Bas Langereis leest u voor!

Hij liep naar binnen en liet een luide boer.
‘Ook goedemorgen,’ klonk het vanachter de balie. Daar zat Simone. Martin liep naar haar toe. Die zat er weer lekker bij, zeg. Kort rokje, hemdje zonder mouwen, fier decolleté.
‘Maar wat heb jij nou met je kop gedaan?’ vroeg hij.
‘Je ziet het niet?’ Simone trok een wenkbrauw op, maar keek niet op van haar werk. ‘Waar je dit kunt laten doen, heet een kapsalon. Zou jij ook ’s naar toe moeten.’
‘Nog telefoon voor mij geweest?’
‘Nee.’
‘O.’
‘Valt dat je tegen?’
‘Eigenlijk wel.’
‘Nou, verzin dan maar iets wat je opmontert.’
‘Zullen we vanavond samen wat leuks gaan doen, Simone?’
‘Ik? Met jou?’
‘Ja, dat lijkt me gezellig.’ Martin keek naar de gleuf tussen haar tieten.
‘Ik hoef niet te raden waar jij op uit bent.’
‘Ergens op uit? Ik? Hoe kom je daar nou bij? Wat denk jij slecht over mij.’
‘Ik weet niet wat jij je allemaal in je hoofd haalt, maar het zit er niet, Martin.’
‘In? Wat zit er niet in?’
‘Mij tietfucken.’
‘Ga toch aan je werk, trut.’ Martin liep door naar zijn kantoor.

Hij deed de deur achter zich dicht, liet nogmaals een boer en ging op zijn bureaustoel zitten. Vervolgens stak hij een sigaret op en legde hij zijn voeten op het bureau. Eigenlijk mocht je binnen niet roken, maar daar trok hij zich niets van aan. Het was toch zijn kantoor? Oké, soms zat zijn collega Tom er ook, maar nu niet. Die was de hort op. Tom was de juniormakelaar en deed dus de domme dingen. Bezichtigingen, bijvoorbeeld. Die vonden tegenwoordig alleen nog plaats als een woning zo goed als onverkoopbaar was. De geïnteresseerden dachten dat ze alle aandacht kregen als ze de enigen waren tijdens een bezichtiging en dat ze zo’n beetje als eersten de woning hadden gevonden op Funda.
In de meeste gevallen kwam een huis te koop en bijna dezelfde dag al waren er biedingen, vaak boven de vraagprijs. Nog geen dag later was er een bezichtiging waar soms tientallen belangstellenden op af kwamen en aan het eind moesten zij dan een definitief bod doen. Daar kwam geen Funda aan te pas.
Nee, de woningen die wél op Funda stonden, dat waren dus de krotten die in eerste instantie niemand wilde hebben. Daar moest je mee leuren. Dat kostte tijd en dus geld. Je moest creatief zijn om daar nog wat geld uit te slaan. Echt werk voor juniormakelaars, dus.

Dat hele Funda was een grote farce. De lokale makelaars hielden elkaar onderling op de hoogte van wat er in de verkoop kwam, wat vraagprijzen waren en eventuele gebreken. Die gebreken vertelde je natuurlijk niet aan de geïnteresseerden. De rest wel, zodat hij potentiële belangstellenden alvast wat toe kon spelen. En dat leidde weer tot een leuk percentage. Vaak haalden woningen die te koop kwamen de site van Funda niet eens. Maar de verkopers hadden bij aanmelding wel veel betaald voor dat Fakefunda en voor een dure fotoreportage. Of ze hadden hun woning half leeg gehaald en helemaal opgeruimd en schoongemaakt en de boel nog eens netjes geschilderd. Martin had zo zijn mannetjes die hij de verkopende partij aanraadde. Schilders, fotografen, schoonmakers, klussers. Die mannetjes betaalden hem dan ook weer een klein percentage van hun winst. Zwart, natuurlijk. Nou ja: grijs. Iets met een vaag contract en een aparte rekening en aftrekbare kosten en baten. Of het nou de fiscus was of een onwetende koper of verkoper: als er iemand een poot uit te draaien viel, was hij maar wat graag betrokken. Als incasserende partij, dan. Het was allemaal niet echt eerlijk, maar hij hield zich aan de wet. Daarbij: hij was toch niet de makelaarswereld in gestapt om de weldoener uit te hangen? Uiteindelijk ging het gewoon om verkopen. Mensen betaalden graag grif om hun huis kwijt te raken en wie was hij dan om dat te weigeren? Wat zij niet wisten, was dat hij daar geen flikker voor hoefde te doen.

Bijna was hij in slaap gesukkeld. De telefoon ging. Martin nam op. Het was Simone.
‘Tom aan de lijn,’ klonk ze mat. Ze verbond hem door.
‘Martin,’ zei Tom, ‘ik loop hier uit. Ze happen bijna. Maar over een kwartier staat er een stel aan de Vlindersingel 127. Dat is vlakbij kantoor. Jij hebt nu geen afspraken, toch?’
‘Ik kom om in het werk, Tom.’
‘Je krijgt er een borrel voor, vanmiddag.’
‘Als ik voor alles wat ik voor jou doe een neut zou hebben gekregen, dan lag ik hier nu laveloos onder mijn bureau, pik.’
‘Alsjeblieft.’
‘Een borrel en een etentje. Geen zin in koken, vandaag.’
‘Vandaag lukt het me niet, Martin. Linda zit thuis met de kids. Daar moet ik om zes uur zijn.’
‘Morgen. Maar dan wordt het een borrel, een etentje en daarna een bezoek aan die club, hoe heet-ie ook weer? Die waar ze de goede whisky serveren en die met die topless bediening en die wijven die op je schoot komen dansen.’
‘Dat verkoop ik thuis niet, Martin.’
‘Thuis hoeft toch niets te weten? Bovendien: je mag ook buiten wachten, hoor. Als je me maar naar huis brengt na afloop.’
‘Ik kan niks beloven.’
‘Dan beloof ik niet dat ik over een kwartier aan de Vlindersingel sta.’
‘Toe nou, Martin. Je weet hoe belangrijk het voor mij is. Binnenkort is mijn jaarcontract afgelopen en wil ik kans maken op verlenging, dan zal ik mijn targets moeten halen, dus …’
‘Dus gaan we morgen na de borrel en het etentje naar de whiskyclub.’
‘Oké, oké.’
‘Afgesproken. Ik ga kijken wat ik voor je kan doen. Pin me d’r niet op vast.’
‘Mooi. Fijn. Dank je wel. Ik rond hier de bespreking af en daarna kom ik terug naar kantoor. Daar zoek ik een rustig plekje waar ik mijn achterstallige papierwinkel kan doen.’
Martin ging daar niet op in en zonder verder nog iets te zeggen hing hij op.

‘Martin Abbink. Excuus dat ik wat laat ben. Mijn collega was vergeten om het aan mij over te dragen. U had een afspraak met Tom?’ Martin was net de auto uitgestapt en liep nu naar het stel dat bij de ingang van het flatgebouw stond te wachten. Hij negeerde het wijf, stak zijn hand uit naar de man en mompelde zijn achternaam.
‘Johan van de Velde.’
‘Bianca.’
‘Het is dat we vanmiddag vrij hebben genomen,’ zei de man. ‘Dus dat het een half uur later is, is vervelend, maar niet echt een probleem.’
‘Ik loop wel mijn les aerobics mis, Johan.’ De vrouw klonk kribbig.
Aerobics? Alsof dat jou zou ergens mee zou helpen, dacht Martin. Wat je ook doet, welk dieet of bewegingsprogramma je ook start, je blijft een moddervette pot. ‘En naar wat voor iets bent u op zoek?’ vroeg hij.
‘Wij zoeken een woning,’ begon Johan, ‘die …’
‘Dat treft,’ zei Martin. ‘We staan voor een woning. Een appartementencomplex, om precies te zijn. In dit complex zijn appartementen. Laten we naar binnen gaan.’
In het entree wees hij op de brievenbussen en zonder iets te zeggen liep hij door naar de lift. Toen ze op de tweede verdieping waren, haalde hij een sleutelbos uit zijn zak en stak een sleutel in het slot. Die paste niet. Hij probeerde een andere van de bos. Ook niet. ‘Barst,’ zei hij. ‘Het zal toch niet zo zijn? Hebben ze me de verkeerde sleutelbos meegegeven.’
‘O,’ zei de Vrouw. ‘Wat nu?’
‘Momentje.’ Martin haalde zijn telefoon uit zijn binnenzak, zette hem aan en toetste ergens op. Hij draaide zich met zijn rug naar de twee kijkers en begon een gesprek. ‘Simone. Jij bent een mooie. Sta ik hier bij het object met de verkeerde sleutels in handen. Wil jij eens kijken of de goeie nog aan het paneel hangen en die dan even hier brengen?’
‘Nee, jij bent lekker. Je hebt zelf de sleutels gepakt toen je wegging. Mij niet de schuld geven. Ik wil heus wel even kijken. Eh … welk object was het ook weer?’
‘Vlindersingel. Nummertje honderdzevenentwintig, meen ik.’
‘Die hangen hier nog.’
‘Stik. Dan heb ik de verkeerde. Kun jij even …’
‘Nee. Denk jij dat ik hier weg kan bij de receptie? Ik ben er niet voor om jouw missers goed te maken. Fijne middag nog.’ Simone hing op.
‘Ach zo,’ deed Martin net of het gesprek nog verder ging. ‘Ik begrijp het. Nee, blijf jij maar daar. Er zit niets anders op dat ik even heen en weer rijd. Tot zo.’ Hij deed de telefoon uit en dacht: Die vuile turfkut is te beroerd om een beetje dienstverlenend bezig te zijn. Terwijl hij zijn smartphone weer terug stak in de binnenzak van zijn jasje, draaide hij zich om en zei tegen het echtpaar Van de Velde: ‘Heel vervelend. Er is een urgente zaak gaande op kantoor, dus ik zal zelf de sleutels moeten gaan halen. Weet u echt zeker dat u het object van binnen wilt bekijken?’
‘Ja, natuurlijk!’ riep mevrouw Van de Velde fel. ‘Waarom dacht u anders dat we vanmiddag vrij hebben genomen!’
‘Er is veel achterstallig onderhoud,’ zei Martin langs zijn neus weg. ‘En volgens mij zijn de servicekosten van het appartement ook zeer hoog. Dit complex staat in de architectenwereld bekend als de grootste draak van stapelbouw. Kenners vragen zich af wie er ooit vrijwillig in deze pauperbuurt zou willen wonen. Dat maakt het allemaal een niet echt aantrekkelijk object, maar als u het toch per se wilt zien…’

‘Gloeiende. Ken ik dat pokkenend heen en weer rijden.’ Vijf minuten later was hij terug in kantoor. Waar zat die trut van een Simone, dat hij haar eens goed de huid volschold? Natuurlijk, die was nergens te bekennen. ‘Denk jij dat ik hier weg kan bij de receptie?’ imiteerde hij op overdreven wijze haar zeikstem. ‘Nee, maar ik moet mijn kut nog ontharen, dus zit ik even wijdbeens op de plee.’
Hij griste de sleutelbos van het paneel en liep naar Simones lege werkplek achter de balie. Op het scherm stond Outlook open. Martin zag tussen de mail een heleboel vergaderverzoeken voor overleggen en gesprekken. Snel klikte hij bij ieder vergaderverzoek op ‘Weigeren’. Klik, klik, klik. Vijf, tien, vijftien, meer dan twintig stuks. Bij de laatste, iets met een wethouder Ruimtelijke Ordening, typte hij ook nog een zinnetje: ‘Nee. Bekijk het maar met je debielenbeleid.’ Zo. Dat zou haar leren. Toen snelde hij terug naar de auto.

‘Excuus dat het even duurde,’ zei hij. ‘Er stond een auto vervelend geparkeerd.’
‘We hebben nu echt weinig tijd meer,’ zuchtte Bianca.
‘Ik moest een deuk trappen in het spatbord, voordat hij opzij ging.’
‘Wij zijn benieuwd naar de woning.’
‘Voordat we naar binnen gaan, wil ik u vragen om niet te letten op de geur in het huis. Vandaag valt het mee, maar zeker driehonderd dagen in het jaar is het veel erger. Iets onoplosbaars met het riool. De vraagprijs is daardoor laag. Dat zijn de meeste objecten trouwens in deze buurt en dat heeft te maken met de slechte naam die deze wijk en vooral deze straat bij het volk heeft.’ Waar haal ik het toch allemaal vandaan? dacht hij en hij opende de deur. ‘Ik ga u voor. Volgt u mij.’
Ze waren het appartement nog niet binnen, of Martin kon aan Bianca’s kop al zien dat het niets voor ze was. Te duur, te kleine woonkamer en een kutkeuken waar ze haar dikke kont nooit in zou kunnen keren. Allemensen, de huidige bewoners hadden er veel werk van gemaakt om deze uitgeleefde keet nog enigszins aanvaardbaar eruit te laten zien op Fuckda. Waar zouden ze al die persoonlijke rommel hebben gelaten? Zag hij het nou goed en hadden ze zowaar de plafonds net gewit? Nou maar hopen dat ze het via dat mannetje van hem hadden laten doen, dan verdiende hij er ook nog iets aan. Voor de rest was er niets bijzonders te beleven in deze hut. Die Egbert of hoe heette hij keek rond alsof het allemaal razend interessant was. ‘Er is maar in enkele ramen dubbel glas,’ zei Martin ongevraagd. ‘Het energielabel is dus niet van betekenis, maar zoals u weet betekent zo’n energielabel überhaupt sowieso niets.’
‘Nou, voor ons is het wel van belang,’ zei dat mens van een Anita of hoe ze ook heette. ‘Wij vinden dat we iets moeten bijdragen aan…’
‘En dit is de …’ onderbrak hij, terwijl hij een deur opende. Het was een slaapkamer. ‘… de slaapkamer. U ziet, het stelt niet veel voor. Erg klein. Je kunt er net een twijfelaar in kwijt. Bijna geen plaats voor een nachtkastje om je seksspeeltjes in te verstoppen.’
‘O,’ zei Bianca, ‘eh …’
‘De vorige keer dat ik hier een rondleiding gaf,’ grijsde hij, ‘hingen er handboeien aan het ledikant.’ Hij knipoogde naar het wijf. Die keek snel weg met een verontwaardigde blik.
‘Het uitzicht is wel fraai,’ zei Johan, die naar het raam was gelopen.
‘Als je van langs scheurende wegpiraten houdt,’ zei Martin. Hij haalde zijn pakje sigaretten uit zijn borstzak en stak er eentje op. ‘Laatst is hier nog een kleuter aan flarden gereden. Veel geluidsoverlast van de buren ook. Fout in de plafond- en vloerconstructies. Je hoort alles. Als die pedofiele travestiet van hierboven op haar naaldhakken gaat staan headbangen, dan heb je oordopjes nodig. Gelukkig zit hij nu tijdelijk in hechtenis vanwege een drievoudige kindermoord. Ik hoop niet dat jullie kinderen hebben?’
‘Nog niet.’
Niet aan beginnen ook, zou ik zeggen. Je weet niet wat je de wereld en je medemensen aandoet. ‘Dan gaan we nu naar de badkamer,’ zei hij. Hij trok een andere deur open. ‘Deze behoeft nogal wat renovatie. Gaat zo rond de dertigduizend euro kosten, wil je de prehistorische tegels en die lekke leidingen vervangen.’
‘Dit is de badkamer niet. Dit is het toilet.’
‘Ik zei ook niet dat dit de badkamer was. Ik zei dat we naar de badkamer gaan. Daar komen we vanzelf. Eerst deze plee. U ziet: klein, geen afzuiging, dus stinkt. Excuseer, ik moet er gebruik van maken.’ Hij sloot de deur achter zich en deed hem op slot. Het licht ging vanzelf aan. Belachelijke geldsmijterij. Hij opende zijn broek, haalde zijn gevalletje tevoorschijn en piste naast de pot. Doortrekken deed hij niet, zijn handen wassen ook niet. Hij gooide zijn sigarettenpeuk in het fonteintje.

‘Helaas hebben we geen sleutel van het souterrain, dus kan ik u de kelderbox niet laten zien.’ Ondertussen schudde hij de handen van Bianca en Johan. ‘Gelooft u mij: er past welgeteld één fiets in. Er zijn ratten en de vloer is vochtig. De schimmel zit tot halverwege de muren. De VVE heeft een achterstand op het onderhoudsplan, het bestuur ervan is slapend en bij de servicekosten is zo goed als niets inbegrepen. Zegt u eens: wat vindt u tot dusver van het object?’
‘Qua indeling wel leuk,’ zei Johan toen ze weer buiten stonden. ‘Speels.’
‘Speels?’ flapte hij eruit. Wat een oelewapper. Meende die Egbert dat nou?
‘De woonkamer is niet echt wat we zoeken,’ vulde Bianca aan. ‘Maar de keuken en slaapkamer en het uitzicht maken veel goed.’
‘Nou, laat u ons maar weten als u ondanks alles toch geïnteresseerd bent,’ brak Martin deze uiteenzetting af. Hij dacht: Liever niet. Martin was die hele collega Tom liever kwijt dan rijk. ‘Maar wel pas na morgen. Tom is een paar dagen afwezig.’ Na morgen had hij de borrel, het etentje en de whiskybar met topless bediening en lapdance in ieder geval gehad. ‘U kunt na het weekend contact opnemen met Tom. Ik neem aan dat u zijn gegevens hebt?’
‘Eh, nee?’
‘Nou, zoekt u maar op onze website, dan vindt u ze wel. Anders belt u de receptie maar. Geen dank en sterkte ermee.’ Martin liep naar de auto.

Ga ik nou nog terug naar kantoor? vroeg hij zich af, toen hij het portier van de wagen had dichtgedaan. Hij stak de sleutel in het contact. Vooruit, ik ben wel benieuwd wat voor ontwikkelingen daar gaande zijn. Bovendien moet ik de indruk wekken dat ik veel uren voor het bedrijf maak.
Een kwartier later liep hij door de schuifdeuren naar binnen. Achter de balie stond Simone met verschillende collega-makelaars, in een luide discussie vol verwijten en verwarring. Martin liep erlangs en zette wat druk op de endeldarm om een ferme scheet te laten. Het lukte niet. Wel liep er een klein golfje dunne drek zijn onderbroek in. Oeps. Met een rood hoofd zei hij in het voorbijgaan: ‘Nog telefoon voor mij?’ Hij wachtte het antwoord niet af en snelde naar het toilet. Daar poetste hij zo goed en zo kwaad als het ging de bruine vlek uit zijn boxer. Terwijl hij zijn handen vluchtig waste, zei hij tegen zichzelf: ‘Het zal de döner zijn geweest, die ik gisterenavond heb besteld. Vandaar die halaldiarree nu.’ In zijn werkkamer plofte hij in zijn kantoorstoel en stak hij een verse sigaret aan.
Zo. Hèhè. Laptop aan. Is er mail? Ja, er was mail. Een hele rij. Hij had dan ook al bijna een week niet gekeken. Wat zat er zoal bij? Veel herinneringsgedoe: wanneer hij eens ging reageren op een vorige verzonden mail. Klik. Weg ermee. Ook allerlei nieuwsbrieven en reclamezooi verwijderde hij. Hij weigerde de meeste vergaderverzoeken. Wat een werk. Hij zuchtte diep, haalde uit een lade een heupflacon en zette die aan zijn mond. De alcohol brandde in zijn keel. Fijn. Daar kikkert een mens van op. Hoe laat was het? Kwart over vijf. Hij scrolde door zijn telefoon en vond het nummer van de sushibezorgdienst. Nog tweeënhalf uur ging hij hier bezig zijn met van alles en nog wat. Als het er maar uitzag alsof hij druk was. Hij las Twitter, een paar nieuwssites en de familieapp. Zijn zus vroeg hoe het nu met Anja was. Hoe moest hij dat nou weten? Hij was blij dat hij nu al een paar jaar van haar af was. Zo min mogelijk wilde hij van dat mens weten. Het had hem een lieve duit gekost om haar na de scheiding uit te kopen. Gelukkig hadden ze geen kinderen. Nu had hij het appartement voor zichzelf. En met Anja zo goed als niks meer te maken, behalve een maandelijkse financiële bijdrage omdat die trut te lui was om werk te zoeken. Zo lang zij een uitkering kreeg, mocht hij een deel daarvan dokken.
Iemand klopte op de deur. Martin haalde de laptop van de schermbeveiliger af en brulde: ‘Ja!’
Het was Simone. ‘Je bent de laatste. Je mag afsluiten. Vergeet het alarm niet.’ Zonder antwoord af te wachten deed ze de deur weer dicht.

Hij moest toch eens op zoek naar een andere sushibezorger, want dit smaakte helemaal nergens naar. Volgens hem maakte het niet uit of je de rijstrolletjes of de verpakking ervan opat. Hij had de etensresten in de prullenbak die achter de balie stond gedaan. De schoonmaak was net geweest en Simone werkte pas na het weekend weer. Dan zou het op haar werkplek wel lekker naar vis ruiken.
Nee, hij vergat het alarm niet. Het was een stil alarm. Net voor hij wilde afsluiten, zag hij dat er nog licht brandde op het flexkantoor. Wie zat daar? Hij liep iets terug en wierp een blik door het smalle raam naast de deur van het kantoor. Het was Tom. Die was aan het overwerken? Ik dacht dat hij rond zessen thuis moest zijn in verband met zijn wijf en de kids? Als hij dat niet moest zijn, dan had hij hem toch ook mee kunnen nemen voor een borreltje, een etentje en de blotetietenwhiskyclub? Wat kon het hem eigenlijk schelen? Tom moest het helemaal zelf weten. De uitslover. Martin ging terug naar de voordeur, zette het stil alarm erop, stapte in zijn Opel Manta en reed weg. Op de hoek van de straat kwam hij de auto van de beveiliging al tegen. Ze hadden kennelijk haast.

Hij reed naar de Vlindersingel, zette zijn wagen in de parkeergarage en nam de trap naar de derde verdieping. Met zijn sleutel opende hij de deur van nummer 137. Hij gooide zijn jas op het kastje bij de voordeur en zette zijn aktetas ernaast. Toen liep hij de keuken in en opende daar een blik Exportbier. In de woonkamer zeeg hij neer op de bank en stak hij een sigaret op. Hij vroeg zich af wat of Simone vanavond aan het doen was.
Later die avond keek hij porno op internet en trok hij eens fijn aan de paddenstoel.

–
Apeldoorn, september 2019

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 1 november:
Weer niet goed geslapen. Kwart voor acht loop ik buiten. Het is heel koud, maar lopen gaat prima, het maakt mijn volle hoofd mooi leeg. Koffie met De Vrouw. Halverwege de ochtend wandel ik door lichte regen langs het kanaal naar een supermarkt. Thuis lunch. Door wat minder lichte regen loop ik een eindje om het groentepakket op te halen. Lezen. Rond vier uur zijn Peter en Inge er. We kletsen bij en wandelen begin van de avond naar een restaurant vlakbij. Daar kletsen we nog meer bij en eten voortreffelijk: gebakken peer, doradefilet en hazenootparfait. Tien uur nemen we afscheid en zijn we weer thuis. Een half uur later slaap ik.
Muziek vandaag: The Astounding Eyes Of Rita (Anouar Brahem), Desert Crossroads (Etran Finatawa), El Revancha Del Tango (Gotan Project), Clean American Version (promo) (Frank Zappa)

–

Donderdag 31 oktober:
Niet zo heel goed geslapen. Wel sta ik goed op; nauwelijks last van zwaarte in de kop. Op de werkplek fijn bezig. Tussen de middag wandel ik door bos en veld en zon. Ook in de middag fijn bezig. Malle dag, ik ga heel lang door: voor mij de laatste avond voor het project dat ik twee jaar lang heb ondersteund. Ik hoop het vanavond af te sluiten. Pas om tien uur klaar en dus half twaalf thuis. Geen doen.
Muziek vandaag: geen

–

Woensdag 30 oktober: De Zoon 27
De Zoon wordt vandaag 27 jaar jong. Van harte gefeliciteerd, mijn kind. En nog vele jaren. Zes uur op. De Vrouw volgt niet ver achter mij. Zij vertrekt om kwart over zeven naar haar werk. Ik ga een uur later en heb dan al veel werk verzet. Na een uurtje werk bij de Kap wandel ik via de biowinkel door de zon en de oktoberkou terug naar huis. Koffie, nog wat verder werken, ook aan de webstek van Kunst-Zinnig-Brein, lunch. De Vrouw is er om half drie en hoeft dan niet meer weg. Eind van de middag loop ik nog door het centrum naar een supermarkt voor wat dingen en dan maak ik avondeten. Een risotto met pompoen en kastanjechampignons, een salade van bosui, komkommer, tomaat, radicchio en kaki, een schotel van runderchipolata met ui en paprika. Boel parmesan ernaast. Goed gelukt, al zeg ik het zelf. Natafelen, afwas, afval. Dan bel ik Onze Vader. Hij heeft veel te vertellen. Binnenkort moet hij nog een endoscopie ter controle. Verder hoor ik vooral dat mensen om hem heen ouder worden, het moeilijk hebben of wegvallen. Volgende week bel ik hem weer en in het erop volgende weekend wil ik hem opzoeken. Ik werk de webstek bij, lees (de PROG is uit) en luister en ga weer heel op tijd slapen.
Muziek vandaag: Le Voyage De Sahar (Anouar Brahem), Live at Castlefest 2017 (Heilung), Iho (Maria Kalaniemi), Gulag Orkestar (Beirut), het derde en vierde plaatje uit de doos Stormwatch – The 40th Anniversary … Force 10 Edition (Jethro Tull), het plaatje dat met de PROG mee kwam

–

Dinsdag 29 oktober:
Weer koud. Toch snel op de werkplek. Daar van alles. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag ook van alles. Op de terugweg, als ik uit de bus stap bij het station, overvalt me een vlaag van angst. Er is er weer een. Het maakt me gelijk zeer moe. Half zes thuis. De Vrouw is het avondeten begonnen, ik maak het af door de runderschnitzels te bakken. De Zoon is er kwart over zes en helpt mee opeten. Dat lukt. Ik was af en ga dan hardlopen. Buiten fris, maar ik blijf rennen, dus heb ik er geen last van. Het gaat lekker en ik kom goed thuis. Webstek, lezen, luisteren, nog voor tien uur in bed.
Muziek vandaag: Octane (Special Edition) (Spock’s Beard)

–

Maandag 28 oktober:
Koud. De bus is laat. In Arnhem haal ik net de overstap. Denk ik. Daar moet ik ook nog bijna vijftien minuten wachten. In de kou. Op de werkplek is het warm. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon. Fris. In de middag werk ik verder. Half zes thuis. Ik maak avondeten: kastanjechampignons bakken, bosuitje erbij en vervolgens een laatste restant van de lamsstoof van gisteren. Druiven toe. Afwasje. Webstek. Lezen en luisteren. De Vrouw is thuis van haar werk om kwart over negen. Bijpraten. Slapen om tien uur.
Muziek vandaag: The Desaturating Seven (Primus), de eerste twee plaatjes uit de doos Stormwatch … The 40th Anniversary Force 10 Edition (Jethro Tull), Ends (Giancarlo Erra)

–

Zondag 27 oktober:
Zeven uur op. Redelijk geslapen. Klokken een uur terug, koffie, webstek, krant. Meer koffie met De Vrouw. Dan gaan we een rondje wandelen: via het Oranjepark langs het Sportfondsenbad dat momenteel gesloopt wordt en dwars door het centrum weer terug. De Zoon is er om kwart over een voor lunch. Afwas en stofzuig. Ik lees in de PROG die gisteren binnen kwam. Kwart voor vier begin ik met het avondeten: een tajine van lam, ui, prei, paprika, knoflook en tomaat. Ik schuif het restantje puree van aardappel en bataat in de oven en zet de overgebleven spitskoolsalade op tafel. Kwart voor zes is alles klaar. De boel smaakt uitstekend. Een fruitsalade van aardbei en mango toe. Afwas. Dan ga ik hardlopen. Het is koud, maar lopen gaat uitstekend. Ik moet een korte stop houden, want er zit een kleine egel op de straat tussen het gevallen blad. Blijft een bijzonder aangezicht. Thuis werk ik de webstek bij, lees en luister ik. Tien uur is het weekend voorbij.
Muziek vandaag: Astrakan Café (Anouar Brahem Trio), Le Pas Du Chat Noir (Anouar Brahem), Accordeon Tribe (Accordeon Tribe), Grand Tour (Big Big Train), het vierde – de repetities – plaatje uit de doos Halloween ’73 (Frank Zappa), Shamal (Gong)

–

Zaterdag 26 oktober: Geert & Kitty 25 jaar getrouwd
Half zeven op. Drie kwartier later loop ik mijn ronde hard. Het is zacht, maar het waait nogal. Niet erg. Lopen gaat goed en ik heb zowaar geen extra pauze nodig. Naar de markt voor fruit, groenten en vis. Aansluitend naar de bioslager en -winkel. De Vrouw is vanmorgen even werken. Ik lees en luister. Eind van de ochtend is Ze terug. Eén uur is De Zoon er voor lunch. Om drie uur is hij weer terug. Nu met de auto. We rijden naar Eindhoven. We zijn mooi op tijd, denken nog een uurtje te hebben om iets mee te krijgen van de Dutch Design Week. Als we na wat zoeken (rondje binnenstad) op een terrein komen waar mogelijk iets te aanschouwen is, ontdekken we dat een toegangskaart noodzakelijk is. Dus niet. Dan naar het etablissement waar Broer en Schoonzus hun vijfentwintigjarig huwelijk vieren. Het is een wielercafé. Allerlei leuke lui, familie en vrienden van de jubilarissen en prettige gesprekken. Ook prima eten. Akoestiek is niet heel fijn en voor mij is het wat te lawaaierig en dus vermoeiend. Edoch: geen groot probleem. Na tien uur rijden we weer terug en nog voor twaalf uur zijn we thuis.
Muziek vandaag: Archipelago (Hidden Orchestra), New Frontier (The Steve Howe Trio), La Boutique Fantastique (La Boutique Fantastique)

–

bazbo 0820: Mick Karn – Sensitive
Ooit eens tegengekomen op een rommelmarkt of platenbeurs. Ik heb er 5- voor betaald. Of dat guldens of euro’s zijn weet ik niet meer. Het titellied staat op Karns eerste soloplaat Titles, maar de B-zijde, het instrumentale The Sound Of Waves niet. Op het titellied zingt Karn, maar op beide stukken hoor je gelukkig zijn maniakale basspel. Daar gaat het tenslotte om. Ik heb een Nederlandse versie met de groene hoes uit het jaar van verschijnen: 1982. Van het solowerk van de oud-leden van Japan is dat van Mick Karn wat onderschat of onderbelicht, terwijl ik het bijzonder intrigerend vind. Helaas: ook hij is inmiddels dood

–

bazbo 0819: Jon & Vangelis – And When The Night Comes
Ik wist helemaal niet dat dit een single was geweest. Hij komt uit 1983 en het titellied staat op de elpee Private Collection. Die heb ik natuurlijk. Deze single is een fijn, beetje sexy nummer. Denk dat het vooral de saxofoon is die het wat sensueel maakt. Op 10 maart 1989 kwam ik ergens deze single tegen. Vraag me niet waar. Echt geen idee meer. Op de B-kant staat Song Is en dat staat niet op de elpee en dat had ik dus niet. Gelijk gekocht dus, deze single. Het is een Britse versie uit het jaar van verschijnen: 1983. Mooi hebbeding.

–

bazbo 0818: Billy Joel – All For Leyna
In 1980 kwam dit plaatje uit. Ik wist nog niks van Billy Joel, al zei de naam me wel wat. Zag een clipje bij Toppop of zo en vond dit een heel gaaf lied. Toen vergat ik het. Een jaar later vond ik de single in een uitverkoopbak van de Free Record Shop of V&D, weet ik ook veel. Ik kocht ‘m en thuis draaide ik ‘m grijs. Lekkere rocker. Toetsensolo halverwege is ook goor. Heb hier een Europese versie van de single. Op de B-kant staat Close To The Borderline en is echt een B-kantje. Overdreven gezegd: geen bal an.

–

bazbo 0817: The Jam – A Town Called Malice
Jazeker. Toen ik dit op de radio hoorde, wist ik: dit moet ik hebben. Op 5 maart 1982 kocht ik de single. Ik kwam ermee thuis, draaide de A-kant, dacht: mooi! en legde toen de achterkant eens op. En ja, die vond ik nog heel veel beterder! Precious vind ik ook vandaag nog een waanzinnig fraai stuk. Ik neem me al tientallen jaren voor eens een leuke Jamverzamelaar te kopen, maar het is er nog steeds niet van gekomen. Ik denk ook dat ik hem bijna nooit zal draaien. Daarom draai ik deze single nog maar eens. Precious heb ik ooit (35 jaar geleden of zo) samen met mijn jongste broer live op het podium gespeeld: hij op gitaar, die hij door mijn Yamaha CS-15 synthesizer joeg, die hem gruwelijk vervormde, ik zong en pielde een korte solo op mijn Philicorda-orgeltje. Of lieten we die solo weg? Denk het laatste. Waar blijft de tijd? Ik heb een Nederlandsche versie uit 1982 van dit prachtplaatje.

–

bazbo 0816: The Jacksons – Can You Feel It
Kijk. Hoor. Luister. Deze kocht ik op 24 maart 1981. Vijftien jaar oud, bijna zestien. Ik zat al helemaal in Emerson Lake & Palmer, maar toen deze monsterhit van The Jacksons op de radio voorbij kwam, was ik verkocht. Dat loopje! En mooi hoe de verschillende stemmen elkaar afwisselen, met die van Michael overal doorheen priemend. Zingt hij daar nou: ‘Tommy, can you feel it’? In die dagen was mijn grote broer gek van The Who en we luisterden samen veel naar hun meesterwerk Tommy. Ik heb de Europese druk van deze single. Op de achterkant staat Wondering Who en nu ik dat terug hoor, weet ik weer waarom ik de hele elpee niet wilde hebben. Matte discofunk, blijft niet hangen. Maar de A-zijde blijft geweldig.

–

bazbo 0815: Helma en Selma – Bergen Van Tirol
Lieve help, wat bezielde De Vrouw toch? Toch, toch is dit een alleraardigst plaatje. Bijna aandoenlijk. Dit komt uit 1965, een uitzonderlijk jaar, mag ik wel zeggen. Ook van het Telstar label en het is in 1976 heruitgegeven. Op de B-kant horen we Edelweis-Wals. Eveneens aandoenlijk, zij het een stuk minder aandoenlijker dan de A-zijde van dit pareltje.

–

bazbo 0814: De Heikrekels – Jij Bent Voor Mij Alleen!
Vier euro vijftig levert deze Nederlandsche single uit 1967 op! Plaatje is ook erg, maar klinkt puurder dan die Havenzangersworst. Lijkt wat meer in het tijdsbeeld te passen. Op de B-zijde van deze Telstar Records plaat vinden we Samen Dansten Wij De Hully-Gully. Nu heb ik nooit op dansles gezeten, maar iets in mij zegt me … nou ja, laat maar.

–

bazbo 0813: De Havenzangers – De Country-Dans
DEZE IS NIET VAN MIJ! God bewaar me, stel je voor dat onze beschaving ooit wordt opgegraven, dan schaam ik mij diep vanuit mijn urn. Slechts één versie van deze 7″ en die heeft De Vrouw dus ooit gekocht. Ver voor mijn tijd, dat wel. Plaatje komt uit 1984 en als je hem op Discogs te koop aanbiedt, kun je er zo €0,25 voor vragen. Wow. Misschien nog leuk om te weten dat de heer Henk Pleket, de drijvende kracht achter deze band, jaren lang bij ons in de straat woonde. Geen haven in de buurt te bekennen, overigens. Henk is trouwens ook dood. Op de achterzijde van de single staat Voor Mooie Meisjes Staan Wij Altijd Klaar. #metoo

–

Vrijdag 25 oktober:
Half zeven op. Koffie. Een uurtje later heb ik de werklaptob open en ben ik aan de slag. Gaat lekker. Tussendoor koffie met De Vrouw. Rond half een een lunch. Erna de korte afwas en even het centrum in om ergens een verjaardagskaart te kopen. Dan weer volop verder. Kwart voor vijf is het klaar en doe ik de laptob uit. Eten maken. Een puree van zoete aardappel en enkele gewone. Een salade van spitskool, mandarijn en rozijn. Een roerbak van prei, shiitake, rookworst en veldsla. Smaakt goed. Natafelen. Afwas. Afval. Dan werk ik de webstek bij, luister en lees ik. Half elf slapen.
Muziek vandaag: het vierde, vijfde en zesde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), El Gaucho (Müller & Makaroff), Yesterday And Today (allerlei), Harry’s Bar (Gordon Haskell), de tweede show uit de doos Halloween ’73 (Frank Zappa), Genesis Revisited Band & Orchestra: Live at the Festival Hall (Steve Hackett), Depth Of Field (Kaprekar’s Constant)

–

Donderdag 24 oktober:
Ook vandaag veel op de werkplek, maar ik krijg ook veel af. De Vrouw appt: ze heeft kaarten weten te bemachtigen voor Steven Wilson op 25 september in Oberhausen. Tour langs grote stadions, ik houd mijn hart vast, maar ben toch benieuwd. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Het is bewolkt, maar zeer zacht. Ook in de middag veel en veel af. Veel ook niet af en dat gaan we morgen doen. Op de terugweg vlieg ik de muziekwinkel binnen en daar bemachtig ik mijn doos Halloween ’73 (Frank Zappa). Wat vertraging met de bus, dus pas zes uur thuis. In de doos dit keer niet alleen een masker, maar ook een set Frankensteinhandschoenen. Geinig, maar totaal overbodig en die doos: waar laat ik die, nu ik kleiner ben gaan wonen? De Vrouw serveert lamsfiletlappen met een schotel van ui, shiitake, bataat en kikkererwten, plus een goed gevulde salade. Aardbeien na. Ik was af, werk de webstek bij, lees en luister en ga even na tien uur slapen.
Muziek vandaag: de eerste show uit de doos Halloween ’73 (Frank Zappa), Zess (Magma)

–

Woensdag 23 oktober:
Half zeven op. Koffie. Werk voor de Kap. Half negen ben ik daar. Nog meer koffie en nog meer werk. Tien uur wandel ik via de biowinkel naar huis. Met De Vrouw op de fiets (door natte mist) naar het ziekenhuis. Daar nog geen vijf minuten bij de verpleegkundige binnen. Eindelijk lijkt de wond echt rustig en dicht. Afgelopen dagen was dat nog niet zo. Nog even voorzichtig aan doen en dan langzaam in gewoner doen zien te raken. Eerstvolgende afspraak (tenzij er opnieuw complicaties zijn) is op 20 december bij de chirurg. Om twaalf uur zijn we weer thuis. Koffie en lunch. De Vrouw gaat daarna naar het werk; ik wandel naar een supermarkt en langs het kanaal weer terug. Thuis werk ik nog wat verder en om vijf uur ga ik een ronde hardlopen. Het lukt redelijk, al heb ik een korte wandelpauze vlak voor het einde nodig. Ik maak eten voor mijzelve: een omelet gevuld met bosui, paprika, courgette, meer niet. Boel parmesan eroverheen. Zeer fijn. Afwas. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is om acht uur terug. En ik? Ik lig om tien uur weer in bed.
Muziek vandaag: het derde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Snow (Limited Edition) (Spock’s Beard), The Desaturating Seven (Primus), You (Gong),

–

Dinsdag 22 oktober:
Veel op de werkplek, maar ik red het prima. Tussen de middag wandel ik door bos. Ook in de middag veel. Niet erg. Veel vertraging ook op de terugweg. Kwart over zes thuis. De Vrouw serveert een ouderwetse pilav en De Zoon is er om te helpen alles op te eten. Niet dat het lukt. Er is nagerecht van pudding met aardbeien en frambozen. Dat lukt wel. Na de afwas regelen we wat zaken in de ondersteuning van De Zoon. Dan werk ik de webstek bij en lees ik. Nog voor half elf weer in bed.
Muziek vandaag: het derde en vierde plaatje uit de set Stormwatch – The 40th Anniversary … Force 10 Edition (Jethro Tull)

–

Maandag 21 oktober:
Alles redelijk wel, vanmorgen. Niet helemaal stabiel, maar toch redelijk wel. Op de werkplek weet ik veel te werken. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Het is grijs en grauw, maar mooi herfstweer. Ook in de middag veel werken. Half zes thuis. Nog geen kwartier later loop ik buiten een ronde hard. Rustig, fijn. De gebruikelijke route is halverwege ergens opgebroken, dus moet ik via omwegen. Niet erg. Thuis maak ik eten voor mijzelf. Kastanjechampignons bakken, bosuien, minipaprika, een little gem erbij. Peper en zout en … klaar. Smaakt en vult goed. Kleine afwas. Webstek en die van Kunst-Zinnig-Brein bijwerken, dan lezen en luisteren. Tien uur is De Vrouw thuis. Ik zeg hallo en gedag en welterusten.
Muziek vandaag: The Desaturiating Seven (Primus), de eerste twee plaatjes uit de set Stormwatch – The 40th Anniversary … Force 10 Edition (Jethro Tull)

–

Zondag 20 oktober:
Kwart over zeven wakker en op. Niet zo heel veel geslapen, maar het gaat. Acht uur ren ik buiten. Het is koud, maar lopen gaat heel goed, dus merk ik er niet van. Thuis nog even in bed. Dan koffie met De Vrouw. De Zoon is er laat, pas om half twee, voor lunch. Ik heb al gestofzuigd en De Vrouw doet de snelle afwas erna. De Zoon rijdt ons eerst naar Zwager voor het feest ter gelegenheid van de tweede verjaardag van de jongste Neef. Daar is het vol en wordt het nog voller. Mooi om te zien. We zijn er een uurtje en rijden dan verder naar de verjaardag van Robert in Radio Kootwijk. Daar is het minder vol, maar ik merk dat de luide gesprekken mijn hoofd wel vol maken. Marja heeft eten gemaakt. Kwart over acht zijn we weer thuis. Even zitten. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik en nog voor tien uur lig ik in bed.
Muziek vandaag: het tweede plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Cheating The Polygraph (Gavin Harrison), It Is And It Isn’t (Gordon Haskell), Terry Riley: Sun Rings (Kronos Quartet)

–

Zaterdag 19 oktober:
Half acht pas op. Koffie. Een uurtje later wandel ik naar de markt voor fruit en groente. Het is regenachtig, maar dat is niet erg. Vervolgens loop ik naar de bioslager en biowinkel. Nu regent het nogal hard. Ook niet erg. Thuis koffie met De Vrouw. En vinyl. Half twaalf lopen we het centrum in. In een boekhandel kopen we cadeautjes – en ik gooi snel Een jongensleven (Stephen Fry) op de toonbank erbij – en dan betreden we een nabijgelegen winkel annex eetgelegenheid. Jaap viert zijn zestigste verjaardag en heeft ons en nog een stel uitgenodigd om het samen te vieren met een high tea. We krijgen mooie hapjes, drinken fijne thee, voeren prettige gesprekken en hebben het nog gezellig ook. Half drie staan we weer buiten. Het is droog en zelfs zonnig af en toe. Ik fiets nog naar een supermarkt voor een kleinigheid. Dan lees ik de krant en horen we vinyl. Half zes ga ik een eenvoudig avondeten maken: ik zet de salade van gisteren nog een keer op tafel, bak aardappels en serveer een rundergehaktschijf die is omwikkeld met spek en entrecote. Toe is er nog een fruitsalade van aardbei en framboos. De afwas is vrij snel klaar. Dan werk ik de webstek bij, lees en luister ik. Half elf is het weer fijntjes geweest.
Muziek vandaag: het eerste plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), verschillende 45-toerenplaatjes (zie Twitterberichten hieronder), Strictly Commercial – The Best Of Frank Zappa (Frank Zappa), Tago Mago (Can), Third Degree (Flying Colors), The Height Of The Reels (Arve Henriksen)

Doodstil was het op straat. Dat was zo gek niet. Het was tenslotte zondagmorgen en nog vroeg ook. Hij was om half zeven opgestaan en drie kwartier later rende hij buiten.
Hardlopen deed hem goed. Hoe lang geleden was het ondertussen dat hij ermee was begonnen? Dat moet begin 2015 zijn geweest, dik vierenhalf jaar geleden nu. Het was behandelaar die hem had gevraagd wanneer hij eens een keer ging bewegen. Volgzaam als hij was – alles om zijn geestelijke gezondheid op orde te krijgen – maakte hij een plan. Ergens van het internet plukte hij een opbouwschema, in een grote sportwinkel kocht hij goede schoenen en onder uit een lade pakte hij een sportbroekje en shirt. Daar ging hij. Drie keer in de week minimaal een half uur. Na vier maanden kon hij vijftien minuten onafgebroken hardlopen en nog weer vier maanden later een half uur. Vanaf toen was het een kwestie van onderhouden. Drie keer in de week maakte de schrijver een half uur lang zijn hoofd leeg. Meestal ’s avonds, maar als het kon ’s morgens. Zoals nu.

Hij had zo zijn vaste routes. Het liefst liep hij door parken en over stille straatjes. Als het had geregend, nam hij de openbare weg om plassen te omzeilen en modderschoenen te voorkomen.
Vanmorgen was hij begonnen met een klein stukje door de drukke winkelstraat, die nu helemaal niet druk was. Hij kon mooi over het asfalt lopen. Dat was zacht en veerde mee onder zijn loopschoenen. Vervolgens sloeg hij rechtsaf een smalle straat in, die onderdeel was van een wandelgebied. Niet lang daarna kwam hij aan de rand van het centrum. Hier werden de straten breder. Voor de grote herenhuizen liep het voetpad. Daar liep hij liever niet overheen; de tegels lagen ongelijk. Niet fijn voor zijn enkels en kuiten.

Wilde hij niet al te ver, dan moest hij nu links aanhouden. Zo kwam hij op een punt waar hij niet anders kon dan een klein stukje langs een drukke doorgaande weg.
Naast het voetpad was een parkeerstrook die vol stond met auto’s. Op het wegdek was een fietsbaan; het asfalt ervan was rood en afgebakend met witte strepen. Daar waar de auto’s reden was het asfalt gewoon zwart. De schrijver koos ervoor om niet over het hobbelige voetpad te rennen. Als hij aan de rechterkant van de rode strook, dicht tegen de geparkeerde auto’s aan liep, dan was hij niemand tot last. Zeker nu niet, op deze stille zondagmorgen.

Heerlijk, deze rust zo op de vroege morgen. Je zag als het ware de stad ontwaken. Voordat hij ziek werd, was hij nooit zo vroeg op. Meestal sliep hij zijn roes uit nadat hij de avond ervoor gewoontegetrouw te veel had gedronken. Nu dronk hij al bijna zes jaar niet meer. Als mensen hem ernaar vroegen waarom, dan antwoordde hij: ‘Ik heb genoeg gehad.’ Het was ook zo. Dat hij sinds die memorabele 16 november 2013 niet meer naar alcohol taande en het nooit heeft gemist, noemde hij: ‘Een geluk bij een ongeluk’.
Ver achter zich hoorde hij een auto aan komen rijden. Op het zwarte wegdek was ruimte zat, zelfs voor grote vrachtwagens, maar toch ging de schrijver nog iets meer naar rechts lopen, dicht langs de geparkeerde auto’s.
Mottig of bekaterd voelde hij zich nooit meer ’s morgens. Sterker nog: hij zat lekker in zijn lijf. Natuurlijk, in zijn hoofd was het niet altijd fijn, maar hij wist dat iedere neerslachtige bui ook weer over zou gaan en wat hij moest doen om de moeilijke tijd goed door te komen. Op tijd opstaan, bijvoorbeeld. De meeste energie had hij in de ochtend. Rond het middaguur zakte hij in en was hij moe.

TOEOEOEOET! De schrijver schrok zich rot. Een grote witte personenbak scheerde vlak langs hem heen. Hij kon niet anders dan stoppen en stil staan. De auto was hem voorbij en reed nu als een razende van hem vandaan. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij hijgde. Wat was er gebeurd? Zat hij fout? Liep hij in de weg? Was hij een gevaar voor zijn medeweggebruikers? Had hij toch op het voetpad moeten lopen? Was er een andere reden dat hij aan de kant moest? Een gevaarlijke situatie? Of was hier wat anders aan de hand? Een ongelikte bestuurder, bijvoorbeeld? Was het nou echt zo nodig om hem de stuipen op het lijf te jagen?

Hij greep naar zijn borst. Niet dat hij een hartaanval had of iets dergelijks. Nee, het was een beweging die ooit een automatisme was, maar al sinds jaren niet meer nodig. Hij wilde weten of dat wat in de binnenzak van zijn jas zat, nog op zijn plaats zat. Maar hij droeg geen jas; hij droeg zijn blauwe hardloopshirt. Dat wat de schrijver in het verleden in zijn binnenzak met zich mee droeg, stond nu al tijden veilig in het messenblok op het aanrecht.

–
Apeldoorn, september 2019

Dit is de achtendertigste aflevering van de eindeloze serie Schrijver.  

Hier lees je ‘m op FOK!.

Ter gelegenheid van twintig jaar FOK!.

–

Wat wist ik van online communities? Niet zo veel en dan druk ik me nog eufemistisch uit. Het enige forum waar ik wel eens kwam zat vol liefhebbers van de muziek van Frank Zappa. Daar was en is veel discussie, maar ik houd me vrij stil. Die discussie vindt plaats in de Engelse taal. Die ben ik redelijk machtig. Ik lees het vloeiend, maar vind het lastig om mijzelf er goed in uit te drukken. Hoe anders is dat in het Nederlands. Lees de stukken die ik in de afgelopen bijna dertien jaar hier op FOK! heb geplaatst er maar op na.

Op 18 januari 2007 was het dat ik dat eerste stukje plaatste. Hoe zat het ook weer?
Goede vriend T**, nu wereldberoemd in het landelijke medialandschap, had me een week ervoor bij mijn lange haren meegesleept naar een website, introduceerde me bij een of andere eindredacteur van iets en zei: ‘Zo. Dit is FOK!. En nu schrijven. Veel, graag.’ Ik durfde hem niet te weigeren.
Voorzichtig ging ik eens kijken wat die website zoal behelsde. Lieve help, wat een enorme wereld zat erachter. Nieuwsberichten, recensies, specials, weblog en columns, aangaande de meest uiteenlopende onderwerpen: actualiteiten, sport, amusement, film en tv, glamour, games, noem maar op. En dat was dan nog maar de ‘voorpagina’ van de webstek. Erachter hing een gigantisch forum waar gebruikers met elkaar in gesprek konden over zo ongeveer alles. (Zelfs porno. Porno? Ja, porno. Ik verzin het niet. Overigens: ik heb slechts een keer in dat forum gekeken en wist toen dat er bij mij thuis in de slaapkamer zaken gebeuren die ik opwindender vind.) Het duizelde me allemaal voor mijn ogen. Daar was dat Zappaforum niks bij.

Ik plaatste dat eerste stukje en zowaar, daar kreeg ik reacties onder. Die reacties varieerden van ‘Leuk!’ tot aan ‘Dat ik dit uitgelezen heb. Wat een verspilling van tijd.’ Maar dan in extremere formulering. Natuurlijk was nog lang niet iedereen ingewijd in het bizarre bazbobestaan (daar ging ik de zeven jaar daaropvolgend hard aan werken), dus verbaasden mij die negatieve reacties niet. Ik vergaf het de schrijvers ervan. Wat me wel mijn wenkbrauwen deed optrekken was de toon die de reageerders aansloegen.

Nog geen twee weken daarna plaatste een collega-columnist een voor hem zeer typisch stuk. Ik was het niet met hem eens, maar vond het een goed geschreven stuk dat opriep tot inhoudelijke discussie. Eronder gingen de lezers tekeer. ‘Ik ben het er niet mee eens! Wat een slechte column,’ was nog een milde reactie. ‘Slechte columnist! Wie heeft dit vaginale braaksel de redactie binnen gelaten?’ was een wat minder milde reactie. De reacties daaronder werden steeds erger. Iemand verwees naar het forum, waar de ‘discussie’ verder ging. Ik klikte op een link en belandde in een openlijke lynchpartij. De gezamenlijke opinie bevond zich in het stadium van: ‘De column is slecht. De columnist is slecht. De columnist moet weg. De columnist moet dood.’ Ik was geschokt.
Nu ben ik behept met een rechtvaardigheidsgevoel van onvoorstelbare omvang. Doorgaans weet ik mijzelf zeer goed te bedwingen dit rechtvaardigheidsgevoel te uiten. Maar dit ging te ver. Ik ging mij hier eens fijntjes mee bemoeien. ‘Wacht even,’ zo schreef ik. ‘Jullie zijn het niet met de columnist eens. Dat mag. Je vindt zijn stukje niet mooi. Dat mag ook. Maar hem openlijk zo aan de schandpaal nagelen vind ik niet kies. We kunnen niet alles waar we het niet mee eens zijn of niet mooi vinden weg doen. Zo zit de wereld niet in elkaar. Bovendien: je kunt het stukje ook níét lezen.’ Dat had ik beter niet kunnen schrijven.
Plots ging de discussie niet meer over de collega-columnist en zijn stukje, maar over mij. De gezamenlijke opinie was: ‘Jij bent al net zo slecht als de columnist. Jij moet ook weg. Jij moet ook dood.’ Ik stribbelde verbouwereerd tegen dat het allemaal niet lief en netjes was van iedereen. ‘Iedereen heeft het recht om geen smaak te hebben,’ riep ik nog uit. Het hielp niet. ‘Dóód moet de columnist en dóód moet jij!’
En toen moest ik het zeggen, hè?
‘Lieve lezers,’ schreef ik. ‘Als dit stukje van mijn collega-columnist je nou zo raakt, als je je over zijn werk zo druk maakt, als het jullie gemoederen zo bezig houdt, bedenk dan ook eens: zelfmoord is een optie.’

Bam.
Plots lag ik van het forum af. En van de voorpagina ook. Wat was er aan de hand? Deed mijn computer raar? Ik controleerde alle bekabeling. Nee, daar kon het niet aan liggen. Ondertussen was het al ver na middernacht en ik moest hoognodig naar bed.
De volgende morgen vond ik bericht in mijn mailbox. Ik had een ban. Geen idee wat het was. Even verder lezen. Aha, ik mocht de komende weken niet op FOK! komen. Ik kon niets plaatsen. O. Waarom? Ik had een openlijke doodsverwensing gedaan. Een wat? Een doodsverwensing. En ik was lid van de FOK!crew, dus diende een voorbeeld te zijn voor een ieder.
Even overwoog ik dat hele FOK! te laten stikken. Zo ga je niet met elkaar om, vond ik. Iemand openbaar afbranden omdat hij iets heeft geschreven wat je niet aanstaat, dat kan niet. En als iemand anders (ik, dus) het voor hem en het vrije woord opneemt, dan kan het niet zo zijn dat die de straf krijgt. (‘Maar zij begonnen!’ wilde ik tegenwerpen. Ik deed het niet.) Mijn rechtvaardigheidsgevoel groeide verder in nog onvoorstelbaardere omvang. Het onrecht regeerde hier op FOK!. Wilde ik voor zo’n zootje wel schrijven? In kon er nachten niet van slapen.
Gelukkig was ik met iets van een week weer in de gelegenheid om in te loggen. Toen las ik her en der terug wat er precies gaande was. De lui met de grote bek op het forum hadden zich rot gelachen toen ze begrepen dat ik een ban had. De eindredacteur legde achter de schermen aan de schrijvers alhier uit dat ik het voorbeeld was voor velen: geen gebruikers dood wensen, mensen. Maar of we vooral wel door wilden gaan met prikkelende en wonderschone stukjes plaatsen.

Dat deed ik dan maar. Of u ze prikkelend vindt of wonderschoon, weet ik niet. Maar stukjes plaatsen op FOK! doe ik nu dus bijna dertien jaar. Ik vind FOK! nog altijd een prachtig podium en medium. Van harte gefeliciteerd met het twintigjarig jubileum!
Zo naïef als dertien jaar geleden ben ik niet meer, maar nog altijd verbaas ik me over de toon van reageren onder columns en nieuwsberichten. Met verbijstering zie ik de respectloze, xenofobe, intolerante en ongenuanceerde uitroepen. Het lijkt wel of het in de loop van de jaren erger wordt. Gaat er op onze aarde iets mis, dan is het de schuld van een ander (vooral links en moslims en klimaatgekkies). Alles uit boosheid en ontevredenheid en hufterigheid en het-is-de-schuld-van-de-ander en grappig of adrem of zijn. Ik vind het zorgelijk. Het is zo gemakkelijk om van achter de computer je gelijk de wereld in te schreeuwen. En zeg niet dat ik zelf een zolderkamerautist ben. Autist ben ik misschien nog wel, maar ik woon tegenwoordig in een appartement, dus een zolderkamer heb ik niet.
Ik ben gestopt met het lezen van reacties onder de nieuwsberichten. De meeste maken me moedeloos, misselijk en verdrietig.

Alleen de reacties onder de columns zie ik nog. Bij de collega’s gaat soms ook weer een ploegje tekeer. Gelukkig is het onder mijn eigen stukjes vriendelijker. Dat zal waarschijnlijk komen doordat ik zelden over onderwerpen uit het nieuws schrijf of me uitgesproken druk maak over maatschappelijke problemen. (Ik dank mijn trouwe lezers hartelijk voor de vele kaartjes die ik mocht ontvangen ter gelegenheid van mijn mijn twaalfjarig jubileum op 18 juli 2019.) Toch schrok ik laatst op een donderdagavond door mijn die ochtend geplaatste verhaal scrolde. Onder het stukje gaf iemand een fijne, inhoudelijke reactie.

Mijn verhaal was een observatie op straat en daarin had ik geschreven: ‘Dit is zo’n dag dat ik zinloos geweld volkomen begrijp. Maar ik kan mij beheersen.’
De betreffende lezer had eronder gezet [letterlijk citaat]: ‘Wat een randdebiel ben jij zeg. Een stomp voor je kankersmoel moet je hebben. Het zijn trouwens ook nog twee zinnen en een andere mongool prijst je de hemel in alsof je een geweldig schrijver bent. Heb je ooit van een komma gehoord?’
Ik was met stomheid geslagen. Pas een dag later kon ik eronder tikken: ‘Lieve help, ik heb hier heel veel ongelikte reacties onder mijn stukjes gezien, maar deze slaat werkelijk alles.’ Maar daar zal ik ook wel weer een ban voor krijgen.

–
Apeldoorn, september 2019  

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

bazbo 0812: The Abdul Hassan Orchestra & Yonina – Arabian Affair
Yep. Heerlijk faut. Toen dit plaatje verscheen in 1978 en het bij Toppop was te zien, vond ik het geweldig. Zo’n dertig jaar later (ongeveer), vond ik het singletje in graaibakken tijdens een of andere beurs of rommelmarkt, weet ik ook veel. Niettemin: kopen. Blijft geweldig. Ik heb een Nederlandsche versie en op het hoesje staat dat Yonina ook muzikant is. Volgens mij danste ze alleen buik. B-kantje Desert Dance is trouwens net zo verkeerd en fijn. De componisten zijn Abdul Hassan (zelf) en Cemal Atam en de productie lag in handen van Bîr Hûker, maar destijds gingen de geruchten dat er geen Arabier aan te pas is gekomen. Zou kunnen. Het ligt er te dik bovenop. Maar leuk blijft het.

–

bazbo 0811: Sven Hammond Soul & Corrina Greyson – Lookin Up, Turnin Round
31 mei 2013. Sven Hammond Soul speelt op het Leienplein hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Ik maak een paar foto’s. Na afloop kijk ik bij de merchandisetafel. Daar staat Sven en hij zegt: ‘Je kunt niet zomaar foto’s maken zonder iets te kopen.’ Dus koop ik zijn concert-dvd. Als bedankje geeft hij mij een single en een handtekening. Dat is deze, uitgebracht in 2009. Eén keer gedraaid, ik vermoed op 1 juni 2013. Nu dus de tweede keer. Het titellied is alleraardigste soul, maar ik houd toch meer van zijn instrumentale Hammondgepielfunk à la de B-kant Moet Jij Wete.

–

bazbo 0810: Godley & Creme – Under Your Thumb
Ik weet het nog goed. Begin december 1981 zag ik de ‘clip’ van dit lied bij Toppop of een ander popmuziekprogramma uit die tijd. ‘Hebben’, wist ik. Op 10 december 1981 kocht ik de single. Ik vind het nog altijd een van de mooiste liedjes van het koppel Godley & Creme. Het is afkomstig van het album Ismism, dat vol staat met cryptische songs die zijn voorzien van briljante teksten. Gelukkig is het werk van het duo sinds kort weer volop verkrijgbaar. B-kant She’s The Power Behind The Throne staat niet op het album, maar verscheen vorig jaar wel op de fijne box met (bijna) alle albums van beide heren.

–

bazbo 0809: David Garrick – Dear Mrs. Applebee
Klassiekertje. Later ooit eens gekocht op beurs of markt. Jaren 00, gok ik. Kan er een decennium naast zitten. Ik heb hier een Nederlandse versie van dit uitzonderlijk sterke lied uit 1966 in handen en deze versie doet op Discogs toch maar mooi vijfenzeventig cent! Op kant B staat You’re What I’m Living For. Ook mooi.

–

bazbo 0808: Ellen Foley – We Belong To The Night
Sinterklaascadeautje in 1979. Niet voor mij. Voor mijn zusje. Toen ik het huis uit ging, heb ik alle singletjes die in huis waren, meegepikt. Vandaar. Hitje voor mevrouw Foley, beter bekend van de vrouwenstem uit de megahit Paradise By The Dashboard Light. Maar deze hit is ook leuk. We hebben hier een Nederlandse versie van de single. Op kant B staat Young Lust. Geen cover van een Pink Floyd lied, maar een stomme rocker.

–

bazbo 0807: Bryan Ferry – Extended Play (EP)
Heer Ferry. Altijd goed. Zou niet meer weten waar ik dit gekocht heb en wanneer. Vast een beurs of rommelmarkt ergens in de jaren 00. Op de achterzijde van het hoesje staat een lulverhaal dat Heer Ferry de EP op waarde weet te schatten door middel van het uitbrengen van dit plaatje met vier nummers erop. Precies: een EP. Uitgestorven in 1976, maar door Heer Ferry dus weer nieuw leven ingeblazen. Geen idee of zijn voorbeeld heeft doen volgen. Opener The Price Of Love en Shame, Shame, Shame rocken er ouderwets Heer Ferrystijl op los. Op de tweede zijde gaat het gas terug: Heart Of My Sleeve en It’s Only Love. U heeft het al begrepen: hier covert Heer Ferry weer allerlei helden. Over helden gesproken: Chris Spedding, Morris Pert, John Wetton en Eddie Jobson spelen hier in de begeleidingsband. Nederlandsche makelij, deze extended play van Heer Ferry.

Vrijdag 18 oktober:
Iets na half zes wakker en op. Drie kwartier later loop ik buiten mijn ronde hard. Het is niet heel koud, wel donker en droog. Lopen gaat prima, ondanks dat ik een paar keer heb overgeslagen. Thuis nog even wat voorbereidend werk voor de Kap. Half negen ben ik in kantoor. Ik ontmoet collega’s en om tien uur interview ik een collega van een andere organisatie voor een artikel in het halfjaarlijkse magazine van onze organisatie. Twaalf uur ben ik weer thuis. Niet heel veel later arriveert Clint. Hij heeft de afgelopen dagen hier in Apeldoorn gewerkt bij de EK indoor wielrennen en komt nu bij ons lunchen. Leuk! We praten aardig bij en het is goed om elkaar in een heel andere situatie te spreken dan feest, concert of festival. Na twee uur vertrekt hij weer. Ik was af en ga dan het groentepakket ophalen. Thuis hebben we opnieuw bezoek: Zwager en de Twee Neven. Leuk, maar wel intensief. Merk dat ik doodmoe ben als ze na een uurtje vertrekken. Ik werk mijn aantekeningen van vanmorgen verder uit en om half zes ga ik het avondeten maken. Moeilijk is het niet. De pompoensoep en de salade heeft De Vrouw vanmorgen gemaakt en is overgebleven van de lunch van vandaag; ik bak slechts kipburgers erbij. Opnieuw afwas en ik breng afval naar containers. Dan lees ik de krant, werk ik de webstek bij en lees en luister ik tot een uur of half elf.
Muziek vandaag: Depth Of Field (Kaprekar’s Constant), Angel’s Egg (Gong), The Nature Of Connections (Arve Henriksen)

–

Donderdag 17 oktober:
Ook weer iets beter geslapen. Op de werkplek zeer veel. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag nog meer. Aan het eind moet ik alles gehaast opruimen om de bus te halen. Niet fijn. Maakt dat ik alles onaf ervaar. Half zes thuis. Zeer moe. De Vrouw serveert een ovenschotel van pompoen met rode ui, met een stoemp van aardappel met gebakken spek. Tomaatjes ernaast. Mooi. Afwas. Plots te nat om te gaan hardlopen. Ik lees de krant, werk de webstekken bij. Lees, luister, tien uur.
Muziek vandaag: Scenes From The Flood (Bryan Beller), Flying Teapot (Gong), Skald (Wardruna)

–

Woensdag 16 oktober:
Slapen gaat iets beter. Half zeven op. Om kwart over acht wandel ik naar de Kap. Ik heb dan al allerlei werkzaamheden gedaan. In kantoor ben ik snel klaar; even na half tien loop ik via de biowinkel weer terug naar huis. Koffie met De Vrouw. Daarna lunch. Afwas. Ik ga weer terug naar de Kap; nu in de hoedanigheid van ondersteuner van Kunst-Zinnig-Brein. Kunstenaar Robert maakt kennis met de redactie van het tweejarige magazine van de organisatie, waarvoor hij in juni een stripverhaal tekende. Voor de komende nummers gaat hij ook strips maken. Na een uurtje is het gesprek klaar en bespreken Ank en ik wat zaken voor de naaste toekomst. Half vijf pas thuis. Even zitten, dan avondeten maken. De Vrouw is er om half zes. Een rode curry van prei, paprika en kikkererwten. Lamsshoarma. Een salade van bieten en ei met een dressing van knoflook, citroen, honing, walnoten en olie. Zeer goed. De afwas snel klaar. Dan werk ik de webstek (ook die van Kunst-Zinnig-Brein) bij, lees en luister ik. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: Reflections (Brian Eno), Civilization Phaze III (Frank Zappa), Modern Masquerades (Fruupp)

–

Dinsdag 15 oktober:
Minder bar slecht geslapen. Verder wel oké. Op de werkplek ook. Tussen de middag wandel ik door bos. Na de middag ook oké. Half zes thuis. De Zoon is er een half uur later. De Vrouw heeft bamisoep gemaakt en die eten we op. IJs toe. Nogal afwas. Maar oké. Dan werk ik webstek bij, lees ik en luister ik en o ja, vandaag viert FOK! dat ze twintig jaar oud is en ik ben er al bijna dertien jaar bij en heb voor de gelegenheid een column geschreven.
Muziek vandaag: There & Here – ‘From The Vaults’ Series Volume 4 (Spock’s Beard), The Prince Of Heaven’s Eyes (Fruupp)

–

Maandag 14 oktober:
Bar slecht geslapen. Geen idee waarom. Is het volle maan of zo? Toch sta ik goed op. Op de werkplek kan ik veel doen en veel ook niet. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Het is nog zeer aangenaam weer. In de middag doe ik ook veel en veel ook weer niet. Half zes thuis. Ik zet de oven aan. De Vrouw is er om kwart voor zes. Ze is vandaag voor het eerst weer gaan werken. De wond is opnieuw open, op twee nieuwe plekken, maar verder ging het goed (zucht). Ik haal het eten uit de oven en zet de salade van gisteren ernaast. Wat uit de oven komt is het restant vis van gisteren en in een andere schaal het restant stoemp van gisteren, aangevuld met de curry van vrijdag en enkele gekookte bieten. De combinatie ziet er niet uit, maar smaakt voortreffelijk. De afwas is snel gedaan. Dan doe ik iets online wat al een tijdje lag te wachten, werk de webstek bij en lees en luister. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: Tago Mago (Can), Seven Secrets (Fruupp)

–

Zondag 13 oktober:
Half acht op. Koffie en van alles. Ook lezen. Meer koffie met De Vrouw. En vinyl. De Zoon is er twaalf uur voor lunch. Die nuttigen we. Erna was ik af. Dan ga ik naar buiten. Met De Zoon naar de bouwmarkt voor een baal isolatieplaten. Thuis de buitenkast isoleren. Ik houd zeven van de acht isolatieplaten over. Stofzuigen. Dan wandel ik langs het kanaal naar een supermarkt voor kleingheden. Buiten is het aangenaam, warm zelfs. Thuis even zitten op de galerij en het balkon. Avondeten maken. Salade van bosui, bleekselderij, radicchio, peer en veldsla. Saus van uien en tomaten. Victoriabaars in ovenschaal. Saus eroverheen. Twintig minuten in de oven. Ondertussen kook ik aardappelen en bataten en maak daar een puree van. Alles op tafel. Veel op. Aardbeien toe. Afwas. Afval naar container. Dan is het zeven uur geweest en ga ik een ronde hardlopen. Het is donker, maar nog steeds erg warm buiten. Lopen gaat heel redelijk. Kleine pauze nodig. Aan het eind begint het te regenen. Als ik thuis ben, regent het stort. Ik werk de webstek bij, lees en luister tot tien uur.
Muziek vandaag: Neroli (Brian Eno), diverse 45-toerenplaatjes (zie YouTubeberichten hieronder), Maldito Tango (Melingo), Future Legends (Fruupp), Runaljod – Ragnaror (Wardruna)

–

Zaterdag 12 oktober:
Pas om kwart over acht echt wakker. Buiten nog steeds regenachtig, dus weer niet hardlopen. Dan maar de markt op voor vis en fruit. Vervolgens de bioslager en biowinkel. De Zoon is er half een voor lunch. Na de afwas trotseer ik de nattigheid en ik fiets naar een bouwmarkt om isolatiemateriaal te bekijken. Ik wil de buitenkast nog van binnen isoleren, vandaar. Er is wel het een en ander te verkrijgen, maar dat krijg ik op de fiets niet mee. Morgen met De Zoon dan maar. Op de terugweg is het iets droger en ik rijd via een supermarkt naar huis. Krant. De Vrouw gaat naar de bioscoop. Ik doe allerlei kleinigheden, luister (surround) en begin met het avondeten. De Vrouw is er om half zes weer. Ik serveer een Thaise groene groentecurry van kastanjechampignon, ui, bosui, peper, knoflook, paprika, courgette en gemengde bonen. Erbij bak ik entrecote. Ook zet ik het restant salade van gisteren op tafel. We eten alles op. De afwas is snel klaar. Ik lees en luister en werk de webstek bij en lees en luister verder. Half elf lig ik weer in bed.
Muziek vandaag: The Shutov Assembly (Brian Eno), surround mixes van This Was (Jethro Tull) en Stand Up (Jethro Tull), V (Spock’s Beard), Gleb Kolyadin (Gleb Kolyadin), Runaljod – Yggdrasil (Wardruna)

Januari:
1 januari (wo) – open huis
5 januari (zo) – opening expositie Peter Vroon – Art café Sam Sam, Apeldoorn – 16.00 uur
17 januari (vr) – opening expositie Water, Kunst-Zinnig-Brein – Watermuseum Arnhem – 15.30-17.30 uur
17 januari (vr) – Mangrove + Silhouette – Gigant, Apeldoorn
24 januari (vr) – mini-expositie Kunst-Zinnig-Brein inrichten voor het KOP-festival – boekhandel Praamstra, Deventer – 10.30 uur
28 januari (di) – met Kunst-Zinnig-Brein naar het Nursing Congres in De Reehorst, Ede

–

Februari:
2 februari (zo) – opening expositie Auke Terpstra – Art café Sam Sam, Apeldoorn – 16.00 uur
9 februari (zo) – Bas, Willem en ik in De Walvis, de kleine theaterzaal van Gigant (voorheen: Markant), Apeldoorn – 14.15-15.30 uur
14 februari (vr) – Amsterdam Klezmer Band – Luxor, Arnhem
16 februari (zo) – afsluiting mini-expositie Kunst-Zinnig-Brein – boekhandel Praamstra, Deventer – 12.00-13.00 uur

–

Maart:
14 maart (za) – Erik Vloeimans’ Gatecrash – Gigant, Apeldoorn – VERPLAATST naar 10 mei

–

April:
3 april (vr) – Damian Wilson & Adam Wakeman – Luxor, Arnhem – VERPLAATST naar 2 september
4 april (za) – Open les Theater Wirwar – Gigant, Apeldoorn – 10.00-11.30 uur – UITGESTELD
18 april 2020 (za) – Bas, Willem en ik tijdens het evenement ‘Cultuur bij je Buur’, drie korte optredens om 13:00, 14:30 en 16:00 uur – Dorpstraat 114, 7361 AZ Beekbergen (let op! beperkt aantal plaatsen!) – UITGESTELD tot 2021
19 april (zo) – Bas, Willem en ik tijdens het evenement Cultuur bij je Buur – drie korte optredens – nadere informatie volgt – UITGESTELD tot 2021
20-22 april (ma-wo) – Koblenz – GEANNULEERD
22 april (wo) – Lazuli – Harmonie, Bonn – GEANNULEERD
22-24 april (wo-vr) – Bonn – GEANNULEERD

–

Mei:
8 mei (vr) – Nits – Luxor, Arnhem – VERPLAATST naar 6 september
10 mei (zo) – Eric Vloeimans’ Gatecrash – Gigant, Apeldoorn – OPNIEUW UITGESTELD en VERPLAATST naar 14 januari 2021
23 mei (vr) – Yes – Tivoli Vredenburg, Utrecht – UITGESTELD en VERPLAATST naar 13 mei (do) 2021

–

Juni:
11 juni (do) – etentje (het kan weer)
18 juni (do) – etentje (het kan weer)
20 juni (za) – Midsummer Prog Festival (Antimatter, Klone, Casey McPherson, RPWL, Mystery, Leprous) – Openluchttheater Valkenburg – 12.00-24.00 uur – VERPLAATST naar 26 juni 2021

–

Juli:
6-26 juli – vakantie
9-12 juli (do-zo) – Stralsund
12-14 juli (zo-di) – Binz
14-21 juli (di-di) – Bad Doberan
17-19 juli (vr-zo) – Zappanale (met Dweezil Zappa, Mike Keneally, John McLauglin & 4th Dimension, Camembert) – Bad Doberan (Duitsland) – UITGESTELD tot 2021

–

Augustus:
14 augustus (vr) – etentje
30 augustus (zo) – etentje

–

September:
2 september (wo) – Damian Wilson & Adam Wakeman – Luxor, Arnhem (herkansing van 4 april) (verplaatst naar woensdag 3 maart 2021)
6 september (zo) – Nits – Luxor, Arnhem (herkansing van 8 mei) – UITGESTELD
12 september (za) – open les Theater Wirwar – Gigant, Apeldoorn – 10.00 uur
19 september (za) – etentje
25-28 september (vr-ma) – Oberhausen – GEANNULEERD
25 september (vr) – Steven Wilson, Konig Pilsener Arena, Oberhausen (GEANNULEERD)

–

Oktober:
7 oktober (wo) – ontmoeting kunstcommissie Kunst-Zinnig-Brein – expositie Verenigingsgebouw Irene, Twello – 10.30 uur

–

November:
(niks)

–

December:
(niks)

–

–

Vrijdag 11 oktober:
Zeven uur wakker. Nog redelijk geslapen ook. Eerst eens wat werk voor de Kap doen. Dat lukt. Dan gaat de werklaptob open en ga ik verder aan de slag. De Vrouw luncht buiten de deur. Ik eenvoudig. In de middag krijg ik veel van een grote maar achterstallige klus klaar. Half vijf sluit ik alles af. Even de krant lezen en ondertussen warmt de schotel van gisteren op. Ook maak ik er een goede salade bij, van bosui, radicchio, appel, bleekselderij en veldsla. We eten alles op. De afwas is heel klein. Ik ga lezen en luisteren en de webstek bijwerken en lezen en luisteren en half elf ga ik slapen.
Muziek vandaag: Silhouettes (Klaus Schulze), Small Craft On A Milk Sea (Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams), The Yellow Shark (Frank Zappa), Nick ’n Neal Live In Europe (Nick D’Virgilio & Neal Morse), Third Degree (Flying Colors), In Amazonia (Peter Hammill & Isildur’s Bane), The Bell (iamthemorging), The Elements – 2019 Tour Box (King Crimson)

–

Donderdag 10 oktober:
Goed geslapen zelfs. Alles voorspoedig. Ook op de werkplek. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Half zes thuis. De Vrouw serveert een ovenschotel van aardappelpuree, koolraap, spek en kastanjechampignons. Zeer smakelijk. Weinig afwas. Vroeg ben ik klaar. Krant. Dan webstek, lezen en luisteren. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: het elfde en twaalfde plaatje – het concert uit Londen, 1975 – uit de doos Love From The Planet Gong (Gong), Scenes From The Flood (Bryan Beller)

–

Woensdag 9 oktober:
Kwart voor zeven op. Zonder wekker. Anderhalf uur later heb ik al wat werkzaamheden voor de Kap gedaan. Half negen ben ik in kantoor voor koffie en nog wat meer klussen en half tien wandel ik weer terug naar huis. Het is fris, maar droog en De Vrouw en ik fietsen naar het ziekenhuis. De verpleegkundige bekijkt nog maar eens de wond. Die is nog altijd niet dicht en het lijkt erop dat er nog wat meer onderhuidse hechtingen naar buiten gaan komen. Langzaam werk weer opbouwen zou kunnen; in ieder geval over twee weken weer terug ter controle. Op de terugweg fiets ik langs de biowinkel. Begin van de middag zijn we weer thuis en lunchen we. Ik was af en doe nog werk voor de Kap. Als dat klaar is, loop ik het centrum in voor een rondje en nog een boodschapje. Krant. Op tijd maak ik avondeten. Ik warm de saus van gisteren op, kook koolraap en bak kebabs. Kwart over vijf zet ik het op tafel, samen met de salade van gisteren. Afwas. Half zeven gaan we naar een zaaltje in de buurt. Het regent stort, maar dat is niet erg. In het zaaltje krijgen we de bouwplannen gepresenteerd van het complex dat bij ons op de hoek van de straat gaat komen. Het is nogal een blok en ondanks dat we er zelf waarschijnlijk helemaal niets van merken of last van hebben, hebben we wel wat vragen. Ik ben om half acht weer thuis; De Vrouw gaat ergens op bezoek. Nog steeds veel te nat om een ronde hard te lopen. Ik werk de webstek bij, lees en luister en ga om tien uur weer slapen.
Muziek vandaag: The Drop (Brian Eno), Açaí (Aline de Lima), La Semilla Escondida (Sergent Garcia), Juice (Medeski Martin & Wood), Third Degree (Flying Colors)

–

Dinsdag 8 oktober:
Beter opgestaan. Lichte regen. Op de werkvloer van alles. Ik schiet op en werk veel weg. Tussen de middag wandel ik door bos en paddenstoelen. In de middag schiet ik nog meer op. Half zes thuis. De Vrouw heeft de pastasaus (met tomaten, mangold en verse rookworst) al klaar; ik maak salade (bosui, komkommer, radicchio, bleekselderij, appel, veldsla). De Zoon is er om kwart over zes. Tijdens de maaltijd vertelt hij zo tussen neus en lippen door dat hij gisteren niet een, maar twee belangstellingsgesprekken voor een nieuwe baan heeft gevoerd. Welja. Het stemt hoopvol: als hij bij een nieuwe werkgever een jaarcontract krijgt (32 uur!) en na dat jaar mag hij blijven is het voor onbepaalde tijd; krijgt hij geen verlenging van zijn contract, dan mag hij bij het UWV aankloppen (nu niet, want: ‘Je hebt toch werk? Dus doen we niets voor je.’) Afwas. Bijpraten met De Vrouw. Dan krant lezen, webstek en lezen en luisteren. Tien uur maar weer.
Muziek vandaag: Scenes From The Flood (Bryan Beller), The Rules Have Changed (3.2)

–

Maandag 7 oktober:
Goed geslapen, maar ik sta lastig op. Veel pijn aan mijn ogen. Na tien minuten gaat het. Buiten is het heel koud en ik heb een heel dik wintervest onder mijn jasje. Op de werkplek veel te doen wat vorige week is blijven liggen. Ik doe het. Tussen de middag wandel ik door bos en veld en paddenstoelen. In de middag nog meer werk. Vijf uur thuis. De Vrouw doet de voorbereidingen van het avondeten; ik maak het af: een Thaise rode curry van ui, paprika, peper, courgette en rookworst. Erbij een salade. Het is snel klaar en snel op en de afwas is ook snel gedaan. Het is nog droog, dus ik ga hardlopen. Ook dat gaat snel. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik tot tien uur.
Muziek vandaag: Third Degree (Flying Colors), Ride The Tiger (Greg Lake & Geoff Downes)

–

Zondag 6 oktober:
Half zeven wakker en op. Een uur later loop ik mijn ronde hard. Het is droog en koud, maar als ik loop merk ik daar niet veel van. Omdat de weg ook droog is, kies ik voor de langere droge route. Het gaat lekker. Thuis nog even in bed. Dan op en koffie. Foto’s van donderdag en vrijdag bijwerken. Meer koffie met De Vrouw. Ik doe de voorbereidingen voor het avondeten: een stoof van sucadelappen gaat aan. De Zoon is er om kwart over een voor lunch. Ik was af en stofzuig en ga dan nog naar een supermarkt om lunch voor De Vrouw voor morgen te halen. Weer thuis werk ik de webstek van Kunst-Zinnig-Brein bij en dan maak ik het avondeten af. Naast de rundertajine van sucade, tomaten en paprika maak ik een stamppot van aardappel, bataat en bataviasla. Op tafel zet ik ook het restant salade van gisteren erbij. We eten de boel op. De tajine is verrekte goed gelukt, al zeg ik het zelf. Nagerecht is een fruitsalade van aardbei met framboos. De afwas is nog redelijk snel klaar ook. Ik werk de webstek bij, maak de fotoklussen af, lees en luister en voor ik het weet is het weer tien uur.
Muziek vandaag: Country Airs (re-recorded version) (Rick Wakeman), Alina (Arvo Pärt), Wrong Way Up (Brian Eno & John Cale), Foxlight (Iarla Ó Lionáird), In Case The World Changes Its Mind – Live (Medeski Scofield Martin & Wood), Runaljod – Gap Var Ginnunga (Wardruna)

–

Zaterdag 5 oktober:
Zeven uur wakker. Anderhalf uur later ga ik op weg. Buiten is het heel zonnig. Ik loop een stuk en haal het groentepakket op. Vervolgens ga ik naar de markt voor fruit en daarna naar de bioslager en biowinkel. Half elf heb ik alles binnen. Koffie met De Vrouw. Huishoudelijks. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Na afwas stappen we op de fiets. De Vrouw gaat naar een kledingzaak; ik fiets naar een winkelcentrum in onze oude woonwijk en koop de ontbrekende borden van ons servies. Omdat ik er toch ben, doe ik nog wat (voorraad)boodschappen bij een supermarkt. Dan ontmoet ik De Vrouw weer bij een ander winkelcentrum. Samen rijden we naar Heidi en Auke. Heidi viert vandaag haar verjaardag. We ontmoeten allerlei oude en nieuwere bekenden en kletsen lekker bij. Half zeven fietsen we weer naar huis. Het is de gehele dag mooi maar fris weer geweest. Ik maak avondeten: ik zet gevulde portabello’s in de oven, maak een salade van bosui, koolrabi, bleekselderij, radicchio, komkommer en kerstomaat, bak spek met rode ui, peper, kastanjechampignons en paprika. Dit alles zet ik nog op tafel ook. We eten het op. Nagerecht is een fruitsalade van aardbei en framboos. Dan is er een afwas en ten slotte ga ik lezen en luisteren en de webstek bijwerken en rond kwart over tien ga ik maar weer eens slapen.
Muziek vandaag: Warp (Jon Balke), Arrebol (Aline de Lima), Sin Fronteras (Sergent Garcia), Ahead Of Their Time (Frank Zappa), het tiende plaatje – het concert in Hyde Park, London 1974 – uit de doos Love From The Planet Gong (Gong)