Bas Langereis leest u voor!

En eentje gemaakt door iemand anders:

Het leven is geen lolletje. Je kunt nog zo gezond leven; op wat je kan overkomen heb je niet altijd invloed. Ik ken verhalen zat over mensen die hun hele leven biologisch aten, voortdurend bezig waren met sport en die zomaar neerstortten met een hartaanval, longembolie of tumor. Of werden overreden door de tractor van de achterbuurman (de klootzak). Die bewuste leefstijl is dus ook relatief. Wat voor zin heeft het dan om heel gezond te eten of veel te bewegen? Klauwen met geld kost het en wat het oplevert, is in de meeste gevallen marginaal. Een jaartje of wat extra, wie weet in welke afgrijselijke omstandigheden. Dat is het me niet waard. Ik leef nu en geniet van de dingen hier en nu. Fuck, het lijkt wel mindfoolish.

(more…)

Vrijdag 22 juli:
Ik heb niet zo heel goed geslapen; denk veel aan De Zoon en hoe moeilijk ik het vind om hem los te laten. Half negen uit bed. Douche, koffie, klussen, webstek, foto’s. Begin van de middag wandel ik naar de supermarkt voor wat benodigdheden. Dan lunchen De Vrouw en ik. De Vrouw gaat halverwege de middag met De Zoon naar de bios; ik werk verder aan de vakantiefoto’s en krijg een heel groot gedeelte ervan voorzien van nummer en naam. Tegen zes uur ga ik het avondeten maken. Wat dachten we van een ouderwetse bamisoep? Om zeven uur is Het Gezin weer compleet en twintig minuten later zitten we aan tafel. Er is weer nagerecht in de vorm van verschillende soorten ijs. Half negen is De Zoon weer naar zijn eigen huis en ik ga mijn ronde hardlopen. Het lijkt niet zo heet als eergisteren, maar toch gaat het niet gemakkelijk. Even zo goed loop ik prima en heb ik geen extra wandelpauzes nodig. Na een snelle douche kan ik nog zeker anderhalf uur werken aan de foto’s. Het eind komt in zicht. Kwart over elf ben ik moe en ga ik naar bed.
Muziek vandaag: 1999 (Robert Fripp), Warp (Jon Balke), Blueprint (Keith Tippett), YSQ (Yellow String Quartet), Invention Of Knowledge (Jon Anderson & Roine Stolt), I Am Anonymous (Headspace), All That You Fear Is Gone (Headspace), One Live Badger (Badger), The Unreasonable Silence (Cosmograf)

–

Donderdag 21 juli:
Acht uur wakker en uit bed. Koffie, klussen, krant. Ook foto’s. De eerste selectie is gemaakt en nu ga ik alles door het oppoetsprogramma halen. We brunchen rond half twee. De Vrouw gaat dan boodschappen doen; ik ga verder met webstek en foto’s. Half vier stap ook ik op de fiets voor wat benodigdheden uit supermarkt en Turkse winkel. Erna werk ik nog tot een uur of vijf aan foto’s en tevens maak ik mail aan de begeleider van De Zoon en aan de Duitse vakantiehuiseigenaren (dat we volgend jaar graag weer van de Ferienwohnung gebruik maken). Vervolgens maak ik avondeten: een curry van kip, tandoorikruiden, knoflook, uien, peper, paprika, courgette en tomaten. Erbij een salade van komkommer, bosui, aardbeien en peer. De Zoon is er om kwart over zeven en schuift aan. Het is leuk; we hebben het over van alles zonder dat er al te veel druk voor hem op ligt. Een nagerecht is er ook: bio-yoghurtijs in verschillende fruitsmaken. Kwart over acht zijn we weer met z’n tweeën. De Vrouw organiseert treinkaarten in Engeland voor september; ik vouw was en lees wat. De laatste twee uur besteed ik nog aan het bijwerken van de foto’s. Dat is nu klaar; morgen krijgen ze alle 1750 een nummer en naam. Elf uur gaap ik en ga ik naar bed.
Muziek vandaag: 1999 (Robert Fripp), Blueprint (Keith Tippett), YSQ (Yellow String Quartet), Arvo Pärt – Complete Works For Violin And Piano And For Piano Solo (Ursula Schock & Marcel Worms), Ramshackled (Alan White), The Collection (Geoffrey Downes), Signal To Noise (Andy Jackson), 73 Days At Sea (Andy Jackson), Transcience (Steven Wilson), Pale Communion (Opeth)

–

Woensdag 20 juli:
Negen uur op. Was ophangen en verdere was doen. Hoop koffie. Start maken met de foto’s en bijwerken van de webstek. Begin van de middag fiets ik naar de supermarkt op de hoek voor wat gemakkelijke boodschappen. We lunchen en om half vier staan we bij De Zoon op de stoep. Hij krijgt de wasmachine bezorgd en we testen hem uit met een eerste was. De Zoon voelt zich duidelijk wat ongemakkelijk en opgejaagd; voor ons de taak om hem niet te veel op te dringen. Loslaten, dus. Ik wandel nogmaals naar de super voor wat brood en fruit voor vanavond. In de tuin lees ik alle kranten uit. Het is tweeëndertig graden, heel benauwd en onweer dreigt. Ik ga avondeten voor drie maken: een tomatensoep met salade van komkommer, bosui en aardbeien, plus broodjes met allerlei beleg. De Zoon is er om acht uur en een uur later hebben we het nagerecht (biovanille- en biopistacheijs) op. Ik ga nog even hardlopen. Het is nog steeds verschrikkelijk warm en broeierig, dus ik doe het echt heel rustig aan en neem een extra wandelpauze. Het lukt. Erna een snelle douche en dan ga ik nog een uurtje met de foto’s bezig tot het elf uur is geweest.
Muziek vandaag: 1999 (Robert Fripp), Andanto el Tiempo (Carla Bley, Andy Sheppard & Steve Swallow), YSQ (Yellow String Quartet), Does Humour Belong In Classical Music? (Inventionis Mater), Zapping (Inventionis Mater), Tolerance (ZERO)

–

Dinsdag 19 juli:
De wekker staat op acht uur. Om tien uur zijn we volledig ingepakt. Meneer Zühr brengt ons om kwart voor elf naar het station. De trein vertrekt om half twaalf. In Rostock hebben we ruim overstaptijd. Na Hamburg blijkt er oponthoud aan te komen: er is een ongeluk gebeurd vóór Bremen en het ziet ernaar uit dat we moeten omrijden, hetgeen een vertraging van vijftig minuten gaat opleveren. Dat moet geen probleem zijn, want we hebben in Osnabrück meer dan een uur tijd om over te stappen. Gelukkig blijkt het spoor vrij te zijn, het omrijden niet nodig en zijn we precies volgens schema in Osnabrück. Daar komt een vertraagde trein naar Amsterdam aan. Gaan we die pakken? Dan zijn we een uur eerder in Apeldoorn. We gaan hem pakken. Als we erin zitten, blijkt dat hij niet verder rijdt dan Bad Bentheim. We moeten daar overstappen in bussen naar Hengelo. Barst, haha. Uiteindelijk zijn we wel zeven minuten eerder in Apeldoorn dan gepland. Het is er dertig graden! De Zoon komt ons ophalen, maar niet voordat we bij de stationsgrill uitgebreid hebben gegeten. Even na half tien zijn we thuis. De Zoon gaat naar zijn eigen huis, voor het eerst sinds een week, want gisteren heeft hij hier gewassen en is hij blijven slapen. We pakken uit en ik zet was aan en sproei de tuin nog fiks. Ten slotte lees ik wat kranten van de afgelopen dagen en iets voor twaalf uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: Portraits (Vangelis), Dreams Of Reason Produce Monsters (Mick Karn), Blueprint (Keith Tippett)

–

Maandag 18 juli:
We zwaaien De Zoon uit om half tien en gaan nog even terug naar bed. Half elf sta ik op en een uurtje later loop ik het rondje hard. Na een douche gaan we brunchen in de Stadtbäckerei. Aansluitend maken we een wandelingetje door de MollistraBe en gaan we via Kamp naar het Kamptheater. We spreken er de Muffinz en later zijn JP en Jessica er. We drinken wat en later gaan we gezamenlijk eten bij de Vietnamees. Goed knullige bediening, maar hun voer smaakt waanzinnig. We nemen nog een afzakker bij CaféZ en dan nemen we afscheid. Om twaalf uur liggen we in bed.
Muziek vandaag: YSQ (Yellow String Quartet)

–

Zondag 17 juli: Zappanale dag 3
Negen uur ben ik op. Ik eet iets en ga dan op tijd naar de Expo voor het akoestische concertje van Inventionis Mater. Prachtig. Prachtig! Wederom ben ik zeer onder de indruk. De twee Italiaanse mannen moeten maar liefst drie keer terugkomen voor een toegift (een keer G-Spot Tornado en dan nóg een keer G-Spot Tornado, maar dan twee keer zo snel!). Kwart over twaalf ben ik weer terug en ik ga met Het Gezin naar de Stadtbäckerei en vervolgens op Molli. De eerste band is The Dorf, een enorme band die een gigantische muur van geluid voortbrengt. Wat een waanzinnig lekkere bak pleurisherrie op de zondagmorgen! Tussendoor drink ik koffie en koop ik Portraits (Vangelis) voor twee pleuro en bij Ulli Blueprint (Keith Tippett). Het regent nogal hard, waardoor we weinig tot niets meekrijgen van het intrigerende werk van HyperCulte. Dat is jammer, want op het eerste gehoor is het heel bijzonder en hypnotiserend. Bij de soundcheck van The Grandmothers regent het stort, maar als ze echt beginnen, is het droog. Mooi! We krijgen een zeer aardig concert, zeker door de aanwezigheid van Yellow String Quartet, die de boel ‘vol’ maakt en opvult. Afwisselende setlijst ook. Vooral Don Preston is leuk bezig. Helaas geen toegift, want we moeten snel naar de finale sessie. Die is best aardig, maar vind ik altijd na een kwartiertje of half uur wat saai worden. Ook in dit geval. Na afloop kijken we nog even bij Jazzprojekt Hundehagen en nemen dan afscheid van iedereen, ook bij de Zappateerstent. Een taxi brengt ons naar CaféZ. Daar gaan we nog wat drinken en langzaam druppelen vele anderen er ook binnen. Ouderwets lekker lullen over muziek met Tim. Na één uur zijn we thuis en gaan we slapen.

–

Zaterdag 16 juli: Zappanale dag 2
Half negen ga ik uit bed en na een ontbijtje ga ik hardlopen, hetzelfde rondje als donderdagmorgen. Als ik terugkom douche ik en ga ik naar de Don en Bunk show bij de Expo. Geen spektakel, maar zeer onderhoudend. Ik tref Het Gezin in de Stadtbäckerei met Steve en Mary-Jane. Ook ik eet nog wat. Dan gaan we met Molli naar ZN. Ik koop eerst maar eens de Lex- en Magic Band-dvd’s van gisterenavond. We zitten in de grote tent en volgen de lezing van Jim Cohen over Freak Out!. Altijd mooi om de man te horen spreken; hij weet toch weer allerlei nieuwe wetenswaardigheden te vermelden. Ik maak het tweede deel echter niet mee, want heb een ontmoeting met Mick en Paul Green en zijn vrouw. Zij willen graag een AA-meeting. We vertellen ieder ons verhaal. Wat me opvalt, is dat Paul een oprechte man is (geworden) die het beste met zichzelf, zijn gezin en zijn muziekschoolkinderen voorheeft. Zijn leven heeft een positieve wending genomen. Ik laat mijn oude oordeel over hem los. Een bijzonder uurtje. Als ik klaar ben, koop ik bij Candy Zappa haar boek My Brother Was A Mother: Take Two en laat het signeren. Hazmat Modine mag de zaterdag openen. Het blijkt niet het vuurwerk dat ik op basis van het programmaboekje verwachtte; toch is het bluesy-jazzy werk zeer goed gespeeld en een mooie band om een festivaldag mee te beginnen. Halverwege gaan De Vrouw en ik naar de Arf-tent. We hebben de beslissing genomen: volgend jaar komen we weer en dus kopen we nu goedkoop onze festivaltickets. Ha! En ik zei nog wel dat dit jaar waarschijnlijk ons laatste jaar is (zoals we ieder jaar zeggen). Dan is Z.E.R.O. aan de beurt. Ik had niet anders verwacht dan dat het goed zou zijn! We krijgen bijna dezelfde set als gisterenochtend, maar nu elektrischer en met Mick op drums. Plus Candy die een nummerke meezingt. Alli Bach vertelt over Glenn Leonard, haar partner en de drummer van Project/Object en haar vorige band Pojama People; hij overleed plotseling, nu drie jaar geleden, en Alli leest een stukje voor van een gedicht dan Glenn’s moeder voor haar en hem heeft geschreven. Een emotioneel moment. Aansluitend tapdancet ze The Black Page. Leuk, mooi, goed concert. Paul Green’s Rock Academy is op het grote podium ook onderhoudend. Veel van de kinderen hebben er plezier in en zij brengen ons een gehele Zappaset. Ik zie en hoor het met andere ogen en oren. BSG9 (Bert Stephan Group) doet zijn best en het is ook redelijk aardig, maar het jazzy getrompet is na tien minuten nogal saai. Dat doen Jon Hassel, Arve Henriksen, Erik Vloeimans, Erik Truffaz en Nils Petter Molvaer toch beter. We gaan dus rondwandelen en iets eten. Bij Ulli vind ik de langgezochte cd Dreams Of Reason Produce Monsters (MIck Karn). En dan de Franse band Zappy Birthday Mister Frank. Geen idee wat ik hiervan moet verwachten. Ik vroeg me af waarom deze op de toptijd van het festival staat geprogrammeerd, maar nu is het me duidelijk: zij spelen het werk van Zappa mooi, strak en goed. Het is zeer energiek en ook al is het niet echt verrassend: het publiek waardeert het als de klapper van het weekend. Ver na twaalven begint op het kleine podium de Oekraïense Shor-band: leuk, zeer opzwepend, maar we hebben het koud en gaan na een kwartiertje naar huis. Het is half twee als we gaan slapen.

Vrijdag 15 juli: Zappanale dag 1
Opnieuw sta ik om negen uur op. Anderhalf uur later sta ik bij de Expositie. De band ZERO gaat hier akoestisch spelen. Als het officiële concert morgenmiddag net zo goed/mooi wordt als het gebodene hier vanmorgen, dan komt het helemaal in orde. Alleraardigste vertolkingen van het Zappamateriaal met een operazangeres, tapdans, verrassende arrangementen en nog veel meer. Ik koop hun cd Tolerance. Kwart over twaalf ben ik in het huis terug. Met z’n drieën gaan we naar de Stadtbäckerei voor brunch en vervolgens met de Molli naar het festivalterrein. We zijn mooi op tijd. Onze festivalarmbandjes hebben we snel, dus we kunnen nog even langs de kampementen van Heidi en Auke, de Zappateers en Berbel. Op het festivalterrein zelf valt me op dat de hoeveelheid kraampjes en eettentjes wat minder is dan andere jaren. Lex Bronkowitz Orchestra mag het festival openen en dat doet hij met een waanzinnig goed en strak optreden. Zangeres Katherina is niet alleen geweldig bij stem, maar ook nog eens hoogzwanger. Goh. Het publiek vindt het ook zeer goed en beloont de band met een enorm applaus aan het eind. Mooi! We gaan bij het kleine podium luisteren naar Cowboys From Hell. Luid, energiek en expressief, dat zijn ze zeker. Na een paar nummers wil ik iets gaan eten bij de pizzatent. Als ik mijn bestelling doe, krijg ik te horen dat ik niet kan bestellen, maar dien af te nemen wat er op dat moment uit de oven komt. Belachelijk. Ik wacht net zo lang tot er een mozarella-tomaat uit de oven kom en deel mede dat ik de rest van dit weekend niet meer bij deze tent kom eten. Boycot! Bij Ulli koop ik 1999 (Robert Fripp) en bij de Arf-tent YSQ (Yellow String Quartet), Does Humour Belong To Classical Music? (Inventionis Mater) en Zapping (Inventionis Mater). En dan begint het optreden van The Muffin Men. Zoals altijd een waar feest. Misschien niet het meest verrassende of hun beste concert, maar ik amuseer me kostelijk. Leuk gastoptreden van Candy Zappa en de bijdrage van Denny Walley vind ik zoals altijd geweldig. De muziek van Stabat Akish is best aardig, maar het begint wat te regenen en het wordt flink koud, dus vluchten we naar de grote tent. Inmiddels is het bijna donker en om tien uur is het op het grote podium de beurt aan The Magic Band. Aan het begin druppelt het nog wat, maar gelukkig is het voor het grootste deel van hun optreden droog. Wat een concert. Voor mij is het een van de hoogtepunten van het weekend. Van het Spaanse October Equus maken we een of twee nummers mee. Dan is het voor ons te koud geworden en gaan we met een taxi naar Bad Doberan terug. Uiteindelijk is het nog na een uur als we in bed liggen.
–

Donderdag 14 juli: Zappanale begint
Ik sta om negen uur op, drink koffie en eet wat. Een uurtje later loop ik een rondje hard. Eerst het bos in, dan rechtsaf een weiland in tot aan de Mollibahn en dan rechtsaf richting het dorp. Het is een rondje dat vijfentwintig minuten duurt en het gaat me lekker af. Onderweg maak ik nog foto’s ook. Weer thuis is De Vrouw ook wakker. We douchen, doen het weer kalm aan en gaan dan brunchen in de Stadtbäckerei. Erna wandelen we door het dorp, iets verder ook langs de begraafplaats. Half vier zijn we Am Kamp. Barst, Giles heeft ons 50e-verjaardagspak aan. Ik heb hem niet eens bij me. We begroeten zeer veel bekenden en vrienden. Dan komt er sms van De Zoon; hij is vandaag met Aad meegereden en nu gearriveerd. Ik loop terug naar het huis en ontvang hem. Hij gooit zijn spullen van zich af en we gaan naar het feestterrein. De eerste band Zappnoise is gewoontegetrouw niet al te best, maar de kinderen van de Paul Green Rock Acadamy mogen er zeker zijn. Ze spelen een mooie mix van allerlei progklassiekers, waaronder King Crimson, Yes, Rush en Jethro Tull. Hoogst vermakelijk en nog goed gespeeld ook. Ik geef een paar meiskes een compliment voor hun spel en zij reageren enthousiast op mijn KC-shirt. De Vrouw gaat met een boel andere vrouwen ergens uit eten en De Zoon en ik wandelen met Auke naar de grilltent op de markt. Daar bestellen we – over gewoontegetrouw gesproken – een Dönerteller mit Pommes und Salat. We zijn net op tijd terug voor het eerste nummer van Guranfoe, de Britse band die tijdens het eerste Mooaah!-festival in Corby nog Little Dots heette. Ik vind hun werk zeer goed en amuseer me te barste. De band Bad Penny houd ik een paar nummers vol en dan gaan De Vrouw en ik naar CaféZ. Daar ontmoeten we weer velen. De Zoon is er later ook. We beleven enkele genoeglijke momenten, maar gaan ook niet al te gek laat terug naar het huis voor de nodige nachtrust.

–

Woensdag 13 juli:
We doen het rustig aan vandaag. Eind van de ochtend gaan we het dorp in en ontbijten we bij de Stadtbäckerei. Aansluitend maken we nog een kort rondje door het dorp en om twee uur zijn we bij de opening van de expositie bij de Arf-Society. Deze keer gaat het over de vijftigjarige verjaardag van het album Freak Out!. We treffen er allerlei bekenden. Eigenlijk begint Zappanale hier al. We gaan weer naar het Kamp-Theater en daar ontmoeten we Zweden, Britten, Nederlanders, Duitsers en Noren. Het feest is begonnen. Ook Tim en Chantal, Len en Sabine, Heidi en Auke zijn er. Het is al negen uur als we met Heidi en Auke iets gaan eten bij de plaatselijke Griek. Het is laat en we worden snel (af)geserveerd. Nou ja, niet erg. Nog even naar CaféZ voor bijpraten met alles en iedereen. Pas om een uur zijn we terug in het huisje.

–

Dinsdag 12 juli: naar Heiligendamm
Ik sta op tijd op. Negen uur is het. Halverwege de ochtend lopen we naar de Stadtbäckerei voor een ontbijt van salade en broodjes. Dan gaan we verder naar het ZOB. Het duurt nog veertig minuten voordat onze bus naar Heiligendamm komt, dus wandelen we kort door de Münstertuin. De busrit is kort. Onderweg is het beginnen te regenen en als we uitstappen is de bui nogal hevig. We schuilen in het bushokje. Lang duurt het niet. We lopen naar de boulevard en traditiegetrouw over de pier. Het waait en af en toe vallen er wat druppels. We eten grote coupes in de ijstent. Vervolgens wandelen we via de Waldkirche weer naar de bushalte. Per ongeluk stappen we – in de veronderstelling dat de bus ook in het centrum van Bad Doberan stopt – een halte te laat uit en dus moeten we een eindje lopen. Niet erg. We kunnen mooi via de Münster en het Kloster terug naar het Kamp-Theater. Daar treffen we Jan uit Noorwegen en even later weer allerlei Duitschers, waaronder Michael. We eten Schindlers Steak. Later op de avond gaan we naar CaféZ en niet al te laat liggen we in bed.

–

Maandag 11 juli: van Berlijn naar Bad Doberan
Kwart voor zes gaat de wekker. We douchen en pakken koffers in. Zeven uur zitten we aan een uitgebreid hotelontbijt van eieren met spek, broodjes, kazen, taart en fruit. Een uur later checken we uit en kan de reis naar Bad Doberan beginnen. We reizen met de U2 naar het Zentral OmniBusstation (ZOB) aan de Kaiserdamm. Het is er een drukte van belang en we hoeven maar kort te zoeken. Een half uurtje wachten en precies volgens schema vertrekt de Flixbus om half tien naar Kühlungsborn. Na twee uur is er halverwege een korte tussenstop. We rijden via Rostock, Warnemünde en Nienhagen en zijn om tien voor half twee op het ZOB Bad Doberan. Meneer Zühr is er ook al snel en brengt ons naar zijn Ferienwohnung. Weerzien met de familie is allerhartelijkst en het huisje is als vanouds prettig. We pakken koffers uit, drinken iets en gaan dan het dorp in voor wat boodschappen. Als we die hebben teruggebracht, wandelen we nog wat verder door het dorp. We eten ijs op de markt en gaan iets drinken bij het Kamp-Theater. Daar ontmoeten we Uli, Nona en Sascha. We kletsen wat, maar wij gaan begin van de avond naar de Vietnamees voor de beruchte geroosterde eend. Geen geld. Tegen half negen zijn we terug in het huisje. Ik ga nog hardlopen. Het is stil in het bos en in het veld; ik zie in de schemering enkele reeën. Na twee keer een kwartier rennen ben ik terug. Nog even iets drinken en douchen en dan gaan we op tijd slapen.

–

Zondag 10 juli:
Even na achten sta ik op. Half elf zitten we aan het ontbijt bij de Backstube iets verderop in de straat. Veel kaas, maar ook sap en koffie. We nemen de U2 naar Alexanderplatz en stappen daar over naar de Jarwowitzbrücke. Gelijk de eerste rederij biedt de boottocht aan die we zoeken. We maken de Brücke-Tour en die duurt van half twaalf tot vier. Inmiddels is het zonnig en zeer warm, zo niet heet. Dertig graden is de verwachting. We varen over de Spree naar het oosten en het zuiden, gaan dan het Landwehrkanal op langs Kreuzberg en de Potzdamer Platz, naar Charlottenburg en dan weer de Spree op naar het oosten en langs Tiergarten, Hauptbahnhof, de Bundestag en Reichstag en uiteindelijk het Museuminseln met de Berliner Dom en Nicolaivirtel. Een lange maar mooie tocht die ons plekken van Berlijn laat zien die we anders zouden hebben gemist. Bovendien is zo’n boottocht ideaal als het warm is: je komt op veel plekken en hoeft zelf niet te sjouwen of te reizen. We drinken iets op het plein bij het Nicolaivirtel, lopen het buurtje rond en zoeken dan het metrostation Klosterstraße. Daar pakken we de U2 weer naar Pretzlauer Berg. Via het Joodse kerkhof lopen we naar het Kollwitzplatz. Daar dineren we bij de Griek met allerlei koude voorgerechten en lamskoteletten. Dan nemen we U2 weer terug naar het hotel. We pakken koffers in en gaan dan bij de hotelbar wat drinken. Eerst buiten, maar na tienen binnen. Elf uur slapen we.

–

Zaterdag 9 juli:
Acht uur ben ik wakker en niet veel later ben ik op. Douche en plannen maken voor vandaag. Eerst een Italiaans ontbijt bij de Backstube op de hoek van de straat: broodjes, vleeswaren, kazen, olijven en fruit. Dan via de apotheek naar de U-Bahn. Kohnstraße eruit bij Check Point Charlie. Vervolgens gaan we naar het Joods museum. Eerst lopen we fout, maar dat ontdekken we op tijd. We drinken koffie bij een biozaak. Tijdens het laatste stuk van de korte wandeling, vlak voor het Joods museum, merk ik dat er iets met mijn schoen is: de zool van mijn sandaal laat grotendeels los. Ik ga bij de buren, een Chinese toko, naar binnen en vind daar een plakbandrolhouder. Het brede tape wikkel ik een paar keer om de sandaalzool heen; voorlopig moet dit even werken. Dan gaan we het Joods museum in. Indrukwekkend. Mooi gebouw; het roept voortdurend een gevoel van verdwaaldheid of verlorenheid op. Inhoudelijk is er veel te zien over de cultuur en de geschiedenis van de Joodse gemeenschap. Aan het einde drinken we water en sap en eten we marsepeingebak. Dan lopen we door, Kreuzberg in. We zien een troosteloze bende en niet de levendige wijk die de gids vermeldt. Bij een winkel kopen we lijm om vanavond mijn zool te plakken. We steken het Landwehrkanal over, lopen langs het Friedhof vor dem Halleschen Tor, het kerkhof waar Mendelssohn-Bartoldy ligt, en komen in een wat aardiger buurt. We bekijken de rustige Riehmers Hofgarten en twee hoeken verder pauzeren we met iets te drinken. We maken plannen voor het avondeten. Deze buurt valt ons wat tegen, dus nemen we de metro naar Potsdamer Platz. Wacht, daar is de enorme Mall of Berlin. Met een paar sportwinkels erin. Bij de eerste hebben ze geen Teva’s, maar ze verwijzen me wel door naar een andere. Daar is het raak. Ik laat mijn oude jongens achter. Ook De Vrouw vindt haar schoenen en nog geen kwartier later verlaten we het pand. Nu gaan we op zoek naar de Bellevuestraße, waar een Beierisch café moet zijn met goede gerechten. Het café blijkt zich midden in het Sony Centre te bevinden. We eten er een grote burger (heel Beierisch). Daarna is het bijna donker en worden we getrakteerd op een mooi lichtschouwspel. IJs is het nagerecht. Het is echt donker als we met de metro weer terug gaan naar hotel. Daar drinken we nog iets in de hotelbar en om elf uur gaan we slapen. Morgen belooft een warme dag te worden.