Geile boodschappen (4)
Je zult het altijd zien. Kies ik een keer niet de rij met het leuke
kassameisje (Yasmin! Wat een lekkere sekskop heeft ze toch!) en ga ik
voor de kortste, dan gebeurt er van alles vóór mij en duurt het
ellenlang. Niks geen geile boodschappen, vandaag.
Op zich had ik tijd
zat. Het was erg warm buiten en hier binnen stond de airco op standje
Antarctica. Maar goed dat ik mijn kantoorkleding nog aanhad: een mooi
roze overhemd en mijn zwarte jasje met het streepje erin.
De
mevrouw in de elektrische rolstoel was ik in de smalle paadjes van de
supermarkt ook al tegengekomen. Ze had een enorm pluchen beest achterop
haar wagen vastgemaakt zitten. Voor haar buik had ze een kunststof blad,
waarop het winkelmandje stond. Met één spastische hand hield ze het
mandje vast; met de andere bediende ze de rolstoel.
“Misschien is ze
een beetje in de war,” dacht ik, “en denkt ze dat ze hier op de kermis
is.” Als een slechte botsautochauffeur ramde ze tegen de palletwagen die
aan de zijkant van het gangpad stond. De vakkenvullende knul schrok
zich een hoedje en duwde de kar snel weg. Met een noodgang reed de
rolstoel voorbij.
Ik liep mijn vaste route door de winkel en
vond de spulletjes die ik nodig had. Halfvolle melk, tomatensap, witte
wijn en een kratje bier. Wat een dorst hebben we toch. Het is wat, met
dat gezuip altijd. Maar goed, het was tijd om naar de kassa te gaan.
Er
waren slechts twee kassa’s open. Nu was het niet echt druk in de
winkel, dus dat scheelde. Recht voor mij zat die vriendelijke kassadame
achter de band; iets verderop zat Yasmin. Wat een lekkere sekskop heeft
ze toch! Bij haar stond een rij van jewelste; bij de kassa vóór mij was
iemand aan het afrekenen en vlak daarachter stond alleen de rolstoel van
de gehandicapte mevrouw. Haar boodschapjes lagen al op de band en ze
was nu spastisch aan het proberen het mandje op de stapel onder de band
te zetten. Het ging niet echt soepeltjes. En shit, kijk nu. Ze legde een
beurtbalkje midden tussen haar boodschappen op de band. Dat betekende
dat ze in twee keer wilde afrekenen. Niet dat ik haast had, hoor. Maar
buiten was het mooi weer en ik keek uit naar de gelegenheid om nog even
met weinig kleren aan in mijn tuintje te liggen. Ik begon mijn spullen
uit mijn karretje te halen.
Het duurde nogal. Achter mij
verplaatsten mensen zich naar de rij van Yasmin. Groot gelijk hadden ze.
Wat een lekkere sekskop heeft ze toch! Het leek me ook zo wat om alles
weer in mijn wagentje terug te stoppen en ook naar de rij van Yasmin te
gaan. Nee, ik had de tijd en ik kon heus nog wel even wachten.
Er
ging iets mis bij het betalen van het eerste vrachtje boodschappen.
Plots kwam de rolstoel naar achteren gereden. Hij botste vrij bruut
tegen mijn winkelwagentje. De mevrouw leek het niet op te merken.
“Waar is mijn euro?” hoorde ik haar luid. “Hij is gevallen. Geef mij een andere euro.”
“Dat
gaat helaas niet, mevrouw,” zei de kassadame. “De lade van de kassa zit
al dicht. Wacht, dan haal ik er even iemand bij die voor u kan zoeken.”
Ze pakte de intercom en er klonk: “Danny, kassa vier, alsjeblieft.
Danny, kassa vier.”
“Geef mij een andere euro!” klonk het nogmaals uit de rolstoel.
“Momentje, hoor,” zei de kassadame. “Er komt iemand even helpen.”
Daar
was de vakkenvullende knul al. Hij ging op zijn knieën onder de band en
de snoepschapjes liggen. “Sorry, ik zie hem niet,” zei Danny.
“Ik
wil mijn euro!” gilde de mevrouw in de rolstoel. Ze begon te trillen en
te schokken. “Godvardommaaah!” Driftig reed ze nóg verder naar achteren.
Bam, nog een keer tegen mijn lege karretje. Ik deed nog een paar passen
naar achteren. Het werd lastig, want daar stonden ook mensen te
wachten. Ik stond aardig klem tussen mijn wagentje en die van de meneer
achter mij.
“Kan het zijn dat hij bij u op schoot is gevallen?” vroeg de kassadame.
“Ach!” siste de mevrouw. Ze stak een spastische middelvinger omhoog.
“Miranda, kun jij even helpen?” riep de kassadame naar de juf van de infobalie.
Miranda kwam snel aangelopen.
“Ga maar, Danny.”
“Mijn euro! Geef me mijn euro!”
“Het spijt me, mevrouw. Ik zie hem ook niet.”
“Godvardommaaah!”
“Meneer de Vries, kassa vier, alstublieft. Meneer de Vries, kassa vier.”
“Wat is er gaande?”
“Er is een euro van mevrouw gevallen. We kunnen hem op de vloer niet terug vinden.”
“Oh, kijk eens hier bij u op schoot. Alstublieft, hier is uw euro.”
De bedrijfsleider knikte even geruststellend en verwijderde zich. Tja, en toen moest er nog een tweede keer afgerekend worden.
“Tasje!” sliste de mevrouw.
“Ach meneer,” vroeg de kassadame aan mij. “Zou u even een tasje willen aangeven?”
Dat
wilde ik wel. Maar in mijn rij waren geen tassen meer, dus moest ik
naar de andere rij om er eentje te pakken. Zag ik Yasmin toch nog even
van dichtbij. Wat een lekkere sekskop heeft ze toch! Met die ondeugende
bril met het brede zwarte montuur.
“Dank u wel,” zei de kassadame.
“Geen probleem, hoor,” antwoordde ik rustig. Ik gaf haar een knipoog.
Miranda
stopte de boodschapjes in de plastic tas en zette die op het blad van
de mevrouw. Ik was benieuwd of de mevrouw nog vijfentwintig cent moest
afrekenen voor de tas. Dus niet.
“Een fijne dag verder.” Ik hoorde
dat Miranda het uit klantvriendelijkheid moest zeggen. Echt gemeend
klonk het niet. Toen draaide ze zich om en liep terug naar de infobalie.
“Die
was tamelijk onbeleefd,” zei de kassadame zachtjes tegen mij, toen de
mevrouw naar de infobalie was gereden. Zou ze nog sigaretten of een
telefoonkaart moeten hebben?
“Ach, laten we het er maar op houden dat
de mevrouw niet anders kan.” Ik werk al bijna twintig jaar in
instellingen voor mensen met een lichamelijke beperking. Ik heb er nogal
kijk op.
“Het ging wel echt grof,” zei ze. “Ik schrok ervan.”
“Tsja,
die mevrouw geeft hier inderdaad hét voorbeeld waarom die
teringgehandicapten eigenlijk naakt aan een ketting aan een muur moeten
liggen,” had ik graag willen zeggen. Maar ik zei niets. Ik ben een nette
jongen, hè.
“Dat is dan achttien euro veertig.”
Ik wees op mijn emballagebon.
“Oh,
die moet er nog vanaf?” zei de kassadame met een rood hoofd. Ze begon
op allerlei knoppen te drukken. Het leek erop dat ze zich zenuwachtig
zat te maken.
“Gaat nu echt alles fout?” vroeg ik vriendelijk. “Neem je tijd, hoor.”
Ze moest lachen. “Wilt u de bon nog mee?”
Ik keek even in mijn wagentje. Wijn en bier. “Nee, dank je. Dit ga ik nu niet meer ruilen.”
Bij het naar buiten gaan wierp ik nog heel even een blik op Yasmin. Wat een lekkere sekskop heeft ze toch!
Apeldoorn, september 2009