 1985. De allereerste versie op het E’G Editions label! Wat schaft de pot? Voornamelijk geïmproviseerde muziek op piano en drums. Alles akoestisch. Bepaalde thema’s zullen heus wel gecomponeerd en gerepeteerd zijn, zoals in bijgaand stuk dat de plaat opent. Is dat erg? Totaal niet! Het is een prachtige, organische en intieme plaat geworden met slechts uitschieters. Mooi!

–

bazbo 0318: Patrick Moraz & Syrinx – Coexistence
Nee, deze dan. In 1980 gaat Moraz de studio in met ene Simion Stanciu. Wie? Simion Stanciu. Hij is een Griekse panfluitbespeler. Wat een rare samenwerking, zou je denken. Je zou ook verwachten dat het resultaat een soort edelkitsch is, maar het is anders: een soort edelkitsch met een proggy randje. Op plaatkant een allerlei melodieus spul, plaatkant twee is een suite van vier stukken onder de titel Coexistence. Syrinx voegt nog iets extra’s toe aan toch al niet kinderachtige klankenpalet van de Zwitserse toetsentovenaar. Zoals gezegd soms kitscherig, maar vaker avontuurlijk, altijd melodieus en bovenal hoogst vermakelijk. Ook deze plaat kocht ik tweedehands op 16 april 1987 en het blijkt een allereerste Franse uitgave te zijn op het Carrere label. Ha, op Youtube staan de twee playbackend op de Zwitserse televisie. Deun is heul niet representatief voor het album en het ziet er belachelijk uit, maar als je vier minuten wilt grinniken …

–

bazbo 0317: Patrick Moraz – Future Memories – Live on TV
November 1979. Een studio in Genève. Patrick Moraz heeft zijn complete arsenaal aan instrumenten opgesteld en improviseert drie kwartier lang. Camera’s nemen het allemaal op en alles wordt live op de Zwitserse televisie uitgezonden. Het resultaat is dit adembenemende album. Ik weet nog dat ik het ergens eind jaren tachtig hoorde en helemaal perplex was. Dat dit kon! De elpee had ik zelf niet. Pas op 31 augustus 1991 kocht ik ‘m en ik zou niet meer weten van wie of waar. Het is een tweedehands en blijkt de allereerste versie uit Frankrijk op het Carrere-label te zijn. Wat hoor ik eigenlijk? Sequencers, gierende Moog, malle synthesizers, mellotron, akoestische piano, clavinet. Bij vlagen zoals synthesizerwizards als Jarre en Vangelis deden. Bij andere vlagen heel anders. Soms verstild. Altijd gaaf. Jongejonge, ik zit hier weer met jongetjeskippenvel te luisteren, hoor!

–

bazbo 0316: Patrick Moraz – Out In The Sun
Deze heb ik ergens tweedehands gekocht op 16 april 1987. Ik zou niet meer weten waar en het blijkt zowaar een Nederlandse versie van deze elpee uit 1977. Deze soloplaat van Moraz is zo mogelijk nog Zuid-Amerikaanser, maar evengoed erg proggy. Zonnige liedjes, swingende instrumentaaltjes, ingewikkelde melodieën en nauwelijks mee te tellen maten, alles hoogst luchtig gebracht in een Caraïbisch sausje. Lekkâh. Plaat is van voor naar achter zeer genietbaar. Lang niet gehoord, ook. Fijn!  

–

bazbo 0315: Patrick Moraz – The Story Of I
Moraz! Mooi! In 1973 vertrok Rick Wakeman bij Yes en voor hem in de plek kwam Patrick Moraz, de Zwitserse toetsenbespeler. Na de geweldige Relayer-plaat uit 1974 gingen alle leden van Yes een soloplaat maken. Anderson en Howe hebben we al gehoord, nu is het de beurt aan die van Moraz. Het is een suite van stukken in allerlei stijlen, maar het geluid van Moraz is zo duidelijk uit duizenden herkenbaar. Lekkere plaat, dit. Ook al een hele tijd niet gehoord. Ik kocht ‘m op 13 februari 1987, de dag dat mijn Vader drieënvijftig jaar oud werd, en ik heb een heruitgave uit 1982. Geeft niks. Heerlijk hard gedraaid op deze zondagmorgen.  

–

bazbo 0314: Gary Moore – Rockin’ Every Night – Live In Japan
Geinige liveplaat van meneer Moore, toen hij gelukkig nog in zijn hardrockperiode zat. Oorspronkelijk verschenen in 1983 in Japan, maar vanaf 1986 ook verkrijgbaar in de rest van de wereld. Ik heb een Europese versie en kocht die op 4 november 1986. In het gezelschap van Moore niet de minsten: Don Airey, Ian Paice en Neil Murray, bijvoorbeeld. Ene John Sloman zingt (bij vlagen nogal vals) en godzijdank is Moore zelf lekker bij stem, al zit hij er af en toe ook naast. Het gitaarwerk daarentegen messcherp en gedegen. Mooie versies van White Knuckles en Wishing Well, maar ik vind het lange I Can’t Wait Until Tomorrow het hoogtepunt van de plaat. Lekker om weer terug te horen. We want Moore!

–

bazbo 0313: Tony Monopoly – Tony Monopoly
Tony Monopoly (1944 – 21 March 1995) was an Australian-born cabaret singer and actor who enjoyed success in the United Kingdom. Born Antonio Rosario Monopoli in Adelaide, he was a regular on the national radio show, Kangaroos on Parade at the age of nine as a boy soprano. At the age of sixteen he became a Carmelite monk and remained in the order for five years. During the 1960s he regularly performed with Edwin Duff and Norm Erskine, as a trio of singers, on In Melbourne Tonight and Tonight with Don Lane. In 1975 he was appearing at Caesar’s Palace in Luton when he auditioned for Opportunity Knocks, a British television talent show, for a run of six appearances. In June 1976, his self-titled album peaked at No. 25 in the UK Albums Chart. In a national pre-selection to choose the song that would go to the Eurovision Song Contest, held on 9 March 1977 at the New London Theatre, Monopoly earned 66 points and placed ninth with the tune Leave a Little Love. By the early 1980s Monopoly performed aboard cruise liners, “I lived on one yacht for a year,” he said. “I went to 56 countries. I had champagne for breakfast. But I hated it”. When fulfilling his increasingly rare engagements on dry land, he divided his time between Australia and the UK. Monopoly was head-hunted for a musical while appearing in Cinderella at Hanley, near Stoke-on-Trent. He starred – in drag – in Moby Dick, the inaugural production at the newly refurbished Old Fire Station Theatre in Oxford. The show’s success prompted Cameron Mackintosh to mount a 1992 West End production, which opened to scathing reviews and promptly closed, after which Monopoly portrayed Old Deuteronomy in a UK tour of Cats. Monopoly died in Brighton, England on 21 March 1995. Aldus Wikipedia. De Vrouw kocht dit en ze vindt I Believe het mooiste lied. 

–

bazbo 0312: George Michael – Careless Whisper (12″ single)
Godzijdank kocht De Vrouw (vér voor mijn tijd) de maxisingle en is het met tien minuten voorbij.